ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Crazy Kids ! ]} ผ ม รั ก เ ด็ ก [YAOI]

    ลำดับตอนที่ #1 : C R A Z Y K I D S # .0 ไม่ได้มีแค่นางงามนะที่รักเด็ก

    • อัปเดตล่าสุด 1 พ.ย. 56


    0.



    ไม่ได้มีแค่นางงามนะที่รักเด็ก
























    ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำพอดีตัวรับกับใบหน้าของคมเข้มตามสไตล์หนุ่มยุโรปได้อย่างลงตัวทำเอาเลขาสาวของคู่สนทนาอายม้วนจดผิดจดถูกอยู่พักใหญ่ มีเพียงสายของหญิงวัยกลางคนหัวหน้างานของเจ้าหล่อนส่งสายตาติติงไปให้เป็นระยะๆ





    ตกลงตามนี้นะคะ ขอบคุณที่ร่วมงานกับเราค่ะสาวเจ้าวัยกลางคนกล่าวก่อนจะลุกขึ้นจับมือกับนักธุรกิจหลุ่มหล่อตรงหน้าทำเอาสาวเลขาอิจฉาเจ้านายตาเป็นมัน






    "ประภา ออสตินอยู่ไหน"หลังจากออกจากห้อง มิสกอร์ดอนก็ถามหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอทันทีประหนึ่งกลัวจะเอาลูกของคุณเธอไปซ่อนเสียอย่างนั้น

    "อยู่ที่ห้องรับรองชั้นล่างค่ะ"ถึงอย่างนั้นก็เถอะการมาเป็นเลขาของผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้เธอได้พบพานชายหนุ่มหน้าตาดีบ่อยๆ ลูกชายของเจ้านายหล่อนเองก็หล่อใช่ย่อยแถมนิสัยก็ยังน่ารักน่าเอ็นดูทำเอาสาวเจ้าอยากพรากผู้เยาว์ขึ้นมาตะหงิดๆ

    "โทรบอกออสตินว่ารออีกหน่อย ฉันจะไปทักทายคนรู้จักสักหน่อย"

    "ค่ะ"

     

     

     


     

    ตารางงานวันนี้หมดรึยังเสียงทุ้มต่ำติดแหบแต่มีเสน่ห์เฉพาะตัวฟังกี่ทีก็ไม่ชินมีแต่จะเขินหน้าแดงเถือกอายเจ้านายเสียได้

     

    หมดแล้วค่ะ คุณฟรอสต์คะพรุ่งนี้มีคิวคุยโปรเจกใหม่กับคุณญาดาด้วยนะคะ ประมาณบ่ายสองค่ะ

    "อืม"  คลินตัน ฟรอสต์ ผู้บริหารใหญ่ของบริษัท ฟรอสต์ คอร์เปอร์เรชั่น บริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์
    มากมาย หล่อ รวย เก่ง ชายในฝันของสาวๆหลายคนเธอเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่โบราณเขาว่าอย่าใฝ่สูง
    ให้มันมากเจ้าหล่อนก็ได้แต่มองอยู่ห่างๆ(อย่างห่วงๆ)ถึงแม้ไม่ครอบครองก็กันซีนผู้หญิงทุกคนที่เข้ามา
    เข้าตำรานางมารร้ายเบาๆ




    AUSTIN's


         ฟิ้ว ~ ตุ้บ !


        ฟิ้ว ~ ตุ๊บ !


      น่าเบื่อ น่าเบื่อที่สุด นี้ถ้าไม่ติดว่าแม่บอกให้รออยู่นี่เขาคงหนีกลับบ้านไปแล้วนั่งพับจรวดอยู่นี้ได้ตั้งเกือบๆ
    ชั่วโมงแล้วยังไม่มีเงาของผู้เป็นมารดาโผล่มาสักเสี้ยวเดียวแถมห้องรับรองบ้านี่ ! มันจะกว้างไปไหน อีก
    อย่างในห้องนี่ก็มีเขาแค่คนเดียว ไม่รู้จะเหลือที่ไว้ให้ทำนาหรืออย่างไง


        ฟิ้ว ~

       โอ้โห ! ลอยได้นานชะมัด ถ้าไปแข่งคงได้รางวัลไม่ต่างอย่างน้องหม่อง ทองดีแน่นอนคิดยังไม่ทันขาดตอน
    จรวดกระดาษลำไม่ใหญ่ก็กระทบหัวของใครสักคนเข้าก่อนจะร่วงลงพื้น ทำเอาเข้าลนลานวิ่งออกไปขอโทษ
    แทบไม่ทันพานเขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนเอาได้


    "ขอโทษครับๆ" พนมมือไหว้จนหัวจะหลุดก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าซึ่งทำหน้าตาหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ
    เขาก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้

    "เล่นอะไรไม่มีมารยาท" คำพูดของคนตรงหน้าทำเอาเจื่อนไปซะสนิท

    "ถ้าจะเล่นก็ปิดประตูห้องด้วย แบบนี้มันรบกวนคนอื่น" ผมเม้มปากเป็นเส้นตรงฟังคนตรงหน้าสั่งสอนพอพูด
    จบเขาก็พูดอย่างอื่นไปไม่ได้เลยนอกจาก

    "ขอโทษครับ"

    "ออสติน !" เสียงสูงติดแหบเฉพาะตัวของคนสำคัญของเขาเรียกไล่มาจากด้านหลังทำเอาหันกลับไปแทบ
    ไม่ทัน 

    "MOM !" ผมตอบกลับเสียงไปก่อนแม่จะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆผม

    "มีอะไรกันเหรอคะ" แม่หันไปคุยกับคนตรงหน้าผมด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

    "สั่งสอนเด็กนิดหน่อยน่ะครับ"

    "ออสติน ! ไปทำอะไรเขา"แม่หันมาค้อนผมเสียงแข็งก่อนคนๆเดิมจะพูดแทรกขึ้น

    "เรื่องเล็กน้อยนะครับ ไม่เป็นไร"

    "ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ"แม่พูดก่อนจะเอามือดันหัวผมให้ก้มลงด้วย

    "งั้นหมดธุระแล้วไปก่อนนะคะ"ว่าแล้วก็หันไปส่งยิ้มให้คนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะจูงมือผมเดินจากมา




    CLINTON's

       หลังจากที่เดินลงมาตรวจงานชั้นล่างซักหน่อยจู่ๆก้มีเครื่องบินกระดาษลำเล็กพุ่งมาโดนหัวผมได้พอดิบ
    พอดี ลูกใครหลานใครนะมันปามาได้โดนหัวคนอื่นเขาได้แม่นขนาดนี้  เจ้าของเครื่องบินลำเล็กไม่ปล่อยให้
    สงสัยอยู่นาน เจ้าตัวก็วิ่งออกมาก่อนจะขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่เรือนผมสีน้ำตาลเข้มพงกหัวขึ้นลงยังกับ
    ตุ๊กตาเด้งๆที่ตั้งอยู่หน้ารถ ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมา ทำเอาเขาเก๊กหน้าขรึมแทบไม่ทันเดี๋ยวเผลอหลุด
    ยิ้มไปเด็กมันจะคิดว่าทำถูกเป็นได้

    "เล่นอะไรไม่รู้จักมารยาท"ผมปรามไปหน่อยๆถึงจะไม่อยากทำให้เจ้าตัวรู้สึกแย่ก็เถอะ

    "ขอโทษครับ" น้ำเสียงรู้สึกผิดที่ส่งมาทำเอาเขาไม่อยากจะต่อว่าอะไรต่ออีกเลย   ก่อนผู้ปกครองที่คุ้นหน้า
    ของเด็กหนุ่มจะเดินเข้ามาพอดี

    "ออสติน ! ไปทำอะไรเขา" 

    "มีอะไรกันเหรอคะ" สาวเจ้าหันมาถามผมสีหน้าเป็นกังวลนิดหน่อย

    "สั่งสอนเด็กนิดหน่อยน่ะครับ" ผมได้ตอบไปตามความเป็นจริงถึงจะสงสารเด็กตรงหน้านี่นิดหน่อยก็เถอะ
    แต่พอเห็นท่าไม่ดีคนตรงหน้าจะโดนดุเข้าหน่อยก็อดจะช่วยไม่ได้

    "ออสติน ! ไปทำอะไรเขา"

    "เรื่องเล็กน้อยนะครับ ไม่เป็นไร" เธอหันว่ากล่าวขอโทษก่อนจะพาเด็ก 'ออสติน' ของผม เดินจากไป ผมไม่ได้
    พูดอะไรผิดหรอกนะ ก็ออสตินที่อีกไม่นานก็ต้องเป็นของผมไงละ ว่าแต่กฏหมายพรากผู้เยาว์เขาว่ายังไงนะ
    ช่างมันเถอะยังไงผมก็ไม่สนอยู่แล้ว...ก็บอกไว้ตั้งแต่ข้างต้นแล้ว  'ไม่ได้มีแค่นางามหรอกนะที่รักเด็ก'






    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    ชอบมั้ยคะ ???? เป็นยังไงบอกด้วยนะคะ >0 < เอาออสตินมาแปะไว้ 555+ เป็นสินบน เม้นเป็นกำลังคน
    แต่งหน่อยนะ >///<




     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×