ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [TEENTOP] My Short Fiction [ByungChan]

    ลำดับตอนที่ #11 : [OS] Happy 21st Birthday Chunji [ByungChan]

    • อัปเดตล่าสุด 6 ต.ค. 56


    Title: [OS] Happy 21st Birthday Chunji
    Fandom: TEENTOP
    Pairing: ByungChan [LeeByunghun x LeeChanhee]
    Rating: PG
    Genre: Fluff, Yaoi
    Author: icypumpkin
    --------------------------------------------------------------------------



    Ban_HBD21stChanhee



    อีก2ชั่วโมงจะเข้าสู่วันเกิดของอีชานฮี...เขาจะเติบโตขึ้นอีก1ปี...


    จากสมาชิกในวง...แม้เขาจะไม่ได้ต้องการของขวัญวันเกิดที่สวยหรู ไม่ได้ต้องการคำอวยพรที่มากมาย ไม่ได้ต้องการเค้กก้อนโตที่จะมาจัดฉลอง...เพราะรู้ดีว่าวันนั้นบนดาดฟ้าของตึกท๊อปมีเดียนั่นก็มากพอแล้วสำหรับพวกเราที่กำลังอยู่ในช่วงโปรโมตแบบนี้ แต่บางครั้งการที่คนสำคัญที่สุดไม่อยู่ในช่วงเวลาแบบนี้...มันไม่ค่อยสนุกเอาเสียเลย




    "พี่ชานฮี!!!"เสียงใสแจ๋วของอันดานีแอลดังขึ้นพร้อมกับแรงโถมทับจากด้านหลังทำเอาคนที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ริมระเบียงต้องเอามือไปเท้าพื้นเพื่อพยุงตัวโดยฉับพลันกันไม่ให้ทั้งเขาและน้องล้มลงไปจูบพื้นด้วยกันทั้งคู่

    "อะไรกันนีแอล เรียกซะเสียงดังเชียว"เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนถามกลับ

    "พี่บยองฮอนให้มาหาครับ บอกว่าโทรแล้วพี่ไม่รับสาย"นีแอลทรุดตัวลงนั่งข้างกายพี่ชายดีๆก่อนจะบอกข้อความที่ได้รับจากพี่ชายอีกคน

    "อ่า..พี่เอาโทรศัพท์ไว้ในห้องหน่ะ แล้วเขามีอะไรรึเปล่า..."คนตอบโกหกหน้าตายทั้งที่ความจริงโทรศัพท์นั้นอยู่ข้างกายของเขาและมันสั่นไปมาด้วยความบ้าคลั่งมาสักพักใหญ่ๆแล้ว

    "พี่บยองฮอนให้บอกพี่ชานฮีหน่ะฮะ ว่าคืนนี้คงจะกลับดึกหน่อย พี่ชานยอลจะให้ฟังเพลงใหม่และลองแต่งด้วยกันอะไรสักอย่าง..."นีแอลผู้มีริมฝีปากเป็นเอกลักษณ์เอ่ยตอบตามสิ่งที่ตนจำได้ว่าได้ยินตอนคุยโทรศัพท์

    "อ่อ...ขอบใจมากนะนีแอล ถ้าเขาโทรมาอีกก็บอกละกันว่าทำเพลงให้เสร็จเถอะ ไม่ต้องโทรหาพี่หรอก"ชานฮีบีบกำโทรศัพท์ไว้เสียแน่นคล้ายกลัวว่าการสั่นสะเทือนนั้นจะทำให้น้องชายรู้ว่าเขาพูดโกหก

    "ได้ครับ...."นีแอลรับคำก่อนตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ขณะที่กำลังจะพ้นประตูระเบียง เจ้าตัวกลับหันกลับหลังมาอีกครั้ง 


    "โอ๊ะ!! พี่ชานฮี พี่บยองฮอนยังบอกด้วยฮะว่า ถ้าพี่ง่วงก็ไม่ต้องรอให้นอนไปเลยเพราะอาจเสร็จเช้า..."หลังจบคำพูด อันดานีแอลเดินจากไปแล้ว...เดินกลับเข้าไปในหอแล้ว มีเพียงอีชานฮีที่ยังคงนั่งตากลมเย็นๆที่พัดผ่านในช่วงฤดูปลายฝนต้นหนาวเช่นนี้ 


    เพื่อหวังจะให้ลมแรงๆทำให้เขาไม่ต้องคิดมาก...
    เพื่อหวังจะให้ลมแรงๆพัดผ่านพาเอาน้ำตาที่คลอหน่วยให้หายไป...ให้สายลมพัดเอาความเศร้านั้นไป 
    ก่อนจะเข้าสู่วันเกิดของเขา...วันที่เขาควรจะพบเจอแต่สิ่งดีๆและเริ่มต้นปีที่21นี้ด้วยรอยยิ้มและความสุข



    มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือสีดำเครื่องโปรดของตนขึ้นมาก่อนจะตั้งเวลาไว้สำหรับทวิตเตอร์...บางทีคืนนี้อาจจะเป็นคืนแรกในรอบวันเกิดสามปีตั้งแต่เดบิวต์ที่เขาจะหลับไม่รอเคาท์ดาวน์อะไรทั้งนั้น..หลับเพื่อจะตื่นมาพบกับวันใหม่ที่สดใส...วันใหม่ที่จะมีคนที่เขารอคอยอยู่ข้างๆกัน...




    00.00น. 2013/10/05 - โซล



    "พี่ชานฮี!!! สุขสันต์วันเกิดดดดด!!!!!"เจ้าตัวแสบทั้งสามกับพี่ใหญ่ที่โผล่โพล่งเข้ามาพร้อมกับกล่องของขวัญในมือทำเอาคนที่คิดจะนอนหลับต้องลุกขึ้นมาอีกครั้ง

    "อ้าว..พี่หลับไปแล้วหรอฮะ พวกผมขอโทษ"เจ้าของวันเกิดโบกมือปัดก่อนจะชวนให้สมาชิกทั้งสี่คนเข้ามาในห้อง

    "ขอบใจนะ..."เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาและเอามือถูจมูกน้อยๆเพราะไม่คิดว่าสมาชิกจะทำอะไรให้แบบนี้ มันไม่ได้มีเค้กก่อนโตโผล่มาเซอร์ไพร์ส ไม่มีอะไรเลยนอกจากคนทั้งสี่คนที่เป็นดั่งครอบครัว เป็นดั่งพี่น้องเดินเข้ามาพร้อมกับของขวัญในมือและคำบอกสุขสันต์วันเกิดซะดั่งลั่น รวมถึงคำอวยพรวันเกิดที่ทำเอาเขาต้องปาหมอนใส่ไปหลายที...ไหนจะเจ้าชางฮยอนตัวแสบที่บอกอยากให้ของขวัญพิเศษแก่เขาจึงจะไปนอนห้องเดียวกับจงฮยอน...พวกเด็กแก่แดด...


    หันมองนาฬิกาก็เดินเลยเข้าวันใหม่ไปได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว..แต่ยังไร้วี่แววของคนที่รอคอย...


    อีชานฮีพยายามเข้าใจว่าการทำเพลงนั้นสำคัญกว่า...การแต่งเพลงและการทำเพลงคือสิ่งที่อีบยองฮอนใฝ่ฝันและรักที่จะทำเสมอ...แต่บางทีในวันแบบนี้...วันที่ถือเป็นวันสำคัญของเขา....บยองฮอนจะเลิกทำเพลงให้เร็วขึ้นอีกนิด แล้วกลับมาอยู่ด้วยกันกับเขาไม่ได้เลยหรอ





    "ชานฮียา...ของขวัญวันเกิดปีนี้นายอยากได้อะไร"กลางดึกของคืนวันหนึ่ง จู่ๆคนที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างกายก็หันมาถามทำเอาคนนั่งข้างๆหันมองหน้า

    "คิดอะไรถึงมาถามแบบนี้หน่ะ"คนถูกถามนิ่งไปสักพักก่อนจะถามคำถามนั้นกลับ...อะไรดลใจให้คนอย่างอีบยองฮอนมาถามเขาแบบนี้กัน...เพราะทุกทีอีกฝ่ายมักจะไม่เคยถาม..มักจะทำอะไรก็ทำเลย อยากซื้อให้ก็ซื้อ อยากทำให้ก็ทำ...มันเป็นเช่นนั้นมาเกือบเสมอ...

    "ก็แค่อยากถามแล้วก็อยากรู้เฉยๆ....ว่าไง วันเกิดปีนี้นายอยากได้อะไร..."คนผมสีแดงยังคงเร่งเร้า ทำเอาชานฮีหัวเราะออกมาน้อยๆ...

    "ไม่บอก...อยากรู้ก็เดาใจเอาเองสิ แบร่!!"ตอบกลับก่อนจะแลบลิ้นปิ้นตาใส่อีกฝ่าย ทำเอาโดนบีบจมูกกลับมาเบาๆ

    "เอ้า!!! แบบนี้ก็มีด้วยแฮะ"บยองฮอนเกาหัวกับคำตอบนั้นแต่ก็ยิ้มและหัวเราะไปด้วยกัน....






    "ถ้าคำถามนั้นฉันตอบตอนนี้นายจะได้ยินมันไหมนะ...."เสียงหวานดังขึ้นท่ามกลางความมืด...นอนไม่หลับ...คล้ายมีอะไรค้างคาอยู่ในใจ....ชานฮีหยิบกระดาษบนหัวเตียงและดินสอก่อนจะนำมาขีดๆเขียนๆคำบางคำลงไป..คำที่สื่อความรู้สึกและความนึกคิดของเขาในตอนนี้


    ...ของขวัญ....อีบยองฮอน...


    “ฉันบอกนายลงบนกระดาษแผ่นนี้แล้วนะ...อีบยองฮอนไง ของขวัญที่อีชานฮีอยากได้ที่สุดในปีนี้คืออีบยองฮอน.....”คำพูดที่มาพร้อมกับรอยยิ้มแสนเศร้าที่ระบายลงบนริมฝีปากของคนพูด...ทำไมเขาถึงยิ้มออกทั้งๆที่ไม่ได้มีความสุขกันนะ....


    ก๊อก ก๊อก ก๊อก....

    เสียงเคาะประตูที่ทำให้อีชานฮีสะดุ้งสุดตัวก่อนจะวางกระดาษไว้บนหัวเตียงและเดินไปเปิดประตูห้อง...ไม่มีใคร...มองซ้าย...มองขวา...ก็ยังไม่มี..เขาหูฝาด หูเพี้ยนหรือใครคิดเล่นตลกอะไรกัน...ฉับพลันจะหันหลังปิดประตูเข้าห้องกลับได้ยินเสียงดนตรีในจังหวะเนิบช้าดังอยู่ไม่ไกล....ก้มหน้าลงก็พบกับโทรศัพท์แสนคุ้นตา เมื่อก้มลงไปหยิบ..รอยยิ้มก็ถูกฉาบทับบนริมฝีปากอิ่มทันที...

    ครั้งนี้ไม่ใช่จากการไม่มีความสุข....
    ครั้งนี้ไม่ใช่จากยิ้มที่ไม่มีสาเหตุ.....
    ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มเพราะเสียงเพลงและคำร้องที่ดังเข้าสู่โสตประสาท....เสียงดังแผ่วหวานที่เขาจำได้ดีว่าเป็นเสียงของเพื่อนร่วมค่าย...เสียงของจางฮยอกจินกับ....เนื้อเพลง เสียงแร๊พอันทรงเสน่ห์และท่วงทำนองของอีบยองฮอน...


    “สุขสันต์วันเกิดนะชานฮียา...ของขวัญในปีนี้ฉันไม่รู้ว่านายจะถูกใจมันไหม.....แต่ฉันพยายามทำทุกทางให้มันทันในวันเกิดของนาย....และฉันก็หวังไว้นะ...ว่าวันหนึ่งเสียงของฮยอกจินจะถูกแปรเปลี่ยนเป็นเสียงของนาย....เราจะได้ร้องเพลงคู่กัน....ร้องเพลงๆนี้ด้วยกัน.....Love You….”

    ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ถูกโอบกอดจากด้านหลัง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสียงทุ้มนั้นกระซิบเบาๆที่ข้างริมหู
    ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ริมฝีปากนั้นเข้าทาบทับและคลอเคล้าไม่ห่าง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสื้อผ้าอาภรณ์อันตธานหายไป
    ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อีชานฮีได้ยินเสียงเรียกของอีบยองฮอนอยู่ข้างหู ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อีบยองฮอนได้ยินเสียงครางหวานหูจากคนใต้ร่าง
    ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างกายนั้นสอดประสานหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน........สอดแทรก....กดย้ำ....วนเวียน.... 
    แต่สิ่งที่รู้คืออีชานฮีได้รับของขวัญวันเกิดดังเช่นที่ตนเองร้องขอเงียบๆในค่ำคืนนี้แล้ว....



    บยองฮอนนอนมองคนในอ้อมแขนที่บัดนี้หลับสนิท แพขนตาทาบทับกับเปลือกตาสีหวาน ผมสีน้ำตาลอ่อนระใบหน้าจนอดไม่ได้ที่จะปัดให้มันพ้นทางก่อนจะใช้มือไล้วนที่พวงแก้มใส....ก็เกือบจะมาไม่ทันจนโดนโกรธ และก็รู้ดีว่าโดนโกรธไปแล้วนิดนึงแน่ๆเพราะตอนพี่มินวูเมนชั่นไปอวยพรวันเกิด ชานฮีตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่เขาโทรไปเป็นสิบสายกลับไม่รับและไม่ให้ความสนใจสักนิด....


    แต่เขาก็ดีใจที่ทำแผนเซอร์ไพร์สสำหรับปีนี้สำเร็จ ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า....เขาหวังว่าจะได้อยู่และเติบโตไปพร้อมๆกับอีชานฮี...ดังเช่นทุกวันนี้ที่เราอยู่ด้วยกัน พลันสายตาเหลือบไปเห็นกระดาษบนหัวเตียงที่ถูกเขียนไว้ด้วยคำสองคำ...ดวงตาเรียวก็ยิ้มจนตาปิด อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงไปบนพวงแก้มใสอีกรอบและลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา....




    @ljoeljoe1123: 천지생일ㅊㅋ 선물은 나 pic.twitter.com/wkChBydrwy
    สุขสันต์วันเกิดนะชอนจี ฉันคนนี้คือของขวัญวันเกิดของนายนะ




    เจ้าของเรือนผมสีแดงมองใบหน้าที่แสนรักในอ้อมกอดอีกครั้ง...กระชับวงแขนให้แน่นก่อนจะจมลงสู่ห้วงนิทรา...แม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ขอให้ร่างกายได้พักผ่อนบ้างก่อนจะสู้กับตารางงานและเจ้าของวันเกิดที่คงจะพ่นไฟใส่เขาเป็นแน่ทันทีที่ได้เห็นทวิตนี้....และก็หวังว่าคนที่หลับอยู่จะไม่มาเห็นรูปที่เขาถ่ายแอบถ่ายเอาไว้ตั้งแต่ไปลอนดอนตอนเจ้าตัวหลับหรอกนะ..แผ่นหลังนั้นกับรอยสักที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนานั่นหน่ะ...


    END


    Talk: 
    ฟิกไม่ช้านะคะ เนื่องจากลงในบล็อกไปแล้วและค่อยมาลงที่นี่ ฮาาาา ยังไงก็ขอให้เอ็นจอย
    ปล. ฟิกเรื่องนี้ลงอยู่ในรวมเล่มด้วยแน่นอนค่ะ ^^
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×