คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Only mine : one
‘น่ารัก น่ากอด น่าฟัดเป็นที่สุด !!’
ชานยอลนั่งมองเด็กเสิร์ฟที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อย่างขะมักเขม้น รอยยิ้มสวยถูกแจกจ่ายให้คนแปลกหน้าเฉกเช่นคนสนิท ใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นจัดว่าสวยมาก สวยกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ หากแต่ว่าดูโดยรวมแล้วท่าทางจะค่อนข้างดื้อและซนพอสมควร
“มองตาละห้อยเลยนะไอ้ยอล” คริส เจ้าของเจ้ามือเอ่ยแซวเมื่อเห็นน้องชายคนสนิท เอาแต่จ้องมองหนุ่มเด็กเสิร์ฟนั่นไม่วางตามาซักพักแล้ว
“อยากได้ว่ะเฮีย” ชานยอลพูดออกมา แต่ว่าสายตาก็จับจ้องไปที่หนุ่มน้อยคนนั้นไม่วางตา
“ยากส์ กูบอกเลย” เฉินเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปตามสายตาชานยอล แล้วพบว่าคนที่ชานยอลมองอยู่คือคนที่เขารู้จัก
“มึงพูดเหมือนรู้จักเขาดีเลยนะ” ชานยอลหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก อย่าบอกนะว่าไอ้เฉินเคยหิ้วมาแล้ว
“มึงอย่ามองกูแบบนั้น กูไม่ได้ทำอย่างที่มึงคิดหรอก เพียงแต่คนนี้เป็นเพื่อนของเพื่อนกู ชื่อ แบคฮยอน...กูมั่นใจว่ามึงไม่ได้ง่ายๆ หรอก” เฉินพูดทิ้งให้ชานยอลงงงวย เหอะ หน้าตาและเงินของเขามันจะเอาชนะหนุ่มหน้าสวยคนนั้นไม่ได้ก็ลองดูสิ
“ผมเห็นด้วยกับไอ้เฮียเฉิน พี่มองคนอื่นเถอะ ถ้าจะเอาคนนี้ คืนนี้ มันยังเร็วไป” ไคที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นสมทบ
“ดูเหมือนพวกมึงจะรู้จักเขาดีนะ ไม่เห็นเล่าให้กูฟังว่ามีคนรู้จักน่ารักขนาดนี้”
“นั่นเพื่อนเมียผม ผมก็ไม่ได้สนิทเท่าไหร่หรอก แต่ก็เจอบ้าง พี่เขาก็น่ารักดีแหละ แต่ผมว่ามันไม่ง่ายหรอกที่พี่จะหิ้วคืนนี้อ่ะ”
“ทำไมวะ?”
“สวย เริ่ด เชิ่ด หยิ่ง...ที่แหละนิยามของพี่เขาล่ะ”
“แหม่ หยิ่งๆ เชิ่ดๆ แบบนี้แหละ กูจะเอาให้ครางไม่หยุดเลย” ชานยอลกระแทกวางแก้วเหล้าบนโต๊ะพร้อมกับเดินมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายทันที เหอะ ! สบประมาทกูเกินไปแล้วไอ้เฉินไอ้ไค เดี๋ยวมึงคอยดู กูจะเอาคลิปตอนหมอนั่นโดนกูกระแทกมาอวดพวกมึง...คอยดู !!
ขายาวเร่งก้าวไปให้ทัน เมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่หมายตากำลังจะหายเข้าไปหลังเคาเตอร์ ยังไงซะคืนนี้ชานยอลจะไม่ยอมนอนเป็นแมวเหงาแน่ และของแก้เหงาคืนนี้ก็เล็งไว้แล้วด้วยสิ และในเมื่ออยากได้...ก็ต้องเอาให้ได้ นี่แหละนิยามของชานยอล
“ขอโทษนะครับ” ชานยอลเดินมาดักหน้าอีกคนได้ทันเวลา....ยิ่งได้เห็นใกล้ๆ แล้วแม่มโครตอีโรติกเลย มันน่าจับฟัดจริงๆ แก้มย้วยๆ นั่น มันน่ากดจมูกลงแรงๆ จริงๆ พูดแล้วหมั่นเขี้ยวว่ะ
“จะรับอะไรหรอครับ” รอยยิ้มสวยถูกส่งมาให้อีกคนอย่างเป็นมิตรเหมือนกับลูกค้าคนอื่นๆ
“แล้วมีอะไรน่าสนใจให้ผมรับบ้างไหมครับ?” ชานยอลถามพร้อมกับทำสายตาแพรวพราว แสดงเจตนารมณ์ที่ชัดเจนของตัวเองว่าต้องการอะไร หรือเรียกง่ายๆ ว่าโปรยเสน่ห์เต็มที่นั่นแหละ เพราะไม่ว่าใครที่เห็นชานยอลเวอร์ชั่นนี้ บอกเลยว่าไม่มีใครรอด
“ก็มีหลายอย่างนะครับ ลองพั้นช์บลูสูตรใหม่ของทางร้านไหมครับ รับรองว่าคุณจะติดใจ” แบคฮยอนแนะนำเมนูเหมือนกับที่เขาแนะนำกับลูกค้าหลายๆ คน
“ก็น่าสนใจนะครับ.....แต่ไม่น่าสนใจเท่าคุณเลย” แววตาหวานเยิ้มทำให้แบคฮยอนเข้าใจดีว่าความต้องการที่แท้จริงของผู้ชายตรงหน้าคืออะไร ใช่ว่าเขาจะไม่เคยโดนพวกลูกค้าขายขนมจีบซักหน่อย อย่างชานยอลนี่บอกเลยว่าเด็กๆ เพราะโดนลวนลามก็เคยมาแล้ว แต่ทำงานในที่แบบนี้มันก็ต้องเจอเป็นเรื่องธรรมดาแหละ แต่ถ้าหากเอาตัวรอดไม่ได้ ก็คงไม่ใช่แบคฮยอนหรอกนะ
ก็ยอมรับนะว่าผู้ชายที่กำลังทำท่าทางหื่นกระหายอยู่ตรงหน้าจัดว่าหล่อ หล่อกว่าทุกคนที่เคยจีบเลยก็ว่าได้ แต่แล้วไงล่ะ ความต้องการของเขามันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าปรารถนาแค่ร่างกาย ไม่มีใครที่ไหนเขาเจอรักแท้ในผับหรอก ถึงมีก็น้อยมากเถอะ
“ตกลงจะรับไหมครับ” แบคฮยอนเอ่ยตัดบท เขาไม่ได้มีเวลาว่างให้หมอนี่มาจีบขนาดนั้นหรอก ถ้าแบคฮยอนไม่เล่นด้วยซะอย่าง จีบไปก็เท่านั้นแหละ เดี๋ยวพอเขาเดินไปหลังเคาเตอร์ไอ้หน้าหล่อนี่ก็จะเดินไปหาจีบคนอื่นเหมือนกับคนอื่นๆ ที่เคยมาจีบแบคฮยอนนั่นแหละ
มาจีบกันในที่แบบนี้ มันก็มีความต้องการเพียงอย่างเดียวก็คือสนองตัณหากามอารมณ์ของตัวเองทั้งนั้นแหละ
“เอาเด็กเสิร์ฟแทนได้ไหมครับ” คำพูดลวนลามสองแง่สองง่ามยิ่งทำให้แบคฮยอนรำคาญ
“ผมว่าคุณเมาแล้วนะครับ...ยังไงก็ขอให้เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะครับ เมาแล้วไม่ขับปลอดภัยที่สุด” แบคฮยอนกลั้นใจยิ้มหวานและโค้งให้ก่อนจะเดินออกไป ยังไงเขาก็ทำงานบริการแหละ จะวีนจะเหวี่ยงอย่างที่คิด ทำไม่ได้หรอก
แบคฮยอนเดินหายเข้าไปหลังเคาเตอร์ ส่วนชานยอลก็ยิ้มกริ่มและมองตามด้วยสายตาดั่งราชสีห์ที่พร้อมจะตะครุบหนูตัวนั้นทุกเวลา
....หยิ่งๆ เชิ่ด ๆ แบบนี้แหละ มันน่าหมั่นเขี้ยวดีนัก คืนนี้กูจะเล่นให้ครางยันเช้า เอาให้หายพยศเลย...
หลังจากที่หมดกะทำงานของแบคฮยอน ร่างเล็กก็เก็บของพร้อมกับบอกลาทุกคน เพราะแบคฮยอนอัธยาศัยดี ทุกคนที่ทำงานด้วยจึงมีแต่คนรักและเอ็นดูแบคฮยอน ผิดกับที่มหาลัยที่คนส่วนใหญ่ดูถูก รังเกียจแบคฮยอนที่เขาทำงานกลางคืน บ้างก็เอาไปพูดเสียๆ หายๆ ว่าแบคฮยอนขายตัวบ้างล่ะ บ้างก็ว่าเป็นเอดส์บ้างล่ะ มีเพียงเพื่อนสนิทอย่างดีโอ ลูน่า และซูโฮเท่านั้นที่รู้ว่าจริงๆ แล้วแบคฮยอนเป็นยังไง ...แต่แบคฮยอนก็ไม่เคยปฏิเสธข่าวเสียๆ หายๆ นั่นเลย เหมือนกับว่าจงใจให้มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
หลังจากเดินออกจากประตูหลังมาได้ซักพักก็ต้องตกใจกับรถสปอร์ตคันหรูที่แล่นมาจอดดักหน้าเขา พร้อมกับชายคนขับที่แบคฮยอนจำได้ดีว่าคือคนเดียวกันกับไอ้ขี้เมาที่มาจีบเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนั่นไง
“ให้ผมไปส่งนะ” ชานยอลตะโกนออกมาจากในรถ หลังจากที่แบคฮยอนเดินหนีเขา ชานยอลก็ใช้เสน่ห์หว่านล้อมหลอกถามเพื่อนที่ทำงานกับแบคฮยอนจนได้ความว่าร่างจิ้มลิ้มนี่ใกล้หมดเวลาทำงานพอดี จึงสะกดรอยตามมาตลอด
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” ในเมื่อไม่ใช่เวลาทำงาน ก็ไม่จำเป็นต้องเอาใจใครทั้งนั้น
“เดินคนเดียว ยิ่งหน้าตาน่ารักๆ แบบคุณ...ผมเป็นห่วงนะ” คำหวานๆที่หยอดมาหวังว่าอีกคนจะคล้อยตาม
“ขอบคุณ แต่หอฉันอยู่แค่นี้ ไม่ลำบากนายดีกว่า” คำพูดเชิ่ดๆ ทำให้ชานยอลแอบยิ้ม ไม่รู้สิ ฟังแล้วมันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆนะ
“คุณโก่งค่าตัวแบบนี้กับทุกคนรึป่าว?” คำพูดดูถูกที่ทำเอาแบคฮยอนหยุดชะงัก ไม่ว่าจะได้ยินบ่อยก็เถอะ แต่มันก็ยังไม่ชินอยู่ดีแหละ ไอ้เรื่องขายตัวอะไรเนี่ย แต่ถามว่าจะให้เถียงหรือปฏิเสธไปไหม?...ไม่หรอก มองเขาในด้านลบนั่นแหละ มองไปเลย ยิ่งมองว่าเขาเลวเท่าไหร่ ยิ่งดี
“ก็แล้วแต่ว่าใครดูมีเงิน ถ้ารถหรูหน่อย ผมก็จะโก่งให้สูงๆ เหมือนคุณไง” รอยยิ้มที่ทำให้ชานยอลแทบยิ้มไม่ออกและชะงักไปกับคำพูดพวกนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ดีซะงั้น หรือเขาจะเมามากจริงๆ...ความต้องการของเขาคือร่างจิ้มลิ้มนี่ไปนอนกกไม่ใช่หรอ ต้องเอาไปให้สิ มัวรู้สึกบ้าๆ อะไรอยู่
“แล้วราคาปกติของคุณอยู่ที่เท่าไหร่ล่ะ” ชานยอลไหลไปตามเรื่องที่ร่างเล็กสร้างขึ้น
“คุณลองพูดราคามาสิ เผื่อผมสนใจ”
“สองหมื่น สำหรับคืนนี้”
“ว้า นึกว่าจะรวยกว่านี้ซะอีก คุณกลับรถไปหาเอาที่คลับเถอะ ราคาแค่นี้อ่ะ” ชานยอลถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้สิ เขาไม่เคยใช้บริการพวกนี้นี่นา ราคาที่ตั้งไปเขาคิดว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำ
“ห้าหมื่น.....” ชานยอลรีบพูดดักเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะเดินหนีไป แบคฮยอนชะงักกับราคาที่อีกคนตั้งให้เขา ไม่รู้ว่าหมอนี่สติยังครบอยู่หรือเปล่า มีที่ไหนซื้อตัวคนไปนอนด้วยทีละห้าหมื่น ไอ้ราคาสองหมื่นที่ชานยอลพูดมาเมื่อครู่นี่ก็ทำให้แบคฮยอนอึ้งแล้ว แต่ที่ปฏิเสธไปเพราะคิดว่าชานยอลจะยอมถอย แต่กลับโก่งสูงขึ้นผิดคาดแฮะ
“อืม...น่าสน แต่...”แบคฮยอนแกล้งโก่งขึ้นไปอีก หวังว่าอีกคนคงจะไม่สู้ราคาและหนีไปเอง
“สองแสน” คำพูดที่ตอบกลับมาทำเอาแบคฮยอนพูดไม่ออกอีกเลย
....โอเค ไอ้หน้าหล่อ แกหล่อ แกรวย แต่สมองยังมีอยู่ไหมวะ บ้ารึป่าว?
“โอเคไหม?....หรือจะห้าแสนก็ได้นะ” คำพูดที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเงินห้าแสนเหมือนว่ามันเป็นเงินห้าบาทยังไงยังงั้น
“นายบ้ารึป่าว?” แบคฮยอนอยากจะบ้าตายกับผู้ชายคนนี้จริงๆ พ่อแม่ปลูกฝังให้ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้รึไงห๊ะ?
“ก็คงบ้ามั้งครับ เพราะผมไม่เคยซื้อตัวใครมานอนด้วยอ่ะ และในราคาแบบนี้ยิ่งไม่เคย....แต่ก้นะถ้าทำให้ผมถูกใจ ผมให้ล้านนึงเลยก็ได้นะ”
“เหอะ !!” แบคฮยอนถอนหายใจในความบ้าของชานยอล และเปิดประตูขึ้นรถอย่างว่าง่าย
“ผมไม่รับการ์ด ไม่รับเช็ค เงินสดเท่านั้นโอเคมั๊ยครับ” แบคฮยอนท้าทาย
“โอเคครับ” ชานยอลรับคำหน้าตาเฉยพร้อมกับขับรถพาอีกคนไปตู้เอทีเอ็มแถวนั้น ส่วนแบคฮยอนก็นั่งมองความบ้าของอีกคน ไม่คิดว่าชานยอลจะทำจริง แต่ชานยอลไปกดเงินมาให้จริงๆ
“โทษนะครับ พอดีว่าตู้มันให้กดแค่แสนเดียวอ่ะ อีกสี่แสนรอไปธนาคารพร้อมกันพรุ่งนี้ก็ได้” ชานยอลพูดพร้อมกับยื่นเงินปึกตรงหน้าให้แบคฮยอน พร้อมกับพูดไปไม่ได้สนเลยว่าคนข้างๆ กำลังทำหน้าตาแบบไหน
....เออ เกิดมาก็พึ่งเคยเจอนี่แหละ ยอมเลยจริงๆ ในความบ้าของผู้ชายคนนี้ !!!
“ไปหอฉัน” แบคฮยอนพูดดักขณะที่ชานยอลกำลังจะเลี้ยวเข้าโรงแรม
“ที่นี่ไม่ดีกว่าหรอ คุณจะได้ไม่เหนื่อยเรื่องทำความสะอาด”
“ไม่...ไปหอฉัน” แบคฮยอนยืนยันจนชานยอลต้องยอมทำตาม
หลังจากที่มาถึงปากซอยหอพักแบคฮยอนก็บอกให้อีกคนจอดรถ ส่วนชานยอลก็ยอมจอดแบบงงๆ
“คุณอยากได้ตัวผมขนาดนั้นเลยหรอ?” แบคฮยอนหันมาถามอีกคนด้วยสายตายั่วยวน ยิ่งเข้าทางชานยอลที่คิดว่าแบคฮยอนยอมแล้วจริงๆ
“คุณชื่ออะไรหรอ?” แบคฮยอนไล้มือไปตามปกคอเสื้อของอีกคนอย่างอ้อยอิ่ง....ยั่วครับ แบบนี้บ้านปาร์คชานยอลเรียกว่ายั่ว
“ชะ....ชานยอล” สติชานยอลแทบหลุดลอยเมื่อใบหวานๆกำลังเลื้อยเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าของเขาเรื่อยๆ....แหม่ แบบนี้เลยครับพี่กระผมต้องการ และต้องตกใจมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อแบคฮยอนขยับตัวข้ามเกียร์ขึ้นมานั่งตักเขาตรงคนขับ ที่มันแคบและอะไรๆก็กำลังขยายตัว มันยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกอึดอัดจนอยากจะปลดปล่อยเต็มทีแล้ว
“ชานยอล....อยากให้แบคฮยอนทำอะไรหรอ” เสียงหวานๆ ถูกกระซิบที่หูอีกคนทำเอาชานยอลขนลุกซู่....ไหนไอ้พวกนั้นมันบอกว่าได้ยากไง แม่งกูอยากถ่ายคลิปไปอวดเฟ้ยยยยยยย
“เอาในรถเลยหรอ แต่ก็ได้นะเปลี่ยนบรรยากาศ” ชานยอลพูดพร้อมกับซุกไซร้ซอกคออีกคน กลิ่มหอมอ่อนๆ กำลังจะทำให้ชานยอลคลั่ง มือหนาเรื้อยไปทั่วสะโพกกลม
“อื้อ ยังไม่ให้ตอนนี้หรอก ใจเย็นๆสิ” แบคฮยอนเอานิ้วเตะปากอีกคนห้ามเมื่อเห็นว่าชานยอลกำลังจะจูบตัวเอง แต่ดูเหมือนท่าห้ามมันเหมือนท่ายั่วมากกว่า
“ลงจากรถก่อนสิ” ชานยอลยอมทำตามอย่างว่าง่ายโดยไม่ได้แคลงใจเลยว่าทำไมอีกคนถึงได้ยอมง่ายๆ กลายเป็นหลังมือเมื่อเทียบกับก่อนหน้า
“ฉันไม่ได้ขายตัว จำไว้ไอ้โรคจิต !!!!!!!” แบคฮยอนเตะผ่าหมากอีกคนทันทีหลังจากที่ลงจากรถ พร้อมกับเอาเงินที่ชานยอลให้เขาก่อนหน้านี้ฟาดใส่หน้าเขียวๆ ที่กำลังกุมเป้าพร้อมกับน้ำตาหยดน้อยแห่งความเจ็บปวด
แบคฮยอนเดินจากไปด้วยความโมโหโดยไม่หันมามองชานยอลอีกเลย.....คุณรู้อะไรไหม การยั่วให้อีกคนมีอารมณ์จนอะไรๆ ในร่างกายมันขยาย และในเมื่อสิ่งนั้นมันโดนกระแทกแรงๆ มันจะเจ็บปวดกว่าปกติเป็นสองเท่า !!.. นั่นคือเหตุผลที่ผมแกล้งยั่วมันไง
ณ มหาวิทยาลัย
“เป็นไงมึง เมื่อวานสมใจมึงไหม?” เสียงเฉินเดินเข้ามาทักอีกคนที่ทำท่าเหมือนคนไม่ได้หลับนอน
“เหอะ !!” เสียงหัวเราอย่างน่าสมเพชเป็นสิ่งเดียวที่ชานยอลพูดได้ในตอนนี้
“เสียงหัวเราะแบบนี้แปลว่ามึงไม่ได้ล่ะสิ” เฉินพูดอย่างรู้ทัน
“มึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ได้ไหมวะ”
“ฮ่าๆๆๆ ก็กูบอกแล้วว่าคนนี้ ยากส์”
“มึงคอยดู ถ้ากูกดไอ้ตัวแสบนั่นไม่ได้ มึงอยากเรียกกูว่าปาร์คชานยอล”
“แล้วมึงมีชื่อสำรองไว้ให้กูเรียกหรือยังล่ะ?”
“ไอ้จงแด !!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ” เฉินหัวเราะพร้อมกับเดินหนีไปก่อนที่เท้าของชานยอลมันจะลอยมากระทบปากเขาเสียก่อน
ชานยอลเดินหงุดหงิดมาที่โรงอาหาร เพื่อหาอะไรเย็นๆ ดื่มเพื่อดับร้อน อากาศก็ร้อน แถมเรื่องเมื่อวานยิ่งทำให้หงุดหงิดอีกต่างหาก คอยดูนะ อย่าให้เจอนะไอ้ตัวแสบ พ่อจะจับแยกขากระแทกกลางที่สาธารณชนให้ลืมอายเลยคอยดู
แต่เหมือนดั่งสวรรค์เข้าข้างชานยอล เมื่อสายตาของเขาไปสะดุดเข้ากับร่างที่คุ้นตา กำลังซื้อข้าวอยู่ไม่ไกลจากร้านน้ำที่เขายืนอยู่....เฮ้ย อยู่มหาลัยเดียวกันก็ไม่บอก แหม่ เจอตัวจังๆ แบบนี้ อย่าหวังว่าจะรอด.....ชานยอลจ่ายเงินและกำลังจะเดินมาหาอีกคน แต่ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นกลุ่มผู้หญิงประมานสี่ห้าคนเดินเข้าไปหาแบคฮยอน พร้อมกับพูดถ้อยคำที่ชานยอลไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ยืนแอบดูอยู่ใกล้ๆ
“ไง เมื่อคืนได้ลูกค้าไหมแบคฮยอน” น้ำเสียงเย้ยหยันดูถูกเปล่งออกมาจากไปหน้าสวยของหญิงสาว แบคฮยอนเลือกที่จะนิ่งและไม่โต้ตอบ พร้อมกับเดินหนีโดยไม่สนใจ
“โถๆๆๆๆ นี่ก็ใกล้ไปค่ายแล้วด้วย ค่าใช้จ่ายคงเยอะหน้าดู ช่วงนี้คงรับแขกบ่อยจนไม่มีแรงจพูดเลยหรอจ๊ะ” คำพูดที่เย้ยหยันมาจากอีกหนึ่งหญิงสาวในกลุ่มนั้น
“วันนี้หมาไปเดินเล่นหรอ ปากว่างเชียว” คำเรียบๆ ที่แบคอยอนตอบกลับทำเอาหญิงสาวกรีดร้องจนคนในโรงอาหารหันมาสนใจ
“กรี๊ดดดดดดด นีน่ามันว่าเธอปากหมาอ่ะ”
“ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องพูด.....ปากดีนักนะ ทำไม? เมื่อวานนี้โดนลูกค้าหลอกฟันฟรีหรือไง ถึงได้หงุดหงิด”
“รู้ดี เหมือนเธอเคยทำเลยนะ” แบคฮยอนพูดเสียงเรียบ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !! แบคฮยอนแก...ไอ้ผู้ชายขายตัว น่ารังเกียจ เป็นเอดส์หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทุกคนฟังไว้นะ ไอ้ผู้ชายคนนี้มันไม่ได้ใสซื่อหรอกนะ มันขายตัว ทำงานกลางคืน ใครที่เคยเอามันก้ตรวจเลือดด้วยนะ เผื่อจะติดเอดส์มาจากมัน !!” เสียงตวาดของหญิงสาวที่ชื่อนีน่าทำให้ทุกคนในโรงอาหารหันมามอง แต่แบคฮยอนก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร นอกจากทำหน้านิ่ง นั่นยิ่งทำให้ชานยอลที่มองอยู่ห่างๆ แปลกใจ เพราะถ้าเป็นคนทั่วไป มันต้องมีคำตอบโต้คำพูดแรงๆ พวกนั้นสิ แต่นี่คือนิ่ง แล้วสายตานิ่งๆนั่น ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยรึไงนะ?
“แล้วไง? ฉันก็ไม่ได้ไปขายบนหัวเธอหนิ? เดือดร้อนทำไม หรือฉันแย่งลูกค้าเธอหรอ?” แบคฮยอนยังคงนิ่ง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!” มีเพียงเสียงกรี๊ดกร๊าดที่แสบแก้วหูดังทั่วทั้งโรงอาหาร
“แกมันน่ารังเกียจแบคอยอน น่ารังเกียจทั้งพี่ทั้งน้อง ตระกูลแกมันน่ารังเกียจ !!! ขยะสังคม !!!” นีน่ากรีดร้องต่อไปแต่แบคฮยอนก็เดินหนีออกมา
ถามว่าเจ็บไหม? เจ็บสิ เจ็บมากด้วย แต่ผมต้องชินกับมันให้ได้ เพราะนี่มันเป็นความผิดของพี่ผม เขาทำให้ผมเป็นแบบนี้ ....
ผมมีพี่สาวชื่อ จูฮยอน เธอสวย น่ารัก อ่อนหวาน พ่อกับแม่เราทิ้งพวกเราตั้งแต่เด็ก ทำให้พี่กับผมต้องดิ้นรนสู้ชีวิตกันตั้งแต่เด็ก แต่โชคดีที่เราได้พ่อแม่บุญธรรมที่รวยรับเลี้ยง ท่านดูแลเราเป็นอย่างดีมาตลอดและรักพวกเรามาก พอผมเข้ามหาลัยผมจึงอยากจะหาเงินด้วยตัวเองบ้างเลยย้ายมาอยู่หอ และไม่บอกท่านที่ผมทำงานที่คลับ ทีแรกท่านก็ไม่ยอมให้ผมออกมาเพราะเป็นห่วง แต่ผมก็อ้อนจนสุดท้ายท่านยอม
ส่วนพี่สาวผมเธอเรียนเกี่ยวกับพวกงานการโรงแรม และทำงานที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ผมกับพี่ก็รักกันดีๆ นี่แหละ หากไม่ติดตรงที่ว่าวันหนึ่ง มีผู้ชายที่อายุราวๆ สามสิบปลายๆ มาหาพี่ผมที่หอพัก (เราพักด้วยกัน) และผมก็มารู้ทีหลังว่าเขามีครอบครัวแล้วและมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่สาวผม พูดง่ายๆคือ พี่ผมเป็นชู้ ผมรับไม่ได้...ทำไมคนดีๆ อย่างพี่ถึงต้องทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก ผมเลยหนีออกมาจากหอนั้นและมาอยู่หอใหม่ แต่สุดท้ายพี่ก็รู้ และพยายามตามผมกลับไป แต่ผมก็ไม่ยอม เพราะผมรับไม่ได้หรอก
ข่าวที่พี่จูฮยอนเป็นชู้กับชาวบ้านถูกแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนประณามพี่ผมว่าเป็นคนเลว และในเมื่อพี่เลว น้องมันก็เลว...นี่เป็นคำที่ทุกคนพูด ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย พี่อับอายจนทนไม่ไหวจึงดรอบเรียนกลางคัน พอพี่ผมไป ทุกคำด่าคำประณามมันจึงมาตกที่ผมคนเดียว คุณคิดว่าคนอย่างผมจะรับมันได้หมดไหม...ในเมื่อทุกคนมองว่าพี่เลว ผมเลว ผมเลยตัดสินใจทำงานกลางคืนจริงๆ ซะเลย ให้พี่ได้เข้าใจบ้างว่าเวลาโดนประณามว่า “น้องมึงมันเลว” พี่เขาจะรู้สึกยังไง แต่ถึงแม้ผมจะทำงานแบบนั้นแต่ผมก็ไม่เคยขายตัว ผมมีศักดิ์ศรีพอ
ส่วนนีน่า เธอเป็นหลานของผู้ชายคนนั้น ชายคนนั้นเป็นอาของเธอ เธอเกลียดพี่ผม และพยายามมาระบายที่ผม ส่วนผมก็ขี้เกียจที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธอ จึงปล่อยให้เธอปล่อยข่าวเสียๆ หายของผม ใช่ ไอ้ข่าวขายตัว เป็นเอดส์ นีน่าเป็นคนสร้างและปล่อยเอง แต่นั่นแหละมันเป็นความต้องการของผม ข่าวยิ่งดัง จะได้เข้าหูพี่ พี่จะได้เข้าใจความรู้สึกแย่ๆ แบบนี้ซักที
“ทำไมถึงยอมให้เขาด่าฝ่ายเดียวล่ะ” เสียงทุ้มๆ เอ่ยขึ้นทำให้แบคฮยอนหันกลับไปมอง ชายร่างสูงที่คุ้นหน้ากำลังเดินมานั่งข้างๆ เขาใต้ต้นไม้ ที่นี่คือหลังคณะศิลปกรรม มันเงียบ สงบ และไม่ค่อยมีใครเข้ามา แต่แบคฮยอนมาที่นี่เป็นประจำ ทุกครั้งที่เขาต้องการหนีความวุ่นวาย ที่นี่คือที่ที่ดีที่สุด
“อย่าหาเรื่องปวดหัวมาให้ตอนนี้ได้ไหม” แบคฮยอนบอกปัดๆ
ชานยอลยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้อีก ทำให้แบคฮยอนงง
“อะไร”
“นายร้องไห้” คำพูดของชานยอลทำให้แบคอยอนจับไปที่ตา มันเปียก แสดงว่าเขาร้องไห้จริงๆ น้ำตามันไหลมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่มันก็เป็นปกติแหละ ทุกครั้งที่แบคฮยอนคิดถึงเรื่องพวกนี้ มันทำให้ แบคฮยอนอ่อนแอที่สุด และยิ่งคนอื่นมาเห็นมันยิ่งเป็นเรื่องที่น่าอายสำหรับแบคฮยอน
“ไม่ต้องมายุ่ง” แบคฮยอนไม่รับผ้าเช็ดหน้าและกำลังจะลุกเดินหนี
“จะไปไหน?”
“ก็ในเมื่อที่นี่มันไม่สงบอีกต่อไปแล้ว ฉันก็ไม่อยากอยู่”
ชานยอลจึงดึงอีกคนให้นั่งลงตามเดิม
“อะไรอีก?”
“นายรู้ไหมความตั้งใจสูงสุดของฉันคืออะไร”
“ไม่รู้ และไม่อยากรู้”
“แต่ฉันอยากบอก....ความตั้งใจของฉันคือ อัดคลิปโป๊ส่งให้เพื่อนและตัวเอกในเรื่องคือฉัน...กับนาย”
“เหอะ ไอ้โรคจิต”
“รู้ป่ะ เวลานายใส่ชุดนักศึกษา มันโครตเร้าอารมณ์มากเลย” ชานยอลพูดพร้อมทำสายตาหื่นใส่คนตรงหน้า
“แสดงว่าเมื่อคืนฉันยังแรงไม่พอใช่มั๊ย?” คำพูดของแบคฮยอนทำให้ชานยอลกุมเป้าโดยอัตโนมัติ
“ฉันยอมให้นายทำแรงกว่าเมื่อคืนเลย...แต่ใช้สะโพกนายทำนะ ^++++^”
“ชานยอล !!!”
“ว้าว นายจำชื่อฉันได้ด้วย แสดงว่าชอบฉันเหมือนกันใช่ไหม?”
“ถ้ายังพูดจาไม่เข้าหู ฉันจะกระทืบนายตรงนี้แหละ” แบคฮยอนพูดพร้อมกับถกแขนเสื้อจะเอาจริง
“ขาก็สั้น ตัวก็เล็ก สูงถึงร้อยเจ็ดสิบหรือป่าวก็ไม่รู้ หุ่นอย่างนายฉันแค่กระดิกนิ้วนายก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว”
“เออ ลองดูมั๊ยล่ะ” แบคฮยอนไม่พูดป่าว พร้อมกับโถมเข้าต่อยอีกคนทันที แต่ชานยอลหลบทันและคว้าร่างแบคฮยอนให้นอนลงพร้อมกับขึ้นคร่อมทันที
“เมื่อคืนที่ฉันพลาด เพราะนายเล่นทีเผลอต่างหาก...คราวนี้รับรองไม่พลาดแน่”
“ปล่อยนะเว้ย สมองนายมันยัดไปแต่เรื่องกามๆ หรือไงห๊ะ?”
“ไม่รู้อ่ะ รู้แต่ว่าเห็นหน้านายทีไร มันน่าจับฟัดตลอดเลย”
ชานยอลแกล้งโน้มหน้าเข้ามาใกล้ แขนขาแบคฮยอนโดนตรึงไว้แน่นจนขัดขืนไม่ได้ แบคฮยอนจึงหลับตาแน่นและเอียงหนีสัมผัสนั้น แต่ว่าเขากลับไม่รู้สึกว่าใบหน้าชานยอลสัมผัสตัวเองเลย แบคฮยอนจึงค่อยๆ ลืมตาและพบว่าชานยอลกำลังยิ้มให้เขาอยู่
“ฮ่าๆๆๆ นายกลัวหรอ?”
“กลัวอะไร ใครกลัว”
“ก็เห็นหลับตาแน่นเชียว เอาล่ะลุกเถอะ” แบคฮยอนยิ่งงงยิ่งกว่าเดินเมื่อชานยอลฉุดให้เขาลุกขึ้นนั่ง
“นายต้องการอะไรกันแน่ ?” แบคฮยอนมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
“ก็บอกไปแล้วไง ฉันอยากเล่นหนังโป๊กับนาย”
“ฝันไปเถอะ ให้ตายฉันก็ไม่ยอมหรอก”
“แล้วคิดว่าฉันจะยอมหรอ คนอย่างฉันถ้าอยากได้ก็ต้องได้”
“เหอะ แล้วจะทำยังไง ข่มขืนฉันหรอ?”
“ทำได้ แต่ไม่ทำ โอป่ะ ฉันมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่รังแกคนอ่อนแอกว่าหรอกนะ อีกอย่าง ให้นายอยู่บนมันเร้าอารมณ์กว่า” แบคฮยอนหัวขวับและมองตาขวาง
“ฉันจะไม่โทษพ่อแม่นายหรอกนะ ฉันจะโทษนายนั่นแหละที่ทำตัวงี่เง่า โรคจิต บ้ากาม..สมองมีแต่เรื่องไร้สาระ”
“แหม่ ปากดีนะครับ ถ้าปากแว้ดๆ นี่ได้สัมผัสไอ้นั่นคงจะฟินน่าดูเลย”
“ไปตายซะชานยอล” แบคฮยอนพูดพร้อมกับลุกเดินไป
“ตายคาอกนาย ฉันโอเคเลยนะ ^_^”
“ไอ้บ้ากาม !!!!” เสียงด่าสุดท้ายของแบคฮยอนก่อนจะหายไป ปล่อยให้ชานยอลที่กำลังยิ้มเหมือนคนบ้า
อยู่ที่เดิม
.... นายกำลังทำให้จุดมุ่งหมายสูงสุดฉันเปลี่ยนไป....บยอน แบคฮยอน
ความคิดเห็น