คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Touch: Two
Second Touch
คนนี้ไม่ได้ว่ะ
หากแต่ความคิดมันไม่ได้เร็วเท่าร่างกาย เทาลุกเดินออกมาจากที่นั่งและตรงมาที่เจ้าของข้อความนั้นทันที
“แหม อะไรวะ พูดแค่นี้ถึงกับนั่งไม่ติดเลยหรอ?”
“กูให้ไม่ได้ว่ะ”
“อะไรวะ? ไหนมึงบอกไม่สนไง ชื่อแปลก หน้าแปลก ไม่ตามหา...มึงเคยพูดแบบนี้ไม่ใช่หรอ?”
“ก็กูไม่รู้ว่าซูโฮกับจุนมยอนเป็นคนเดียวกันนี่หว่า....กูขอล่ะ คนนี้กูให้ไม่ได้จริง ๆ ”
“ปกติมึงไม่หวงขนาดนี้หนิ อย่าบอกนะว่ามึงจริงจัง...เฮ้ย กูว่าไม่ใช่หรอก มึงอย่าหลอกตัวเอง คนอย่างมึงหาน่ารักกว่านี้ได้อีกเป็นสิบเว้ย ”
“แต่ว่า...” เป็นเพราะคำพูดของกวากวาทำให้เทาเริ่มไม่มั่นใจตัวเอง คำพูดที่กวากวาพูดมันก็ถูก ร่างกายของเขามันหิวกระหายร่างกายซูโฮมากกว่าหัวใจ เพราะฉะนั้นหากเขาได้ร่างกายนั้นตามต้องการแล้ว เขาจะหยุดได้จริง ๆ หรือ?
“คิดไรมากมายวะ? เอางี้ มึงเป็นเพื่อนรักกู กูยอมให้มึงก่อนเลย เบื่อเมื่อไหร่กูต่อ แต่อย่าเกินอาทิตย์นะเว้ย กูอดทนไม่เก่ง”
“เฮ้ย ไอ้กวา แต่ว่ากู...” ถึงแม้อยากจะอธิบายความรู้สึกข้างในให้เพื่อนฟังแต่ดูเหมือนว่า กวากวาจะตีความเอาเองและคิดแทนเขาไปเรียบร้อยแล้ว
เทาคิดไม่ตกกับเรื่องนี้จริงๆ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติถ้าเขาชอบใครที่ตรงกับเพื่อนรักชอบ ส่วนใหญ่แล้วเทาจะไม่เอาและให้กวากวาตลอด แต่หากกับคนนี้ เทากับรู้สึกว่าให้ไม่ได้จริง ๆ
“ไปไหนมา?” ร่างเล็กถามตาแป๋ว เมื่อเห็นอีกคนกลับมานั่งที่เดิม ใบหน้าซีดๆ ของเทายิ่งทำให้ซูโฮแปลกใจ
“มีอะไรหรือเปล่า? ปรึกษาพี่ได้นะ” ซูโฮถามด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าพี่ชอบคนคนเดียวกันกับเพื่อนรัก และพี่เองก็ไม่แน่ใจว่าพี่รักเขาคนนั้นจริง ๆ ไหม หรือแค่ต้องการแค่ร่างกาย...พี่จะยอมปล่อยคนคนนั้นไปให้เพื่อนรักพี่ป่ะ?”
“ไม่หรอก พี่จะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาดเลย เพราะถ้าวันนึงพี่ค้นพบว่าพี่รักเขา พี่ก็ต้องมานั่งเสียใจทีหลังที่ยอมปล่อยเขาไป...เพราะฉะนั้น ต่อให้ไม่แน่ใจ พี่ก็จะทำให้ตัวเองแน่ใจว่าพี่รักคนคนนั้นจริงๆ หรือเปล่า และแน่นอนว่าพี่จะไม่ยกให้ใครเด็ดขาด”
คำพูดที่ดูหนักแน่นของซูโฮทำให้เทามีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง และมันก็ตรงกับใจที่เค้าคิดไว้ด้วยว่าจะไม่มีทางปล่อยซูโฮไปเด็ดขาด
“พี่ซูโฮครับ....”
“อืมว่าไง”
“ผมจะจีบพี่ ต่อให้พี่จะเกลียดผม ผมก็จะจีบพี่ จำไว้นะครับ !!”
คำพูดที่ดุดันและหนักแน่นทำให้ซูโฮถึงกับแทบสำลักน้ำออกมาทางจมูก...น้องรหัสเขามันไปกินอะไรผิดสำแดงมาอีกล่ะเนี่ย
เทาย้ายที่นั่งไปอยู่ท้ายรถตลอดจนถึงทะเล ส่วนซูโฮก็ไม่เข้าใจการกระทำของอีกคนที่บอกว่าจะจีบแต่กลับหนีไปนั่งท้ายรถ พอหลังจากลงรถซูโฮจึงเดินเข้าไปถาม และก็ได้คำตอบมึนๆจากเทามาว่า
‘ผมไม่บริสุทธิ์ใจกับพี่ครับ ถ้าขืนนั่งอยู่ตรงนั้น ผมคงทนแอ๊บใสซื่อกับพี่ไม่ไหว....พี่ไม่รู้หรอกว่าร่างกายพี่มันมีผลต่อฮอร์โมนของผมมากแค่ไหน เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งเข้าใกล้ผมนะครับ ขอผมฝึกควบคุมตัวเองก่อน’
ซูโฮจึงเดินออกมาทันที พร้อมกับใบหน้าแดงจัด จะว่าเขินมันก็เขินนะ ก็ลองคิดดูว่าถ้ามีคนมาบอกว่าร่างกายคุณทำให้ใครบางคนเกิดอารมณ์ คุณจะรู้สึกยังไง
.....ไอ้เด็กบ้า อัตราความหื่นนายมันกี่เลเวลวะเนี่ย?
แต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างเทามากนัก เพราะตลอดค่ายรับน้อง กิจกรรมส่วนใหญ่มันต้องจับคู่พี่น้องรหัสซะด้วยสิ แทบนับไม่ถ้วนเลยว่าเทาเข้าห้องน้ำไปสงบอะไรต่อมิอะไรกี่รอบต่อวัน....และตอนนี้สิ่งที่จะทำให้เทาเป็นบ้าตายก็เพราะห้องนอนที่พี่รหัสกับน้องรหัสต้องนอนด้วยกันนี่สิ คนอื่นก็ไม่แปลกหรอกนะ เพราะนอนห้องละสามคู่ แต่มันเศษ 1 คู่ คือคู่ของเขากับซูโฮไง พวกเขาเลยต้องนอนด้วยกัน
“ผมพยายามอดทนมาทั้งวันเพื่ออะไรวะเนี่ย” เทาพึมพำกับตัวเอง แต่มันก็ดังพอที่จะเข้าหูใครอีกคน
“ตกลงว่านายจะจีบหรือรังเกียจฉันกันแน่เนี่ย” ซูโฮพูดพร้อมกับมองอีกคนที่หอบผ้าห่ม หมอนไปนอนปลายเตียง
“ถ้าผมอยู่ใกล้พี่มากกว่านี้ แล้วเกิดอารมณ์รับผิดชอบมันป่ะล่ะ”
“ไอ้ลามก นายนี่นะ !!!....”
“นั่นแหละที่ผมไม่อยากอยู่ใกล้ เข้าใจยัง...ผมกลัวว่าผมจะทำให้พี่เกลียดผม”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!!” ซูโฮสบถเบาๆ แต่ก็ต้องหน้าแดงเพราะพฤติกรรมโต้งๆ ของอีกคนจนได้
“ฉันเชื่อใจนายนะ...” สุดท้ายซูโฮก็ยอมพูดกับเทาดีๆ เพื่อให้กำลังใจอีกคน
“ห๊ะ..”
“ฉันบอกว่าฉันเขื่อใจนาย ฉันมันใจว่านายจะไม่รังแกฉัน เพราะฉะนั้นขึ้นมานอนดีๆ เถอะ เดี๋ยวบ่นปวดหลังพรุ่งนี้ฉันช่วยไม่ได้นะ”
“พี่อย่าคิดว่าผมเป็นคนดีดิ ผมใจหมามากเลยนะ....เอ๊ะ หรือพี่จะให้ท่าผม ท่าไหนล่ะครับ ผมได้หมด”
“ไอ้บ้า...ฉันไม่ไว้ใจนายแล้ว ห้ามขึ้นมาบนเตียงเลยนะ ถ้านายกล้าขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะถีบให้กระเด็นเลย”
“ครับ !!!” แทนที่เทาจะโกรธหรือแกล้งเขาต่อ กลับกลายเป็นยืนตรงทำท่าวันทยาหัตห้านิ้วพร้อมกับรับคำหนักแน่นซะเนี่ยสิ
เออ ดี ไม่นอนก็ไม่ต้องนอน คนอุตส่าเป็นห่วง กลัวว่าจะเจ็บหลัง ...ในหัวหมอนี่ยัดอะไรลงไปบ้างเนี่ย ทำไมมันมีแต่เรื่องพวกนี้จังวะ
เทาไม่ได้ลุกล้ำขึ้นมาบนเตียงตามที่รับคำ ยากนะ..แต่เทาก็อดทน เพราะเขาอยากจะทดสอบตัวเองว่า ถ้าหากว่าเขาไม่ได้ซูโฮภายในหนึ่งอาทิตย์ เขาจะยังต้องการซูโฮอยู่ไหม เทาอยากรู้ว่าจริงๆ แล้ว เค้าต้องการอะไรจากซูโฮกันแน่
หลังจากค่ายเสร็จ ทุกคนก็กลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม เว้นก็แต่เทาที่ดูเหมือนว่าจะตามจอแจซูโฮตลอด ตอนเช้าก็ไปรับถึงหอ
“มารับทำไม แค่นี้เอง”
“อ๊าว พี่รหัสกับน้องรหัสไปเรียนด้วยกันมันแปลกมากหรอครับ”
ตอนเที่ยงก็ไปกินข้าวด้วยกัน
“เลี้ยงข้าวผมหน่อยดิ”
“ชีวิตนายรับผิดชอบเองสิ”
“โห่ ไรวะพี่รหัสขี้งกว่า ข้าวจานเดียวก็เลี้ยงไม่ได้ ดูอย่างพี่รหัสคนอื่นสิ เขายัง...”
“เออ ก็ได้ !!!!”
ตอนเย็นก็ไปส่งถึงหอและหาเรื่องให้ซูโฮติวหนังสือให้อีก
“อันนี้ไม่เข้าใจอ่ะ”
“เวลาเรียนนายนอนหลับหรือไง เรื่องนี้อ่ะง่ายที่สุดแล้ว”
“ก็ไม่เข้าใจไง อธิบายให้ฟังหน่อยดิ”
และแน่นอนว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำๆ ทุกวันจนซูโฮคุ้นชินไปกับมันซะแล้ว
“จะสามทุ่มแล้ว นายกลับไปได้แล้วนะ” ซูโฮมองนาฬิกาและบอกอีกคน เมื่อเห็นว่าวันนี้เทาอยู่ดึกกว่าทุกวัน
“โหย ไล่จังเลยพี่รหัสเนี่ย ...ฝนตกหนักขนาดนี้ยังจะไล่อีก” เทางอแง
“ตกหนักอะไร สปินเตอร์รถน้ำต้นไม้ยังแรงกว่าอีกเถอะ”
“แต่มันก็ดึกแล้วนะ พี่ไม่ห่วงผมมั่งหรอ”
“อย่างนายมีอะไรให้กลัวมิทราบ”
“โห่ ใจแคบอ่ะ ฝนตกขนาดนี้ยังไล่น้องกลับ ถ้าเป็นพี่รหัสคนอื่นนะ...”
“พอ !! อยากอยู่ก็อยู่ แต่ห้ามรบกวนนะ แล้วก็ฝนหยุดตกเมื่อไหร่ นายต้องกลับ” ซูโฮดุ ...เอะอะก็เอาเรื่องพี่รหัสน้องรหัสมาอ้างตลอดแหละ เฮ้อ...ซูโฮกลุ้ม แต่ในใจลึกๆแล้วก็ไม่ได้โกรธหรอก
เทายิ้มหวานและเลือกโซฟาในห้องเป็นแหล่งอาศัย
“พี่ซูโฮ..”
“อื้ม ว่า?”
“พี่จำได้ไหมที่ผมบอกว่า ผมมักจะเกิดอารมณ์ตอนผมอยู่ใกล้พี่”
“อะ....อืม จำได้ >/////<”
“ตอนนี้ผมว่าผมควบคุมมันได้บ้างแล้วแหละ”
“ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องระแวงว่านายจะทำอะไรพิเรนทร์ๆ กับฉัน”
“แล้วพี่จำได้ไหมที่ผมบอกว่า ผมจะจีบพี่”
“.....>///////<....”
“ตอนนี้ผมจีบอยู่นะ รู้ตัวใช่มั๊ย” น้ำเสียงที่ดูนุ่มนวลเกินไปทำให้ซูโฮเขินและใจสั่นอีกแล้ว
“อย่าชวนเลี่ยน...” ซูโฮแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งๆที่ตอนนี้ ทั้งหัวใจมันเต้นเร็วและแรงยิ่งกว่าสามจี ทรูมูฟซะอีก (เกี่ยว?)
“โห่ พี่อ่ะ เคลิ้มกับผมมั่งดิ นี่ผมตามมาให้ท่าพี่ทั้งอาทิตย์นี่ไม่หวั่นไหวมั่งเลยหรอ?”
“ไม่..”
“นี่ถ้าเป็นคนอื่น เค้าได้ผมหมดแล้วนะ”
“ไอ้บ้า อย่ามาแรดแถวนี้นะ”
“ฟีโรโมนในร่างกายผมมันไม่มีผลต่อพี่เลยรึไงเนี่ย”
“ไม่เลย”
“แต่ฟีโรโมนในร่างกายพี่ แม่งโครตเร้าผมเลยว่ะ”
“ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องพวกหนี้ฉันจะไล่นายกลับนะ”
“ใจร้าย ไม่มีใครเกิน”
“อยากกลับแล้วใช่มั๊ย?”
สุดท้ายเทาก็ยอมสงบปากสงบคำในที่สุด บทสนทนาที่เงียบไป แต่หัวใจของทั้งคู่ไม่ได้เงียบไปด้วย เทามีความสุขที่ได้มีโมเมนต์แบบนี้กับซูโฮ ส่วนซูโฮเองถึงแม้จะปากแข็งปฏิเสธแบบนั้น แต่หากตอนนี้เขากลับกำลังอมยิ้มให้กับความน่ารักของเทาอยู่
....เทาหื่นก็จริงนะ เพราะหมอนั่นชอบพูดเรื่องสิบแปดบวกกับผมบ่อย ๆ แต่ว่าเขาไม่เคยล่วงเกินอะไรผมเลยแม้แต่จับมือ ถ้าหากว่าผมบอกว่าไม่ เขาก็ไม่ทำ
ซูโฮเข้าไปอาบน้ำส่วนเทาก็นอนเล่นที่โซฟา หลังจากอาบน้ำเสร็จซูโฮก็ตั้งใจว่าจะเรียกอีกคนให้กลับห้องซักที เพราะมันดึกมากแล้ว แต่พอออกมาก็พบว่าเทานอนกอดหมอนหลับไปแล้ว ซูโฮจึงเดือนไปเอาผ้าห่มมาห่มให้ แต่ก็โดนเสือมือไว้รั้งมือและออกแรงกระชากนิดๆ ร่างซูโฮก็ล้มมาที่ตัวของเทาเรียบร้อยแล้ว
“แกล้งหลับหรอ?”
“ป่าว หลับจริง แต่ฟีโรโมนของพี่มันมากระตุ้นให้ผมตื่นอ่ะ”
“หืม ไหนบอกว่าควบคุมได้แล้วไงห๊ะ” ซูโฮพยายามดิ้น
“ก็ดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้บอกว่าหายขาดซักหน่อย”
“ปล่อยเลย ฉันจะนอนแล้ว”
“กลิ่นสบู่พี่หอมจัง”
“เทา...ปล่อย”
“กลิ่นแชมพูก็หอม”
“นี่ อย่ามาล่วงเกินกันแบบนี้นะ”
“เมื่อไหร่จะยอมรักผมซักที” เทาไม่ได้สนใจซูโฮ เพียงแต่กำลังพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาให้อีกคนรับรู้
“ก็นายพูดเองว่ายังไม่รู้เลยว่าต้องการตรงไหนของฉันกันแน่ แล้วฉันจะมั่นใจได้ไงเล่า”
“งั้นลองมะ...ถ้าคืนนี้ผมเอาพี่แล้วผมรู้สึกว่าผมยังต้องการพี่อยุ่แสดงว่าผมรักพี่จริงๆ แต่ถ้าผมได้พี่แล้วผมเบื่อก็แสดงว่าผมไม่ได้รักพี่”
“หืม พูดออกมาได้ ฉันก็มีแต่เสียกับเสียน่ะสิ” ซูโฮพูดพร้อมกับตบปากอีกคนเบาๆ
“ก็ถ้าพี่แค้น ผมให้พี่เอาผมคืนเลย เท่าไหร่ก็ได้ ตามใจพี่เลย”
“ไอ้.....หืม....ไอ้ บ้ากาม”
“โทษฟีโรโมนพี่เถอะ”
“โรคจิต”
“จิตปั่นป่วนเพราะพี่นั่นแหละ”
“สมองนายมีแค่เรื่องเดียวหรอห๊ะ”
“มีหลายเรื่องเลยนะ อาโออิ มิยาบิ ฮาระ ซาโอริ แล้วก็...”
“นายนี่มัน...” ซูโฮแทบจะหาคำด่ามาให้อีกคนไม่ได้ เพราะโดนสวนทันควันหมด แล้วดูเรื่องที่มันไล่มาสิ หนังโป๊ทั้งนั้น !!! (เอ๊ะ ผมรู้ได้ไง?)
เทายิ้มอย่างผู้ชนะ และกอดเอวอีกคนให้ขึ้นมานอนทับตัวเองเต็มตัว
“ลองเถอะ...เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว”
“สุดท้ายอะไร?”
“ก็....ถ้าผมไม่ชนะใจพี่วันนี้ ผมก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
“นายจะไปไหน?”
“ไปที่ที่พี่จะไม่เจอไอ้เทาคนนี้”
“อย่ามาขู่เพื่อหลอกฟัน ฉันไม่ไร้เดียงสาขนาดนั้นหรอกนะ”
“ผมพูดจริงๆ นะ .... ไม่อยากทดลองสินค้าหน่อยหรอ?”
“แรดเกินไปแล้วนะ หวงตัวมั่งสิ”
“หวงมาตลอดแหละ แต่ไม่อยากหวงกับพี่”
“วันนี้นายให้ท่าฉันเยอะไปแล้วนะ”
“ให้ขนาดนี้พี่ยังไม่เอาเลยอ่ะ คนให้ท่าอายนะเนี่ย”
“อายแต่ก็ยังทำ”
“ก็ถ้าไม่ด้านสู้ ผมก็ต้องเสียพี่ไปให้ไอ้...”
“ไอ้???”
“ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ไง...น่า นะ นะนะ เป็นของผมเถอะ”
เทาคาดคั้นเอาคำตอบ จนซูโฮไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าเทายังมียางอายอยู่ไหมที่มาพูดเรื่องอะไรโต้งๆ แบบนี้ แล้วคิดว่าคนอย่างซูโฮอายเป็นไหม แก้มจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย ? และไอ้บ้ากามนี่ก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ซะด้วยสิ สายตา ท่าทางอ้อนๆ นั่น มันสร้างความหนักใจให้ซูโฮจริงๆ แต่จะว่าไปคำพูดที่เทาพูดว่าถ้าไม่ได้วันนี้ก็ต้องไป มันคืออะไร ท่าทางเทาที่ต้องการเขามากๆ มันมีสาเหตุมากจากอะไรกันแน่
....วันนี้ครบ 1 อาทิตย์ แล้ว ที่ผมให้ท่าพี่ซูโฮ และหาเรื่องอยู่ต่อ เป็นเพราะถ้าหากว่าคืนนี้ผมไม่ได้ใจพี่ซูโฮ แน่นอนว่าไอ้กวากวามันจะลงมือจีบพี่ซูโฮ มันหล่อกว่าผม คารมณ์ดีกว่าผม ใครที่ได้คุยกับมันไม่เคยมีใครรอด เพราะฉะนั้นผมถึงกลัวไง...กลัวว่าซูโฮจะเป็นของมัน และถ้าหากว่าวันนึงมันทิ้งพี่ซูโฮ แล้วพี่ซูโฮเสีย ผมจะเสียใจยิ่งกว่าที่รักษาเค้าไว้ไม่ได้....คนนี้ ผมแคร์มากจริงๆ
“จะยื่นคำขาดแล้วนะ ใกล้เที่ยงคืนแล้วด้วย ถ้าไม่ยอมผมปล้ำนะ”
“ตกลงนายต้องการความรัก หรือเซ็กซ์กันแน่ห๊ะ?”
“ต้องการอย่างแรกมากกว่า แต่ก็ต้องการอันหลังด้วยเหมือนกัน มันจะได้ตอกย้ำว่า พี่เป็นของผมทั้งร่างกายและหัวใจ”
“เวลานายจะนอนกับใครซักคน นายพูดขอกันโต้งๆ แบบนี้เลยหรอ แล้วคนที่ให้อ่ะ เค้าตอบนายว่าไง ก็ได้ค่ะ เชิญเอาฉันได้เลย แบบนี้อ่ะหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก คำขอเนี่ย พี่คนแรกเลยที่ผมขอ เพราะผมต้องการมันจริงๆ และตอนนี้เครื่องผมกำลังร้อนแล้ว....ผมให้เลือก ตอบหลังเที่ยงคืน คิดเป็นนาที นาทีละรอบ ตอบช้าห้านาที ห้ารอบ เอาให้ถึงเช้าเลย แต่ถ้ามากกว่านั้น ผมให้ยกยอดไปใช้หนี้วันอื่นด้วย เดี๋ยวพี่จะตายซะก่อน ...โอเคมั๊ย ตอนนี้ห้าทุ่ม ห้าสิบเจ็ด อีกสามนาที จับเวลา” คำพูดร่ายยาวที่เออเองคนเดียวทำเอาซูโฮ เหวอหวาเรียบเรียงไม่ทัน
“เฮ้ย ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ”
“ห้าทุ่มห้าสิบแปด”
“เทา อย่าเล่นแบบนี้ ฉันไม่สนุกนะ ปล่อย” ซูโฮพยายามดิ้น
“อีกหนึ่งนาที สามสิบวิ....ยี่สิบเก้า....ยี่สิบแปด”
“เทา !!!!”
“รักผมเถอะ ชอบผมเถอะพี่ซูโฮ...ผมรักพี่นะ” คำสารภาพครั้งที่แปดร้อย แต่มันก็ทำให้หัวใจซูโฮเต้นแรงทุกครั้ง ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาบีบหัวใจ ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธเทาได้อย่างจริงจัง เพียงแค่อ้อมกอดหลวมๆ ซูโฮเองก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดว่าทำอะไรไม่ได้หรือต้องนอนนิ่ง เพียงแต่เขาไม่ได้คิดจะขัดขืนจริงจัง และยังรู้สึกอบอุ่นด้วยซ้ำที่ได้อยู่กับเทาแบบนี้....แต่ตอนนี้อะไรบางอย่างมันดันท้องน้อยของเขาจนรู้สึกได้แล้วล่ะ
“ไอ้บ้ากาม !!!”
“เที่ยงคืนแล้วนะ..ผมจะจับเวลานับรอบล่ะ”
“เฮ้ย !!!”
“เครื่องพร้อมแล้ว ผมเอาจริงนะ”
“.......”
“ถ้าเงียบผมเอาจริงนะ”
“.......”
“เฮ้ย เงียบแบบนี้ผมคิดว่าพี่ยอมนะ”
“.....”
“อย่าเงียบดิ ตอบว่าอืมก็ยังดี”
“ไอ้บ้า พูดอยู่ได้ นายจะให้ฉันตอบยังไงเนี่ย >//////<”
“งั้นผมไม่เกรงใจนะ”
เทาไม่รอช้าเริ่มเล้าโลมอีกคนทันที ไม่รู้ว่าซูโฮยอมจริงๆ ไหม แต่ตอนนี้ร่างกายเค้ามันพร้อมแล้ว อยากจะปลดปล่อยออกมาเต็มที่แล้ว และแก้มแดงๆ ที่เปล่งออกมามันก็สามารถมั่นใจได้เปราะหนึ่งว่าซูโฮอาจจะยอมแล้วจริงๆ....แต่สิ่งที่ตอกย้ำมากกว่าคือการตอบสนองที่ไม่ได้ขัดขืนของซูโฮมากกว่า
....ผมใจง่ายใช่ไหม..ใช่ผมกำลังเป็นคนแบบนั้น ผมไม่สามารถหาข้ออ้างมาหยุดเขาได้เลย หรืออาจจะเป็นเพราะจริงๆ แล้วผมไม่ได้ต้องการจะขัดขืนเขาแต่แรก เพราะผมเองก็รู้สึกชอบเขาตั้งแต่วันแรก....วันแรกที่เขาเดินมาจับมือผม......
ผมสะดุดเข้ากับสายตาคมนั่นตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็น เขากำลังนั่งอยู่ตรงนั้น กำลังนั่งฟังการรับน้องย่อย แต่สายตาของเขากำลังมองมาที่ผม ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แต่ที่ตรงนั้นมีเพียงผมคนเดียวที่ยืนอยู่ สายตาของเขาเหมือนจะกินผมไปทั้งตัว มันทำให้ผมทั้งเขินและขนลุก ผมเลยตัดสินใจเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน แต่สายตานั้นก็ยังจ้องอยู่ที่ผม ไม่ไปไหน
จนหลังจากประชุมเสร็จเขาก็เดินมาทักผม และทำให้หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้งเมื่อเค้ายื่นมือมาสัมผัสผม แต่ผมก็ต้องทำตัวให้ปรกติที่สุดและทักทายคนอื่นๆ ต่อไป...
ผมไม่ชอบตัวเองเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา สายตา ท่าทางของเขา ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง และประหม่าทุกครั้ง จนมารู้ว่าเราเป็นสายรหัสกันนี่แหละ ความสนิทสนมของเรามันทำให้ผมเผลอใจไปกับเขามากขึ้น หลังจากที่คุยกันครั้งแรก ผมรู้เลยว่าเขาไม่ธรรมดาแน่ ต้องเชี่ยวชาญพอสมควร แต่พอมาหลังๆ เขาก็ทำตัวน่ารักมากขึ้นจนผมรู้สึกว่าผมชอบเขาไปแล้วจริงๆ
เขาบอกว่าเขามีอารมณ์เพียงแค่เห็นหน้าผม รู้ไหมว่าผมอึ้งแค่ไหน ส่วนคืนนั้นที่ผมบอกว่าไว้ใจ ให้ขึ้นมานอนด้วยกัน นั่นเป็นเพราะความใจง่ายของผมมากกว่า โชคดีที่เทาปฏิเสธ เพราะฉะนั้นคืนแรกของเราอาจจะเริ่มตั้งแต่คืนนั้นก็เป็นได้
แต่ความสัมพันธ์ของเรามันก็ดูดีขึ้นหลังจากนั้นมา ตลอดทั้งอาทิตย์ เขาตามเอาใจผมทุกอย่าง ทั้งๆที่ในใจผมเองก็รู้ว่าเขามีความเป็นเสือในตัว แต่ผมก็ผมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา เพราะผมมีความสุขที่ทำแบบนั้น ถึงแม้ว่าวันนึงผมอาจจะรู้ว่าผมอาจจะต้องโดนเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี....แต่ไม่รู้สิ จะว่าผมโง่ก็ได้นะ....แต่ผม...ยอมเป็นของเขาไปแล้ว
“เทา...เหนื่อยแล้ว.” ซูโฮพยายามปรามอีกคนเมื่อเห็นว่าส่วนที่สงบกำลังจะกลับมาอาละวาดอีกครั้ง
“โทษตัวเองเลยนะ เพราะพี่นั่นแหละ ผมจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย”
“ไอ้หื่น”
“มีแรงด่าแสดงว่ายังได้อีก”
“พอได้แล้ว ให้ฉันพักบ้าง พรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะ”
“ไม่ต้องไปหรอก พรุนขนาดนี้ลุกไปเรียนไม่ไหวหรอก”
“เพราะใครล่ะ?...พอเลยนะ กะจะให้ฉันตายเลยหรือไง”
“ตายคาอกผมนี่แหละ...ม่ะ!!”
“ไม่เอาแล้วนะ...อื้อ...ทะ...อื้อ”
สองร่างเปลือยเปล่าที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงนอน เสียงครางดังระงมไปทั่วทั้งห้อง ณ ตอนนี้แอร์ 18 องศาก็ไม่ได้ช่วยอะไร เสียงที่พยายามจะห้ามแต่สุดท้ายก็กลายเป็นเสียงครางดังขึ้นอยู่แบบนั้นจนซูโฮเหนื่อยและหลับไป
เทากระชับอ้อมกอดอีกคนให้ชิดกับแผงอกตัวเอง พร้อมกับพรมจูบไปทั่ว รอยรักที่แสดงความเป็นเจ้าของตามตัวซูโฮทำให้เทาพอใจมากและแทบจะระเบิดตัวกลายเป็นโกโก้ครันช์
“ขอโทษว่ะกวากวา คนนี้เป็นของกูหมดแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับมึง...ขอโทษจริงๆ ไอ้เพื่อนรัก หึหึ”
เทากอดอีกคนแน่นและผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ตอนนี้สัมผัสที่เขาต้องการ เขาได้มันแล้ว ได้ตรงตามที่ใจชอบทุกอย่างด้วย แต่ความรู้สึกพอ มันยังไม่เกิดกับเทา เขายังมีความต้องการต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด....แบบนี้เค้าเรียกว่าหลงหัวปักหัวปำเลย รักมาก หวงมากด้วย...ขอบอก
ความคิดเห็น