ป่วนใจ ให้หลงรัก

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9

ในขณะที่เคท วุ่นอยู่กับการทำคัพเค้กอยู่นั้น 

            “ขอคัพเค้กชิ้นนึงครับ“   “ได้ค่ะๆ“   เคทรีบหันไปดูลูกค้า เธอตกใจ ก่อนจะยิ้มออกมา  “ไมค์“  ใช่ลูกค้าคนนั้นคือไมค์ที่หายหน้าไปนาน   “คุณ ไปอยู่ไหนมา“   “ทำไมเหรอครับ คิดถึงผมเหรอ“  เคท อมยิ้ม กับคำกวนๆ ของเค้า แต่เธอก็ดีใจที่เห็นหน้าเค้า

            “ผมขอลองชิมคัพเค้กของคุณหน่อยได้มั้ย“   “อ๋อ ได้สิ“   เคทหยิบคัพเค้กช็อกโกแลต รสเดียวกับที่เธอทำให้ไมค์ในวันวาเลนไทน์  ให้ไมค์ชิม 

            ไมค์ กัดเค้กคำแรก แล้วอมยิ้ม  “อร่อยจัง  หอม หวาน เหมือน.. หน้าคนทำเลย“  ไมค์หยอดคำหวานใส่เคท  เคท ยิ้ม  ไมค์จำได้ดีว่าคัพเค้กชิ้นนี้เหมือนกับคัพเค้กที่เธอทำให้เค้าในวันนั้น แต่เค้าไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นอีกแล้ว

            ไมค์กินเค้กจนหมด “อร่อยจริงๆ  อร่อยอย่างเนี้ยผมต้องมากินทุกวันและ   ว่าแต่คุณนะ ผมหายไปนาน  คุณนอกใจผมรึเปล่า“   เคทมองหน้าไมค์ แล้วอมยิ้ม “หายไปนาน แต่ปากยังเหมือนเดิมเลยนะ“   ไมค์ยิ้มและหัวเราะเบาๆ

            ไมค์ยื่นมือไปจับมือของเคท   “เคท ผม... ผมยังชอบคุณอยู่นะ  ความรู้สึกของผมยังเหมือนเดิมเสมอ คุณให้โอกาสลองคบกับผมได้มั้ย“  ไมค์ส่งสายตาที่จริงจัง จนทำให้เคทรู้สึกได้ว่าเค้าพูดออกมาจากใจ

            เคทตีมือไมค์เบาๆ  “นี้คุณ อย่ามาทะลึ่งเลยน่ะ“    “ว่าไงคุณ ตกลงมั้ย“   เคทหลบหน้าไมค์  ไม่ตอบคำถาม   หันหลังไปทำเค้กต่อ

            “คุณไม่ตอบ ไม่เป็นไร  ผมจะมาป่วน มากวนคุณทุกวัน ให้คุณตอบผมให้ได้“  เคทแอบยิ้มเมื่อได้ฟังเช่นนั้น

            ตั้งแต่วันนั้น ไมค์ก็มาหาเคททุกวัน เค้าอยากเห็นหน้าเธอ และมาหยอดคำหวานให้เธอทุกวัน หวังว่าเธอจะยอมตอบคำถามของเค้า  ส่วนเคทดูมีความสุขทุกครั้งที่เห็นไมค์มาให้เธอเห็นหน้าทุกวัน เธออาจยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกตัวเอง แต่เธอขอเวลาอีกหน่อยเพื่อจะให้แน่ใจว่าเธอคิดยังไงกับไมค์กันแน่

หลายวันต่อมา

            เช้าวันนี้เคทเปิดร้านตามปกติ เธอตั้งตารอผู้ชายคนที่มาป่วนเธอทุกวันเช่นเคย แต่เวลาล่วงไปจวนเที่ยง เธอก็ไม่เห็นวี่แววของเค้าคนนั้น

            เคทดูเหงาหงอย เมื่อไมค์ไม่มาหาเธออย่างที่เคย เธอรู้สึกไม่ดี และคิดไปว่า ไมค์คงรอคำตอบไม่ไหวเลยไม่อยากเสียเวลากับเธอ

            วันนั้นทั้งวันก็ไม่มีวี่แววของไมค์เลย เคทกระวนกระวายใจ ไม่มีจิตใจจะทำงาน  ด้วยความเป็นห่วงเค้า เธอรีบปิดร้าน และเดินไปร้านที่ไมค์ทำงาน เผื่อเค้าจะอยู่ที่นั้น

            แต่ก็ไม่เจอเค้า เธอไม่รู้จะทำยัง พยายามโทรหาไมค์แต่ก็ติดต่อไม่ได้

เช้าวันต่อมา

            เคทตื่นแต่เช้าและรีบเปิดร้าน เผื่อไมค์จะมาหาเธอแต่เช้า 

            “กาแฟเย็นแก้วนึงครับ“   “อ๋อได้ค่ะๆ รอสักครู่นะค่ะ“  เคทดูเหม่อๆ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

            “เอ่อ.. คุณเป็นเพื่อนกับไอไมค์ ใช่มั้ย“  เคทตกใจเมื่อลูกค้าคนนี้รู้จักไมค์  “เอ่อ.. ใช่ค่ะ  แล้วคุณ ... “   “อ๋อ ผมทำงานอยู่ที่ร้านตรงข้ามเนี้ย“   “แล้วไมค์เค้ามาทำงานรึเปล่าค่ะช่วงเนี้ย“  “ไม่เห็นนะมันหายไปเลย“   “เอ่อ แล้วคุณรู้มั้ยค่ะว่าเค้าพักอยู่ที่ไหน“  “อ๋อ รู้ครับ“  เคทยิ้มอย่างมีความหวัง

            เคทดีใจที่อย่างน้อยเธอก็อาจจะได้เจอไมค์ที่ห้องของเค้า เคทรีบจัดแจงปิดร้านตั้งแต่หัววัน และรีบไปหาไมค์ที่ห้องตามที่เพื่อนเค้าบอกไว้

            เมื่อมาถึงหน้าห้องของไมค์ ตามที่เพื่อนของไมค์บอก เธอไม่รู้ว่าไมค์จะอยู่รึเปล่าหรือ เค้าอาจจะไม่อยู่ที่นี้แล้ว เคทสูดลมหายใจ และเคาะประตูห้อง

            เสียงประตูห้องเปิดออก ปรากฏใบหน้าของเจ้าของห้องที่ดูโทรมมาก


อีกตอนเดียวก็จะจบแล้ว