คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : It's ok if it's hurt.
“ฮงกิ” ชินเฮสะกิดเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ข้างๆให้มองตามเธอ ฮงกิยังอมตะเกียบไว้ในปากตอนที่เงยหน้าจากอาหารในจานขึ้นมาตามแรงสะกิดของชินเฮ
“ซอฮยอนเหรอ” ฮงกินเผลออุทานออกมาเมื่อเห็นว่ายงฮวากำลังเดินนำซอฮยอนตรงมาทางโต๊ะที่เขานั่งอยู่
“นายนี่มันขี้อวดจริงๆ” ชินเฮพูดออกมาแทนคำทักทายทันทีที่ทั้งคู่มาถึงที่โต๊ะอาหาร ยงฮวาทำหน้าทะเล้นไม่แยแสคำค่อนขอดของเพื่อนรัก
“ชินเฮ ทำไม่ได้แบบชั้นก็อย่าพาลน่า” ชินเฮขี้เกียจจะเถียงจึงแลบลิ้นใส่เขาส่งสันญาณสงบศึกแต่ไม่ยอมแพ้ อินควอนเชื้อเชิญให้คู่รักนั่งลงก่อนที่จะมีสงครามเล็กๆระหว่างเพื่อนซี้ หลังจากจัดแจงที่นั่งเรียบร้อย ยงฮวาก็เริ่มแนะนำให้ซอฮยอนรู้จักกับเพื่อนร่วมมืออาหารในวันนี้
“นี่พี่อินควอน แล้วก็ฮงกิ” ซอฮยอนคำนับเป็นการทักทาย
“ซอฮยอนค่ะ” เธอแนะนำตัวเองอายๆเนื่องจากไม่คุ้นเคย
“จำพี่ได้มั๊ย” อินควอนอยากจะชวนคุยให้สบายใจ
“ค่ะ พี่เล่นเป็นผู้จัดการของโกมินัม”
“แสดงว่าชั้นก็ดังนะเนี่ย ขนาดซอฮยอนยังจำได้เลย” ซอฮยอนฟังแล้วหัวเราะ ก็เธอเป็นแฟนของซีรียส์เรื่องนี้เธอจะจำเขาไม่ได้ยังไง
“แล้วชั้นล่ะ เราเคยเจอกันตามรายการเพลงนี่” ฮงกิกระตือรือร้นเรียกร้องความสนใจ ซอฮยอนพยักหน้า
“ค่ะ ขอโทษที่ไม่เคยทำความรู้จักนะค่ะ คราวหน้าชั้นจะทักคุณก่อน” ซอฮยอนมารยาทดี
“ซอฮยอนอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะ ตามสบายเลยไม่ต้องเกรงใจ” ชินเฮพูดอย่างเป็นมิตร ซอฮยอนเพียงแค่ยิ้มตอบ ยงฮวาหันไปจัดแจงสั่งอาหารห็ซอฮยอนเรียบร้อย ก่อนที่ซอฮยอนจะตัดสินใจ แล้วจึงหันมาพูดกับเธอ
“เอาที่พี่สั่งให้ล่ะกันนะ อย่างอื่นเธอคงไม่ชอบ ที่นี่ไม่ค่อยมีอาหารสุขภาพเท่าไหร่” ยงฮวาใส่ใจเธอเสมอไม่ว่าจะทำอะไร
“ค่ะ ชั้นทานได้ทุกอย่าง”
“อะไรกันนี่ ยงฮวานายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ฮงกิพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีอ่อนโยนที่ยงฮวามีต่อซอฮยอน
“นี่ถ้าเป็นชั้นนายคงยื่นเมนูใส่หน้าแล้วบอกว่า สั่งให้ด้วย” ชินเฮเสริม ซอฮยอนอายหน้าแดง ยงฮวาหยิบตะเกียบขึ้นมาทำท่าจะจิ้มตาเพื่อนรักทั้งสองคน ทั้งสองคนยกตะเกียบขึ้นสู้จนกลายเป็นสงครามตะเกียบบนโต๊ะอาหารไปในที่สุด ซอฮยอนหัวเราะชอบใจ ตลกกับภาพที่เห็น อินควอนเริ่มรำคาญสงครามแบบเด็กจึงจัดการห้ามทัพ
“พอเถอะน่า สามคนนี้อะไรกันนักหนา” ทั้งสามคนจึงได้หยุด
“แล้วนี่พี่กึนซอกไม่มาหรือไง” ยงฮวาถามพลางแย่งอาหารในจานของฮงกิมาใส่ปาก ฆ่าเวลารออาหารที่สั่งไป
“ติดงานที่ญี่ปุ่น” ชินเฮพูดเสียงอู้อี้เพราะอาหารในปาก
“เดี๋ยวนี้แทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลยมั๊ง” ฮงกิเสริม
ทั้งสี่คนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเป็นเพราะไม่ได้เจอกันมานาน ซอฮยอนได้แต่ยิ้มและทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี มิตรภาพดีๆจากการทำงานด้วยกันแปรเปลี่ยนให้คนกลุ่มหนึ่งกลายมาเป็นเพื่อนกัน และสานสัมพันธ์มายาวนาน
โต๊ะอาหารหรูหราประดับประดาด้วยเชิงเทียนลายคลาสสิคจุดเทียนสว่างไสว ดอกไม้สีขาวกลิ่นหอมวางอยู่กลางโต๊ะ บรรยากาศดูหรูหรา จองชินเตรียมตัวมาอย่างดี สวมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวทับด้วยแจ๊กเก๊ตสีทึบเข้ากันได้ดีกับกางเกงและรองเท้าแบรนด์เนมของเขา กยูรีนั่งตรงข้ามกับเขาดูสวยหวานในชุดเดรสสั้นสีดำหรู จองชินเตรียมการวันนี้มาเป็นอย่างดี หวังให้เป็นดินเนอร์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด
“พี่ชอบมั๊ยครับ”
“ชอบสิ มีผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบอะไรแบบนี้” จองชินยิ้มพอใจ อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอมีความสุข
“พวกเราได้พักอาทิตย์นึงครับ ผมคงจะมีเวลาว่างมาดูแลพี่”
“ได้พักก็น่าจะพักจริงๆนะ นายโหมงานหนักมาตั้งนาน พี่ไม่เป็นไรหรอก” กยูรีดูจริงใจ
“ได้ใช้เวลากับพี่ก็เหมือนพักไปในตัวแหละครับ มันทำให้ผมมีความสุข” กยูรีไม่ตอบแต่หัวเราะเบาๆให้กับความคิดเด็กๆของเขา จองชินเป็นคนดีบางทีเธอน่าจะใช้โอกาสนี้ในการเยียวยาหัวใจตัวเอง เปิดใจรับเขาเข้ามา และให้โอกาสตัวเองดูสักครั้ง
“หนึ่ง สอง สาม ยิ้มค่ะ” ซอฮยอนให้สัญญานก่อนจะลั่นชัตเตอร์ สมาชิกA.N.Jell พร้อมใจกันยิ้มให้กับกล้อง
“ดูดีเลยค่ะ” ซอฮยอนพูดพลางส่งกล้องให้คนอื่นๆได้ดูภาพร่วมกัน ทั้งสี่คนพากันมุงดูภาพ แสดงความพอใจออกมา
“มาถ่ายอีกรูปสิ ซอฮยอนมาถ่ายกับพวกเราสิ” ชินเฮเสนอ ซอฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ดีกว่าค่ะ”
“มาเถอะมาถ่ายเดี๋ยวพี่ถ่ายให้” อินควอนเสนอตัวพลางจัดแจงตำแหน่งให้ซอฮยอนมายืนแทนตัวเอง แล้วถอยหลังไปจับโฟกัสที่กล้อง ฮงกิเผลอเอามือขึ้นมากอดคอซอฮยอนด้วยความเคยชินที่ทำเป็นประจำยามถ่ายรูป ซอฮยอนตกใจจนถอยหนี
“เอ่อ ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ฮงกิรีบขอโทษทันที ยงฮวาไม่พูดอะไรแต่เอาตัวเองมายืนคั่นระหว่างฮงกิกับซอฮยอนทันที ชินเฮอดจะขำในความขี้หึงของเพื่อนซี้ไม่ได้
“จะถ่ายล่ะนะ หนึ่งสองสาม โอเค สวยเลยล่ะ” อินควอนบอก ทุกคนรับรูปมาดูต่างพอใจ
“เดี๋ยวชั้นจะเอาไปลงทวิตเตอร์ ไปแซวพี่กึนซอกดีกว่า” ชินเฮดูลั้นล้า
“เพื่อนพี่เป็นยังไงบ้าง” ยงฮวาพูดขึ้นระหว่างทางพาซอฮยอนกลับไปส่งที่บ้าน
“น่ารักทุกคนเลยค่ะ พี่อินควอนใจดีมากเลย พี่ชินเฮก็ดูแลชั้นดีมากๆเลยค่ะ” ซอฮยอนพูดจากใจจริง
“ซอฮยอนดูมีความสุขนะวันนี้” ซอฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเขา
“เพราะได้อยู่กับพี่ใช่มั๊ย” ซอฮยอนฟังขำก๊าก ยงฮวาเลี่ยนมาก
“แล้วไม่ใช่เหรอ” ยงฮวาเหวอ ซอฮยอนเอามือป้องปากกลั้นหัวเราะ แต่ก็พยักหน้า
“อย่ามาหัวเราะกลบเกลื่อนสิ” ยงฮวายกมือขึ้นทำท่าจะตีซอฮยอน
“พี่จะมาตีชั้นได้ไงค่ะ” ซอฮยอนขยับหนีจริงๆ ยงฮวายิ้ม
“ถ้าคิดจะทำโทษเด็กดื้ออย่างเธอน่ะ พี่ไม่ตีหรอก” ยงฮวาพูดส่งวิ้งค์ให้ซอฮยอน
“อะไรเนี่ย” ซอฮยอนเขินอาย ยงฮวาหัวเราะชอบใจที่เอาชนะเธอได้ ซอฮยอนตีเพี๊ยะเข้าที่ต้นแขนหมั้นไส้คนเจ้าเล่ห์
“ซอฮยอน พี่ว่างทั้งอาทิตย์เลยนะ อยากไปไหนหรือป่าว”
“จริงเหรอค่ะ” ซอฮยอนดีใจ แต่แล้วก็ต้องคอตกเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีตารางงานอยู่
“พรุ่งนี้ชั้นยังมีตารางงานค่ะ แถวๆสกีรีสอร์ทที่เราเคยไปถ่ายรายการค่ะ” ยงฮวาฟังแล้วใช้ความคิด ในที่สุดก็ยิ้มกว้างออกมา
“ไปสกีรีสอร์ทกันมั๊ย ตั้งแต่ปีที่แล้วก็ยังไม่ได้ไปอีกเลย” ยงฮวานึกถึงคำสัญญาที่บอกไว้ว่าจะพาซอฮยอนกลับไปที่นั่นอีกครั้ง
“ไปได้เหรอค่ะ” ซอฮยอนตื่นเต้นเมื่อนึกถึงหิมะขาวโพลน ยงฮวาพยักหน้า ซอฮยอนยิ้มพลางนึกถึงช่วงเวลาที่เธอฝึกหัดเล่นบอร์ดโดยมียงฮวาเป็นโค้ชให้เมื่อปีที่แล้ว ถึงจะเหนื่อยและก็ระบมไปทั้งตัวแต่ก็สนุกมาก เพียงแค่ตอนนั้นมี PD คอยสั่งให้ทำโน่นนี่ แต่คราวนี้เธอจะเล่นสนุกได้เต็มที่โดยไม่มีใครมาสั่งคัท แค่คิดก็สนุกแล้ว
มื้ออาหารจบลงด้วยความรู้สึกดี จองชินอาสาไปส่งกยูรีกลับหอ ใจจริงอยากจะอยู่กับเธอต่อให้นานอีกนิด แต่ตารางงานของเธอในตอนเช้าพรุ่งนี้กลับไม่เอื้อ จองชินจึงต้องยอมจำนน ทั้งคู่เดินคุยกันมาจนถึงลานจอดรถ แต่แล้วจู่ๆ กยูรีก็มีท่าทางแปลกๆ เมื่อเห็นใครบางคนที่กำลังดินตรงมาทางที่ทั้งคู่ยืนอยู่ จองชินรู้จักผู้ชายคนนี้ดี รุ่นพี่ปาร์คจองมินควงกับใครสักคนที่เขาไม่รู้จัก รู้เพียงแต่เธอสวยและดูเซ็กซี่มาก แต่ทำไมกยูรีถึงได้ดูบึ้งตึงทันทีที่เห็นเขา
“อ่า...สวัสดี” จองมินยิ้มร่าทักทายทั้งคู่อย่างเป็นมิตร จองชินแปลกใจที่รุ่นพี่ที่มีชื่อเสียงอย่างเขามาทักทายรุ่นน้องที่เพิ่งจะเดบิวต์ได้ไม่นานแบบเขา แต่แล้วก็ต้องรู้ว่าเข้าใจผิด เมื่อเห็นกยูรีโค้งคำนับให้เขา
“ไม่เจอกันนานนะ สบายดีหรือป่าว” จองมินร่าเริงถามเหมือนไม่ต้องการคำตอบ “นาย...คุ้นๆนะ เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า” จองมินหันมาให้ความสนใจกับจองชินแทน
“ผม CNBLUE ลีจองชินครับ” เขาแนะนำอย่างเป็นทางการ
“จริงด้วย นายกำลังดังนี่” จู่ๆกยูรีก็ควงแขนจองชินในแบบเดียวกับที่หญิงสาวคนนั้นควงแขนจองมินอยู่ ทำเอาเขางง
“พี่ฟังเพลงใหม่ของเธอแล้วนะ เธอทำได้ดีทีเดียว” จองมินเปลี่ยนเรื่องพูดไปมาง่ายๆ เหมือนไม่ได้ต้องการบทสนทนาตอบกลับจากผู้ร่วมสนทนา แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่มือของกยูรีที่เกาะกุมแขนของจองชินไว้
“ขอบคุณค่ะ ที่พี่ชอบ” น้ำเสียงเย็นชา จองชินเฝ้ามองดูปฏิกิริยาของทั้งคู่ แล้วรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึมครึม
“ขอตัวนะค่ะ” กยูรีตัดบทแล้วรีบพาจองชินเดินจากมาจนเขาแทบไม่ได้ลาจองมิน จองมินมองตามแล้วยิ้มที่มุมปากไม่แยแส
ในที่สุดก็ได้รู้ว่า เธอลืมเขาไม่ได้ เพียงแค่ได้พบเขาครู่เดียวเธอก็รู้ว่าใจเธอสั่นไหว ยิ่งได้เห็นว่าเขามีคนอื่นข้างกาย ก็ยิ่งปวดร้าวไปทั้งใจ
“อยากไปดื่มมั๊ย” กยูรีพูดขึ้นมาทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เธอเงียบมากเสียจนจองชินไม่อาจคาดเดา
“พี่มีงานพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอครับ” จองชินยังขัดแย้ง
“ถ้านายไม่ไป พี่จะไปเองคนเดียว” เธอยื่นคำขาดบีบเขา แม้จะงงๆกับสถานการณ์แต่จองชินก็เต็มใจจะทำตามความต้องการของเธอ
กยูรีกรอกเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์เข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า จองชินมองดูด้วยความลำบากใจ เขาควรจะห้ามเธอก่อนที่เธอจะเมา เขาตัดสินใจยื้อแก้วในมือของเธอมาถือไว้
“พอเถอะครับ เดี๋ยวพี่จะเมานะครับ” กยูรีมองตาขวางหงุดหงิดที่เขาขัดใจ
“พี่อยากเมา นายไม่รู้เหรอ” เธอพูดเสียงดังกึ่งตวาดเขา จองชินส่ายหน้าคงไม่ทันแล้วในตอนนี้ กยูรีเมาไปแล้ว
“กลับกันเถอะครับผมจะพาไปส่ง” จองชินลุกขึ้นพลางดึงแขนให้เธอลุกจากที่นั่งตามเขา กยูรีฝืนตัวไว้ ดื้อดึงไม่ทำตาม จองชินอ่อนใจทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หันหลังพิงเคาน์เตอร์บาร์แล้วถอนหายใจออกมา ก็แค่ปล่อยให้เมาแล้วก็ลากกลับไปส่งหอ เขาตัดใจ
“ไปเต้นรำกัน” จู่ๆกยูรีก็ลากเขาไปที่ฟลอร์
เต้นอะไร นี่มันเพลงช้า ใครเขาเต้นกัน
เธอใช้สองแขนคล้องเขาไว้ก่อนจะซบลงที่แผ่นออกกว้าง จองชินเหวอทำอะไรไม่ถูก คาดไม่ถึง
“ไม่อยากกอดพี่หรือไง” กยูรีพึมพำ จองชินจึงรู้สึกตัวได้ว่าที่ต้องทำตอนนี้คือประคองร่างบางนี้ไว้ในอ้อมกอดของเขา ทำไมคนที่มีระเบียบวินัยและเคร่งครัดอย่างเธอถึงปล่อยให้ตัวเองเมา ระหว่างเธอกับรุ่นพี่คนนั้นต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ สาเหตุที่ทำให้เธอต้องทำตัวเหลวไหล จองชินได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆมาจากร่างบางที่เขาโอบกอดอยู่ตอนนี้ เธอคงอยากร้องไห้มาตลอดแต่พยายามเก็บมันไว้ จนตอนนี้ที่เธอคงเก็บไม่ไหว เขาค่อยๆเชยคางให้เธอมาสบตากับเขา หยาดน้ำตายังหลั่งริน จองชินเจ็บแปลบเข้าไปถึงใจ ร้องไห้ทำไม เพื่อคนๆนั้นหรือไง จองชินดึงเธอมากอดอีกครั้ง
“ร้องเถอะครับ ถ้ามันจะทำให้พี่รู้สึกดี”
คนข้างกายที่ไม่มีความหมายอย่างเขาจะทำอะไรได้ นอกจากโอบกอดเธอไว้ แบ่งเบาความปวดร้าวในใจ ในเมื่อเลือกแล้วที่จะเป็นแบบนี้เขาก็ต้องยอมรับผลของมัน ไม่ว่าเธอจะเจ็บช้ำจากใคร มากมายเท่าไหร่ เขาจะรับปวดร้าวนั้นมาเท่าๆกัน
เสียงกริ่งหน้าห้องดังถี่ ปลุกให้มินฮยอกงัวเงียมาเปิดประตูอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะตาสว่างเมื่อเห็นเพื่อนรักจองชินกำลังอุ้มร่างของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเมาไม่ได้สติ
“หลีกไปได้แล้ว” จองชินส่งเสียงทำให้มินฮยอกต้องหลีกทางอย่างงงๆ แต่ยังไม่วายสอดรู้สอดเห็นพยายามมองว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใครกันแน่
“ห๊า รุ่นพี่ปาร์คกยูรี” มินฮยอกอุทานออกมาพร้อมเอามือป้องปาก เมื่อรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใคร เป็นเรื่องเนื้อความคาดหมายจริงๆ จองชินไม่ใส่ใจจะฟัง อุ้มร่างนั้นมุ่งหน้าไปยังห้องของเขา
“นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะ นายกับรุ่นพี่” มินฮยอกเหมือนพูดอยู่คนเดียว กว่าจะรู้ตัวจองชินก็หายเข้าไปในห้องแล้ว
“นายกับรุ่นพี่ ยังไงล่ะเนี่ย” มินฮยอกเริ่มโวยวายเมื่อเข้าไปถึงในห้องนอนของจองชิน
“ไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง พี่ๆไม่อยู่ใช่มั๊ย” จองชินพูดพลางวางร่างบางนั้นลงบนเตียง ดูแลให้เรียบร้อย
“ยังไม่มีใครกลับมา”
“นายไปนอนเถอะ ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้” จองชินตัดบท มินฮยอกจำต้องเดินออกมาพร้อมความสงสัย
“พี่ยงฮวากับซอฮยอน จองชินกับรุ่นพี่กยูรี คราวหน้าต้องเป็นพี่จงฮยอนกับพี่ฮโยยอนแน่ๆ” มินฮยอกพึมพำเกาหัวแกรกๆแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง
จองชินนั่งลงข้างๆเตียงค่อยถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้าของเธอ ทะนุถนอมราวกับว่าเธอเป็นสิ่งล้ำค่า พลางนึกสงสัยในใจ เธอต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายแค่ไหนมาบ้าง ผู้หญิงที่เข้มแข็งและเก็บซ่อนความรู้สึกเก่งคนนี้ถึงได้เสียน้ำตาออกมา กยูรีค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาช้าๆ แต่ทว่าไม่ได้สร่างเมา
“จองชินนายทำอะไรน่ะ มานี่หน่อยสิ” กยูรียังลิ้นรัว แม้จองชินจะงงๆแต่ก็ทำตามคำสั่งของเธอ “เจ็บใจจริงๆเลย” กยูรียังดูงัวเงีย โผเข้ากอดคอจองชินเอาไว้ แล้วเธอก็เริ่มต้นร้องไห้อีกครั้ง จองชินถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นายจะไม่ทำแบบนี้กับพี่ใช่มั๊ย จะมีพี่คนเดียวใช่มั๊ย ฮึก” เธอเริ่มโวยวายออกมา เมื่อเห็นว่าไม่มีคำตอบใดๆ น้ำตาก็ยิ่งไหลพรั่งพรู สองมือทุบไปที่แผ่นอกของคนตรงหน้า ระบายความคับแค้นในใจใส่เขาทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
“บอกมาสิ พูดออกมา ถ้าไม่ใช่ก็ไปเลย ไปให้ไกลๆ อย่ามาให้เห็นหน้าอีก ชั้นเกลียดคนหลายใจ ไป ไป ไปสิ” กยูรียิ่งคร่ำครวญ แรงจากสองมือเล็กๆก็อ่อนกำลังลงไปพร้อมๆกับใจที่อ่อนล้า จองชินไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอได้ในเวลาแบบนี้ ตัดสินใจรวบสองมือที่อ่อนแรงนั้นไว้
“บอกให้ไปไง บอก..” ไม่ทันที่เธอจะพูดได้จบคำ จองชินจัดการหยุดคำพูดพวกนั้นด้วยริมฝีปากของเขาเอง ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นกลับตอบรับจูบของเขาอย่างไม่ขัดขืน พาให้จองชินลืมตัวตอบสนองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าไปตามสันชาตญาณ กยูรีกำลังปล่อยตัวปล่อยใจกับเขาหรือไง หากไม่มีฤทธิ์ของแอลลกอฮอลล์มาเกี่ยวข้องเขาอาจจะไม่ลังเล ในเมื่อเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่รักและต้องการเธอมาตลอด เรื่องแบบนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นในเวลาที่เธอไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ เขาไม่ควรฉวยโอกาส ไม่ควรเลย
“ผมจะอยู่กับพี่ถ้าพี่ต้องการ ผมยอมแลกทุกอย่างขอแค่รักผมบ้างก็พอ”
เปิดพาร์ทใหม่มาแบบว่าตอนแรกมียงซอน้อยมาก เอาใจ(หรือทำร้าย)แม่ยกคู่กยูชินก่อนล่ะกันนะค่ะ พาร์ทนี่เป็นพาร์ทที่บัวต้องยอมรับว่ามีข้อมูลน้อยมาก แต่อยากจะจิ้น 555 ใครที่ถามหาจงฮโยเดี๋ยวตามมานะค่ะ ใจจริงอยากให้มีครบสามคู่ในหนึ่งตอน แต่ว่ายากมากค่ะ จะยาวมาก แล้วด้วยสไตล์แบบบัวมันจะทำให้น่าเบื่ออะค่ะ ค่อยๆตามไปล่ะกันนะค่ะ
แม่ยกน้องมินขอคู่น้องมินมา ตอนนี้ยังไม่มีนะค่ะ ใครอยากจิ้นให้จิ้นน้องมินกะบัวไปก่อน 555 อนาคตยังไม่แน่ รอดูว่าน้องจะมีโมเม้นต์กะใครให้ชวนจิ้นก่อนล่ะกันค่ะ
เม้นท์ให้ชื่นใจหน่อยนะค่ะ
ความคิดเห็น