คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] ครึ่งเพลง. kris x lay
ข้าวต้มในช้อนกลางขนาดพอดีปากยื่นมาจ่อที่หน้าผม ร่างบางของเพื่อนสนิทถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมอ้าปากรับข้าวต้มไปกิน
“ไม่กินแล้วจะหายป่ะ”
“…”
“ไหนอยากไปเจอมันไง ไม่หายแล้วจะได้ไปเจอป่ะ”
ผมนิ่งไปเมื่อลู่หานหยุดพูด ใบหน้าของใครบางคนลอยเข้ามาในหัวอย่างอัตโนมัติ พอคิดถึงหน้าใครคนนั้นขึ้นมาได้ ผมก็รีบยื่นมือไปแย่งถ้วยข้าวต้มมาจากลู่หานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่ทันที ใบหน้าหวานๆมองมาที่ผมด้วยสายตาละคนกำลังไม่พอใจ ผมเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆให้มันแล้วตักข้าวต้มจืดชืดในถ้วยเข้าปากไปแบบเงียบๆ
นี่กินเพื่อนายเลยนะเนี่ย...
“เปิดทีวีให้หน่อยดิ” ผมวางช้อนแล้วหันไปบอกลู่หานที่กำลังมองมาทางผมอยู่ มันพยักหน้าแล้วเดินไปเปิดทีวีให้ตามที่ผมบอก ก่อนจะยื่นรีโมทมาให้ผม
“ว่าละ..”
ทันทีที่ได้รีโมทมา ผมก็รียกดหาช่องที่ใครคนนั้นของผมจะไปปรากฏ ผมกดหาอยู่ได้ไม่นาน ใบหน้าหล่อเหลาอันแสนคุ้นเคยก็ปรากฏให้ได้เห็น เมื่อเห็นหน้าของคนที่รักมากที่สุดคนนึง ผมก็เผยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความสุขมากมายมาจากไหนก็ไม่รู้แฮะ ..
คิดถึง .. อยากเจอจัง
ผมยิ้มให้กับคนในทีวีอยู่แบบนั้น ลู่หานที่มองอยู่ก็เอาแต่ส่ายหัวก่อนจะเดินเอาถ้วยข้าวต้มไปเก็บให้ผม น้ำเสียงอันอบอุ่นของคนในทีวีทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเปิดเพลงของเขาคลอตามไปเบาๆ
“ทำไมถึงได้เอาแต่คิดถึงมันอยู่แบบนั้นนะ..อี้ชิง” เสียงงึมงำของลู่หานที่อยู่ไม่ไกลลอยเข้าหูผม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมละสายตาไปจากคนตรงหน้านี้ได้หรอก
อยากบ่นอะไรก็บ่นไปเหอะ
“เออ เอากล้องวิดีโอมาตั้งให้หน่อยดิ จะอัดไว้ให้คริสดู” พอได้ยินประโยคขอร้องผมเท่านั้นล่ะ ลู่หานก็ตีหน้าบึ้งใส่ผมทันที
“อี้ชิง มันทิ้ง...”
“ตั้งกล้องให้หน่อย...” ผมรู้ดีว่าลู่หานจะพูดอะไร แต่ผมไม่อยากได้ยินมัน ผมรับรู้แค่ว่าผมรักเขาก็พอ
ส่วนเขาจะรู้สึกยังไงก็ช่างมันเถอะ .. ไม่สำคัญหรอก
ใช้เวลาไม่นาน กล้องตัวเก่งของลู่หานก็มาตั้งอยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับกีตาร์คู่ใจของผมที่ลู่หานหยิบมาให้พร้อม เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็เริ่มร้องเพลงทันที
( อยากให้เปิดคลอไปด้วย: http://www.youtube.com/watch?v=R-GJqmBkkfI)
..ก็ไม่รู้ความขัดแย้งนี้จะทำอย่างไร
ที่เธอคิดถึงนั้นไม่ใช่ฉัน และรักนั้นก็แทบสลายไปแล้ว
ไม่คุ้นเคยอีกแล้ว แต่ก็ยังจะยื่นมือทั้งสองออกไป..
กอดเธอไว้ ..และพยายามดึงเรือที่ออกจากฝั่งกลับมาอย่างช้าๆ
“เฮ้ย อี้..”
“ไม่ต้อง” พอเห็นว่าผมไอ ลู่หานก็ตั้งท่าจะเดินเข้ามาดูอาการผม แต่ผมก็รีบยกมือห้ามปรามไม่ให้ลู่หานเข้ามา
นี่เป็นวิดีโอที่ผมจะส่งไปให้เขาดู ผมไม่อยากให้เขาเห็นว่าผมอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้ ..
ขอเวลาให้ฉันสักครึ่งเพลงได้หรือเปล่า ..
อย่างน้อยให้ท่วงทำนองนี้ฉุดรั้งปกเสื้อของเธอกลับมา
อดีตที่พบกัน ... เธอไม่อาจรู้สึกถึงได้อีกแล้ว
คนๆนั้นก็คือฉัน คนที่ยังพบเจอได้เสมอ
“อี้ชิง...” น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนล้าและเหนื่อยใจของลู่หานดังขึ้นเบาๆเมื่อเห็นว่าผมเริ่มไอจนมีเลือดออกมา
...เหมือนที่เคยเป็น
ขอเวลาให้ฉันสักครึ่งเพลงได้หรือเปล่า …
เรื่องราวนี้ยังจะสามารถรับรู้และเข้าใจได้อีกหรือเปล่า
ในเมื่อจากลาไปแบบนี้ และเธอได้เย็นชาไปแล้ว
ค่อยๆสลัดฉันไปเงียบๆ .. เป็นแบบนั้นจริง ฉันก็อาจจะดีขึ้นมาเอง
“ลู่หานปิดกล้องให้หน่อย”
ผมเริ่มไอหนักขึ้นจนไม่สามารถร้องเพลงต่อไปได้อีก และเรี่ยวแรงของผมก็ค่อยๆเริ่มหายไปทีละนิด จนกระทั่งมือผมร่วงลงจากตัวกีตาร์ไปแบบไม่รู้ตัว ภาพตรงหน้าเริ่มมัวจนมองไม่ชัด เสียงของลู่หานก็อู้อี้จนเกินกว่าจะรู้ได้ว่าลู่หานพูดว่าอะไร สติของผมเริ่มน้อยลงทุกที เช่นเดียวกับลมหายใจของผมตอนนี้ .. ก็ค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆด้วยเช่นกัน
“ลู่หาน .. บอกคริสด้วย .. ฝากบอกคริสด้วย... ว่า .. โชคดี”
“คริส มีของมาส่งน่ะ” ร่างสูงโปร่งโค้งให้กับเมเนเจอร์ของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินออกไปรับของที่มาส่งด้วยตัวเอง
“ซีดีโปรเจกต์แน่ๆ ..อิจฉาพี่จังแฮะ มีโอกาสไม่ได้แฟนคลับทำโปรเจกต์ให้ตลอด” เสียงรุ่นน้องในวงทำให้คริสยิ้มออกมากับท่าทางที่ดูเหมือนจะอิจฉาเขาจริงๆ แต่รอยยิ้มที่เผยออกมานั่นกับไม่ใช่อย่างที่ปากพูด คนเป็นพี่อย่างเขาก็เลยได้แต่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“ไม่ใช่ซีดีแต่เป็นเทป .. เออชานยอล พี่ยืมกล้องวิดีโอหน่อยนะ”
“อ่า ครับๆ อยู่ในกระเป๋าน่ะหยิบเอาเลย เดี๋ยวผมไปเอาของกับแบคฮยอนก่อนนะ” ว่าเสร็จชานยอลก็เดินตามแบคฮยอนออกไปข้างนอกห้อง
ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแต่เขา พี่เมเนเจอร์และสไตล์ลิสต์ก็ออกไปเตรียมงานข้างนอกกันหมด ไม่ก็ไปอยู่กันอีกห้อง สมาชิกที่เหลือในวงก็ไปเตรียมตัวกันข้างนอกด้วยเหมือนกัน
คริสจัดการเปิดเทปที่ได้มา พอเปิดวิดีโอขึ้นมา .. ข้างในนั้นกลับไม่ใช่โปรเจกต์ที่แฟนคลับทำให้อย่างที่ชานยอลคาด แต่มันเป็นวิดีโอที่แฟนหรือคนรักของเขาทำให้ต่างหาก
“..ที่เธอคิดถึงนั้นไม่ใช่ฉัน และรักนั้นก็แทบสลายไปแล้ว
ไม่คุ้นเคยอีกแล้ว แต่ก็ยังจะยื่นมือทั้งสองออกไป..”
“อี้ชิง…” คริสเอ่ยชื่อคนรักออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาคมคู่สวยเริ่มมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา
“..กอดเธอไว้ ..และพยายามดึงเรือที่ออกจากฝั่งกลับมาอย่างช้าๆ..”
“อี้ชิง” คริสยังคงเอ่ยเรียกชื่อของจางอี้ชิงซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งเห็นว่าคนในวิดีโอดูอาการไม่ดี เขาก็ยิ่งเป็นกังวล
“..ขอเวลาให้ฉันสักครึ่งเพลงได้หรือเปล่า ..
อย่างน้อยให้ท่วงทำนองนี้ฉุดรั้งปกเสื้อของเธอกลับมา..”
“เป็นไงพี่ โปรเจกต์... อ้าว” ชานยอลที่เปิดประตูเข้ามาในห้องขมวดคิ้วลงเมื่อเห็นว่าคริสมีท่าทางแปลกๆ
น้องชายคนสนิทเดินเข้าไปใกล้แล้วชะเง้อดูภาพในกล้องอย่างสงสัย ก่อนจะร้องอ๋อออกมาเมื่อเห็นคนภาพ
“..อดีตที่พบกัน ... เธอไม่อาจรู้สึกถึงได้อีกแล้ว
คนๆนั้นก็คือฉัน คนที่ยังพบเจอได้เสมอ..”
“คนนี้เป็นแฟนคลับพี่หนิ ..ผมเห็นแฟนคลับคนอื่นๆของพี่เขาพูดถึงอยู่...”
“…”
“เหมือนจะพึ่งเสียไปเมื่อสองวันที่แล้วนี้เอง”
“ว่าไงนะ”
“ดูเหมือนเขาจะป่วยน่ะ นี่คงเป็นวิดีโอสุดท้ายที่เขาทำให้พี่.. ผมว่าจะชวน...”
“…”
“พี่คริส..”
“..ขอเวลาให้ฉันสักครึ่งเพลงได้หรือเปล่า …
เรื่องราวนี้ยังจะสามารถรับรู้และเข้าใจได้อีกหรือเปล่า
ในเมื่อจากลาไปแบบนี้ และเธอได้เย็นชาไปแล้ว
ค่อยๆสลัดฉันไปเงียบๆ .. เป็นแบบนั้นจริง ฉันก็อาจจะดีขึ้นมาเอง..”
ภาพในอดีตย้อนเข้ามาในหัวเขาเป็นฉากๆราวกับละครที่เคยดู
ตอนที่เขาทิ้งจางอี้ชิงมา ..เพื่อทำตามความฝันของตัวเอง
ตอนที่อี้ชิงกอดเขาไว้แล้วขอร้องว่าอย่าไป ...
ตอนที่เขาทะเลาะกับอี้ชิง และเดินจากอี้ชิงมาในที่สุด …
ตอนที่เขากลายมาเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงในตอนนี้ …
และตอนนี้ที่เขาได้รู้เหตุผลที่ตอนนั้นอี้ชิงยื้อเขาเอาไว้แล้ว ..
ทุกๆครั้งที่จางอี้ชิงไอ มันเหมือนมีมีดกรีดลงมาที่ใจของเขา แต่พอได้ยินประโยคที่ชานยอลพึ่งบอกเขามา มันกลับเหมือนมีมีดนับพันเล่มทิ่มมาที่ใจของเขา เหมือนมีของหนักๆฟาดลงที่หน้าของเขา .. ก่อนที่น้ำตาของคนที่ชื่อได้ว่าเข้มแข็งที่สุดในวงค่อยๆไหลออกมาในที่สุด
“พี่คริส.. ไม่เป็นไรนะ ผมรู้พี่เสียใจเดี๋ยวเราไปงานเขากันไหมล่ะ ผมพอรู้อยู่ว่าเขาจัดงานกันที่ไหน” ชานยอลตบไหล่ให้กำลังใจพี่ชายร่วมวงตัวเอง พร้อมกับปลอบใจไปด้วย
“เขาจัดงานกันที่ไหน”
“เลิกงานแล้วเดี๋ยวผมพาไป”
“ไม่! พาพี่ไปตอนนี้เลย”
“แต่พี่เขาจะว่า..”
“เร็วสิ”
“…”
“…”
“ก็ได้ครับ”
หลังจากใช้เวลาราวๆครึ่งชั่วโมงคริสก็มาถึงที่หมาย แต่ภายในสถานที่จัดงานกลับไม่มีใครอยู่เลย จะมีก็เพียงแต่ร่างเล็กของใครบางคนกำลังยืนสั่นอยู่คนเดียว
“อี้ชิง............................................................” ร่างสูงทรุดลงตรงหน้าหลุมศพของคนรักทันที น้ำตาที่พึ่งหยุดไหลไปไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง
“คริส..” ลู่หานหันมามองเพื่อนเก่าด้วยท่าทางตกใจอยู่ไม่น้อย
“ทำไมไม่บอกกูวะ ..ทำไมไม่บอกว่าอี้ชิงไม่สบาย” คริสร้องไห้ออกมาอย่างหนัก อย่างไม่กลัวว่าใครจะมาเห็น
“มันบอกว่ามึงเลือกแล้ว มันก็เลยอยากให้มึงเดินไปให้ถึงจุดหมายของมึง ..มันก็เลยไม่ให้กูบอกมึง”
“…” คริสไม่ได้พูดหรือตอบอะไรออกไปอีก มีเพียงเสียงสะอื้นของร่างสูงที่เป็นหัวหน้าวงของไอดอลกรุ๊ปชื่อดังเท่านั้นที่ดังอยู่
“..ขอเวลาให้ฉันสักครึ่งเพลงได้หรือเปล่า..”
จางอี้ชิง... กลับมาร้องนี้ให้เต็มเพลงได้ไหม .. ได้ไหม ... นะครับ – คริส
คือทีแรกเห็นแต่ชื่อเพลง พอฟังแล้วพลอตก็บังเกิด
กลับมาอ่านเนื้อแล้วยิ่งใช่ก็เลยเอามาแต่ง แต่มันดูเร่งๆหน่อยภาษาขี้เหร่ดี ฮ่าๆๆ
ว่างๆจะรีไรท์ให้ภาษาสวยกว่านี้ละกัน ...ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกๆคนที่อ่าน / แว้บมาอิดิทนิดนึง
ความคิดเห็น