คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Miracle at night : Second night
....อลิส อัลล์ พวกนายไปอยู่ไหนกันหมด ฉันกำลังจะแย่นะ รู้ไหม !!! ผิวจนปากจะแตกแล้ว ออกมาซักทีสิ !!!!
ไหนอลิสบอกว่าแค่ผิวปากเบาๆ ก็จะได้ยิน เพราะเราเป็นพวกเดียวกัน เราสื่อถึงกันได้ง่าย แต่ตอนนี้ทั้ง อลิสทั้งอัลล์ หายไปไหนกันหมด ผมกำลังจะแย่อยู่แล้ว ผมไม่รู้แล้วว่าต้องทำยังไงต่อไป แล้วจะรอดจากไอ้ผู้ชายตรงหน้านี้ได้ไหมเนี่ย? ...ก็ตอนนี้ผมโดนอุ้มมาที่เตียงแล้วไง !!!!
ที่ผมเลือกหมอนี่เป็นเหยื่อเพราะเห็นว่าหน้าตาดูธัมมะธัมโม ดูนิ่งๆ เรียบร้อย คิดว่าจะหลอกง่าย แต่ที่ไหนได้ หมอนี่เป็นจอมขมังเวทย์ซ่อนรูปชัดๆ เลย แล้วผมกับเขาต้องมาจบกันที่เตียงนี่อ่ะหรอ ผมไม่ใช่คนธรรมดานะเว้ย กลัวกันบ้างสิ !!! ผมเป็นปีศาจนะ ผมกินเลือดนะเฮ้ย !!!
“ทำก่อนค่อยกินได้ไหมครับที่รัก” น่านไง รู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงผมกลายเป็นที่รักเขาไปแล้ว
“ไม่เอาน่าเฉิน ถ้าปล่อยให้คุณทำคนเดียวก็ไม่สนุกสิครับ” ผมพยายามใช้น้ำเสียงที่คิดว่าอ่อนสุดชีวิต อ้อนวอนเขา
.....เอาวะ ไม่ว่าคราวที่แล้วที่เขี้ยวไม่งอกมันจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม แต่ตอนนี้ผมหิวจนจะลงแดงตายแล้ว อลิสก็ติดต่อไม่ได้ ผมก็จะใช้ความสามารถของตัวเองนี่แหละในกินเลือดเขาให้ได้
“โอ๊ย คุณกัดผมอีกแล้วนะ” หมอนั่นร้องขึ้นเมื่อผมตั้งใจกัดลงไปที่ซอกคอที่เดิม ...ทั้งๆที่เขี้ยวก็ไม่ได้งอกหรอกนะ
“ก็บอกแล้วไงว่าหิว” ผมใช้น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจนอีกคนหน้าเหวอ ผมกำลังโมโหหิวแล้วจริงๆ นะ
“ก็ผมกำลังจะไปทำให้กินนี่ไง โอ๊ย !” ผมไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น งับคอตรงที่เส้นเลือดใหญ่ขึ้นชัดเจน แต่ว่ามันก็เป็นแค่รอยฟัน ไม่เห็นจะเจาะเลือดได้ซักที (ก็เขี้ยวมันไม่งอกไงคุณมินซอก)
“จะกินอันนี้ !!!” ผมไม่พูดป่าวแต่ระดมกัดไปตามคอทั้งสองข้าง และไหล่ที่ไม่กว้างมากแต่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงจนเห็นได้ชัด
“พ่อแวมไพร์ตัวน้อย นายชอบแบบนี้ก็ไม่บอก ซาดิสต์เหมือนกันนะเรา แต่ผมก็อยากจะบอกคุณ ว่าผมเป็นพวกมาโซคิสต์เช่นกัน” (พวกที่มีความสุขเวลาถูกกระทำด้วยความรุนแรง...เกิดมาคู่กับพวกซาดิสต์ อะไรประมานนี้)
“นายต้องกลัวฉันสิ ฉันไม่ใช่คนธรรมดานะ” ผมร้องออกไป รู้สึกได้ว่าเหมือนเด็กโดนขัดใจยังไงไม่รู้ แต่ก็นะ เขาสมควรกลัวผมสิ ไม่ใช่นั่งยิ้มแป้นให้ผมกัดนู่นกัดนี่อยู่ได้
“ถ้าไม่ใช่คนธรรมดา แล้วเป็นอะไรหรอครับ นางฟ้าหรอ?” นอกจากไม่กลัวแล้วยังพูดจาหยอกเล่นต่อกรกับผมอีกด้วย...กลัวกันบ้างสิเฮ้ย ไม่ได้พูดเล่นนะ
“นางฟ้าบ้านนายกินเลือดเป็นอาหารไหมล่ะ” ผมใช้สายตาที่คิดว่าจริงจังที่สุดพูดออกไป
“ฮ่าๆๆๆ นี่คุณจะดูดเลือดผมจริงๆ หรอ...อะ มาสิ ตรงไหนล่ะที่อยากดูด ผมให้ ดูด ทุกที่เลย” หมอนั่นถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออกเหลือแต่ท่อนบนที่เปลือยเปล่า และท้าทายผม เห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก...ผมชักหมั่นไส้แล้วสิ
“แต่ถ้าดูดเสร็จแล้ว ต้องให้ผม ดูด คืนนะ” คำพูดกับสายตาระยิบระยับนั่นทำผมหงุดหงิดจัง หน้าผมเริ่มร้อนๆแล้วล่ะ นี่ผมกำลังเขินเหรอ ไม่ล่ะ ผมคงโกรธมากกว่า
“งั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะ” ผมพูดพร้อมกับกระโจนใส่ร่างนั้นทันที ระดมกัดไปจนทั่วต้นแขนทั้งสองข้าง คอทั้งสองข้าง ไหปลาร้าด้วย แต่มันก็เป็นแค่รอยแดงๆ อ่ะ เลือดไม่ออกซักหยอด..อ๊ากกก มินซอกจะบ้าตาย
“ที่นี่ตาผมแล้วนะ” หมอนั้นพูดพร้อมกับจับผมพลิกลงนอนราบกับเตียง แสงไปจากข้างนอกสะท้อนให้เห็นแผ่นอกเปลือยเปล่า ตามแขนเต็มไปด้วยรอยแดงจากรอยฟันผมเองแหละ มันก็ดูเซ็กซี่ไปอีกแบบนะ...เฮ้ย มินซอก แกบ้าไปแล้วป่ะเนี่ย !! ไปชมหมอนี่ได้ไง
“อ๊ะ” ความรู้สึกแปลบๆ ปนกับความเสียวเรียกเสียงครางของผมได้เป็นระยะ ตอนนี้ร่างกายของผมมันดูร้อนรุ่มไม่หมดแล้ว เรี่ยวแรงผมอยู่ดีๆก็หายไปหมดเพราะการกระทำของคนตรงหน้า....มันรู้สึกเหมือน....ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น
อลิสบอกผมว่าผมอาจจะยังไม่เป็นเหมือนพวกเขาเต็มตัว เพราะผมยังไม่ได้กินเลือด ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ผมก็ไม่รู้สึกง่วง หิว หรือแม่แต่เจ็บปวด หัวใจของผมมันไม่เต้นด้วย ผมมีกำลังที่สามารถแบกคนยี่สิบคนได้ด้วยมือเปล่า ผมเคลื่อนไหวตัวได้เร็วกว่ามนุษย์ทั่วไป ผมเรียนรู้ชีวิตเหล่านั้นจากอลิสและอัลล์
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ ผมก็รู้สึกหิว อลิสเลยเสนอวิธีล่าเหยื่อให้ผม...ก็แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้แหละ เขาเป็นเหยื่อรายแรกของผม อลิสบอกว่าหลังจากที่ผมได้ดื่มเลือดแล้ว ผมก็จะกลายเป็นแบบพวกเขา ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ตอนนี้ข้างในตัวผมมันยังมีความรู้สึกที่เป็นมนุษย์อยู่บ้าง...แต่เมื่อเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้นี่สิ ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นมนุษย์เต็มตัวเลย มันรู้สึกได้จาก...
“อ่ะ....อ๊า....อื้อ..” เสียงครางของผมในตอนนี้ไง เรี่ยวแรงและพละกำลังของผมที่โฆษณาไปเมื่อครู่ถูกผู้ชายคนนี้ดูดไปจนหมด แม้แต่แรงที่จะผลักผู้ชายที่หุ่นก็ไม่ได้กำยำอะไรนักให้ออกจากตัว ผมยังทำไม่ได้เลย...มันเป็นเพราะอะไรกันเนี่ย
“อ๊า....นาย...สุดยอดเลย” การกระทำอันนั้นถูกควบคุมโดยผู้ชายที่ชื่อเฉิน มันจะไม่แปลกหรอกถ้าหากว่าสิ่งๆนั้น มันไม่ทำให้ผมรู้สึกไปด้วย...หรือจะเป็นเพราะความรู้สึกที่เป็นมนุษย์ในตัวผมที่ทำให้ผมเกิดความรู้สึก...ปีศาจกำลังมีเซ็กซ์กับคนธรรมดา ฟังดูน่าตลกใช่ไหมล่ะ?
ค่ำคืนที่แสนหวานและเร่าร้อนของสองร่างกายที่จังหวะหัวใจไม่ตรงกันเท่าไหร่นัก ของอีกคนเต้นรัว แต่ของอีกคนนิ่งเงียบ แต่ทุกการกระทำมันสัมผัสได้ด้วยความรู้สึก...
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านเข้ามากระทบใบหน้าที่หลับสนิทจนต้องลืมตาขึ้นมา รอยยิ้มกว้างถูกแย้มออกมาเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน...ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมามากว่า เฉินกระชับอ้อมแขนที่กอดอีกคนไว้แน่นแต่ทว่า มันกลับรู้สึกว่างเปล่า ตัวเล็กหายไปไหน ??
“หนักขนาดนั้น ยังลุกไหว หึ สุดยอดเลย” เฉินนั่งยิ้มให้กับเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินมีความสุขขนาดนี้ ทุกการกระทำ ทุกสัมผัสที่เขามอบให้คนตัวเล็กและสัมผัสที่เขาได้รับกลับมา มันทำให้เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“นายเป็นคนแรกเลยนะ ที่ฉันอยากสามสัมพันธ์ต่อด้วย” เฉินหัวเราะกับประโยคที่พึ่งพูดคนเดียวไปเมื่อครู่ นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วมั้งเนี่ย เพลย์บอยที่ไหนเขาอยากจะผูกมัดกัน ก็แค่วันไนท์แสตนแค่นั้นแหละ แต่ว่า....กับคนนี้ เขากลับรู้สึกว่าอยากสานสัมพันธ์ต่อจริงๆ
เฉินสะบัดหัวกับความคิดเหล่านั้นและลากตัวเองไปอาบน้ำ ส่วนร่างเล็กที่หายไป เขาเชื่อว่ายังไง ก็ต้องได้เจอกันอีกแน่..
..................................................................................................................................................................
“อลิส อัลล์ !!!!”
“มินซอก นายหายไปไหนมา ทำไมไม่ติดต่อเรา” เสียงอัลล์เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง เมื่อร่างเล็กกลับมาที่หอ และเจออลิสและอัลล์รออยู่แล้ว
“พวกนายนั่นแหละไปอยู่ไหนมา ฉันผิวจนปากแห้ง ก็ไม่เห็นโผล่มาซักคน” มินซอกระบายอารมณ์ออกมาด้วยความหงุดหงิด
“เราไม่ได้ยิน” สองฝาแฝดตอบพร้อมกัน
“ได้ไงล่ะ ฉันเรียกพวกนายตั้งหลายครั้งนะ” มินซอกยืนยัน ทำให้ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความงุนงง ก็เมื่อคืนหลังจากที่มินซอกออกไปกับผู้ชายคนนั้น พวกเขาก็ล่าเหยื่อ พอเสร็จสรรพก็มาหามินซอกที่ห้องนี้และรอจนถึงเช้านี่แหละ ไม่มีเสียงผิวปากของมินซอกเลย
“หรือว่า..”อลิสแย้งขึ้นเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“อะไร?” มินซอกทำหน้างง
“มินซอก !! เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับนายไหม” อลิสถามหน้าตื่น
“นั่นแหละที่ฉันกำลังจะเล่า” มินซอกหน้าแดง เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน....นี่เขากำลังเขินหรอ ไม่น่า เขาเป็นผี คงไม่ใช่อาการเขินหรอก...ใช่มั๊ยนะ
“อย่าบอกนะว่า....นาย..” อลิสพอจะเดาได้กับท่าทีเหล่านั้นว่าเกิดอะไรขึ้น
“.......” มินซอกหลบตา
“แล้วนายรู้สึกด้วยไหม” อลิสจ้องถามอย่างอยากรู้
“อืม” มินซอกพยักหน้ารับ นั่นทำเอาอลิสและอัลล์ตาโต
“ฉันก็ว่าจะถามพวกเธอนั่นแหละ ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกกับมัน ทั้งๆที่หัวใจฉันไม่เต้น อีกทั้งเขายังทำให้เรี่ยวแรงฉันหายไปหมดด้วย อ้อ แล้วก็นะตอนฉันหิวฉันพยายามกัดเขาตั้งหลายครั้ง แต่เขี้ยวฉันก็ไม่งอกด้วย”
“ต้องใช่แน่ๆ” อลิสดีดนิ้วเสียงดัง
“อะไรหรอ?”
“ผู้ชายคนนั้นต้องมีทับทิมสีรุ้ง !!!” อลิสบอก
“สิ่งที่จะแก้คำสาปให้เธอน่ะหรอ”
“ใช่ และนาย ต้องไปเอา” อลิสกดเสียงบอกมินซอก
“ได้ไงล่ะ ไม่เอาหรอก ฉันจะไม่ไปเจอเขาแล้ว”
“แต่นายเป็นคนเดียวที่จะเอามาให้เราได้ ขอร้องนะ มินซอก”
คำอ้อนวอนของเด็กน้อยทำเอามินซอกปฏิเสธไม่ลง ทั้งๆที่คิดไว้ว่าจะไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่าอยู่ใกล้คนคนนั้นแล้ว ตัวเองรู้สึกแปลกๆ ถ้าหากว่าหัวใจของเขามันยังเต้นเหมือนคนปกติ มันอาจจะทะลักออกมาก็เป็นได้ เมื่อเจอผู้ชายคนนั้น
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูเรียกสติให้มินซอกกลับมา อลิสและอัลล์หายไปแล้ว..... ไปไหนมาไหนไม่เคยจะบอกหรอก
“สวัสดีครับ” มินซอกแทบช็อคคาประตู เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนเป็นใคร
“ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ” คำพูดนุ่มนวลเอ่ยทักพร้อมกับรอยยิ้มสดใส และยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ให้คนตรงหน้า
“นะ..นายมาได้ไง”
“ลืมไปแล้วหรอว่าเมื่อคืนผมมาส่งคุณที่นี่ก่อนที่เราจะไปห้องผมไง.....ขอเข้าไปได้ไหมครับ” ถ้าเป็นปกติยังไงซะมินซอกก็ไม่ยอมหรอก แต่ว่าเมื่อคิดถึงทับทิมสีรุ้ง ..... เขาต้องเอามันมาให้ได้
ตัวเล็กพยักหน้าและปล่อยให้อีกคนเดินเข้ามาในห้อง และเดินตามเข้ามาด้วยพร้อมช่อกุหลาบที่เฉินมอบให้เมื่อครู่....สีสวยดีจัง
“มีอะไรหรือเปล่าถึงมาหาผมถึงที่นี่” มินซอกเอ่ยถาม
“ถ้าผมตอบว่า คิดถึง..ได้ไหมครับ ^_^” เอาอีกแล้วความรู้สึกนี้ ร้อนๆ ขึ้นมาอีกแล้ว
“เราก็เพิ่งแยกจากกันไม่ใช่หรอ”
“คุณทิ้งผมมาต่างหาก” น้ำเสียงอ้อนๆ ของคนตรงหน้าทำเอามินซอกขำน้อยๆ ออกมา
“ก็นึกว่าคุณอยากจะจบกับผมแค่นั้นซะอีก” มินซอกเอ่ยกวนอีกคน มันเดาได้ไม่ยากหรอก คนที่เจอกันในที่แบบนั้น ส่วนใหญ่ก็จบแบบคืนเดียวทั้งนั้นแหละ ...เฉินยิ้มออกมา คนตัวเล็กมองเขาได้ทะลุปุโปร่งขนาดนี้เลยหรือนี่ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องแอ๊บอะไรให้มาก
“ถ้าเป็นคนอื่น มันก็อาจจะจบลงแค่คืนเดียว แต่หัวใจของผมมันเรียกร้องให้ต้องมาหาคุณอีกนี่สิ มันแปลกมากเลย” เฉินพูดพร้อมกับเดินไปหาคนตัวเล็กและโน้มหน้าเข้าไปใกล้
“ติดใจผมขนาดนั้นเลยหรอ?” มินซอกเอ่ยแกล้งอย่างไม่ลดละ แค่ดูก็รู้แล้วว่าผู้ชายตรงหน้าต้องการเขามากแค่ไหนถึงขนาดร่อนมาหาเขาถึงที่ แต่ก็นะ ขอจริตนิสนุงเหอะ
“เล่นกับผมต่ออีกซักหน่อยได้ไหมล่ะ?”
“แล้วถ้าผมไม่โอเค? คุณจะขืนใจผมไหม?”
“นั่นไม่ใช่สไตล์ผม ถ้าคุณไม่ยอมผมก็จะทำทุกวิถีทางให้คุณยอม ^_^”
“ผมต้องภูมิใจไหมนะ ที่มีผู้ชายมาติดงอมแงมขนาดนี้”
“ต้องภูมิใจสิครับ เพราะผู้ชายคนนั้นทั้งหล่อ ทั้งรวย และเพียบพร้อมไปด้วยสมองอันเพอร์เฟ็คด้วยนะ ^_^” มินซอกขำกับคำโฆษณาตัวเองของอีกคน จะมีใครหลงตัวเองได้เท่าเขาไหมเนี่ย
“หลงตัวเองจังเลยนะ” มินซอกหยอก
“ใช่....เค้ากำลังหลงตัวเองแหละ ^_^” ดูเหมือนคำว่าหลงตัวเองที่เฉินพูดเมื่อครู่จะไม่ได้หมายถึงตัวเอง แต่กำลังหมายถึงมินซอกต่างหาก
“งั้นคืนนี้ผมจะไปหาคุณที่ห้องละกัน” มินซอกเอ่ยตกลงและยิ้มหวานส่งให้
“ตอนนี้ไม่ได้หรอ” เฉินอ้อน
“คุณให้ผมพักบ้างสิ เมื่อคืนก็หนักมากเลยนะ” มินซอกต้องกลั้นใจพูดประโยคน่าอาย ทั้งๆที่ตัวเองรู้สึกร้อนๆ จะแย่
“แต่คุณก็หนีผมมาแต่เช้าได้ อึดไม่เบาเลยนะ” เฉินแกล้งพูดหยอกคืน
“คุณเคยได้ยินสำนวน ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ไหม” เฉินเข้าใจในความหมายที่มินซอกเอ่ยดี
“ว้า งั้นผมคงต้องรอเอาพร้าเล่มงามแล้วสิ หวังว่าคงจะงามสมคำโปรโมตนะครับ” เฉินก้มลงมากระซิบแผ่วเบาที่หูอีกคน และชิงหอมแก้มป่องๆนั่น ก่อนจะยิ้มและเดินออกไป มินซอกเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
เหตุผลที่มินซอกรับปากไปเพราะต้องการไปห้องเฉินอีกครั้งและตามหาทับทิมสีรุ้งให้ได้ต่างหาก แต่ถ้าหากว่ามันอาจจะต้องแลกด้วยการนอนกับเขาอีกซักคืน มันก็ไม่ใช่ปัญหาของมินซอกอยู่แล้ว เพราะยังไง เขาก็ไม่มีหัวใจ เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา....ถึงจะรู้สึกได้ก็เถอะ
..................................................................................................................................................................
คืนนั้น...
มินซอกมาที่ห้องเฉินตามที่ตกลงไว้ และกิจกรรมบนเตียงก็ดำเนินไปจนเกือบครึ่งค่อนคืน มินซอกพยายามอาศัยช่วงที่เฉินเข้าห้องน้ำสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้อง แต่ก็ไม่เห็นมีสิ่งของที่ลักษณะคล้ายทับทิมสีรุ้งเหมือนที่อลิสบอก....อลิสไม่ได้โกหกเขาใช่ไหม เขาเสียตัวให้เฉินสองครั้งแล้วนะ ครั้งแรกก็ไม่ได้อะไร หากครั้งนี้ยังไม่ได้อะไรกลับไปอีก มินซอกจะโกรธตัวเองจริงๆแล้วนะ
“หาอะไรอยู่ครับ ตัวเล็ก” แผ่นอกเปลือยเปล่ากระทบกับแผ่นหลักเล็กเบาๆ แต่ก็ทำให้มินซอกสะดุ้ง
“ผมก็แค่ อยากได้อะไรที่มันเป็นของรักของหวงของคุณติดตัวกลับไป เพราะว่าตอนที่ผมไม่เจอคุณ ผมคิดถึงคุณแทบบ้าแน่ะ” มินซอกพยายามยั่วยวนอีกคนให้คล้อยตามและหายสงสัย มือเล็กเอื้อมมาคล้องคออีกคนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ และมอบจูบแสนหวานให้ คนที่ถูกกระทำไม่สนใจเรื่องก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น...ก็สิ่งที่น่าสนใจมันอยู่ตรงหน้านี่ไง
“จะทำผมบ้าตายให้ได้เลยใช่ไหม” เฉินเอ่ยอย่างนุ่มนวลเมื่อถอนจูบ ... ทำไมร่างเล็กน่ารักแบบนี้ >.<
“ผมจะทำให้คุณหลงผมจนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ”
“คุณทำสำเร็จแล้วครับ...ที่รัก” ทุกคำพูด ทุกการกระทำ มันเรียกความร้อนในร่างกายมินซอกไปซะหมด จนไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่
เพิ่งอาบน้ำเสร็จแท้ๆ เห็นทีต้องเสียเหงื่ออีกแล้วสินะ ^,,^
อากาศยามเช้าที่แสนสดใสปลุกให้เฉินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่วันนี้มันต่างจากเมื่อวาน เพราะคนตัวเล็กข้างๆเขา ยังไม่หนีไปไหน และยังกระพริบตาปริบๆคล้ายกำลังอ้อนเขาอยู่อีกต่างหาก....อีกซักรอบดีไหม? ถือเป็นการออกกำลังกายยามเช้า
“ผมนึกว่าคุณจะกลับแล้วซะอีก”
“เบื่อผมแล้วหรอ” เสียงเล็กแกล้งพองลมในปากเพื่อบ่งบอกว่ากำลังงอน
“ยั่วผมแต่เช้าเลยนะ ถ้าผมเสพติดคุณขึ้นมาจริงๆ คุณต้องรับผิดชอบนะ” มินซอกไม่ตอบแต่ให้จุ๊บน้อยๆ เบาๆที่แก้มอีกคน....กลุ้มใจจัง เมียขยันยั่วเหลือเกิน
“คุณตื่นเช้าแบบนี้ประจำเลยหรอ” เฉินเอ่ยถาม
......ผมไม่ได้นอนต่างหาก ก็ปีศาจอย่างผมไม่ง่วงอยู่แล้ว
มินซอกยิ้มรับแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เฉินจึงกระชับอ้อมกอดอีกคนแน่นคล้ายกลัวว่าจะหนีไปไหน จนมินซอกร้องเตือนเพราะเฉินกอดแน่นเกินไป ทั้งคู่แกล้งหยอกล้อกันอยู่บนเตียงซักพัก มินซอกก็ไล่อีกคนไปอาบน้ำแต่งตัว และฉวยโอกาสนั้น ค้นหาทับทิมสีรุ้งอีกครั้ง...แต่ก็ไม่พบ
“ทับทิมสีรุ้งไม่ได้ชิ้นใหญ่อะไรมากมาย มันเป็นแค่เม็ดเล็กๆ และฉันก็มีรู้ว่าพวกมนุษย์นำมันไปแปรรูปเป็นอะไร แต่ที่แน่ๆ มันจะมีพลังงานบางอย่างที่ดึงดูดพวกเรา นั่นก็หมายถึง นายจะมองเห็นมันและรู้ทันทีว่ามันคือทับทิมสีรุ้ง กลางเม็ดทับทิมจะสะท้อนแสงเจ็ดสีเมื่อกระทบกับแสงของดวงจันทร์หรือดวงอาทิตย์....”
ผมจนปัญญาแล้วจริงๆ นะ ไม่เห็นจะมีวี่แววของทับทิมที่ว่านั้นเลย ที่จริงผมก็ลังเลอยู่นะว่ามันจะอยู่กับเฉินจริงๆหรือเปล่า แต่ผมก็มั่นใจไปเปราะนึง เพราะเมื่อผมอยู่ใกล้เขาผมไม่มีพละกำลังอะไรเลย ไม่ต่างจากมนุษย์ทั่วไปซักนิด และเมื่อผมอยู่ใกล้มัน ผมก็จะติดต่อกับอลิสและอัลล์ไม่ได้ อีกทั้งความรู้สึกแปลกๆ นั่นอีก มันคงเป็นเพราะทับทิมสีรุ้งสินะ
เฉินเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นคนตัวเล็กกำลังจ้องมองวิวตรงระเบียงอย่างเพลิดเพลิน ก็ห้องเขามันอยู่ตั้งชั้นเจ็ด และวิวยามเช้าแบบนี้มันก็สวยซะด้วย
“วันนี้ออกไปเที่ยวกันไหม” เฉินเอ่ยชวน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร สายตาของผมก็ถูกแสงแวววาวบางอย่างสะท้อนเข้ามาอย่างจัง มันมาจากตัวของเฉินด้วย หรือว่าจะเป็น.....ทับทิมสีรุ้ง
ผมขยี้ตาอีกครั้งและจ้องมองที่มาของแสงระยิบระยับนั่น มันมาจากหูของเฉิน และเมื่อจ้องดีๆ แสงนั่นมันสะท้อนมาจากต่างหูที่เขาใส่อยู่ ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นมันจริงๆ เพราะมันตรงตามที่อลิสบอกทุกอย่าง แสงสีรุ้งสะท้อนแก่สายตาผมอีกครั้ง มันดูสวยงามมากจริงๆ
“ผมไม่อยากไปไหนแล้ว” ผมพูดพร้อมกับเดินมาหาอีกคนที่กึ่งเปลือย มีเพียงผ้าขนหนูคาดเอวเท่านั้น
มินซอกยั่วยวนอีกคนจนมาจบลงที่บนเตียงอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเป็นคนรุกจนเฉินแทบจะคลั่งตายในความน่ารัก อยากจะครางเรียกชื่ออีกคนแทบแย่ แต่มินซอกไม่ยอมบอกเขาว่าชื่ออะไร และให้เหตุผลว่า “ก็คุณเรียกผมว่าที่รักไปแล้วหนิ เรียกแบบนั้นสิครับ ผมชอบ ^_^” มีหรือเฉินจะขัดใจ .... ก็บอกแล้วว่าหลงมากจริงๆ คนนี้
“เฉิน คุณพอใจในตัวผมไหม ชอบที่ผมทำให้แบบเมื่อกี๊หรือเปล่า” มินซอกเอ่ยถามและกอดอีกคนคล้ายกำลังจะอ้อน
“ทำอีกรอบได้ไหมแล้วผมจะบอกว่าชอบหรือไม่ชอบ ^_^” เฉินยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกคนที่ยังนั่งคร่อมบนตัก
“ทะลึ่งจริงๆ เลยนะ”
“ฮ่าๆๆ อยากน่ารักเองทำไมล่ะ”
"ผมอยากขออะไรคุณหน่อยได้ไหม?"
"ตอนนี้ผมกำลังหลงคุณอย่างมาก ไม่ว่าคุณจะขอออะไร ผมให้ได้ทั้งนั้นแหละ"
"จริงนะ?" มินซอกพูดพร้อมกับซุกไปกับอกอีกคนอย่างอ้อนๆ
"คุณทำตัวน่ารักจนผมขัดใจไม่ลงเลยล่ะ ^_^"
"งั้น......."
"ต่างหูอันนี้....ผมขอได้ไหม?"
ความคิดเห็น