The last choice รักสุดท้ายหัวใจเลือกเธอ

บทนำ

อย่างน้อย ... การที่ได้มีพื้นที่อยู่ในใจของใครบางคน มันคงจะดีกว่า

 แม้ว่าตำแหน่งนั้น..ยังอาจจะไม่ใช่ตำแหน่งที่ต้องการ

                “ฉันกำลังจะไปเรียนต่อที่สิงคโปร์”

ฉันบอกกับใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า สีหน้าของเค้านิ่ง ไม่แสดงถึงอาการใดๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าคนที่นั่งข้างหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่การที่ฉันติดสินใจแบบนี้ เหตุผลยังคงถูกเก็บเอาไว้เป็นความลับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งเค้าและฉันต่างก็สนิทกันมาก แต่ความสัมพันธ์ของเรานั้นไม่ได้อยู่ในฐานะที่ฉันอยากจะเป็น ฉันเป็นได้แค่เพียงเพื่อน สนิท เพราะแบบนี้ ทำให้ฉันตัดสินใจที่จะไปจากเค้า ก่อนที่ฉันจะไม่สามารถหยุดหัวใจดวงนี้ได้อีกต่อไป

                “เมื่อไหร่ ?” เสียงเรียบใครบางคนเอ่ยถามขึ้น หลังจากเงียบไปนาน

                “อาทิตย์หน้าน่ะ”

                “.........................” มีแต่ความเงียบ บรรยากาศในร้านที่นั่งอยู่ ไม่ได้ทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะที่เรานั่งดีขึ้นซักนิดเลย เค้าคงไม่รู้ฉันเองก็เจ็บปวด แต่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะทนอยู่ได้ไหม ถ้าเห็นเค้าไปรักกับใครคนอื่น จะรับได้ไหมถ้าต้องตกอยู่ในเพียงที่ปรึกษา นั่นเป็นสิ่งที่ฉันคิดตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา

                “ทำไมทำต้องทำแบบนี้ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ นี่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า ? ” คนพูดไม่ยอมมองหน้าฉันเลยซักนิด ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในแววตาคู่นั่น

                “ฉันขอโทษ แต่ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น อีกอย่างฉันเองก็เห็นนายยุ่งๆ “ ฉันตอบออกไป พยายามข่มความรู้สึกน้อยใจเอาไว้ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว และพูดในสิ่งที่เพื่อนอย่างฉันไม่ควรจะพูด

                “ใช่สินะ สำหรับเธอฉันคงไม่สำคัญ” เค้าเงยหน้าขึ้น พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ดวงตาคู่นั้นบ่งบอกว่ากำลังโกรธฉันรู้ดี ตลอดเวลาสามปีที่เรียนมอปลายด้วยกันมา แววตาแบบนี้เป็นสิ่งที่ฉันหลีกเลี่ยงมากที่สุด แต่ สุดท้ายก็จบลงที่เราก็กลับมาคืนดีกันทุกครั้ง อาจจะเป็นฉันง้อบ้าง เค้าบ้าง ยิ่งคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น หัวใจของฉันก็เจ็บปวดเหลือเกิน แต่ถึงตอนนี้ฉันทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว

                “ถ้านายคิดแบบนั้นจริงๆ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด “ ฉันบอกไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเช่นกัน

                “......................................”

                “ฉันนัดนายออกมาเจอ เพราะฉันจะบอกเรื่องนี้กับนาย หมดเรื่องที่ฉันจะพูดแล้ว ฉันไปละ โชคดีนะ”

ฉันบอกเค้าก่อนจะเดินออกมาจากร้าน ไม่มีครั้งไหนที่ต้องหันหลังเดินจากเค้าด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดแบบนี้ ผู้ชายกับผู้หญิงจะเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ต้องควบคุมหัวใจตัวเองให้มั่นคง นั่นเป็นสิ่งที่ใครๆต่างก็เตือนฉันไว้ แต่ฉันทำไม่ได้ สุดท้ายความรักก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของฉันเอง ฉันไมรู้ว่ามันเริ่มต้นตอนไหน แต่เมื่อฉันเองเป็นคนเริ่ม สุดท้ายฉันก็อยากจะให้มันจบลงด้วยตัวของฉันเอง แม้ว่านั่นจะเป็นการทำลายหัวใจตัวเองแค่ไหน แต่สุดท้ายเราจะยังคงเหลือความรู้สึกดีดีให้กัน ความทรงจำที่สวยงามนั้นจะอยู่ในหัวใจของฉัน...ตลอดไป

น้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตคู่นี้ หลังจากคิดเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด แต่ฉันจะต้องเข้มแข็ง จะเป็นแบบนี้ไม่ได้ หยุดร้องไห้ซักที เธอทำถูกต้องแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่เธอควรจะทำ ตลอดทางเดินกลับบ้าน ฉันไม่รู้รอบๆตัวฉัน ผุ้คนกำลังทำอะไรอยู่ ฉันไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว  แต่อยู่ ๆ เสียงเสียงข้อความของโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ก่อนจะเปิดอ่าน

 “ถ้านั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ ฉันก็ขอให้เธอโชคดี จาก....ชิน “

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

“เก็บของครบหรือยังลูก ลืมอะไรหรือเปล่า ? “ แม่ของฉันเอ่ยถามขึ้น ในตอนสายๆ ก่อนจะออกเดินทางไปยังสนามบินสุวรรณภูมิ ใช่แล้ววันนี้ฉันกำลังจะเดินทาง

“ค่ะ แม่ครบละ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าไปสวดกอดแม่ ฉันต้องคิดถึงท่านมากๆแน่ ไม่เคยต้องห่างกันนานขนาดนี้เลย ตอนอยู่ที่นี่ท่านก็เอาแต่ทำงานช่วยพ่อ ครอบครัวเราเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กันเท่าไหร่ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรอก เพราะถึงอย่างนั้นเวลาที่ท่านว่างก็จะโทรหา และก็ทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมกันหลายครั้ง

 “เกิดอยากจะอ้อนอะไรขึ้นมาอีกล่ะยัยตัวแสบ “ แม่กอดตอบ และลูบหัวฉันเบาๆ

“เปล่าค่ะ แต่หนูว่าหนูต้องคิดถึงแม่มากๆเลยล่ะ แม่อย่าโหมงานหนักนะคะ หนูเป็นห่วง พ่อด้วย อย่าทำงานหนักมากนะ พักผ่อนบ้างก็ได้ หนูรักแม่นะคะ ” ฉันบอกแม่ด้วยความเป็นห่วง นี่เป็นสิ่งที่ฉันกังวลใจมากที่สุด เพราะท่านทั้งสองอายุมากแล้ว

“จ้ะ ลูกรัก แม่ก็รักหนู ป่ะ ไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ รถยิ่งติดอยู่ด้วย พ่อเค้ารออยู่ข้างล่างแล้วล่ะ”

                “ค่ะ” ฉันเดินลงมา เก็บกระเป๋าไว้หลังรถ ก่อนจะขึ้นไปนั่งเบาะข้างหลัง ฉันมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีเงาของใครบางคนที่ฉันอยากจะเจอเลย ฉันรู้ว่า...ฉันหวังมากเกินไป ฉันอาจจะไม่ใช่คนสำคัญ

                “เอ่อ ลูก แม่ไม่เห็น ชินเลย เค้าไม่รู้หรอว่าลูกจะไปวันนี้” แล้วพ่อก็ถามคำถามที่ฉันไม่อยากจะตอบเลยซักนิด พ่อกับแม่รู้ว่าเราสนิทกันมาก เค้าเป็นผู้ชายคนเดียวที่พ่อกับแม่ไว้ใจ เพราะว่าเห็นกันมานาน ฉันคงยังไม่ได้บอกว่าบ้านของเราอยู่ติดกัน

                “รู้ค่ะ เจอกันแล้ว แต่เห็นว่าวันนี้เค้าไม่ว่างน่ะค่ะ เลยไปส่งด้วยไม่ได้” ฉันโกหกออกไป ไม่อยากจะให้พ่อแม่รู้หรอกว่า เรา เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เค้ากำลังโกรธฉันอยู่

                “อย่างนั้นหรอ งั้นเราก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน”

                ตลอดเวลาที่เดินทางฉันได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ หวังว่าจะมีข้อความ หรือสายจากใครบางคนที่ฉันรอ ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย หลายๆคนที่รู้ว่าฉันรักเค้าก็บอกให้ฉันพูดความจริง แต่สุดท้าย...ฉันเลือกที่จะไม่ทำ ฉันรู้ว่ามีหลายๆคู่เค้าก็สมหวัง ทั้งสองคิดในแบบเดียวกัน แต่ว่าเราไม่เหมือนคู่อื่น ความรู้สึกนี้อาจจะเป็น แค่ฉันคนเดียว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่รู้เลยว่าเค้าคิดอะไร สิ่งที่เค้าไม่ได้บ่งบอกอะไรเป็นพิเศษ นอกจากมิตรภาพจากเพื่อนถึงเพื่อนเท่านั้น

                @ สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

                “เข้าไปได้แล้วล่ะลูก ถึงที่นั่นแล้วก็โทรหาแม่กับพ่อด้วยล่ะ ดูแลตัวเองดีดีรู้ไหม ไม่สบายให้หนูรีบไปหาหมอ อย่าออกไปที่ไหนดึกๆคนเดียวนะลูกมันอันตราย มีปัญหาอะไรก็โทรหาแม่นะลูก ตั้งใจเรียนให้มากๆนะ “ แม่พูดกับฉันก่อนที่น้ำตาจะเริ่มปริ่มๆ ออกมา

                “อ่อ แล้วถ้าขาดเหลืออะไร โทรหาพ่อนะลูก แล้วพ่อจะจัดการให้ ดูแลตัวเองให้ดี แล้วพ่อจะรอวันที่ลูกประสบความสำเร็จนะ พ่อเชื่อเชื่อว่าหนูทำได้ “ พ่อพูดขึ้นมา นานๆทีจะเห็นพ่อแสดงความรู้สึกแบบนี้ นั่นยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ จะมีใครซักคนรักฉันแบบท่านทั้งสองไหมนะ

                “ค่ะ พ่อ แม่ หนูจะจำทุกอย่างที่พ่อกับแม่สอนค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าโหมงานหนักนะคะ” ฉันพูดแล้วโผเข้ากอดท่านทั้งสอง ฉันอยากจะจำจดจำอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ไว้ มันทำให้ฉันมีกำลังใจ ที่จะทำทุกอย่าง

                “หนูไปแล้วค่ะ” ฉันลาท่านทั้งสอง สุดท้ายแล้วเค้าก็ไม่มา ความหวังที่มีเพียงน้อยนิด ฉันคงจะทิ้งมันไว้แค่ตรงนี้แล้วสินะ ทั้งๆที่ฉันอยากจะกอดเค้าเป็นครั้งสุดท้าย กอดในฐานะเพื่อนสนิท อีกซักครั้ง แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

                ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความบางอย่างให้กับเค้า ก่อนที่เราจะไมได้เจอกันอีกสี่ปี แม้ว่ามันจะใกล้แค่นี้ แต่เค้าคงไม่ตามฉันไป เพราะว่าเค้าสอบชิงทุนเรียนต่อได้ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังที่นี่ เค้าคงไม่มีเวลาไปหรอก เค้าไม่ชอบต่างประเทศ เค้าบอกกับฉันอย่างนั้น

“ดูแลตัวเองให้ดีนะชิน อย่าใจร้อนไปมีเรื่องกับใครเข้าล่ะ แล้วก็ตั้งใจทำในสิ่งที่นายใฝ่ฝันให้สำเร็จด้วย โชคดี จาก...ฟาร์ม”

ฉันกดส่งไป รอจนถึงวินาทีสุดท้าย แต่มันก็ม่มีซักข้อความ หรือสายโทรเข้ามา ฉันตัดใจและปิดโทรศัพท์ ก่อนจะเดินไปขึ้นเครื่อง ลาก่อนนะ....ชิน เราคงจะได้พบกันอีกครั้ง