ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro :: ๋ ไวรัสที่หลุดออกมา ๋::
[หลังโรงเรียนมัธยมชายล้วนโซโซ]
"มึงว่ามันคือไรวะ" เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนในกลุ่มพลางมองของเหลวสีฟ้าขุ่นๆที่บรรจุอยู่ในหลอดแก้วมิดชิด
"กูว่าเอาไว้นี่แล้วไปบอกอาจารย์ดีกว่าว่ะ" เด็กผู้ชายอีกคนในกลุ่มโพล่งขึ้นมา เพื่อนส่วนหนึ่งเออออเห็นด้วยกับเขา
"พวกมึงนี่ไม่ใจเลยว่ะ" เด็กผู้ชายท่าทางหน้าตาเรียบร้อยแต่นิสัยตรงกันข้ามพูดขึ้นแล้วแย่งเอาหลอดแก้วในมือของเด็กชายคนแรกมาถือเอาไว้เอง "มึงเห็นจุกยางตรงนี้ปะ" เขาชี้ไปที่ปลายหลอดแก้วที่มีจุกยางเล็กๆขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางแค่หัวปากกาเมจิก "ละมึงเห็นเข็มนี้ปะ" พูดจบก็เลื่อนมือไปชี้ที่กล่องกระเป๋าขนาดใหญ่ที่แต่เดิมเคยบรรจุหลอดแก้วนี้ซึ่งข้างๆมีกล่องเข็มฉีดยาบรรจุอยู่
"ไอ้โด้! มึงยิ้มงั้นอย่าเชียวนะมึง ขืนเล่นพิเรนทร์ๆเกิดไอ้น้ำสีฟ้าๆข้างในหลอดมันระเบิดนี่ตาย5กันทั้งโรงเรียนเลยนะเว้ย" เด็กชายคนแรกที่ถูกแย่งหลอดแก้วไปเอ่ยปราม
แต่หาฟังไม่.. เขากลับทำหูทวนลมแล้วก้มแกะกล่องเข็มฉีดยาออกโดยไม่ฟังคำเพื่อนคนอื่นแต่อย่างใด เขาดึงปลอกพลาสติกที่หุ้มเข็มออกแล้วเจาะเข็มเสียบเข้าจุกยางไปครึ่งเข็ม ก่อนจะบรรจงดูดของเหลวสีฟ้าข้างในเข้ากระเปาะเข็มฉีดยาจนได้พอประมาณแล้วก็ดึงเข็มออก
"ไงล่ะ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์พลางชูเข็มฉีดยาในมือไปมา "เอาไปอวดรุ่นพี่ไคดีกว่า~~"
"เห้ย! ไอ้บ้านี่ =_=" เด็กผู้ชายคนนึงในกลุ่มร้องเรียกเขา ซึ่งตอนนี้กำลังวิ่งถือเข็มฉีดยาออกไปมืออีกข้างก็ถือกล่องกระเป๋าใบนั้นไปด้วย แต่เขาวิ่งเร็วมากจนหายลับไปแล้ว
"ปล่อยมัน" เพื่อนอีกคนเดินมาตบบ่าแล้วก็พากันแยกย้ายกันไป
DO's part
ผมวิ่งถือเข็มฉีดยาอย่างเริงร่าไปทางหอพักของโรงเรียน เป้าหมายของผมคือรุ่นพี่ไคที่เป็นพี่รหัสผมที่อยู่เกรดสิบสอง เขาเป็นคนชอบทำการทดลองนั่นนี่โน่นมาก และก็เป็นคนที่ฉลาดมากกกกกกกกก จนผมนับถือให้เป็นไอดอลของผมเลย >___< รุ่นพี่ต้องตื่นเต้นแน่ๆที่ได้เห็นเจ้าเข็มฉีดยาในมือของผม แน่นอนว่าเช้าขนาดนี้รุ่นพี่ไคคงยังนอนไม่ตื่นชัวร์ ผมเลยได้โอกาสไปปลุกพี่เขาที่ห้องนอนด้วย
แหน่ะ...คิดอะไรล่ะสิ -3- อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยไปหารุ่นพี่อยู่หอบ่อยหรอกครับ รู้สึกแอบเกรงใจ(นิดๆ) แถมรูมเมทรุ่นพี่ไคยังเป็นรุ่นพี่เซฮุนที่หน้าตาไม่ต้อนรับแขกอีก นั่นแหละครับเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมชอบไปแวะคุยกับรุ่นพี่ไคอยู่ที่โรงเรียนมากกว่า
"!!!"
ระหว่างทางเข้าก่อนจะถึงหอพัก ด้วยความเหม่อกับความเร่งรีบของผมกับพื้นต่างระดับเจ้ากรรมทำให้ผมวิ่งสะดุดหน้าคะมำล้มลงไปกับโต๊ะยามหน้าหอพัก
"โอ้ย!"
เสียงผมกับยามร้องออกมาพร้อมกัน ผมลูบสันจมูกตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเตรียมจะขอโทษน้ายาม
"ขะ..ขอโทษครับ เหวอ!"
ผมตะลึงภาพตรงหน้าอยู่ประมาณ 3 วิ ก่อนจะรีบสปริงตัวไปดึงเข็มฉีดยาที่ปักอยู่ตรงต้นแขนซ้ายของน้ายามออกอย่างรวดเร็วพร้อมโค้งตัวขอโทษขอโพยน้ายามจนหัวแทบโขกกับโต๊ะอีกรอบ
"ขอโทษครับน้าๆๆๆ ฮือออ ทีหลังผมจะระวังนะครับ TT"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรๆพ่อหนุ่ม ทีหลังก็ระวังด้วยล่ะ" น้ายามหัวเราะร่าพร้อมเอามืออีกข้างมาลูบแขนข้างที่โดนเข็มฉีดยาปักมาหมาดๆเมื่อกี้ไปมาเหมือนจะเจ็บ น้ายามแกลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันมาพูดกับผม "ว่าแต่พ่อหนุ่มจะเข้าหอใช่มั้ย รีบออกมาล่ะอีก 10 นาทีออดเข้าชั้นเรียนประตูมันก็จะปิดแล้ว"
"ครับผม ขอโทษอีกครั้งนะครับ" ผมยิ้มให้แกแหยๆก่อนจะรีบวิ่งเข้าหอพักตรงขึ้นไปยังห้องรุ่นพี่ไค
ผมจัดการเคาะประตูห้องที่ล็อกไว้ ระหว่างรอให้ใครสักคนมาเปิดห้องผมก็ก้มลงสำรวจดูเข็มฉีดยาในมือตัวเอง
...และนั่นทำเอาผมตะลึงจนลูกตาแทบจะทะลุเบ้าตาลงมา ก็ไอ้น้ำสีฟ้าในกระเปาะน่ะสิครับ จากที่ผมดูดมาเมื่อเช้านี้หน่อยๆตอนนี้มันไม่เหลืออยู่ในหลอดเลยสักหยดเดียว
"ซะ...ซวยแล้วไง!"
"มึงว่ามันคือไรวะ" เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยถามเพื่อนในกลุ่มพลางมองของเหลวสีฟ้าขุ่นๆที่บรรจุอยู่ในหลอดแก้วมิดชิด
"กูว่าเอาไว้นี่แล้วไปบอกอาจารย์ดีกว่าว่ะ" เด็กผู้ชายอีกคนในกลุ่มโพล่งขึ้นมา เพื่อนส่วนหนึ่งเออออเห็นด้วยกับเขา
"พวกมึงนี่ไม่ใจเลยว่ะ" เด็กผู้ชายท่าทางหน้าตาเรียบร้อยแต่นิสัยตรงกันข้ามพูดขึ้นแล้วแย่งเอาหลอดแก้วในมือของเด็กชายคนแรกมาถือเอาไว้เอง "มึงเห็นจุกยางตรงนี้ปะ" เขาชี้ไปที่ปลายหลอดแก้วที่มีจุกยางเล็กๆขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางแค่หัวปากกาเมจิก "ละมึงเห็นเข็มนี้ปะ" พูดจบก็เลื่อนมือไปชี้ที่กล่องกระเป๋าขนาดใหญ่ที่แต่เดิมเคยบรรจุหลอดแก้วนี้ซึ่งข้างๆมีกล่องเข็มฉีดยาบรรจุอยู่
"ไอ้โด้! มึงยิ้มงั้นอย่าเชียวนะมึง ขืนเล่นพิเรนทร์ๆเกิดไอ้น้ำสีฟ้าๆข้างในหลอดมันระเบิดนี่ตาย5กันทั้งโรงเรียนเลยนะเว้ย" เด็กชายคนแรกที่ถูกแย่งหลอดแก้วไปเอ่ยปราม
แต่หาฟังไม่.. เขากลับทำหูทวนลมแล้วก้มแกะกล่องเข็มฉีดยาออกโดยไม่ฟังคำเพื่อนคนอื่นแต่อย่างใด เขาดึงปลอกพลาสติกที่หุ้มเข็มออกแล้วเจาะเข็มเสียบเข้าจุกยางไปครึ่งเข็ม ก่อนจะบรรจงดูดของเหลวสีฟ้าข้างในเข้ากระเปาะเข็มฉีดยาจนได้พอประมาณแล้วก็ดึงเข็มออก
"ไงล่ะ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์พลางชูเข็มฉีดยาในมือไปมา "เอาไปอวดรุ่นพี่ไคดีกว่า~~"
"เห้ย! ไอ้บ้านี่ =_=" เด็กผู้ชายคนนึงในกลุ่มร้องเรียกเขา ซึ่งตอนนี้กำลังวิ่งถือเข็มฉีดยาออกไปมืออีกข้างก็ถือกล่องกระเป๋าใบนั้นไปด้วย แต่เขาวิ่งเร็วมากจนหายลับไปแล้ว
"ปล่อยมัน" เพื่อนอีกคนเดินมาตบบ่าแล้วก็พากันแยกย้ายกันไป
DO's part
ผมวิ่งถือเข็มฉีดยาอย่างเริงร่าไปทางหอพักของโรงเรียน เป้าหมายของผมคือรุ่นพี่ไคที่เป็นพี่รหัสผมที่อยู่เกรดสิบสอง เขาเป็นคนชอบทำการทดลองนั่นนี่โน่นมาก และก็เป็นคนที่ฉลาดมากกกกกกกกก จนผมนับถือให้เป็นไอดอลของผมเลย >___< รุ่นพี่ต้องตื่นเต้นแน่ๆที่ได้เห็นเจ้าเข็มฉีดยาในมือของผม แน่นอนว่าเช้าขนาดนี้รุ่นพี่ไคคงยังนอนไม่ตื่นชัวร์ ผมเลยได้โอกาสไปปลุกพี่เขาที่ห้องนอนด้วย
แหน่ะ...คิดอะไรล่ะสิ -3- อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยไปหารุ่นพี่อยู่หอบ่อยหรอกครับ รู้สึกแอบเกรงใจ(นิดๆ) แถมรูมเมทรุ่นพี่ไคยังเป็นรุ่นพี่เซฮุนที่หน้าตาไม่ต้อนรับแขกอีก นั่นแหละครับเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมชอบไปแวะคุยกับรุ่นพี่ไคอยู่ที่โรงเรียนมากกว่า
"!!!"
ระหว่างทางเข้าก่อนจะถึงหอพัก ด้วยความเหม่อกับความเร่งรีบของผมกับพื้นต่างระดับเจ้ากรรมทำให้ผมวิ่งสะดุดหน้าคะมำล้มลงไปกับโต๊ะยามหน้าหอพัก
"โอ้ย!"
เสียงผมกับยามร้องออกมาพร้อมกัน ผมลูบสันจมูกตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเตรียมจะขอโทษน้ายาม
"ขะ..ขอโทษครับ เหวอ!"
ผมตะลึงภาพตรงหน้าอยู่ประมาณ 3 วิ ก่อนจะรีบสปริงตัวไปดึงเข็มฉีดยาที่ปักอยู่ตรงต้นแขนซ้ายของน้ายามออกอย่างรวดเร็วพร้อมโค้งตัวขอโทษขอโพยน้ายามจนหัวแทบโขกกับโต๊ะอีกรอบ
"ขอโทษครับน้าๆๆๆ ฮือออ ทีหลังผมจะระวังนะครับ TT"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรๆพ่อหนุ่ม ทีหลังก็ระวังด้วยล่ะ" น้ายามหัวเราะร่าพร้อมเอามืออีกข้างมาลูบแขนข้างที่โดนเข็มฉีดยาปักมาหมาดๆเมื่อกี้ไปมาเหมือนจะเจ็บ น้ายามแกลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันมาพูดกับผม "ว่าแต่พ่อหนุ่มจะเข้าหอใช่มั้ย รีบออกมาล่ะอีก 10 นาทีออดเข้าชั้นเรียนประตูมันก็จะปิดแล้ว"
"ครับผม ขอโทษอีกครั้งนะครับ" ผมยิ้มให้แกแหยๆก่อนจะรีบวิ่งเข้าหอพักตรงขึ้นไปยังห้องรุ่นพี่ไค
ผมจัดการเคาะประตูห้องที่ล็อกไว้ ระหว่างรอให้ใครสักคนมาเปิดห้องผมก็ก้มลงสำรวจดูเข็มฉีดยาในมือตัวเอง
...และนั่นทำเอาผมตะลึงจนลูกตาแทบจะทะลุเบ้าตาลงมา ก็ไอ้น้ำสีฟ้าในกระเปาะน่ะสิครับ จากที่ผมดูดมาเมื่อเช้านี้หน่อยๆตอนนี้มันไม่เหลืออยู่ในหลอดเลยสักหยดเดียว
"ซะ...ซวยแล้วไง!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น