คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : IT's MUSIC | Bedroom Audio 'ไม่บอกเธอ'
Bedroom Audio ไม่บอกเธอ
เพส : ชาย – หญิง
โหมด : เศร้า
คุยกับชิบิหน่อย(?) : แบบว่านิยายเรื่องนี้ค่อนข้างเศร้าน้าาาา
เตรียมผ้าเช็คหน้าไว้เช็ดน้ำตาด้วย 5555
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ
อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ
ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันยังต้องเก็บซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม เก็บทุกอย่างไว้ใต้ใบหน้าที่นิ่งเฉย แต่มันก็ถูกแล้วนี่เพราะถ้าฉันพูดออกไปก็กลัวว่าจะต้องเสียเขาไป....
นี่ฉันเพ้อบ้าบออะไรอีกแล้วเนี้ย...
สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อ ข้าวปุ้น เรียนอยู่ชั้น ม.6 แล้ว ห้องเรียนของฉันมีเพื่อนในห้องทั้งหมด 40 คน ฉันมีเพื่อนในกลุ่ม 3 คน และก็มีเพื่อนที่สนิทกัน(ที่เป็นผู้ชาย)แต่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันอีก 3 คน หนึ่งในนั้นคือ ฟา ฉันแอบชอบฟาตั้งแต่ ม.4 ทุกครั้งที่เจอกัน ทุกครั้งที่มองกัน ทุกครั้งที่มือสัมผัสกัน มันทำให้ฉันหวั่นไหวทุกครั้ง แม้ว่าฉันจะเปลี่ยนไปชอบคนอื่นบ้าง แต่ในใจก็มีแต่เขาตลอดมา จนความชอบมันสะสมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเรียกว่า ‘รัก’
“เห้ย ข้าววันนี้ไปกินนมหน้าโรงเรียนกัน” คิง เพื่อนชายที่สนิทที่สุดเอ่ยปากชักชวนฉัน พร้อมกับตบหัวฉันเบาๆ ...ชวนดีๆ ไม่ได้หรือไงฟ่ะเนี้ย!
“ใครไปมั้งว่ะ” ฉันถาม คิงชี้ไปที่ ฟ้า เพียร น้ำ ยิว และก็ฟา
ฉันพยักหน้ารับ “ไปก็ไป”
“เห้อ” ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนก่อนจะคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นตอนที่ไปร้านนมหน้าโรงเรียน
ทำไมดูฟาสนิทกับฟ้าจัง....
เพื่อนๆ ก็ชอบแซวว่าฟากับฟ้าชอบกัน แซวว่าชื่อเหมือนกัน หน้าตาเหมือนกัน ในเมื่อทุกคนแซว ฉันก็ต้องแซวซิ แซวมันทั้งๆ ที่หัวใจแทบร้าว
รู้มั้ยว่าฉันต้องกลั้นน้ำตาแค่ไหนเวลาเห็นพวกเขาเล่นกัน....
พอรู้จักก็อยากจะทักทาย
แต่พอไม่เจอแล้วใจมันวุ่นวาย
เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย
จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ไม่รู้
“เห้ยๆ ใครเห็นไอ้ฟาบ้างว่ะ” หลังจากพักกลางวัน ยิวกับคิงก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาถามว่าฟา นั้นซิฟาหายไปไหน
“ไม่เจอมันเลยว่ะ” คิงเดินเข้ามารวมกลุ่มกับพวกฉันพร้อมกับพูดหน้าเครียดๆ
“ช่วงนี้ศัตรูมันยิ่งเยอะอยู่ หึ้ย!” ยิวหน้าเริ่มแดงเพราะความโกรธ
“เห้ย แล้วพวกนายไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ” ฉันถาม
“เออใช่ ตอนเราไปสหกรณ์มันบอกว่าขอตัวขึ้นมาอาคารก่อน แล้วมันก็หายไปเลย” ยิวพูดหน้าเครียด
“โถ่เว้ย แมร่งมันหายไปไหนว่ะ!” คิงเตะเก้าอี้อย่าแรงจนเพื่อนตกใจทั้งห้อง ฉันเดินเข้าไปตบบ่ามันเบาๆ
“ฉันว่าฉันพอรู้แล้วว่ามันอยู่ไหน” ฟ้าว่าก่อนที่จะเดินนำทุกคนขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงเรียน
ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ ๆ
ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล
จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจ
มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป
“ฟา” ฟ้าตะโกนด้วยความตกใจ ที่เห็นใบหน้าของฟาเต็มไปด้วยเลือด ฟ้ารีบวิ่งเข้าไปหาฟา ก่อนที่พวกฉันจะเดินตามไป พร้อมกับถามไถ่ว่าทำไมถึงเป็นยังงี้
“เห้ย ข้าวขอทิชชู่หน่อยดิ” หลังจากที่ซักถามฟาเสร็จฟ้าก็อาสาขอทำแผลให้ฟาเอง เพราะถ้าไปห้องพยาบาลเรื่องอาจถึงหูผอ. ได้
ฉันส่งห่อทิชชู่ในกระเป๋าให้ฟ้า ฟ้ารับไปก่อนจะค่อยๆ เช็ดที่หน้าของฟา
ฉันมองฟาและฟ้าในอารมณ์ที่บอกไม่ถูก บางทีพวกเขาอาจอยากอยู่กันเงียบๆ น้ำ เพียรและยิวเดินออกไปแล้วเหลือฉันกับคิง ฉันหันหลังหนีภาพบาดใจตรงหน้าก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังอีกฝั่งนึงของดาดฟ้าที่มีกำแพงกันไม่ให้หันกัน
ฉันเอามือเท้ากับกำแพงกันตก ก่อนจะก้มหน้ามองน้ำใสๆ ที่กำลังไหลออกมาจากตา
“เป็นไงบ้างล่ะมึง” คิงคือคนเดียวที่ฉันใช้คำหยาบด้วย คิงวางมือไว้ที่บ่าฉัน
“มึงเห็นว่ากูมีความสุขอยู่หรือไงล่ะ”
“มันเป็นประโยคคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเว้ย!”
“กูไม่เข้าใจว่ะ แม่งทำไม ฟ้ามันรู้ว่าฟาอยู่ไหน ทำไมฟ้าเข้าใจฟาดี ทำไมฟ้าถึงต้องทำแผลให้ฟา ทำไมเขาสองคนเหมือนรักกันว่ะ”
“กูคิดว่าฟาชอบฟ้า” คิงพูดเบาก่อนจะกดบ่าฉันแรงกว่าเดิม
“กูรู้ มึงคิดว่ากูดูฟาไม่ออกหรอว่ะ” ฉันเริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม
“งั้นมึงก็อย่าคิดมากๆ” คิงพูดก่อนที่ฉันจะโถมตัวเข้ากอดมัน ถึงมันจะเป็นผู้ชายแต่เพราะความสนิททำให้แค่มองตาก็เข้าใจกัน
“วีดวิ้วววว สองคนนี้แอบกิ๊กกันแน่เลย หิ้วๆ” เสียงฟ้าแซวอยู่ไกลฉันกับคิงรีบดึงตัวออกจากกัน ฉันเช็ดน้ำตาลวกก่อนจะแกล้งยิ้มรับมุกฟ้า
แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปสบตากับฟาเข้า
สายตาที่วางเปล่า ทำไมฉันถึงรู้สึกเสียใจยังงี้ห่ะ
นี้ฉันหวังให้ฟาหึงงั้นเหรอ.... หึ คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง
มองกันให้ดีเธอก็คงรู้ ในความห่วงใยฉันมีอะไรซ่อนอยู่
ที่ยังไม่รู้ คือเธอนั้นคิดอย่างไร
มองกันให้ดี เธอก็คงจะเห็นความจริงที่เป็น ว่าฉันคิดอะไร
กับคำนั้น ที่ยังไม่ได้พูดไป
หลังจากกลับจากโรงเรียนฉันกลับมาร้องไห้อีกครั้งที่ห้องนอน แต่ฉันก็ต้องร้องหนักกว่าเดิมเมื่อฟ้าทักแชทในเฟสบุ๊คมา
‘แกชอบฟาใช่มั้ย?’
วันรุ่งขึ้นฉันตื่นมาพร้อมกับอาการหนักหัวอย่างรุนแรงเพราะว่าฉันร้องไห้ทั้งคืน ทำให้ฉันได้แต่นอนอยู่บ้านไม่ได้ไปโรงเรียน
พอตกเย็นมาทุกคนก็พากันมาเยี่ยมฉันยกเว้นฟากับฟ้า คิงบอกกับฉันว่าวันนี้ฟ้ามีนัดไปเปลี่ยนสียางดัดฟันฟาเลยไปเป็นเพื่อน
ฉันได้ยิ้มนึกสมเพชตัวเอง...
หลังจากที่ทุกคนกลับไปหมด ฟ้าก็มาหาฉันพร้อมกับคุยเรื่องฟา
“แกชอบฟาใช่มั้ยอ่ะ” ฟ้าถาม
“.....” ฉันตอบคำถามด้วยน้ำตา
“มีไรก็บอกกันน้า” ฟ้าพูด พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า
“ฉันรักแกว่ะ” ฉันพูดเสียงสั่นๆ ก่อนที่พวกฉันจะกอดกันแน่น
ไออุ่นกับแววตาของฟ้าทำให้ฉันรู้ว่าฟ้าไม่ได้ชอบฟา
แต่สำหรับฟา ....ยังไงเขาก็ชอบฟ้า
หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติฉันหายไข้แล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ปกติ ฟ้าไม่ค่อยเล่นกับฟาเหมือนเดิม แทบไม่ได้คุย และเหมือนฟาจะรู้ว่าเพราะอะไร ฟาปลีกตัวออกจากกลุ่มไปอยู่คนเดียวเงียบๆ
ฉันมองตามแผ่นหลังของฟา ก่อนที่จะพาตัวเองมาหยุดยืนที่หลังฟา
“ฟา” ไร้เสียงตอบรับ
“ฟา” ......
“ฟา” ฉันเรียกฟาเป็นครั้งที่ 3 ก่อนที่ฉันจะเห็นหลังฟาสั่นเบาๆ
ฟากำลังร้องไห้.....
แค่นี้ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าควรทำตัวยังไง.....
“ฉันเสียใจนะฟา” ทั้งห้องเงียบทุกคนเดินออกจากห้องไป จนเสียงเดินหมดลง
ฟายกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะพูดด้วยเสียงเย็นชา....
“ฉันก็เสียใจไม่แพ้เธอหรอก”
จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ ๆ บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่
ถ้ายังไม่ชัด ฟังอีกครั้งก็ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ
END .
ความคิดเห็น