คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chaotic Love : Three [End]
Chaotic Love : Tree
......เฮ้ย เอาจริงดิ !!!!.....
หลังจากที่จงอินมาส่ง ดีโอก็เอาแต่จ้องเฟสบุ๊คตัวเอง และสถานะที่มันขึ้นเตือนและตั้งเป็นไฮไลท์ครึ่งหน้าจอ ‘แต่งงานแล้ว’ ดีโดไม่คิดเลยว่าจงอินจะทำแบบนี้ มันแสดงให้เห็นว่าจงอินต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเขาสู่สาธารณชน ส่วนไอ้ยอดไลค์เกือบหมื่นนี่ ก็คงการันตีได้ว่าคนเกือบครึ่งมหาลัยเห็นมันแล้ว
“นอนยัง?”
“ยัง”
“เล่นเฟสอยู่ใช่มั๊ยล่ะ?” จงอินถามอย่างรู้ทัน
“ป๊าว มั่วแล้ว ฉันกำลังอ่านหนังสือต่างหาก” ดีโอกลบเกลื่อน...
จงอินโทรมาหาเหมือนเช่นทุกวัน และก็ชวนดีโอคุยนู่นนี่ตลอด แต่วันนี้มันแปลกกว่าทุกวัน เพราะดีโอพูดจาหวานกับจงอินมากกว่าแต่ก่อน รอยยิ้มที่ไม่สามารถหุบลงได้ตลอดบทสนทนา จงอินไม่เคยมีความสุขกับการคุยโทรศัพท์มากเท่านี่มาก่อน เฉกเช่นเดียวกับดีโอ ... อ้อ ลืมบอกไปว่าจงอินเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วนะ เบอร์โทรในเครื่องก็มีแค่ไม่กี่คน เฉพาะที่สนิทเท่านั้น ส่วนเบอร์ที่โทรออกก็บ่อยสุดก็ไม่ใช่ใคร แต่เป็นเบอร์ที่เมมว่า ‘เมียสุดที่รัก’ นั่นแหละ
สถานะของดีโอกับจงอินเป็นที่พูดถึงอย่างมากในกลุ่มเม้าท์มอย ส่วนใหญ่ก็พากันเห็นดีเห็นงามด้วยทั้งนั้น และไม่มีใครคาดถึงว่าจงอินจะจริงจังกับดีโอมากขนาดนี้ แต่ก็ยังมีคนส่วนน้อยที่ยังคิดว่าจงอิน ยังไงๆก็ยังเป็นจงอินนั่นแหละ
แต่ก็นะ มันห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก ใครอยากคิดยังไงก็คิดไป เพราะจงอินไม่แคร์อยู่แล้ว ส่วนดีโอก็เริ่มปรับตัวและชินกับเรื่องพวกนี้ไปแล้ว
......ถ้าพวกเรารัก เชื่อใจและไว้ใจกันซะอย่าง คำพูดคนอื่นก็ปล่อยมันไปเถอะ ถือซะว่าเรารู้จักแฟนเราดีกว่าคนอื่นแล้วกัน...
“ช่วงนี้หวานน้ำตาลหยดย้อยเชียวนะโด้” เสียงแบคกระแซะแซว
“ก็นิดนึง ^_^”
“ว่าแต่ แกกับจงอินไปถึงไหนกันแล้ววะ”
“นี่แน่ะ !! คิดอะไรของแกห๊ะ” ดีโอหยิบสมุดตีหัวแบคฮยอนเบาๆ
“แหม อย่าทำเป็นโลกสวยหน่อยเลยว่ะ จงอินมันก็ใช่ว่าเป็นพระเพิ่งศึกซะที่ไหน เรื่องแบบนี้มันต้องมีบ้างล่ะ จริงป่ะ ?” แบคทำสายตาอยากรู้อยากเห็นจนดีโอหมั่นไส้เพื่อนตัวดี
“ไม่มีเว้ย !!”
“โห ไม่อยากจะเชื่อ !!” แบคฮยอนทำหน้าล้อเลียน
“แบค !!!!”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆๆ ฉันไม่แซวละ เออ จริงดิ เฉินมันฝากมาบอกว่าวันนี้มันยืมตัวแกไปเลือกซื้อของให้แฟนมัน
แป๊บน่ะ แกว่างใช่ป่ะ?” แฟนเฉิน...รุ่นพี่มินซอกคนนั้นสินะ
“อืม”
ดีโอรับปาก เพราะวันนี้จงอินไม่มีเรียน ส่วนเขาก็เลิกครึ่งวัน เดี๋ยวไลน์บอกจงอินไม่ต้องรับก็ได้ เพราะเดี๋ยวค่อยให้เฉินไปส่งทีหลัง
แต่จะว่าไป คำพูดของแบคฮยอนมันก็ทำให้เขามีความสุขเล็กๆ นะ เพราะตั้งแต่คบกับจงอิน
มาเกือบเดือนแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าจงอินจะขืนใจ หรือแสดงออกว่าต้องการดีโอในเรื่องแบบนั้นเลยซักครั้ง ก็มีบ้าง จับมือ หอมแก้ม แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น นั่นยิ่งทำให้ดีโอชอบจงอินมากขึ้นที่ให้เกียรติเขา
ตั้งแต่คบกันมาก็ไม่เห็นว่าจงอินจะมีท่าทีเจ๊าะแจ๊ะกับใครเลย นอกจากดีโอคนเดียว บางทีจงอินอาจจะ
ถอดเขี้ยวถอดเล็บอย่างที่พูดแล้วก็ได้ แล้วก็นะ ไม่ว่าดีโอจะขออะไร จงอินก็ไม่มีท่าทีลำบากใจ
หรือหงุดหงิดเลยซักครั้ง ... มีครั้งหนึ่งแกล้งขอพาสเวิร์ดเฟสบุ๊ค จงอินให้เขาหมดทั้งเฟส ทวิต ไอจี เอวิติงจิงกะเบลเลยล่ะ......แฟนผมน่ารักใช่มั๊ย ^_^
หลังจากที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ มือเล็กก็กดส่งข้อความไลน์ไปบอกแฟน
‘ไม่ต้องมารับนะ มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่ง... ’
“เฮ่ โย่ว ! ..... รอนานไหม?” เฉินเดินเข้ามาหาตรงที่นัดกับดีโอไว้เพื่อไปซื้อของเซอร์ไพรซ์วันเกิดแฟน ที่เลือกดีโอเพราะเห็นว่าดีโอเลือกพวกของน่ารักๆ เก่ง เลยอยากให้ไปเป็นเพื่อน
“นานมากกกกกกกกกกก” ดีโอแกล้งลากเสียงยาวแกล้งเพื่อน เฉินกับดีโอเป็นเพื่อนที่เรียน
มาด้วยกันตั้งแต่อนุบาล เพราะฉะนั้นระดับความสนิท บอกได้เลยว่ามากพอๆ กับแบคและลูน่าเลยล่ะ
“โอ๋ๆๆๆ พี่ขอโทษนะน้องเหลือก พอดีรถติดน่ะ” เฉินเอื้อมมือมาโยกหัวดีโอเล่นไปมาเบาๆ เหมือนอย่างที่
ชอบทำ ส่วนดีโอก็แกล้งต่อยท้องหยอกกลับไป การหยอกล้อของทั้งคู่ ดูเหมือนว่ามันจะเข้าสายตาใครอีกคน
ซะแล้ว
.......ที่บอกว่าไม่ต้องมารับ เพราะจะไปสวีทกับไอ้หมอนั่นน่ะหรอ....มึงเป็นใครวะ จับหัวเมียกู !!!!!!!!
สายตาคมมองผ่านกระจกในรถออดีคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกลจากที่ทั้งสองอยู่ แน่นอนว่าภาพทั้งหมด จงอินเห็นมันเต็มสองตา ท่าทีที่สนิทกันมาก เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม แม้แต่กับเขาเอง ดีโอยังไม่
แสดงออกมากขนาดนี้ แล้วไอ้หมอนี่เป็นใคร ทำไมดีโอถึงแสดงความสนิทกับมันมากกว่าสนิทกับเขาด้วยซ้ำ ....แฟน งั้นหรอ? แล้วเขาล่ะ เขาก็เป็นแฟนเหมือนกันนะ หรือที่ผ่านมา ดีโอแค่แกล้งเขางั้นหรอ?
อารมณ์โกรธของจงอินมันปะทุขึ้นมาอีกครั้ง อย่างที่บอกว่ารักมากก็หึงแรง จงอินตัดสินใจขับรถ
ตามทั้งสองไปห่างๆและยิ่งปวดใจเมื่อเห็นภาพสองคนกรุหนุงกระหนิงราวกับคนรัก กำลังเลือกซื้อของ เป็นเป้าสายตาของใครหลายคนในที่นั้น
.....โง่ !! ความรัก มันทำให้คนโง่ แม่งทำไมกูควายแบบนี้วะ โดนสายตาซื่อๆ รอยยิ้มใสๆ นั่นปั่นหัวจนหลงงมงาย เหอะ !! จงอิน มึงแม่งโครตโง่ เสียชื่อเพลย์บอยหมด !!! แค่นี้ก็ดูไม่ออกหรอวะ !!!!
ความเจ็บแค้นกำลังคลืบคลานเข้ามาจนจงอินอยากจะเดินเข้าไปชกหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นให้รู้แล้วรู้รอด ต้องขอบคุณอะไรดีล่ะ ขอบคุณสวรรค์ที่ดลใจให้เขาหอบของขวัญมาเซอร์ไพรซ์ครบรอบหนึ่งเดือน
ของเขากับดีโอ แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นภาพแบบนี้
....แล้วที่ผ่านมา กูเป็นตัวอะไรวะ !!!!!
“ขอบใจนะโด้ ว่าแต่ช่วงนี้ได้ข่าวว่าแกกินเด็กหรอ เดือนคณะซะด้วย”
“หยุดแซวเลยนะ”
“แหม เขินหรอ ฮ่าๆๆ ดูดิ แก้มแดงเลยนั่น พูดถึงนิดหน่อยก็ไม่ได้เลยใช่ป่ะ?”
“จงแด !!” ดีโอแกล้งไล่ตีอีกคนเมื่อเดินออกมาถึงหน้าลานจอดรถ ข้อหาแซวให้เขาเขิน >/////<
รถของเฉินเคลื่อนตัวออกไป ตามไปด้วยรถของจงอิน ทั้งคู่ยังคงแสดงความสนิทสนมกัน เป็นที่น่าหมั่นไส้ของจงอินมากขึ้นกว่าเดิม จงอินทนเห็นสภาพนั้นไม่ไหว จึงตัดสินใจแซงไป ส่วนดีโอก็มัวแต่ทำร้ายเฉินเลยไม่ได้สังเกตเลยว่ารถที่ผ่านออกไปน่ะ รถของจงอิน
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“อื้ม ขอบใจเรื่องของขวัญด้วยเหมือนกัน ถ้ามินซอกชอบ ฉันจะเลี้ยงชุดใหญ่นายเลย ^_^”
“งั้นฉันจะเตรียมพุงไว้รอ”
หลังจากที่ล่ำรากันเสร็จ ดีโอก็กลับเข้าหอพักตามปกติ แต่วันนี้รู้สึกแปลกๆ เพราะจงอิน ไม่ตอบไลน์ ไม่โทรหา เงียบจนผิดปกติ ดีโอจึงตัดสินใจโทรหาอีกคนทันที
.....ปิดเครื่อง....จงอินไปไหนของเค้านะ หรือว่าจะไม่ได้อ่านข้อความที่ส่งไปให้....แต่ก็อ่านแล้วนี่นา หายไปไหนของเค้าเนี่ย...
ดีโอยังคงวุ่นวายที่จงอินหายเงียบไปผิดปกติ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอีกคนยืนพิงประตูหน้าห้องด้วยใบหน้าที่อารมณ์ไม่สู้ดีนัก ...จงอินเป็นอะไร
“ทำไมมาถึงนี่ล่ะ” ดีโอเอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่เห็นว่าจงอินจะเงยหน้ามาคุยกับเขาเลยซักนิด
“บอกทีสิ ว่าฉันจะทำยังไง” น้ำเสียงเย็นชากว่าปกติ ทำเอาดีโอขนลุก....จงอินเป็นอะไร
“นายเป็นอะไร บอกฉันได้ไหม” ดีโอพยายามใช้น้ำเสียงอ่อนคุยด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าจงอินกำลังหงุดหงิดเรื่องอะไร แต่ตอนนี้เขาอยากเป็นเพื่อนปรับทุกข์ให้จงอินรู้สึกดีขึ้น
“ตอบสิ ว่าฉันต้องทำยังไง !!!!” จงอินตะคอกเสียงดัง จนดีโอตกใจ สรุปเรื่องที่โมโหนี่เรื่องอะไร อุตส่าหวังดีจะช่วย มาตะคอกใส่แบบนี้ ดีโอไม่ชอบนะ
“เรื่องอะไรเล่า นายก็บอกฉันสิ ”
“หึ.....เมียมีชู้ บอกทีว่าฉันควรทำยังไง ฆ่าชู้ หรือฆ่าเมียตัวเองดีล่ะ” สายตาน่ากลัวของจงอินยิ่งเพิ่มความกลัวให้ดีโอเข้าไปใหญ่ เดี๋ยวนะ เมียมีชู้....หมายถึงเขาหรอ แล้วใครล่ะชู้ หรือว่า...
“นายเห็น.....”
“ใช่ !! จะโกหกฉันไปอีกนานแค่ไหนคยองซู หลอกฉันทำไม ทำลายความรู้สึกดีๆ ของฉันทำไม !!!” จงอินตวาดอย่างแรง
“มันไม่ใช่....”
“ถ้ามีมัน แล้วมาคบกับกูทำไมวะ !!” เพราะอารมณ์โมโห ทำให้จงอินระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมา
“เฉินไม่ใช่ชู้นะ !” ดีโอพยายามอธิบาย
“อ้อ มันไม่ใช่ชู้ แสดงว่าชู้คือกูใช่ไหม...กูมาทีหลังใช่มั๊ยคยองซู !!” แววตาของจงอินเต็มไปด้วยความโกรธและเจ็บปวด อารมณ์มันพลุกพล่านจนซ่อนไว้ไม่ได้ จนต้องระบายความโกรธด้วยการต่อยประตูอย่างแรง จนเลือดอาบ
“พอแล้วจงอิน ฟังฉันก่อนได้ไหม !!” คยองซูพยายามร้องห้าม และเข้าไปฉุดมืออีกคนไว้แน่น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“เอาสิ พูดมา จะโกหก จะหลอกอะไรอีกก็ว่ามา...แต่บอกไว้ก่อนนะ ฉันไม่ได้โง่ !!” สายตาที่จงอินมองดีโอมันเปลี่ยนไปจนดีโอรู้สึกเจ็บปวดกับสายตานั้น สายตาที่เย้ยหยัน และรังเกียจเหมือนเขาทำเรื่องเสื่อมเสียมา ยังไงยังงั้น ...
“ตอนนี้นายอารมณ์ร้อน นายกลับไปก่อนเถอะจงอิน” คยองซูพยายามเช็ดน้ำตา และพูดเสียงอ่อนกับจงอิน
“ได้มันแล้วก็ไล่กันเลยสินะ ก็ได้....ไปก็ได้ แต่ขออะไรอย่างสิ” จงอินทำสายตาเจ้าเล่ห์
“..........”
“ขอค่าเสียเวลา กับค่าความรู้สึกบ้าๆ บอๆ ที่นายทำกับฉัน !!!!!”
จงอินฉุดดีโอเข้าไปในห้อง และตรงดิ่งไปยังห้องนอน พร้อมกับโยนอีกคนลงบนเตียงนุ่มอย่างแรง พอกันทีกับความนุ่มนวล เขามันบ้าเองแหละที่มีความคิดโง่ๆ ที่จะรักเดียวใจเดียวกับผู้ชายน่ารักตรงหน้า เขาโง่เองที่หลงแววตากับรอยยิ้มซื่อๆ นั่น ....ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้วที่ต้องทะนุถนอม ไม่จำเป็นต้องนุ่มนวลแล้ว เพราะสิ่งที่ดีโอตอบแทนเขา มันเจ็บปวดเกินกว่าจงอินจะรับได้
“เก่งว่ะ นายเก่งนะที่หลอกฉันได้” จงอินขึ้นคร่อมอีกกคนและล็อคขา แขน ไม่ให้หนีไปไหนได้
“จงอิน อย่าทำแบบนี้” ดีโอพยายามเรียกสติจงอิน แต่ก็ไม่เป็นผล ดีโอตกใจเหมือนกันเพราะไม่เคยเห็นจงอินในเวอร์ชั่นนี้มาก่อน
“ก็ลองดูหน่อยจะเป็นไรไป แฟนใหม่คนนี้มันจะเร้าใจสู้ของเก่าได้ไหม หรือเผลอๆ นายอาจจะติดใจจนลืมไอ้หมอนั่นไปเลยก็ได้ !!”
“หยุดนะ !!!!” ดีโอตะโกนออกมาพร้อมทั้งน้ำตา ตอนนี้ร่างกายของเขามันสั่นไปหมด ทั้งกลัว ทั้งเจ็บที่จงอินรุนแรงกับเขา แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือ จงอินไม่ยอมฟังเขาเลย
แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นประโยคสุดท้ายที่ดีโอจะพูดได้แบบเป็นภาษา อย่างที่บอกว่าเวลาจงอินอารมณ์ร้อน มันร้อนยิ่งกว่าลาวาที่กำลังปะทุ นอกจากจะไม่ได้ยินเสียงห้ามของดีโอแล้ว การกระทำทุกอย่างของจงอินมันเป็นไปด้วยความรู้สึกโมโหของเขาเท่านั้น
“พูดออกมาคยองซูว่านายจะเลือกฉันหรือเลือกมัน” จงอินเพ้อคำถามนี้ใส่คยองซูไม่หยุด
“จงอิน...ฮึก เจ็บ...พะ....พอ...” เสียงกระเส่าร้องห้ามด้วยความเจ็บปวดที่มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย มันปวดระบมไปหมดทั้งตัวแล้ว แต่ถึงกระนั้นคนที่ควบคุมจังหวะก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงหรืออ่อนโยนกับเขาเลยซักนิด
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่จงอินเอาแต่ใจกับคยองซู กว่าจะรู้ตัวอีกที คยองซูก็หลับคาอกของจงอินไปแล้ว
“มาหลอกให้รักทำไมวะ....เจ็บเป็นนะเว้ย” จงอินดุร่างเล็กที่นอนนิ่งและซุกหน้ากับแผงอกเปลือยเปล่าของเขา จงอินเอื้อมมือไปบิดจมูกอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
จงอินจ้องมองใบหน้าเล็กที่อยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่เซน ใบหน้าที่มีแต่ความใสซื่อ ที่จงอินคิดไม่ถึงว่าดีโอจะเป็นคนแบบนี้ แต่ถ้าเหตุการณ์ทั้งหมดเขาไม่ได้เป็นคนเห็นกับตา เขาจะไม่มีวันเชื่อเลยเด็ดขาด
........ใจร้ายว่ะ นายแม่งใจร้าย ถ้าจะเป็นคนแบบนี้ ก็ช่วยแสดงออกมาตั้งแต่แรกไม่ได้หรอวะ ไม่ใช่ให้ฉันหลงรักนายจนเป็นบ้า แล้วมาทิ้งกันแบบนี้ ...กูเคืองนะเฮ้ย !!
“อ๊ะ!!” เสียงร้องเมื่อดีโอขยับตัวความเจ็บปวดก็พุ่งขึ้นมาจนนิ่วหน้าทันที สายตากลมโตค่อยๆปรับโฟกัสและมองบรรยากาศโดยรอบ และคิดทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา จนกระทั่งสายตาสบเข้ากับร่างอีกคนที่นอนกอดตัวเองแน่น ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะหนีไป
......จงอิน.....ผู้ชายใจร้าย...
แค่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน น้ำตามันก็จะไหลออกมาเสียให้ได้ ความเจ็บปวดที่ดีโอกลัว มันเกิดขึ้นกับเขาแล้ว และคนที่ทำก็กลายเป็นจงอิน คนที่ดีโอคิดว่าตัวเองรักเขา และเขาก็รักตัวเองด้วย...แต่ทำการกระทำเมื่อคืนมันก็แน่ชัดอยู่แล้วว่าจงอินไม่เชื่อใจเขาเลยซักนิด
“ตื่นแต่เช้าเลยนะ” เสียงทักทายของจงอินที่รู้สึกตัวเพราะร่างเล็กกำลังพยายามจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอด
“.................” ดีโอจงใจไม่พูดกับจงอิน เขารู้แหละว่าการทำแบบนี้มันจะให้จงอินยิ่งโกรธ แต่ทำไมต้องแคร์ล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขาก็โกรธจงอินมากเช่นกัน
“ตอบมา..” จงอินจ้องดีโอด้วยสายตาเย็นชา แต่ก็ไม่ได้คลายอ้อมกอดออก
“........” ดีโอเงียบและจ้องหน้าอีกคนกลับอย่างไม่เข้าใจว่าจงอินต้องการสื่ออะไร
“จะเลือกฉัน หรือเลือกมัน” หลังจากจงอินพูดจบ ดีโอก็ยิ้มเยาะออกมา ....แม้แต่เวลานี้จงอินก็ยังพูดเอาแต่ได้ เคยคิดจะสนใจกันบ้างไหมว่ารู้สึกยังไง ถามสิว่าเจ็บหรือเปล่า ...
“ออกไป” ดีโอไล่อีกคนด้วยน้ำเสียงเย็นชา พอกันที ไม่อยากจะทนกับเรื่องนี้แล้ว จงอินทำรุนแรงกับเขาเกินไป ...รับไม่ไหวหรอก
“หรือต้องให้เพิ่มรอบไหม สงสัยเมื่อคืนฉันยังเอาไม่ถึงใจใช่ไหม สู้มันไม่ได้เลยหรอ?” ไม่ใช่คำพูดตะคอกเหมือนเมื่อวานแต่มันกลับเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย....ซึ่งดีโอเกลียดแบบนี้ที่สุด
“นายน่ะ.....ไม่มีอะไรสู้เฉินได้เลยซักอย่างจงอิน...ไม่มีเลย” ดีโอพูดพยายามไม่ให้เสียงสั่นไปมากกว่านี้ เค้ารู้ว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว แต่เข้าจะต้องกลั้นเอาไว้ จะไม่ร้องไห้ให้จงอินเห็นเด็ดขาด
“............” ผิดคลาด ดีโอคิดว่าจงอินจะหงุดหงิดและโมโหยิ่งกว่าเดิม แต่เปล่าเลย จงอินถอดสีหน้า และคลายอ้อมกอดออกช้าๆ และลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ดีโอ ดีโอจึงค่อยๆพยุงตัวเองให้นั่งพิงหัวเตียง
“ออกไปซะจงอิน......ออกไปจากชีวิตของฉัน !!!” ดีโอตะคอกอย่างแรง จงอินคว้าเสื้อยืดได้และเดินออกไปทันทีโดยไม่หันมามองดีโออีกเลย
หลังจากที่จงอินปิดประตูออกไป น้ำตาที่ดีโอกลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างล้นหลาม ร่างเล็กค่อยๆ พยุงตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาไปชำระร่างกาย เมื่อเดินผ่านกระจก ดีโอก็แทบตกใจกับร่างกายตัวเอง มันมีรอยช้ำและรอยแดงเต็มไปหมด...ยิ่งเห็นรอยพวกนี้ น้ำตามันก็จะไหลออกมาให้ได้
การอาบน้ำเป็นไปอย่างยากลำบาก ดีโอคงไม่มีแรงไปเรียนแล้ว จึงโทรบอกให้แบคฮยอนลาอาจารย์ให้ พรุ่งนี้ก็เสาร์ อาทิตย์ หวังว่าเวลาสามวันนี้มันจะทำให้ร่างกายของเขาดีขึ้นบ้าง ...ดีโอย้ายตัวเองออกจากห้องนอนเพื่อมานั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใครบางคนพยายามทำอะไรบางอย่างในห้องครัวของเขา
“จงอิน !!!” ดีโอเรียกชื่ออีกคนอย่างลืมตัว...ทำไมยังอยู่ที่นี่ ทำไมยังไม่กลับไปอีก
“โอ๊ย เชี่ย !!!” ดูเหมือนว่าจะเกิดอะไรบางอย่างกับเขา แต่ดีโอมองไม่เห็น แต่ก็ทำท่าทีว่าไม่สนใจและเดินตรงไปที่หน้าทีวี
“นี่ข้าว แล้วนี่ก็ยา ฉันซื้อมาให้” จงอินยกถ้วยโจ๊กที่หน้าตาไม่เหมือนโจ๊กและถุงยามาวางหน้าดีโอ ดีโอจ้องกลับอย่างงงๆ ....เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย
“ไม่หิว ไม่กิน” ดีโอตอบปัดๆ แล้วทำท่าว่าไม่สนใจ
“.............” จงอินเงียบ และทำแววตาเหมือนคนกำลังเศร้า เหมือนว่าที่นิ้วมือจะเป็นแผลอยู่ด้วย จงจะเป็นเพราะโจ๊กถ้วยนี้สินะ ช่างสิใครสนล่ะ
.....จะมาทำหน้าเศร้าทำไมเนี่ย คนที่เศร้ามันฉัน ไม่ใช่นายไม่ใช่หรอ ....
“ต้องการอะไรจงอิน” ดีโอถามด้วยเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไป แต่ก็ไม่ยอมไปไหน
“ต้องทำยังไง...”
“.........”
“ต้องทำยังไงนายถึงจะเลือกฉัน” น้ำเสียงแผ่วเบาของจงอินทำเอาหัวใจของดีโอสั่นไหว
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น กลับไปเถอะ” ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บปวด ถามว่ารักจงอินไหม แน่นอนว่ารัก แต่ดูสิ่งที่เขาทำสิ ถ้าให้อภัยง่ายๆ มันก็ต้องมีคราวหลังอีก ซึ่งถ้าจะมาให้ดีโอนั่งเสียใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้บ่อย ๆ ...ไม่เอาหรอก
“ไม่ไป....ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายเลือกฉัน”
“เพื่ออะไรจงอิน”
“เพราะฉันรักนายไงเล่า !!!”
“เหอะ...รักหรอ ไม่หรอกมั้ง ฉันว่านายหลงฉันมากกว่า....แล้วไงล่ะ ได้ฉันแล้วหนิ เขี่ยฉันทิ้งสิ ทำเหมือนกับคนอื่นๆที่นายทำสิ” ดีโอเม้มปากแน่น ...เอาอีกแล้ว จะร้องไห้อีกแล้ว อ่อนแอไปไหมคยองซู
“ไม่มีทาง....ฉันไม่ทำหรอก...เพราะนายไม่เหมือนคนอื่น...” จงอินตอบกลับ ดีโอดูออกว่าจงอินกำลังโมโหมากแต่ก็พยายามกลั้นมันเอาไว้
“ทำไม หรือยังไม่พอใจในตัวฉัน...ครั้งหน้าเอาใหม่ก็ได้นะ แต่ถ้าหนำใจแล้วก็ขอร้องล่ะ ช่วยหายไปจากชีวิตฉันที”
“อย่าพูดแบบนี้ดิวะ” จงอินรุกเข้ามากอดดีโออย่างรวดเร็ว และซุกหน้าลงกับอกของดีโอ (คิดภาพออกไหมคือแบบจงอินนั่งคุกเข่ากับพื้น แล้วดีโอนั่งอยู่บนโซฟาอ่ะ แล้วจงอินก็คุกเข่าเอาหน้าซบกับอกดีโออยู่)
“จงอิน....” ดีโอเรียกอีกคนเสียงสั่น
“........”
“พอเถอะ อย่าทำแบบนี้ อย่าทำร้ายความรู้สึกฉันมากไปกว่านี้เลย ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว” ดีโอพยายามกลืนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
“ไม่....ฉันปล่อยนายไปไม่ได้...ฉันรักนาย” จงอินตอบเสียงแผ่ว และกอดเอวอีกคนแน่น
“หยุดพูดซักทีว่ารักฉัน!!” ดีโอตะคอก
“เพราะถ้านายรักฉัน นายจะไม่ทำแบบนั้น ถ้านายรักฉันนายต้องฟังฉัน....ฮึก และถ้านายรักฉัน...นายต้องเชื่อใจฉันสิ”
“..........”
“นายเคยบอกให้ฉันเปิดใจให้นาย บอกให้ฉันเชื่อใจและไว้ใจนาย....แล้วนายล่ะเคยเชื่อใจฉันบ้างไหม”
จงอินเอื้อมมือขึ้นมาเพื่อจะเช็ดน้ำตาให้อีกคน แต่ก็โดนดีโอเมินและหลบหน้าหนี...รู้แล้ว รู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป ยิ่งเห็นน้ำตาของคนรัก จงอินก็แทบอยากจะฆ่าตัวตาย มันรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิตเลยล่ะ
“ขอโทษ...ให้โอกาสฉันได้ไหม”
“........”
“นะ” คำอ้อนวอนทำเอาดีโออ่อนยวบ แต่...ไม่ได้หรอก ถ้ายอมง่ายเกินไป มันต้องเกิดขึ้นอีกแน่...
“จงอิน...กลับไปเถอะ” ดีโอพูดอย่างอ่อนแรง ไม่ไหว กลัวว่าถ้ามากไปกว่านี้ เขาจะยอมอ่อนให้จงอินจริงๆ
“หยุดไล่ฉันซักที ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ...ฉันทิ้งนายไม่ได้ และต่อให้นายนพยายามจะเขี่ยฉันทิ้งฉันก็ไม่ปล่อยนายไปหรอก.. !!” จงอินพูดอย่างหนักแน่น
“........”
“ถ้านายรักมันมากกว่าฉัน...ให้ฉันเป็นอะไรสำหรับนายก็ได้ ขอแค่ให้อยู่กับนาย เป็นอะไรฉันก็เป็น !!”
“ฮึก...ไอ้บ้า...ฮือๆๆๆ” ดีโอปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มันกลั้นไม่ไหวแล้ว ไอ้จงอินคนบ้ามันกำลังจะทำให้ความรู้สึกของเขามันตีกัน จงอินกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าเต็มทีแล้ว
“ถ้ารักมันมากกว่าฉัน...ให้ฉันเป็นชู้ก็ได้...ฉันยอม”
“ฮือๆๆๆๆ”
“เป็นชู้กันนะ” คำพูดซื่อๆ แต่ทว่าเต็มไปด้วยความรู้สึกจริงจังยิ่งทำให้ดีโอปล่อยโฮออกมาไม่หยุด ส่วนจงอินก็กอดปลอบและจูบแผ่วเบาเพื่อปลอบใจ
“ไอ้เด็กบ้า...ฮือๆๆ นาย...ฮือ ....นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า..ฮึก..” ดีโอรัวทุบมือไปที่ร่างกายของอีกคนเพื่อระบายอารมณ์
จงอินไม่โต้ตอบแต่กลับปล่อยให้อีกคนทำร้ายร่างกายเขาได้ตามใจ จะว่าไปแรงแค่นี้ก็ไม่ทำให้เขาสะทกสะท้านหรอก ทั้งคู่กอดกันอยู่บนโซฟาจนดีโอสงบสติลงได้
“กลับไปซักที ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” ดีโอไล่
“กลับได้ไง ฉันกำลังทำหน้าที่เป็นชู้ที่ดีให้นายอยู่นะ ตอนนี้นายกำลังเจ็บ แฟนนายก็ไม่อยู่ เป็นหน้าที่ของชู้ที่ต้องดูแลป่าววะ” จงอินกลับมาใช้นำเสียงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับดีโอมาก่อน...แต่เมื่อกี๊มันว่าไงนะ ชู้ที่ดี....หืม ไอ้บ้า
“ประสาท !!” ดีโอด่าอย่างหงุดหงิด
“เออน่า รีบกินข้าว แล้วก็กินยาซะ ไม่รู้ว่ามันจะอร่อยมั๊ยนะ เกิดมาไม่เคยทำกับข้าวเลย” จงอินพูดแก้ตัว ก็จริงอ่ะ เกิดมาเข้าใจว่าอันไหนตะหลิวอันไหนกระทะนี่ก็บุญละ ดีโอเป็นคนแรกที่เขาคิดจะทำอะไรแบบนี้ให้ แสดงออกพอยัง ว่ารัก ห่วงและหวงมากแค่ไหน จงอินยัดเยียดยาแก้ปวดและน้ำให้อีกคน ดีโอจำต้องรับมาและโยนมันเข้าปากและกลืนลงไป ...สามวันนี้เขาต้องรักษาตัวเองให้หายเจ็บหรือดีขึ้นให้ได้ เพราะจะสอบแล้ว ขาดเรียนแค่คาบเดียวนี่ก็ถือว่าพลาดมากละ
จงอินก็ไม่ไปไหนวนเวียนอยู่แต่ในห้องของดีโอ คอยพยุงเวลาไปโน่นไปนี่และก็ได้สายตารำคาญจากคนรักบ่งบอกถึงความรำคาญอยู่นัยๆ...แต่ถามว่าจงอินแคร์ไหม..ถ้าแคร์ก็มาถีบหน้ากันเลยเถอะ (มันด้าน โอนะ)
ออดดดดดดดดดดด....
“หวัดดี.อ๊ะ” เสียงผู้มาเยือนหลังจากที่จงอินเดินมาเปิดประตู ทำเอาจงอินแทบอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าคนตรงหน้า
“คยองซูอยู่ไหน? แล้วนายเป็นใคร” เสียงผู้มาเยือนถามขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะปกติคยองซูไม่ค่อยพาใครเข้าห้องถ้าไม่สนิทจริง แต่เท่าที่รู้เพื่อนที่คยองซูสนิทเขารู้จักทุก แต่ทว่ากับคนนี้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“อ้าว จงแด ทำไมมาถึงที่นี่ล่ะ” นำเสียงใสเจื้อยแจ้วออกมาทักขัดจังหวะ...แหม อยู่กะกูทั้งวันไม่เห็นทำเสียงสดใสแบบนี้เลย พอไอ้หมอนี่มาไม่ถึงสิบวิทักซะยาว...กูเคืองนะครัช แหม่..ชู้ก็มีหัวใจนะเว้ย
“มาเยี่ยมแกนั่นแหละ เห็นไอ้แบคบอกว่าป่วย เลยอยากมาดู เมื่อวานก็เห็นดีๆ อยู่เลยนี่หว่า” เฉินเอื้อมมือมาเตะหน้าผากดีโอ จะไม่อะไรหรอกถ้าตรงนั้นมันไม่มีจงอินอยู่ด้วยน่ะ....มึง...ไอ้...หืม...จับหน้าผากเมียกู !!!!!
“เข้ามาก่อนสิ” ดูเหมือนว่าดีโอจะไม่สนใจสายตาอาฆาตที่เขาส่งให้เลยด้วยซ้ำ แถมยังชวนเฉินเข้าไปในห้องหน้าตาเฉยอีก....เห็นใจกูบ้างสิเฮ้ย กูเป็นชู้มึงนะ..สนใจกูหน่อย !!! ...จงอินได้กรีดร้องอยู่ในใจ
ออดดดดดดด... หลังจากที่พึ่งปิดประตูลงไม่นานเสียงออดก็ดังขึ้นอีก
“เอ่อ ขอโทษนะครับที่ห้องน้องโด้ป่ะครับ” อย่าบอกนะว่าคราวนี้เป็นชู้เหมือนกูอีกเนี่ย ดูหน่าตาน่ารัก จิ้มลิ้ม ตัวเล็ก คงไม่มั้ง สงสัยเป็นเพื่อน
“ใช่ครับ”
“พี่หมิน!!” เสียงดีโอเรียกอย่างดีใจ
“พี่มาเยี่ยมอ่ะ เห็นเฉินบอกว่าน้องโด้ไปช่วยเลือกของขวัญจนป่วย พี่เลยมาเยี่ยม ขอบใจมากนะ” เอ๊ะ...ของขวัญ...ของขวัญไรวะ หรือว่าเมื่อวาน..ไอ้หมอนี่ไปซื้อของขวัญให้พี่คนนี้อ่ะหรอ..เหอะ กูไม่อยากโลกสวย เพราะฉะนั้น มึงรู้ตัวมั๊ยไอ้พี่จิ้มลิ้ม มึงโดนไอ้หน้าธรรมะนี่สวมเขาว่ะ ชู้มันก็น้องที่มึงกอดอยู่นั่นไง
“ขอบคุณมากนะครับ” ดีโอยิ้มรับ
“มินซอกชอบมันมากเลยนะ แถมให้รางวัลชุดใหญ่ฉันด้วย ต้องขอบใจแกว่ะ” เฉินเอ่ยแซวคนรักต่อหน้าเพื่อน และเดินอ้อมมากอดเอวมินซอกต่อหน้าต่อตา
“นี่ เพื่อดีโอก็ออยู่นะ อายบ้างสิ” มอนซอกดุน้อยๆ แต่มันกลับดูน่ารักมากกว่า
เอ่อ..กูว่ากูเริ่มเข้าใจสถานการณ์แล้วครับ แสดงว่าทั้งหมดที่กูเห็นนี่เข้าใจผิดล้วนๆเลย ไอ้หน้าธรรมะกับพี่จิ้มลิ้มเป็นแฟนกัน ส่วนเมียผมก็แค่ตัวประกอบในการสื่อรักด้วยของขวัญของคู่นี้...โอ๊ย ควายครับ กูควายอีกแล้ว ทำไมมึงมีสมองไว้กั้นหูอย่างเดียววะ !!
มินซอกถามอาการอีกคนอย่างเป็นห่วง ท่าทีที่เฉินแสดงออกต่อมินซอกมันเข้าใจได้ไม่ยาก พร้อมกับสายตาคยองซูที่มองมาที่เขาเป็นพักๆ เหมือนจะสื่อว่า ‘คราวนี้มึงเข้าใจกูหรือยัง?’
“งั้นพี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวจะเตรียมตัวไปคลับละ ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ” มินซอกยิ้มให้อย่างใจดี
“ฝากดูและเพื่อนฉันด้วยนะ คิมจงอิน” เป็นเสียงเฉินที่หันมาพูดกับจงอิน ส่วนจงอินก็พยักหน้ารับไป ไอ้พี่เฉิน(เริ่มเรียกพี่ว่ะ) มันเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มตอนที่พี่ดีโอแนะนำผมให้กับมันแล้วก็พี่มินซอกฟัง ผมรู้สึกขนลุกเลยว่ะ
หลังจากที่ทั้งคู่กลับไป ดีโอกํทำท่าว่าจะเข้าห้องนอน แต่ก็โดนผมกระชากแขนไว้
“อะไรอีก”
“สองคนนั่นเป็นแฟนกัน?”
“คิดว่าไงล่ะ”
“แล้วทำไมไม่บอกวะ !”
“แล้วคิดจะฟังไหมล่ะ”
จงอินชะงัก เออ มันก็จริง เมื่อวานนี้เขาไม่ได้ฟังดีโอเลย นั่นเป็นเพราะกำลังโกรธมากต่างหาก ก็คิดอยู่ว่าได้ดีโอแล้วก็คงเบื่อเหมือนคนอื่นๆ แต่ป่าวเลย ยิ่งดีโอไล่ เขาก็ยิ่งเจ็บปวด และแน่นอนว่าไม่ยอมไปหรอก ...ก็คนมันรักไปแล้วนี่หว่า ปล่อยไปง่ายๆ ได้ไง
“ขอโทษ” จงอินเดินเข้ามากอดทางด้านหลังแน่น....สำนึกผิดแล้ว เข้าใจแล้ว
“นายทำฉันเสียใจมากรู้ไหม” ดีโอเอ่ยอย่างตัดพ้อ
“ผมผิดไปแล้ว..ผมโง่เอง...ผมผิดเอง ยกโทษให้ผม...ได้ไหมครับ”
“อย่าคิดว่าพูดจาหวานๆ แล้วฉันจะยกโทษให้ง่ายๆนะ”
“ให้ทำอะไรก็ได้ ขอแค่เมียหายโกรธเค้า” จงอินกอดแน่น
“ใครเมียนาย”
“ก็เค้าเป็นผัวตัวเอง ตัวเองก็เป็นเมียเค้าสิ” อย่ามามุ้งมิ้งจงอิน มันไม่เข้ากับนาย....แล้วทำไมฉันเขินวะเนี่ย
“นายเป็นชู้ฉันไม่ใช่หรอ”
“ไม่เอาไม่เป็นชู้แล้ว เลื่อนตำแหน่งมาเป็นสามีทั้งร่างกายและหัวใจเลย” จงอินพยายามง้ออีกคน
“ไอ้เด็กบ้า”
เฮ้อ สุดท้ายก็โกรธได้ไม่นาน ถือว่านายทำตัวน่ารักและดูแลฉันอย่างดี เรื่องคราวนี้จะยกโทษให้ก็ได้
“จงอิน” ดีโอเรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงอ่อน
“ครับ” แหม่ นานๆ ทีคนห่ามๆ มันจะพูดเพราะนะ ขนลุกเลยแฮะ
“รักฉันไหม”
“มากกว่าชีวิตตัวเองอีกครับ”
“คราวหน้าถ้านายไม่เชื่อใจฉันและทำฉันเสียใจแบบนี้อีก...นายจะให้ฉันทำยังไง”
“...จะไม่ทำแล้ว..”
“ถ้านายทำล่ะ”
“......จะเลิกหรอ..”
“นั่นสิ เลิกดีไหม”
“ฝันไปเถอะ ทำให้รัก ทำให้หลงจนไปไหนไม่ได้แล้ว รับผิดชอบไปตลอดชีวิตเลยนะ เลิกคิดไปเลยไอ้เรื่องเลิกๆอ่ะ” จงอินเถียงคืน
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง นายรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไง”
“เฮ้อ ขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว ต่อไปนี้มีอะไรจะถามและจะฟังก่อนใช้อารมณ์ จะไม่วู่วาม จะไม่คิดไปเอง จะไว้ใจมากขึ้น โอเคยัง”
“พูดแล้วทำด้วย”
“อืม” จงอินตอบรับและก้มลงหอมแก้มอีกคนเพราะหมั่นเขี้ยว
“ถ้านายทำอีก ฉันจะมีชู้”
“งั้นก็ซื้อโลงไว้ให้มันด้วยนะ เพราะถ้าจับได้ ไม่เอาไว้ให้หนักโลกหรอกนะ นี่บอกเลย”
“ฮึ่ย ไอ้บ้า” ไม่รู้จะด่าอะไรมันละ เอาเป็นว่าปัญหาคราวนี้มันก็ทำให้ได้รู้ว่าจงอินรักเขามากจริงๆ ขนาดเอ่ยปากว่าเป็นชู้ก็ยอม ฮ่าๆ คิดถึงแล้วอยากจะหัวเราะ ไม่คิดว่าเสือจะกลายเป็นแมวไปแล้วจริงๆ
“อ๊ะ อุ้มทำไม” ดีโอตกใจที่จู่ๆร่างก็ลอยเหนือพื้น แขนเล็กจึงโอบรอบคออีกคน
“จะพาไปนอน...อยากไถ่โทษที่เมื่อคืนรุนแรง” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหมอนี่มันเรียกขนอ่อนดีโอให้ลุกซุ่เลยล่ะ
“อย่าทำอะไรแปลกๆ นะ”
“ไม่แปลกหรอก จะทำเรื่องธรรมชาติของผัวเมียเขาทำกัน J ”
ย๊ากกกกส์ ไอ้บ้า ฉันยังไม่หายโกรธนะ ยังเจ็บสะโพกอยู่ด้วย แล้วแบบนี้วันจันทร์จะหายไหมเนี่ย? แล้วถ้าฉันได้ขาดเรียนวันจันทร์ ฉันจะฆ่านาย คิม-จง-อิน !!!!
ความคิดเห็น