คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Tutor : Four (End)
The last Lesson
เซฮุน !!!!
.
.
.
.
ลู่หานร้องเรียกชายผู้นั้นอย่างสุดเสียง เขาจำไม่ผิดแน่ๆ ว่าคนคนนั้นคือเซฮุนจริงๆ ร่างสูงค่อยๆหันมาตามเสียงเรียกช้าๆ ใบหน้าที่เคยสดใส ผิวเนียนละเอียด ตอนนี้กลับถูกตกแต่งแต้มไปด้วยรอยช้ำที่มุมปาก และโหนกแก้ม ใบหน้าซีดเซียว ยิ่งทำให้ลู่หานใจหาย ใบหน้าเซฮุนไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
ลู่หานวิ่งมาหาเซฮุนที่ยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก อ้อมแขนเล็กๆ โอบรอบเอวอีกคนอย่างดีใจ
“นายบ้าไปแล้วหรือไง คิดว่าจีนมันเล็กรึไงห๊ะ” ลู่หานตำหนิทั้งๆที่ยังโอบอีกคนไว้แน่น
“ใช่ฉันคงบ้าไปแล้วจริงๆ” เซฮุนตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยจนลู่หานรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของเซฮุน
“หน้าไปโดนอะไรมา” ลู่หานถามพร้อมกับเอามือลูบที่แก้มและมุมปากของอีกคนเบาๆ
“...........” เซฮุนจ้องหน้าลู่หานเงียบ
“โกรธฉันหรอ?” ลู่หานหลบตาเซฮุน ใช่สิ มันน่าโกรธไหมล่ะที่หนีเซฮุนมาแบบนี้
“แล้วมันน่าโกรธไหมล่ะ” เซฮุนถามด้วยเสียงเย็นชา
“ขอโทษ แต่ที่ฉันทำ.....เพื่อนายนะ” ลู่หานตอบเสียงอ่อย
“เพื่อฉันหรอ? เหอะ นายน่ะเคยรักฉันบ้างไหมลู่หาน นายกระวนกระวายบ้างไหมเวลาที่นายไม่เจอฉัน
นายเคยคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงที่อยู่ดีๆ นายก็หายไป นายทำให้ฉันจะบ้าตายรู้ไหมลู่หาน” เซฮุนระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมา ลู่หานได้แต่ก้มหน้าเงียบ
“...........”
“ที่ฉันทำ มันยังไม่ชัดเจนอีกหรอว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย”
“ก็นายชอบแกล้งฉัน ทำทีเล่นทีจริงบ้างล่ะ แล้วนายจะให้ฉันมั่นใจได้ยังไงเซฮุน” ลู่หานพูดความในใจออกมาบ้าง ทำให้เซฮุนชะงัก
“...........”
“ฉันน่ะ ฮึก..คิดถึงนายเสมอ จะบ้าตายอยู่แล้วที่ไม่ได้เจอหน้านายและติวให้นาย ฉันคิดทุกวันว่านายจะเป็นยังไงบ้าง จะยอมติวกับคนอื่นเหมือนที่ติวกับฉันไหม จะคิดถึงฉันบ้างไหม ฮึก...” ลู่หานไม่สามารถกลั้นน้ำตากับความอัดอั้นที่มีได้อีกต่อไป
“...............”
“ฮึก...แต่ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเซฮุน นายเข้าใจไหม ฮีก..”
เสียงสะอื้นของลู่หานทำให้เซฮุนรู้สึกได้ว่าลู่หานกำลังอึดอัด มันผิดที่เขาเอง ผิดที่ไม่สามารถทำให้ลู่หานเชื่อใจเขาได้ร้อยเปอร์เซ็นต์
“ฉันอยู่นี่แล้วไง อยากทำอะไรก็ทำสิ” เซฮุนกระซิบปลอบใจและกอดลู่หานแน่น ลู่หานจึงกอดเซฮุนตอบ ใบหน้าหวานซบลงที่อกร่างสูงและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาตามความรู้สึกที่มี
“ฉันขอโทษที่ทำให้นายลังเล แต่สำหรับนาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันพูดกับนาย ความรู้สึกทั้งหมดฉันไม่เคยเสแสร้งนะ...ลู่หาน ฉันอาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีมากนัก แต่ถ้าฉันรักใคร ฉันสามารถมอบทุกอย่างให้คนคนนั้นได้แม้แต่ชีวิตของฉันเอง และตอนนี้คนที่ฉันรักคือนาย นายคนเดียวเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตอนไหน แต่ตอนนี้ ฉันรักนายจริงๆ ฉันขาดนายไม่ได้ แล้ว....นายจะยอมรับฉันได้ไหม”
เซฮุนจับใบหน้าเล็กให้สบตาพร้อมกับสื่อความหมายที่พูดออกมา คำพูดเมื่อครู่ไม่ใช่แค่คำล้อเล่นหรือแค่แกล้งหยอก แต่มันเป็นความจริงใจของเซฮุนที่มีให้ลู่หานจริงๆ ลู่หานเองก็อึ้ง ไม่คิดเลยว่าเซฮุนจะมีมุมจริงจังแบบนี้ มันยิ่งทำให้เซฮุนดูมีเสน่ห์ และเป็นผู้ใหญ่มากจริงๆ
คนที่มักแสดงอารมณ์ นิสัยเหมือนเด็กๆ บางทีเขาอาจจะไม่ได้มีความคิดที่เด็กไปซะหมด เขาอาจจะมีความคิดที่ดูโตกว่าผู้ใหญ่บางคนด้วยซ้ำเพียงแต่การแสดงออกของเขา อาจจะแค่ต้องการให้เรียกร้องความสนใจ และต้องการความเอาใจใส่จากคนรอบข้าง....ก็แค่นั้น
“ฉันจริงจังนะลู่หาน”
“นายรักฉันจริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้หลอกให้ฉันดีใจแล้วนายก็จะบอกว่าล้อเล่นหรอกใช่ไหม” ลู่หานพูดพร้อมกับสะอื้นเหมือนเด็กๆ รู้สึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนเด็กจริงๆ
“งั้นซั่มกันตรงนี้พิสูจน์รักกันดีไหม?” เซฮุนลูบหัวอีกคนพร้อมกับยิ้มหวาน
“บ้า !! ” ลู่หานตีไหล่อีกคนด้วยความเขิน
“โอ๊ยย” เสียงเซฮุนร้องออกมาจนเสียงหลงดูเหมือนว่าเจ็บมาก แต่ลู่หานตีเบาๆเองนะ
“ฉันตีเบาๆเองนะ” ลู่หานหน้าเหวอที่เห็นอีกคนกุมไหล่แน่น
“โดนแผลฉัน”
“ไหนดูหน่อย” ลู่หานพยายามเลิกเสื้ออีกคนเพื่อดู แต่...
......เอ๊ะ มันเหมือนเราจะลวนลามเขาเลยแฮะ
ลู่หานกระเด้งตัวกลับมาที่เดิม แล้วก็หน้าแดง
“ไม่ดูแล้วหรอ”
“มะ..ไม่”
“รักฉันมั๊ย?”
“ห๊า” ลู่หานแทบลืมหายใจที่จู่ๆ เซฮุนก็พูดมันขึ้นมา
“เมื่อไหร่จะเลิกหูหนวกซักที”
“ทำไมชอบพูดอะไรโต้งๆออกมาแบบนี้ล่ะ”
“โอเค งั้นถามใหม่ก็ได้"
"....ลู่หานครับ คุณรักผมไหม?”
.....บะ บ้า ไปแล้วเซฮุน ทำไมชอบทำฉันเขินอยู่เรื่อยเลยนะ
“>///////<”
“ตอบสิ”
“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรอ” ก็ตอนที่บอกว่าคิดถึงนายจนจะบ้าตายไงเล่า นั่นมันยังไม่พออีกหรอ?
“มันไม่ชัดเจน”
“อะ อืมม”
“อืม อะไร”
“ก็นายถามว่าอะไรล่ะ”
“ตอบให้มันชัดเจนไม่ได้หรือไงล่ะ”
“ฉัน...รักนาย”
“ก็แค่นั้นแหละ”
เซฮุนประกบริมฝีปากอีกคน เพราะทนความน่ารักของลู่หานไม่ไหว ลู่หานรู้ตัวบ้างไหมว่าเวลาที่ตัวเองเขินมันดูน่ารักมากขนาดไหน เพราะแบบนี้ไง เขาเลยชอบแกล้งลู่หานเป็นประจำ ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชอบใบหน้าของคนน่ารักเวลาเขิน แต่พอรู้อีกทีก็ชอไปแล้ว และยิ่งชอบก็ยิ่งอยากแกล้งให้เขินบ่อยๆ
"อะ..โอ๊ย แม่ง !" เซฮุนสบถออกมาเพราะเขาอาจจะโลภมากไปหน่อย เลยทำให้เจ็บแผลที่มุมปากซะนี่ จำใจต้องถอนจูบออกมา
....แม่ง มาเจ็บอะไรตอนนี้วะ
"เพราะนายคนเดียวเลยลู่หาน" เซฮุนค้อนลู่หาน ส่วนอีกคนที่โดนค้อนก็มองกลับอย่าง งงๆ ทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายโดนจู่โจมแท้ ๆ
"ฉันไปทำอะไรนาย ?"
"นายรู้มันว่าฉันมาถึงจีนตั้งแต่เมื่อวาน ฉันนั่งรถจากสนามบินเพื่อมาหานายที่นี่ แต่ก็โดนนักเลงแถวนี้มันปล้นเอาเงิน มือถือ ไปจนหมด" เซฮุนพล่ามอย่างหงุดหงิด
"แล้วพวกมันก็ซ้อมนายจนเป็นแบบนี้ใช่มั๊ย" ลู่หานลูบใบหน้าอีกคนเบาๆ
"ใช่ ที่แย่กว่านั้น ที่อยู่ของนายมันก็ติดไปกับกระเป๋าฉันด้วย เงินก็ไม่มี โทรศัพท์ไปหานายก็ไม่ได้ ภาษาจีนก็ไม่กระดิก ฉันเลยต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ไง"
"เซฮุน....ฮึก ขอโทษนะ" ลู่หานกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว
"เฮ้ยๆ นี่ อย่าร้องไห้นะ" เซฮุนเช็ดน้ำตาให้อีกคนเบาๆ
"ถ้าฉันไม่หนีนายมา ถ้าฉันรับโทรศัพท์นาย ถ้าฉันตอบไลน์นาย ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ ฮึก"
"ไม่เอาน่า อย่าร้องสิ" จากที่จะแกล้งโกรธร่างบางกลับต้องมาโอบกอดปลอบใจอีกคนแทนซะงั้น
"ฮึก ...ฮือ " เหมือนยิ่งห้ามลู่หานยิ่งร้องซะงั้น
สุดท้ายเซฮุนก็ต้องปลอบลู่หานจนได้ -_-
ลู่หานพาเซฮุนไปที่บ้าน และทำแผลให้เรียบร้อย ส่วนแม่ของลู่หานก็ไม่ได้ว่าอะไร และพอจะเดาได้ว่าผู้ชายที่ลูกพามาคือคนที่ทำให้ลู่หานซึมเศร้าเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา แต่ตอนนี้ดูลู่หานสดใส และกลับมาร่าเริงได้เป็นปกติแล้วล่ะ
เซฮุนเองก็เอาอกเอาใจว่าที่แม่ยายยกใหญ่ จนทำให้แม่ลู่หานหลงเซฮุนไปอีกคน นับว่าความรักของลู่หานกับเซฮุนไม่เป็นอุปสรรคเลยในเรื่องของแม่ลู่หาน เซฮุนเล่าทุกอย่างให้ลู่หานฟังว่าแม่ของเขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว ลู่หานก็พลอยสบายใจ แต่ถ้ากลับเกาหลีไปก็ต้องไปพบคุณนายโอด้วยตัวเขาเองอีกครั้งอยู่แล้ว
"งั้น เซฮุนจะนอนห้องเดียวกับลู่หานเลยมั๊ยลูก"
"ไม่ครับ/ครับ"
"ได้ไงอ่ะ ไม่เอาหรอกนายไปนอนโซฟาเลยนะ"
"ลู่หาน เซฮุนเป็นแขกนะลูก เราทำแบบนั้นกับเขาไม่ได้"
"แต่แม่ครับ.."
"งั้นเดียวผมนอนห้องลู่หานเลยครับแม่ ^_^"
"จ้า มีอะไรขาดเหลือยังไงก็บอกลู่หานได้เลยนะลูก แม่ไปทำกับข้าวก่อน อาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวกันนะ เอาล่ะลู่หาน พาเซฮุนไปห้องสิลูก"
"แม่.... >.<"
เฮ้อ ถึงจะรักกันก็เถอะ แต่เซฮุนก็...นั่นแหละ รู้ๆ กันอยู่ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่ทั้งสองได้นอนด้วยกัน มันจะเกิดอะไรขึ้นไหมนะ
"กระเป๋าเสื้อผ้านายก็โดนพวกนั้นเอาไปด้วยใช่มั๊ย งั้นใส่.....อ๊ะ !" หลังจากปิดประตูลู่หานก็เดินมาตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดให้อีกคน แต่ก็โดนมือหนารั้งเอวให้ไปนั่งตักที่เตียงนุ่มโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว
"จะ..ทำอะไรน่ะ" >////<
"อยากให้ทำอะไรล่ะ" เซฮุนตั้งใจใช้น้ำเสียงกระซิบจนลู่หานขนลุก
"อย่าทำอะไรแปลๆ นะเซฮุน"
"........" ไม่มีเสียงตอบกลับ มีแต่ใบหน้าและจมูกโด่งที่กำลังพรมจูบไปทั่งต้นคอของลู่หานตอนนี้
"อื้อ...ซะ..เซฮุน...มะ..ไม่ได้ อ๊ะ" ลู่หานพยายามร้องห้าม เอาอีกแล้ว มันคล้ายๆ กับเหตุการณ์วันที่เซฮุนไปห้องลู่หานครั้งแรก แต่ตอนนี้ลู่หานกลับรู้สึกว่ามันห้ามยากกว่าตอนนั้นเป็นสิบเท่า หรืออาจจะเป็นเพราะ..ลู่หานเองก็ต้องการเหมือนกัน
"อย่าห้ามด้วยเสียงแบบนี้สิ ฉันหยุดไม่ได้นะ" เซฮุนกระซิบแผ่วเบา ริมฝีปากขบเม้มหยอกล้อที่ใบหูอีกคนเบาๆ มือหนาเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อและลูบไล้จนลู่หานเกร็งไปหมด
"มะ...แม่ อยู่นะ" ลู่หานพยายามใช้ข้ออ้าง
"งั้นก็อย่าครางเสียงดัง" เซฮุนพูดพร้อมกับถอดเสื้อยืดอีกคนออก และจับให้ลู่หานพลิกตัวหันหน้ามานั่งคร่อมที่ตักตน
ลื้นชื้นค่อยๆไล้เลียไปตามซอกคอ เลื้อยลงมาเรื่อยๆ จนถึงยอดอกเปลือยเปล่า ตอนนี้สะตงสติของลู่หานกำลังจะหายไปหมดแล้ว อยากร้องห้าม แต่ร่างกายเขามันกลับตอบสนองกับเซฮุนไปแล้ว ที่ลู่หานเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะได้ฟังคำสารภาพรักจากเซฮุนไปแล้วก็ได้
"อื้ม...เซฮุน..." ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อย และเม้มเข้าหากันอีกครั้งเพราะความรู้สึกเสียวซ่านที่อีกคนมอบให้ ร่างเล็กบิดเร้าไปมาในอ้อมกอดของอีกคน
ไม่ต้องเดาก็รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้คนที่เห็นภาพของลู่หานแบบนี้ อารมณ์มันพลุกพล่านแค่ไหน
เซฮุนค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าของลู่หานออกทีละชิ้นจนเหลือแค่ชั้นในสีขาวตัวเล็ก ตามตัวลู่หานเต็มไปด้วยนอยจ้ำแดงๆที่เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมา และตอนนี้เขารู้สึกต้องการมากกว่าจูบซะแล้วสิ
"ที่เป็นแบบนี้ เพราะนายคนเดียวเลยลู่หาน"
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะหื่นได้ขนาดนี้ แค่เห็นลู่หานในเวอร์ชั่นธรรมดาก็น่าฟัดน่าหยอกมากพอแล้ว แต่พอเห็นในเวอร์ชั่นที่กึ่งเปลือย ใบหน้าแดงซ่าน แบบนี้ ยิ่งทำให้เซฮุนจะบ้าตายมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า ยิ่งสายตาหวานหยาดเยิ้มที่ลู่หานแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว ยิ่งทำให้เซฮุนอยากจะกระแทกให้หนำใจ แต่ติดตรงที่เป็นห่วงว่าร่างบางจะเจ็บ เพราะมันคือครั้งแรก และลู่หานก็เป็นฝ่ายรองรับ เซฮุนจึงใช้วิธีที่นุ่มนวลและอ่อนโยน เพื่อให้ลู่หานรู้สึกดีกับมัน
"ไม่เป็นไรใช่ไหม" เสียงเหนื่อยหอบถามอีกคนอย่างเป็นห่วงและกอดร่างบางไว้แน่น
"อะ อืม เจ็บนิดหน่อย" ลู่หานตอบเขิน ๆ
"เอามัน ออกไปได้แล้วเซฮุน อึดอัดนะ" ลู่หานตีแขนอีกคนเบาๆ
"ต้องทำบ่อยๆ หลายๆ รอบ นายจะได้ชินนะ" ยิ้มเจ้าเล่ห์
"บะ..บ้า ไม่เอานะ พอแล้ว ลงไปกินข้าว เดี่ยวแม่รอ"
"กินฉันยังไม่อิ่มอีกหรอ"
"เซฮุน !!..อ๊ะ...อึก" ลู่หานกำลังตั้งท่าว่าจะดุอีกคน แต่ก็โดนร่างสูงแกล้วกระแทกเข้ามา....แกล้งกันชัดๆ
ก๊อกๆๆๆ
"ลู่หาน เซฮุน อาบน้ำเสร็จหรือยังลูก ?" เสียงของแม่ทำเอาลู่หานแทบหยุดหายใจ แม่คงไม่เปิดเข้ามาหรอกใช่มั๊ย
"เอ่อ อีกเดี๋ยวครับแม่....อ๊ะ เซฮุน แม่อยู่นอกห้องนะ" ประโยคหลังลู่หานกระซิบด่าอีกคนที่ยังไม่เลิกแกล้ง
"เสร็จแล้วลูกก็ลงมากินข้าวเลยนะ อาอี้โทรมาหาแม่เรื่องร้านน่ะ แม่จะออกไปดูซักหน่อย"
"ครับ" ลู่หานตะโกนออกมา และเอามือปิดปากแน่น เพราะเซฮุนแกล้งเขาจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เสียงฝีเท้าของแม่เดินลงไป ทำให้ลู่หานถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ทว่า ไอ้คนที่แกล้งนี้ก็ไม่ยอมลดราเลยจริงๆ
"อ๊ะ เซฮุน...บ้า...ฮึก" เซฮุนพลิกให้ร่างบางอยู่ในท่าเตรียมพร้อมในการเริ่มกิจกรรมอีกครั้ง
"นายนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเป็นบ้า"
และแล้ว....มันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
หลังจากเสร็จกิจกรรมเรียบร้อยทั้งคู่ก็ลงมากินข้าว แต่เกือบจะไม่ได้กินก็ตอนอาบน้ำนี่แหละ เซฮุนยังตามมาลวนลามลู่หานในห้องน้ำอีก กะจะเอาให้ลู่หานลุกไม่ไหวเลยรึไงนะ แค่นี้ก็เดินกระเผลกๆ อยู่แล้ว ไม่รู้ว่า ถ้าแม่ถามจะตอบว่ายังไงดี?
ลู่หานจ้องหน้าอีกคนที่กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยด้วยหน้าตาชื่นบาน แต่ลู่หานนี้สิ แทบนั่งไม่ได้เลย
"จ้องทำไมจ๊ะ ^_^"
"อร่อยมั๊ย?" ลู่หานถามประชด
"อร่อยมาก แต่น้อยกว่าเมียนิดนึง ^_^"
"ฮึ่ย" ลู่หานรู้ว่าเขานั่งบนเก้าอี้ไม้ตรงนี้ไม่ได้แน่ จึงเดินออกมานั้งที่โซฟาหน้าทีวีแทน มันก็เจ็บน้อยกว่าเก้าอี้ตรงนั้นแหละนะ
เซฮุนเดินมาหาอีกคนและฉุดมือให้ลุกขึ้นจนลู่หานร้องเสียงหลง
"อ๊ะ ขอโทษที เจ็บมากไหม"
"ให้ฉันลองทำแบบนั้นกับนายบ้างไหมล่ะ" ไม่ใช่เล็กๆเลยนะที่ใส่เข้ามาน่ะ
"ต่อให้นายทำฉันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกน่า" เซฮุนยิ้มกวนอีกคน แต่เอ๊ะ
......มันด่าว่าของผมเล็กใช่ไหม !!!!!!!!
"เซฮุน !!!!!!!!!!!"
"โอเคๆ ไม่เถียงแล้ว ไปกินข้าวกัน"
"ฉัน....นั่งเก้าอี้ตรงนั้นไม่ได้" ลู่หานตอบเสียงอ่อย
"ฉันก็ไม่ได้จะให้นายไปนั่งตรงนั้นซักหน่อย"
เซฮุนจูงมือลู่หานมาที่โต๊ะ และเลื่อนจานข้าวลู่หานมาที่ตรงหน้าที่เซฮุนนั่งอยู่
"นั่งแบบนี้ ฉันว่านายอาจจะเจ็บน้อยกว่า" เซฮุนพูดพรางจับอีนให้มานั่งตัก โดยแยกขาออกเล็กน้อยให้สะโพกลู่หานหย่อนลงไป แต่ไม่โดนพื้นเก้าอี้
"อ๊ะ.."
"ไม่เจ็บมากใช่ไหม" น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงเเละเอาใจใส่ทำให้ลู่หานรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"อืม แล้วนายไม่กินหรอ ฉันนั่งแบบนี้ก็บังนายสิ"
"ก็ป้อนฉันสิ"
"อะ...อืม ก็ได้"
อาหารเย็นวันนั้นก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มของทั้งสองคน เซฮุนรู้สึกว่ากับข้าวมันอร่อยกว่าตอนที่เขานั่งกินคนเดียวเป็นไหนๆ เพราะตอนนี้มีเมียสุดที่รักกำลังป้อนข้าวให้อย่างเอาใจ นี่ถ้าไม่ติดว่าลู่หานเจ็บอยู่ล่ะก็...................
....โอเซฮุนกำลังลามกอีกแล้ว....
ได้เวลาที่ทั้งคู่ต้องกลับมาเกาหลีอีกครั้ง เพราะเซฮุนกำลังจะเปิดเทอม โรงเรียนของลู่หานเองก็เปิดเทอมเช่นกัน แต่นั่นไม่น่ากังวลเท่ากับตอนนี้ที่ทั้งคู่ต้องมานั่งต่อหน้าคุณนายโอที่จับจ้องพวกเขาด้วยสายตาแน่นิ่ง
"คนนี้ แน่ใจแล้วว่างั้น" น้ำเสียงคุณนายโอถามลองเชิง
"แน่นอนที่สุด" เซฮุนตอบอย่างไม่ลังเล
"เฮ้อ แกดูจริงจังมากเลยนะเซฮุนแกรู้ตัวบ้างไหม ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องลู่หาน แม่ไม่เคยเห็นแววตาขี้เล่นของลูกเลย....แม่ภูมิใจนะที่แกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ อย่างน้อยฉันก็มั่นใจว่าลูกชายฉันยังมีสมองและความคิดที่เป็นผู้ใหญ่อยู่บ้าง"
"ส่วนเธอลู่หาน ฉันขอโทษด้วยสำหรับเรื่องวันนั้น แต่เธอรู้ใช่มั๊ยว่าฉันไม่ได้เกลียดเธอ อีกทั้งยังรักเธอมากด้วย แต่เป็นเพราะฉันรักเธอมากพอๆ กับเซฮุน ฉันเลยไม่อยากเสียเธอไป ...เข้าใจฉันใช่มั๊ย" คุณนายโอหันมาพูดกับลู่หาน ลู่หานก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
ใช่ ลู่หานรู้ดีว่าคุณนายโอเมตตากับเขาแค่ไหน ที่คุณนายโอไม่อยากให้ลู่หานคบกับเซฮุนเป็นเพราะคุณนายโอยังไม่แน่ใจในตัวเซฮุนว่าจะรักใครได้จริงๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น วันไดวันหนึ่งเกิดเซฮุนทำร้ายจิตใจลู่หานขึ้นมาเพราะความไม่รู้จักโต เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร ลูกชาย แน่นอนเขารักอยู่แล้ว สำหรับลู่หาน คุณนายโอก็ทิ้งไม่ได้ นั่นคือเหตุผลที่คุณนายโอไม่ยอมให้เซฮุนกับลู่หานคบกัน
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเปลี่ยนไป
"แม่ยอมรับผมกับลู่หานแล้วใช่ไหม"
"ที่จริงฉันก็ยังไม่ไวใจแกอยู่ดีแหละเซฮุน ถ้าขืนทำให้ลู่หานเสียใจ ฉันกับได้เคลียร์กันยาวแน่"
"อ้าวแม่ แม่ต้องอยู่ข้างผมดิ นี่ลูกแม่นะ" เซฮุนแกล้งเอ็ด
"เพราะฉันมั่นใจว่าลู่หานไม่ทำตัวเหลวไหลแน่นอนไง"
คุณนายโอยักคิ้วกวนลูกชาย ลู่หานมองภาพสองแม่ลูกยิ้มๆ ท่าทางคุณนายโอแบบนี้ช่างเหมือนกับเซฮุนจริงๆ
"อ้อ มีอีกอย่างหนึ่ง...." คุณนายร้องขึ้นเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้
"ห้ามแกเเตะต้องลู่หาน จนกว่าแกจะเรียนจบ !!" คุณนายยื่นคำขาด เซฮุนได้แต่อ้าปากค้าง ที่จริงในใจก็อยากบอกแม่ว่าไม่ทันแล้วแหละ แต่ทว่ากว่าจะเรียนจบจะไม่ได้แตะต้องลู่หานเลยหรอ ใจขาดตายพอดี
"ไม่เอาอ่ะ ทำแบบนี้ผมก็แย่ดิ"
"แต่ผมเห็นด้วยครับ" ลู่หานตอบขึ้นมาทันควัน
"ได้ไงอ่ะ ฉันไม่ยอมหรอก"
"ไม่รู้ล่ะ ถ้าลู่หานฉันบุบสลาย แกตายแน่เซฮุน" แม่นะแม่ คนเค้าจะป่ามป๊ามกัน ยังมาขัดความสุขซะนี่
"เอาจริงดิ"
"เออ"
"แสดงว่าป่ามป๊ามกันไม่ได้?"
"ไม่ได้"
"จูบ"
"ไม่ได้"
"หอมแก้ม"
"ไม่ได้"
"จับมือ"
"อันนี้อนุโลม"
....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์ แม่นะแม่ รู้ไหมว่าทำอะไรลงไปเนี่ย แล้วดูเมียผมดิ นั่งหัวเราะอยู่ได้ ไม่เดือดร้อนรึไงห๊ะ? สามีจะไม่ได้สวีทด้วยจนกว่าจะเรียนจบเลยนะ เดี๋ยวเหอะ..อย่าเผลอแล้วกัน โอเซขอเตือน
"ฮ่าๆๆ ดูแกทำหน้าเข้า นี่แกเศร้าขนาดนั้นเลยหรอ"
"กะให้ลูกชายเสื่อมสมรรถภาพทางเพศเลยหรือไง ถ้าจะห้ามขนาดนี้อ่ะนะ" เซฮุนหน้าบึ้ง
"หืม ไอ้ลามก แกคิดได้เรื่องเดียวหรือไงห๊ะ"
"ตามนั้นแหละแม่"
"ที่ฉันห้ามเพราะฉันรู้ว่าแกมันหื่นแบบนี้ไง"
"ได้แม่มาเต็ม"
...ไอ้ - เซ- ฮุน !!!!!
หวังว่าคงรู้นะว่ามันจะโดนอะไร
หลังจากที่โดนแม่เทศก์และประทุษร้ายร่างกาย เซฮุนกับลู่หานก็เลือกที่จะมานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านกันสองต่อสอง
"นายจะไม่ให้ฉันแตะต้องตัวนายเลยจริงๆหรอ?"
"ทำไมล่ะ ทำไม่ได้หรอ"
"ใช่"
"นายรักตรงไหนของฉันกันแน่เซฮุน"
"เฮ้อ ก็ได้ๆ เรียนจบเมื่อไหร่ฉันคิดทั้งต้นทั้งดอก จะเอาให้ไปไหนไม่ได้เจ็ดวันเจ็ดคืนเลยคอยดู"
"เซฮุน !!" ลู่หานตีแขนเซฮุนแก้เขิน
ลู่หานแอบลอบมองอีกทีกคนที่ดูท่าทางจะซีเรียสมากๆ จนอดเป็นห่วงไม่ได้
"นายซีเรียสที่จะไม่ได้เเตะต้องตัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ"
"ป่าวหรอก ที่จริงฉันแค่กลัวมากวว่า"
"กลัว?"
"นายก็รู้ว่าฉันมันเป็นคนไม่เอาไหน จะสอบเข้ามหาลัยได้รึป่าวก็ไม่รู้ ส่วนเรื่องเรียนจบนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย"
"นายทำได้อยู่แล้วน่าเซฮุน มั่นใจหน่อยสิ"
"ถ้าฉันเรียนไม่จบล่ะ นั่นก็แปลว่าฉันจะไม่ได้แตะต้องตัวนายเลยใช่มั๊ย?"
"ฉันบอกแล้วไงว่านายต้องทำได้"
"แล้วถ้าฉันต้องใช้เวลานานกว่าปกติ นายจะรอฉันไหม จะยังอยู่ข้างฉันหรือเปล่า" เซฮุนจับมืออีกคนและจ้องหน้า
ความจริงแล้วเขาไม่ได้กังวลเรื่องสกินชิพอะไรมากมายหรอก ที่ห่วงคือ กลัวว่าจนกว่าจะถึงวันนั้นลู่หานจะยังอยู่กับเขามั๊ย จะมีลู่หานยืนอยู่ข้างๆ หรือเปล่าต่างหาก กลัวว่าลู่หานจะทนกับที่ไม่เอาไหนอย่างเขาไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่เซฮุนกลัว
"ถ้าฉันไม่อยู่ข้างนายแล้วจะให้ไปอยู่ตรงไหนล่ะ" ลู่หานตอบยิ้ม ๆ
"....."
"เอางี้ ถ้านายสอบเข้ามหาลัยได้ ฉันจะให้พรข้อหนึ่ง อยากได้อะไรล่ะ"
"ขอได้ทุกอย่างใช่ป่ะ?"
"แน่นอน"
"งั้น................"
เซฮุนขอพรลู่หานเป็นที่เรียบร้อย ส่วนที่เหลือก็มีแค่ต้องตั้งใจสอบเพื่อให้พรข้อนั้นเป็นจริงให้ได้
หลังจากนั้นเซฮุนก็ตั้งใจเรียนผิดปกติจนคุณนายโอตกใจ ลืมราฟาเอลกับซุปเปอร์บีสต์ไปได้เลย ดูจะจริงจังกับการเรียนมากขึ้น ส่วนลู่หานก็แวะมาเยี่ยมเยียนเป็นประจำตามประสาคนรัก แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น จนกระทั่งถึงวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยโซล
"เซฮุน...เป็นไงบ้าง" ลู่หานกับคุณนายโอที่ยืนใจจดใจจ่อรอลุ้นการประกาศผล
"ลู่หาน มานี่หน่อย" เซฮุนกวักมือเรียกด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนยากจะคาดเดาว่าสอบได้หรือไม่ได้
ลู่หานมองหน้าคุณนายโอเป็นการขออนุญาต คุณนายพยักหน้า ลู่หานจึงเดินตามเซฮุนไป
"งานเข้าแล้วสิ" เซฮุนพูดขึ้นหลังจากที่พาลู่หานมาที่ต้นไม้ใหญ่ข้างๆ บอร์ดประกาศผล
"ทำไมหรอ สอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ" ลู่หานปลอบใจ
"คนที่งานเข้าน่ะ นายต่างหาก" เซฮุนหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้จนลู่หานขนลุก
"หมายความว่า..."
"ผมขอพรคุณไปแล้วนะครับนางฟ้า ทำให้มันเป็นจริงด้วยนะ"
เซฮุนพูดพร้อมกับเดินยิ้มนำออกมาอย่างมีความสุขส่วนลู่หานก็ได้แต่หน้าซีด เมื่อนึกถึงพรที่เซฮุนขอไว้...
"เอางี้ ถ้านายสอบเข้ามหาลัยได้ ฉันจะให้พรข้อหนึ่ง อยากได้อะไรล่ะ"
"ขอได้ทุกอย่างใช่ป่ะ?"
"แน่นอน"
"งั้นยกเลิกกฏของแม่ และย้ายมาอยู่ด้วยกัน"
สุดท้ายแล้วกฎที่คุณนายโอตั้งไว้ก็ต้องถูกยกเลิกไปในที่สุด เซฮุนย้ายของมาอยู่หอ ส่วนลู่หานก็ย้ายมาอยู่กับเซฮุนตามที่ขอไว้ แล้วก็ย้ายโรงเรียนที่สอนมาอยู่โรงเรียนใกล้ๆ มหาวิทยาลัยเซฮุน ที่จริงก็ไม่อยากย้ายหรอก อีกทั้งคุณนายโอก็ไม่อยากให้ลู่หานมาด้วย แต่เพราะเซฮุนให้เหตุผลว่าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ตนจะดูแลลู่หานเอง เกลี้ยกล่อมจนสุดท้ายทั้งคุณนายและลู่หานต้องยอม
ทุกวันหยุด เซฮุนกับลู่หานจะกลับมาเยี่ยมคุณนายโอตามที่สัญญาไว้ หากวันไหนที่ลู่หานติดงานที่โรงเรียน ก็จะมีปลิงตัวใหญ่ตามไปเกาะแกะลู่หานที่โรงเรียนด้วย .... (มันหวงเมียมากเหอะ)
"ทำอะไร หอมจังเลย" เซฮุนเดินเข้ามากอดร่างบางที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว วันนี้อยู่ในช่วงหยุดยาว คุณนายโอกับสามีไปดูงานที่ต่างประเทศหนึ่งเดือน ทั้งบ้านจึงเหลือแค่เซฮุนกับลู่หานสองคน
"รอแป๊บนึงใกล้เสร็จแล้ว" ลู่หานตอบแต่สายตาไม่ได้ละจากหม้อตรงหน้า
"สนใจฉันหน่อยสิ ไอ้หม้อนี้มันสำคัญกว่าฉันหรือไง" เซฮุนพูดงอนๆ แต่ก็ไม่คลายอ้อมกอดทั้งยังระดมจูบ
ไปทั่วทั้งลำคอด้านหลังของลู่หาน
"อ๊ะ..ดะ เดี๋ยวสิ ฉันทำให้นายกินนะ"
"ฉันจะกินนาย" เซฮุนไม่พูดเปล่าแต่ยังเอื้อมมือไปปิดแก๊สข้างหน้า และอุ้มลู่หานขึ้น มือนน้อยคล้องคออีกคนเพราะกลัวตก
"หื่นจริงๆเลยนะ นายเนี่ย" ลู่หานแกล้งดุ
"ยังไม่ชินอีกหรอ สงสัยต้องเน้นย้ำให้จำขึ้นใจซะแล้วสิ"
เซฮุนอุ้มลู่หานมาที่ห้องที่พวกเขาทั้งสองคนเคยใช้ติว เซฮุนค่อยๆ วางอีกคนบนโซฟาตัวใหญ่เบาๆ และคร่อมตัวทับลงไป
"นี่ ถ้ามีคนเข้ามาเห็นล่ะ"
"ไม่มีหรอกน่า พวกแม่บ้านตอนนี้อยู่เรือนเล็กหมดแล้ว เรือนใหญ่ตรงนี้มีแค่เราสองคน"
เซฮุนก้มลงมากดจูบลู่หานเบาๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วเหมือนกันที่เซฮุนมีลู่หานอยู่ข้างๆ กายแบบนี้ เกือบปีได้แล้วมั้ง ชีวิตเซฮุนเต็มไปด้วยความสุข ไม่ว่าลู่หานจะทำอะไรมันก็น่าดูน่ามองสำหรับเซฮุนเสมอ จะเรียกว่าหลงได้ไหมนะ แต่เคยได้ยินมาว่าเราจะหลงใครซักคนได้ไม่เกินหนึ่งเดือน แต่สำหรับลู่หานแล้ว มันเป็นมากกว่าหลง และมากกว่ารักด้วยซ้ำ
"ขอบคุณนะ" เซฮุนถอนจูบและมองหน้าอีกคนด้วยสายตาแพรวพราว
"ขอบคุณเรื่องอะไร?"
"ขอบคุณที่นายยังอยู่ข้างๆ ฉัน" คำสั้นๆ แต่ทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันเพราะมันสื่อความหมายได้ตรงและชัดเจน ชีวิตของเซฮุนไม่มีอะไรที่จะสุขกว่านี้อีกแล้ว การที่มีใครซักคนที่เรารักเเละรักเราสุดหัวใจ จูงมือเดินไปด้วยกันแบบนี้ ทั้งเรื่องความรัก การเรียน เซฮุนก็ทำได้ทุกอย่างเพราะมีกำลังใจที่ดี แค่นี้ก็สุขจนไม่รู้จะสุขยังไงแล้ว
"ฉันมีความสุขจนจะบ้านตายอยู่แล้วรู้ไหม" เซฮุนเกลี่ยผมอีกคนเล่นและหอมไปอีกฟอดใหญ่
"ฉันก็เหมือนกัน....ขอบใจนะเซฮุน" ลู่หานยิ้มและกระดกหัวเข้าไปจุ๊บอีกคนเร็วๆ และผละออกมา
ใช่ว่าคนที่มีความสุขที่สุดจะมีแค่เซฮุนเสียเมื่อไหร่ ลู่หานเองก็มีความสุขมากๆเช่นกัน ความเหงาและปมต่างๆที่อยู่กับลู่หานมันหายไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งแต่มีเซฮุนเข้ามาในชีวิต รู้สึกดีมากมายที่ชีวิตนี้ได้เจอเซฮุน
....ก่อนนอนเจอเธอเป็นคนสุดท้าย คนแรกของเช้าวันใหม่ก็คือเธอ...
ไม่สามารถนิยามคำว่าความสุขของทั้งสองได้เลยว่ามันมากมายขนาดไหน สองสายตาที่ถ่ายทอดความรู้สึกต่อกัน มีเพียงพวกเขาสองคนที่เข้าใจมันเป็นอย่างดี ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากทั้งคู่
......มีเพียงเสียงครางที่ดังระงมไปทั่วทั้งห้อง...
"เซฮุน...ไอ้ฮุนโว้ยยยยยย !!"
"โอ๊ยยย อะไรวะ" เซฮุนงัวเงียลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อเขาเมื่อคู่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่
"หมดคาบแล้ว มึงจะออกไหม กูอุตส่าปลุกนะ" เสียงเพื่อนสนิทของเซฮุนบ่นก่อนจะเก็บของอันน้อยนิดลงกระเป๋า
เซฮุนปรับโฟกัสสายตาอีกครั้ง พบว่าตอนนี้ตัวเองใส่ชุดนักศึกษา และกำลังนั่งอยู่ในคลาสเรียนภาษาอังกฤษอยู่
"ลู่หาน !!!!!!" เซฮุนตะโกนเรียกชื่ออีกคนทำเอาเพื่อนผิวสีแทนที่นั่งข้างๆ ตกใจ
"มึงเรียกใครวะ?" ไคหรือจงอินเพื่อนของเซฮุนมองไปรอบๆห้องด้วยสายตาหวาดกลัว...ก็ตอนนี้ในห้องเรียน
มีแค่เขากับเซฮุนแค่สองคนน่ะสิ
"เมียกู" เซฮุนสะบัดหัวอย่างหัวเสียและรวบรวมสติอีกครั้ง เขาเข้ามหาลัยแล้ว และที่เข้ามาได้เพราะเอาเงินยัด ไม่ใช่เพราะความสามารถ ไม่มีลู่หาน ไม่มีติวเตอร์ ทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน เซฮุนแทบอยากจะร้องไห้ และอยากจะกระโดดกัดหูเพื่อนตัวดีที่มันปลุกเขาออกมาจากความอันแสนสุข
"ทำไมมึงมองกูอย่างั้นวะ"
"เพราะมึงเลยไอ้จงอิน แม่งปลุกกู !!!"
"อ้าว กูผิดอะไรวะ" ไคเกาหัวอย่างงงๆ ส่วนเซฮุนก็สะบัดตูดออกจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด
เซฮุนเข้ามาล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ความฝันงั้นหรอ ไม่คิดเลยว่าจะฝันได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ มันเป็นฝันที่ไม่อยากตื่นเอาซะเลย ถ้าหากว่าในฝันของเขามีลู่หาน เขาก็จะขออยู่ในความฝันตลอดไป
...แต่ลืมไปซะเถอะ ยังไงก็เเค่ฝัน ลู่หานไม่มีอยู่จริง !!!!
"แม่ง เอ๊ย !!" เซฮุนสบถออกมาอย่างดัง โชคดีที่เวลาในห้องน้ำไม่มีใครอยู่ แต่......
"ขอโทษนะ ... นายน่ะ" เสียงหวานเอ่ยถามเซฮุน เขาเพิ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำและได้ยินเสียงสบถของเซฮุนพอดี
"ไม่ได้ว่าฉันใช่ไหม" ดวงตาแป๋วมองอีกคน เพิ่งเดินเข้ามาแล้วก็เจอคำว่า แม่งเอ๊ยเต็มหน้า มันก็ต้องช็อคเป็นธรรมดาสิ
เซฮุนยืนแข็งทื่อไม่ได้ตอบคำถามคนตัวเล็ก สายตาเอาแต่จ้องมองร่างบางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใบหน้าซื่อๆ ตาแป๋วๆ แบบนี้ ไม่ต่างจากในฝันเลยซักนิด ....ใช่ ลู่หานมีตัวตนอยู่จริงๆ
"นะ นายมองฉันทำไม หน้าฉันมีอะไรติดหรอ" เสียงหวานปลุกสติเซฮุนที่เอาแต่ยืนจ้องนิ่ง หัวใจที่ห่อเหี่ยวของเซฮุนกลับมาเบิกบานอีกครั้ง เหมือนว่าหัวใจครั้งนี้มันเต้นเร็วกว่าปกติเป็นสิบเท่า ความรู้สึกเหมือนนกล้านตัวบินในกระเพาะอาหาร มันดีใจจนแทบยืนไม่อยู่
"อย่าจ้องแบบนี้สิ อุ๊บ !!" ไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบเซฮุนก็โถมตัวเข้าหาอีกคนอย่างรวดเร็วและบดจูบอย่างนุ่มนวล ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ฝัน มันคือความจริง เซฮุนกอดลู่หานแน่นคล้ายกับกำลังกลัวว่าพอลืมตาขึ้นมาคนตรงหน้าจะหายไปอีก
จูบเนิบนาบดำเนินไปจนลู่หานหมดอากาศหายใจ จึงดึงชายเสื้ออีกคนเพื่อส่งสัญญาณ เซฮุนยอมถอนจูบออกมาและมองหน้าลู่หานให้ชัดๆ อีกที....สวย น่ารัก และสัมผัสได้จริงๆ เขาไม่ได้ฝันอีกใช่ไหม
"ถ้าคราวนี้ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วฉันไม่เจอนาย ฉันจะทำยังไงดีลู่หาน" เซฮุนพึมพำและกอดอีกคนแน่นไม่ยอมปล่อย ส่วนลู่หานก็ได้แต่ยืนงง
....แค่จะมาเข้าห้องน้ำ กลับโดนคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้จูบเอา จูบเอา แล้วยังพูดจาแปลกๆ อีกด้วย แต่จะว่าไป จูบกับอ้อมกอดนี้ ลู่หานไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรืออึดอัดเลยซักนิด เหมือนว่าตัวเขาเองก็รอคอยสัมผัสนี้มานานเหมือนกัน แต่ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงทำให้หัวใจลู่หานเต้นแรงได้ขนาดนี้นะ แล้วรู้จักชื่อเขาได้ยังไงกัน
"นายพูดอะไรของนาย ปล่อยได้แล้ว" ลู่หานพยายามดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผล
"ถ้าฉันปล่อยให้นายหลุดมืออีกคราวนี้ ฉันต้องบ้าตายแน่ๆ " เซฮุนกอดแน่นแนะก้มลงจูบเรือนผมอีกคน
"โอ๊ย !!" ลู่หานเหยียบเท้าอีกคนเต็มเเรง ทำเอาเซฮุนต้องปล่อยมือออก
"คนปวดฉี่จะตายอยู่แล้ว ไอ้โรคจิต !!! " ลู่หานตะโกนใส่หน้าเซฮุนและวิ่งเข้าห้องน้ำไป ขืนฉี่ที่โถหน้าห้องน้ำ ไอ้หมอนี่ได้ทำอะไรพิเรนทร์ๆกับเขาแน่ แต่ทำไมลู่หานถึงรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้นะ
หลังจากทำธุระเรียบร้อยแล้วลู่หานก็เดินออกมา แต่ก็ต้องตกใจเพราะไอ้โรคจิตที่เขาเพิ่งเจอไปมันยืนดักรอเขาหน้าห้องน้ำน่ะสิ
"นะ นาย !!"
"ฉันบอกนายแล้วไง ว่าฉันปล่อยนายไปไม่ได้" เซฮุนตอบหน้านิ่ง
"เราไม่รู้จักกันซะหน่อย"
"รู้สิ รู้ดีเลยล่ะ ฉันรู้จักนายทุกซอกทุกมุมเลยนะ" สายตาระยิบระยับทำเอาลู่หานเริ่มกลัวคนตรงหน้าเข้าแล้วล่ะ
"แต่ฉันไม่รู้จักนาย !!" ลู่หานตะโกนออกมาและตั้งท่าจะเดินหนีแต่โดนอีกคนรั้งไว้ทัน
"งั้นต้องทบทวนกันหน่อยแล้ว"
ช่วงเย็นตึกนี้ไม่ค่อยมีคนเรียนมากนัก ตึกจึงดูเงียบๆ กว่าปกติ แต่ทว่าตอนนี้ในห้องน้ำชายเต็มไปด้วยเสียงร้องครางของร่างเปลือยเปล่าทั้งสอง
"อะ...อื้อ ไม่นะ ไม่เอา" ลู่หานพยายามร้องห้ามสัมผัสจองเซฮุนทั้งที่รู้ว่ามันไม่เป็นผล ลู่หานแทบอยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ ที่ร่างกายมันเผลอไปตอบรับเซฮุนซะได้ แต่ทว่ามันแปลกตรงที่ลู่หานไม่ได้รู้สึกรังเกียจสัมผัสของคนแปลกหน้าคนนี้เลย เหมือนกับว่าเขาต้องการและเคยได้รับสัมผัสนี้มาแล้วจากที่ไหนซักแห่ง
"เหมือนเลย....เหมือนในฝันเลย" ลู่หานในฝันกับลู่หานตอนนี้ ในเรื่องแบบนี้ คือคนคนเดียวกันชัดๆ เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่า ความฝันครั้งนั้นมันคือฝันบอกเหตุที่จะเกิดขึ้นจริงในอนาคต เพียงแต่มันอาจจะไม่ได้เริ่มต้นจากการเป็นติวเตอร์กับนักเรียนก็แค่นั้น
กิจกรรมรักยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ร่างกายที่โถมเข้าหากันเหมือนกับรอคอยเวลานี้มานานเเสนนาน จนเมื่อเสร็จสรรพ เซฮุนมองลู่หานอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ฝัน แต่ความรู้สึกที่เพิ่งทำเมื่อครู่ มันรู้สึกมีความสุขมากกว่าในฝันหลายเท่า เซฮุนมองอีกคนที่กำลังแต่งตัว พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเน็กไทน์ที่สีมันเหมือนกันกับของเขา ....เรียนคณะเดียวกัน ทำไมไม่เคยเห็นหน้า??? (มึงโดดกิจกรรมบ่อยไง ...ไรท์ตอบให้)
"นายเรียนบริหารหรอ?" เซฮุนถามอีกคนที่กำลังวุ่นกับการผูกเน็กไทน์
"...." ลู่หานหันขวับมาหาด้วยสายตาที่อาฆาต .... เพิ่งจะมาอยากรู้ตอนนี้อ่ะนะ !!
" หูตึงหรอ ไปเช็คบ้างนะ" เซฮุนพูดหยอก...หูตึงหรอ รู้สึกเหมือนเคยโดนด่าว่าหูตึงมาก่อนแฮะ แต่จำไม่ได้ ...หรือว่าเขาเคยโดนด่าแบบนี้...ในฝัน
"อืม" ลู่หานตอบปัดๆ
"ปีไหน"
"ห๊ะ ?" สีหน้าท่าทางลู่หาน ทำเอาเซฮุนแทบอยากจะจับเข้ามากอดอีกรอบให้หนำใจ หน้าตาเอ๋อๆ ตอนพูดคำว่าห๊ะ มันช่างเหมือนกับในฝันจริงๆ
"ถ้านายพูดแบบนี้อีกที นายได้นอนในห้องน้ำแน่"
"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม"
"ก็อยากรู้อะไรเกี่ยวกับเมียตัวเองบ้างมันแปลกหรือไงล่ะ"
ลู่หานหันมองขวับ ไม่เข้าใจเลย ท่าทางแบบนี้ หน้าตาคนนี้ น้ำเสียงแบบนี้ ทำไมเหมือนลู่หานคุ้นชินกับมันมาก ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันแท้ๆ
"เรื่องวันนี้ลืมๆ มันไปได้ไหม ต่อจากนี้ ทางใครทางคุณ โอเคนะ" ลู่หานพูดพร้อมกับจะเดินออกมา แต่โดนอีกคนดึงไว้ และผลักให้หันหลังชนประตู จับหน้าให้เผชิญเข้าหากัน
"ได้ไงล่ะ ได้ฉันแล้ว รับผิดชอบสิ" คำพูดเซฮุนทำเอาลู่หานเหวอ เขาเป็นผู้ถูกกระทำไม่ใช่หรอ แล้วดูหมอนี่พูดเข้าสิ
"นี่ นายจะเอายังไง ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้ว เราไม่รู้จักกัน !!" ลู่หานย้ำ
"ฉันเซฮุน ปีหนึ่ง คณะเดียวกับนาย และฉันก็รู้ว่านายชื่อลู่หาน เป็นคนจีน เป็นคนขี้เหงาแต่ปากแข็ง นายชอบวิชาภาษาอังกฤษ ชอบทำอาหาร ชอบ.."
"หยุด !!" ลู่หานเอามือปิดปาดอีกที่คนเอาแต่พูดออกมา อีกมือหนึ่งก็กุมที่หัวใจตัวเองที่มันเต้นดังขึ้น ทำไม ทำไมคนคนนี้ถึงรู้จักตัวตนของเขามากขนาดนี้
"ฉันพูดถูกใช่ไหม" เซฮุนจับหน้าให้อีกคนสบตา
"ฉันรู้หมดแหละว่านายชอบอะไรไม่ชอบอะไร ...แล้วก็ชอบท่าไหน" คำพูดสุดท้ายทำเอาลู่หานยิ่งหน้าแดงไปใหญ่
"หยุดพูด !!" หมอนี่รู้มากเกินไปแล้ว น่าหงุดหงิดจัง
"ฉันจริงจังนะ ฉันรู้สึกผูกพันกับนาย ฉันอยากยืนอยู่ข้างๆ นายและให้นายยืนอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันอยากได้นาย อยากให้ชีวิตมีนายเข้ามาเกี่ยวข้อง .... คบกันนะ"
ช็อคซินิม่า ไม่มีอะไรที่น่าช็อคกว่านี้อีกแล้ว แค่จะมาเข้าห้องน้ำเพราะปวดฉี่ แต่กลับโดนคนแปลกหน้าที่รู้สึกคุ้นเคยจูบและทำอย่างว่า และที่หนักกว่านั้น โดนขอเป็นแฟนด้วย ให้ตายเหอะลู่หาน วันนี้เป็นวันอะไรเนี่ย
"อะ....เอ่อ..." อยากปฏิเสธนะ แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนว่า อยู่กับคนคนนี้แล้วจะมีความสุข
"ถ้าตอบว่าไม่ ได้ซั่มอีกรอบแน่" เซฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์
"แต่ว่า...."
"มีแต่เพิ่มให้สองรอบ"
"นี่ นาย !!"
"งั้นสามรอบ ป่ะ ถอดเสื้อ !!"
"เฮ้ย ๆๆๆ ก็ได้ๆๆ โอเค คบก็ได้" ลู่หานรีบตอบออกมา ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นจริง...อีแค่รอบแรกนี่ก็เจ็บจนจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
"น่ารักที่สุดเลย เมียจ๋า ^_^ " ลู่หานไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้เเป๊ะยิ้มข้างหน้ามันจะมีความสุขอะไรนักหนา
"ทีนี้ก็เอามืออกไปจากเสื้อซักที" ลู่หานดุ
"ดุว่ะ แต่ก็น่ารัก" เซฮุนแกล้งหยิกแก้มอีกคน
"ในเมื่อนายเก่งภาษาอังกฤษ งั้นต่อไปนี้ทุกเสาร์ อาทิตย์มาติวให้ด้วยนะ ฉันจะไปรับเอง"
"ถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ"
"ถอดเสื้อ !!"
"ก็ได้ๆๆๆๆๆๆ ติวให้ก็ได้.....แล้วนายรู้จักหอฉันหรอ"
" เดี๋ยวไปรับแล้วกันน่า ^_^ " ไปมาหลายรอบแล้ว (ในฝัน) จำได้ทุกซอกทุกมุม ไม่อยากจะคุยอวด
ตั้งแต่วันนั้นลู่หานก็มาเป็นติวเตอร์จำเป็นให้เซฮุนเพราะเหตุผลบางอย่างที่ทุกคนก็รู้ว่าคืออะไร คุณนายโอก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอรู้ว่าเซฮุนกับลู่หานเป็นอะไรกัน แต่เธอก็ยอมรับและทั้งยังเอ็นดูลู่หานอีกด้วย
โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่เป็นที่นั่งเม้าท์มอยสำหรับสาวๆ ช่างเม้าท์ และในตอนนี้ไม่มีข่าวไหนน่าเม้าท์เท่าข่าวนี้อีกแล้ว
'แก..เขาว่ากันว่าพี่ลู่หานปีสามกับโอเซฮุนปีหนึ่งคบกันแหละแก โอ๊ย อิจฉาอ่ะ เดี๋ยวนี้เซฮุนตามพี่ลู่หานแจเลย เจอพี่ลู่ที่ไหน เจอโอเซที่นั่นเลยแหละแก'
....ก็ไม่ได้อยากตามหรอกนะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็กลัวหายหนิ ^_^
นี่มันแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น !!!!!
ความคิดเห็น