คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Miracle at night : First night
First night
" ปล่อยนะ !!!" เสียงเด็กหญิงร้องขึ้นท่ามกลางกลุ่มผู้ชายวัยรุ่นราวห้าหกคนที่กำลังฉุดกระชากลากถูกเด็กน้อยอย่างไม่ปรานี
"เฮ้ย พวกแก !!" เสียงชายหนุ่มอีกคนตะโกนขึ้นเรียกร้องความสนใจของผู้ชายกลุ่มนั้นให้หันมามองเป็นตาเดียว
มินซอก เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย เขาทำงานเป็นดีเจประจำที่คลับแถวนี้ เพราะมีใจรักในเสียงดนตรี ขณะที่เขากำลังเดินทางกลับหอพัก ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องขอความช่วยเหลือที่ซอยเปลี่ยวแห่งนี้ เขาจึงตัดสินใจเดินมาดู และก็เห็นว่ามีชายวัยรุ่นประมาณ หกคนกำลังฉุดเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ให้เดินตามไป ถึงแม้จะรู้ตัวดีว่าตนมาคนเดียว มิอาจสู้กลุ่มนั้นได้ แต่หากปล่อยไปเฉยๆ ดูเหมือนจะไม่ใช่วิสัยของมินซอกเท่าไหร่นัก
แต่ดูเหมือนว่า เขาคิดผิดที่พยายามจะช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นแฮะ...
ผู้ชายห้าหกคนตรงหน้าหันมาให้ความสนใจมินซอก ทันทีที่มินซอกเห็นหน้าพวกเขาก็แทบล้มทั้งยืน...มันไม่ใช่ใบหน้าของมนุษย์ ตามใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ อีกทั้งร่างกายบางส่วน ยังมีกระดูกสีขาวโผล่ออกมาให้เห็นอีกด้วย ... นั่นมันซอมบี้ชัด ๆ
มินซอกรวบรวมความกล้า หวังว่าที่เห็นตรงหน้าคงไม่ใช่เรื่องจริง พวกเขาคงแค่เเต่งครอสเพลย์กันใช่ไหม ถึงมันจะเลยฮาโลวีนมาแล้วก็เถอะ มือเล็กเอื้อมไปหยิบท่อนเหล็กตรงหน้าที่มีความยาวประมาณเมตรกว่า ตั้งท่าเตรียมจะลุย ยังไงซะไม่ว่ามันจะเป็นตัวอะไร แต่ถ้ามารังแกเด็กตัวน้อยๆ แค่นี้ มินซอกก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน
ร่างเล็กลากท่อนเหล็กเข้าไปหากลุ่มตรงหน้า สายตามุ่งมั่นที่ต้องช่วยเด็กคนนั้นให้ได้ ซอมบี้สี่คนผละออกมาจากเด็กน้อยและมุ่งตรงมาที่เขา
ผัวะ..ผละ..ตุ๊บๆ..อั่ก !
เหล่าซอมบี้ที่ถูกแท่งเหล็กกระหน่ำฟาดไม่ยั้งล้มฟุบลงหมอบนิ่งกับพื้น....ก็บอกแล้วว่าพวกมันแค่
ครอสเพย์ !!
"ปล่อยเด็กซะ รังแกเด็กแบบนี้ ไม่แมนเลยว่ะ" ความกลัวที่มีหายไปหมดสิ้น ซอมบี้หนึ่งในสองที่เหลือออกมาเผชิญหน้ากับซิ่วหมินอีกครั้ง
"Ahh Good !! your smell is so good" สำเนียงฝรั่งถูกเปล่งออกมา พร้อมกับทำหน้าเหมือนคล้ายว่าได้กลิ่นอาหารหอมรัญจวนใจยิ่งนัก
"โซกู๊ดหรอ ได้ จัดไป !!" ท่อนเหล็กถูกเหวี่ยงใส่คนตรงหน้าอีกครั้ง แต่ทว่าไอ้ตัวนี้มันหลบเก่งแฮะ มินซอกรัวท่อนเหล็กใส่อีกฝ่าย โดนบ้างไม่โดนบ้างแต่ก็กระหน่ำฟาดลงไปอย่างบ้าคลั่ง
"อ๊ะ" ร่างเล็กพลาดท่าโดนถีบจนกระเด็นล้มลง ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นได้ ไอ้ครอสเพย์ซอมบี้อีกตัวที่ยืนรอตั้งแต่แรกก็กระโจนใส่ร่างเขาทันที สิ่งแรกที่มินซอกรู้สึกได้คือ แขนของเขาโดนกัด ไม่ใช่เขี้ยว แต่เป็นฟันธรรมดาที่คมมาก จนเลือดไหลออกมา และดูเหมือนไอ้ตัวที่กัดมันได้กลิ่นเลือดซิ่วหมินก็ยิ่งกัดลึกเข้าไปอีก
ขาเล็กก็รู้สึกเหมือนจะโดนกัดไปแล้วด้วย ...เจ็บ ความรู้สึกที่รับรู้ได้ตอนนี้มีเพียงแค่ความเจ็บปวดจากรอยฟันแหลมคม ร่างกายมันชาไปหมดจนขยับไม่ได้แม้แค่น้อย แต่สายตามิวายส่งสัญญาณให้เด็กน้อยวิ่งหนีไป
นี่ไม่ใช่ครอสเพย์อย่างที่คิด...มันปีศาจจริงๆ ทำไมชีวิตเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย แล้วพวกปีศาจพวกนี้มาจากไหนกัน
ตุ๊บ ตั่บ ผลั่ก
รู้สึกเหมือนว่าความเจ็บมันหายไปแล้ว สายตาเลือนลางเห็นผู้ชายร่างสูง หน้าตาคล้ายชาวยุโรปที่ดึงตัวซอมบี้สองตัวเมื่อครู่ออกไปจากร่างเขา มีเสียงต่อสู้เล็กน้อยและเงียบไป แต่ตอนนี้เปลือกตาเขามันหนักขึ้นจนต้องยอมปิดมันลง...เขากำลังจะตายใช่ไหม
"ยินดีต้อนรับ"
น้ำเสียงของชายคนนั้นกระซิบข้างหูมินซอก พร้อมทั้งความรู้สึกร้อนๆ ในตัวคล้ายกับเลือดมันกำลังสูบฉีดอย่างหนัก มันทรมานเหลือเกิน คล้ายกับร่างกายมันกำลังจะระเบิดออกจากัน...เพียงแค่นั้น ร่างเล็กก็หมดสติไป
.................................................................................................................................................................................................................................
"เฮ้ย จงแด คืนนี้ที่เดิม"
"เออ"
คิมจงแด นักศึกษาคณะสถาปัตย์ ประธานชั้นปีที่สอง หนุ่มแว่นที่หน้าตาดูเนิร์ดๆ เรียบร้อย อีกทั้งยังได้ชื่อว่าเป็นหัวสมองของชั้นปีเลยก็ว่าได้ ท่าทางเรียบร้อยนั้นทำให้เป็นที่รักของครูอาจารย์และเพื่อนๆ หากแต่เพียงเมื่อเขาถอดเเว่นก็จะกลายเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์และเพลย์บอยไปในพริบตา
ค่ำคืนแห่งแสง สี เสียง ดำเนินไปอย่างครื้นเครง ผู้คนในคลับต่างออกมาเต้นตามจังหวะของเพลงที่ถูกเปิดโดยดีเจประจำคลับ
"ทำไมเพลงวันนี้เเม่งแปลกๆ วะ?" จงแดหรือชื่อฉายาอีกชื่่อหนึ่งคือ เฉิน เพื่อนในกลุ่มตั้งให้เป็นฉายาสำหรับนักเที่ยวกลางคืน (ยามเรียบร้อยมันคือจงแด แต่มันจะกลายร่างเป็น เฉิน ในตอนกลางคืน)
"กูก็ว่างั้นแหละ ดีเจคนเก่าไปไหนวะ?" เสียงชานยอล เพื่อนในแก๊งอีกคนเอ่ยสมทบเมื่อเห็นว่าบทเพลงที่ถูกเปิดมันไม่ดูน่าสนใจเหมือนอย่างที่เคย และเมื่อมองไปที่ฟลอร์ก็พบว่า ไม่ใช่ดีเจที่เคยอยู่ประจำ
"กูจะกลับล่ะ" เฉินเอ่ยลาเพื่อน
"ไรวะ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนนี่หว่า รีบกลับไปไหนวะ" ชานยอลร้องทัก
"ใช่ มึงดูนั่น ผู้หญิงโต๊ะนั้นนั่งมองมึงนานละ ไม่หิ้วอ่ะ?"
"ไม่ว่ะ ไม่มีอารมณ์" เสียงเฉินตอบอย่างเนือยๆ ทำไมวันนี้มันน่าหงุดหงิดแบบนี้นะ
"เออๆ งั้นมึงกลับคนเดียวนะ กูจะอยู่ต่ออีกแป๊บ เห็นเจ๊ยูลบอกว่าวันนี้มีโชว์เด็ด"
"เออ" เฉินตอบสั้นๆ และเดินออกมา
เมื่อเดินมาถึงที่จอดรถหน้าคลับ สายตาคมก็ไปสะดุดกับร่างเล็กแก้มป่องที่ยืนพิงรถคันตรงกันข้ามกับรถของเขาและกำลังมองมาที่เขา...ด้วยสายตายั่วยวนซะด้วยสิ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงละสายตาจากผู้ชายน่ารักตรงหน้านี้ไม่ได้ ผู้ชายอะไร น่ารัก ตัวเล็ก ผมสีประกายแดงถูกย้อมช่างดูเหมาะกับใบหน้า ตาชั้นเดียวถูกตกแต่งด้วยอายไลน์เนอร์สวยงาม พวงแก้มป่องๆที่ชวนให้น่าจับมาหอมซักฟอดใหญ่ๆ...ถ้าปล่อยไปง่ายๆ ก็อย่าเรียกว่า เฉิน เลยครับ!!
"มาคนเดียวหรอครับ" รอยยิ้มและเสียงที่นุ่มนวลเอ่ยทักร่างเล็ก
"ครับ มาคนเดียว แต่ไม่อยากกลับคนเดียว" ร่างเล็กตอบ พร้อมกับเดินมาหาในระยะประชิดลำตัว จนลำแขนแกร่งอดที่จะเอื้อมไปเกี่ยวเอาเอวอีกคนมาให้แนบลำตัวไม่ได้
"งั้น จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมจะไปส่ง" เฉินเอ่ยถามอีกคนและคลอเคลียร์แถวๆพวงแก้มป่องนั้น แต่ไม่ได้รุกล้ำอะไรหรอกนะ เพราะเขารู้วิธีที่จะทำอย่างเเนบเนียนและนุ่มนวล
"ยินดีครับ" ร่างเล็กเอ่ยและโอบรอบคอของอีกฝ่ายพร้อมส่งสายตายั่วยวน
...เย็นไว้ ไอ้เฉินเย็นไว้..
"ส่งให้ถึงห้องนะครับ ^_^" รอยยิ้มหวานๆ ส่งมายั่วยวนจนคนถูกยั่วไม่มีกะจิตกะใจจะขับรถไปส่งแล้ว...ในรถเลยดีไหม เปลี่ยนบรรยากาศ
ร่างเล็กปล่อยมือและเดินไปเปิดประตูรถอีกฝั่งอย่างรู้หน้าที่
...ทั้งๆ ที่บอกเพื่อนไปหมาดๆ ว่าไม่มีอารมณ์แท้ๆ แต่ตอนนี้อารมณ์มันดันพลุกพล่านจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เห็นทีร่างเล็กข้างๆ ต้อง 'รับบทหนัก' ซะแล้วสิ
"อัลล์ ฉันเสียดายผู้ชายคนนั้นจังเลยอ่ะ เขาหล่อนะ"
"กลายเป็นเด็กแก่แดดตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะอลิส"
"ฉันอายุห้าร้อยปีแล้วนะ !!"
"ถ้าเธอเสียดายแล้วทำไมต้องเสนอวิธีล่าเหยื่อให้มินซอกแบบนั้นล่ะ"
"เฮ้อ ไม่คิดว่ามินซอกจะชอบแบบนี้นี่นา เหยื่อรายแรกก็เลือกซะหล่อเชียว ฉันเสียดายจริงๆนะ ทำให้เขาเป็นเหมือนเราได้ไหม"
"เราจะควบคุมไม่ไหวเอาน่ะสิ แค่มินซอกคนเดียวเธอก็เอาให้รอดก่อนเถอะ"
"นั่นสินะ เฮ้อ ลาก่อนนะสุดหล่อ" อลิสเอ่ยด้วยน้ำเสียงแห่งความเสียดายจริงๆ
ตั้งแต่วันนั้นที่มินซอกพยายามจะช่วยเธอจากเหล่าซอมบี้เกเร แต่ก็โดนพวกนั้นทำร้ายจนเอาชีวิตไม่รอด โชคดีที่อัลล์มาช่วยไว้ทัน และจำใจต้องทำให้มินซอกกลายเป็นเหมือนพวกเขาเพื่อไม่ให้มินซอกตาย ใช่ พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขาจะมีเขี้ยวที่แหลมคมเวลาหิว และดื่มเลือดเป็นอาหาร แต่สำหรับสายพันธุ์ดั้งเดิมอย่าง อลิสและอัลล์ พวกเขาสามารถควบคุมตัวเองได้ และรู้วิธีที่จะดื่มเลือดแล้วเหยื่อไม่ตาย
แต่สำหรับมินซอกทั้งคู่ก็ยังไม่แน่ใจเพราะยังเป็นปีศาจเฟรชชี่ เหยื่อที่มินซอกพาไป โอกาสรอดก็ห้าสิบๆ
จริงๆแล้ว พวกมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถมองเห็นร่างพวกเขาได้หรอก หากไม่ต้องการจะปรากฏให้เห็น แต่มินซอกกลับมองเห็นพวกเขา รวมทั้งพวกซอมบี้อันธพาลพวกนั้นด้วย นั่นคือเรื่องแปลก นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทั้งคู่ตัดสินใจเปลี่ยนมินซอกให้เป็นแบบตน
คำสาป
อลิสกับอัลล์ เป็นฝาแฝดกัน ทั้งคู่ไม่ได้อาศัยอยู่บนโลกใบนี้ พวกเขามีโลกที่เป็นของตัวเอง เพียงแต่ที่เขามาโลกมนุษย์ เพราะต้องตามหาทับทิมสีรุ้ง เพื่อนำไปแก้คำสาปให้กับบิดาของตัวเอง ที่ถูกแม่มดสาปให้กลายเป็นหิน รวมทั้งอลิสที่ถูกสาปให้มีร่างกายเป็นเด็กมากว่าสี่ร้อยปีแล้ว (ถูกสาปตอนอายุประมาณร้อยปี)
แต่การตามหานั้นไม่ง่ายเลย ทั้งคู่ต้องเจอกกับเหล่าซอมบี้ที่ต้องการตัวอลิสไปทำพิธีบูชายันต์ แต่ตอนนี้เหล่าซอมบี้พวกนั้นถูกอัลล์กำจัดจนหมดสิ้น และกลุ่มสุดท้ายที่ถูกกำจัด มินซอกก็มีส่วนร่วมด้วย
แต่ตอนนี้มินซอกกำลังจะเป็นเชื้อสายเดียวกันกับพวกเขา หากตามหาทับทิมสีรุ้งเจอ พวกเขาก็จะต้องนำมันกลับไปไปยังโลกนั้นพร้อมกับมินซอกด้วย
ปีศาจเหล่านี้จะเรียกว่าเป็นแวมไพร์ก็ไม่ได้ เพราะพวกเขาถูกแสงแดดได้เหมือนคนปกติ ไม่กลัวกระเทียม อีกทั้งยังมีไม้กางเขนห้อยคออีกด้วย เพียงแต่อาหารของพวกเขาคือเลือด แต่ไม่ได้ดื่มจนเหยื่อต้องตาย เหยื่อที่ถูกดื่มเลือดเข้าไปจะรู้สึกอ่อนเพลียคล้ายกับเพิ่งบริจาคเลือด และจะจำเรื่องราวเกี่ยวกับย้อนหลังไม่ได้ 24 ชั่วโมง นั่นหมายถึง พวกคนเหล่านั้นจะไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองถูกปีศาจดูดเลือดไป
แต่สำหรับมินซอก อย่างที่บอกว่ามินซอกเป็นพวกกลายพันธุ์ที่เกิดขึ้นมาใหม่ ไม่แน่ใจว่าเขาจะทำให้เหยื่อตายหรือไม่ ถ้าตายก็ต้องเป็นคราวซวยของหนุ่มหล่อคนนั้นแล้วล่ะ
เหตุผลที่ทั้งคู่เลือกให้มินซอกมาหาเหยื่อที่นี่เพราะมีคนพลุกพล่านค่อนข้างเยอะ และส่วนใหญ่ที่ออกมาก็จะกึ่งมีสติกันทั้งนั้น มันจึงง่ายที่จะเชิญชวนไปเป็นอาหาร ส่วนวิธิหลอกล่อ อลิสเห็นว่ามินซอกเองเป็นผู้ชายที่ดูน่ารักมากและมีแรงดึงดูดสูง สังเกตได้จากพี่ชายฝาแฝดที่แอบมองอยู่ประจำ จึงเสนอให้มินซอกลองใช้วิธียั่วยวนเหยื่อดู และมันก็ได้ผลดีซะด้วย
.................................................................................................................................................................................................................................
“อะ..อื้ม..อืม” เฉินโถมร่างกายเข้าหาร่างเล็กทันทีที่เข้ามาในห้องของอีกคน ทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน ไม่มีใครยอมใคร
“ดะ...เดี๋ยว” เสียงหวานร้องห้าม เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของอีกคนมันพลุกพล่านจนเขารู้สึกได้ เฉินเงยหน้ามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ที่จู่ๆ ก็ขัดจังหวะขึ้นมา
“ถึงคุณจะเปลี่ยนใจตอนนี้ ผมก็ไม่ยอมออกไปง่ายๆหรอกนะ” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยกับอีกคนพร้อมกับชิงหอมแก้มคนตัวเล็กตรงหน้า
“ผมแค่จะบอกว่า..ห้องนอนผมอยู่ตรงนู้น ทำตรงนี้มันไม่สะดวกนะครับ” สายตายั่วยวนถูกส่งมาอีกครั้ง ส่วนคนฟังที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มจนแก้มปริ คนตรงหน้าเขาจะรู้ตัวไหนว่าตัวเองทั้งน่ารักแล้วก็เร่าร้อนมากแค่ไหน
ไม่บ่อยนักหรอกที่เฉินจะเจอคนที่ถูกใจแบบนี้ ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ สายตาที่ดูยั่วยวน เซ็กซี่ ขัดกับใบหน้าที่ดูหน้ารักน่าชัง แต่มันกับเข้ากันได้อย่างลงตัว จะบอกว่านี่เป็นสเป็คของเฉินเลยก็ว่าได้
ทันทีที่ร่างเล็กถูกอุ้มมาวางที่เตียง เฉินไม่รอช้าขึ้นคร่อมและบดจูบไปตามเรือนร่างของอีกคนตามความต้องการ ส่วนร่างเล็กก็ยอมตอบสนองของอีกคนอย่างว่าง่าย
...ใกล้ได้เวลาอาหารของผมแล้วนะครับ
“คุณรู้ไหม คุณถูกใจผมมากเลย” เฉินเอ่ยกระซิบและขบเม้มที่ใบหูอีกคน
“ผมก็แค่คนธรรมดานะครับ ไม่มีอะไรพิเศษหรอก” มินซอกเอ่ยอย่างมีจริต
“ไม่หรอก คุณรู้ตัวไหมว่าคุณน่ารักแล้วก็เซ็กซี่มากเลย” ใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่คออีกคน
“ผมว่าคุณเมามากกว่านะครับ”
“ผมดื่มไปนิดเดียวเอง สติผมยังอยู่ครบนะ”
...ตายล่ะหว่า คนคนนี้ไม่ได้เมา แล้วเขาจะจำเราได้ไหมเนี่ย แต่อลิสบอกว่า เหยื่อจะลืมเรื่องราวย้อนหลังไม่ได้ 24 ชั่วโมง เพราะฉะนั้นผมต้องรีบกินรีบออกไป
“ผมน่ารักจริงๆหรอ” มินซอกแล้งถามด้วยน้ำเสียงยั่วยวน เพราะเขารู้ว่าอีกคนชอบมากแน่ๆ
“น่ารักจนผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” นี่มันไม่ใช่เวลามาชมกันแล้ว เฉินปลดกระดุมของอีกคนจนเผยให้เห็นอกขาวเนียนน่าสัมผัส ... จะรอช้าอยู่ใยเล่า..
แต่ไม่ทันที่เฉินจะก้มลงจูบ มินซอกก็พลิกให้อีกคนนอนราบกับเตียงแทน และตัวเองนั่งคร่อม ... จะออนท๊อป ???
ร่างเล็กมองหน้าอีกคนด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม มือน้อยๆ ค่อยๆ ปลดกระดุมของอีกคนอย่างอ้อยอิ่ง
....น่ากินจัง หิวแล้วนะ
ร่างเล็กค่อยโน้มตัวลงและกดจูบบริเวณซอกคอของอีกคน นั่นยิ่งทำให้เฉินแทบจะบ้าตาย ไม่เคยมีใครที่ไหนทำให้เขาลุ้นและคลั่งได้ขนาดนี้เลยนะ ไม่ว่าร่างเล็กจะสัมผัสเขาตรงไหน มันก็กระตุ้นความรู้สึกของเขาได้หมด....จะบ้าตายแล้วจริงๆนะ
มินซอกยิ้มให้กับผลงานของตัวเองที่ทำให้อีกคนเคลิ้มได้ขนาดนี้ เอาล่ะ ขอโทษนะครับ ผมต้องกินคุณแล้วล่ะ ผมหิวแล้ว..
“อาจจะเจ็บหน่อยนะครับ” มินซอกเอ่ยอย่างมีมารยาท ก่อนจะรั้งอีกคนให้ลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ยังมีตัวเองนั่งคร่อมอยู่อีกที
มินซอกก้มลงไปสัมผัสซอกคออีกคน และเตรียมจะกัดเพื่อดื่มเลือดด้วยความหิวกระหาย....แต่
“โอ๊ะ...คุณชอบความรุนแรงหรอครับ” เฉินเอ่ยถามอีกคนที่พยายามจะกัดคอเขา คล้ายว่าจะดูดเลือด
เกิดอะไรขึ้น...เขี้ยวไม่งอก ทำไมล่ะ เขาหิวแล้วนะ ตอนที่ฟื้นใหม่ๆ เขี้ยวยังงอกเลย แต่ทำไมตอนนี้มันไม่งอกอ่ะ
“โอ๊ะ คุณกัดที่เดิมแบบนั้นผมก็เจ็บสิครับ” เฉินพูดหยอกอีกคน ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลัวหรือแปลกใจเลยซักนิด
“ทำไม..” มินซอกงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำไมเขาถึงดื่มเลือดจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ล่ะ ก็อลิสบอกเองว่าถ้าหิวเขี้ยวมันจะงอกออกมาเองไง ก็เนี่ย หิวแล้ว แล้วเขี้ยวล่ะ ไม่เห็นมีเลย..
“จะดูดเลือดผมหรอครับ พ่อแวมไพร์ตัวน้อย” นอกจากไม่กลัว ไม่เอะใจแล้วยังบีบจมูกหยอกล้อร่างเล็กอีกต่างหาก ...ใช่ ผมจะดูดเลือดคุณ !!!
“ถ้าจะดูดเลือด มันต้องทำแบบนี้”
ร่างเล็กถูกเฉินจับให้นอนราบอีกครั้ง...นี่เขากำลังจะดูดเลือดผมหรอ เราเป็นเหมือนกันใช่ไหม? คำถามในใจยังไม่ทันได้เอ่ยถามออกไปก็โดนเฉินซุกไซร้ซอกคอและดูดเม้มจนเกิดเสียง
“อ๊ะ..” เสียงครางที่หลุดออกมาทำให้เฉินยิ้มอย่างพอใจ ผิดกับอีกคนที่ยังงงอยู่กับร่างกายตัวเอง แล้วผู้ชายที่กำลังซุกไซร้ซอกคอเขาตอนนี้ กำลังดูดเลือดเขาจริงๆ งั้นหรอ? .... โอ๊ย อะไรเนี่ย ....อลิส !!!!!!!
กางเกงยีนส์สีเข้มกำลังจะถูกดึงออกจากเอวเล็ก เผลอไม่ทันไร ร่างกายของเขาเกือบจะเปลือยเปล่าซะแล้ว ผู้ชายคนนี้ดูเชี่ยวชาญจริงๆ ...มันใช่เวลามาชมมั๊ยเนี่ย >.<
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนครับ” มินซอกพยายามห้ามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ตรงหน้าไม่เป็นไปตามที่คิด เขายังไม่ได้เป็นปีศาจเต็มตัว เพราะฉะนั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันยังมีความรู้สึกที่เป็นมนุษย์อยู่
“หืม” เฉินเอียงคอสงสัยที่อีกคนดูหน้าตาตื่น ต่างจากตอนแรกที่พยายามยั่วเขาซะเหลือเกิน
“คือ ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“.......”
“เวลาทำ ผมจะได้เรียกชื่อคุณถูกไงครับ” คำพูดอย่างเอาใจ ทำให้เฉินหุบยิ้มไม่อยู่
“เรียกผมว่าเฉินก็แล้วกัน ^_^ ”
ไม่ไหวแล้ว อารมณ์ของเฉินมันพุ่งจนมินซอกห้ามไม่อยู่แล้ว จะทำยังไงดี เกิดมายังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายเลยนะ ก็พอรู้มาบ้างว่ามันทำยังไง แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าช่องแค่นั้น มันจะใส่ไอ้นั่นเข้าไปได้จริงๆหรอ แล้วเขาต้องทำยังไงต่อไปดี เลือดก็ไม่ได้กิน แถมยังต้องมาเสียตัวอีกงั้นหรอ.....อลิส เธอเสนอวิธีอะไรมาให้ฉันเนี่ย !!!
“ฉะ...เฉิน ครับ” มินซอกตัดสินใจ ร้องห้ามเมื่อชิ้นส่วนสุดท้ายที่ปิดร่างกายกำลังจะถูกดึงออกไป
“........”
“เอ่อ คือ...ผม...”
“ทำผมขึ้นแล้ว อย่ามาทำร้ายกันแบบนี้สิครับ” เฉินเริ่มหงุดหงิด เพราะพอจะเดาได้ว่าร่างเล็กจะสื่ออะไร
“ผม.....หิว...”
“ห๊า ???” ไม่รู้ว่าจะโกรธดีไหม แต่โกรธไม่ลงหรอกเมื่อเห็นคนน่ารักกำลังพองลมที่แก้ม และหลุบตาลงต่ำ เพราะอายกับสิ่งที่ตัวเองพูดเมื่อครู่....เขาเป็นคนที่แปลกมากจริงๆ จะมีมั๊ยใครที่บ่นว่าหิวตอนที่จะป่ามป๊ามกันเนี่ย
“ขอโทษนะครับ แต่ผมยังไม่ได้กินอะไรเลย มันไม่มีแรงที่จะทำกับคุณเลย” อ้อนเข้าไว้ๆ
“ฮ่าๆๆ คุณน่ารักจนผมโกรธไม่ลงเลยนะ แต่ว่าคุณไม่ต้องทำอะไรหรอก เดี๋ยวผมทำเอง” เฉินตอบยิ้ม ๆ
“แต่ว่าผมอยากให้คุณพอใจนี่ครับ ผมอยากเอาใจคุณจริงๆนะ” มารยามนุษย์ล้วนๆที่ทำให้มินซอกแสดงออกไปแบบนั้น
“ถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว ผมกินคุณต่อนะ” สายตามีเลสนัยระยิบระยับสื่อความหมายที่มินซอกเองก็เข้าใจดี
“ได้เท่าที่คุณต้องการเลยครับ” เป็นเพียงโอกาสเดียวแล้ว ที่จะรอด โชคดีที่เฉินยอมง่ายๆ ที่เหลือคือหาทางติดต่ออลิสให้เร็วที่สุด ถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขี้ยวไม่งอกอย่างที่ควรจะเป็นทั้งๆที่หิวจะตายอยู่แล้ว
เฉินยอมให้ร่างเล็กแต่งตัวให้เรียบร้อยและพาออกมากินข้าว แต่ทว่าตอนนี้มันตีสองแล้ว คงจะมีร้านข้าวเปิดขายให้พวกเขาหรอกนะ
“ร้านอาหารแถวนี้มันปิดหมดแล้ว เราคงต้องทำเองแล้วล่ะ ในห้องผมมีของที่พอจะทำอาหารได้ คุณจะไปไหม”
“โอเคครับ”
มินซอกตอบรับ มิวายตั้งใจยั่วยวนอีกคนไม่ให้ถูกจับได้ว่าหลอกเขา แต่ไม่ว่าจะติดต่ออลิสยังไงก็ไม่มีวี่แววว่าอลิสจะมาหาเลยซักนิด
“คุณชอบผิวปากหรอ?” เฉินถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนเอาแต่ผิวปากตั้งแต่ออกมาจากหอพักของร่างเล็กแล้ว
“เอ่อ ครับก็นิดหน่อย” มินซอกยอมรับไปตามน้ำ ...ที่จริงแล้วการผิวปากเป็นการเรียกอลิสต่างหาก แต่ผิวจนปากจะแตกแล้ว อลิสยังไม่โผล่มาเลย
....อลิส อัลล์ พวกนายไปอยู่ไหนกันหมด ฉันกำลังจะแย่นะ รู้ไหม !!! ผิวจนปากจะแตกแล้ว ออกมาซักทีสิ !!!!
เพิ่มเติม
คือแบบว่าไม่อยากจะเรียกว่าแวมไพร์น่ะครับ เพราะมันดูโหดร้ายเกินไป กินเลือดคนอื่นแล้วเขาตาย ไรท์มันเป็นพวกโลกสวย รับไม่ได้ ผิดศีลข้อ 1 (อนุญาตให้อ้วกได้สามวิ) เลยเปลี่ยนเป็นแวมไพร์รุ่นใหม่กินเลือดแล้วเขาไม่ตาย แหะๆ ส่วนพี่หมินนี่คือ มนุษย์กลายพันธุ์คนแรกเลยนะครับ ไปเอาใจช่วยกันว่าทำไมเขี้ยวถึงไม่งอก แล้วอิตาอัลล์ที่แอบมองซิ่วหมินบ่อยๆ นี่มันมีอะไรในกอไผ่ไหมนะ...เอาใจช่วยด้วยนะครับ
ความคิดเห็น