คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : `shut up - ten
10
"ไม่.. ไม่นะลู่หาน! ไม่!!" แบฮยอนผลัลู่หานอออย่าแรนลู่หานระเ็นออไปอยู่้านหลั
"เป็นอะไรไปแบฮยอน นายเป็นอะไร?" ลู่หานถามออไป้วยวาม านั้น็่อยๆเินเ้าไปหาแบฮยอนที่เยิบัวออห่าาเา
"นะ..นาย.. ัน..ันไม่ิว่าะเป็นนาย! ออไปนะ!"
"นายะลัวันทำไมแบฮยอน?"
"ไม่ ออไป..อย่า.. อย่ามายุ่ับัน!!!" แบฮยอนะโนไล่ลู่หานอย่าบ้าลั่เนื่อาวามลัว และผิหวัเมื่อมารู้ว่าเพื่อนอัวเอเป็นารที่สามารถ่าทุนไ้อย่าเลือเย็น
"ันไม่ทำอะไรนายนะแบฮยอน ันไม่ทำอะไรนาย..." ลู่หานพยายามเลี้ยล่อมแบฮยอนให้พยายามฟัเา แ่เหมือนแบฮยอนะไม่
"ออไป..ไป!!!"
"นาย..เป็นอะไร.. เห็นมั้ยันไม่ทำร้ายนาย?" ลู่หานพูพร้อมับยมือึ้นให้เห็นว่าเาไม่ไ้ถืออาวุธอะไรทั้นั้นเพื่อให้แบฮยอนอารม์เย็นลพร้อมับ่อยๆเินเ้าไปหาแบฮยอนอย่า้าๆ
"อย่า.. อย่าเ้ามานะ" แ่นั้น็ทำให้แบฮยอนถัวถอยหลัห่าออาเาไปอย่ารวเร็ว่อนที่ะหยุัวลุึ้นพร้อมับวิ่หนีไป
"เี๋ยว! แบฮยอนนายะไปไหน!!!"
แบฮยอนวิ่หนีลู่หานออมา้วยวามเร็วเท่าที่เท้าทั้สอ้าอเาะวิ่เร็วไ้ แ่็ยัไ้ยินเสียฝีเท้าอลู่หานวิ่ามมาอยู่อย่าห่าๆ น้ำาไหลออมาาวาทั้สอ้า้วยวามผิหวัเหมือนโนหัหลัานที่ไว้ใ
หนี...
ันะ้อหนี..
แบฮยอนิหาทาเอาัวรอาเื้อมมืออลู่หาน แู่เหมือนว่าเาะิไม่ออเลยว่าเาวระไปหลบอยู่ที่ไหน พร้อมับวิ่ไปเรื่อยๆ าทั้สอ้า็เริ่มอ่อนแร แ่เมื่อเหลือบมอไป้าหลั็ยัเห็นลู่หานวิ่ามมาอยู่แบบนั้น ทำให้เาไม่สามารถที่ะหยุพัไ้เลยแม่แ่น้อย
"แบฮยอน หยุนะแบ!!" เสียลู่หานะโนไล่หลัมา ส่ผลให้แบฮยอน้อเพิ่มวามเร็วในารวิ่มายิ่ึ้น สายาทั้สอ็อยสอส่อหานที่ะมา่วย แู่เหมือนแถวนี้ะไม่มีใรอยู่เลย
านยอล..
เมื่อนึึ้นไ้ว่ายัมีานยอลอยู่อีนที่ะพอปป้อเาไ้ วามรู้สึอบอุ่นปลอภัย็แพร่ระายไปทั่วหัวใอแบฮยอน
หา..
้อหาานยอลให้เอ..
านยอลอยู่ที่ไหน..
หวัว่าเาะไม่เป็นอะไรนะ
เมื่อิแบบนั้นวามัวล็เ้ามารอบำิใอีรั้ เารู้สึเป็นห่วานยอลมา ไม่มั่นใว่าานยอละปลอภัยีหรือไม่เพราะนารุ่นพี่เฮุนับรุ่นพี่อินยัเสร็ลู่หานไปแล้วทั้สอน แล้วานยอละเป็นยัไนะ?!
ไม่ไ้ารแล้ว ..้อรีบวิ่แล้ว..
แล้วู่ๆแบฮยอน็มีวามิที่ว่าเาวระลับไปหลบในัวบ้านอเาเอ่อน ในเมื่อลู่หานยัามมานานี้ เาวระ่อนัวในบ้านที่แสนปลอภัยอเา เนื่อาอนนี้าทั้สอ้า็เริ่มะหมแรเ็มที
อีนิเียว.. อีนิเียวะถึบ้านแล้วแบฮยอน..
อทนไว้..
แบฮยอนพูับัวเอในใพร้อมับัฟันออแรวิ่่อไป้าหน้าอย่าไม่ยอมแพ้ เาะ้อหลบให้พ้นาลู่หานให้ไ้ อีแ่นิเียวเท่านั้น็ะถึบ้านอเาแล้ว
"โอ้ย!"
แู่เหมือนาทั้สอ้าะไม่ทำามใอัวเอเมื่อมันอ่อนแรและปวเินว่าะฝืนใ้าวออไปไ้ บวับที่เารีบวิ่นเินไปเลยไม่ไ้มอสิ่ที่วาเาไว้ึทำให้เาสะุล้มลไปในที่สุ
"บ้าเอ้ย!"
แบฮยอนสบถับัวเอ่อนที่ะหันไปมอสิ่อที่มาวาทาอเาไว้อย่าเ็บใ ่อนที่าทั้สอ้าะเบิโพรึ้น้วยวามื่นลัวและใเมื่อพบับ้นอที่ทำให้เาสะุนหน้าว่ำแบบนี้
"ไม่..ไม่นะ!!" แบฮยอนทึ้หัวัวเออย่าบ้าลั่ ลืมไปหมสิ้นว่าสิ่ที่เาำลัหนีอยู่นั้น็ำลัไล้เ้ามาเรื่อยๆ เพราะส่ิที่เาเห็นนั้นมันเหมือนหอพันๆแท่แทลมาในใอแบฮยอนอย่าั
ศพอนั่าวูโฮ!!!
สภาพศพนั้นูเหมือนว่าะพึ่ายมาไ้เมื่อไม่ี่ม.่อนหน้านี้ ทั้ัวถูมี้วแทอย่าเยือเย็นนพรุนไปหมแทบะไม่เห็นว่ามีส่วนไหนอร่าายที่ไม่โนทำร้าย เนื้อหลุเหวอะหวะออมาเป็นสีแสบวับลิ่นาวเลือหนืๆที่ไหลเิ่นอไปทั่วบริเวทำให้แบฮยอนอยาะอาเียน นิ้วมืออบิเร็้วยวามเ็บปวแสถึวามทรมาน่อนที่ะถู่าาย
อะไร...อะไรัน..ไม่! ูโฮ็ไม่รู้เรื่ออะไร..
่า... ่าเาทำไม!!?
และในะที่แบฮยอนำลัใับสิ่ที่เห็นอยู่นั้น ร่าโเหื่อที่วิ่ไล่ามเามาั้แ่แร็ามมาทัน!
"หนีันไปไหนแบฮยอน!" ลู่หานับไหล่แบฮยอนอย่าแรทำให้แบฮยอนสะุ้สุัวพร้อมับพยายามทั้ถีบทั้เะลู่หานออไปให้พ้น แู่เหมือนว่าเนื่อาเาะวิ่มาไลและยัมาเห็นศพนายอยู่้าๆอีทำให้เรี่ยวแรที่ะใ้ในารัืนในรั้นี้อเาหหายไปหมทุอย่า
"ไม่นะลูห่าน ปล่อย! ปล่อยัน.." แบฮยอนพยายามพูพร้อมับันลู่หานที่อเาอยู่ให้ออห่าาัว้วยวามลัว แ่ลู่หาน็ไม่ยอมปล่อยเาเลยแม้แ่น้อย
"นายเป็นอะไร นายไล่ันทำไมแบฮยอน" ลูห่านเอ่ยถามึ้น้วยวามไม่เ้าใ
"นาย..นายทำไ้ยัไัน นาย่าทุนไ้ยัไ!!!!?"
"ันไม่..."
"ปล่อยไปห่าๆันนะ!" แบฮยอนรวบรวมำลัเฮือสุท้ายผลัลู่หานออไปให้แรที่สุเท่าที่ะทำไ้ ่อนที่เาะลุึ้นวิ่หนีอีรั้ แู่เหมือนลู่หานะเร็วว่าเมื่อเาโนว้ามือไว้อย่าั สะบัเท่าไหร่็ไม่ยอมออ
"ปล่อย!!"
"นายะไปไหนแบฮยอน เป็นบ้าอะไรเนี่ย!!?" ลูห่านะอใส่แบฮยอน้วยวามโมโห
"่วย้วย.. ใร็ไ้"
"นายะร้ออให้ใร่วย!"
"ปล่อยันไปลู่หาน มอบัวับำรวะเถอะนะ" แบฮยอนพยายามอ้อนวอนน้ำานอหน้าพร้อมับพยายามพูโน้มน้าวิใลู่หานให้มอบัวับำรวเพื่อใ้วามผิที่ไ้่อภายในรั้นี้
"พูบ้าอะไรอนาย ันไม่ไ้่า..."
ึ!!!
ไม่ทันที่ลู่หานะไ้พูอะไร่อไป ร่าอเา็ระุเร็เนื่อาไ้รับสัมผัสประหลาเ้าที่บริเวลาหลั ่อนที่น้ำสีแ้นะทะลัออมาาทาปา้อนให่ วาู่นั้นมอไปที่แบฮยอนอย่าไม่เ้าใ น้ำาเริ่มไหลออมาเนื่อาวามเ็บปวบริเวลาหลัส่ผ่านไปถึเส้นสมอ ่อนที่เาะล้มัวล ระุไปสอสามที่อนที่ะแน่นิ่ไป..
"ลู่หาน!!!" แบฮยอนพยามะเ้าไปหาร่าอลู่หานที่ล้มลไป่อหน้า่อาอเา แ่็ถูใรนนึุแนเอาไว้ ไม่ให้เ้าไปไล้
"ไม่เป็นไรๆ ันมา่วยแล้วนะ" ร่านั้นึแบฮยอนไปอพร้อมับลูบหัวอย่าเบามือ เพื่อที่ะให้แบฮยอนสบายใ
และเมื่อแบฮยอนไ้รับรู้สัมผัสถึวามอบอุ่นนั้น สอแน็่อยๆยออบนรหน้าพร้อมับร้อไห้ออมา้วยวามอัอั้นอย่าไม่ปิบัเลยแม้แ่น้อย
"ฮึ..านยอล.."
"ไม่เป็นไรนะแบฮยอน ันอยู่รนี้แล้วนะ" านยอลพูับแบฮยอน้วยน้ำเสียที่แฝวามเป็นห่วเป็นใยนแบฮยอนแทบะลืมวามลัวทั้หมไปนหมสิ้น
"ลู่หาน.. ลู่หานายแล้ว.. ฮือ"
"อย่าร้อสิอย่าร้อนะรับ" านยอลพู มือหนึ่ยัลูบหัวแบฮยอนไว้อย่านั้น
"พี่...ฮึ..รุ่นพี่อิน ับพี่เฮุน็..็าย.. " แบฮยอนพยายามเ้นเสียออมาเพื่อที่ะเล่าเรื่อที่เาไปเอมาทั้หมให้านยอลฟั
"อย่าเสียใไปเลยนะ นายยัมีันนะแบฮยอน"
"นาย..นายะไม่ทิ้ันไปไหนใ่มั้ย.. ฮือ.. าน..านยอล"
"ใ่แบฮยอน อนนี้พวมัน็ายันไปหมแล้ว เหลือแ่ันับนายเท่านั้นแล้วนะ เราะอยู่ันสอน ะไม่มีใรมาทำร้ายนายไ้อีแล้วนะ ันะปป้อนายเอ ..นาย็เห็นนี่ว่าันปป้อนายไ้"
านยอลพูประโยที่แบฮยอนไม่สามารถเ้าใไ้ ึทำให้เาเยหน้าออาออานยอลที่เาบอยู่ และเมื่อสบสายาเ้าับนัยาอานยอลเา็รู้สึถึวามอบอุ่นที่านยอลส่มาให้
"นาย..ปป้อัน.."
"ใ่แบฮยอน ันปป้อนายไ้นะ นายเห็นมั้ยล่ะ..ฮะๆ แน่นอน..นาย้อเห็นแน่สินะ เฮุนับอิน นาพวมันเป็นนัีฬาอโรเรียนันยััารพวมันไ้สบายๆ นายเห็นแล้วใ่มั้ยว่าันปป้อนายไ้" านยอลพูึ้นานั้น็หันไปยิ้มให้แบฮยอนอย่าที่เาเยทำ แ่นั่นลับทำให้แบฮยอนผลัเาอออย่ารวเร็ว
"หมาย..หมายวามว่ายัไ!? นาย!!!??.."
"นายยัไม่เ้าใอีหรอแบฮยอน? ที่ันทำไปทั้หม ันทำเพื่อปป้อนาย ปป้อนายานที่มันเยทำให้นายเ็บปว ทำให้นายทุ์ทรมานมานถึทุวันนี้ยัไล่ะ" านยอลเอ่ยึ้นพร้อมับ่อยๆ้าวเ้ามาหาแบฮยอน "แ่ันน่ะ.. ไม่ทำอะไรนายหรอนะ ันรันายมาลอ..แบฮยอน..ันรันาย.."
หมายวามว่ายัไ..
"นาย..นาย่านทั้หมไ้ยัไัน! นายทำไ้ยัไ!!?" แบฮยอนะอถาม น้ำาที่หยุไหลไปแล้วเริ่มไหลออมาอีรั้ วามหวัในใพัทลายลไปหมทุสิ่ นี่เาสสัยลู่หานไ้ยัไันนะ เาไม่น่าเลย ลู่หาน้อมาายเพราะเาไม่เื่อใแท้ๆ
"ทำไมันะทำไม่ไ้? พวมันเลวะายแบฮยอนเลวมา นาย็รู้ว่าพวมันเลวนาไหน นีีเาไม่ส่นไปรุม่มืนนายแบบนั้นหรอ!" านยอลพูึ้น น้ำเสียเริ่มแ็ร้าวเมื่อนึถึเรื่อที่พวอี้ิเยทำไว้ับแบฮยอน้วยวามโรธ
"ันไม่ไ้้อารแบบนั้น!! แล้วแ..แับือเทา.. พวเาเี่ยวอะไร้วย!" แบฮยอนเอ่ยถามอย่าไม่เ้าใ
"เหอะ นายไม่รู้สินะ นายิว่าอี้ิมันะเป็นนวาแผนารให้นไปรุม่มืนนายหรอไ? หึ แน่สิ นายไม่รู้ แ่ันะบอนายให้ว่าไอพวที่ไปรุม่มืนนายน่ะมันเป็นพวอไอือเทาับไอแทั้นั้นแหละ พวที่มันมาับัวนาย็เป็นลูน้ออพ่อไอือเทามัน ส่วนบ้านหลัให่ที่นายโนลาไป่มืนน่ะ็บ้านไอือเทามันยัไล่ะ!!" านยอลเล่าให้แบฮยอนฟั น้ำเสียแสถึวามเรียแ้นที่มี่อือเทาและแอย่ามา
"นาย.. แ่นายไม่เห็น้อทำนานี้! แล้วนาย..นายรู้ไ้ยัไ!!?
"ทำไมหรอ? ที่ันทำมันไม่สมวร้อไหนัน นายไม่รู้หรอว่าพวมันทำับันไว้มานาไหน หึ ันเอ็เยอยู่ลุ่มเียวับพวมันมา่อน อี้ิมันแอบอบไออินอยู่แล้ว มันเลยวาแผนที่ะแล้นาย พอันเ้าไปห้ามพวมันรู้ว่าันแอบอบนายมันเลยรุมระทืบันนแทบปาาย!!! เหอะ พวมันิว่าันายห่าไปแล้วล่ะมั้ แ่ไม่..ันยัไม่าย ันยัอยู่ แ่็เพราะโนทำร้ายอาารสาหัส ันเลยวามำเสื่อมไป่วระยะหนึ่แล้ว็้อหลบหนีไปอยู่ที่อื่นเพราะพ่อับแม่อันิว่าที่นี่ไม่ปลอภัยอี่อไป!! ันเลย้อลาออยัไล่ะ ลาออไปพัรัษาัว และเมื่อวามทรำอันลับมา ็ถึเวลาที่ันะแ้แ้น! แ้แ้นให้นายนที่ันรั และแ้แ้นให้ัวันเอที่มันทำให้ันเป็นแบบนี้!!''
"ไม่..านยอล.. นายไม่วรทำแบบนี้แล้วนอื่น.. นอื่นเี่ยวอะไร! สารวัรอี้ฟาน นั่าวูโฮ รวมทั้พี่อินับพี่เฮุน นาย่าพวเาทำไม!? พวเาไม่เี่ยว้วยเลย!"
" ทำไมะไม่เี่ยว!!!! ไอสารวัรบ้าอะไรนั่นอยสืบ้อมูลอีอย่าเอาเป็นเอาาย ถ้าันไม่่ามันแผนารอัน็แหมน่ะสิ แล้วมันยัเสนอหน้ามาะอใส่นายอี มันบัอามา ล้ามาะอใส่นายผู้เป็นที่รัอันไ้ยัไัน สมวรแล้วล่ะที่มันะ้อาย.. แล้วส่วนไอ้นั่าวูโฮ อนที่วามทรำอันลับมาแล้วัน็ไปหามันที่สำนัานอมัน ่ะะให้มันล่าวแวามเลวอพวไอือเทาเรื่อที่มันทำับนายไว้ แ่มัน.. อนแรมัน็ลที่ะ่วยัน แ่พอมันไปหา้อมูล พอมันสืบรู้ว่าไอือเทามันรวยแ่ไหน มัน็เอาเรื่อนี้ไปู่ไอือเทาว่าะแ เพราะั้นไอือเทา..เลยให้เินมันเป็น่าปิปา เหอะ! นิสัยทุเรศเห็นแ่เินอมันน่ะสมวรายแล้ว มันไม่วระมีีวิอยู่บนโลนี้้วย้ำไป ฮ่าๆๆ" านยอลหัวเราะอย่าบ้าลั่เหมือนันภูมิใในผลานอัวเอที่สามารถัารูโฮไ้
"ไม่นะานยอล.. นาย..นายำลัทำผิ.."
"ันผิอะไรแบฮยอน?? ัน? ันผิอะไร? ันทำไปเพราะันรันาย ทุอย่าันทำไปเพื่อนาย นาย็รู้ว่าันรันายนาไหน ันรันายมาว่าที่ไออินมันรันายอีนะ เพราะมัน!!! มันือ้นเหุอเรื่อทั้หมเลย อี้ิอบมัน ถ้ามันไม่มาอบนาย นาย็ะไม่โน่มืนแบบนี้ใ่มั้ยล่ะ เพราะะนั้น..มันน่ะผิที่สุเลย ถ้ามันไม่เิมานะเรื่อทั้หม็ะไม่เิึ้น! อ้อแล้ว็ ส่วนไอเฮุนันเินามหาไออินอยู่น่ะ แล้วบัเอิไปเอับมันพอีันเลย่ามันทิ้ะ ให้มันไปอยู่เป็นเพื่อนไออินในนรนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆๆ เป็นไล่ะแบฮยอน เท่านี้็รู้แล้วใ่มั้ยว่าันรันายนาไหน?"
านยอลเล่าเรื่อทั้หมให้แบฮยอนฟัานั้น็หัวเราะอย่าบ้าลั่เหมือนนเสียสิ ทำให้แบฮยอนที่ยืนอยู่รนั้นัสินใหันหลัวิ่ลับเ้าบ้านอัวเออย่ารวเร็ว แู่เหมือนะไม่ทัน เนื่อาานยอลไหวัวทันเสีย่อน
และ้วยวามที่านยอลมีาที่ยาวว่าบวับสภาพร่าายที่ไม่อ่อนล้าาารวิ่หนีายมาแบบแบฮยอน เาึ้าวเ้ามาประิัวอแบฮยอนไ้อย่ารวเร็ว ่อนที่ะะปบท้ายทอยอแบฮยอนไว้อย่าแรนแบฮยอนไม่สามารถหนีไปไหนไ้
"ะหนีไปไหนละที่รั..." านยอลึแบฮยอนเ้ามาไล้ๆานั้น็ระิบที่้าหูแบฮยอนเบาๆ พร้อมับแลบลิ้นเลียใบหูนุ่มอแบฮยอนอย่าหลไหล
"ปล่อย..ปล่อยันไปนะ..านยอล" แบฮยอนพยามอ้อนวอน
"ะให้ันปล่อยนายไปไหนหืม..ันรันายนะ ..เราะอยู่้วยันนะแบ นายับัน..ะอยู่้วยันลอไป.." านยอลพูึ้นเสียแหบพร่า ริมฝีปาหนา่อยๆบรรูบลไปให้ทั่วใบหน้าอแบฮยอน้วยวามรัไร่
เารัแบฮยอนมา
รัมาั้แ่แรเห็นแล้ว
รัมานยาที่ะถอนัว
"ไม่นะานยอล...ไม่ ัน..ันรันายไม่ไ้" แบฮยอนพูเสียสั่น หวัะให้านยอลปล่อยมือาเา แู่เหมือนว่าเพราะำพูนั้นไปสะิไฟใอานยอลึ้นมาำให้านยอลหยุะัพร้อมับบีบไหล่เาอย่าแร้วยวามโรธ
เายอมรับไม่ไ้หรอ!!
เารัแบฮยอนมาลอ
แ่แบฮยอนไม่ยอมรับเาเนี่ยนะ!?
"นายว่าไนะ!!!" านยอละอใส่หน้าแบฮยอน้วยวามโรธพร้อมับเย่าัวแบฮยอนอย่าแรหวัะให้แบฮยอนพูประโยใหม่ แ่็ูเหมือนว่าแบฮยอน็ยัะยืนยันำเิม
"ัน..ันไม่ไ้รันาย.."
"นายพูใหม่!! แบฮยอน! พูใหม่!! นายรััน!! บอมาว่านายรััน!!!!"
"ันไม่รันายานยอล..ันเลียนาย!"
"ไม่นะแบฮยอน.. ไม่..นาย.. นายอย่าเลียัน...ไม่นะ..ไม่" แล้วานยอล็ทึ้หัวัวเอเหมือนนบ้าเนื่อาำพูอแบฮยอนสะเทือนิใอเาเป็นอย่ามา
แบฮยอนเลียเา
แบฮยอนไม่รัเา
เาทำผิอะไร
ทำไมแบฮยอนถึไม่มเยเา..ในเมื่อเาอุส่าำัทุนออไปาีวิอแบฮยอนแท้ๆ
เาทำผิรไหนที่รัแบฮยอนที่สุอหัวใ
แล้วเรื่อแ่นี้ทำไมแบฮยอนถึไม่ยอมรับในัวเา
"แบฮยอนเลียัน.. ไ้ยินมั้ยานยอล แบฮยอนเลียนาย เลีย..เลียๆๆ เลียนาย นายไ้ยินแล้วใ่มั้ยานยอล นายไ้ยินแล้วใ่มั้ย!!!"
".." แบฮยอนมอารระทำอานยอลที่เินไปเินมาพูับัวเอและทึ้หัวัวเอเหมือนนบ้าพร้อมับ่อยๆถอยหลัออห่าาานยอลอย่าเียบๆเพื่อไม่ให้เารู้ัว
"ใ่..ันไ้ยินแล้ว.. ไ้ยินที่แบฮยอนบอ แบฮยอนบอว่าเาเลียนาย.. านยอล..นายไม่มีใรรัเลย... นายไม่มี่า นาแบฮยอนยัไม่สนใเลยานยอล...ันวรทำยัไี..อบันหน่อยานยอล.."
"..."
"นายไม่วรอยู่บนโลนี้่อไปานยอล.. นายวรายๆไปะ นายเลียัวเอใ่มั้ยานยอล? แล้วนายะอยู่ไปเพื่ออะไร นที่เารันายเายัไม่สนในายเลยนะ.."
"..."
"ใ่.. ใ่..ันไม่วรอยู่บนโลนี้..ใ่เลย..แบฮยอนไม่้อารัน แล้วันะอยู่ไปทำไม.." านยอลพูพร้อมับเินไปึมีที่เสียบอยู่รศพอลูห่านออมา
"ลา่อน..ลา่อนแบฮยอน.. ันรันาย" บประโยนั้น็ทำให้แบฮยอนที่ำลั้าวาออห่าาานยอล้อรีบวิ่เ้าไปเพื่อห้ามานยอลไว้
เาไม่อยาให้านยอล้อาย
เายอมรับว่าเานั้นรู้สึีที่มีานยอลอยู่้าๆ
เาหวัว่าเมื่อานยอลมอบัวับัวรวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในานะที่เป็นนป่วยานยอละถูส่ัวไปรัษาบำบัิใที่โรพยาบาล แล้วเา็อาะบับานยอลไ้
"ไม่นะานยอล!!"
แบฮยอนที่พยายามะเ้าไปแย่มีในมืออานยอลที่ำลัะลมือปาอัวเออยู่นั้น ้วยวามเร่รีบทำให้สอาอเาพันันนพุ่ัวล้มไป้านหน้า ส่ผลให้มืออเาไปปัโนมีอานยอลให้บามลึเ้าไปถึหลอลมทันที
วาอานยอลเบิว้า้วยวามใ รีบปล่อยมีอออย่ารวเร็วแล้วยมือทั้สอ้ามาบีบอัวเอไว้เพื่อไม่ให้เลือหยุไหล แู่เหมือนะไม่ทันเนื่อามมีมลึเินไปลไปถึหลอลมทำให้เาไม่สามารถหายใไ้ ่อนที่สอาะ่อยๆทรุลอย่าหมแรเนื่อาาอาาศหายใ
"อึ..แฮ่.."
านยอลพยายามะเปร่เสียพูุยับแบฮยอนที่เ้ามาพยุเาไว้แู่เหมือนะไม่สามารถทำอย่าใที่ัวเอิไ้เลย
"ไม่นะานยอล ไม่..ไม่ นาย..แ็ใไว้" แบฮยอนพูน้ำานอหน้า เาไม่้อารให้านยอลาเาไปอีน ถึานยอละทำเรื่อเลวร้ายนานี้แ่เา็ไม่เหลือใรแล้ว ไม่เหลือแล้วริๆ
"อทนไว้านยอล ัน..ันะพานายไปรัษานะ..อย่าายนะ" แบฮยอนพูพร้อมับพยายามพยุร่าอานยอลให้ลุึ้น แ่้วยวามที่านยอลัวให่มาว่าเานเินไปทำให้เาไม่สามารถึานยอลลุึ้นไ้เลย
"อึ..แอ.."
"ไม่..ไม่านยอล..ไม่"
านยอลมอหน้าแบฮยอนอย่าทรมา วาทั้สอู่้ออยู่ที่ใบหน้าอนรัหมายะเ็บภาพอแบฮยอนไว้ในวามทรำอเาลอไป
ยัไเา็รัแบฮยอนมาที่สุ
ถ้าาิหน้ามีริเาอเิมาเอับแบฮยอนอีรั้
นที่เารั
ลา่อนแบฮยอน..
านยอลิประโยที่เาไม่สามารถเปร่เสียพูออไปไ้ภายในใ่อนที่ะ่อยๆลี่ยิ้มบาให้แบฮยอน เหมือนับะบอว่าไม่้อเป็นห่ว ่อนที่ร่าอเาะระุเร็ไปสอสามที านั้นเา็หมลมหายใไปพร้อมับวามทรำสุท้ายที่เาะไม่มีวันลืมแม้าินี้าิไหน
บยอน แบฮยอน..
ความคิดเห็น