คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chaotic Love : Two
Chaotic Love : Two
“..เธอเป็นแฟนฉันแล้ว..รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไหร่น้อฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ....” (เพลง เธอเป็นแฟนฉันแล้ว – กะลา)
“ห้องสมุดต้องการความสงบ ถ้านายอยากจะร้องเพลง เชิญไปร้องข้างนอก.”
“ดุว่ะ....^____^”
ผมนั่งยิ้มให้กับอีกคนที่กำลังง่วนอยู่กับการทำรายงาน ผมลากเซฮุนมาห้องสมุดได้สำเร็จ แต่ยังไม่ทันไรพี่ลู่หานก็โทรมาหามัน ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าพูดเรื่องอะไรกัน ได้ยินมันพูดว่าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ แล้วมันก็ทิ้งผมไปเลย ผมเลยต้องมานั่งจ้องคนน่ารักคนเดียวอยู่แบบนี้ไง จริงๆ เรียกมันมาด้วยไม่ใช่อะไรหรอก แบบว่าอยากอวดว่าเมียกูสวยนะ อะไรประมาณนี้แหละ แบบหมั่นไส้มันไง ก็พี่ลู่หานมันสวยอ่ะ >.<
ต้องขอขอบคุณเพื่อนคนน่ารักคนนี้ด้วยที่พอเห็นผมปุ๊บเหมือนจะรู้หน้าที่ ปล่อยให้เราอยู่กันสองคนตามลำพัง เห็นพี่คนที่ชื่อ ลูน่าบอกว่าจะพาพี่อีกที่คนชื่อ แบคฮยอน ไปกินข้าว ที่จริงพี่ดีโอก็ว่าจะไปด้วย แต่เพื่อนเค้าก็ให้เหตุผลว่า ‘ถ้ามึงไป ใครจะทำรายงาน มึงนั่งทำรอพวกกูอยู่นี่แหละ.....ฝากด้วยนะน้องจงอิน ^_^’ ผมเลยมีโอกาสอยู่กับพี่เค้าสองคนไง โชคดีที่วันนี้วันหยุด คนไม่เยอะเท่าเมื่อวาน เวลาทำอะไรก็จะไม่เป็นที่สนใจมากเท่าไหร่ (ผมคิดอะไรบ้าๆ อยู่เนี่ย)
“..จะต้องทำยังไงให้เธอมารัก ถามเธอจริงๆ ช่วยตอบได้ไหม ยิ้มให้เธอไป จนเหนื่อยใจแล้วก็ยังโดนเมินอย่างนี้..” (เพลง How to – ริท เดอะสตาร์)
“จงอิน ฉันต้องการความสงบนะ” ดีโอเอ่ยดุๆ
“ก็พี่แม่งไม่สนใจผมเลยว่ะ งอนเป็นนะเนี่ย” จงอินแกล้งงอน
“แล้วทำไมฉันต้องสนใจด้วย”
“อ้าวพี่จีบผมแล้ว จะทิ้งขว้างผมแบบนี้ไม่ได้นะเฮ้ย”
“จะให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งว่าคนที่ชอบนายน่ะ ไม่ใช่ฉัน นายฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมเนี่ย”
“แต่พี่บอกชอบผมนะ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย”
“ไม่รู้แหละ ผมจะเอาพี่ ไม่เอาใครทั้งนั้นอ่ะ”
“ไอ้เด็กบ้า !!!”
ดีโอตวาดอย่างเหลืออดในความกวนของจงอิน ไม่ว่าจะพูดอะไรไป หมอนั่นก็เถียงคำไม่ตกฟาก ไหนจะประโยคห่ามๆ สองแง่สองง่ามที่ชอบพูดนั่นอีก ไม่กระดากปาก ไม่อายที่จะพูดเลยรึไงนะ !!
ดีโอก้มทำงานต่อไม่สนใจอีกคน...เอาเลย อยากร้องเพลง อยากนั่งจ้อง อยากทำอะไรก็เชิญ ไม่สนใจแล้ว...
ที่จริงดีโอก็ไม่ได้อคติหรือเกลียดอะไรจงอินมากมายขนาดนั้นหรอก เพียงแต่ว่าเขาก็พอจะได้ยินขนานนามเรื่องความเจ้าชู้ของจงอินอยู่บ้าง นั่นจึงทำให้ดีโอระวังตัว กลัวจะเผลอใจไปง่ายๆ ....ที่ถูกจูบเมื่อวาน ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรนะ หัวใจเขาแทบจะระเบิดออกมาด้วยซ้ำ แล้วที่มานั่งจ้องกันแถมร้องเพลงจีบซะขนาดนี้ ใช่ว่าจะเขินไม่เป็นซักหน่อย แต่เขาเลือกที่จะไม่แสดงออกมาให้อีกคนเห็นต่างหาก
“ดีโอ หิวข้าวแล้วอ่ะ ยังไม่กินข้าวเช้าเลย ไปกินข้าวกันเถอะ” จงอินพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“นั่นมันเรื่องของนาย” ดีโอตอบแต่ไม่มองหน้า
“พี่จะปล่อยผมไปกินคนเดียวจริงๆ หรือ” จงอินพยายามง้อ
“โตจนป่านนี้แล้ว ถ้ากินข้าวคนเดียวไม่เป็นก็ไม่ต้องกิน”
“โห่ พี่อ่ะ” จงอินฟุบลงกับโต๊ะ และกุมท้องแกล้งว่าหิวมาก ที่จริงก็ไม่ได้แกล้งหรอก หิวจริงๆ เพราะวันนี้เป็นประวัติศาสตร์ของการตื่นเช้าของจงอินเลยล่ะ รีบแต่งตัวออกมากลัวไม่เห็นคนน่ารัก ท้องมันก็เลยยังไม่มีอะไรไปเติมเต็มเลยซักนิด
“ผมหิวจริงๆนะ ไปกินข้าวกัน” จงอินตื๊อ
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“โห่ ถ้าพี่ปล่อยผมไปกินคนเดียว แล้วเผื่อมีคนมาจีบผม พี่ทำไงอ่ะ?”
“นั่นมันเรื่องของนาย”
“โด่ ตามไปหึงไปหวงผมหน่อยดิ ผมหล่อนะ มีคนมาจีบเยอะด้วย” จงอินพูดหน้าตาเฉยพร้อมกับทำท่าเก๊กหล่อใส่ดีโอ ทำเอาอีกคนแทบกลั้นหัวเราะไม่ทัน ..แกมั่นหน้ามาก จงอิน...
“ฮั่นแน่ แอบขำอ่ะดิ อารมณ์ดีแล้วใช่มะ ป่ะ ไปกินข้าวกัน” จงอินไม่พูดเปล่า แต่ยังลุกจากเก้าอี้แล้วก็อ้อมไปลากอีกคนให้ลุกขึ้นและเดินตามไป
สุดท้าย ทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงโรงอาหารจนได้ แต่ทั้งๆที่วันนี้วันหยุด แต่ทำไมคนในโรงอาหารถึงได้เยอะแยะขนิดนี้ แต่ก็นะ ช่วงนี้สอบ นักศึกษาทุกคนต่างก็ตกอยู่ในช่วงมหกรรมการปั่นงานทั้งนั้นแหละ
‘แก นั่นจงอินกับพี่คยองซูหนิ มากินข้าวด้วยกันอ่ะ น่ารักดีเนอะ’
‘สองคนนั้นคบกันแล้วจริงดิ?’
‘ทำไมมาด้วยกันได้นะ สงสัยเป็นแฟนกันแล้ว ชัวร์’
เสียงครหาในโรงอาหารดังเข้ากระทบหูทั้งคู่เรื่อยๆ ด๊โอไม่รู้เหมือนกันว่าจะแสดงสีหน้ายังไงที่ต้องตกเป็นประเด็นแบบนี้ แต่ทว่าในใจลึก ๆ ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แถมยังรู้สึกดีด้วยซ้ำ...เป็นบ้าอะไรนะหัวใจ แต่ยังไม่ทันไร ประโยคเจ้ากรรมก็ดันมาเข้าหูดีโอซะนี่
‘คนอย่างจงอินคงไม่ลงเอยกับใครง่ายๆ หรอก ช่วงโปรโมชั่นเท่านั้นแหละ คอยดูดิ จงอินเบื่อเมื่อไหร่ เดี๋ยว คยองซูก็โดนเขี่ยทิ้ง’
ใช่ว่าประโยคนั้นเข้าหูดีโอคนเดียวเสียเมื่อไหร่ คนที่กำลังจูงมือดีโออยู่ก็ได้ยิน จงอินหันมองหนาอีกคนที่หลุบต่ำลง เมื่อได้ยินประโยคนั้น เขารู้ว่าดีโอคงจะรู้สึกไม่ดี จงอินจึงกระชับมือดีโอแน่น ทำให้ดีโอเงยหน้าขึ้นมาและสบตากับจงอินพอดี
.....ผมเสี่ยงที่จะหยุดอยู่ที่พี่แล้วจริงๆ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าพี่คือคนสุดท้าย เชื่อใจผมนะ...
ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมา จงอินพาดีโอไปนั่งโต๊ะที่ห่างไกลผู้คน และเดินไปซื้อข้าวให้ ส่วนดีโอก็เดินไปซื้อน้ำมาให้เช่นกัน
“พี่ไม่กินข้าวอ่ะ เขี่ยเล่นแบบนั้นเสียของหมด” จงอินพยายามพูดเพื่อลดบรรยากาศตึงเครียดตรงหน้า เมื่อเห็นว่าดีโอเอาแต่เขี่ยข้าวไปมา ไม่ได้กินเลยซักนิด
“..ฉันไม่ได้บอกว่าหิวหนิ นายก็กินๆ ไปเหอะ ฉันจะได้กลับไปทำงาน”
“ผมห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอกนะ...” จงอินวางช้อนแล้วหันมาสนใจคนตรงหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“......” ดีโอจึงเงยหน้าขึ้นมามอง
“คนอื่นเขาจะคิดยังไง จะมองยังไง ผมก็ไม่สนหรอก...ถ้าพี่ลองไว้ใจผม เชื่อใจผมบ้าง คำพูดคนอื่นก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก”
“นายชอบฉันจริงๆ หรอจงอิน” ดีโอถามจริงจัง..เพราะการกระทำของจงอินมันกำลังรุกล้ำหัวใจของเขา แล้วถ้าจงอินไม่ได้ชอบเขาจริงๆ ดีโอจะได้วางตัวถูก และไม่เผลอใจไปการกระทำเหล่านั้น
“.......” จงอินชะงักกับคำถามเมื่อครู่ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง...นั่นสินะ จริงๆแล้ว เขารักดีโอจริงๆ หรอ เพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเองนะ ความรู้สึกที่มีต่อดีโอ สำหรับเขาแล้ว ใช่ ดีโอน่ารัก แกเหตุผลหนึ่งที่อยากเข้าใกล้ดีโอคือ เห็นไอ้เซฮุนมันมี เลยอยากมีบ้าง แต่ถ้าให้หยุดอยู่ที่ดีโอคนเดียว ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองด้วยซ้ำว่าจะทำได้ไหม
“ถ้าคำตอบของนายคือไม่ หรือไม่แน่ใจ ฉันก็ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้ นายก็ไปสนุกกับคนที่เข้าชอบนายจะดีกว่า” ดีโอลุกขึ้นและจะเดินไป
“พี่ทำให้ผมมั่นใจได้ไหมล่ะ? !!” น้ำเสียงจริงจังทำให้ดีโอหยุดชะงัก
“......”
“ก็จริงที่ผมไม่แน่ใจ แต่พี่รู้ไหม พี่เป็นคนแรกที่ทำให้ผมมีความคิดแปลกๆ ว่ะ”
“ยังไง?”
“พี่ทำให้ผมอยากมีคนรักแค่คนเดียว โดยไม่สนเรื่องเรตติ้งพวกนั้นเลย” จงอินพูดพร้อมกับเดินมาดักหน้า
“......”
“ผมรู้ว่าชื่อเสียงของผมมันไม่ค่อยถูกใจพี่เท่าไหร่ แต่ผมพูดจริงๆนะ..ถ้าเป็นพี่ผมพร้อมที่จะถอดเขี้ยว ถอดเล็บจริงๆ”
“ฉันไม่ชอบคนที่มีดีแต่คำพูดหรอกนะ”
“ให้โอกาสผมสิ !!”
ดีโอก้มหน้าหลุบต่ำ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหัวใจตัวเองถึงเต้นแรงขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเผลอไปกับไอ้เด็กคนนี้แล้วจริงๆ ออร่าของจงอินดึงดูดหัวใจของดีโอเรียบร้อยแล้วสินะ ...แย่ชะมัด แบบนี้เขาเสียเปรียบจงอินชัดๆ เลย
“ดีโอ....” จงอินพยายามอ้อนวอน เขาอยากให้ดีโอเปิดใจยอมรับตัวตนในอีกแบบหนึ่งที่เขาไม่คิดว่าจะแสดงกับใครมาก่อน แต่ดีโอเป็นคนแรกที่เขาอยากทำแบบนั้นด้วย
“กลับไปกินข้าวได้แล้ว....ฉันจะรีบไปทำงาน” ดีโอเดินกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าว และตักข้าวเข้าปากโดยไม่มองหน้าจงอิน
“เมื่อกี๊บอกไม่หิว แล้วดูตอนนี้ดิ กินเอาๆ ไม่สนใจผมเลยนะ” จงอินแซว
“งั้นฉันไปทำงานล่ะ”
“อ๊ะๆๆๆ โอเคๆ ไม่พูดแล้วครับ กินข้าวครับ กินๆๆๆ” จงอินหันมาสนใจข้าว และตั้งหน้าตั้งตากิน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เห็นหรอกนะที่ดีโอ แอบยิ้ม น่ะ
หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็กลับมาที่ห้องสมุด โดยมีจงอินเดินจับมือดีโอกลับมาเหมือนเดิม...แค่วันสองวันก็ได้จับมือแล้ว ดีโอ นายใจง่ายเกินไปแล้วนะ...เสียงความคิดที่ดังอยู่ในหัวดีโอบอกให้ดึงมือออก แต่ทว่าเขากลับทำไม่ได้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เดินมาจนถึงห้องสมุดแล้ว..
“โด้ พอดีฉันกับไอ้แบคโดยอาจารย์ป้าเรียกอ่ะ ฉันเปิดดูงานเมื่อกี๊ก็เห็นว่ามันใกล้เสร็จแล้ว ยังไงก็โทดด้วยว่ะที่ไม่ได้ช่วย...อ้อ จงอิน พี่ฝากไปส่งเพื่อนด้วยนะ ขอบใจมาก” พี่ลูน่าพูดร่ายยาวและทำท่าทางเหมือนรีบมาก หลังจากร่ายเสร็จพี่เค้าก็ลากพี่แบคฮยอนออกไปเลย ทิ้งพี่ดีโอไว้กับผมอีกแล้ว......ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบ !!!
“เพื่อนพี่นี่น่ารักเนอะ”
“ก็จีบดิ ผู้หญิงคนนั้นแหละ เป็นเจ้าดอกกุหลาบที่ฉันเอาไปให้นาย”
“น่ารักที่ผมหมายถึงคือ เค้าน่ารักที่ปล่อยให้เราได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองไง อิอิ ^_^” จงอินยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ต้องมายิ้ม แล้วก็ห้ามกวนฉันด้วย จะทำงาน เข้าใจนะ”
“ร้องเพลงได้ป่ะ”
“ไม่ได้”
“เต้นได้มั๊ย?”
“ไม่”
“งั้นผมก็ต้องนั่งเฉยๆ อ่ะดิ”
“ใช่”
“อ่านหนังสือ?”
“ใช่”
“ห้ามกวนพี่?”
“ใช่”
“พี่รักผม?”
“ชะ....ไอ้บ้า !!”
ดีโอรีบเดินมาที่โต๊ะและเปิดโน๊ตบุ๊คทำงาน เพื่อซ่อนอาการเขิน ทิ้งให้จงอินยืนยิ้มและหัวเราะอยู่คนเดียว.....ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ ไอ้เด็กบ้า !!! >//////<.
...........................................................................................................................................................
“จงอิน กูเห็นช่วงนี้มึงไปคณะนิเทศศาสตร์แทบทุกวันเลย มึงไปทำไรวะ”
“เหตุผลเดียวกับที่มึงชอบไปร้านชานมนั่นแหละ (ลู่หานทำงานพิเศษอยู่ที่นั่น)”
“นี่มึงตามจีบพี่เค้ามาเป็นอาทิตย์แล้วนะเว้ย ยังไม่เคลมอีกหรอ?”
“ไม่ว่ะ กูรู้สึกว่า กูอยากหยุดไว้ที่คนนี้จริง ๆ กูไม่รีบ”
เซฮุนแทบไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยินเพื่อนรักของเขาพูดออกมา ก็แหงสิ อย่างไอ้จงอินเนี่ยนะ อยากจะ ‘หยุด’ แล้วจริงๆ เซฮุนไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ถ้าเทียบกับตัวเอง เด็กติดเกมส์อย่างเขายังสามารถเปลี่ยนเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้เพราะความรักเลย ต้องขอบคุณความฝัน...ขอบคุณลู่หานที่เข้ามาในชีวิต ^_^
ณ คณะนิเทศศาสตร์
“โด้ น้องจงอินมารอรับแกอีกแล้วว่ะ กรี๊ดดดด อยากได้บ้าง” เสียงลูน่าแซว
“นี่ถามจริง แกไม่โกรธฉันหรือไงฮะ ไอ้ผู้ชายที่แกแซวอยู่นะ คือคนที่แกชอบไม่ใช่หรอ”
“แต่ก่อนก็ใช่ แต่ฉันรักแกไง ฉันเสียสละให้ เอาไปเลย อิอิ”
“ไม่ใช่ว่าไปติดหนุ่มศิลปกรรมคนนั้นแล้วหรอกหรอ?” เสียงแบคฮยอนที่เพิ่งเดินมาหลังจากไปเข้าห้องน้ำเอ่ยแซว เรียกสีแดงๆ บนแก้มหญิงสาวได้เป็นอย่างดี
“แหม ทำเป็นพูดไป ช่วงนี้ฉันเห็นเด็กสถาปัตย์คนนั้นมาป้วนเปี้ยนกับแกบ่อยๆ ไม่ใช่หรือไง ชื่ออะไรน้า....ชาน...ชาน....ชานยอล !!!!” แบคฮยอนกลับกลายเป็นคนที่เขินเองหลังจากที่โดนเพื่อแซว
“หยุดพูดเลยนะ มันไม่มีอะไรซักหน่อย” แบคฮยอนรีบแก้ตัวพัลวัน
“นี่พวกแกมีแฟนกันหมดแล้วหรอ?” ดีโอที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักแต่ละคนเกิดอาการเขินเมื่อโดนแซวเรื่องผู้ชาย .... อะไรกัน พวกนี้มีแฟน ทำไมไม่เล่าให้เขาฟังเลยล่ะ งอนดีไหมเนี่ย !!
“เฮ้ย ไม่ใช่ !!!!” ทั้งคู่รีบหันมาตอบเป็นเสียงเดียว
“ฉันก็นึกว่าพวกแกจะปล่อยให้ฉันเหงาอยู่คนเดียวซะอีก”
“ฉันว่าแกนั่นแหละจะปล่อยให้พวกเราเหงา ก็ดูดิ มีสารถีมารับมาส่งทุกวันแบบนี้ แกยังไม่ใจอ่อนอีกหรอวะ”
คำถามลูน่าทำเอาดีโอชะงัก นั่นสิ นี่ก็อาทิตย์กว่าๆ แล้วที่จงอินตามมาเกาะแกะเขา ที่จริงก็อยากจะเถียงเพื่อนกลับไปว่าใจอ่อนไปนานแล้ว แต่ติดตรงที่เขายังไม่สามารถเชื่อใจจงอินได้เต็มที่ เพราะในใจของเขามันยังมีเสียงครหาที่บอกว่า ถ้าจงอินได้เขาเมื่อไหร่ เขาก็จะถูกทิ้ง ซึ่งดีโอรับไม่ได้ เพราะฉะนั้นจะขอดูไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ ถ้าจงอินนอกลู่นอกทางเมื่อไหร่ เขาจะได้ไม่เสียใจมาก....(มั้ง)
ดีโอแยกกับเพื่อนและตรงมาที่รถของจงอินที่จอดรออยู่หน้าคณะอย่างเดิมทุกวัน จงอินยิ้มให้อย่างเคย และถามโน่นถามนี่เพื่อชวนเขาคุยไปเรื่อย และชวนไปกินข้าวเหมือนทุกวัน
“จงอิน ทำแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“เอาอีกแล้ว ทำไมพี่ชอบพูดแบบนี้วะ ผมบอกว่าผมจะจีบ ผมก็จีบ เมื่อไหร่จะไว้ใจผมซักที” จงอินพร่ำเพ้อด้วยความน้อยใจ
“ก็ฉันจีบยากไง ฉันมันคนเย็นชา น่ารำคาญ บางทีฉันยังรู้สึกรำคาญตัวเองด้วยซ้ำ ฉันเลยกลัวว่านาย..”
“ผมเคยเรียกร้องอะไรจากพี่มั๊ยครับ พี่คยองซู” จงอินหักพวงมาลัยเข้าข้างถนน และจอดรถ ตอนนี้เค้าเริ่มหงุดหงิดแล้ว ที่พี่น่ารักคนนี้เอาแต่ดูถูกตัวเอง และไม่ยอมเชื่อใจเขาซักที
“ฉันก็แค่.......” ดีโอก้มหน้างุด เริ่มรู้สึกว่าตัวเองน่ารำคาญสำหรับจงอินขึ้นมาแล้ว
“ผมไม่เคยรำคาญพี่ แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมารำคาญพี่ รวมถึงตัวพี่เองด้วย” จงอินหันมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“............”
“ผมเคยบ่นหรอว่าพี่น่ารำคาญ ผมเคยบอกให้พี่ทำตัวน่ารักๆ กับผมหรอ....ก็ไม่....สิ่งเดียวที่ผมอยากได้จากพี่ คือความรู้สึกที่เรียกว่าความรักต่างหาก”
“จงอินฟังนะ....” ดีโอเอ่ยขึ้น มันถึงเวลาแล้วที่ต้องพูดความในใจที่อัดอั้นออกมา เขาอยู่กับความรู้สึกกดดันแบบนี้ไม่ไหวแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคำพูดพวกนั้นมันมีอิทธิพลต่อเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตั้งแต่ที่ได้ยินวันนั้น คำพูดเหล่านั้นมันก็ชวนให้เขาคิกมากตลอด จนตอนนี้มันเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว
“ถ้าสิ่งที่นายต้องการจริงๆ คือความสัมพันธ์ทางด้านร่างกาย ฉันก็จะให้แล้วฉันขอร้อง อย่ามาวุ่นวายกับความรู้สึกฉัน” ดีโอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อาจจะเป็นเพราะมันแทงใจของตัวเอง ความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมาเกินจะควบคุม
“โถ่ โว้ย !!!!” จงอินตบไปที่พวงมาลัยอย่างแรง ระบายความหงุดหงิด นี่ดีโอไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ดีโอประเมินค่าความตั้งใจเขาต่ำเกินไป
“อะไรที่ทำให้พี่คิดแบบนั้น? สิ่งที่ผมขอพี่คือการเปิดใจ มันยากนักหรือไงวะ?” จงอินไม่สามารถควบคุมความโกรธได้เลย
“ใช่...!!!!” ดีโอเอ่ยตกกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“เหอะ ! ถ้าพี่เปิดใจให้ผมมากกว่านี้ พี่จะรู้ว่าจริงๆ แล้วผมเป็นยังไง แต่นี่...นอกจากจะไม่ยอมเปิดใจให้ผมแล้ว ยังเห็นความสำคัญของคำพูดคนอื่นมากกว่าผมอีก....” จงอินพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“........”
“ในความคิดของพี่ ผมมันก็แค่ผู้ชายเจ้าชู้คนนึง ที่ทำดีกับใครซักคนเพื่อเซ็กซ์สินะ คนอย่างผมมันไม่เคยมีความจริงใจให้ใครใช่มั๊ย? มันเลวมาก เลวจนไม่คู่ควรกับพี่เลยใช่ไหม”
....ไม่ใช่จงอิน ไม่ใช่แบบนั้น ฉันขอโทษที่พูดงี่เง่าแบบนั้นออกไป...
“ถ้าผมรบกวนพี่มากไป ผมก็ขอโทษแล้วกัน” จงอินก้มหน้าเพื่อซ่อนเเววตาของความเสียใจ
....อกหักมันเจ็บแบบนี้นี่เอง แม่ง โครตเจ็บเลยว่ะ
ในรถเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น
“...จงอิน...” ดีโอเอ่ยเรียกชื่ออีกคนแผ่วเบาเมื่อเห็นว่าจงอินก้มหน้าเงียบไปนาน
“.............”
“ขอโทษนะ......” ดีโอพยายามง้อ
“.............”
“จงอิน........”
“เฮ้ย !! OoO”
จงอินตกใจที่อยู่ดีๆ คนตัวเล็กก็เลื่อนตัวมานั่งตักเขาที่อยู่ฝั่งคนขับ อีกทั้งยังนั่งคร่อมแล้วหันหน้ามาสบตากับเขาที่ใบหน้าห่างกันเพียงไม่กี่เซน...ระวังตัวหน่อยได้ไหมพี่ดีโอ !!!!!!
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่งี่เง่ากับนาย...” ดีโอหลุบใบหน้าต่ำลงอย่างสำนึกผิด
“........” จงอินมองการกระทำเหล่านั้นด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา
“อย่าโกรธกันเลยนะ....” ดีโอช้อนตามองอีกคน เพื่อบ่งบอกว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ
“ขอโทษในท่านี้ เดี๋ยวก็โดนในสิ่งที่พี่กลัวหรอก” จงอินพูดเรียบๆ
“ไม่กลัวแล้ว” ดีโอเอื้อมมือไปคล้องคอคนข้างหน้าและซบหน้าลงกับไหล่กว้าง ....จงอินจะบ้าตาย ณ จุดจุดนี้
“พี่......”
“ฉันน่ะ....เป็นคนขี้กลัว ที่ฉันบอกว่าการเปิดใจมันยากสำหรับฉัน ก็เพราะถ้าฉันได้รักใครจริงๆ จังๆ แล้ว ฉันจะรักเขามาก มากกว่าที่เขาคิดด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น ถ้าเขาทำให้ฉันเสียใจ ฉันจะเจ็บปวดมาก....และฉันก็ทนไม่ได้..”
“..........”
“เพราะฉะนั้น ฉันถึงไม่อยากเสียใจ ถ้าวันนึงนายทำกับฉันเหมือนกับคนที่ผ่านมาของนาย ฉันทนไม่ได้นะจงอิน....”
“..........”
“..แล้วบางที ฉันอาจจะเปิดใจให้นายไปนานแล้วก็ได้..”
สิ้นคำสารภาพจงอินก็ยิ้มจนแก้มปริ หัวใจมันเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น ดีใจที่ความทุ่มเทไม่ได้เสียเปล่าอย่างที่คิด ดีใจที่ดีโอมีความรู้สึกที่เขาต้องการ...ลำแขนแกร่งกระชับเอวเล็กแน่นจนไม่มีพื้นที่ว่างให้มดซักตัวผ่านไปได้
“พี่แม่ง....”
“พูดเพราะๆ กับฉันหน่อยสิ” ดีโอท้วงงอนๆ
“ก็ได้...งั้นคราวนี้พี่ฟังผมนะ”
“...........”
“พี่คิดว่าพี่กลัวเป็นคนเดียวหรอ เรื่องของพี่ก็ทำให้ผมคิดมากเหมือนกัน ผมกลัวว่าพี่จะเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าผม ผมกลัวว่าพี่จะเกลียดผมเพราะภาพพจน์ของผมมันเจ้าชู้...ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกี่ยวกับพี่ ผมเดือดร้อนทั้งนั้นแหละ”
“...........”
“ผมบอกพี่แล้วใช่มั๊ยว่าผมพร้อมจะถอดเขี้ยวถอดเล็บเพื่อพี่ ผมพูดจริงๆนะ....ช่วยเชื่อใจผู้ชายที่ไม่เพอร์เฟคคนนี้ได้ไหมครับ?” จงอินพูดพร้อมกับผละร่างเล็กที่กอดอยู่ให้หันมาสบตาเพื่อให้เห็นว่าเขาจริงจังแค่ไหน
“ลองดูก็ได้” ดีโอยิ้มรับ จงอินจึงเอื้อมไปคว้าเอวเล็กมากอดอีกครั้ง แน่นกว่าเดิมเพราะความดีใจ
“ตอนนี้เราก็เป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ?”
“..ก็คงงั้น...”
“เยส ขอบคุณที่ให้โอกาสนะครับ พี่คยองซู ^_^”
“รู้มั๊ย คนที่เรียกชื่อจริงฉันได้ มีเฉพาะคนสนิทเท่านั้นนะ”
“แล้วมีชื่อไหนที่คนพิเศษเรียกได้บ้างครับ ^_^”
“ที่รักไง >/////<”
ตายแล้ว คยองซูเอ๊ย พูดเองเขินเองไปซะนี่ อยากจะแปลงร่างเป็นขอมดำดินตอนนี้เลยได้มั๊ย??
“มีความสุขโครตๆเลย” จงอินพูดออกมาพร้อมกับกดจมูกฝังลงไปบนแก้มดีโอแรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ฉันจะไปนั่งที่เดิมแล้ว ปล่อยเถอะ” ดีโอพยายามผละออก
“นั่งอยู่แบบนี้ซักพักเถอะ ผมกำลังมีความสุข ^________^”
“มันล่อแหลมเกินไปแล้วนะ”
“ไม่มีใครเห็นหรอก รถผมติดฟิล์มสีดำ”
“จงอิน อย่าดื้อสิ”
“อยากอยู่แบบนี้นานๆ อ่ะ”
“ก็ได้ แต่...ห้ามคิดอะไรลามกนะ”
“อันนี้ไม่รับประกัน”
“จงอิน !!!”
จงอินเอื้อมมือไปกดเปิดเพลงแจ๊สคลอเบาๆ บรรยากาศในรถเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆ กับร่างเล็กที่กำลังซบไหล่และเอนทับลงบนร่างใหญ่เต็มตัว ใบหน้าที่ทั้งสองแสดงออกมาเหมือนกันคือ กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
.....รู้ละว่าทำไมไอ้เซฮุนมันถึงมีความสุขนักหนาเมื่ออยู่กับพี่ลู่หาน....ความสุข มันเป็นแบบนี้นี่เอง....จงอินฟินว่ะครัช
“นี่ คยองซู...”
“คำว่าพี่ ไปไหนแล้วห๊ะ?”
“ไม่เอา ไม่อยากเรียก มันดูไม่แมนเลยอ่ะ ที่ต้องเรียกเมียว่าพี่ เรียกแต่ชื่อก็พอ”
ไอ้บ้า ใครเมียนาย เป็นแค่แฟนเว้ย ...แต่ช่างเถอะ อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ
“เอามือถือมา”
จงอินกดยิกๆ บางอย่างที่มือถือตัวเองแล้วก็กดปุ่มเข้าเฟสบุ๊คของคนตัวเล็ก โชคดีที่มันล็อกอินค้างไว้ จงอินกดไปซักพักก็เลื่อนหน้าจอไอโฟนสีขาว (ของดีโอ) และสีดำ (ของจงอิน) ให้คยองซูดูพร้อมๆ กัน
ไอโฟนสีขาว ‘Kyungsoo D.O แต่งงานแล้วกับ Kai Jong-in’
ไอโฟนสีดำ ‘Kai Jong-in แต่งงานแล้วกับ Kyungsoo D.O ’
......เฮ้ย เอาจริงดิ !!!!!!!!!!!.......
ความคิดเห็น