มันคงเป็นความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

เช้าวันแรกของการเปิดเรียนของนักศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร  บรรยากาศเต็มไปด้วยนักศึกษาที่มาพร้อมหน้ากันตั้งแต่เช้า อาจเป็นเพราะพวกเค้าไม่ได้เจอเพื่อนๆ นานแล้ว  หรือนักศึกษาบางคนก็เป็นนักศึกษาใหม่แต่ละคณะ     และคณะมัณฑนศิลป์ ก็เป็นคณะหนึ่งที่มีนักศึกษาใหม่จำนวนมาก รวมไปถึงรุ่นพี่ปี 3 อย่าง เก้า  เต้  ธี  ที่มานั่งมองรุ่นน้องสาวๆ ตั้งแต่เช้า

            “เห้ยๆ ไอเก้า ไอธี  ดูน้องคนนั้นดิว่ะ  น่ารักว่ะ“    “เห้ย สู้คนนี้ไม่ได้โว้ย ไอเต้“   เต้ และ ธี นั่งจ้องรุ่นน้องที่เป็นนักศึกษาใหม่กันใหญ่   “เห้ยพวกแก เช็ดน้ำลายหน่อยก่อนมั้ยว่ะ  หกเต็มแล้วเนี้ย“   เก้าอดหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองคนที่หื่นออกหน้าออกตา

            “เห้ยๆ ดูน้อง 2 คนนู้นดิว่ะ“   “ไหนว่ะๆ   5555 นั้นมันไม่ใช่รุ่นน้องโว้ย นั้นมันรุ่นป้า 5555“  เต้ และ ธี ต่างขำกันใหญ่ เมื่อเห็น  โฟกัส และ นุ่น  ที่กำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะ 

            “หัวเราะอะไรกันว่ะ ไอเต้  ไอธี“  นุ่น ถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ และสงสัยเหมือนรู้ว่าโดนนินทา  “เห้ย กัส นุ่น ทำมันพวกแกมาช้านักว่ะ“  เก้าเอ่ยถาม  “อ๋อ พี่โก้ มาส่งว่ะ รถติดมาก“   “เหรอว่ะ“  เก้าหันไปมองหน้าโฟกัสที่กำลังนั่งหน้าบูดอยู่ ไม่ยอมพูดจากับใคร  “เห้ย นุ่น  แล้วกัส มันเป็นไรว่ะ“   “อ๋อ มันทะเลาะกับพี่โก้โว้ย เรื่องเดิมๆ อ่ะ“   เก้าหันมองโฟกัสด้วยสายตาเป็นห่วง

            “เห้ย กัส แกเป็นไรว่ะ“  เก้าเข้าไปนั่งใกล้ๆ โฟกัสที่นั่งอารมณ์เสียอยู่  “ไม่มีอะไร“   “ไม่มีอะไรได้ไง หน้าบูดเหมือนตูดลิงอย่างเนี้ย  ทะเลาะกับพี่โก้มาใช่มะ“   โฟกัสหันมองหน้าเก้า และพยักหน้า และเอาหน้าไปซบที่ไหล่ของเก้า    “ไอพี่โก้ แมร่งโครตเจ้าชู้เลยโว้ย ฉันจะทำไงดีว่ะ เก้า“   “เลิกเลยดิว่ะ แกทำได้รึเปล่าละ“  โฟกัสเงียบไป  “แกทำไม่ได้ใช่มะ  งั้นแกก็ต้องทำใจ ปล่อยวางซะบ้าง เห็นแล้วเหนื่อยแทนว่ะ“  โฟกัสนิ่งเงียบไป เก้ารู้ดีว่าโฟกัสเสียใจ เพราะทุกครั้งที่โฟกัสทะเลาะกับโก้ บอกว่าจะเลิกกับเค้า แต่โฟกัสก็ไม่เคยเลิกกับเค้าได้ซะที 

บ่ายแก่ๆ ของคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้

            “เห้ย วันนี้พวกแกไปไหนต่อว่ะ ไอเต้ ไอธี“  “คงกลับบ้านเลยว่ะ จะไปนอนซะหน่อย“   “ไอธี ละ“  “คงกลับว่ะ มีนัดโว้ยๆ“   “เหรอว่ะ  เอ่อๆ  แล้วเจอกันโว้ย“

            “เก้า แกจะไปไหนต่อเปล่า“   “เอ่อ... คงนั่งเล่นกีต้าร์ที่ มอก่อนอ่ะ“   “เหรอ  งั้นฉันกับไอนุ่นไปนั่งด้วยนะ“   “ได้สิ “

            เก้า โฟกัส และนุ่น เดินลงมานั่งที่ซุ้มประจำของพวกเค้า  เก้านั่งเล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ สายตาหันไปมองโฟกัส ที่กำลังวุ่นอยู่กับการโทรศัพท์หาใครบางคนอยู่   

            เสียงโทรศัพท์ของโฟกัสดังขึ้น โฟกัสรีบรับสายด้วยความดีใจ  และลุกจากที่นั่งเพื่อต้องการคุยได้สะดวก ก่อนจะกลับมานั่งเหมือนเดิม

            “เป็นไงว่ะ ไอกัส  พี่โก้ละซิ ยิ้มหน้าบานมาแซว“  นุ่น พูดด้วยสีหน้ามันไส้ เมื่อเห็นนุ่นยิ้มหน้าบานหลังจากวางโทรศัพท์  ส่วนเก้าก็เล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ ทำเป็นไม่สนใจ และตีสีหน้านิ่งๆ  ไว้

            ในระหว่างนั้นไม่นาน  “เห้ย ไอกัส พี่โก้มาโว้ย“  โฟกัสรีบหันไปดู เก้าหยุดเล่นกีต้าร์และหันไปมองเช่นกัน  

            โก้มาด้วยดอกกุหลาบสีขาวช่อโต ที่โฟกัสชอบ  “นี้ สำหรับ กัส ครับ“  โก้ยื่นช่อดอกไม้ให้โฟกัส โฟกัสยิ้ม เขินๆ  “ขอบคุณนะพี่โก้“  เก้ามองทั้งสองด้วยสีหน้าฝืนยิ้ม  
 

“ไปกันเลยมั้ยกัส“   “อ๋อ ไปสิ  เห้ยพวกแกไปกินข้าวด้วยกันมั้ย พี่โก้ ให้เก้ากับนุ่นไปด้วยนะ“  นุ่น รีบตอบทันที  “เห้ย ไม่เป็นไรแกไปกับพี่โก้เหอะ  ไม่อยากไปเป็น ก ข ค“  นุ่นยิ้มแซวโฟกัส   “เห้ย เก้าไปด้วยกัน“   “ไม่เป็นไรแกไปเหอะ“   “เออๆ งั้นฉันไปน่ะ ไว้เจอกัน“   โฟกัสลุกจากที่นั่งและเดินไปกับโก้  เก้ามองตามทั้งสองคนเดินไปอย่างสนิทสนม “เห้ย ไอเก้า กลับเหอะว่ะ เย็นแล้ว“   เก้าละสายตาและหันมาเก็บของเพื่อจะเตรียมตัวกลับห้อง

เก้ากลับมาถึงห้อง ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ด้วยความเหนื่อย และเผลอหลับไป  เค้าตื่นขึ้นมาอีกที ก็ปาเข้าไป 5 ทุ่ม กว่าแล้ว  เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรหาโฟกัส เพื่อถามว่ากลับบ้านรึยัง เค้าก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องโทรหา แต่อยากโทร  “ฮัลโหล“  เสียงผู้ชายคนนั้นที่เค้าคุ้นหูรับสายแทนที่จะเป็นโฟกัส  เก้า งง ตกใจ และสงสัยว่าทำไมเป็นเสียงโก้ที่รับสาย นี้มันก็ดึกมากแล้ว   เก้านิ่งไปพักนึง  ก่อนจะรีบวางสาย  เค้าคิดว่าทำไม โก้ ยังอยู่กับโฟกัส เพราะนี้มันดึกแล้ว หรือว่า...เค้าสองคน

--------------------- จบตอน 1 ----------------------