คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Tutor : Three
Lesson three
“ไปอยู่ด้วยกันไหม?”
คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่เซฮุนจะออกไป ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวลู่หาน ตอนนี้ลู่หานสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซฮุนคืออะไร สิ่งที่เซฮุนแสดงออกต่อลู่หาน มันยังไม่แน่ใจว่ามันคือรักจริงๆ หรือแค่เซฮุนต้องการหยอกลู่หานเล่นๆ (ก็เซฮุนเคยจริงจังซะที่ไหนล่ะ) ส่วนสิ่งที่เขาแสดงต่อเซฮุน ลู่หานก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นความรัก หรือแค่ยอมๆ ทำไปเพื่อให้เซฮุนยอมเรียนกับเขา.....แต่ทว่าคำพูดของเซฮุนประโยคนี้ ลู่หานไม่เห็นความขี้เล่นของเซฮุนเลย แววตาของเซฮุนตอนนั้น มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกห่วงใยจนลู่หานสัมผัสได้
......แต่ฉันยังไม่แน่ใจเซฮุน ฉันไม่รู้ว่านายรักฉันหรือแค่แกล้งฉัน หรือเพียงเพราะสงสารถึงได้พูดแบบนั้นออกมา และที่สำคัญ ฉันก็ไม่รู้ใจตัวเองด้วยซ้ำว่ามันรู้สึกกับนายยังไง ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาที่ฉันแสดงออกไป มันเรียกว่า ‘รัก’ ได้ไหม
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของร่างบาง นี่ถ้าถอนหายใจหนึ่งครั้งอายุสั้นไปหนึ่งวัน ตอนนี้อายุลู่หานคงสั้นไปเกือบปีแล้วมั้ง
....ติ๊ดดด...
เสียงข้อความไลน์ในมือถือของลู่หานดังขึ้น เดาได้ไม่ยากหรอกว่าใครส่งมา เพราะเวลาที่ชาวบ้านชาวช่องเขานอนหลับพักผ่อน มันจะมีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ส่งมาหาลู่หานในตอนนี้
สามี : เจ๊ นอนยัง
ข้อความจากคนที่ลู่หานก็รู้ว่าใครถูกเปิดอ่านพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆกับชื่อที่ส่งมา คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าใครเป็นคนตั้ง
“เอามือถือมานี่ดิ๊”
“เอาไปทำไม”
“เหอะ น่า”
ลู่หานจำยอมยื่นมือถือให้อย่างงงๆ เซฮุนหยิบไปกดอะไรบางอย่างที่ลู่หานมองไม่เห็น ซักพักก็ส่งมันกลับมาให้ลู่หาน
“อ๊ะ ห้ามเปลี่ยนนะ ถ้าฉันเห็นว่าชื่อของฉันเปลี่ยนไป ฉันจะไม่ติวกับนาย”
มันคือชื่อเบอร์โทรศัพท์ของเซฮุนที่ถูกตั้งชื่อว่า ‘สามี’ และเผอิญว่าไลน์ของลู่หานมันดันเชื่อมกับเบอร์โทรนี่สิ ลู่หานจึงต้องรับชื่อ ‘สามี’ เข้าไลน์อย่าจำนน
“นี่ นาย !!!” ลู่หานจ้องด้วยสายตาพิฆาต แต่ก็โดนสายตายิ้มกวนๆ รออยู่แล้ว ทำเอาพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
“ไม่ต้องห่วงว่านายจะเสียเปรียบหรอกน่า ของฉันก็ตั้งชื่อนายว่า ภรรยา เหมือนกัน”
เซฮุนพูดพร้อมพร้อมกับยื่นมือถือของตัวเองมาให้ลู่หานดู
เรื่องทั้งหมด มันก็มีแค่นี้แหละ
ภรรยา : ยัง แต่กำลังจะนอนแล้ว
สามี : พรุ่งนี้จะไปรับนะ
ภรรยา : ถ้าบอกว่าไม่ต้องล่ะ
สามี : ก็ไปอยู่ดี
ภรรยา : แล้วจะบอกทำไม
สามี : วันนี้ทำตัวน่ารักนะ (อยากจะพูดอะไรก็พูดหรือไงเนี่ย >/////< )
ภรรยา : พูดเรื่องอะไรอยู่
สามี : เราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆ ใช่ไหม?
ภรรยา : ไม่รู้สิ (ลู่หานตอบตามความจริง)
สามี : เป็นซักทีเหอะ รอไม่ไหวแล้ว
ภรรยา : รออะไรของนาย
สามี : ทำเรื่องอย่างว่าไง
ภรรยา : ไอ้ทะลึ่ง ไปนอนเลยไป
สามี : ฝันดีนะที่รัก ฝันถึงเค้าด้วยนะ (สติกเกอร์ส่งจูบสิบกว่าอันตามมา)
.........และตบท้ายด้วยรูปเซฮุนที่ทำท่าส่งจูบมาให้ลู่หาน....
เสียงไลน์เงียบไป แต่ทว่าใบหน้าของคนสองคนกำลังยิ้มอยู่โดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมบทสนทนาธรรมดาๆ
แค่นี้ก็ทำให้พวกเขายิ้มได้ คืนที่เงียบเหงาของลู่หานมันกำลังจะเปลี่ยนไปเพราะเซฮุน เพียงแค่บทสนทนาสั้นๆ และรูปภาพที่เซฮุนส่งมาให้ มันมีผลทำหัวใจของลู่หานพองโต และยิ้มไม่หุบได้ขนาดนี้เลยหรอ
ส่วนทางด้านเซฮุนก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับจอมือถือเหมือนคนบ้า มือถือสำหรับเซฮุนแต่ก่อนมันมีไว้ใช้เล่นเกมส์เท่านั้น แต่ตอนนี้เซฮุนแทบจะลืมเกมส์พวกนั้นไปเสียแล้ว มันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่ได้เบอร์ลู่หานมานั่นแหละ
..ก๊อกๆๆ...
“เซฮุน นอนรึยัง แม่เข้าไปได้ไหม”
“เชิญครับคุณนาย”
“วันนี้ดูแกอารมณ์ดีนะ ไปทำอะไรมา” คุณนายทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เตียงและลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู
“ผีเข้ามั้งแม่” เซฮุนตอบแต่ก็ยังไม่หุบยิ้ม
“คงงั้นแหละ” แม่ผลักหัวเบาๆด้วยความหมั่นไส้ในความกวนของลูกชาย
“แกจำอาจารย์ลีเพื่อนแม่ที่สอนอยู่อเมริกาได้ใช่มั๊ย ตอนนั้นแม่เห็นแกบอกว่าอยากไปเรียนภาษาที่นั่น ตอนนี้แม่ทำเรื่องให้แล้วนะ”
....อะไรนะ นั่นมัน...ผมไม่ได้อยากไปจริงๆซักหน่อย ตอนนั้นผมแค่อยากไปเที่ยวเพราะเบื่อที่แม่ชอบบ่นกับผลการเรียนของผมต่างหาก แต่ตอนนี้ ผมไม่อยากไปแล้ว
“แม่ไปยกเลิกเลยนะ ผมไม่ไปหรอก”
“เอ๊ะ ไอ้ลูกคนนี้หนิ แต่ก่อนเห็นบอกอยากจะไปอย่างเดียว ตอนนี้มาเปลี่ยนใจง่ายๆแบบนี้ได้ไงห๊า !”
...ก็ถ้าไป ลู่หานจะอยู่ยังไงล่ะ ทิ้งไม่ได้หรอก
“ผมไม่อยากไปแล้ว อยากอยู่กับป๊ากับแม่”
“เมื่อก่อนไม่เห็นแกพูดแบบนี้หนิ มีแต่ดื้ออยากจะไปอย่างเดียว เมื่อก่อนที่แม่ไม่อนุญาตเพราะเห็นว่าแกไม่เอาไหน ถ้าปล่อยไปแกก็เที่ยว แต่ตอนนี้เท่าที่แม่ถามลู่หานก็เห็นว่าแกตั้งใจเรียนมากขึ้น แม่ถึงตัดสินใจทำเรื่องให้แกนี่ไง”
“ไม่เอา ไม่ไปหรอก ผมจะเข้ามหาลัยที่นี่”
“เซฮุน...มันมีเหตุผลอย่างอื่นด้วยไหมที่แกไม่อยากไป” ทำไมแม่จะดูไม่ออกว่าลูกชายคนนี้กำลังมีอะไรที่แปลกไป เขาเลี้ยงโอเซฮุนมากับมือ เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก
“เพราะผู้หญิงใช่ไหม แกไปตกหลุมรักใครมาใช่ไหม” เซฮุนก้มหน้าเงียบ
“หืมม ไอ้ชายโอ มีแฟนแล้วไม่ยอมบอกแม่เลยนะ”
คุณนายยีหัวลูกชายเล่นหยอกๆสงสัยที่เซฮุนตั้งใจเรียนขึ้นคงเป็นเพราะมีแรงจูงใจที่สำคัญในการเรียนอยู่เป็นแน่ และในวัยของเซฮุนก็คงไม่พ้นเรื่องความรักแหละ มิน่าล่ะช่วงนี้เห็นขับรถบ่อยเชียว และทุกครั้งที่บอกว่าจะไปส่งลู่หานก็หายไปซะนาน สงสัยไปติดสาวที่ไหนแหงๆ
“โห่ยแม่ อย่ายีหัว เดี๋ยวไม่หล่อ” เซฮุนแกล้งดุขัดใจ
“เออ งั้นแม่ไปนอนละ ว่าแต่สาวคนนั้นสวยป่ะ?” ยังไม่วายยื่นหน้ามาแกล้งลูกชาย
“น้อยกว่าคุณนายนิดนึงก็ได้” คุณนายยิ้มและจูบหน้าผากลูกชายด้วยความหมั่นเขี้ยวและเดินไปนอน
....ถ้าบอกแม่ไปตรงๆว่าคนที่ว่าคือลู่หาน แม่จะโกรธผมไหม
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
“เซฮุน จ้องหน้าฉันทำไม” ลู่หานถามขึ้นหลังจากที่นั่งติวมานานเซฮุนไม่ยอมพูดกับเขาเลย เอาแต่จ้องหน้าจนลู่หานอยากจะมุดดินหนี
“เมื่อเช้านายลืมทำหน้าที่ภรรยาที่ดีนะ” เซฮุนเอ่ยเสียงเรียบ กำลังงอนสินะ ....เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อเช้าลู่หานลืมโทรปลุกเซฮุน ทำให้เซฮุนตื่นไม่ทัน คนที่ไปรับลู่หานเลยกลายเป็นลุงคนขับรถน่ะสิ
“ขอโทษ อย่างอนเลยนะ” ลู่หานง้อเพราะรู้ว่าถ้าเซฮุนยังเป็นแบบนี้มีหวังเรียนไม่รู้เรื่องแน่
“มานี่ดิ๊” เซฮุนกระดิกนิ้วให้ลู่หานเขยิบมาใกล้และรวบตัวอีกคนไปนั่งตัก
“นี่นายทำอะไรน่ะ เดี๋ยวถ้ามีคนมาเห็นมันจะดูไม่ดีนะ”
“งั้นไปติวบนห้องฉันไหม?”
“ทะลึ่งตลอดแหละ” ลู่หานตีไหล่เซฮุนอย่างหมั่นเขี้ยว
“งั้นก็นั่งอยู่แบบนี้แหละ”
“ไม่เอา”
“งั้นจูบจนกว่าฉันจะหายงอน”
“ไม่เอา”
“งั้นฉันจูบนายเอง”
“นั่นก็ไม่เอา”
“โด่ อายไรเจ๊”
“ใครจะหน้าด้านเหมือนนายล่ะ”
“วันนี้ใส่น้ำหอมกลิ่นอะไรมา หอมดีนะ” เซฮุนใช้จังหวะที่ลู่หานเผลอดึงอีกคนมาให้มาชิดตัวเองจนหลังลู่หานสัมผัสกับหน้าอกเซฮุน
“เซฮุน!!!” ลู่หานทั้งดุทั้งเขิน
“แต่ฉันชอบกลิ่นเดิมมากกว่า” ดูเหมือนว่าเซฮุนจะไม่ได้สนใจคำพูดลู่หานเท่าไหร่นัก
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” ลู่หานพยายามดิ้น
“อย่าดิ้นเยอะเดี๋ยวขึ้น รู้ไหมนายนั่งทับอะไรอยู่” คำพูดโต้งๆที่เซฮุนพูดออกมาอย่างไม่อายทำเอาลู่หานเขินเข้าไปใหญ่...ที่จริงมันก็สัมผัสได้อยู่นะว่ามันกำลังโดนส่วนไหนของเซฮุนน่ะ
“กะ...ก็ปล่อยสิ >////<”
“นั่งอยู่แบบนี้จนกว่าฉันจะหายโกรธ”
“ไม่ได้ วันนี้มีเนื้อหาที่นายต้องเรียนเยอะนะ”
“ช่างดิ”
“อยากได้ติวเตอร์คนใหม่ไหมเซฮุน”
“เฮ้อ...เออๆๆ ปล่อยก็ได้ ขู่ตลอดแหละ” มันเป็นคำขู่เดียวที่ใช้ได้ผลอ่ะนะ
เสียงคุยเจื้อยแจ้งที่มันเคยเป็นที่สำหรับคนสองคน แต่ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นมีบุคคลที่สามได้เห็นภาพเหล่านั้นเข้าเต็มตา
......คนที่ทำให้แกเปลี่ยนไป คือ คนนี้หรอเซฮุน
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
วันนี้เซฮุนก็มาส่งลู่หานที่หอเหมือนเดิม และดูท่าทางว่าเซฮุนพยายามจะขึ้นมาบนห้องลู่หานให้ได้ แต่ลู่หานก็ไม่ยอมและใช้คำขู่ติวเตอร์คนใหม่มาขู่ และดูเหมือนว่าตอนนี้เซฮุนจะยอมเขาขึ้นมาบ้างแล้วแหละ
หลังจากที่เดินเข้ามาในหอไม่นาน ลู่หานก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนรอเขาที่หน้าห้อง ลู่หานจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร..............อาจารย์โอ
“ลู่หาน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย”
“...คะ..ครับ” ลางสังหรณ์มันบอกลู่หานว่ามันอาจไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก
หนุ่มหน้าหวานกำลังนั่งตัวเกร็งต่อหน้าผู้หญิงวัยกลางคนในร้านอาหารหรู ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ลู่หานไม่เคยรู้สึกว่าอึดอัดเลยซักนิดเวลาที่อยู่กับคุณนายโอ แต่ทว่าตอนนี้ หัวใจลู่หานมันเต้นไม่เป็นจังหวะ และมีความรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ช่วงนี้เซฮุนเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นมากครับ เขาเรียนรู้ได้เร็ว และเข้าใจเร็วขึ้นครับ”
“อืม ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกเธอมาสอน ไม่คิดว่าเธอจะทำให้ลูกฉันฉลาดขึ้นมาได้”
“ไม่หรอกครับ เซฮุนเขาฉลาดมาก เพียงแต่เขาไม่มีแรงจูงใจที่จะเรียน และไม่มีเป้าหมายในการเรียนมากกว่า”
“อืมม” คำตอบของคุณนายสั้นๆ ทำเอาลู่หานคอแห้งจนต้องหยิบน้ำข้างหน้าขึ้นมาดื่ม
“ลู่หาน ฉันจะไม่อ้อมค้อมนะ”
“ครับ?”
“ฉันมีลูกชายคนเดียว และฉันก็รักเขามาก ฉันดีใจที่เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ไม่ใช่ว่าฉันเกลียดเธอ แต่เพราะฉันรักเธอเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง...”
“ครับ ผมทราบครับ ผมเองก็รักและเคารพอาจารย์มากๆ เหมือนกัน” ลู่หานก้มหน้างุด ดูเหมือนตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นเร็วขึ้นเป็นสองเท่าแล้วสิ
“ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของนายกับเซฮุนมันมากกว่าติวเตอร์กับนักเรียน และมันอาจจะดูใจร้ายถ้าฉันจะบอกให้เธอหยุดความสัมพันธ์นั่นซะ แต่ฉันถือว่าฉันขอร้องเธอนะลู่หาน เซฮุนยังเด็กอยู่ อนาคตเขายังต้องเจออะไรอีกเยอะ เธอเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”
“คะ..ครับ” คำพูดของลู่หานแทบไม่มีเสียง และรู้สึกเหมือนหัวใจมันโดนบีบจนขอบตาของเขามันร้อนขึ้นมา
“ฉันขอโทษนะลู่หานที่ต้องมาพูดกับเธอแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ อาจารย์มีพระคุณกับผมมาก อาจารย์ไม่ต้องห่วงนะครับ มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
“ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ แต่ฉันต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ....นี่จ้ะ ค่าจ้างที่เหลือ ส่วนเรื่องติว ถ้าเธอยังไปเจอเขาอยู่ ฉันรู้ว่ามันจะยิ่งแย่ เพราะฉะนั้นการติวของเธอกับลูกฉัน ให้มันจบลงแค่นี้นะ”
“ครับ”
คุณนายโอกอดปลอบใจลู่หาน เขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเกลียดลู่หานเลย เพียงแต่เป็นเพราะเธอรักลูกมาก ถึงต้องทำแบบนี้ เซฮุนสำหรับคุณนายโอยังเด็กมากนัก ยังต้องเรียนรู้โลกกว้างอีกเยอะ คุณนายเดินออกมาจากร้านอาหาร ส่วนลู่หานยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เหมือนกับว่ากำลังช็อคในสิ่งที่เกิดขึ้น มันเร็วมาก จนเขาไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกยังไง แต่ทว่าหัวใจตอนนี้ของเขา มันกลับรู้สึกว้าเหว่ และเหงามากกว่าตอนที่ไม่รู้จักกับเซฮุนซะอีก
แต่เรื่องนี้เขาเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ดี และอีกอย่างที่ลู่หานได้เข้าสอนที่โรงเรียนดังแบบนี้ก็เพราะคุณนายโอให้ความช่วยเหลือเขามาตลอด พอเขารู้ว่าแม่ลู่หานต้องการเงิน เธอก็หางานให้ลู่หานทำโดยจ้างให้ไปติวให้เซฮุน โดยให้ค่าตอบแทนที่ค่อนข้างสูงด้วยซ้ำ ตามจริงลู่หานต้องติวจนกว่าเซฮุนจะเปิดเทอมซึ่งมันก็เหลือเวลาแค่ 10 วันเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาต้องหยุดทุกอย่างไว้แต่เพียงเท่านี้
......ลาก่อน เซฮุน
ลู่หานพึมพำกับตัวเอง ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตามันไหลออกมาตอนไหน เพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเซฮุนอีก หัวใจมันก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างมากดทับจนหายใจไม่ออก เห็นที เขาต้องกลับไปรักษาอาการแบบนี้แล้วล่ะ
มือบางหยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อคและกดเบอร์โทรหากำลังใจที่สำคัญที่สุดของเขา
“ฮัลโหล หม่าม๊า”
“อ้าว อาลู่ว่าไงลูก”
“ผมได้เงินค่าจ้างที่เหลือแล้วนะ เดี๋ยวผมจะเอากกลับไปให้”
“ลู่จะกลับจีนหรอลูก”
“ครับ”
“อ่า ดีเลย หม่าม๊ามีเซอไพรซ์ด้วยนะ”
“จริงหรอครับ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับ คิดถึงหม่าม๊านะ”
“จ้า คิดถึงเหมือนกันลูก”
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
“คุณเป็นใครครับ”
“เอ่อ ฉันเป็นติวเตอร์คนใหม่ของคุณค่ะ” หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มยิ้มทักทายอีกคนที่ตอนนี้อารมณ์โกรธกำลังพุ่งปรี๊ดปรอทแตก
“ออกไป”
“ไม่ได้นะคะ วันนี้คุณต้องติวกับฉัน” ดูท่าทางเธอดุเซฮุนหน่อยๆ
“บอกให้ออกไป !!!” ติวเตอร์คนใหม่วิ่งออกไปแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังโกรธมาก
หลังจากนั้นเซฮุนก็ขับรถตรงมาที่โรงเรียนของคุณนายโออย่างรวดเร็ว (
เป็นคุณครูถึงจะอยู่ในช่วงปิดเทอมแต่ก็มีงานที่ต้องเคลียร์นะเออ)
“แม่ !!!!”
“อะไรกันไอ้ลูกชาย เอะอะเสียงดัง” คุณนายขยับแว่นมองอีกคนที่เข้ามาพร้อมกับเสียงตะโกน
“มาคุยกันหน่อย” เซฮุนไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองได้เลย คุณนายจึงย้อมปิดแฟ้มงานลงและถอดแว่นตา มองลูกชายและพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ามีอะไรก็พูดมา
“ลู่หานไปไหน?”
“เห็นเขาบอกแม่จะกลับจีน”
“นานแค่ไหน”
“แล้วแกจะไปยุ่งกับเขาทำไมเซฮุน”
“แม่.....ผมรักลู่หาน”
“แกรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้ ผมไม่ได้เมา มีสติครบถ้วน”
“แกรู้หรอว่ารักคืออะไร”
“ที่จริงก็ไม่รู้ แต่ผมชอบเวลาที่เขายิ้ม เขาทำให้ผมอยากเรียนในสิ่งที่ผมไม่คิดว่ามันจำเป็นต่อชีวิตผม เขาทำให้ผมมีเป้าหมายในการเรียน แม่รู้ไหมว่าเขาทำให้ผมชอบภาษาอังกฤษมากกว่าราฟาเอล แม่รู้ไหมว่าเขาทำให้ผมนั่งยิ้มกับจอมือถือได้ทั้งวัน แม่รู้ไหมว่าเขาทำให้ผมรู้สึกดีและมีความสุขมากแค่ไหนเวลาที่ผมอยู่ใกล้เขา ....แบบนี้เรียกว่ารักได้หรือยังแม่” เซฮุนพล่ามออกมาตามความรู้สึกที่มีในตอนนี้
“ทำไมต้องลู่หาน” คุณนายถามเสียงเรียบ
“เพราะถ้าไม่ใช่ลู่หาน ผมก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย” เซฮุนจ้องหน้าคุณนายกลับ เป็นครั้งแรกที่คุณนายโอเห็นสายตาและแววตาที่จริงจังของลูกชาย
“เฮ้อ ที่จริง แม่เป็นคนเลิกจ้างเขามาติวเองแหละ”เซฮุนเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาที่เจ็บปวด แสดงว่าแม่รู้ว่าเขาชอบลู่หาน แม่เลยหาทางแยกพวกเขาออกจากกัน
“ทำแบบนี้ทำไมคุณนาย คุณนายปล่อยเขาไปได้ยังไง !!!” เซฮุนตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“เซฮุน แกฟังแม่นะ แกน่ะก็แค่หลงเขาแค่นั้นแหละ แกยังเด็ก ต้องเจออะไรอีกเยอะ แกคิดว่าเขาจะเป็นคนสุดท้าย
ของชีวิตแกหรอ?”
“แล้วถ้าผมตอบแม่ว่าใช่ล่ะ” เซฮุนจ้องไม่วางตา
“แม่ว่าแกยังไม่เข้าใจความรักหรอก เซฮุน”
"แม่อย่าคิดเเทนผมสิ เรื่องนี้ขอให้ผมใช้หัวใจของคิดเองได้ไหม?"
"........."
“แม่บอกว่าผมไม่เข้าใจความรัก งั้นผมขอถามแม่หน่อยสิ”
“.......”
“ถ้าความรัก ถ้ามันคือการที่คอยดูและเอาใจใส่กันและกัน คอยอยู่เคียงข้างกับอีกคนทั้งตอนทุกข์และมีความสุข อยากดูและปกป้องเขา อยากให้เขามีความสุข ยิ้มและหัวเราะไปด้วยกัน ...ถ้ามันเป็นแบบนั้น ผมก็รู้สึกแบบนี้กับลู่หานเหมือนกัน”
คุณนายโออึ้งกับท่าทางของลูกชายที่ดูเหมือนว่าเซฮุนจะแคร์ลู่หานคนนี้มากจริงๆ ปกติแววตาจริงจังของเซฮุนแบบนี้ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยๆหรอก แทบจะไม่เลยก็ว่าได้ แต่วันนี้ลูกชายขี้เล่นของเขากลับพูดประโยคจริงจังกับเขาตั้งหลายประโยคแน่ะ
“แม่ไม่คิดว่าแกจะจริงจังเป็นกับชาวบ้านเขานะเซฮุน ทั้งหมดเนี่ยเป็นเพราะลู่หานใช่มั๊ย?”
“...............”
“แกรู้ตัวไหมว่าแกเปลี่ยนไปเยอะเลย”
“...............”
“แต่ฉันก็ดีใจที่มันเป็นไปในทางที่ดีขึ้น”
“...............”
“เฮ้อ ดูซิ ลูกชายตัวดีของฉันกำลังโกรธฉันจนหน้าแดงไปหมดแล้ว ฉันต้องง้อยังไงดีน้า” คุณนายแกล้งหยิกแก้มลูกเหมือนที่เคยทำ
“แม่ไล่เมียผมหนี ไปตามกลับมาเลยนะ”
“หา? นี่พวกแกถึงขั้นนั้นแล้วหรอ?” คุณนายโออึ้งกับคำพูดของลูกชาย
“ยังหรอก แต่อีกไม่นานเป็นแน่”
“แกนี่มันจริงๆ เลย หื่นได้ใครเนี่ยห๊า?”
“ได้แม่มาเต็มๆ”
“ไอ้-เซ-ฮุน !!!”
“ไม่ต้องดุผมเลยนะ ผมงอนอยู่ลืมแล้วหรอ โทรตามลู่หานให้ผมเลยนะ”
“ไม่รู้ เมียใครก็ไปตามเอาเอง” คุณนายโอเดินกลับหลังไปที่โต๊ะทำงาน
“อ้าวได้ไงแม่ แล้วไปไล่เขาทำไมเล่า”
“ฉันไม่ได้ไล่ ฉันแค่เลิกจ้าง แต่ที่เขาไปจีนน่ะ ลู่หานอยากไปเอง”
“แม่รู้ที่อยู่ลู่หานไหม”
“แกจะไปจริงหรอ จีนไม่ใช่เล็กๆเลยนะ”
“จะไปตามเมีย”
ประโยคสั้นๆ ที่คุณนายถึงกับส่ายหัวอย่างเอือมๆ และยื่นใบที่อยู่ที่บันทึกในแฟ้มเอกสารให้ลูกชาย ก่อนที่เซฮุนจะวิ่งหน้าตาตื่นออกไป
....สงสัยว่าลูกชายของเขาจะโตขึ้นแล้วจริงๆ นั่นแหละ
แต่เซฮุนก็วิ่งหน้าตื่นขึ้นมาหาแม่อีกครั้ง
“อ้อ แม่ โทรไปขอโทษติวเตอร์คนใหม่ด้วยนะ เมื่อเช้าเผลอไล่ซะลืมเกรงใจเลย” พร้อมกับรีบเดินออกไป
.....ไอ้ – เซ – ฮุน !!!!!!!!!!!!!
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
ประเทศจีน
ลู่หานกลับมาก็มีอาการเหม่อๆ จนแม่รู้สึกได้ว่าลูกชายของเขาไม่สดใสเหมือนเดิม ส่วนเซอร์ไพรซ์ที่แม่ลู่หานว่าก็คือบ้านหลังใหม่ที่เขากับลูกชายเก็บเงินและซื้อมัน ลู่หานดีใจที่มีบ้านเป็นข้องตัวเองซักทีหลังจากที่เขากับแม่ต้องลำบากเก็บเงินมาหลายปี อีกทั้งยังมีเงินเหลือพอที่จะเปิดร้านอาหารขนาดกลางได้อีกต่างหาก ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ลูกค้าเข้าร้านจนแน่นทุกวัน นั่นยิ่งทำให้ลู่หานกับแม่รู้สึกมีความสุข แต่ทว่า ทุกครั้งที่ลู่หานได้อยู่คนเดียวเงียบๆ ก็จะเหม่อลอยเป็นแระจำ
“ลู่หาน มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าลูก”
“ม๊า...”
“บอกม๊าได้ไหม”
“ถ้าสมมติว่ามีคนชอบมาแกล้งมาแหย่แม่ ชอบทำให้แม่อารมณ์เสีย แต่แม่กลับไม่เคยโกรธเขาจริงๆ ซักครั้ง และเขาชอบทำให้แม่เป็นห่วง และชอบพูดจาให้แม่เขินอยู่บ่อยๆ แล้วก็แม่จะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปซักอย่างถ้าหากว่าวันหนึ่งแม่ไม่ได้คุยหรือเจอหน้าเขา ...”
“ลูกกำลังมีความรักใช่ไหม?”
“ความรัก....มันคือความรักจริงๆหรอครับ”
“ตอนนี้ลูกกำลังเป็นห่วงว่าเขากำลังจะทำอะไร จะเป็นยังไงบ้าง แล้วเขาจะคิดถึงลูกเหมือนที่ลูกคิดถึงเขาไหม? ใช่ไหม” ลู่หานพยักหน้า ระหว่างเขากับแม่ไม่เคยมีเรื่องที่ต้องปิดบังอยู่แล้ว
“ทำไมไม่โทรหาเขาล่ะลูก”
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ” ลู่หานตอบหน้าเศร้า ส่วนแม่ของลู่หานที่เห็นท่าทางแบบนั้นก็พอจะรู้ว่าลูกชายคงอึดอัดกับมันจึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ ได้แค่ลูบหัวปลอบใจ
“ม๊าไปดูร้านอาหารก่อนนะ อย่าซึมมากนักนะ เดี๋ยวแก่เร็ว ม๊าสวยกว่าไม่รู้ด้วยนะ”
“ยอมครับ” ลู่หานตอบพร้อมกับยิ้มให้แม่
หลังจากที่แม่เดินออกไปแลวลู่หานคิดทบทวนคำพูดของแม่ และหยิบมือถือที่ซ่อนไว้ในลิ้นชัก เพราะเขารู้ว่าเซฮุนต้องโทรมาแน่ และเขาคงทำใจตัดสายไม่ลงแน่ๆ ลู่หานเลยใช้วิธีนี้แหละ ลู่หานเลื่อนมือปลดล็อกหน้าจอไอโฟนคู่ใจ และก็ต้องตกใจ.......
‘120 สายไม่ได้รับ’
‘ข้อความไลน์ 500’
คงไม่ต้องเดาว่าเป็นของใครนะ นี่วันๆ เซฮุนไม่ทำอะไรเลยหรือไง เอาแต่โทรหาเขากับส่งไลน์มาอย่างบ้าคลั่งแบบนี้ ลู่หานเปิดอ่านข้าความอันมากมายมหาศาลแต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกับข้อความสุดท้าย
สามี: เมียจ๋า ตอนนี้เค้าอยู่ปักกิ่งแล้วนะ
ลู่หานแทบปล่อยมือถือร่วงจากมือด้วยความตกใจ แต่ข้อความนี้มันถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วน่ะสิ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีข้อความอีกเลย ลู่หานเปิดไปดูที่รายการโทรศัพท์ ก็เห็นว่าสายสุดท้ายมันเป็นวันที่ของเมื่อวาน แล้วตอนนี้ล่ะเซฮุนอยู่ไหน ลู่หานตัดสินใจโทรออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเซฮุนจึงรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที
ลู่หานวิ่งออกมาจากบ้านทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปทางไหน แต่ตอนนี้หัวใจของเขามันร้อนลุ่มเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอีกคนนี่สิ แล้วอีกอย่างมีข้อความที่เซฮุนส่งมาบอกว่าจะมาจีนคนเดียวอีกด้วย
.....ไอ้เด็กบ้า ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย !!
ลู่หานเดินมาเรื่อยๆ ในใจภาวนาขอให้เจอเซฮุน ขอให้เขาปลอดภัย ไม่เกิดเรื่องร้ายๆ ก็พอ
แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะมีคนที่คล้ายเซฮุนเลยซักนิด
....นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมเซฮุน ถ้านายหลอกฉัน ฉันฆ่านายแน่ !!
เดินไปเรื่อยๆ จนเริ่มหมดแรงก็ไม่มีท่าทีว่าจะเจอ จึงเดินกลับบ้านคอตก แต่ทว่าเขากลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ริมสระน้ำที่สวนสาธารณะ ลู่หานจำได้ดีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร มันคือคนที่ทำให้เขาวิ่งหาทั้งวันจนจะบ้าตายอยู่นี่ไง
“เซฮุน !!!!!! ”
ความคิดเห็น