คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Tutor : Two
“ส่วนการหา Sub domain นายจะต้อง.....” เสียงลู่หานกำลังติวภาษาอังกฤษให้อย่างขะมักเขม้นสะดุดลง เมื่อเห็นว่านักเรียนของเค้าไม่ได้สนใจบทเรียนแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเอาแต่ก้มหน้าเข้าจอมือถือไม่สนใจเขาอีกด้วย
“เซฮุน” ลู่หานเรียกด้วยเสียงเอือม แต่ก็รู้อยู่แล้วแหละ ว่าเด็กนี่มันคงไม่ยอมเรียนง่ายๆ อยู่แล้ว แต่ลู่หานก็พยายามพูดไปเรื่อย เผื่อว่ามันจะเข้าหูเซฮุนบ้าง แต่มันก็ไม่ได้ผล เพราะเซฮุนไม่แม้แต่จะมองเขาเลยด้วยซ้ำ
....ขนาดมือเจ็บข้างขวา มันก็ใช้ข้างซ้ายเล่นจนได้ =_=
“นี่เซฮุน เรามาตกลงอะไรกันหน่อยดีไหม?” ลู่หานตัดสินใจเดินไปหาและกระชากหูฟังออก เซฮุนจึงเงยหน้าขึ้นมาดูด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก
“อะไร?”
“นายอยากให้ฉันทำอะไรเพื่อแลกกับการตั้งใจเรียน”
“ลาออกไปซะ”
“ไม่ได้ เอาอย่างอื่น”
“งั้นก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก ถ้าฉันมีอารมณ์อยากเรียน ฉันจะโทรตามเอง”
“แบบนั้นก็ไม่ได้!!”
“งั้นก็ไม่มีแล้ว” เซฮุนยักไหล่กวนลู่หานอีกครั้ง
“ฉันขอร้องล่ะเซฮุน ตั้งใจเรียนหน่อยได้ไหม”
“^_^ ................ ไม่ได้” เซฮุนยิ้มกวนลู่หานอีกครั้ง
“นี่ จะเอายังไงว่าเลย” ลู่หานเริ่มหงุดหงิดที่เซฮุนเอาแต่สนใจเกมส์ และไม่สนใจคำพูดของเขา
....นี่ถ้านายเป็นนักเรียนทั่วไป ฉันอาจจะใช้ไม่เรียวกับนายไปแล้วก็ได้ เห็นแก่แม่นายที่มีพระคุณกับฉันหรอกนะ
“ก็ว่าไปแล้ว ไม่เอาซักอย่างเองหนิ”
“เซฮุน !!!!”
“เรียกทำไม กลัวลืมชื่อหรอจ๊ะ”
ลู่หานกัดฟันกรอด ด้วยความโมโห ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไป เซฮุนก็ยอกย้อนเขาได้หมด ไม่มีทางไหนเลยที่ลู่หานจะเอาชนะเซฮุนได้
“เอางี้” ลู่หานยื่นข้อเสนอ
“ไม่เอาอะไรทั้งนั้น” เซฮุนขัดทันควัน
“ฟังก่อนสิ” ลู่หานจ้อง
“ก็ได้ ว่ามา” เซฮุนยอมลดเครื่องมือสื่อสารลง และจ้องกลับ ไม่ว่าลู่หานจะเสนออะไร เขาก็ไม่เอาอยู่แล้ว
“เรามาพนันกัน”
.....น่าสนใจดีหนิ...
สำหรับเด็กติดเกมส์อย่างเซฮุน การพนันก็ถือเป็นอย่างหนึ่งของเกมส์เช่นกัน เพราะฉะนั้นข้อเสนอของลู่หานมันเลยทำให้เซฮุนหูผึ่งทันที แน่นอนว่าเขามั่นใจว่าตัวเองจะชนะ ไม่ว่าจะพนันด้วยอะไรก็ตาม และเมื่อเขาชนะ สิ่งที่เขาต้องการก็จะเป็นจริง...คือ ยังไงก็ไม่ติว
“พนันด้วยอะไร”
“ถ้านายชนะ วันนี้ฉันจะกลับ ส่วนนาย อยากจะเล่นเกมส์หรือทำอะไรก็ทำ”
“ฉันชนะอยู่แล้ว”
“แต่ถ้าฉันชนะ นายต้องติวกับฉันให้ครบสามหน้า แค่นี้แหละ คิดว่าทำได้ไหม”
“เตรียมเก็บของกลับไปได้เลย” เซฮุนพูดอย่างมั่นใจ
เซฮุนมองลู่หานด้วยสายตาที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า ขนาดซุปเปอร์บีสต์ในเกมส์ด่านสุดท้าย เขายังชนะได้แค่ไม่กี่นาที เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรที่เซฮุนทำไม่ได้อยู่แล้ว......ยกเว้นตั้งใจเรียนนี่แหละ
เกมส์ที่ลู่หานใช่พนันไม่ใช่เกมส์ยากอะไร และเผลอๆ มันอาจจะเข้าทางเซฮุนด้วยซ้ำ มันคือ การเล่น diamond dash ในมือถือ ซึ่งลู่หานกับเซฮุนจะเล่นคนละครั้ง ใครได้แต้มเยอะสุดชนะไป โดยมีเซฮุนเล่นก่อน
“แน่ใจนะว่าจะใช้เกมส์นี้เป็นพนัน”
“อืม”
“เชิญเก็บของได้เลยครับ คุณครูลู่หาน ^_^”
เซฮุนเริ่มเล่นเกมส์อย่างจริงจัง โดยมีลู่หานนั่งดูอยู่ใกล้ ส่วนเซฮุนก็ยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ
“1,563,800” เซฮุนอ่านแต้มตัวเองออกมาให้อีกคนฟัง และยิ้มอย่างผู้ชนะอีกครั้ง
“ให้ฉันเรียกคนขับรถให้ไหม”
“ไม่ต้อง ให้ฉันลองก่อนสิ” ลู่หานเอื้อมมือไปแย่งมือถือในมือเซฮุน
“เริ่มล่ะนะ”
ลู่หานตั้งหน้าตั้งตากดมือลงไปบนเครื่องสี่เหลี่ยมอย่างจริงจัง โดยมีเซฮุนจ้องมองอยู่ ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเข้าหากัน ริมฝีปากล่างโดนฟันบนเม้มไว้อย่างไม่รู้ตัว สีหน้าท่าทางของลู่หานคงจะเอาจริงเอาจังมากๆ
....น่ารักดีหนิ......หืม น่ารักหรอ ? มึงบ้าไปแล้วเซฮุน เมาแดดเปล่าวะ..เอิ่ม แต่วันนี้แดดไม่ออก -_-
จบเกมส์แล้วลู่หานยื่นมือถือมาให้อีกคนด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เซฮุนที่มองอยู่ก็กระหยิ่มยิ้มย่องอย่างได้ใจ
“เฮ้ย !!!!” แต่แล้วเซฮุนก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นแต้มคะแนนบนมือถือ
“1,589,000” ลู่หานอ่านแต้มอย่างชัดเจนและฉีกยิ้มให้เซฮุน
“นายโกง” เซฮุนพาลลู่หาน ไม่เชื่อในผลที่ออกมา
“โกงอะไร นายนั่นแหละ อย่าโกงสิเซฮุน นายรับปากแล้วนะ”
“เป็นไปไม่ได้อ่ะ”
“เป็นไปแล้ว” ลู่หานยักไหล่กวนเซฮุน เหมือนที่เซฮุนชอบทำใส่เขา นั่นยิ่งทำให้เซฮุนหงุดหงิด
“บ้าน่ะ” เซฮุนยังคงหัวเสียกับแต้มที่ออกมา
“นี่ ฉันไม่ได้โกงหรือทำอะไรผิดกติกาทั้งนั้น แต่อย่าว่าฉันคุยเลยนะ เกมส์นี้ฉันเคยเล่นได้ถึงสองล้านอ่ะ” ลู่หานเท้าคางยิ้มให้เซฮุนอย่างผู้ชนะ
“บ้าเอ๊ย” เซฮุนสบถอย่างหัวเสีย แสดงว่าเขาต้องเรียนกับลู่หานจริงๆ งั้นหรอ โธ่ เว้ย พลาดได้ไงวะ
สุดท้ายเซฮุนก็จำใจเรียนกับลู่หานอย่างหงุดหงิด ...
“เข้าใจไหม?” ลู่หานอธิบายเสร็จสรรพก็หันมาถามเซฮุนที่นั่งทำหน้าเหมือนคนปวดท้องอยู่
“อีกรอบดิ๊” เซอุนเปิดหนังสือไปมาอย่างเบื่อหน่าย มันไม่ง่ายเลยนะที่จะเรียนให้ถึงสามหน้าเนี่ย แค่หน้าแรกก็ทำเอาเซฮุนอยากจะวิ่งเอาหัวชนฝาให้ตายๆ ไปซะเลย
“ที่นายไม่รู้เรื่องเพราะนายไม่มีสมาธิไง” ลู่หานดุ
“ก็นายเอาแต่พูดเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันก็ไม่เข้าใจสิ” เซฮุนเถียง
“งั้นฉันจะปูพื้นฐานให้นายใหม่เลยละกัน ตั้งใจด้วย” ลู่หานย้ายตัวเองลงมานั่งข้างๆเซฮุน และเริ่มอธิบาย
“นายชอบเล่นเกมส์อะไรบ้าง” ลู่หานถามนอกเรื่อง
“young Kindom” เซฮุนตอบอย่าง งงๆ ที่อยู่ดีๆ ก็โดนถามเรื่องเกมส์
“ตัวเอกของเกมส์ชื่ออะไร”
“ราฟาเอล”
“ตัวร้ายล่ะ”
“ซุปเปอร์บีสต์”
“รองตัวเอกชื่ออะไร”
“โซเฟีย”
“โอเค เซฮุน งั้นสมมตินะ ยังคิงส์ดอม คือ Tense ทั้งหมด ราฟาเอล คือ เทนส์ปัจจุบัน ซุปเปอร์บีสต์คือ อดีต และโซเฟียคือ อนาคต ” ลู่หานวาดรูปแผนผังออกมา ให้เซฮุนดู
....จะว่าไปเรียนแบบนี้มันก็ดีแฮะ มีราฟาเอลที่เขาชอบอยู่ด้วย มันเจ๋งตรงนี้แหละ
“แล้วราฟาเอลมีสมุนไหม”
“มี.....”
“เลือกมาซักสี่ตัวที่นายคิดว่าเจ๋งที่สุด”
การติวที่เซฮุนคิดว่ามันน่าเบื่อ มันกลับไม่น่าเบื่ออีกต่อไป เพราะสิ่งที่ลู่หานสอนมันเชื่อมโยงกับสิ่งที่เขาชอบอย่างลงตัว ทำให้เซฮุนจำได้เร็วขึ้น และเข้าใจมากขึ้น
“แล้วถ้ามันเป็นสิ่งที่นายกำลังทำล่ะในปัจจุบันล่ะ”
“ปัจจุบัน = ราฟาเอล คือ เพรสเซน, กำลังทำ = บีเทนล์ คือ คอมทินิวอัส .....present continuous !!!”
“เก่งมากเซฮุน” ลู่หานยิ้มให้กับผลงาน มันได้ผล เซฮุนเริ่มจำบทเรียนได้มากขึ้น ส่วนเซฮุนก็รู้สึกภูมิใจที่ตัวเองตอบถูก ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่เป็นเพราะเขาไม่เคยตั้งใจเรียนเลยซักครั้ง มันเลยดูยาก แต่ตอนนี้มันไม่ยากอย่างที่คิดแล้วแหละ
เซฮุนรู้สึกสนุกขึ้นกับการติวของลู่หาน เพราะเขาได้มีส่วนร่วมในการติวด้วย
“เซฮุน ฉันว่านายไม่ได้โง่เลยนะ นายออกจะเรียนรู้เร็วด้วยซ้ำ แต่ที่นายสอบได้ไม่ดีเป็นเพราะนายไม่ตั้งใจมากกว่า”
“พูดมากน่า” จะเป็นไรไหมถ้าเซฮุนจะคิดว่านั่นคือคำชม เซฮุนแอบยิ้มพึงพอใจให้กับตัวเอง
.....จะว่าไปกูก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย..
“จะกลับแล้วหรอ” เซฮุนถามเมื่อเห็นว่าลู่หานกำลังเก็บลงกระเป๋า
“อืม ก็ฉันพนันกับนายไว้แค่สามหน้าหนิ สอนจบแล้วก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ทำไม”
“ยังไม่หมดเวลาติวหนิ อีกตั้งหลายชั่วโมง”
“แล้วนายจะให้ฉันอยู่ทำไมล่ะ”
“ไปเดินเล่นกันเถอะ” เซฮุนชวน
“ห๊ะ?”
“บอกให้ไปเช็คประสาทหูยังไม่ไปอีกหรอ”
“นี่ นาย...”
“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อย ติวมาทั้งวัน อึดอัดจะแย่แล้ว”
“อืม ไปก็ไป” ลู่หานตอบตกลง เพราะเขาก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้ว
เซฮุนชวนลู่หานขับจักรยานออกมาที่สวนสุขภาพในหมู่บ้าน ยามแดดคล้อยๆ อากาศเย็นๆ แบบนี้ จะมีผู้คนออกมาวิ่งออกกำลังกาย และเล่นกีฬา กันมากมาย เซฮุนพาลู่หานมานั่งรับลมที่ม้านั่งริมแม่น้ำ
“นายอายุเท่าไหร่” เซฮุนถามขึ้น ขณะที่ลู่หานกำลังบิดขนมปังในมือโยนลงไปในน้ำให้ปลากิน
“23”
“เป็นพี่ฉันแค่สี่ปีเองหรอ”
“ฮึ งั้นก็แปลว่านาย 19 ดิ แล้วทำไมยังไม่เข้ามหาลัยล่ะ”
“ซ้ำชั้นปีนึง อย่าถามมากได้ไหม แค่ตอบคำถามฉันก็พอ”
“โอเค”
“มีแฟนหรือยัง”
“ห๊ะ?”
“เลิกทำหน้าเอ๋อ แล้วก็หูตึงซักทีเหอะ ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆหรอกนะ”
“ฉันไม่เข้าใจว่านายถามทำไม”
“อยากรู้ ถามไม่ได้หรือไงล่ะ” เซฮุนขึ้นเสียงกลบเกลื่อนความอาย
“ขึ้นเสียงทำไมเล่า” ลู่หานเถียงคืนแต่ก็ยอมตอบ
“ฉันยังไม่มีแฟนหรอก เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันมุ่งมั่นกับการทำงานน่ะ”
....เขาดูเป็นคนที่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตนะ พอมาเทียบกับตัวเองแล้ว ...กูแม่งไม่มีอะไรเลย
“นายคิดว่าฉันเป็นไง”
“ห๊ะ? นายหมายถึงอะไร”
“ลองคบกันดีป่ะ”
“นี่นายเพี้ยนไปแล้วรึเปล่าเซฮุน” ลู่หานยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากเซฮุน
“นอกจากเจ๊จะหูตึงและยังเอ๋อแดกอีกนะ ไม่เข้าใจประโยคง่ายๆ ที่พูดเมื่อกี๊หรอ” เซฮุนบอกเสียงเรียบ
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ นายชอบฉันหรือไง”
“ก็ไม่รู้ดิ แต่ไม่เคยมีครูคนไหนที่ทำให้ฉันอยากเรียน และไม่มีใครบังคับให้ฉันเรียนได้แม้แต่แม่ของฉันเอง แต่นาย กลับเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันตั้งใจเรียนด้วยตัวเอง ฉันเลยคิดว่านายน่าสนใจ”
“บะ....บ้า.ไปแล้ว >//////<” ไอ้เด็กนี่พูดอะไรออกมา แล้วทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย
“ไม่รู้แหละ อยากได้ ก็จะเอา ... ตั้งแต่นาทีเป็นต้นไป นายเป็นเมียฉันแล้ว”
“เฮ้ยๆๆ เมียเลยหรอ ฉันไปตกลงเมื่อไหร่กัน”
“นายไม่มีสิทธิ์ตอบว่าไม่อยู่แล้ว”
“เซฮุน !!! นี่เป็นแผนที่นายจะทำให้ฉันลาออกใช่ไหม?”
“........” เซฮุนไม่ตอบ ได้แต่หัวเราะเนือยๆ กับร่างบางที่กำลังแว้ดใส่เขา ..
...ทึ่มจริงๆ แต่แบบนี้ก็ดี น่ารักไปอีกแบบ ^_^
“ฉันไม่หลงกลนายหรอกนะ...อุ๊บ!! ”ไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบก็ถูกอุดปากด้วยปากของอีกคนที่เข้ามาอย่างกระทันหัน
“นายคิดงั้นหรอ” เซฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์ยิ่งทำให้ลู่หานอายหน้าแดงกว่าเดิม
“นายอยากให้ฉันหายหน้าหายตาไปจากนายใช่ไหม ถึงทำแบบนี้”
“ก็ลองหายดูสิ พรุ่งนี้ถ้านายไม่มาติวให้ฉัน ฉันเผาหอนายแน่”
“เซฮุน !!!”
“จ๋า ^_^”
....ไอ้เด็กบ้า นายคิดจะทำอะไรของนายกันแน่เนี่ย
ดูเหมือนว่าบทสนทนาของทั้งคู่จะไม่ไปแนวเดียวกันเท่าไหร่นัก อีกคนกำลังจ้องอย่างแค้นเคือง ส่วนอีกคนก็เอาแต่ยิ้มกริ่มทำหน้ากวนใส่...หลังจากนั้นเซฮุนก็แกล้งแหย่ลู่หานเล่นซักพัก และพาลู่หานกลับบ้าน
“เดี๋ยววันนี้ผมไปส่งเองครับลุง”
“เอ่อ จะดีหรอครับคุณเซฮุน”
“เอาน่าลุง ผมมีใบขับขี่แล้วนะ”
“อ่า เอางั้นก็ได้ครับ” ลุงคนขับรถก้มหัวและเดินออกไป ทำเอาลู่หานที่นั่งรอในรถขมวดคิ้วอย่างงุนงงกับบทสนทนาที่ไม่ได้ยิน ซักพักเซฮุนก็เดินมาเปิดประตูด้านหลังที่เขานั่งอยู่
“มานั่งข้างหน้า”
“ทำไม”
“ฉันไม่ชอบนั่งคนเดียว” ลู่หานยอมเปลี่ยนมานั่งข้างหน้าอย่างงงๆ แต่ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังจะมีคนขับรถคนใหม่ไปส่งเขาล่ะ
“ขอบใจที่มาส่ง” ลู่หานเอ่ยขอบคุณเมื่อถึงที่พัก
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของสามีอยู่แล้ว” เซฮุนยักคิ้วกวน ตลอดทางมานี่ก็ไม่ได้ชวนลู่หานคุยเรื่องอื่นอะไรเลย เอะอะสามีภรรยาตลอด จนลู่หานขี้เกียจเถียงละ
“ขับรถกลับดีๆละกัน”
“ไม่จุ๊บลาหน่อยหรอ”
“รีบกลับไปเลยเซฮุน” ลู่หานพูดพร้อมกับหันหลังเดินออกมาทันที ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวว่าอีกคนจะเห็นใบหน้าที่มันกำลังแดงและร้อนๆ อยู่นี่ไง
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
“ไปไหนมา” เสียงคุณนายโอทักลูกชายที่เดินยิ้มมาอย่างอารมณ์ดี
“ไปส่งคุณครูคนเก่งของแม่นั่นแหละ”
“ร้อยวันพันปีแกไม่เคยไปส่งใครหนิ วันนี้ผีเข้าหรอ” คุณนายโอถามอย่างงๆ อย่าว่าแต่ไปส่งใครเลย แค่มันขับรถไปเรียนเองมันยังขี้เกียจ จะขับไปเองก็ต่อเมื่อจะไปเที่ยวแค่นั้นแหละ
“คงงั้นมั้งแม่ ^_^” เซฮุนตอบยิ้มๆ และวิ่งขึ้นห้องพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ ทิ้งให้คุณนายโอยืนงงกับท่าทีของลูกชายที่เปลี่ยนไป
เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ลู่หานมาติวให้เซฮุน การติวสำหรับเซฮุนตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องที่สนุกสนาน และน่าสนใจมากกว่าแต่ก่อน เพราะมีติวเตอร์น่ารักๆ คอยแยกเขี้ยวใส่เขาเวลาที่เขาแกล้งน่ะสิ อีกทั้งคำขู่สารพัดที่ลู่หานหยิบยกเอามาขู่ มันไม่ได้น่ากลัวเลยซักนิด เพราะสุดท้ายลู่หานก็ยอมเซฮุนอยู่ดี
และตลอดเวลาที่เซฮุนอยู่กับลู่หาน เขาหัวเราะและยิ้มมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว แค่ลู่หานยิ้ม เขาก็ยิ้ม ลู่หานหัวเราะ เขาก็หัวเราะ มันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิ แต่ที่คงเส้นคงวามาตลอดก็คงจะเป็นความหื่นของลูกศิษย์ตัวดีนี่แหละ ที่ชอบมีข้ออ้างแปลกๆ เช่น
“ถ้าทำข้อนี้ถูก จูบเป็นรางวัลหน่อยดิ”
“คิดไม่ออกอ่ะ มานั่งตรงนี้ดิ รับรองสมองแล่นปรี๊ดเลย” (ตบที่ตักตัวเอง)
“วันนี้ครูสอนดีจัง ต้องให้รางวัลซักหน่อยล่ะ” จับไปหอมแก้ม
“ตรงนี้ไม่เข้าใจ สงสัยอยู่ไกลเกินไป ไม่รู้เรื่อง” เดินมากอดจากด้านหลังแล้วให้ลู่หานสอน
และแน่นอนว่าลู่หาน.........จำต้องยอม =_=
ลู่หานเองก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปเหมือนกัน ถึงแม้เซฮุนจะชอบแกล้งชอบหื่นใส่ก็เถอะ แต่ลู่หานก็ชอบที่เซฮุนเล่นกับเขา แรกๆ ก็คิดว่าเซฮุนแค่แกล้งให้เขาอาย จนไม่กล้ามาสอนอีก แต่ทว่าวันไหนที่ลู่หานมาช้า ก็จะโดนเซฮุนงอน และบอกว่าจะไม่เรียน สุดท้ายก็ต้องง้อ หรือในวันที่ลู่หานโกรธที่เซฮุนเอาแต่เล่นจึงแกล้งขอลาพักหนึ่งวัน ก็โดนเซฮุนมาตามตัวถึงหอพัก สุดท้ายก็ได้กลับไปสอนอยู่ดี เซฮุนกำลังทำให้ลู่หานรู้สึกว่าตัวเองกำลังได้รับความสนใจ และห่วงใยอยู่เสมอ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมากสำหรับคนที่โดดเดี่ยวอย่างเขา
“เจ๊ วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะ”
“นายนี่เอะอะก็เที่ยวตลอด”
“ก็ฉันเข้าใจแล้วนี่”
อีกอย่างตอนนี้เซฮุนกำลังฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
“งั้นถ้านายทำถูกหมดนี่ ฉันจะยอมไปกับนาย” ลู่หานชี้มาที่แบบทดสอบท้ายบทเป็นเชิงท้าทาย
“โอเค” เซฮุนรับปากอย่างง่ายๆ และลงมือทำ จริงแล้วบทนี้มันไม่ง่ายเลยนะ ลู่หานจำได้ว่าตอนที่เขาเรียนเขาใช้เวลากับเรื่องนี้ค่อนข้างเยอะเหมือนกัน
“อ๊ะ” ผ่านไปครึ่งชัวโมง เซฮุนยื่นแบบฝึกหัดที่เสร็จเรียบร้อยมาให้ลู่หานตรวจ และ....
......เขาทำถูกหมดเลย หมอนี่เป็นอัจฉริยะหรือไงเนี่ย
“ทำหน้าเอ๋อแบบนี้แสดงว่าถูกหมดอ่ะดิ ป่ะ เก็บของ” เซฮุนพูดอย่างอารมณ์ดี ทำเอาลู่หานอึ้งนิดๆที่เซฮุนทำถูกหมด
“นี่นายแอบดูคีย์ป่าวเนี่ย”
“มั่วแล้วเจ๊ นั่นมันแบบฝึกหัดอัตนัย มีคีย์ที่ไหนล่ะ” ....ก็จริงของเขานะ
“โอเคๆ นายทำได้ดีมากเซฮุน” ลู่หานยิ้มให้กับเซฮุน ยอมรับก็ได้ว่านายเจ๋งจริง
สุดท้ายทั้งคู่ก็เลือกมาชอปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า ลู่หานเองก็ไม่เข้าใจว่าเซฮุนพามาทำไม ทั้งๆที่ปกติ จะชวนเค้าไปเดินเล่นแถวสวนสุขภาพมากกว่า และที่แปลกไปกว่านั้น เซฮุนพาเขามาที่ซุปเปอร์มาเก็ตนี่สิ
“นายทำบีบิมบับ กับ คิมบับได้ใช่มั๊ย?”
“อืม ทำไม”
“ทำให้กินหน่อย”
“เหอะ เดี่ยวนายก็เทให้หมากินเหมือนตอนนั้นอีกแหละ”
“โห จำแม่นเชียว”
“นั่นน่ะ ฉันเสียใจมากรู้ไหม” ลู่หานพูดพร้อมทำหน้างอ ก็มันจริงอ่ะ ตอนนั้นลู่หานโกรธมากจริงๆที่เซฮุนทำลายความตั้งใจของเขาหน้าตาเฉย
“โอเค งั้นให้จูบลงโทษจนกว่าจะพอใจเลย” เซฮุนพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ไม่เอา ฉันเสียเปรียบเห็นๆ” ลู่หานขยับหนี และเดินเขินนำหน้าไป ทิ้งให้เซฮุนขำท่าทางน่ารักๆ นั้นอยู่คนเดียว
หลังจากซื้อของเสร็จ เซฮุนก็พาลู่หานมาที่หอพัก
“มาที่นี่ทำไม”
“ก็มาทำที่ห้องนายไง เป็นผัวนายมาเกือบเดือนแล้ว ยังไม่เคยเข้าห้องเมียเลย” เซฮุนพูดหน้าตาเฉย เลยโดนฝ่ามือน้อยฟาดเข้าให้
“ไม่ได้คิดจะทำอะไรแปลกๆ หรอกใช่ไหม” ลู่หานถามพร้อมกดเสียงต่ำอย่างจับผิด
“ไม่ทำหรอกน่า ถ้านายไม่ยอมเองอ่ะนะ”
....ไอ้เด็กลามก !!!!!
สุดท้ายลู่หานก็ต้องยอมให้อีกคนเข้ามาในห้อง เขาเคยขัดใจเซฮุนได้ที่ไหนล่ะ ร่างเล็กเข้าไปส่วนครัว และลงมือทำอาหารตามที่อีกคนอยากกิน ส่วนเซฮุนก็เดินดูนั่นดูนี่รอบห้อง
“ห้องนายดูเรียบร้อยดีจัง” เสียงเซฮุนพูดขึ้น แต่เหมือนเขาจะพึมพำกับตัวเองมากว่า
“พ่อแม่นายอยู่ไหน” เซฮุนเอ่ยถามหลังจากที่เห็นรูปครอบครัวของลู่หานตั้งโชว์อยู่กลางห้อง
“พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก พ่อมีครอบครัวใหม่ ส่วนแม่ก็ทำงานอยู่ที่จีน” เสียงเซฮุนเงียบไปทำให้ลู่หานแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้หันมามอง
“อ๊ะ !!” จู่ๆ ลู่หานก็ตกใจที่ลำแขนแกร่งเลื่อนมาโอบรอบเอวเขาจากด้านหลัง
“เหงาไหม?” เสียงกระซิบข้างๆหู ทำให้ลู่หานสะอึก ใช่ เขาเหงา ลู่หานเป็นคนขี้เหงา เขาจึงใช้เวลาที่มีทำงานให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้เพื่อหาเงินและส่งเงินให้แม่ เพื่อไม่ให้มีเวลาที่ต้องคิดมากและเหงาเพียงลำพัง แต่ทว่าปมด้อยที่เขาซ่อนไว้กลับถูกคนที่รู้จักเพียงไม่นานหามันเจอ
“............” ลู่หานก้มหน้าไม่ตอบ ทำให้เซฮุนกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิม นั่นยิ่งทำให้ลู่หานรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เซฮุนส่งมาให้ มันทำให้ลู่หานรู้สึกดีขึ้น
“ฉันจะอยู่กับนายเอง” ลู่หานเอี้ยวตัวหันไปมองอีกคน ในสายตาของเด็กขี้เล่น เอาแต่ใจตอนนี้ไม่เหลือความขี้เล่นไว้แม้แต่น้อย แววตาของเซฮุนดูจริงจังจนลู่หานหวั่นไหว คำพูดของเซฮุนเมื่อครู่ทำให้ความรู้สึกที่ลู่หานรูสึกว่าปมด้อยค่อยๆ คลายออกไป
สายตาแห่งความห่วงใยถูกส่งผ่านจนลู่หานรับรู้ได้ ใบหน้าร่างสูงค่อย ๆ โน้มลงมา และริมฝีปากทั้งสองก็สัมผัสกันในที่สุด จูบที่นุ่มนวล เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ทั้งสองส่งให้กัน มันทำให้ทั้งคู่รู้สึกดี จูบนี้นับได้ว่าเป็นจูบที่เป็นทางการที่สุดเท่าที่ทั้งสองเคยจูบมาเลยก็ว่าได้
“พะ..พอแล้ว” ลู่หานผละออกและก้มหน้างุดเพราะเขิน แต่ทว่าอีกคนดูจะเพลินกับร่างกายลู่หานไปเสียแล้ว เพราะเซฮุนเลื่อนเป้าหมายจากริมฝีปากมาเป็นพวงแก้ม และซอกคอขาว
“อื้อ....อื้ม” เสียงแปลกๆ หลุดออกมาจากลู่หานอย่างห้ามไม่ได้ นั่นยิ่งทำให้เซฮุนได้ใจ และใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนของอีกคน
“เซฮุน....อะ....ยะ...หยุด ” ลู่หานรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่มีแรงแล้ว แต่ก็พยายามห้ามอีกคน เซฮุนพลิกให้ลู่หานหันหน้ามาหาตัวเอง และอุ้มอีกคนให้นั่งบนโต๊ะแล้วแทรกตัวเข้าไประหว่างขาลู่หาน ทั้งๆที่ใบหน้าทั้งสองยังคงเชื่อมกันอยู่ เซฮุนไซร้ที่คอหอมและเลื่อนมาที่ไหปลาร้าอันเซ็กซี่ของอีกคน สัมผัสที่ได้รับทำเอาลู่หานแทบคุมตัวเองไม่ได้
“ไม่...ได้นะ...เซฮุน..” ลู่หานร้องห้ามอีกครั้ง
“ทำไม” เซฮุนถาม แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ดูเหมือนจะพูดลอยๆ ออกมามากกว่า
“ฉะ...ฉัน จะทำกับข้าว” ลู่หานพูดออกมา ทำให้เซฮุนชะงัก และสติทั้งสองก็เริ่มกับมา
“งะ..งั้น ฉันไปรอตรงนู้นละกัน >//////< ”
“อะ ..อืม >////< ” ลู่หานพยักหน้า
เซฮุนเดินเกาท้ายทอยออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะว่าเขินในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อครู่ ...ใครใช้ให้ลู่หานน่ารักเองล่ะ ที่จริงเซฮุนแค่อยากจะปลอบใจลู่หาน แต่ไม่คิดว่าอารมณ์มันจะพาไปขนาดนั้น แต่ว่า...
.....ผิวลู่หานแม่งโครตเนียน -,,-
ไม่นานนักอาหารที่เซฮุนต้องการก็ถูกจัดวางอย่างสวยงาม
“จะไม่ทิ้งอีกใช่ไหม” ลู่หานแหย่
“ทิ้งได้ไงล่ะ.....ไม่ได้เอาหมามาด้วย...โอ๊ยย” พูดยังไม่จบก็ได้กินฝ่ามือลู่หานซะก่อน
“เป็นไง” ลู่หานที่ยังไม่กินฝีมือตัวเองกำลังลุ้นกับคิมบับคำแรกที่เซฮุนเพิ่งคีบเข้าปากไป
“........” เซฮุนทำหน้านิ่ง
“ไม่อร่อยหรอ” ลู่หานถามหน้างอ...เขาก็ทำเต็มที่แล้วนะ เซฮุนเดินมาทางด้านลู่หานและตบบ่าเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ
“สวยก็สวย ทำกับข้าวก็อร่อย เมียใครวะเนี่ย” เซฮุนแกล้งหยอก หยิกแก้มลู่หานส่ายไปมา
“นายแกล้งฉันหรอ” ลู่หานถามงอนๆ แต่ก็ไม่ได้งอนจริงจังอะไรหรอก เพราะเมื่อกี๊เซฮุนเพิ่งบอกว่ามันอร่อย นั่นก็ทำให้ลู่หานดีใจเหมือนกัน
“จะอร่อยกว่านี้ถ้าเมียป้อน” เซฮุนยักคิ้วตามสไตล์
ไอ้เด็กคนนี้ขยันทำให้ลู่หานเขินเนอะ ว่าไหม? สุดท้ายลู่หานก็ป้อนเซฮุนจนกับข้าวที่ทำไม่เหลือแม่แต่ชิ้นเดียว นั่นเป็นเครื่องหมายการันตีว่าฝีมือของเขาเริ่ดแค่ไหน
“กลับได้แล้วนะ จะมืดแล้ว ขับรถตอนกลางคืนมันอันตราย” ลู่หานบอกอีกคนที่นอนใจเย็นบนโซฟา และกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา
“เป็นห่วงหรอจ๊ะ” เซฮุนหันหน้ามาถาม
“ป๊าว” ลู่หานพูดพร้อมหลบตา และเลื่อนไปนั่งโซฟาเล็กอีกอัน
“เฮ้อ มีเมียปากแข็งมันกลุ้มจริงแท้” เซฮุนแกล้งถอนหายใจเพ้อออกมาดังๆ ให้อีกคนได้ยิน
“ใครเมียนาย เลิกเรียกแบบนี้ซักที เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”
“งั้นเป็นตอนนี้เลยดีไหม ป่ะ เข้าห้อง” ดูเหมือนจะเป็นน้ำเสียงล้อเล่น แต่เซฮุนดันลุกขึ้นมาและอุ้มลู่หานจะเดินเข้าห้องนอนไปจริงๆ ทำเอาลู่หานหน้าเหวอ และทุบอีกคนรัว
“บ้าหรอ ปล่อยเลยเซฮุน เล่นอะไรเนี่ย”
“ไม่ได้เล่นนะ เนี่ยจะ เอา จริงๆ” เซฮุนย้ำคำสองแง่สองง่ามทำให้ลู่หานเขินเข้าไปอีก
“มะ..ไม่ได้ กลับไปได้แล้ว เดี่ยวแม่นายจะเป็นห่วงเอานะ” ลู่หานพยายามหาข้ออ้าง กลัวว่าเซฮุนจะทำอะไร พิเรนทร์ ๆ ขึ้นมาจริงๆ
“เฮ้อ กลับก็ได้” เซฮุนยอมปล่อยลู่หานลง
“ลู่หาน?” เซฮุนเรียกเหมือนมีบางอย่างจะบอก
“????”
“ไปอยู่ด้วยกันไหม?”
.
.
.
.
ความคิดเห็น