กลิ่นบุหงา

มุมมืดของห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั่งกอดเข่าอยู่ ในอ้อมแขนของเธอมีตุ๊กตาแมวตัวนึงอยู่ มีปลอกคอที่เย็บไว้ว่า’light’ เสียงสะอื้นดังมาตลอดอย่างต่อเนื่อง และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดพัก เสียงร่ำร้องไห้ปานจะขาดใจของเด็กสาว ทำให้ใจของบุพการีแทบสลายไม่ต่างกัน ได้แต่คิดว่าเพราะเป็นพวกเขา เธอจึงได้มีอาการเช่นนี้ แต่พวกเขาก็มีสามารถทำอันใดได้ในตอนนี้ จึงได้แต่ฟังเสียงของลูกสาวผ่านประตูห้องนอน

“ไลท์ ฮืออ ออกมา อึกหาฉัน ออกมาหาฉันได้ไหม” เสืองสะอื้น ปากพร่ำบอกให้แมวตัวน้อยออกมาหาเธอ ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อแมวน้อยที่ชื่อว่าไลท์ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง แต่เมื่อเธอหลับ ในห้วงจินตนาการของเธอกลับนึกถึงสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับแมว สี่ขา ขาสั้น ตัวอ้วนกลมเหมือนเป็นเจ้านายของบ้าน ดวงจันทร์สีเหลืองนวลอยู่ทั่วร่างมันเหมือนกับชื่อที่เธอตั้งให้ light แสงสว่าง ที่เป็นเหมือนกับแสงสว่างในชีวิตของเธอน่ะตอนนี้

“ฮึก ไลท์ ฉันฮื่อ เหนื่อยไม่ไหว แล้ว”หลังจากที่ร้องไห้มามากกว่า2ชั่วโมง ร่างกายอ่อนเพลียไม่น้อยจึงได้สลบไปบนเตียง ต่อมาไม่นานทั้งพ่อและแม่ของเธอก็ได้ไขประตูเข้ามาดูลูกของพวกเขา พร้อมร่ำไห้ร้องบอกขอโทษคุณพ่อของเธอเห็นท่าว่าจะไม่ดี กลัวว่าคู่ชีวิตของตนจะล้มป่วยไปอีกคน จึงให้ภรรยาไปนอนพักผ่อน ส่วนตนก็ดูอาการของลูกตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของลูกสาวของเขาและผู้เป็นที่รักในตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“พ่อขอโทษนะลูก ถ้าวันนั้นพ่อไม่พูดแบบนั้น หนูก็คงไม่ต้องคิดมากจนเสียน้ำตาแบบนี้”ถ้าเธอตื่นมาแล้วได้ยินว่าคุณพ่อของเธอพูดอะไรไปบ้าง คงได้ตอบกลับไปว่าใจของเธอสลายไปนานแล้ว

“ไลท์ นายมาหาฉันแล้วหรอ มาหาฉันแล้วใช่ไหม”ในใจคิดแค่ว่าถ้าได้เจอสักครั้งก็คงจะดี ที่มีใครคอยรับฟังปัญหาของเราได้ ใครที่เธอไม่ต้องปั้นหน้ายิ้มใส่ หัวเราะออกมาทั้งๆที่หัวใจนั้นบอบช้ำ