คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 At First sight - (re-write)
Chapter 1 At First Sign.
“นี่อาจจะเป็นเรื่องที่บ้าบอที่สุดในชีวิต ที่ฉันตัดสินใจทำตามความฝัน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันจะมีอยู่จริงหรือไม่”
สาวน้อยร่างบาง รูปร่างกะทัดรัด ผิวขาวนวลราวกับว่าเธอจะเปล่งประกายได้ด้วยตัวเอง ได้พาตัวเองมาหยุดที่หน้าตึก FNC academy ก่อนจะเบิกตามองป้ายระบุสถานที่เหนือสายตาของเธอขึ้นไป แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปภายในตึกอันเป็นสถานที่ที่เธอเชื่อว่าที่น่าจะมีความฝันให้กับเธอ
ภายในล๊อบบี้ดูเงียบเหงามีเพียงชายหนุ่มสองคนที่กำลังนั่งเล่นกีต้าร์กันเพียงลำพัง โดยไม่คิดจะสนใจคนรอบข้าง ทันทีที่ทั้งสองคนเข้ามาอยู่ในสายตา ราวกับว่ามีแรงดึงดูดจากชายหนุ่มสองคนตรงหน้า เธอค่อย ๆ พาตัวเองเข้าไปใกล้ทั้งคู่โดยที่ไม่รู้ตัว เพียงแค่อยากจะฟังให้แน่ใจว่าพวกเขาเล่นเพลงอะไร ซึ่งมันคล้ายว่าจะเป็นเพลงโปรดของเธอ
“จุนฮี” เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นจนเธอชะงัก และก็ทำให้เธอรู้ตัวว่ากำลังเข้าใกล้ชายแปลกหน้าสองคนมากเกินไป ซึ่งมันจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่มาแอบฟังไปในที่สุด
“อ๊ะ พี่กวังจิน” เธอโค้งคำนับให้เขาเป็นการทักทาย
“พี่บอกให้รอไง จะได้ออกมาพร้อมกัน”
“ฉันอยากจะมารีบมาแต่เช้าน่ะ จะได้มีเวลามาสำรวจรอบๆด้วย” จุนฮีพูดกับคนตรงหน้าแต่สายตาเธอก็ยังเหลือบมองนักดนตรีสองคนนั้นอยู่
“รู้จักเหรอ” กวังจินมองตาสายตาของจุนฮีไปด้วยอดสงสัยไม่ได้ที่ดูเธอจะให้ความสนใจมากเกินไป
“ไม่....จะไปรู้จักได้ไง แค่สงสัยน่ะ” จุนฮีขยับเข้าไปใกล้เขาก่อนจะทำท่ากระซิบกระซาบราวกับว่ากลัวจะมีใครมาได้ยินเข้า “สองคนนั้นเป็นดาราหรือเปล่า” กวังจินส่ายหน้าทันที
“พวกเขาก็เป็นเด็กฝึกหัดเหมือนเรานี่แหละ คนที่สวมเสื้อยืดน่ะชื่อพี่จองยงฮวา อีกคนก็พี่ลีจงฮยอน เก่งทั้งสองคนเลย”
“ลีจงฮยอน.....งั้นเหรอ” เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ราวกับว่าจะท่องจำชื่อเขาไว้ ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าจะจำไปเพื่ออะไร บางทีก็อาจจะแค่อยากทวนชื่อเขาเฉย ๆ ก็เท่านั้น
“เอาล่ะมาพร้อมกันหมดแล้วสินะ วันนี้เราจะมีสมาชิกใหม่มาฝึกกับเราด้วย รับรองว่าพวกนายต้องชอบแน่ๆ” ปาร์คจิแทอาจารย์ประจำชั้นเรียนดนตรีพูดขึ้น
“ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง ก็ไม่น่าสนใจหรอกครับ” เสียงซึงฮยอนเจื้อยแจ้ว พร้อมกับเสียงของคนอื่นที่เซ็งแซ่ราวกับจะเห็นด้วยกับคำพูดของซึงฮยอน ก็ชั้นเรียนสำหรับศิลปินฝึกหัดที่นี่มีแต่ผู้ชายเต็มไปหมด ไม่มีผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว
“นายคอยดูล่ะกัน” ทันทีที่ปาร์คจิแทพูดจบ จุนฮีก็พาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้อง ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่เธอจนเธอต้องก้มหน้าเขินอาย วางตัวไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาเพราะเธอดูประหลาดหรือเพราะอะไร
“แนะนำตัวหน่อยสิ “ ซึงฮยอนดูตื่นเต้นแต่ก็ยังไม่วายตะโกนแซวสาวน้อยหน้าใหม่ผู้มาเยือน จุนฮีไม่กล้าแม้แต่จะสบตาใคร ได้แต่หันไปหาปาร์คจิแท หวังว่าเขาจะช่วยให้เธอหายประหม่า แต่เขากลับทำแค่พยักหน้าส่งสัญญาณให้เธอทำตามข้อเรียกร้อง
“ฉันชเวจุนฮีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ” เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแค่พูดมันออกไปเพื่อให้จบ ๆ ไปเสีย เสียงปรบมือเกรียวกราวบ้างก็เป่าปาก โห่ร้องแซวเธอด้วยความสนุกสนาน จุนฮีอายเสียจนไม่รู้จะทำยังไง รู้สึกเหมือนตาพร่าลาย ประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก แต่แล้วจู่ๆ ก็มีดวงหน้าของคนๆหนึ่งลอยขึ้นมาท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ ภาพรอบตัวพร่าเบลอ แต่ดวงตาสดใสที่จ้องมองมาที่เธอ พร้อมกับยิ้มบางๆ กลับเด่นชัดขึ้นมา บางทีเธออาจจะจำเขามาจากที่ล๊อบบี้ก็เป็นได้ แต่ว่าทำไมภาพหลอนนั่นมันถึงได้ชัดเจนราวกับว่าเขานั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ
“เอาล่ะ พอได้แล้ว ไอ้เด็กพวกนี้” ปาร์คจิแทต้องปรามชั้นเรียนจึงได้เงียบลง จุนฮีตื่นจากภวังค์ในทันทีที่ได้ยินเสียงดุจากอาจารย์ เธอรีบหันมาโค้งให้เขาเป็นการขอบคุณ ที่ดูเหมือนจะช่วยชีวิตเธอเอาไว้
“ไปนั่งข้างๆจงฮยอนล่ะกัน น่าจะปลอดภัยกับเธอที่สุดแล้ว” ปาร์คจิแทเสนอ จุนฮีแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง นี่เธอไม่ได้เห็นภาพหลอนใช่ไหม เขาอยู่ในห้องนี้จริงๆ จุนฮีตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ จงฮยอนขยับให้มีที่นั่งบนโซฟามากขึ้นเผื่อให้เธอ จุนฮีเดินเซไปนั่งข้างเขาโดยอัตโนมัติ สร้างความแปลกใจให้กับคนอื่น ๆ อยู่ไม่น้อยที่เธอรู้ได้อย่างไรว่าใครในห้องนี้ที่ชื่อจงฮยอน เธอโค้งคำนับทักทายเขาตามมารยาท แต่จงฮยอนแค่ค้อมหัวให้เธอเล็กน้อยราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจอะไร แล้วหันไปให้ความสนใจกับบทเรียนตรงหน้าที่กำลังจะเริ่มขึ้น ไม่ได้แยแสหรือแสดงความสนใจเหมือนสายตาคู่อื่นภายในห้องที่กำลังชะเง้อชะแง้มาที่เธอด้วยความสนใจ
บทเรียนแรกสำหรับเด็กฝึกหัดหน้าใหม่ดูจะยากเกินไปสำหรับจุนฮี แม้เธอจะมีพี้นฐานทางดนตรีแต่ก็ใช่ว่าจะแต่งเพลงได้ง่ายๆ เพียงแค่ฟังที่อาจารย์สอน ปาร์คจิแทออกจากห้องไปก่อนแล้ว สมาชิกคนอื่นๆในห้องก็พากันทยอยออกไป ดูเหมือนว่าเมื่อเวลาผ่านไปความสนใจที่มีต่อเธอก็ลดลงไปด้วย มีสองสามคนที่เข้ามาทักทายเธอและก็พอจะให้จุนฮีจำได้ว่าหนึ่งในนั้นมีซึงฮยอนคนที่ดูจะเป็นมิตรกับเธอมากที่สุด เสียงชวนกันไปเที่ยวเล่นตามประสาเด็กผู้ชายพาให้ทุกคนหายไปจากห้องจนเหลือเธอเพียงคนเดียวในห้องซ้อมแห่งนี้ที่ดูจะใหญ่โตเกินไปเมื่อต้องนั่งอยู่คนเดียว กีต้าร์อคูสติกในมือถูกกดคอร์ดที่คุ้นเคยลงไปอย่างช้า ๆ แต่งเพลง แต่งจากอะไร ตอนนี้แทบจะไม่มีเรื่องอะไรในหัวกลวงๆนี่เลย
“จะแต่งเพลงงั้นเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้จุนฮีต้องชะงักหันไปหาต้นเสียง
“รุ่นพี่ลีจงฮยอน” ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครเธอก็แทบจะลุกขึ้นยืนโดยอัติโนมัติ พร้อมกับโค้งคำนับเขา การแสดงออกที่เป็นไปโดยอัตโนมัติ โดยไม่รู้ตัวจนดูเหมือนเธองก ๆ เงิ่น ๆ อยู่ตลอดเวลา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดของเขาออกจากปาก ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงร้องเพลงเพราะ เพราะแม้แต่เสียงพูดห้วน ๆ ของเขาก็ยังดูน่าฟัง
“รุ่นพี่ลืมของเหรอค่ะ” เธอถามตะกุกตะกัก
“ป่าว” เขาตอบเธอสั้น ๆ ก่อนจะเดินตรงมานั่งที่เดิมของเขาก่อนหน้านี้ จุนฮีไม่ได้สังเกตว่าเขาทิ้งกีต้าร์เอาไว้ จู่ ๆ เธอก็เริ่มรู้สึกอึดอัด ราวกับว่าอากาศในห้องลดน้อยลงทันที จงฮยอนถอนหายใจออกมา ภาษาทางกายที่จุนฮีไม่เข้าใจว่าเขากำลังรู้สึกหรือคิดอะไร แล้วก็แยกตัวไปนั่งอีกมุมของห้องเสียเฉย ๆ ทำราวกับว่าไม่มีเธออยู่ตรงนั้น ก่อนจะเริ่มเล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ จนจุนฮีรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นอากาศธาตุในห้องนี้ แล้วอยู่ดี ๆ จงฮยอนก็วางมือจากกีต้าร์แล้วหันมามองเธอ
“หรือว่าเธออยากจะใช้ห้องนี้ ฉันไปใช้ห้องอื่นก็ได้นะ” นี่เป็นสิ่งที่เขาคิดอย่างนั้นหรือ ถ้าจะคิดแบบนั้นเขาควรจะรู้สึกถึงมันได้ตั้งแต่ตอนแรกที่เขากลับเข้ามา
“ไม่ ไม่ค่ะ ฉันแค่...เอ่อ....ไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับบทเรียนวันนี้ ก็เลย....”
“แต่งเพลงสินะ “ เขาทำท่าราวกับว่าเข้าอกเข้าใจ แต่กลับไม่พูดอะไรต่อจากนั้น หันไปให้ความสนใจกับกีต้าร์ในมืออีกครั้ง จุนฮีลอบถอนหายใจออกมา ทั้งโล่งอกที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เอาเรื่องเอาราวอะไรจากเธอ ทั้งหงุดหงิดตัวเองที่แอบหวังว่าเขาจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ จู่ ๆ กวังจินก็เปิดประตูเข้ามาภายในห้องโดยไม่ได้ส่งสัญญาณใดๆมาก่อน
“อยู่นี่ จริง ๆ ด้วย” เสียงกวังจินพูดออกมาด้วยความดีใจทันทีได้พบจุนฮี
“พี่กวังจิน”
“พี่รออยู่ข้างล่างตั้งนานไม่เห็นลงไปสักทีเลยแวะมาดูน่ะ” กวังจินสนใจแต่จุนฮีจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องด้วย จุนฮีต้องแอบชี้นิ้วไปที่จงฮยอนเพื่อให้กวังจินรู้ว่ามีบุคคลที่สามที่เขาควรเคารพนั่งอยู่ด้วย กวังจินหันไปตามนิ้วมือของจุนฮีก็พบว่าจงฮยอนนั่งกอดกีต้าร์มองมาที่เขาอยู่ กวังจินโค้งคำนับให้เขาโดยอัตโนมัติ จงฮยอนเป็นเหมือนรุ่นพี่ในตำนานที่ทั้งเก่งและก็โหดอย่างไม่น่าเชื่อในสายตาของรุ่นน้องอย่างเขา
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าพี่อยู่ด้วย” กวังจินรีบเอ่ยขอโทษ ในขณะที่จงฮยอนโบกมือส่งสัญญาณว่าไม่ถือสา แล้วก้มหน้าสนใจกีต้าร์ต่อไป
“กลับกันเถอะ” กวังจินชวน จุนฮีแค่พยักหน้าก่อนจะเก็บของตามเขาออกไป ระวังไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนอีกคนที่ยังคงอยู่ในห้อง จงฮยอนมองตามทั้งคู่ด้วยหางตา ก่อนจะกลับมาสนใจกับกีต้าร์ต่อ นี่คงเป็นคู่รักเด็กฝึกหัดล่ะมั๊ง
ความคิดเห็น