เนื้อเรื่องส่วนตัวของอากิระ

ลำดับตอนที่ #1 : การเปิดตัวครั้งแรกของเด็กหนุ่มหน้าหวาน

อ๊อด~ ~

เสียงของออดภายในโรงเรียนดังขึ้น เพื่อเป็นสัญญาณในการเข้าเรียนคาบแรกของช่วงบ่าย

นักเรียนชั้นปีหนึ่งทุกคนรีบวิ่งขึ้นห้องเรียนเพราะวิชาแรกของช่วงบ่ายเป็นวิชาการชำแหละสิ่งมีชีวิตของ ศ.แฟรงค์

" แต่เอ๊ะนั่นใครมานอนอยู่ตรงนั้นนะนี่มันก็น่าจะได้เวลาเข้าเรียนแล้วนิ " เสียงของ ศ.แมรี่พูดขึ้นก่อนที่จะเดินตรงมายังร่างของผม

"เธอไม่มีเรียนหรอ นี่มันได้เวลาแล้วนะ" เสียงของ ศ.แมรี่ดังเข้ามาในโสตประสาท

"อ๊ะ...มีครับอาจารย์แต่เมื่อวานไปบาร์กับรูมเมจและพวกสัตว์เลี้ยงนะครับก็เลยดื่มหนักแล้วกลับหอดึกไปหน่อย" 

"อ้าวนี่เธอ...อากิระ...นักเรียนชั้นปีหนึ่งไม่ใช่หรอ เธอไม่รู้หรอว่าตอนนี้มันวิชาอะไร" เสียงของ ศ.แมรี่ถามชั้นขึ้น  ผมก็ทำได้เพียงส่ายหัว

"เธอไม่รู้จริงๆใช่มั๊ย วิชานี้มันเป็นวิชาของ ศ.แฟรงค์นะ" ศ.แมรี่ยังคงถามผม

"เฮ้ย~!?ซวยแล้วไง!เข้าสายโดนทำโทษแน่เรา!" ทำหน้าตื่นเต็มที่

"งั้นเธอรีบไปเลยนะ" ศ.แมรี่บอกผมเมื่อเห็นสภาพการตกใจที่แสนจะ..น่าสงสารปนสมเพชนิดหนึง

..
..
..
..

วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องร่างกายของมนุษย์ โดยชั้นจะมีตัวเองให้ดูประกอบ

"ปั้ง" เสียงของผมผลักประตูเข้าเต็มแรง ก่อนที่จะสังเกตุเห็นสายตาของคนทั้งห้องที่มองมาทางชั้น แต่มันก็ไม่ค่อยเท่ากับสายตาของใครคนหนึ่งที่

ได้ชื่อว่า ศ.แฟรงค์

"เธฮรู้มั๊ยว่ามันกี่โมงแล้ว" ศ.แฟรงค์ก้มมองนาฬิกาก่อนจะหันมาถามชั้น

"บ...แบบว่าผมไม่รู้ครับ.." ยิ้มแห้งๆ

"เธอไม่เห็นรึไงว่ามันผ่านมาจะครึ่งชั่วโมงแล้ว"..น้ำเสียงดุดันปนโมโหเล็กน้อยที่ผมสัมผัสได้ว่าอาจารย์แฟรงค์คงพยามระงับความโกรธของตัวเองไม่ให้ตัวของเค้าเองหยิบเลื้อยหรือมีดผ่าตัดเล็มเล็กมาปาใส่นักเรียนใหม่ที่เข้าสายอย่างผม............................................

"ขอโทษครับอาจารย์ครั้งหน้าผมจะไม่มาสายแล้วครับ" ผมพูดเสร็จก็โค้งศรีษะเล็กน้อย

"ดีนะที่เป็นครั้งแรก ชั้นจะไม่เอาเรื่องเธอ" ศ.แฟรงค์พูด มันทำให้ชั้นรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที

ผมกำลังจะเดินไปนั่งข้างๆเฟย์ลินน์ แต่กลับถูกมือของใครดึงไว้ซะก่อน

"เฮ้ย~!?อะไรอีกละเนี่ย?" ผมเผลออุทานด้วยความลืมตัวจนเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

"เธอว่าไงนะ" เสียงของ ศ.แฟรงค์ถามด้วยแววตาที่โรคจิตนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว

"เธอยังไม่ได้แนะนำตัวเลย" ศ.แฟรงค์พูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย


"โอฮาโยครับเพื่อนๆทุกคน ผมอากิระ มินาโมโตะ หรือเรียกอย่างสนิทสนมว่าอากิคุงหรือจังอะไรก็แล้วแต่ทุกคนจะเรียก ผมเป็นเด็กหอสายฟ้าหรือเทพซุสและเป็นเผ่าเนโกะมาตะครับ แต่ก็ไม่ใช้สายเลือดแท้นะครับ ผมเป็นพวกเลือดผสมนะครับผมมีน้องสาวคนหนึงที่สนิทกันมากมาแต่เด็ก แต่ก็เป็นเผ่าคิสึเนะนะครับ ส่วนอาวุธที่ผมใช้ปืนคู่ครับมีชื่อว่าเบียคุชิกิและซานะครับส่วนความสามารถพิเศษละก็...แหะๆต้องคบเป็นเพื่อนกันไปนานๆถึงจะรู้ครับส่วนของหวานที่ชอบก็พวกเค้กชาเขียวและเค้กนมสดครับ เครื้องดื่มที่ชอบก็พวกน้ำอัดลมชาเขียวเย็นแและก็พวกเราเด็กหอสายฟ้าชอบงานปาตี้และการดื่มครับว่างๆก็ขอเชิญพวกหออื่นๆไปดื่มเป็นเพื่อนพวกเราที่บาร์ก็ได้นะครับ และก็ผมมีสัตว์เลี้ยงอยู่2ตัวครับเป็นแมวดำและกระต่ายชื่อคุโรเนโกะและอุซาริว่างๆก็ไปเล่นกับพวกเธอได้นะครับ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับมินะ! โค้งศรีษะเล็กน้อย"


"งั้นเธอคิดว่าสามารถที่เธอคิดว่าเจ๋งที่สุด" ศ.แฟรงค์ถามขึ้นทำให้ชั้นนึกความสารถ

ผมหลับตาลงแล้วกางแขนทั้ง2ข้างออกไปข้างๆลำตัวพร้อมกับที่ผมพูดขึ้นมาว่า?"สายลมแห่งการเกิดใหม่"หลังจากที่ผมพูดจบหน้าต่างของห้องทุกบานก็เปิดออกทั้งหมดแล้วมีสายลมเย็นอ่อนๆที่พัดดอกซากุระเข้ามาภายในห้องเรียนจนส่งกลิ่นหอมอ่อนๆพร้อมกับที่ลมพัดกลีบดอกซากุระ ผ่านพวกซากสัตว์สตาฟ อยางพวกแมวและหมา พร้อมกับที่พวกมันที่กลับมามีชีวิตอีกครั้งพร้อมกับพวกแมวและหมาก็ร้องประสานเสียงกันไปมาเป็นหวงทำนองที่ไพเราะตามจังหวะที่ผมโบกนิ้วและแขนไปมาอย่างวาทยกร จนบรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนานจากเพื่อนร่วมชั้น และเสียงกรี๊ดกราดของพวกนักเรียนหญิงที่มองพวกลูกแมว บ้างก็เข้ามาดูใกล้ๆบ้างก็ถ่ายรูปลงโทรศัพมือถือ หลังจากการแสดงโชว์จบลงพวกแมวและหมาก็ต่างกลับเข้าไปประจำตำแหน่งตามเดิมของพวกมัน พร้อมกับที่ผมดีดนิ้วขึ้น1ครั้งแล้วกลีบดอกซากุระและสายลมอ่อนๆก็หายไปแล้วพวกแมวและหมาก็กลับไปเป็นซากสตาฟตามเดิมพร้อมกับเสียงปรบมือของบรรดาเพื่อนร่วมชั้นดังกระน่ำอย่างยินดีและสนุกสนาน

"เธอชั่งเป็นเด็กที่น่าค้นหาจริงๆ งั้นช่วยเดินมานอนบนนี้หน่อยได้มั๊ย" เสียงของ ศ.แฟรงค์พูดขึ้นทำให้ผมลังเลเล็กน้อยแต่ก็ต้องเธอไปนอนบนโต๊ะ

"เฮ้ยๆนี้อาจารย์คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย?"

"นักเรียนทุกคนหันมาทางนี้ วันนี้เรามีร่างกายของสิ่งมีชีวิตมาใช้ให้ดูเป็นการประกอบการเรียนนะครับ

"เฮ้ย!อาจารย์ผมยังไม่ตายนะครับ!" ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ

"เธอมีปัญหาหรอ" ศ.แฟรงค์มองด้วยสายตาที่แบบสยองสุดๆ

"ม....ไม่มีครับอาจารย์..."

"งั้นเรามาเริ่มเรียนกัน" ศ.แฟรงค์พูดจบก็เดินมาที่ชั้นพร้อมรอยยิ้มที่แส๊นจะเป็นมิตร

"เฮ้ย~!ไม่นาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!" (เสียงกรีดร้องด้วยความกลัว)


..
...
..
..

"ขอบคุณนะ อากิระ ที่วันนี้อุสาห์มาเป็นอุปกรณ์การสอนให้ชั้น" ศ.แฟรงค์พูดด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีสุดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปพักที่ห้องพักครู

"จำไว้เลยนะอาจารย์แฟรงค์แสนโรคจิตและแสบสุดๆ" <<<คำด่าทิ้งท้าย

ปล.ตอนที่กรีดร้องคือไม่ได้ทำอะไรนะ แค่แกล้งว่าจะผ่าแต่ก็ไม่ได้ผ่า แค่เอามายืนแล้วใช้ไม้จิ้มไปตามร่างกาย

เช่นเอาไม้แหย่เข้ารูจมูก