คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chaotic Love : One
Chaotic Love : one
‘วาเลนไทน์ คือวันแห่งความรัก คู่รักหนุ่มสาวจะมอบดอกกุหลาบสีแดงหรือช็อคโกแลตให้กับแฟนของตนเพื่อแสดงออกถึงความรักที่มีให้กัน...’
เหอะ..มันก็เป็นแค่วันธรรมดาวันนึง ที่คู่รักใช้เป็นข้ออ้างในการสวีทกันเฉยๆ หรอก ถ้าจะแสดงความรักต่อกันจริงๆ ไม่เห็นต้องรอให้ถึงวาเลนไทน์เลย ให้ดอกกุหลาบกับช็อคโกแลตกับแฟนคุณทุกวัน ผมเชื่อว่าเธอหรือเขาก็ไม่ปฏิเสธหรอก ... โด คยองซู กล่าวเอาไว้ ...
“นี่โด้ แกไม่มีคนที่อยากมอบดอกกุหลาบหรือช็อคโกแลตให้เลยหรอ” ลูน่า เพื่อนสนิทของคยองซูหรือดีโอ เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กกำลังนั่งอ่านหนังสือบางอย่างอยู่...ก็วันนี้มันวันวาเลนไทน์ ที่คณะมีกิจกรรมทำให้งดการเรียนการสอน แต่ทว่าดีโอกลับขลุกตัวเองอยู่ในห้องสมุด ไม่ได้สนใจกิจกรรมแม้แต่น้อย
“เฮ้อ ยังไม่มีอ่ะ หรือถ้ามี ฉันก็จะมอบให้เขาได้โดยไม่ต้องพึ่งวาเลนไทน์หรอกนะ” ดีโอตอบเพื่อนสาว แต่ไม่ได้ละสายตาออกจากหนังสือ
“แหม แต่แกก็ฮอตไม่เบาน้า ดูสิขนาดอยู่แต่ในห้องสมุด กล่องช็อคโกแลตงี้จะสูงกว่าแกแล้วเนี่ย” ลูน่าแซว เมื่อเห็นกล่องช็อคโกแลตมากมายกองอยู่ข้างๆเพื่อน และเท่าที่อ่านชื่อคนที่เอามาให้ก็มีทั้งชื่อผู้หญิงและผู้ชาย และส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายซะด้วยสิ แต่ก็นะ โด้ได้เยอะแบบนี้ทุกปีแหละ อาจจะเป็นเพราะเป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่เป็น ทำให้ต้องรับของขวัญของทุกคนที่เอามาให้....เป็นภาระของลูน่าที่ต้องหอบช่วยอ่ะดิ
“หิวไหมล่ะ เอาไปกินก็ได้นะ”
“ไม่อ่ะ นั่นมันของแก เก็บไว้กินเหอะ”
“ว่าแต่เธอมาหาฉันถึงที่นี่ต้องมีอะไรแน่ใช่มั๊ย?” ดีโอถามเพื่ออย่างรู้ทัน เพราะปกติแล้วลูน่าต้องอยู่แถวโซนคอนเสิร์ต ไม่ก็ซุ้มพวกคณะศิลปกรรมอะไรพวกนี้อยู่แล้ว
“แหม สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักฉัน ^_^”
“ว่ามา ...”
“แกรู้จักน้องจงอินปีหนึ่งป่ะ เดือนบริหารอ่ะ”
“เหมือนเคยนะ แต่ไม่แน่ใจ”
“แกช่วยเอาช่อกุหลาบนี้ไปให้น้องเค้าหน่อยดิ บอกว่าฉันชอบเค้าม้ากกกกก มาก”
“คราวนี้กินเด็กหรอวะ?”
“เฮ้ย แค่ชอบเว้ย น้องเค้าน่ารักดี แอบปลื้มอ่ะ แกเข้าใจฟีลป่ะวะ”
“ทำไมแกไม่เอาไปให้เองวะ”
“ก็ฉันไม่กล้านี่หว่า”
“เฮ้อ จริงๆเลยนะ เออๆๆ ไปก็ได้”
“แต๊งกิ้วเพื่อนรัก เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงมื้อใหญ่เลย อิอิ”
ดีโอจำต้องรับช่อกุหลาบแดงนั้นมาถือไว้เพื่อนำมันไปมอบให้กับอีกคนตามที่เพื่อนขอร้อง จริงๆก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะลูน่าใช้เค้าทำแบบนี้ทุกปีแหละ ถามว่าทำไมไม่เอาไปให้เอง นางก็ให้คำตอบมาอย่างสวยหรูว่า ไม่กล้า อาย มันก็เลยลำบากเพื่อนรักอย่างเขานี่ไง...แต่ก็ยอมอ่ะ ได้กินข้าวฟรีมื้อใหญ่กับเรื่องแค่นี้ โด้ไม่ถือ ..
สายตากลมโตมองไปยังซุ้มวาเลนไทน์ของคณะการบริหารจัดการ เพื่อมองหาเป้าหมายที่ลูน่าพูดถึง พลันสายก็ไปสบเข้าพอดีกับชายร่างสูง ผิวสีแทน ที่ดูมีเสน่ห์และออร่าอยู่รอบตัว รอบกายลายล้อมไปด้วยเหล่าสาวๆ ที่กำลังละเลงแปะสติ๊กเกอร์ลงบนเสื้อยกใหญ่ อีกทั้งมือทั้งสองที่หอบหิ้วทั้งดอกไม้และช็อคโกแลตพะรุงพะรัง ดีโอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปทักผู้ชายคนนั้น
“โทษนะ นายชื่อจงอินใช่ไหม?” ดวงตาเรียวของคนที่ถูกทักหันกลับมามอง รวมทั้งสายตาของทั้งหมดที่อยู่บริเวณนั้นก็หันมามองดีโอเป็นตาเดียว ก็แหงสิ โดคยองซู หนุ่มฮอตของคณะนิเทศน์ศาสตร์ที่ไม่ว่าชายหรือหญิงต่างก็หลงรักเขาทั้งนั้น แต่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเงียบๆ ขี้อาย ชอบเก็บตัว แต่ตอนนี้กำลังหอบกุหลาบช่อใหญ่มาหาจงอินถึงที่นี่ มันก็ย่อมเป็นจุดใจเป็นธรรมดา
“อืม” จงอินรับคำแบบห้วนๆ ตามสไตล์ ในใจก็คิดว่าดีโอก็คงจะเหมือนคนอื่นๆ ที่ต้องการเอาของขวัญวาเลนไทน์มาให้เขา ก็เท่านั้นแต่ก็แอบถูกใจคนน่ารักตรงหน้าอยู่เหมือนกัน
....ผิวขาว ตาโต ตัวเล็ก สเป๊คจงอินนะครับแหม่ ^_^
“นี่ของนายเพื่อนฉันฝากมาให้ ....เพื่อนฉันชอบนายมากนะ” ดีโอยื่นช่อกุหลาบตรงหน้ามาให้จงอิน แต่ทว่าประโยคเมื่อครู่มันจวบเหมาะเจาะกับช่วงที่ลูกโป่งที่อยู่ข้างๆ ซุ้มแตกเรียงกันสามสี่ลูก ทำให้ประโยคที่จงอินได้ยินมันคลาดเคลื่อนกลายเป็น
“@#$@#$&*(*& ...ฉันชอบนายมากนะ”
จงอินถึงกับตาโตกับคำสารภาพ ที่จริงก็พอได้ยินชื่อเสียงเรื่องความน่ารักของดีโอมาบ้างอยู่นะ และพอได้มาเจอตัวจริงรู้สึกว่าดีโอน่ารักมากจริงๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะมาบอกชอบกันโต้งๆ และต่อหน้าเหล่าแฟนคลับของเขาแบบนี้...แล้วคุณคิดว่าผมควรจะปล่อยไปไหม....ตอบเลยว่าไม่ ก็เขาอุตส่าห์มาจีบผมแล้วนี่ อิอิ
“ครับ....ขอบคุณนะครับ ^__________^” จงอินยิ้มให้จนตาหยี ส่วนเหล่าแฟนคลับที่ยืนอยู่รอบข้างก็กำลังซุบซิบกันอยู่....แน่นอนนว่าเรื่องที่น่าเม้าท์ได้เกิดประเด็นฮอตขึ้นมาอีกแล้ว
‘เพิ่งอกหักเรื่องเซฮุนกับพี่ลู่หานยังไม่หายดีเลย ตอนนี้จงอินก็กำลังจะหักอกพวกเราอีกแล้วแหละ ก็พี่ดีโอคนน่ารักแห่งนิเทศน์ศาสตร์หอบกุหลาบช่อใหญ่มาให้ขนาดนั้น ถ้าฉันเป็นจงอิน ฉันจะไม่ทนกรี๊ดดด น่ารักอ่ะ’
ข่าวปากต่อปากมันรวกเร็วยิ่งกว่าสี่จี หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาที ก็ลุกลามไปทั่วทั้งมหาลัย ดีโอเดินกลับมาที่ห้องสมุด แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกๆ เพราะตลอดทางที่เดินมา มีสายตาหลายคู่มองมาที่เค้า พร้อมทั้งเสียงซุบซิบที่เขาบังเอิญได้ยินซะด้วยสิ
‘นั่นไง มาแล้วๆ สงสัยเพิ่งไปบอกรักจงอินมา’
‘พี่ดีโอน่ารักจริงๆ จงอินตอบตกลงชัวร์’
‘ฮือๆ... นายมาแย่งจงอินไปจากฉันไปจนได้’
‘ไหนบอกว่าเป็นคนเงียบไง แล้วไปบอกรักจงอินเนี่ยนะ แรดเงียบหรอวะ?’
‘ทำไมพี่ดีโอทำหน้านิ่งแบบนั้นล่ะ จงอินโอเคหรือไม่โอเคเนี่ย อยากรู้จัง’
คำครหาทั้งดีและไม่ดีผ่านเข้ามาในหูดีโอเรื่อยๆ ตลอดทางแต่ดีโอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก และเมื่อเข้ามานั่งอ่านหนังสือที่เดิม ทุกสายตาที่อยู่ในห้องสมุดต่างก็จับจ้องมาที่เขาจนรู้สึกได้.....
....มองอะไรกันวะ !!! ....
“นั่งยิ้มอะไรของมึงวะไอ้ดำ”
“เงียบไปเลยไอ้เผือก”
“แหม่ กูก็เห็นว่ามึงนั่งยิ้มให้ดอกกุหลาบมานานสองนานแล้วเนี่ย นี่ถ้ามันท้องได้มึงมีลูกจนตั้งทีมฟุตบอลได้แล้ว”
เซฮุนเพื่อนสนิทของจงอินเดินมาแซวอีกคนที่นั่งยิ้มให้ดอกกุหลาบช่อใหญ่ตั้งแต่เมื่อเช้า จนถึงตอนนี้มันก็ยังนั่งยิ้มไม่หุบเหมือนคนบ้าไปแล้ว
“แม่ง โครตน่ารักเลยว่ะ”
“มึงชมกูหรอ?”
“กูไม่ได้พูดกับมึง”
เซฮุนจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด แล้วก็หันไปสนใจเกมส์ในไอแพดต่อ .... ตอนนี้ไอ้เพื่อนรักเขาคงยังไม่อยากคุยกับเขาเท่าไหร่ ว่าจะอวดสติกเกอร์รูปหัวใจที่พี่ลู่หานติดให้ซักหน่อย...แม่ม ไม่ได้สนใจกูเลย เซฮุนน้อยใจนะครับ T^T
“แล้วคืนนี้มึงกับพี่ลู่จะไปซั่มกันที่ไหน” คำพูดโผงผางทำเอาเซฮุนสะดุด
“ไอ้ดำ มึงพูดภาษาชาวบ้านแบบเสนาะหูหน่อยไม่ได้รึไงวะ?”
“โอเค...วันนี้คุณโอเซฮุนจะพาพี่ลู่หานสุดสวยไปรับประทานตับกัน ณ ที่ใดหรือขอรับ” จงอินแกล้งใช้น้ำเสียงกวนบาทาเซฮุน
“กูว่ามึงนั่งยิ้มให้ดอกกุหลาบมึงต่อไปแหละดีแล้ว ขืนมึงพูดอีกกูได้ต่อยมึงแน่ ไอ้เพื่อนเวร” เซฮุนดุ แล้วหันไปสนใจเกมส์ต่อ
“ฮ่าๆๆๆ เออ จะว่าไป ทำไมพี่คนนี้มึงคบนานวะ ปกติกูเห็นมึงควงไม่เกินสามวัน แต่พี่ลู่คนนี้ แม่งจะเดือนนึงแล้วป่าววะ?”
“สองเดือน” คำพูดเรียบๆ ที่เอ่ยออกมาจากเซฮุน แต่สายตายังจดจ้องที่เกมส์
“เชี่ย !! มึงเอาจริงดิ” จงอินถึงกับตกใจ นี่เพื่อนรักเขาคบกับรุ่นพี่หน้าหวานคนนั้นมาตั้งสองเดือนแล้วหรอเนี่ย เรื่องนี้ควรบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์เลยนะครับ
“ก็กูบอกแล้วว่าคนนี้กูเอาจริง ไม่มีวันทิ้งเว้ย”
เห็นเพื่อนมีความสุข ไอ้จงอินก็มีความสุขครับ ดีใจเหมือนกันที่เซฮุนมันจริงจังกับพี่ลู่หาน ดูมันโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย แต่ทว่านิสัยที่แก้ไม่หายของมันก็คือ ติดเกมส์นี่แหละ แต่ก็ยังดีที่มันเพลาลงบ้างตั้งแต่คบกับพี่ลู่หาน มันบอกผมว่า..ราฟาเอล (ตัวเอกในเกมส์) เป็นคิวปิดของมันกับพี่ลู่หาน ซึ่งแน่นอนว่า ผมก็ไม่เข้าใจกับมันหรอก -_-
เลิกเม้าท์เรื่องเพื่อนมาที่เรื่องผมบ้างดีกว่า จะว่าไปวันนี้ในหัวของผมแทบไม่มีอะไรเลยนอกจาก ภาพของรุ่นพี่ตัวเล็กคนนั้น แม่ม น่ารักโครต ๆ เลยเถอะ แถมมาบอกว่าชอบผมอีกต่างหาก ...จงอินอยากจะดิ้นตาย ณ ตอนนั้นเลยจริงๆ มันฟินนะครับ ...แล้วแบบนี้ผมต้องทำไงดี พี่เขาเสนอมา ผมก็ต้องสนองดิ จริงมั๊ย? อิอิ เห็นไอ้เซฮุนมันเป็นฝั่งเป็นฝาผมก็อยากเป็นหลังคาบ้านบ้าง (มุขไม่ฮาพาเครียดครับแหม่) เออ นั่นแหละ ผมก็อยากมีบ้าง ลองดูกับพี่ตัวเล็กนี่หน่อยเป็นไง อิอิ
“เซฮุน ถ้ามีคนโครตของโครตน่ารักมาจีบมึง มึงจะทำไงวะ”
“กูก็จะบอกว่ากูไม่เอา กูมีเมียแล้ว เมียกูกำลังท้องด้วย”
“เชี่ย กูถามจริงจังนะเนี่ย”
“เรื่องหัวใจของมึง มึงยังมาถามกูอีก ...โตแล้วคิดเองดิวะ...ถ้าให้กูเดานะ กูว่าคนที่มึงพูดถึง คือเจ้าของดอกกุหลายนั่นใช่ป่ะ?”
จงอินไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ ที่ลังเลไม่ใช่อะไรหรอก ก็ถ้าหากว่าเขามีแฟน เรตติ้งก็ตกดิ จริงมั๊ย ? ก็เหมือนไอ้เซฮุนไง แต่ก่อนมีคนมารุมล้อมรอบกายๆ คล้ายๆ กันกับจงอินนี่แหละ แต่พอมันมีพี่ลู่หาน คนก็ไม่ค่อยล้อมมันเหมือนเดิม ...แต่จะว่าไป ก็ไม่เห็นว่าเซฮุนมันจะเครียดเรื่องนี้เลยนะ มันเฉยๆ ด้วยซ้ำ พี่ลู่หานไม่รับโทรศัพท์มัน ยังทำให้มันเครียดมากกว่าเรื่องนี้เลย ...
หรือว่า..บางทีการมีคนรักจริงๆ เพียงหนึ่งเดียว อาจจะมีความสุขมากกว่ามีคนมารุมล้อมรุมรักเป็นสิบๆ คนก็ได้....จริงมั๊ย???
“โด้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เบาๆ แบค นี่ห้องสมุดนะ!!”
“โหย เบาไม่ไหวแล้วเว้ย เค้าลือกันทั้งมหาลัยเลยว่าแกไปขอคบกับน้องจงอิน เดือนบริหารอ่ะ”
“ป่าว ไม่ได้ขอ แค่เอากุหลาบไปให้...”
“กรี๊ดดด !! โด้ แกเจ๋งว่ะ ได้ข่าวว่าน้องเค้ายิ้มไม่หุบเลยใช่ป่ะ”
“ไม่รู้ดิ เอาให้แล้วก็เดินออกมา” ดีโอตอบด้วยใบหน้าเรียบ เหมือนว่าเป็นเรื่องปกติ
“โหย เย็นชาว่ะ ฉันว่านะ น้องเค้าต้องชอบแกแน่เลย....พี่ดีโอ หนุ่มน่ารักของนิเทศเป็นแฟนกับน้องจงอิน เดือนบริหาร...”
“นี่ๆๆ อย่าเพ้อเจ้อ ดอกกุหลาบนั่นของลูน่ามัน ไม่ใช่ของฉัน แล้วก็นะ ฉันกับหมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน..โอเค?”
แบคฮยอนขมวดคิ้วเป็นปม ดีโอจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง แต่ที่ดีโอไม่เข้าใจเหมือนกันคือ ทำไมทุกคนถึงคิดว่าเขาชอบจงอิน ก็ในเมื่อเขาก็บอกจงอินอยู่ ว่าเพื่อนฝากมาให้ ไม่ใช่กุหลาบของเขาสักหน่อย...โด้ก็งง -_-
แบคฮยอนพยักหน้ารับรู้เรื่องราว แล้วบ่นอุบอิบเสียดายเล็กน้อย แถมยังยุให้เพื่อนรักไปขอจงอินเป็นแฟนจริงๆ อีกต่างหาก จึงได้มะเหงกน้อยๆ จากโด้มาเป็นของรางวัล...เอะอะตี เอะอะตี ตลอดแหละ =_=
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!จง.....จง.....จงอิน....จงอินมา” เสียงนักศึกษาหญิงคนนึงกรี๊ดขึ้นอย่างบ้าคลั่ง..นี่คงเป็นสาวกจงอินเอฟซีอีกคนสินะ ว่าแต่เมื่อกี๊นางบอกว่าใครมานะ....จงอินหรอ...คงไม่ใช่...
“เฮ้ย !!! OoO” ดีโอถึงกับตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบว่าไอ้เจ้าของชื่อเมื่อกี๊นั่งอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“หวัดดี” ผู้ชายตรงหน้าส่งยิ้มหวานพร้อมกับโบกมือทักทาย
“มาทำอะไรอ่ะ” ดีโอถามเรียบๆ
“ก็มาหาพี่ไง ^_^”
“เพื่อนฉันไม่อยู่หรอก ตอนนี้หน้าจะดูคอนเสิร์ตอยู่แถวๆ คณะศิลกำมั้ง” ดีโอพูดออกไปเมื่อเห็นว่าจงอินถือกุหลาบมาด้วย
“เกี่ยวรัยกับเพื่อนพี่อ่ะ ผมมาหาพี่ไม่ได้มาหาเพื่อนพี่ซักหน่อย”
“ก็นึกว่าจะมาพูดเรื่องดอกกุหลาบซะอีก” จงอินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ใช่”
“ก็เจ้าของดอกกุหลาบเขาไม่อยู่ไง”
พระเจ้า ทำไมคนตัวเล็กถึงได้พูดหน้านิ่งแบบนี้ล่ะเนี่ย แล้วอะไรคือเจ้าของดอกกุหลาบไม่อยู่ หรือมันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
“เจ้าของดอกกุหลาบ??”
“อืม” ดีโอยักคิ้ว
“ไม่ใช่พี่หรอ”
“ป่าว”
ไปแล้วครับสติจงอิน นี่มันเชี่ยมากเลยนะ ตกลงว่าดอกกุหลาบนี่ของใคร แล้วไอ้ที่บอกว่าชอบน่ะ มันคืออะไร ดูท่าทางคนตัวเล็กข้างหน้าไม่ได้แสดงอาการว่าชอบเขาเลยซักนิด อีกทั้งยังดูเหมือนจะรำคาญเขาด้วยซ้ำ
“เฮ้ย ทำไรอ่ะ” ดีโอตกใจที่จู่ๆ จงอินก็โยนกุหลาบในมือลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“ก็มันไม่ใช่ของพี่ ผมก็ไม่เอาไง”
“จะบ้ารึไง เพื่อนฉันอุตส่าซื้อมาให้นายนะ !” ร่างเล็กดุ แต่จงอินนี่สิ ยังยืนยิ้มอยู่ได้
.....แม่ม ตอนโมโหยิ่งน่ารักขนาดเลยเถอะ...จงอินจะไม่ท้นนนนนนนนนน !!
“เสียมารยะ....อุ๊บ” ริมฟีปากเล็กถูกคลอบคลุมด้วยริมฝีปากหนาของอีกคน นั่นยิ่งทำเอาทุกคนในห้องสมุดจ้องมาที่ทั้งสองเป็นตาเดียว จงอินแกล้งไซร้ลิ้นหยอกล้อริมฝีปากอีกคน ส่วนดีโอก็พยายามผลักคนตัวสูงกว่าเยอะออก แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฮ้า....พี่แม่งเล่นของแน่เลยว่ะ ทำอะไรกับหัวใจผมวะเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะได้ทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น คิกคิก”
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ประสาทกลับหรือไงฮะ !!! ” โกรธจนด่าไม่ถูกแล้วเนี่ย
“นี่เป็นวิธีจีบผมอีกอย่างนึงใช่ป่ะ แบบแกล้งอ่อยให้ชอบแล้วมาเล่นตัวทีหลังอะไรแบบนี้ป่ะ?”
“ไอ้บ้า !!!!!!!!!!! คนที่ชอบนายน่ะ เพื่อนฉันไม่ใช่ฉันโว้ยยยยย” ดีโอด่าอีกคนกลับอย่างโมโห
“ก็พี่บอกชอบผมแล้ว ยั่วจนผมไม่เป็นอันทำอะไรเลย สตงสติแม่งหายหมดเลยวันนี้ คิดถึงแต่พี่อ่ะรู้มั๊ย...ไม่รู้ล่ะ จีบผมแล้วรับผิดชอบเลย ” จงอินพูดหน้าตาเฉย แต่อีกคนนี่สิ แทบจะกระโดดขึ้นไปหยิกหนังหน้าด้านๆ นั้นเต็มทน พูดออกมาได้ไงว่าเขาจีบมัน ก็บอกอยู่โต้งๆ ว่าเพื่อนชอบเพื่อนชอบ...เข้าใจมั๊ย ????
“บอกอีกทีนะ...คนที่ชอบนายคือเพื่อนฉัน ชื่อ ลูน่า ปีสอง นิเทศศาสตร์ ...ไม่ใช่ฉัน เข้าใจ๊?”
“ไม่เข้าใจว่ะครับ เข้าใจแค่ว่า.....จีบผมแล้ว รับผิดชอบด้วยครับพี่ ^_^”
จงอินเดินยิ้มออกไปอย่างมีความสุข ผิดกับอีกคนที่ทั้งเจ็บใจ ทั้งอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ไม่ต้องคิดมาเลยว่าทำไมถึงอาย ก็เพราะสายตาของคนในห้องสมุด ส่งมากดดันเขาอีกรอบแล้วไง ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งแรกอีกนะจะบอกให้...ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เด็กบ้านั่นแหละ ฮึ่ย !!
......................................................................................................................................................................
วันเสาร์แห่งชาติ -_-
“โด้ ได้ข่าวว่าเมื่อวานน้องจงอินเล่นเลิฟซีนกับแกต่อหน้าคนทั้งห้องสมุดเลยหรอวะ”
“หยุดพูดเรื่องนั้นเลยนะลูน่า ทั้งหมดเป็นเพราะดอกกุหลาบของแกนั่นแหละ”
“โหย แซวนิดแซวหน่อย ไม่ต้องโมโหกลบเกลื่อนก็ได้ แบคมันเล่าให้ฉันฟังระเอียดยิบเลยแหละ อิอิ”
“หยุดพูดเรื่องนี้เดี๋ยวนี้ !!”
ดีโอเริ่มหงุดหงิดที่เพื่อนแซว แต่ก็ไม่ได้โกรธมากมายอะไร เรื่องเมื่อวานเขาอยากจะลบมันออกจากความทรงจำไปตลอดชีวิตด้วยซ้ำ เกิดมาจนโตป่านนี้ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาจูบกับผู้ชายต่อหน้าคนเยอะแยะขนาดนั้น จะว่าอายก็อาย แค้นก็แค้น เขาเสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง ทำอะไรไม่ได้นอกจากกรีดร้องอยู่ในใจ ไอ้เพื่อนแบค ตัวดีก็นั่งอ้าปากค้าง ไม่ได้ช่วยอะไรเลยซักนิด ...มันก็คงช็อคไม่ต่างจากผมหรอก
วันนี้เป็นวันหยุด ดีโอกับลูน่านัดกันมาทำงาน อ้อ เหลือแบคฮยอนอีกคน ตื่นรึยังก็ไม่รู้ แต่ก็นั่งรอมันในห้องสมุดนี่แหละ เดี๋ยวก็มา ที่จริงดีโอก็อยากจะย้ายไปทำที่อื่นอยู่เหมือนกัน เข้ามาในนี้แล้วมันทำให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ฮึ่ย !! ไม่พูดถึงมันแล้ว หงุดหงิด
....................................................................................................................................................................
“โอ๊ย มึงลากกูมามหาลัยทำไมแต่เช้าวะ แม่ง วันนี้วันหยุดนะเว้ย มึงประสาทกลับป่าววะเนี่ย”
“อย่าโวยวายได้มั๊ยไอ้เซฮุน ทำเพื่อความสุขเพื่อนมึงเนี่ย ทำให้กูได้ไหมครับ?”
“ความสุขอะไรของมึงอีก?”
“วันนี้มีสายรายงานมาว่าเมียกูจะมาทำงานห้องสมุด”
“เมียมึง? เชี่ย อิดำ มึงมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
“เมื่อวาน”
“เฮ้ย เคลมเร็วนะมึง”
“ยังไม่ได้เคลมเว้ย แค่จูบ”
“แค่จูบนี่มึงเรียกเมียเลยหรอ”
“ว่าที่เมียก็ได้วะ”
“มึงเอาจริงดิ”
“ถ้าเล่นๆ แล้วกูจะปลุกคุณมึงตั้งแต่เช้าทำเป๊ะอะไรวะครับ”
“แล้วมึงไม่กลัวเรตติ้งตกแล้วหรอ”
“.........” จงอินชะงักกับคำถามของเพื่อน นั่นสิ ทำแบบนี้แล้วเรตติ้งตกเลยนะ ...แต่ก็ไม่รู้สิ ในเมื่อคิดว่าจะลุยแล้วก็ต้องลุยให้สุดดิ เรตติ้ง ช่างแม่งไปก่อนละกัน
“กูคิดว่ากูปลงได้ละ !!!”
ความคิดเห็น