คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Pray.
ยงฮวากับซอฮยอนกำลังสนุกสนานกับการเตรียมอาหารเย็น มินฮยอกออกจากห้องไปนานแล้วและยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาง่าย ๆ จองชินไม่ปรากฏตัวในวันนี้บางทีอาจจะวุ่นวายอยู่กับที่บ้าน ยงฮวาคิดเอาเองว่าจงฮยอนน่าจะอยู่กับฮโยยอนที่ไหนสักแห่ง แต่เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจว่างน้อง ๆ จะหายไปไหน ขอเพียงแค่มีซอฮยอนอยู่ใกล้ ๆ ก็เพียงพอแล้ว
“พี่มาชิมนี่สิคะ ได้ที่หรือยัง” เสียซอฮยอนเจื้อยแจ้วเรียกให้เขามาชิมอาหารฝีมือเธอ ยงฮวารับมันมาใส่ปากด้วยความเต็มใจ อร่อยหรือไม่อร่อยเขาก็ไม่แน่ใจ รู้เพียงแต่ว่าถ้าเป็นเธอคนนี้หยิบยื่นอะไรมาให้ แม้จะเป็นยาพิษก็จะยอมกรอกมันใส่ปากแต่โดยดี เขายกนิ้วโป้งให้เป็นการชื่นชมหลังได้ชิมรสอาหารฝีมือเธอ ซอฮยอนยิ้มร่า นี่มันคุ้มกับที่เธออุตส่าห์ไปเข้าคอร์สเรียนมาด้วยความยากลำบาก
“อร่อยจริง ๆ นะคะ”
“จริง ๆ พี่จะโกหกทำไมล่ะ” ซอฮยอนเอียงคอมองเขาไม่แน่ใจ คนแบบยงฮวายิ่งบอกว่าไม่โกหกก็ยิ่งดูเหมือนโกหก
“อย่ามามองพี่แบบนั้นสิ อร่อยจริง ๆ คอยดูสิพี่จะกินให้หมดเลย” ซอฮยอนจึงค่อยมั่นใจขึ้นมา
มื้ออาหารกำลังจะเริ่มขึ้นด้วยบรรยากาศสบาย ๆ คู่รักได้ใช้เวลาร่วมกันบนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ยงฮวาดูจะเจริญอาหารมากกว่าปกติ นับตั้งแต่ออกจากคอร์สควบคุมน้ำหนักยังไม่เคยมีวันไหนที่มีความสุขกับการกินเท่านี้มาก่อน จงฮยอนเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับผิวปากอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้คาดคิดว่าจะมาเป็นส่วนเกิน
“พี่จงฮยอนมาทานด้วยกันสิคะ” ซอฮยอนเรียกเขาทันทีที่เขาปรากฏตัว จงฮยอนเลิกลั่กมองหน้าพี่ชาย ไม่แน่ใจว่ายงฮวาต้องการให้เขาอยู่ด้วยหรือป่าว
“มากินด้วยกันสิ” ยงฮวาเรียกเขาอีกรอบ จงฮยอนจึงได้พาตัวเองมานั่งอยู่ข้าง ๆ ยงฮวา ซอฮยอนกุลีกุจอตักข้าวใส่ถ้วยให้เขาในทันที
“นึกว่านายออกไปกับฮโยยอนเสียอีก” ยงฮวาพูดไปเคี้ยวอาหารไป
“ป่าว ไปห้องซ้อมมา มีอะไรที่อยากลองนิดหน่อย ได้เพลงใหม่มาด้วย” จงฮยอนดูมีความสุข
“พี่ฮโยยอนคิดถึงพี่นะคะ” ซอฮยอนพูดขึ้นมาคล้ายว่าจะตำหนิเขา จงฮยอนรับถ้วยข้าวมาจากเธอดูไม่ทุกข์ร้อนกับคำพูดนั้น
“นายสองคนยังคบกันอยู่รึเปล่า” ยงฮวาชักสงสัย น้องชายของเขาดูจะสุขสบายเป็นชายโสดทั้ง ๆ ทีก็มีแฟน จงฮยอนพยักหน้างึก ๆ
“ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แค่ชั้นอยากทำงานก็เท่านั้นเอง ฮโยยอนน่าจะเข้าใจเรื่องนี้”
“พวกเรากำลังจะไปอเมริกานะคะ ถ้าหากว่าเราต้องห่างกันทั้งตัวทั้งความรู้สึกแบบนี้ จะไหวเหรอคะ” ซอฮยอนถามเขาตรง ๆ จงฮยอนนิ่งไปไม่พูดอะไร ก่อนจะตักข้าวใส่ปากหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึง
“กินข้าวดีกว่า.....ซอฮยอน อันนี้อร่อยจังเลย” ยงฮวาพยายามจะช่วยน้องชายออกจากสถานการณ์ตึงเครียด จงฮยอนกำลังไปได้ดีในเส้นทางดนตรี บางทีน้องชายของเขาอาจจะมีบางสิ่งในใจที่อยากจะทำมากกว่าการวิ่งตามใครสักคน ซอฮยอนไม่ได้โกรธที่จงฮยอนเป็นแบบนี้ แต่ที่เธอสงสัยคือภายในใจของเขากำลังคิดอะไร เรื่องที่เริ่มไปแล้วจะจบลงได้ง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ
มินฮยอกอาสาเดินกลับมาส่งทิฟฟานี่ที่หอพัก แม้จะยังไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากของนูน่าคนสวยแต่ใช่ว่าคนอย่างเขาจะท้อ เขาเองก็ไม่อยากให้เธอรีบตัดสินใจ หากแต่ขอเวลาให้เขาได้ปรับตัวได้ทำคะแนนบ้าง ไม่ว่าวันข้างหน้าการตัดสินจะออกมาอย่างไร เขาก็อยากจะลองดู เขายังยิ้มร่าและทำตัวตามปกติราวกับว่าการสนทนาอันตึงเครียดไม่ได้เกิดมาก่อนหน้านี้
“นูน่าจะเล่นละครเวทีใช่มั๊ยครับ” มินฮยอกหันหน้าเข้าหาเธอพลางก้าวถอยหลังไปพร้อมกับที่ทิฟฟานี่เดินก้าวไปข้างหน้า ทิฟฟานี่มองดูเขาที่ร่าเริงเหมือนเด็ก ๆ เหมือนลูกหมาที่กำลังหยอกล้อเจ้าของ อดยอมรับไม่ได้ว่าเขาเป็นส่วนที่ร่าเริงมากที่สุดส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ
“ซ้อมไปตั้งเยอะแล้วล่ะ ทำไมอยากจะไปดูเหรอ”
“มีบัตรฟรีมั๊ยครับ วีไอพีอะไรแบบนั้น ที่ได้เห็นนูน่าชัด ๆ แต่ไม่เสียเงิน” ทิฟฟานี่ฟังแล้วอดขำไม่ได้ หัวเราะจนตาหยี ผู้ชายแบบไหนกันที่มาจีบผู้หญิงแต่ไม่ยอมลงทุน
“ไม่มีเหรอครับ ต้องเสียเงินซื้อสินะ ค่าบัตรเท่าไหร่ครับถึงจะได้เห็นนูน่าชัด ๆ แถมได้กินอาหารมื้อค่ำกับนูน่าด้วย” ยิ่งฟังทิฟฟานี่ก็ยิ่งหัวเราะ แบบนี้สินะที่ผุ้หญิงแก่ ๆ ยอมตกหลุมพรางเด็กผู้ชาย
“บัตรแบบนั้นแพงนะ แถมหาซื้อยากด้วยจะสู้ราคาไหวเหรอ ต้องไปออกซิงเกิ้ลที่ญี่ปุ่นอีกสักสิบซิงเกิ้ลนะถึงจะพอหาเงินมาซื้อ” ทิฟฟานี่นึกอยากจะเล่นสนุกกับเขาบ้าง มินฮยอกยิ้มจนตาหยี
“อีกสักร้อยซิงเกิ้ลก็ไหวฮะ” ทิฟฟานี่หยุดเดิน มองเขาแล้วยิ้ม การได้มีเขาเข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตก็น่าสนใจดี และเขาก็ทำให้เธอยิ้มได้มากกว่าที่เคย
“อยากไปโบสถ์มั๊ย” จู่ ๆ ทิฟฟานี่ก็พูดออกมา มินฮยอกตาโตขึ้นมาทันที
“โบสถ์????”
“หาเวลาไปโบสถ์กันมั๊ย วันไหนก็ได้ที่นายว่าง”
“อันนี้รวมอยู่ในบัตรวีไอพีหรือป่าวฮะ” ทิฟฟานี่ยิ่งหัวเราะกับท่าทางตกใจของเขา
“ถือว่าเป็นเอคคลูซีฟแฟนมีตแถมล่ะกัน” มินฮยอกแอบแหยงในใจ ไปโบสถ์กับนูน่าคนสวยนี่มันอารมณ์ไหนกันแน่ แต่ก็เอาเถอะแค่ได้มีโอกาสอยู่ใกล้ ๆ จะให้ไปไหนก็ไปทั้งนั้น ทิฟฟานี่มองท่าทางของเขาแล้วแอบขำ ถ้าเขาไปโบสถ์กับเธอได้จริงล่ะก็จะเพิ่มคะแนนให้เขาเป็นพิเศษเลย
“ชั้นนึกว่าพี่นอนแล้วซะอีก” ซอฮยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นฮโยยอนยังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอน
“ว่าจะอ่านหนังสืออีกสักหน่อย แล้วเธอล่ะทำไมวันนี้มานอนหอ ไม่กลับบ้านเหรอ” ฮโยยอนละสายตาจากหนังสือในมือมาหาเธอ
“อยากมาคุยกับพี่คะ มีเรื่องบางอย่างที่ชั้นอยากรู้” ซอฮยอนเปิดเผยและตรงไปตรงมาอยู่เสมอ
“เรื่องอะไร” ฮโยยอนปิดหนังสือลง แล้วขยับให้ซอฮยอนมานั่งบนเตียงนอนกับเธอ
“พี่อย่าหาว่าชั้นวุ่นวายเลยนะคะ แต่อดสงสัยไม่ได้จริง ๆ “ ซอฮยอนนิ่งไปครู่เดียวก่อนจะเริ่มพูดออกมาอีกครั้ง “พี่กับพี่จงฮยอน ไม่ได้ทะเลาะกันใช่มั๊ยคะ”
“เรื่องนี้เองเหรอ” ฮโยยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่เคยทะเลาะกัน แต่มันคงดีกว่าถ้าเราจะทะเลาะกัน”
“เอ๊.....” ซอฮยอนยิ่งสงสัย
“พี่ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร” ฮโยยอนดูเหมือนจะเศร้าแต่จู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา
“ไม่ต้องมาห่วงพี่หรอก พี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน สบายใจเถอะ” ซอฮยอนพยักหน้า เรื่องแบบนี้มันยากเกินจะทำความเข้าใจจริง ๆ หัวใจสองดวง คนสองคน ไม่ใช่เรื่องที่ตรงไปตรงมาแบบที่เธอคิดไว้เลย
จองชินนั่งเหยียดขากึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเก้าอี้ในโรงละคร ผู้คนมากมายบนเวทีตรงหน้าเขายังคงทำงานอย่างหนัก กยูริซ้อมบทเดิมซ้ำ ๆ มามากกว่าสิบรอบ ดูเธอจะยังไม่พอใจกับการแสดงของเธอ จองชินคอพับอยู่บนเก้าอี้ เหนื่อยจากการโหมงานอย่างหนักในช่วงก่อนหน้านี้ ทั้งที่ควรจะหาเวลาพักผ่อนแต่เขากลับต้องการกำลังใจมากกว่ากำลังกาย
“จองชิน กลับกันเถอะ” เสียงกยูริปลุกให้เขาตื่น เขาจึงได้งัวเงียลืมตาขึ้นมา
“ซ้อมเสร็จแล้วเหรอครับ” จองชินยังงัวเงียลุกขึ้นยืน กยูริพยักหน้า มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือกระเป๋ากำลังปัดผมของชายหนุ่มร่างสูงให้ดูเรียบร้อยเข้าที่เข้าทาง
“นายควรจะพักอยู่ที่ห้องนะ เห็นนายเหนื่อยแบบนี้ไม่ไหวเลย พี่รู้สึกผิดจริง ๆ” กยูริพูดพลางมองหน้าเขา แววตาเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นอะไรครับ ไม่ได้เหนื่อยอะไร” เขาพูดพลางดึงกระเป๋ามาจากมือเธอ “ไปหาอะไรกินกันดีกว่า พี่เลี้ยงนะครับ” พูดจบก็คว้าข้อมือเรียวให้เดินตามเขามา กยูริยิ้มบาง ๆ ออกมาก่อนจะเดินตามเขาไปแต่โดยดี
ลมหนาวเริ่มพัดมา ใกล้ถึงเวลาแห่งหิมะแรก หิมะแห่งความสุขกำลังจะใกล้เข้ามา หากมองจากไกล ๆ คงจะเห็นเพียงว่าจองชินกำลังเดินอยู่เพียงลำพังคนเดียวจากโรงละครไปยังลานจอดรถ เสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่จองชินสวมมาดูจะทำหน้าที่ของมันได้ดี ร่างบางเบียดชิดอยู่ภายใต้เสื้อโค้ทของเขา อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นจากรักที่ช่วยเป็นเกราะป้องกันความหนาวได้ดี
“หนาวจังเลย ไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้เลยนะ” กยูริแทบจะอ้าปากไม่ออก
“ผมมีวิธีให้หายหนาวนะ” จองชินดูเจ้าเล่ห์จนแทบจะเป็นนิสัย
“อะไรเหรอ...” กยูริรู้สึกได้ถึงควันที่พวยพุ่งออกมาจากปากของเธอ
“ให้ผมไปนอนเป็นเพื่อน คืนนี้พี่ไม่หนาวแน่” จองชินยิ้มกรุ่มกริ่ม กยูริสะดุดกับคำพูดของเขาจนชะงักหยุดเดินทันที แล้วเงยหน้ามองหน้าเขาราวกับจะเอาเรื่อง
“หืม.....” จองชินทำไม่รู้ไม่ชี้ลอยหน้าลอยตากลบเกลื่อน
“งั้นไม่หนาวแล้ว” กยูริพูดจบแล้วทำท่าจะผละจากเขาไป จองชินรั้งเอวบางเอาไว้ไม่ยอมให้เธอห่างจากเขา กยูริตีเพี้ยะเข้าที่ต้นแขนหมั้นไส้วายร้ายจอมวางแผน เขากลับยิ่งกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น กยูริอดที่จะยิ้มไม่ได้ สองแขนโอบรอบเอวของเขาไว้ขยับเข้าไปให้ใกล้จนไม่เหลือช่องว่างทั้งกายและใจ แม้เขาจะเป็นจอมวายร้ายและชอบวางแผน แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็เป็น Mister ของเธออยู่ตลอดเวลา
จงฮยอนทิ้งกายลงบนที่นอนด้วยความสับสนวุ่นวาย ไม่สามารถเริ่มต้นเขียนเพลงใหม่ได้อย่างที่ตั้งใจ เรื่องที่ซอฮยอนสะกิดใจเขาวันนี้ยังรบกวนจิตใจ เขาต้องยอมรับว่าตัวเองดูมีความสุขและมุ่งมั่นกับเรื่องงานมากเกินไปจนลืมคิดถึงใครบางคน ใครบางคนที่อาจจะรอฟังข่าวจากเขาอยู่ แต่หากเธอรอฟังอยู่ ทำไมเธอถึงได้นิ่งเฉยไม่คิดจะติดต่อเขามาก่อนบ้าง นี่ทั้งสองคนกำลังจะชาชินกับความห่างไกล จนมันอาจจะกลายเป็นความห่างเหินไปใช่ไหม เรื่องนี้เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เลย
มินฮยอกยืนกอดอกอยู่ทีระเบียงเพียงลำพัง มีความสุขกับหวังเล็ก ๆ ในใจ หนทางข้างหน้ายังไม่อาจรู้ว่าจะเป็นอย่างไร แต่ในที่สุดเขาก็ได้พูดมันออกไปแล้ว ความจริงในหัวใจที่เขารู้สึกอย่างไรกับนูน่าคนสวย ค่ำคืนอันมืดมิด ลมหนาวยังพัดพามากระทบร่างโปร่งสูง ร่างของเขาสั่นสะท้านไปตามแรงลมแต่ในหัวใจกลับมั่นคงและแกร่งยิ่งกว่าสิ่งใด ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอในตอนนี้เป็นเรื่องเดียวที่เขามั่นใจมากที่สุดในชีวิต ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆหมอกแห่งฤดูหนาวไม่ได้มีดาวพร่างพรายอย่างที่ใจต้องการ แต่ยังมีแสงระยิบระยับพอให้สายตาของเขาได้จับจ้อง หากคนบนท้องฟ้ามีจริงเหมือนในนิทาน สิ่งเดียวที่อยากขอ แค่เพียงให้เธอคนนั้นมีเขาอยู่ในใจ ให้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขามากพอกับที่เขารับเธอเข้ามาไว้ในใจ
พาร์ทนี้จะยาวหน่อยนะคะ เรื่องเยอะมาก ตอนแรกกะว่าจะขึ้นพาร์ทใหม่แต่มีประเด็นค้างไว้เลยต้องปิดประเด็นก่อนพาร์ทใหม่จะมา ลากยาวไปถึงจีนเลยล่ะกันคะ
ความคิดเห็น