ในน้ำ มีชีวิต (อัพเดทสถานการณ์น้ำท่วม หมู่บ้านไอ้ปัฐครับ)

ลำดับตอนที่ #6 : ในน้ำ มีชีวิต ภาค เอเกฮา (สิ้นสุดสงครามเทพ)2 นางพญาไซคี

หลังจากรับเควส กุญแจแห่ง พานาลอส
จาก npc ยามหน้าหมู่บ้าน เอ้ย.. ผู้ดูแลสุสานแล้ว

(คุยกะยาม ถามสถานการณ์ ในช่วงที่ไม่อยู่)

ผมซึ่งได้รับการเลื่อนขั้นขึ้นเป็น แม่ทัพแห่งกองลาดตระเวนไกล ของประสาทป้อมปราการกลางน้ำ

เนื่องจากเหล่าบรรดาแม่ทัพใหญ่นายกองทั้งหลายได้ล้มตายกันไปในสงครามครั้งก่อนแทบหมดสิ้น

ก็ได้นำกองกำลังเคลื่อนที่เร็ว วาร์ป(นั่งรถ 6 ล้อ) เข้ามายังดินแดนแห่งเอเกฮาแห่งนี้

เพื่อสำรวจ ว่าจะสามารถนำประชาชนกลับมาตั้งรกรากได้ดังเดิมหรือไม่

เนื่องจาก ผมเลเวล 130+ แล้ว จึงไม่สนใจที่จะเก็บเลเวลตามรายทางกับปีศาจเฝ้าสุสานฝีมืออ่อนเหล่านั้น

(หอยโข่ง)

จึงได้เลี่ยงที่จะปะทะด้วยและเดินทางต่อเข้าไปยังในตัวปราสาทต่อไป

ยังไม่ทันเข้าหมู่บ้าน เอ๊ย.. เมืองเอเกฮา

เสียงตะโกนโห่ฮา มาจากทางด้านนอกของด่านประตูเมืองก็ดึงความสนใจผมไว้ให้หันกลับไปดูเสียก่อน

"ฟวั่บ"

เสียงสะบัดลำตัวอันมีขนาดมโหฬาร จากนางพญาไซคี นาคายักษ์ เลเวล97

(งูเหลือม ตัวยาวราวๆ 5 เมตรเห็นจะได้)

ผู้ยึดเอาท้องน้ำรอบ สนามรบแห่งเทพ เอเกฮา เป็นที่อาศัย

พลิกพลิ้วโบกสะบัดในน้ำอย่างรวดเร็ว  

ด้วยท่อนล่างที่เป็นงูยักษ์ ส่วนลำตัวกลับเป็นหญิงสาวผู้มีแขนถึงหกข้าง

 และเส้นผมเป็นงูจำนวนมากโบกสะบัดขู่ฟ่อ ไปพร้อมกัน

พ้นพรวดขึ้นมาฟาดใส่ผู้คนที่ล้อมรอบอย่างบ้าคลั่ง

แต่กลุ่มนักล่าฝีมือฉกาจเหล่านั้นหาได้เกรงกลัวไม่

ต่างกระชับโล่ขึ้นกันเอาไว้ อย่างแข็งขันและรู้งาน

"เปรี้ยง ! โครม!!"

เสียงลำตัวขนาดมหึมามหายักษ์ สะบัดฟาดเข้าใส่ โดนแต่โล่ไม้เย็บด้วยหนังสัตว์ เสียงดังสะท้าน

ผู้อยู่หลังโล่ เกร็งกำลังแขนเข้าสู้  แต่ก็ยังสะท้านสะเทือนถอย บ้างก็ล้มโครมไม่เป็นท่า

ทันทีที่ ท่อนหางอันยาวที่ถูกสะบัดฟาดใส่นั้น หดกลับ

โดยไว หอกในมือของชายฉกรรจ์ หลายคนก็พุ่งสวนเข้าไปในทันที

หอกเหล็กแทงทะลุหนังหนา เข้าไปปักติดแน่นทั่วทั้งลำตัว ราวถูกทิ่มด้วยหนามแหลมเป็นจำนวนมาก

แต่ที่แทงไม่เข้ากลับมีมากกว่า หล่นปักระเกะระกะอยู่ทั่วบริเวณ

นั่นกลับกลายเป็นผลดีต่อเหล่านักล่าที่ดูเหมือนจะคำนวณมาเป็นอย่างดีแล้วว่า

ถึงขว้างพลาด หอกที่พุ่งไม่เข้าเป้า และหล่นปักกระจัดกระจาย

ก็ยังจะกลายเป็นอุปสรรค ทำให้นางพญานาคาขยับตัวได้ลำบากยากยิ่งขึ้นไปอีก

 "ฟู่ ฟ่อๆๆๆ "

นางพญาไซคีพยายามพะงกหัวขึ้นขู่ และสู้สุดฤทธิ์  

ปากที่ใหญ่โต อ้ากว้างมองเห็นฟันซี่เล็กแหลมคม เรียงเป็นประกายมันวาว

6 แขน ตะเกียกตะกายหมายคว้า เอาเหล่าผู้กลุ้มรุมขึ้นกัดกิน

หางก็ฟาดสะบัด ขนดรัดลำตัวหมายขดจับ

แต่ก็หาให้เป็นที่หวาดกลัวต่อคนเหล่านั้นไม่

และ...

พลันที่เผลอหอกจะถูกขว้างเข้าใส่อย่างไม่ยั้งทันที

พร้อมกับที่คนขว้างต้องหลบระวัง หางที่ฟาดโครมครามใส่ตลอดเวลาให้ดีด้วย

หากพลั้งเผลอเพียงนิด หมายถึงชีวิตที่ไม่อาจแก้ตัวได้อีก

ราวสงครามพันวัน อันไม่มีที่สิ้นสุด

การจู่โจมรุกรับ สลับกันไปมา อย่างไม่รู้จักจบสิ้น

การโรมรันเป็นไปอย่างติดพันและยาวนาน  

จนกระทั่ง...

เมื่อเห็นว่าสู้ไม่ไหว

นางพญานาคาน้ำ "ไซคี" จึงเปลี่ยนไปเป็น สู้เปิดช่องทาง และพยายามหนี

แต่ ก็ถูกเหล่าชายฉกรรจ์เหล่านั้นวิ่งตามไปดักไว้ทุกทางพร้อมกับเขย่าหอกในมือ

เข้าเคาะกับโล่ที่ถือ เป็นทำนองขู่ขวัญ

ในที่สุด!

นางพญาไซคียักษ์ก็สิ้นฤทธิ์

เมื่อทนพิษบาดแผลจากบรรดาหอกที่กระหน่ำเสียบแทงไม่ไหว

ทิ้งร่างถมลงบนท้องน้ำขนขนดยาวเหยียด ไปทั้งพื้นน้ำ

แม้จะตายไปแล้ว แต่..

ร่างยักษ์นั้นก็ยังคงขยับขดตัวอยู่ราวกับว่ายังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ปาน

เสียงไชโยโห่ร้องก้องไปทั่วทั้งอาณาบริเวณจากผู้ชนะ

ซึ่งปกติถ้ามาคนเดียวคงไม่อาจสู้นางพญาไซคีได้

ถ้าจะมาล่าควรต้องมาเป็นปาร์ตี้ ที่มีเลเวลซัก 70 ขึ้นไปถึงจะมาซ่ากันได้

แต่ถ้าจะให้ดีควรมีเลเวลซัก 90 อัพ ก็มาเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ได้แล้ว

การต่อสู้นั้นยังติดตาตรึงใจผมไม่หาย

ผมไม่เคยเห็นใครสู้กับนางพญาไซคีได้ดีอย่างนี้มาก่อนเลย

มารู้ทีหลังว่าคนเหล่านี้คือ เหล่า Hunter (ชาวบ้านในท้องที่) ผู้ช่ำชองกับการล่า นั่นเอง..

ชักอยากชวนเข้าร่วมปาร์ตี้ซะแล้วสิ

ถ้าไม่ติดแต่ผมยังมีภารกิจสำคัญที่ต้องทำอยู่อีก

คงต้องบันทึกเอาไว้แล้วรายงานต่อนายเหนือ(กรรมการหมู่บ้าน)

เพื่อสักวันหากมีโอกาส อาจได้จ้างวานคนเหล่านี้เข้าสู้ร่วมกับเราได้บ้าง

(สรุป วันนั้น วันที่ผมกลับถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านตีงูเหลือมตัวยาวมากกว่า 5 เมตร ตายหน้าหมู่บ้าน ตอนผมไปถึง งูตายแล้วแต่ยังดิ้นได้อยู่ขมวดขดตัวอยู่ในน้ำลึกประมาณโค่นขา น่ากลัวมาก ตัวขนาดนี้ กินเด็กได้เลยนะเนี่ย ส่วนไอติมที่ผมชอบคือรสช็อกโกเลต จบ)