{ Fic Harry Potter } I am Potter

ตอนที่ 2 : บทที่ 1 พี่น้องผู้รอดชีวิต

เนื้อหานี้มีคำหยาบอยู่นิดหน่อยนะคะ ขออภัยในความไม่สุภาพค่ะ

--------------------------

ณ ร้านอาหารในย่านชุมชนผู้วิเศษแห่งหนึ่ง

“…นี่ๆ เธอเคยได้ยินเรื่อง พี่น้องผู้รอดชีวิต บ้างไหม?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมาท่ามกลางเสียงคุยในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

 เพื่อนของเด็กผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยท่าทีเฉื่อยชาประหนึ่งว่าเธอเบื่อหน่ายกับหัวข้อที่เพื่อนของเธอพูดซะเหลือเกิน

“….ถามอะไรโง่ๆ ใครมันจะไม่รู้จักกันล่ะ?”

“ก็แหมมมม ชั้นเป็นแฟนคลับพวกเขานี่นาเธอก็น่าจะรู้” เด็กสาวตอบกลับเพื่อนของเธอด้วยท่าทีที่ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าเมื่อครู่

“แต่พวกเขาก็เหมาะกับฉายานี่ดีนะ เมื่อราวๆ 4 ปีที่แล้วล่ะมั้งที่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งใหญ่น่ะ” เด็กสาวยังคงพูดต่อไปโดยไม่สนใจสายตาที่ดูเบื่อหน่ายของเพื่อนเธอที่ส่งมาเลย

เพื่อนของเด็กสาวถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดสิ่งที่ตัวเองรู้มาทั้งหมด

“…. 'เหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งใหญ่ ที่บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต เหตุการณ์นี้มีบ้านที่ได้รับความเสียหายไปทั้งหมด 9 หลัง มีผู้บาดเจ็บทั้งหมด 27 ราย ไม่มีจำนวนผู้เสียชีวิต คาดว่าต้นตอของไฟไหม้ครั้งนี้เกิดจากไฟฟ้าลัดวงจรที่บ้านของครอบครัวเดอร์สลีย์ พวกเขาได้เล่าว่าอาศัยอยู่กันเพียงแค่ 3 คนเท่านั้น แต่เมื่อเจ้าหน้าที่ดับเพลิงได้เข้าไปในตัวบ้านเพื่อทำการดับไฟก็พบกับเด็กสาวและเด็กชายที่สลบอยู่ในห้องใต้บรรไดก่อนจะนำตัวออกมา ทั้งคู่มีบาดแผลตามร่างกายค่อนข้างสาหัสทั้งแผลใหม่และเก่าโดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นคนพี่ ภายหลังได้มีการดำเนินคดีกับครอบครัวนี้หลังจากพบว่ามีการใช้ความรุนแรงภายในครอบครัวอย่างรุนแรงโดยเฉพาะกับผู้ที่ไม่บรรลุนิติภาวะ ก่อนจะมีการฟ้องร้องนายและนางเดอร์สลีย์เป็นเงินจำนวน 10,000 ปอนด์ และภายหลังได้มีผู้ที่รับอุปการะเด็กทั้งสองไปดูแลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว' ”

“ใช่ๆ ข่าวนั้นแหละเห็นว่าเด็กพวกนั้นคือ พี่น้องผู้รอดชีวิต ใช่ไหม? ตอนนั้นชั้นจำได้ว่าเป็นข่าวที่ดังมากทั้งในโลกเวทย์มนต์และก็โลกมักเกิ้ลเลยล่ะ” เด็กสาวคนนั้นจับคางอย่างครุ่นคิด 

“ชั้นรู้มาว่าพวก มัลฟอย น่ะเคยพยายามที่จะรับอุปการะพี่น้องคู่นั้นด้วยหล่ะ…” เพื่อนของเด็กสาวตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆ

“อ้อ! ใช่-- แต่รู้สึกว่ามีคนตัดหน้าขอพวกเขาไปอุปการะนี่นา? รู้สึกว่าจะชื่อว่า อลัน…. เอ่อ.. อลัน คาสิโน?--”

“อลัน นิคาซิโอ ต่างหากล่ะ ยัยเบ๊อะ!”

“ใช่ๆ! คนนั้นนั่นแหละ เห็นว่าพวกมัลฟอยหัวเสียน่าดูเลยนี่นา… ชั้นแอบสะใจเล็กๆเลยแฮะ” เด็กสาวหัวเราะคิกคักเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนที่พวกมัลฟอยที่เสียศูนย์ไป

“เห็นว่าคนพี่นี่เรียนโรงเรียนที่ ฮอกวอตส์ ด้วยนะ รู้สึกว่าจะอยู่บ้าน….”

“สลิธีริน..” เพื่อนของเด็กสาวพูดตอบขึ้นก่อนจะหันไปจิบชาต่อ

“เออๆบ้านนั้นแหละ แปลกเนอะดันไปอยู่บ้านเดียวกับ คนที่คุณรู้ว่าใคร น่ะ…. บรึ๋ยยย-- พูดถึงละยังขนลุกไม่หายเลยล่ะ”

“นั่นสินะ… แต่ชั่งมันเถอะเธอรีบกินดีกว่านะ ไอติมเธอจะละลายหมดแล้ว!” เพื่อนของเด็กสาวพูดขึ้นเตือนอีกครั้งก่อนที่ทั้งคู่จะกลับไปตั้งหน้าตั้งตากินขนมกันและพูดเปลี่ยนหัวข้อสนทนากันเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

.

.

.

อีกด้านหนึ่ง

“…ยังดังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากที่พวกเธอฟังการสนทนาของอีกโตะหนึ่งอย่างเงียบๆ

“ช่าย-- ไม่ว่าจะไปที่ไหนชั้นก็ได้ยินแต่เรื่องเธอตลอดเลยแหละหึๆๆๆ” เด็กที่เป็นผู้ชายคนเดียวในโต๊ะนี้เอ่ยขึ้นมาตามเพื่อนสาวของตน

“….” เด็กสาวที่เป็นหัวข้อในการสนทนาได้แต่นิ่งเงียบและยิ้มออกมาอย่างไม่คิดอะไรในสิ่งที่เพื่อนชายของตัวเองพูด

“…เสียงนายน่ากลัวชะมัด หยั่งกับโรคจิตเลยแหนะ” เด็กสาวคนที่เริ่มการสนทนาเมื่อครู่พูดสวนกลับใส่เพื่อนชายของเธอพร้อมกับเขยิบห่างออกไปอย่างรังเกียจ

“เฮ้!?!” เด็กชายตะโกนขึ้นมาอย่างทันควันเมื่อเห็นของตัวเองทั้งสองคนกำลังหัวเราะใส่เขาอยู่

“เอาน่าๆ อย่าพึ่งทะเลาะกันเลยนะ คริส ลินดา…” เด็กสาวอีกคนพูดห้ามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทั้งคู่เริ่มจะเสียงดังและคนเริ่มที่จะหันมามองพวกเธอแล้ว

“โถ่ว-- เฮเลน ก็ดูไอหงอกนี่สิ!ทำเสียงอย่างกับโรคจิตที่ไปเที่ยวขโมยกางเกงในชาวบ้านอย่างงั้นน่ะ!”

“เห้ยๆ! นี่เธอจินตนาการไปถึงไหนกันเนี่ย-- และอีกอย่างอย่ามาบูลลี่ผมชั้นสิฟะยัยทอม!”

“ชั้นไม่ได้เป็นทอมโว้ย!?!”

“เป็น!”

“ไม่ได้เป็น!”

“เป็น!--”

“จะเงียบได้รึยังคะ?” เด็กสาวที่มีนามว่า เฮเลน พูดขึ้นมาเสียงเย็นพร้อมปล่อยจิตสังหารออกมาเล็กน้อย แต่นั่นก็พอที่จะทำให้คนที่กำลังทะเลาะอยู่สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันใด

“….เฮ้อ.. กว่าจะสงบได้นะคะ…” เฮเลนถอนหายใจออกมาด้วยเบื่อหน่ายเล็กน้อย

“…ขอโทษค่ะ/ครับ…” ฝ่ายที่โดนตำหนิก็ได้แต่คอตกด้วยความสำนึกผิด ทำให้เฮเลนแอบเห็นภาพหลอนที่ทั้งคู่มีหูกับหางหมาลู่ลงไป

“ชั่งมันเถอะค่ะ แต่คราวหลังก็อย่าทำอีกนะคะ?” เฮเลนพูดอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ดีกว่าเดิมทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้ถือสาอะไรจริงๆ ฝ่ายที่โดนตำหนิที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด

“ว่าแต่…. น้องชายเธอกำลังจะเข้าฮอกวอตส์ใช่ไหม?” ลินดา สาวผมสั้นหน้าดุพูดเปลี่ยนหัวข้อสทนาก่อนที่บรรยากาศจะกร่อยไปมากกว่านี้

“ใช่ค่ะ! แหมข่าวไวจริงๆเลยนะคะเนี่ย หุๆ” 

“ไม่รู้ก็แปลกแล้วล่ะ ก็ไอเด็กนั่นดันส่งจดหมายมาอวดชั้นว่าตัวเองกำลังจะได้เข้าฮอกวอตส์นี่? ว่าแต่เธอคิดว่าน้องเธอจะได้อยูบ้านไหนกันล่ะ?”

“ชั้นว่าน่าจะอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟนะ…” คริส ชายผมขาวหน้าเข้มพูดตอบตามความคิดของตัวเอง

“ชั้นก็คิดเหมือนคริสนะคะ…” เฮเลนพูดพร้อมกับนำมือจับคางด้วยท่าทีครุ่นคิด

“เหอะ! ไม่หรอกๆ อย่างไอเด็กนั่นต้องกริฟฟินดอร์เท่านั้นแหละ…” ลินดาพูดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

“เห… ถ้าเป็นงั้นจริงเฮเลนจะคิดยังไงล่ะ?” คริสที่เห็นท่าทางที่มั่นใจของลินดาจึงหันไปพูดคุยกับเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งของเขา

“ก็เฉยๆค่ะ เพราะยังไงซะเขาก็เป็นน้องชายชั้นนี่คะ ถึงว่าชั้นจะอยู่บ้านอริของเขาก็เถอะค่ะ ฮะๆ” 

“โอ้ยยย-- ชั้นล่ะอิจฉาไอเด็กนั่นจริงๆนะที่มีพี่แบบเธอเนี่ย” ลินดาพูดขึ้นมา

“เหอะๆ จะจริงเร้อ--” คริสพูดคนเดียวด้วยเสียงที่เบา เพราะเขารู้ดีว่าตอนที่อีกฝ่ายโกรธนั้นน่ากลัวมากแค่ไหน

“ว่าแต่พวกนายซื้อของกันยังเนี่ย? ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนี่นะ?”

“ชั้นยังไม่ซื้อทีค่ะ กะว่าจะรอซื้อของไปพร้อมกับน้องชายเลย… แล้วคริสกับลินดาล่ะคะ?”

“ชั้นไปซื้อพร้อมกับคริสเรียบร้อยแล้วน่ะ พอดีว่าตอนนั้นเห็นว่าบ้านเธอติดธุระอยู่เลยไม่ได้ชวนน่ะ ขอโทษนะ…”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นไม่ถือโทษอะไรหรอกค่ะ…เอ๊ะ! นี่มัน 5 โมงเย็นแล้วนี่นา-- ชั้นขอตัวก่อนนะคะทั้งสองคนไว้พบกันตอนปิดเทอมค่ะ ลาก่อนนะคะ!” 

“อ่า… ไว้เจอกัน/บาย แล้วเจอกัน” ลินดาและคริสพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะกลับบ้าน

…เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหายไปจนลับตาแล้วทั้งคู่จึงหันมาคุยเรื่องธุระส่วนตัวของตัวเองกันต่อ…

“ฝ่ายใต้ของนายเกิดอะเรื่องอะไรขึ้นบ้าง” ลินดาพูดขึ้นมาเสียงเย็นผิดกับตอนที่คุยกับเฮเลนอย่างลิบลับ จนทำให้คริสอดไม่ได้ที่จะหน่ายใจกับความลำเอียงของเพื่อนของตนไม่ได้

“อ่า… พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วน่ะ มีข่าวลือมาว่าจอมมารกำลังจะกลับมาในเร็วๆนี้แล้วน่ะ” คริสพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังผิดกับปกติที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“….ข่าวนั้นนายคิดว่าไง?”

“อาจจะเป็นได้ทั้งเท็จและจริงเลย เพราะพวกทิศตะวันออกก็เริ่มทำตัวแปลกๆ”

“แปลก? แปลกยังไง..”

“ก็เริ่มมีการแบ่งกลุ่มภายในกันเองแล้วน่ะสิ--”

“นั่นมันผิดกฎนี่! หัวหน้าฝ่ายนั้นไม่คิดจะทำอะไรกันบ้างเลยเหรอ!?”

“ลิน… เธอก็รู้นี่? หลังจากที่คุณอลันวางมือจากเรื่องพวกนี้แล้ว พวกนั้นก็เริ่มที่จะทำตัวแข็งข้อขึ้นมาเรื่อยๆ…”

“….แล้วเราจะเอายังไงกันต่อล่ะ?”

“….ช่วงคริสมาสต์เราอาจจะต้องกลับมาปรึกษากับคุณอลันกันใหม่ ชั้นจะไปบอกตาแก่นั่นให้ส่วนเธอก็ไปบอกปู่ของเธอเองละกัน”

“เข้าใจแล้ว.. ว่าแต่นายคิดยังไงกับเรื่องเมื่อกี้?”

“หา? เรื่องอะไรงั้นหรอ?”

“ก็เรื่องของ แฮร์รี่ น่ะสิ… แบบนี้จะไม่เป็นปัญหางั้นหรอ?”

“…อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะนะ ชั้นยังไม่อยากตีโพยตีพายไปก่อน”

“…ก็ถูกของนายอะไรมันจะเกิดก็คงต้องเกิด…

เหมือนเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีก่อน….”

=================

จบไปกับตอนแรกนะคะ! ขออภัยด้วยที่ปล่อยให้รอกันนาน(ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีใครรออยู่รึป่าว555) พอดีว่าช่วงนี้ติดงาน+ไม่รู้ว่าจะเริ่มตอนแรกยังไงดี ขอทำความเข้าใจก่อนนะคะว่าน้องเฮเลนของเราตอนนี้อยู่ปี 2 แล้วนะคะนางมีเพื่อนสนิท 2 คนค่ะ! มาดูกันเลยค่ะว่ามีใครกันบ้าง! ><

ลินดา สเวน(Linda Sven)

น้องลินดาของเรานั่นเองงงง น้องลินดาจะเป็นคนที่ค่อนข้างบวกๆค่ะแบบสายแทงค์ไรงี้555 ถ้ามีคนมารังแกเพื่อนน้องนะคะรับรองค่ะเจอหมัดสวนกลับไปแน่นอน! น้องเป็นเด็กกำพร้าค่ะพ่อกับแม่เสียตั้งแต่ยังเล็กแต่ก็ยังมีคุณปู่คอยดูแลอยู่ตลอดค่ะ!

คริส โลคาซันเดอร์(Chris Lokasunder)

คนต่อมาคือน้องคริสเองค่ะ!(หัวหงอกจริงๆด้วย--) คริสเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เล่นค่ะแต่ถ้าจริงจังๆก็จะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีน(?)กันเลยทีเดียวค่ะ! น้องเป็นเด็กที่กำพร้าแม่ค่ะทำให้ไม่ค่อยถูกกับคนเป็นพ่อซะเท่าไหร่ แต่ยังไงลึกๆแล้วน้องก็ยังคงรักและเคารพพ่อตัวเองอยู่เสมอนั่นแหละค่ะ!?

ก็จบไปกับการแนะนำตัวสมาชิกในแก็งค์ไปแล้วนะคะ เป็นยังไงบ้างคะ?ไรท์ยังแต่งดีอยู่ไหมคะ? หรือว่าแต่งแย่เสมอต้นเสมอปลายกันคะ? ฝากพิมพ์บอกกันด้วยนะค้าาา ไปแล้ววว--

=================

idenblue