เนื้อเรื่องส่วนตัวของอากิระ

ลำดับตอนที่ #4 : ให้ตายสิ!ฉันสูญเสียพลังงั้นเหรอ!?(มุมมองของเรย์มุ)

หลังจากที่ฉันโดนผลักออกมาจากหลุมดำแล้วฉันก็มองรอบๆแล้วพรางเกาหัวไปด้วย "นี้เหรอคือเมืองเอซิล?ว่าแต่?..เจ้าเด็กบ้านั้น!ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดูสิ!"
ฉันบ่นไปแล้วก็พรางเดินสำรวจรอบๆเมืองในทันทีเพื่อหาที่พัก จนกระทั้งเดินมาถึงเขตที่พักที่เหมือนจะเป็นห้องเช่าเล็กๆ
"ให้ตายสิ..ความจริงก็ไม่อยากจะพักห้องพักที่เหมือนรังหนูแบบนี้หรอกนะ..แต่ช่วยไม่ได้ละนะเงินติดตัวของฉันก็มีนิดเดียวเห็นที่คงต้องไปคุยกับเจ้าของแล้วเช่าห้องพักซักห้องแล้วกัน"
หลังจากที่คุยกันตกลงอยู่นานฉันก็ได้ใจความว่า?
"ถ้าจะพักก็จ่ายค่ามัดจำมา500sa"
หญิงวัยกลางคนที่มีนาวว่าเจ๊ลำเจี๊ยกพูดขึ้นด้วยเสียงที่เหมือนจะขูดเลือดขูดเนื้อ
"500sa!?จะบ้าหรือไงยะ!ยัยป้านรก!ทั้งตัวตอนนี้ฉันมีอยู่แค่1000sa!ถ้าจ่ายตอนนี้ฉันก็เหลือแค่500saแล้วแบบนั้นฉันจะเอาอะไรกินละยะ!"
ฉันบ่นอย่างหัวเสียใส่อีกฝ่าย...แต่เหมือนเจ๊ลำเจียกจะไม่ได้สะทกสะท้านซักเท่าไรแถมหยิบบุหลี่มาดูดกันหน้าตาเฉยอีกตังหาก หลังจากสูบมาครึ่งมวนแล้วเจ๊ลำเจียกก็โยนกุญแจให้เรย์มุแล้วพูดว่า?
"ถ้าไม่มีเงินก็ออกไปหาเงินสินังหนูจะยากอะไร...อ้อแต่ลืมบอกไปนะ..ที่นี้จ่ายค่าเช้าเดือนละ400ถ้าไม่จ่าย3เดือนแม่ไล่ออกจริงๆด้วย!"
หลังจากพูดจบเจ๊ลำเจียกก็เปิดประตูห้องเช่าออกไปทิ้งให้เรย์มุยืนบ่นไม่เป็นภาษาอยู่อย่างนั้น !#$$@%%%@%@%
10นาทีต่อหลังจากที่เรย์มุบ่นจนอารมณ์โกรธสงบลงแล้วเธอก็เดินหางานไปเรื่อยๆจนมาเจอจุดที่ลงทะเบียนเลือกสายนักล่า
".อื้ม~?เอาไงดีนะ?สายประดิษฐ์หรือสายพลังโจมตีดีนะเรา" ฉันยืนนึกทางเลือกของสายนักล่าอยู่นานว่าจะลงสายไหนดีและตอนนั้นเองที่เหมือนมีเสียงของใครดังเข้ามาในหัวของฉัน
"พี่สาวนะใจร้อนและบ้าพลังแบบนี้ลงโจมตีไปเลยน่าจะเหมาะมากเลยละครับพี่"เสียงที่ฟังแล้วเหมือนเป็นเสียงของเด็กหนุ่มพูดกับฉันอย่างเป็นกันเองและดูกวนๆเล็กน้อย
"งั้นเหรอ?นายคิดว่าสายโจมตีเหมะกับฉันสินะ?"ฉันพูดตอบกลับไปขณะหลับตาอยู่
"ก็คงงั้นละครับพี่สาวฮะฮะฮะๆ"เสียงนั้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วพร้อมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะหายไปจากหัวของฉันว่า
"ผมเองก็จะลงสายโจมตีเหมือนกันหวังว่าจะได้เจอกันนะครับ"
หลังจากที่เสียงนั้นหายไปจากหัวของฉันแล้วฉันก็ลงทะเบียนสายนักล่า สายโจมตีลงไปจนเสร็จ เอาละที่เหลือก็เดินสำรวจเมืองละนะ
ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินสำรวจเมืองอยู่นั้นเอง ก็ได้มีพลังสีดำรวมตัวกันขึ้นบนท้องฟ้าก่อนที่จะพุ้งตรงมายังร่างกายฉัน
กรี๊ด~!?นี้มันอะไรกันยะ~!?ฉันรีบออกวิ่ง4x100เต็มที่แต่สุดท้ายก็หลบไม่พ้นจนโดนพลังนั้นพุ่งเข้าตัวจนหมดสติไป
"สวัสดีเหล่าผู้กล้าทั้งหลาย " ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงของใครซักคน..ฉันพยามเพ่งมองทางข้างหน้าแต่เหมือนจะไม่เห็นอะไรเพราะมันมืดมาก แถมไอ ้เสียงบ้านี้มันดันมาดังในหัวอีกตังหาก
"แกเป็นใคร!?แล้วเข้ามาอยู่ในหัวฉันได้ไง!" ฉันตะโกนอย่างหัวเสียมาก+กับมองไม่เห็นทางข้างหน้าเพราะมันมืด
"ชั้นยังบอกคุณไม่ได้ตอนนี้แต่เมื่อถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง" เสียงของหญิงสาวตอบกลับในความมืด
"แล้วเมื่อไรละที่จะถึงเวลา...ถ้าไม่ตอบฉันจะใช้ยันผนึกมารเล่นงานเธอซะ"ฉันตอบกลับไปอย่างเซ็งๆแล้วพร้อมกับใช้พลังเรียกยันออกมา.."แต่เอ๊ะ!ไหนฉันเรียกยันออกมาไม่ได้ละ!?"ฉันบ่นกับตัวเอง
"คุณยังไม่รู้สินะว่า คุณได้สูญเสียพลังเหล่านั้นไปแล้ว" เสียงของหญิงสาวพูดขึ้น
"เฮ้ย!?ตลกนามิโกะอย่างฉันเนี่ยนะ"...ฉันหัวเราะให้กับตัวเองเป็นเชิงว่าถ้าเชื่อก็บ้าแล้ว
"ไม่ตลกนะค่ะ เพราะคุณสูญเสียพลังแบบพวกเราไปแล้ว" เสียงของหญิงสาวตอบกลับชั้น
เฮ้ยจะเป็นได้ไงยะ..ฉันถามกลับไปก่อนจะลองใช้พลังอีกรอบ สองรอบ ร้อยรอบแต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ดูถ้าจะใช้ไม่ได้จริงแหะ".ฉันพูดไปขณะทำหน้าแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งไปด้วย
"จริงค่ะ แต่ท่านไม่ต้องเสียใจไปเพราะวิธีที่ท่านจะได้พลังกลับคืนมาคือ....." ในระหว่างที่ฉันกำลังตั้งใจฟังอยู่นี้เอง แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ฉันก็ลืมตาตื่นขึ้นแล้วมองสำรวจร่างกายตัวเองเล็กน้อยก่อนจะมองไปทางข้างหน้า.."สวนสาธารณะ"
ฉันมองไปทางข้างหน้าอย่างอึ้งๆในระหว่างที่กำลังนอนอยุ่ว่าแต่อะไรนิ่มๆที่ฉันนอนทับอยู่นะ?
"ตื่นแล้วเหรอพี่สาว?"เสียงที่ฟังแล้วเหมือนเด็กหนุ่มคนหนึงดังขึ้นจนฉันต้องเงยหน้าหันไปมอง จนได้พบกับใบหน้าที่ดูน่ารักและอ่อนหวานจนเหมือนกับเด็กผู้หญิงผู้เป็นเจ้าของนัยตาสีเขียวมรกและผมสั้นสีน้ำตาล กำลังส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
"อ...อากิระ!?น...นี้ฉันอนหนุนตักนายงั้นเหรอ!?"
ฉันตื่นตกใจแล้วพร้อมกับที่ใบหน้าของฉันเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด
ฮะฮะฮะๆตลกจริงนะพี่สาว..ว่าแต่?พี่ยังใช้พลังได้เปล่า?
อากิระหัวเราะสักพักแล้วเค้าก็ถามเรื่องพลังของฉันขึ้นมา ใช้แล้วหรือเมื่อกี่คงเป็นความฝันสินะ
"ฮะฮะฮะๆให้ตายเถอะฝันบ้าอะไรก็ไม่รู้ เอาละลองใช้พลังดีกว่า"
ฉันหัวเราะให้กับความฝันของตัวเอง แล้วพูดจบชั้นก็ค่อยๆลองใช้พลังแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ให้ตายสิ!?ไม่ได้ฝันไปงั้นเหรอแถมก็ไม่ตลกเลยนะยะ!?เรียกยันออกมาไม่ได้ฉันก็โดนลอบทำร้ายง่ายๆนะสิ!" ฉันบ่นอย่างหัวเสียอยุ่พักหนึงแล้วจึงหันไปมองอากิระ แต่ก็ได้คำตอบว่า
"ให้ตายสิเราแปลงร่างเป็นเนโกะมาตะไม่ได้แล้ว..แต่ยังดีที่พลังในการฟังภาษาแมวยังคงอยู่ละนะ ฮะฮะฮะๆ"
"ให้ตายสิ..แม้แต่อากิระก็ยังสูญเสียพลังงั้นเหรอ?แล้วแบบนี้ฉันจะไปขอความช่วยเหลือจากใครละ?"
ฉันบ่นอย่างนั้นอยู่ในใจจนอากิระลุกขึ้นยืนแล้วพร้อมกับหันหน้ามาหาฉันแล้วยื่นมือของเค้ามาให้ฉันแล้วพูดขึ้นว่า
"ถึงไม่รู้ว่าทั้งพี่สาวและผมสูญเสียพลังไปด้วยสาเหตใด..แต่พวกเรา2คนมาร่วมมือกันเพื่อทวงพลังของพวกเราที่สูญเสียไปกลับมากันเถอะครับ"
อากิระพูดจบก็พร้อมกับที่เค้ายิ้มกว้างให้ฉันอย่างเป็นมิตร 
ห...ให้ตายสิ..ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่น่ารักจริงๆ
ฉันบ่นแบบนั้นอยู่ในใจแล้วพร้อมกับที่หัวเราะให้กับความอ่อนแอของตัวเองขึ้นเบาๆแล้วยื่นมือของตัวเองออกมาไปจับมือของอีกอากิระแล้วลุกขึ้น
"ตกลงฉันจะรวมมือกับนายอากิระ..เรา2คนมาร่วมมือกันแล้วนำพลังของพวกเรากลับมากันเถอะ"
ฉันพูดไปแล้วส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรตอบรับความรู้สึกของอีกฝ่าย
"จริงเหรอ?อื้มๆงั้นก็ตามมาสิพี่เรย์..."
อากิระมองเรย์มุแล้วพยักหน้าขึ้นเบาๆแล้วพร้อมกับที่จูงมือของเรย์มุแล้ววิ่งออกไป
เอ๊ะ~!?
ฉันทำหน้า งงๆแล้วพร้อมกับที่โดนอากิระลากไปแบบกึ่งเดินกึ่งวิ่งจนมาถึงจุดชมวิวของภูเขาหลังเมือง
"ดูสิๆพี่เรย์พระอาทิตย์ตกละสวยไหมละ~"
อากิระพูดขึ้นอย่างสนุกแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
"ว..ว้าว..สวยจังแหะ.."
ฉันยืนมองพระอาทิตย์ตกจากรั้วกันของจุดชมวิวบนภูเขาพร้อมกับที่มีสายลมอ่อนๆพัดมาที่ตัวของฉันจนรู้สึกเย็น
"นี้..อากิระบนนี้ลมเย็น..ด..ดีนะ"
ในจังหวะที่ฉันหันไปมองหน้าอากิระอยู่นี้เองจู่ๆหน้าของฉันก็แดงขึ้น เพราะว่าใบหน้าด้านข้างของอากิระที่ต้องแสงอาทิตย์อ่อนๆยามเย็นนั้นดูน่ารักและอ่อนหวานเหมือนกับเด็กผู้หญิง แต่ก็แฝงไปด้วยความเท่ของเด็กหนุ่มในวัยม.ปลายมากมาย
น...นี้ฉันหน้าแดงให้ตานี้งั้นเหรอ?อย่าบอกนะว่า?ฉ...ฉันตกหลุมรักตาแมวบ้านี้เข้าแล้ว...
ฉันพูดออกไปขณะที่ใบหน้าของตัวเองแดงขึ้นมากจนถึงใบหู
"น...หนาวจังแหะ.."
อากิระพูดไปขณะกอดตัวเองแล้วสั่นขึ้นเพราะลมหนาว
"ห...ให้ตายสิ..เอา"
ฉันสถบให้กับตัวเองพร้อมกับที่ถอดผ้าพันคอออกมาแล้วใส่ให้อากิระ จนอีกฝ่ายหันมามอง
"อ....เออ?..ขอบคุณนะครับ"
อากิระยิ้มกว้างออกมาให้เรย์มุเหมือนกับลูกแมวที่ยิ้มขอบคุณที่เจ้าของให้ของเล่นใหม่
"ม...ไม่เป็นไรยะ"
ฉันพูดขึ้นมาเบาๆแล้วพร้อมกับที่แอบลูบหัวของอีกฝ่ายไปด้วย
"เมี๊ยว~คิคิคิๆมือของพี่สาวอุ่นจังเลยนะครับ"
อากิระพูดไปแล้วยิ้มเป็นเชิงอ้อนๆให้อีกฝ่าย
ย...อยู่แล้วนะยะ..ฉ..ฉันเป็นพี่ของนายปีหนึงนะยะ
ฉันพูดไปขณะที่หันไปมองพระอาทิตย์ตกต่อเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าฉันหน้าแดงมากจนไม่กล้ามองตรง
"อาทิตย์อัสดงยามเย็นช่างงดงามจริงๆนะครับพี่สาว"
อากิระพูดไปขณะที่สายลมต้องผมของเค้าจนพัดไปตามแรงลมอ่อนๆแล้วยืนกอดอกชมต่อไป
"อ..อื้มพระอาทิตย์อัสดงยามเย็นช่างงดงามจริงนั้นละ..แต่ว่า"
ฉันหยุดพูดในช่วงท้ายแล้วพูดขึ้นเบาๆมากเหมือนกับจะไม่ให้อีกฝ่ายรู้
"แต่พระอาทิตย์อัสดงยามเย็นยังสู้ใบหน้าที่อ่อนหวานและแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งของนายไม่ได้หรอกนะ.."
ฉันพูดขึ้นในใจแล้วพร้อมกับที่แอบพิงไหล่ของอากิระเล็กน้อย
"ให้ตายสิ..วันนี้ฉันเหนื่อยจริงๆ"