คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Touch : three [End]
Forever touch [End]
หายไป....เทาหายไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อคืนที่เรามีความสัมพันธ์ด้วยกัน พอตื่นเช้ามา เทาก็หายไปไร้วี่แวว เขาไม่ได้มารับผม ตอนเที่ยงเขาก็ไม่ได้มากินข้าวกับผมเหมือนเดิม รวมทั้งตอนนี้ผมกำลังกลับหอ....คนเดียว
สุดท้ายวันที่ผมกลัวก็มาถึงจนได้ แต่ผมไม่โทษเขาหรอก ผมโทษที่ผมใจง่ายเอง และเผลอตัวเผลอใจไปกับสัมผัสของเขา เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ ผมโทษใครไม่ได้หรอก
“พี่ซูโฮครับ” จู่ๆ ก็มีเสียงรถคันหนึ่งมาจอดเทียบท่ากับฟุตบาทที่ซูโฮยืนอยู่ (หอพักซูโฮอยู่ใกล้หอ จึงเดินเอา) ทำให้คนที่กำลังเหม่อหลุดจากภวังค์
“ครับ?” ซูโฮมองเข้าไปในรถ พบผู้ชายที่หน้าตาจัดว่าหล่อมาก กำลังยิ้มน่ารักให้เขาอยู่ ว่าแต่ผู้ชายคนนี้รู้จักเขาได้ยังไง
“ให้ผมไปส่งนะครับ” รอยยิ้มน่ารักถูกส่งมาอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร หอพี่อยู่แค่นี้ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“แต่พี่ดูไม่ค่อยสบายนะครับ ให้ผมไปส่งเถอะ ผมเป็นเพื่อนไอ้เทาครับ” กวากวาแนะนำตัว เพียงแต่ได้ยินชื่ออีกคนซูโฮก็หันมาสนใจผู้ชายคนนั้นทันที
ทั้งที่ในใจก็อยากจะถามถึงเทาอยู่เหมือนกัน แต่จะถามในฐานะอะไรล่ะ แฟนก็ไม่ใช่ ถ้าถามในฐานะของพี่รหัสล่ะ มันจะดูน่าเกลียดไหม?
“ไอ้เทามันไม่มาหาพี่เลยหรอครับวันนี้” ซูโฮหันมาพยักหน้าตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พี่ไม่อยากรู้หรอครับว่ามันไปไหน”
“นั่นมันเรื่องของเขา พี่เป็นแค่พี่รหัส ไม่มีสิทธิ์ไปวุ่นวายขนาดนั้นหรอก” ซูโฮตัดพ้อ
“ไอ้เทามันใจร้ายนะครับ ที่ทิ้งพี่ไว้แบบนี้ ถ้าผมเป็นมัน ผมจะไม่ยอมทิ้งให้พี่เป็นแบบนี้เด็ดขาด” กวากวาพูดพร้อมมองอีกคนด้วยสายตาที่สื่อความนัย
“ให้โอกาสผมได้ดูแลพี่ได้ไหมครับ ผมทนเห็นพี่เป็นแบบนี้ไม่ได้” กวากวาจอดรถ ทั้งๆที่อีกนิดเดียวก็จะถึงหออยู่แล้ว ซูโฮจึงหันมาหาอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไง?”
“ให้ผมได้ดูแลพี่ แทนไอ้เทามันนะครับ ผมจะลบล้างความเสียใจที่มันทำไว้กับพี่ พี่ให้โอกาสผมได้ไหมครับ” กวากวาจ้องตาจริงจัง
ตอนนี้ความรู้สึกซูโฮมันไม่ได้ดีขึ้น อีกทั้งยังรู้สึกแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ ถามว่าเจ็บไหมกับสิ่งที่เทาทำไว้กับเขา...เจ็บสิ เจ็บมากด้วย แต่ถ้าหากว่าจะให้เขาคบกับใครเพื่อลืมเทา ซูโฮทำไม่ได้หรอก ต่อให้คนคนนั้นจะดีกว่าเทามากแค่ไหนก็ตาม...ถ้าไม่ใช่เทา ซูโฮก็ไม่โอเค
“พี่น่าสมเพชมากเลยหรอ?”
“ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น....ผม....ชอบพี่นะครับ ชอบตั้งแต่แรกเห็นแล้ว แต่ว่าผมรู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับไอ้เทา ผมจึงเลือกที่แอบมองอยู่ห่างๆ แต่ว่าตอนนี้พี่กำลังรู้สึกแย่ ผมอยากเป็นแค่ตัวเลือกของพี่ อยากดูแลพี่ตอนที่พี่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีใคร...แค่นี้ไม่ได้เลยหรอครับ” น้ำเสียงอ้อนๆ พร้อมกับแววตาที่จริงใจ ทำให้ซูโฮเผลอคล้อยตาม
“ไม่เป็นไร พี่โอเค อย่าทำแบบนี้เลย...พี่....พี่ทำไม่ได้หรอก” ซูโฮตัดสินใจปฏิเสธไปในที่สุด
“เพราะผมไม่ใช่ไอ้เทาใช่ไหมครับ...ผมมีอะไรที่สู้มันไม่ได้หรอครับ”
“มันไม่เกี่ยวกับใครหรอก มันอยู่ที่ตัวพี่เองมากกว่า...ขอบใจมากนะที่มาส่ง และขอบใจสำหรับทุกอย่าง พี่ขอโทษจริงๆ” ซูโฮพูดพร้อมกับเปิดประตูรถออกไปทันที
“โห ใจแข็งใช้ได้เลย ขนาดใช้ลูกอ้อนสุดตรีนแล้วนะ ยังไม่คล้อยตามอีก...” กวากวาพึมพำอยู่ในรถและขับออกไป
สำหรับคำพูดที่กวากวาพูดไป ใช่ว่ามันออกมาจากใจจริงๆ ซะที่ไหน ที่พูดออกมาก็เป็นแค่คำหวานที่เอาไว้อ้อนเพื่อหวังผลประโยชน์ต่างหาก แต่ในเมื่อตอนนี้ซูโฮยังไม่ใจอ่อนคล้อยตาม ก็ไม่เป็นไร เพราะเขามั่นใจว่า เขาสามารถทำให้ซูโฮชอบเขาได้ไม่เกินสามวันอยู่แล้ว
หลังจากเดินออกมาจากในรถ ซูโฮก็เดินกลับเข้าห้องทันที แต่ทว่าเมื่อเข้ามาในห้อง มองเห็นเตียง เห็นโซฟา สุดท้าย ซูโฮก็กลับมานั่งคิดถึงเทาอีกครั้ง ....ทั้งๆ ที่พยายามจะไม่คิดให้ตัวเองเสียใจแท้ๆ...
‘มางานวันเกิดเฉินนะ คืนนี้ที่คลับเดิม’
ข้อความไลน์แจ้งเตือนจากมินซอก พี่ชายคนสนิทที่อยู่คณะเดียวกันส่งมาให้ ทำให้ซูโฮตอบตกลงทันที...มันก็ดีกว่านั่งจมทุกข์อยู่ในห้องนี้แหละนะ
ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงสี มีเสียงหัวเราะและพูดคุยกันเจื้อยแจ้ว ปาร์ตี้ที่เต็มไปด้วยความสนุก
“คืนนี้ใครไม่เมากูงอนครับ..” เสียงเฉินยกแก้วเหล้าพร้อมกับชูขึ้นเชิญชวนเพื่อนๆ
เหตุผลที่เฉินเลี้ยงปาร์ตี้หนักๆ คืนนี้เพราะต้องการเลี้ยงฉลองหลายๆ อย่าง อย่างแรก วันเกิดเขาเอง อย่างที่สองคือ เขากับไคที่ไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไหร่ก็ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว อย่างที่สามคือฉลองในโอกาสที่เขากับมินซอกคบกันจะเข้าสู่เดือนที่หกแล้ว...แต่ถึงปาร์ตี้จะสนุกแค่ไหน ก็มีเพียงคนเดียวที่นั่งดื่มเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
“จุนมยอน เป็นไรรึป่าว นายเงียบไปนะ” ดีโอเพื่อนสนิทต่างคณะเข้ามาทักทาย
“ป่าว ฉันแค่รู้สึกว่าเริ่มเมาแล้วล่ะ” ซูโฮฝืนยิ้มให้อีกคนและทำเหมือนว่าไม่มีอะไร
“ให้ฉันไปส่งนะ เดี๋ยวเอารถจงอินไป ฉันยังไม่เมา ขับได้”
“ไม่ต้องหรอกโด้ นายอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันกลับเอง วันนี้อยากกลับบ้าน เดี๋ยวให้คนที่บ้านมารับ”
“เอางั้นหรอ?”
“อืม ขอบใจนะ นายไปสนุกต่อเถอะ” ซูโฮพูดพร้อมกับกดเบอร์โทรศัพท์ไปที่บ้านเพื่อให้คนมารับ เพราะถ้าเขากลับไปนอนที่หอคืนนี้ เขาต้องคิดมากเรื่องเทาอีกแน่ๆ ขอกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า ยังไงซะพรุ่งนี้ก็วันหยุดอยู่แล้ว
ร่างเล็กลากสังขารฝ่าผู้คนออกมาจากห้อง VIP และเดินออกมาชั้นล่างที่เต็มไปด้วยสาวกเท้าไฟทั้งหลายที่กำลังดิ้นอย่างเมามันส์ จนมาถึงหน้าทางออก แต่ไม่ทันที่จะเดินพ้นประตูก็โดนมือใหญ่ปริศนาปิดปากและลากตัวเขาไปแถวๆ ห้องน้ำเสียก่อน
อยากจะดิ้นขัดขืนนะ แต่เพราะซูโฮจำสัมผัสนี้ได้ เค้ารู้ว่าใครเป็นเจ้าของมือนี้ จึงเลือกที่จะยอมตามมาอย่างงายดาย
“ไม่ขัดขืนแบบนี้ อยากโดนข่มขืนหรือไง?” เสียงกระซิบเชิงขี้เล่นยิ่งตอกย้ำว่าเป็นคนคนนั้นจริงๆ และมันก็ห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้เลย
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม...อย่าร้องนะครับ ผมขอโทษ ผมทำให้พี่กลัวขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ฮึก...นาย....ฮึก...ไอ้บ้า...ฮือ” ซูโฮรัวฝ่ามือไปที่อีกคนไม่ยั้ง
“โอ๊ย ผมน่วมหมดแล้ว อย่าตีแรงสิครับ” เทาเอามือขึ้นมากุมที่มุมปาก ทำให้ซูโฮตกใจ
“ไปโดนอะไรมา” ซูโฮพยายามดึงมือเทาออกและสำรวจบาดแผล เพราะเมื่อครู่เข้าไม่ได้ตีโดนปากเทาซักหน่อย
“กลับห้องก่อน แล้วผมจะเล่าให้ฟังนะ” เทาอ้อน
“ไม่...วันนี้ฉันจะกลับบ้าน”
“งั้นผมไปด้วย”
“ไปให่พ่อฉันฆ่านายรึไง?”
“ก็จะไปไหว้พ่อตาแม่ยายที่ผิดมากหรอครับ”
คำพูดขี้เล่นของเทาที่เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่วันนี้เทาทำให้ซูโฮเสียสติเกือบทั้งวัน เทากลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลย
“เทา อย่าเล่นแบบนี้ พ่อแม่ฉันไม่ใช่คนที่นายจะเล่นด้วยยังไงก็ได้นะ” ซูโฮจริงจัง
“แล้วผมพูดหรอว่าผมล้อเล่น” สายตาจริงจังที่ตอบกลับมายิ่งทำให้ซูโฮไม่เข้าใจ
“.......”
“คืนนี้ถ้าพี่อยู่ไหน ผมก็อยู่นั่น ที่หอหรือที่บ้าน ผมก็จะไป...คืนนี้ผมจะอยู่กับพี่...แค่พี่เท่านั้น”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายจะเอายังไงกับฉัน คิดอยากมาก็มา อยากไปก็ไป นายเห็นฉันเป็นอะไรเทา ฉันใจดีแต่ฉันก็มีความรู้สึกนะ”
“ให้โอกาสผมอธิบายสิ” เอาอีกแล้ว เทาใช้สายตาอ้อนวอนแบบนี้มาขู่เขาอีกแล้ว และซูโฮก็ต้องยอมอีกครั้ง
.....จะมีใครเหมือนผมไหม ที่ตอกย้ำความโง่ตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้....ไม่มีหรอก ใครที่จะยอมโง่ในเรื่องเดิมๆ...แต่ผมเป็นแบบนั้นไง
ซูโฮต้องสั่งให้คนขับรถไปส่งเขาที่หอพัก และไม่ได้กลับบ้านอย่างที่ตั้งใจไว้ และหลังจากที่เข้ามาในห้อง ซูโฮก็พบว่าตามไปหน้าเทาเต็มไปด้วยบาดแผลชกต่อย
“จะบอกได้หรือยังว่าไปโดนอะไรมา”
“ครับ...”
เทาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ซูโฮฟัง วันนี้ที่เทาหายไป เพราะคำท้าของกวากวา เทายังไม่ได้บอกกวากวาว่าตัวเองกับซูโฮถึงขั้นไหนแล้ว เพราะต้องการจะตอกย้ำเพื่อนว่าซูโฮเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ ต่อให้กวากวาพยายามจะจีบแค่ไหน เขาก็มั่นใจว่าซูโฮก็จะยังคงเลือกเขาอยู่ดี กวากวาจึงท้าว่า ถ้าเขาสามารถอยู่กับซูโฮครบหนึ่งอาทิตย์เหมือนเทา เขาก็สามารถครองใจซูโฮได้เหมือนกัน
เทาที่มั่นใจอยู่แล้วจึงรับคำท้า เพราะฉะนั้นตลอดทั้งวันเขาจึงไม่ได้ไปเจอซูโฮเลย ได้แต่เฝ้ามองอย่างเป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ ที่จริงเทาแทบอยากจะเอาปืนมายิงตัวเองที่ทำให้ซูโฮซึมเศร้าทั้งวัน เทาเกือบจะทนไม่ได้ตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถแสดงตัวออกไปได้ เพราะถ้าทำแบบนั้นมันก็จะผิดคำพูดที่พูดไว้กับกวากวา
แต่หลังจากที่เห็นซูโฮขึ้นรถไปกับกวากวาเมื่อตอนเย็น เทาก็ค้นพบตัวเองแล้วว่าเค้าทนไม่ได้หรอก เค้าอยู่ไม่ได้และทนนิ่งเฉยไม่ได้ ความมั่นใจที่มีมันหายไปหมด หลังจากที่ซูโฮกับกวากวาแยกกัน เทาจึงตัดสินใจไปเคลียร์เรื่องนี้กับกวากวา แต่เป็นเพราะกวากวาเองก็ไม่ยอมและยังยืนยันว่าจะเอาซูโฮเหมือนกัน ทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกันและชกต่อยกันอย่างที่เป็นแผลอยู่ตอนนี้ ซึ่งทางกวากวาเองก็มีแผลเยอะไม่แพ้กัน
“ฉันเป็นแค่ของเล่นของพวกนายที่ใครคิดอยากได้ก็ต้องแย่งเอาสินะ” ซูโฮพูดด้วยความน้อยใจ
“ไม่ใช่นะครับ..อย่าคิดแบบนั้น ผมขอโทษ” เทารีบกุมมืออีกคนแน่น
“หรือว่าฉันควรจะลองไปอยู่กับกวากวาดูดีไหม เผื่อว่าฉันจะลืมนายได้จริงๆ”
“อย่าพูดแบบนี้สิ ผมงอนนะ”
“แล้วที่นายทำกับฉัน คิดว่าฉันไม่งอนเลยใช่ไหม?”
“ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้วครับ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย..เห็นแล้วอยากหนีไปนอนกับกวากวา”
“หยุดพูดถึงมันเลยนะ มันเป็นคนต่อยหน้าผัวพี่นะ”
“ไอ้บ้า !!!”
“ต่อไปนี้ห้ามพูดว่าจะไปนอนกับใครที่ไม่ใช่ผมนะ ไม่งั้น...”
“ไม่งั้นทำไม...นายจะทำอะไรฉัน?”
“โถ่เว้ย รู้ว่าผมไม่กล้าทำอะไรก็เอาใหญ่เลยนะ เชอะ !!” เทาสะบัดเชิ่ดงอนใส่อีกคน
“ดี...ถ้าหากว่านายทำกับฉันแบบนี้อีก ฉันก็จะเอาบ้างเหมือนกัน”
“โห่ อย่าทำร้ายกันแบบนี้สิครับที่รัก ร่างกายผมมันหลงสัมผัสพี่ไปแล้ว ให้ไปนอนกับคนอื่นคนอื่น ผมไม่เอาหรอก....เอาพี่คนเดียว ^_^”
ซูโฮหมั่นไส้จึงแกล้งดึงหูอีกคนเล่น จะว่าดีใจก็ดีใจที่ได้เข้าใจกันซักที แต่ที่ดีใจกว่านั้นคือ เขารู้ความจริงว่าเทาเองก็จริงจังกับเขาอยู่ ไม่ได้เห็นเขาเป็นแค่ของเล่นตามที่คิด
“ว่าแต่พี่เถอะ...หลงสัมผัสผมแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ต้องพูดมาก ทำแผลเสร็จแล้วกลับไปเลย” ซูโฮไล่แก้เขิน
“โด่ ตอบหน่อยดิ ให้ผมมั่นใจหน่อยว่าผมไม่ได้เจ็บตัวฟรี”
“........”
“ที่รัก...”
“ไม่ต้องมาอ้อน”
“นะนะนะนะนะ บอกหน่อย อยากได้ยิน”
“ไม่....”
“ใจร้าย”
“แค่กับนายคนเดียว”
“ผมต้องภูมิใจงั้นสิ”
ซูโฮยักไหล่ไม่ตอบ แฃะยิ้มกวนอีกคน ส่วนเทาก็มุ้งมิ้งใส่ซูโฮ ออดอ้อนให้อีกคนพูดว่ารักให้ได้ ก็ไม่รู้ว่าออดอ้อนกันอ่าไหน สุดท้ายถึงได้มาจบที่เตียงซะนี่
“มือนี่ ของผมคนเดียวนะ” เทาพูดพร้อมกับจับมืออีกคนขึ้นมาพรมจูบจนทั่ว
“>////<”
“แก้มนี่ก็ของผม” จูบไปที่แก้มเบาๆ
“>////<”
“จมูกนี่ก็ของผม” เอาจมูกตัวเองไล้จมูกของอีกคน
“>////<”
“ปากนี่ก็ของผม” ประกบจูบเบาๆ
“>////<”
“คอขาวๆ นี่ก็ของผม” ก้มจูบซอกคอ
“>////<”
“ทั้งตัวนี่ของผม” กอดอีกคนแน่น
“พอแล้ว...”
“ยังเหลืออีกที่นึง” เทาพูดพร้อมกับจับใบหน้าอีกคนเข้ามาสบตา
“หัวใจของพี่...ก็เป็นของผมใช่มั๊ย” เทาก้มหน้าลงไปจูบเบาๆที่อกด้านซ้ายที่เปลือยเปล่าของอีกคน
“ถ้าไม่ใช่....ฉันไม่ยอมนายขนาดนี้หรอก ไอ้โรคจิต” คำตอบของซูโฮ ทำให้ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
“ทั้งหมดของผม ก็เป็นของพี่แล้วเหมือนกัน...ดูแลมันด้วยนะครับ”
“อย่าหลอกให้ฉันดีใจเล่นเหมือนเดิมอีกนะ”
“ยอมแล้วครับ ยอมหมดแล้วจริงๆ”
ไม่ใช่เพียงแค่คำพูดลอยลมที่เทาคิดปั้นมันขึ้นมา แต่มันคือความจริงใจที่เขามีให้ซูโฮจริงๆ เขาหลงใหลสัมผัสนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นทั้งร่างกาย และหัวใจของซูโฮ เค้าได้มันมาแล้ว และคงจะไม่ปล่อยไปให้ใครอีกแล้ว เพราะเขารู้ตัวดีว่าตัวเองไปไหนไม่รอดหรอก ก็ทั้งตัวทั้งใจของเทาเอง ก็ยกให้ซูโฮไปหมดแล้วเช่นกัน
ความคิดเห็น