[TEENTOP] My Short Fiction [ByungChan]

ลำดับตอนที่ #2 : [OS] Let Me Take You There [ByungChan]

Title: [OS] Let Me Take You There

Fandom: TEENTOP

Pairing: ByungChan [LeeByunghun x LeeChanhee]

Rating: PG

Genre: Romantic, Song Fic, Yaoi

Author: icypumpkin

Note: หากใครสนใจฟังเพลงประกอบเรื่อง Plain White T's - Let Me Take You There

--------------------------------------------------------------------------------

I know a place that we can go to. A place where no one knows you

They won\'t know who we are

I know a place that we can run to and do those things we want to

They won\'t know who we are

ดวงตาเรียวจ้องมองคนตัวบางที่กำลังหัวเราะและพูดคุยกับน้องอีกสองคนอย่างออกรสผ่านทางกระจก ตัวเขาที่กำลังทำผมและแต่งหน้าไม่ได้สนใจไดร์เป่าผมที่กำลังแผ่ความร้อนมาแม้แต่น้อย เหมือนจะรู้สึกตัว คนที่โดนจ้องจึงหันมาทางเขา ดวงตากลมฉายแววฉงน คิ้วเลิกขึ้นข้างหนึ่ง เอียงหัวน้อยๆ ตาสบกันเพียงครั้งก่อนรอยยิ้มบางๆจะถูกจุดและส่งมาให้ เขาจึงยิ้มตอบกลับไปและเป็นคนที่ยิ้มก่อนหันหน้ากลับไปสู่วงสนทนาของตนอีกครั้ง 

นึกแล้วก็อดจะยิ้มออกมาอีกทีไม่ได้..ใครกันนะที่ก่อนมาเอาแต่บ่นกระปอดกระแปดว่าไม่อยากมา น่าเบื่อ อยากอยู่เกาหลี แต่พอลงเครื่องบิน ออกจากเกทกลับเป็นคนแรกที่จับมือน้องเล็กวิ่งออกไปจากสนามบิน ก่อนจะรีบวิ่งห่อตัวกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบ่นว่า หนาวๆๆ ข้างนอกอากาศเย็นมากเลย แม้จะไม่ใช่ฤดูหนาวที่หิมะตก แต่ประเทศแถบยุโรปแห่งนี้ก็มีลมเย็นพัดมาไม่หยุด บยองฮอนมองชานฮีก่อนจะถอดเสื้อของตนให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า

"อ้าว...แล้วบยองฮอนจะใส่อะไรล่ะเสียงใสถามขึ้น เขาส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะหยิบเสื้อหนาวอีกตัวออกจากเป้..คาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าคงต้องเป็นแบบนี้ เพราะพอบอกให้ชานฮีใส่เสื้อหนาว เจ้าตัวก็แสนดื้อดึงบอกไม่หนาวหรอก แค่เย็นๆไม่ต้องใส่เสื้อหนาว แค่นี้ก็พอ..

"ฮรี่...บยองฮอนนี่รอบคอบจริงๆเลย ขอบใจนะคนตัวบางว่าและใส่เสื้อกันหนาวที่บยองฮอนให้มา วิ่งกลับไปหานีแอลเพื่อชวนน้องออกไปสูดอากาศข้างนอกจนเกือบจะโดนพี่ผู้จัดการดุเอา

I know a place that we've forgotten. A place where we won't get caught in

They won't know who we are

I know a place where we can hide out and turn our hearts inside out

They won't know who we are

"เอ้า!! ได้เวลาแล้วเด็กๆ เตรียมตัวทำงานครับเสียงพี่ผู้จัดการเอ่ยบอกเป็นอันจบเวลาแห่งการเตรียมตัว ถามว่าเหนื่อยไหม..ยังไงงานก็คืองาน ทำงานอย่างไรเสียก็ต้องเหนื่อย แต่ก็เหนื่อยบนความสุข เพราะส่วนหนึ่งเหมือนเราเองนั้นได้มาเที่ยว 

การทำงานเป็นไปอย่างไม่รีบเร่งนัก ค่อยๆถ่ายไปตามมุมต่างๆของเมืองแห่งนี้ ตั้งแต่ถ่ายรวม แยกถ่ายเดี่ยว ถ่าย2คน

"ใครกันนะที่บ่นบอกไม่อยากมาเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้ๆกับคนข้างกาย..อีบยองฮอนนั่งยองๆลงข้างๆคู่สนทนา

"จะหาเรื่องกันรึไงไม่ได้มาแค่เสียงแต่ใบหน้านั้นก็ตามมาด้วย..เอาจริงๆแล้วชานฮีไม่ได้เหวี่ยงหรือโมโหหรอก...แค่ทำหน้าปกติเท่านั้น...คนข้างกายเขาหน่ะ ถ้าไม่ยิ้ม แม้หน้าตาจะดูคล้ายรูปปั้นรูปสลักสักแค่ไหน แต่ก็เรียบนิ่งเสียจนคล้ายใบหน้านั้นไม่รับแขกล่ะนะ

"ไม่ได้หาเรื่อง แค่มาถามเท่านั้นเองบยองฮอนตอบก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆที่เห็นคู่สนทนาทำหน้าคล้ายสู้ไม่ได้ก่อนจะผลักเขาเบาๆ

"ก็...นานๆทีได้มาเที่ยว มันก็ดีไม่ใช่หรือยังไงกันบยองฮอนยิ้ม สายตาเบือนไปที่นิ้วมือของชานฮีที่เคาะอยู่บนไอพอดตัวจิ๋ว หูฟังสีขาวข้างที่เจ้าตัวถอดออกเพื่อคุยกับเขาถูกเสียบเข้าใหม่ ทำนองเพลงที่ได้ยินเมื้อกี้...เขาดีใจที่เจ้าตัวยังฟังเพลงที่เขาเคยบอกให้ฟัง..เพลงที่เขาชอบ

"หลังถ่ายเสร็จแล้ว...รอก่อนนะแม้จะเป็นคำพูดเพียงแผ่วเบา แม้คนข้างกายจะเสียบหูฟัง แต่บยองฮอนรู้ดีว่าชานฮีได้ยินคำพูดของเขา...ถ้าไม่งั้นคงไม่หันมามองหน้าก่อนจะพยักหน้าตอบแบบนั้นหรอก

I know a place we'll be together

And stay this young forever

They won't know who we are

"รอนานไหมชานฮีเขารีบวิ่งมาทันทีหลังจากพี่ตากล้องบอกว่าเสร็จ โค้งขอบคุณพี่ๆทีมงานทุกคนและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

"ไม่หรอก ฉันก็พึ่งเสร็จไม่นานเสียงใสเอ่ยตอบ ชานฮีดึงหูฟังออกก่อนจะเก็บไอพอดเข้าในกระเป๋าและสะพายเป้ขึ้นบ่า

"อ้าว...รีบหรอ

"อีบยองฮอน!!!เพราะเวลาชานฮีโมโหมันดูน่ารักดี...เขาจึงมักจะกวนประสาทคนตรงหน้าแต่ไม่ใช่เวลาอยู่ต่อหน้ากล้องหรือต่อหน้าแฟนคลับเยอะๆหรอกนะ ก็เพราะเป็นคนของขึ้นง่าย..นี่แหละข้อเสียหลักของชานฮี...และตัวเขาเองก็เหมือนกัน เป็นคนขี้แกล้งถึงได้โดนโกรธจริงอยู่บ่อยๆ

"ล้อเล่นหน่า..ไปกันเถอะเสียงทุ้มบอกก่อนจะแบมือออก

"จะพาไปไหน..คนตัวบางยู่ปาก แม้จะเอ่ยถามแต่ก็ยอมวางมือลงบนมือของอีกฝ่ายก่อนจะกระชับให้แน่นขึ้น คำตอบมีเพียงรอยยิ้มบางๆที่ส่งมา

"ฮัลโหลพี่มินซู...ครับ ผมกับชานฮีอาจกลับถึงโรงแรมช้าหน่อยนะครับพี่ ไม่ต้องรอ...ครับ ไม่มีปัญหาแน่นอน...ครับ...ครับไม่ดึกมากครับพี่...ครับ....ครับพี่...ครับ สวัสดีครับบยองฮอนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะพาอีกฝ่ายออกเดินโดยยังไม่ได้ตอบคำถาม

Let me take you there

I wanna take you there

Let me take you there

Take you there, take you there

"ว้าววววว...เขาปล่อยมือให้ชานฮีเดินไปข้างหน้าก่อน เพราะรู้ว่าเจ้าตัวคงชอบสถานที่แบบนี้..มันไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษเลย แค่เป็นสถานที่เงียบๆ เป็นสวนเล็กๆที่คล้ายโดนปล่อยทิ้งร้าง ม้านั่งสองสามตัววางเรียงราย มีสะพานข้ามแม่น้ำเล็กๆคล้ายเป็นของตกแต่งซะมากกว่ากับท้องฟ้าสีรัตติกาลผืนกว้างที่ปกคลุมทั่วฟ้า มีดวงดาวส่องแสงอยู่ประปราย

"ชอบไหม...เอ่ยถามเบาๆข้างๆคนที่กำลังมองไปรอบกายและท้ายที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

"ชอบ...ยังจำได้ด้วยหรอชานฮีละสายตาจากคนตรงหน้า มือเรียวจับขอบสะพานก่อนจะมองขึ้นไปยังผืนฟ้ากว้างใหญ่

"หึหึ...ถ้าจำไม่ได้สิแปลก ก็สัญญาไว้แล้วนี่ว่าจะพามาใช่...ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะพามา...มายังสถานที่ที่เงียบสงบ..ที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา...ที่ที่เราจะเป็นเราได้อย่างสมบูรณ์แบบ...

"แล้วหาที่แบบนี้เจอได้ยังไงกัน..นายเองก็ไม่รู้ไม่ใช่หรอว่าเราจะถ่ายรูปกันที่ไหนมาอีกแล้ว...ท่าประจำตัวของคนข้างกายเวลาสงสัย ดวงตากลมโตนั้นจะฉายแววฉงน คิ้วข้างหนึ่งจะเลิกขึ้น รวมถึงคอที่ตั้งตรงตลอดเวลาจะเอียงน้อยๆ

"ความลับหน่ะ"บยองฮอนหัวเราะเบาๆก่อนจะเอาหลังพิงกับตัวสะพาน แม้จะเห็นสายตาของคนข้างๆว่าอยากเอาเรื่องตนแค่ไหนก็ตาม...จะบอกได้ยังไงกันว่ามองเห็นจากตอนถ่ายรูป ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่าจะเป็นสนามร้างแบบนี้ แค่คิดว่าคงจะเงียบและไม่ค่อยมีคนเท่านั้นเอง



We can get away to a better place

If you let me take you there

We can go there now 'cause every second counts

just let me take you there, take you there

"Byunghun.Thanks you to bring me here. A place that no one knows me, a place that weve forgotten, They wont know who we are. 

.

..

..

Thanks you to keep your promise.

.....
............
.......

Thanks you for loving me all the time.

คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ฟังทำให้คนตาเรียวตาโบกเพลิงยิ่งขึ้น...เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่อีชานฮีจะพูดอะไรแบบนี้...พูดด้วยดวงตาที่แสนอ่อนโยนและปรางค์แก้มขาวที่ขึ้นสีน้อยๆแบบนี้ ผมสีบลอนด์ที่ล้อมหน้าคนตัวบางไว้สะบัดพลิ้วไปมาตามแรงลม...คิดไม่ผิดจริงๆที่มาที่นี่

"Its my pleasure. 

.....
...

For you, I’ll always keep my promise.

…………….

……….

..

I’ll always love you”

สำเนียงภาษาอังกฤษคล้ายเจ้าของภาษาเอ่ยตอบรับคำพูดก่อนหน้านั้น รอยยิ้มระบายเกลื่อนใบหน้าลามไปจนถึงดวงตา

"I love you too my honey."

“เดี๋ยวนี้พูดภาษาอังกฤษเก่งเชียวนะ”คราวนี้บยองฮอนเดินไปตรงหน้าก่อนจะหมุนตัวให้หันกลับมาจ้องหน้ากัน..มองลึกลงไปยังดวงตาของอีกฝ่ายก่อนจะเอาหน้าผากชนเบาๆ

“ไม่ได้หรอก...ก็คนใกล้ตัวพูดเก่ง พูดคล่องขนาดนั้น ก็ต้องพยายามกันบ้างแหละ”ปากบางเจื้อยแจ้วและเชิดหน้าขึ้น

“หึหึหึ...ขอโทษนะชานฮีที่ทำได้แค่นี้ ทำได้ด้วยเวลาแค่นี้ พานายมาในสถานที่ได้แบบนี้..”

“แค่นี้ก็พอแล้ว...มากพอแล้ว...”ชานฮีพูดขัดก่อนส่ายหน้าน้อยๆ เขารู้บยองฮอนพยายามมากแค่ไหนในการรักษาสัญญาตั้งแต่ตอนที่ให้เขาได้ฟังเพลงนั้น บยองฮอนที่รักษาสัญญามาโดยตลอดและดูแลเขามาตลอด

“ไว้คราวหน้ามาด้วยกันอีกนะ”เสียงทุ้มตอบและแบมือออกอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีความรีรอคนตัวบางวางมือและบีบกระชับฝ่ามือของอีกฝ่ายไว้แน่นก่อนจะพยักหน้าและตอบรับเบาๆในลำคอ

“ไปไหนก็ไปด้วยกันนั่นแหละ”เพราะยังไงพวกเขาก็คือคนสาธารณะ หน้าที่การงานทำให้เป็นแบบนั้น การจะทำอะไรในที่โล่งแจ้งคงเป็นไปไม่ได้...แต่นี่ตั้งอีกฟากหนึ่งของโลก...แม้จะมีแฟนคลับ แต่ก็คงจะไม่มีใครมาสนใจพวกเขาเท่าที่ประเทศเกาหลีหรอก

“......”จมูกโด่งก้มสูดความหอมจากแก้มใสเบาๆก่อนจะกระชับฝ่ามือและออกเดินไปด้วยกัน

“...นี่เห็นว่าเป็นที่ที่ไม่มีใครรู้จักหรอกนะ เลยจะยอมให้ครั้งหนึ่งละกัน”

End