นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,145
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
1.14K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 9 พ.ค. 55 / 20:28 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Title: I choose you
Author: Idementor Orange No.2
Paring: Howon X Dongwoo [Rapper Line~]
Rating: PG-13
Author’s note: นั่งดูโปเกม่อนแล้วอยากเห็นดงอูเป็นโอตาคุแบบตัวเองจังเลยค่า *v*
*** ความรู้เพิ่มเติม!!!
สำหรับคนที่อาจจะไม่เคยดูโปเกม่อน คำว่า 'I choose you' มันเป็นคำที่พระเอกของการ์ตูนจะพูดเวลาจะเลือกโปเกม่อนและเรียกออกมาจากพ็อกเก็ตบอลอ่ะค่ะ (ไอ้ลูกกลมๆสีแดงๆอ่ะ) ถ้าแปลเป็นไทยก็จะแบบ 'ปิกาจู ฉันเลือกนาย!' ประมาณนี้ล่ะ แต่พออิ๊งมันจะใช้คำนั้นไง ส่วนแก๊งร็อกเก็ตที่พูดถึงในเรื่องก็เป็นแก๊งที่ป่วนในเรื่องโปเกม่อนทุกภาคล่ะค่ะเพื่อจะชิงเอาตัวปิกาจูที่อยู่กับพระเอก จะมีผช. 1 ผญ. 1 และแมวอีก 1 ตัว ปกติต่อสู้กะพวกพระเอกทีไรก็แพ้ทุกทีนะ 555
อธิบายแค่นี้ล่ะ ความจริงฟิคมันก็ไม่มีอะไรมาก แต่คือคนที่รู้เรื่องนี้ก่อน คิดว่าอ่านแล้วคงขำหน่อยๆ ขอโทษทีค่ะ พอดีว่าคนแต่งนี่โคตรโอตาคุ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
.
.
"ไปเลยปิาู ันเลือนาย"
เสียที่ัาหน้าอทีวีพร้อมภาพาร์ูนสีเหลือำลัเปล่แสเป็นประายไฟลั่นเปรี๊ยะใส่ฝ่ายร้าม รีโมทถูเพื่อเพิ่มเสียให้ัึ้น ะที่วาอนที่รอบรอเ้าอุปร์สี่เหลี่ยม็้ออาแทบไม่ะพริบ
“ปิา...ปิ๊า...ปิ๊าู๊วววววววววววววววว”
หน้าอลายเป็นสีำเมื่อรีโมทถูใรบานแย่เอาไปเปลี่ยน่อะทันหันแบบไม่อ นที่ำลัั้หน้าั้าูาร์ูนอ้าปาหวอ ทั้้าเนื้อหาาร์ูนแล้ว็ใับนทีู่่ๆ ็มาเปลี่ยน่อแบบนั้น มือับหมอนที่วาบนัแล้วเหวี่ยใส่นที่นั่โฟาอยู่้าันเ็มแร
“อีโฮวอน!!!!!!!!!!!!!!”
“ว่าไฮยอ”
วาะพริบมอ่อที่เปลี่ยนไปเป็นสารีสัว์โล สิโำลั้อะับเหยื่อพร้อมาวน์เอฟเฟ์เสียื่นเ้น อูหุบปาับแล้วสูลมหายใเ้าปอ ่อนะับหมอนใบเิมมาเหวี่ยใส่น้าัวอีหนเหมือนะเือนให้เปิลับ่อเิม
“อีโฮวอน เปิลับไปเี๋ยวนี้สิวะ!!!”
“เฮ้ยอะไรัน ทำไมฮยอพูาไม่น่ารัแบบนี้วะ แล้วหลบิ่ ผมะูน้อไลออนิส์”
โฮวอนเยิบัวยึพื้นที่บนโฟาไ้อีนิหน่อย ปัหมอนที่อูใ้ีัวเอแล้วปามันลไป้านหลัโฟาอีทา เพียแ่นั้น็ูเหมือนะทำให้วามอทนอนที่นัู่าร์ูนาผึทันที อาวุธึเปลี่ยนาหมอนเป็นฝ่ามือแทน รัวมันลบนท่อนแนอนัวหนาทันที
“ย๊าห์! ฮยอ! ผมเ็บนะ” โฮวอนำรีโมทเอาไว้เมื่อเห็นว่าอูพยายามะแย่มันืนไปเป็นอัวเอ
“เปลี่ยน่อลับไป ันะูโปเม่อน!”
“ฮยอวรูอะไรที่มันมีสาระนะรับ” ี้นิ้วไปยัหน้าอสี่เหลี่ยมพลาพยัพเยิทำาบุ้ยใบ้ อูนิ่วหน้ายุ่
“โฮวอน อย่าวนีน” เอ่ยเสียเรียบออมาให้อีฝ่ายรู้ว่าเาเริ่มโรธ นอายุน้อยว่ามวิ้วแล้วยอมลับไป่อเิมให้ทันที
“แ๊์ร็อเ็แห่ัรวาล พรุ่นี้ที่สใสรอเราอยู่...ส่วนัน็เนียไ”
เสียนั่นัึ้นพร้อมัวาร์ูนายหนึ่ หิหนึ่และแมวอีหนึ่ยืนเ๊ะท่าอยู่ สีหน้าออู่อยๆ แ้มไป้วยรอยยิ้มึ้นมา ปรับท่านั่ให้ีบนโฟา า้อเป๋ไปที่อสี่เหลี่ยมแล้วทำท่าเหมือนะหลุเ้าไปในโลอนิเมะะแล้ว
โฮวอนมอภาพนั้นแล้วรู้สึอิา...
็วันเสาร์-อาทิย์ทั้ที โฮวอนไม่มีเรียน อู็ไม่มีเรียน อาาศ้านอำลัี แม้นิาร์ูนะพูึ้นว่าไม่อยาออไป้านอั้แ่เมื่อืน็เถอะ แ่็วระสนใันบ้า ไม่ใ่ื่นมา็นั่้อหน้าอเหมือนเ็สามวบทั้ที่อยู่ปีสี่แล้วแบบนี้ โฮวอนมอแล้ว็ส่ายหัว
นี่สรุปว่าเาไ้แฟนอายุเยอะแ่ระับสมอน้อยใ่ไหมเนี่ย?
ูอูนั่สนใาร์ูนมัน็เพลินีหรอ ถ้าอีฝ่ายะไม่ม่อมเินไป แ่นี่เล่น้อเหมือนะมุเ้าไป่วยัวาร์ูนสีเหลือ่อสู้ แถมยัทำเหมือนโฮวอนไม่มีัวนแบบนี้ะไม่ให้เือไ้ยัไ เาเป็นแฟนนะ ไม่สนใันบ้าเลยาอู
น่าทำโทษะริ...
“ลาไม่ีอีแล้ว”
เสียหน้าอทีวีัออาลำโพพร้อมเสียหัวเราะิอย่าพออพอใออู โฮวอนเผลอระบายลมหายใออมา อููาร์ูนเรื่อนี้เป็นร้อยรอบไ้ แล้วมุนี้็เล่นั้แ่อนแร โฮวอนพาลหุหิเลยเปลี่ยน่อเอาื้อๆ อีเพราะไม่มีอะไรทำ และ้อสำัืออยาเรียร้อวามสนใ
“โฮวอน!!!!!!!”
“ร้าบฮยอ”
“อย่าวนีน เปิไป่อเิม ไม่อยาูทีวี็ไปทำอย่าอื่นสิ เอารีโมทมาให้พี่”
“เป็นแฟนที่ไม่ไ้เรื่อเลยนะาอู...”
โฮวอนเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียราบเรียบแล้วยื่นรีโมทยัใส่มืออีฝ่าย ร่าหนาลุาโฟาเินรเ้าไปในห้อนอนออนโว้าที่โฮวอนื้อั้แ่เ้ามหา’ลัย แล้ว็เพื่อวามเป็นส่วนัวอเาและอู้วย ถึแม้อนแรอีฝ่ายะอิออไม่ยอมมาอยู่้วย แ่โฮวอน็ใ้วามเอาแ่ใัวเอไปนออูมาไว้ที่ห้ออนที่อีฝ่ายไปเรียน อูเลยำ้อยอมอย่าเลี่ยไม่ไ้
เาล้มัวลนอนบนเียที่มีหมอน้าวาั่นลาแบ่แยฝั่อใรอมันออาัน เบ้ปาใส่หมอน้าลายโปโรโระแล้วเะหมอน้าทิ้อย่าหุหิ ่อนะล้มัวนอนึผ้าห่มลายสแลมป์ั้์สีแึ้นลุม อุปร์เรื่อนอนลายาร์ูน รวมไปถึผ้าม่านและอใ้ในห้อึ่เ็มไป้วยลายาร์ูนนี่โฮวอนไม่ไ้อบนัหรอ แ่เพราะเป็นสิ่ที่าอูอบไม่ใ่เหรอเาเลยยอมื้อให้ แถมยัไ้ารอบแทนเป็นารที่น้านอนั่นสนใาร์ูนมาว่าัวเาะอี
หุหิแฟน...
อยูนะ ถ้าาอูยัเลือาร์ูนมาว่าอีโฮวอน พ่อะไปหาื้อุไอ้าร์ูนสีเหลือนั่นมาใส่ให้รู้แล้วรู้รอเลย!
โฮวอนพยายาม่มานอน เอาเถอะ...เาะามใพี่อูไป่อน็ไ้วะ เอาไว้่อยไปิบัีทีหลั ท่าทาอยาะูาร์ูนเรื่อนั้นมาริๆ เอาไว้วันหลัะื้อีวีียเ็มาให้ ิอะไรไปเพลินๆ แล้ว็ปอเปลือาล พยายามสั่ให้ัวเอนอน ่อนะแว่วเสียเปิประูแผ่วเบา แล้วเสียนิาร์ูน็ัถามึ้นเหมือนเรใ
“โฮวอน...หลับรึยั?”
ไ้ยินเสียนถามแล้วโฮวอน็ยิ้มหวาน เอาน่า...ถึพี่อูะิาร์ูนไปบ้า แ่อนนี้็ยอมเลือเาแทนไอ้าร์ูนิ๊อที่เอาแ่หยิบลูลมๆ สีแึ้นมาแล้วให้ไอ้ัวประหลา้านในนั่น่อสู้ันล่ะวะ เพราะมัวแ่ิระหยิ่มในใเลยลืมอบอีฝ่ายออไป เสียที่ัาทาประูเลยัแว่วมาอี
“โฮวอน...โฮวอน...ยัไม่หลับใ่ไหม? อบพี่หน่อยสิ โรธพี่เหรอโฮวอน...”
นนอนฟันิ่เียบไม่ยอมอบ ่อนะไ้ยินเสียปิประู เสียย่ำเท้าบนพื้นพร้อมเาที่บบัแสพระอาทิย์รหน้านโฮวอน้อหรี่ามอ แล้ว็ผุลุึ้นนั่ ีหน้ารึมเร่้อมออีฝ่าย้วยแววาว่าเปล่า
“ฮยอไมู่าร์ูนแล้วเหรอ?”
“อื้อ...ไมู่แล้ว็ไ้ โฮวอนอ่า...โรธเหรอ?”
าอูเป็นผู้ายที่เวลาทำหน้ารู้สึผิแล้วโรน่ารั มีใรรู้ันบ้าไหมนะ อนนี้ยัมายืนทำาปรอยแล้วหลุบา่ำอี โฮวอนเือบะหลุยิ้มแ่้อีหน้ายุ่ใส่ไป่อน แถมไม่ยอมอบำถามนูเหมือนเือ อูเลย้อถามย้ำ
“โฮวอน...โรธเหรอ?”
“เปล่า”
“ละ...แล้วเป็นอะไร...”
“อน” โฮวอนอบออไปสั้นๆ เยหน้าสบาอีฝ่ายเหมือนะยืนยันว่าอีโฮวอนอนอริ!
“อนมาเหรอ?”
“เท่าพลัไฟฟ้าสูสุที่ไอ้าร์ูนัวเหลือมันปล่อยออมาไ้น่ะ” โฮวอนอลับ ยยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทาเอะะออีฝ่าย
“ละ...แล้วพี่...”
“้อผมเลยนะ ฮยอรู้ใ่ไหมว่า้อ้อยัไ”
นที่ยืนประสานมือรหน้าแ้มแเรื่อ หลุบาล่ำแล้วเม้มปานิ่ ่อนะเยหน้ามอโฮวอนที่ยันั่นิ่อยู่ับที่ไม่ยับไปไหน อูเินไปหย่อนายลนั่้าๆ ถอนหายใแล้วหันหน้าไปหาโฮวอน
ฟอ~
พอหอมแ้มนี้อนเสร็็หันไป้มหน้า้มา มือที่วาบนัพันันนโฮวอนลัวว่ามันะยุ่ แ่็ยัีหน้ารึมเหมือนเิม อูพึมพำถามเสียเบาออมาว่า
“หายยั?”
“ยั”
“โธ่โฮวอน...” อูโอรว ทำหน้ามู่แล้วเยหน้าึ้นมาใหม่ ราวนี้เยิบเ้าไปใล้แล้ว็ูบที่พวแ้มอโฮวอน ่อนะเลื่อนไปูบที่มุมปาแล้วถอนออมา รีบหลุบา่ำเมื่อสายาม้อมอไม่ยอมหลบ
“ผมไม่หาย...”
“โฮวอน!”
“ผมไม่หายนะ นี่ไม่ไ้แล้ฮยอ้วย ผมริั”
โฮวอนหันไปสบาับอูนที่ัริมฝีปาแน่น มอมาเหมือนะับผิแล้ว็หลบาไปอี
นอบแล้ยิ้มออมาโยไม่ให้นรัเห็น อูบ่นพึมพำอะไรบาอย่าับัวเอเหมือนิหนั โฮวอนเลยเอื้อมมือไปแะไหล่อีนแล้วพูว่า
“ฮยอสนใผมบ้าสิ ฮยอเอาแ่สนใาร์ูน ผมน้อยในะ”
“ะ...แ่ว่า็แู่าร์ูน...”
“อ๋อ...ที่แท้ฮยอ็อบาร์ูนมาว่าผมใ่ไหมล่ะ?” โฮวอนีรอบให้อูนมุม นั้ใะเถียอ้าปา้าไปั่วอึใแล้วหุบปาเียบไป
“ฮยอไม่รัผมเหมือนที่ผมรัฮยอเลย...”
“อย่าิเอเออเอไ้ไหม?” อูหันมาเถีย ยมือึ้นแะหน้าอัวเอแล้วเอ่ยเสียัยืนยันวามรู้สึออมาให้มันัเน
“เพราะเลือโฮวอน่าหา็เลยยอมไมู่าร์ูนที่อบ โฮวอนอ่า...พี่เลือนายนะ รัมาว่าาร์ูน้วย”
“แ่ผมยัไม่หายอนนะ ฮยอทำผมเ็บหัวใ เือบะร้อไห้แล้วรู้ไหม? เป็นแฟนที่ไม่ีเอาะเลยนะาอู”
โฮวอนมีออพั่นเสริมเป็นารทำสีหน้าเศร้าส่ให้อีฝ่าย ถึยัไเา็อายุน้อยว่าาอูนะเว้ย ไอ้ลูเล่นแบบนี้พี่อูแพ้เาั้แ่เริ่มบันนั่นแหละ แพ้ราบาบทุรั้้วย ไม่เยะำหรอ ึ่็ีเพราะโฮวอนไม่ไ้ยันะหาลูไม้แบบใหม่ๆ มาใ้เหมือนัน
“อโทษ...” อูพึมพำเสียเบา ้อาโฮวอนลับ้วยสีหน้ารู้สึผิ นัวหนาว่ายิ้มริ่ม้วยแววาไม่น่าไว้วาใ แ่อูไม่ทันไ้เห็นเพราะ้มหน้าลไป่อน
“ั้น็ทำให้ผมหายอนะสิฮยอ...”
“ทำอะไร ็หอมแ้ม ูบไปแล้ว โฮวอนไม่เห็นหายเลย...ทำเอ็แล้วัน...”
อู้อนามอพึมพำออมา เหมือนะหุหิ อยาะ่อ้านแ่ทำอะไรไม่ไ้เพราะโฮวอนยัไม่หายอน อนนี้าอูอยู่ในานะที่้อยอมเท่านั้น โฮวอนหัวเราะเสีย่ำในลำอ
“ฮยอะยอมให้ผมเป็นนทำริๆ น่ะเหรอ?” ถามแล้วเอียไปหอมแ้ม้านวาออู นโนหอมแ้มเลยแ้มแน้อยมือปิรที่ถูประทับูบลไป
“หือ? ็...็โฮวอนะไ้พอใแล้วหายอน” พูบ็ถูหอมแ้ม้าน้ายไปอี อูวัสายา้อนแล้วยมือ้า้ายุมแ้ม
“าอู...เอามือปิแบบนั้นผม็หอมแ้มไม่ไ้สิ ั้นไม่ว่าอะไรใ่ไหมถ้าผมะย้ายาแ้มมาูบที่อื่นแทน”
โฮวอนวามือ้อนบนฝ่ามืออูที่ับสอแ้มัวเอเอาไว้ ออแรึให้อีฝ่ายแหนหน้ามารับูบอ่อนโยนอัวเอ ูบแล้วผละออ้ำแล้ว้ำเล่าแทบะไม่ให้อีฝ่ายไ้หายใหายอ้วย้ำ แล้ว็ยอมปล่อยให้นิาร์ูนไ้เป็นอิสระเมื่อฝ่ามือทีุ่มแ้มัวเอไร้เรี่ยวแร มันล้าายพลาหอบสะท้านนแผ่นอระเพื่อมไหวเบาๆ โฮวอน้มหน้าลไปใล้ึเสื้อยืึ้นแ่อูพยายามึมันลเหมือนเิม
“ฮื่อ...ไม่เอา โฮวอนหายแล้วใ่ไหม? ถ้าไม่หยุพี่ะอนลับแล้วนะ”
ส่เสียอแออมาแหบพร่า โฮวอนเห็นท่าทาเอาเรื่อไม่ยอม่ายๆ อนรัเลยยินยอมแ่โยี มือปล่อยาายเสื้อยืออู ถอนหายใหนัๆ แล้วโน้มไปูบเบาๆ ที่หน้าผาทิ้ท้าย
“ฮยอบอว่าเลือผมแล้วนะ...” โฮวอนทำเสียรุ้มริ่มแล้วออูเอาไว้้วยสอแนแ็แร โยนในอ้อมอไปมาเบาๆ อูยิ้มแล้วบศีรษะลบนไหล่หนา
“อืม...อีโฮวอน ันเลือนาย...”
โฮวอนหัวเราะเมื่อนึถึประโยอาร์ูนที่อูินัหนาเรื่อนั้น เลยอไม่ไ้ที่ะเลื่อนริมฝีปามาูบไปทั่ววหน้า อูส่เสียราประท้วในลำอ ่อนะถูผลัลไปบนที่นอนนุ่ม วาื่นๆ มอโฮวอนแ่สอมือลับล็อออนที่นอายุน้อยว่าร่อมร่าเอาไว้พร้อม้มหน้าลไปูบหนัๆ ที่แ้ม
“เี๋ยวะเหมาื้อีวีีโปเม่อนทุภาให้เลย ะให้พีู่ยาวนบเรื่อแบบไม่วนเลยาอู แ่อนนี้อ่อนนะ...”
อูหัวเราะับ้อ่อรอ มอโฮวอนที่ถอเสื้อยืออไปาหัว ปามันหล่นออไปาเีย ่อนะหายใแรแล้วมออูที่ยับร่าายให้ไ้ที่ มือไล้ไปามแผอออีนแล้วยัวโน้มอโฮวอนลมาูบหวาน มันละมุนเสียนโฮวอนแทบไม่อยาละริมฝีปาออมา้วย้ำ
“บอแล้วไ อีโฮวอน...ันเลือนาย...”
9/05/2012
ผลงานอื่นๆ ของ Idementor ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Idementor
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น