มันคงเป็นความรัก

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9

ตอนเย็นของหลายวันต่อมา  ที่มีเพียง โฟกัส และ นุ่น ที่ยังนั่งทำงานอยู่ที่มหาลัย

            “เห้ย กัส แกรอพี่โก้มารับใช่มั้ย เดี้ยวฉันรอเป็นเพื่อนละกัน“  นุ่นถามโฟกัส ที่กำลังนั่งนิ่งอยู่

            “เห้ย ไม่เป็นไรนุ่น แกกลับก่อนเลย  พี่โก้ออกมาแล้ว คงไม่นานหรอก“  โฟกัสพูดและพยักหน้า ให้นุ่นกลับได้เลย

            “แน่ใจนะแก“ 

            “เออ นะ  ไม่ต้องห่วง ไปเหอะ“  โฟกัส พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่าเธออยู่ได้

            “เออๆ งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันแก“  นุ่นเดินออกไปอย่างสีหน้าเป็นห่วงโฟกัส

            โฟกัส นั่งรอ โก้ อยู่พักใหญ่ เธอเลยเดินออกมาหน้ามหาลัย   เธอกดโทรศัพท์หาโก้  แต่โทรไม่ติดเลย เธอกระวนกระวายใจเพราะนี้ก็มืดแล้ว 

            หลังจากนั้นพักนึง โก้ ก็ขับรถมาจอดหน้ามหาลัย เห็นโฟกัส นั่งอยู่ริมฟุตบาท เค้าก็รีบลงมาจากรถ

            “กัส  มานั่งทำอะไรตรงนี้เนี้ย“  โก้ถาม เมื่อเห็นโฟกัส นั่งนิ่ง

            “พี่ไปไหนมา ไหนบอกกัสว่าใกล้ถึงแล้วไง นี้กัส รอพี่สามชั่วโมงแล้วน่ะ โทรไปก็ไม่ได้  ทำไมทำแบบนี้วะ“  โฟกัสยืนขึ้นและพูดระบายอารมณ์ออกไปด้วยความโกรธจัด

            “คือ พี่ ...ขอโทษ รถพี่เสีย.. แล้วโทรศัพท์ก็แบตหมด“  โก้ดูพยายามจะหาข้อแก้ตัว

            “เดี้ยว นี้อะไร“   

โฟกัส บังเอิญเห็นกระดาษอะไรบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของโก้ เธอหยิบออกมาอย่างเร็ว

“น้ำ   นี้ใช่มะที่ทำให้มาช้า“    โฟกัส ฉีกกระดาษที่อยู่ในมือ และคว้างทิ้งลงใส่หน้า โก้

“กัส ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฟังพี่ก่อน“  โก้พยายามแก้ตัว

“ไม่ต้องแก้ตัวแล้ว พี่กลับไปเหอะ“   โฟกัส เมินหน้าหนีไม่ฟังคำแก้ตัวอะไรจากโก้

“กัส อย่าทำแบบนี้สิ“ 

            โฟกัส นิ่งเฉย ไม่ยอมพูด โก้พยายามพูดทุกอย่าง แต่เธอก็ไม่สนใจ

            “งั้น พี่กลับก่อนก็ได้ ถ้ากัส ยังไม่อยากคุยกับพี่“   โก้ เดินไปขึ้นรถ และขับออกไปอย่างเร็ว

            โฟกัส นั่งลงที่ริมฟุตบาท  เธอนั่งร้องไห้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเหนื่อย และไม่รู้จะยังไงกับที่นิสัยของโก้ที่ไม่เคยเปลี่ยน และเธอก็ไม่เคยตัดใจจากเค้าได้ซักที

            “เห้ย กัส   พี่ๆ หยุดก่อนๆ  เดี้ยวพี่เลี้ยวรถกลับไปที่ผู้หญิงคนนั้นน่ะ“ 

            เก้า บังเอิญเห็นโฟกัส ขณะที่เค้ากำลังนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างผ่านหน้ามหาลัย เพื่อ กลับห้อง  เค้ารีบให้มอเตอร์ไซค์เลี้ยวรถกลับทันที

            “กัส  แกเป็นไร ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้“  เก้าถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

            “เก้า“  โฟกัส ไม่พูดอะไรมาก หันไปมองหน้าเก้า และรีบเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มทั้งสองข้าง

            “กัส แกทะเลาะกับไอพี่โก้อีกแล้วใช่มะ“   เก้าพยายามคาดคั้นให้โฟกัส พูด เพราะ เธอนิ่งเฉยไม่ยอมพูดจา

            โฟกัส ถอนหายใจ

            “ใช่ ก็เรื่องเดิมๆ ซ้ำๆซากๆ  ช่างมันเหอะ“  โฟกัส ลุกขึ้นยืน

            “ฉันกลับบ้านดีกว่า ดึกแล้ว“

            “งั้นเดี้ยว ไปส่งน่ะ“    เก้ามองหน้าโฟกัส ด้วยความเป็นห่วง

            “ไม่เป็นไร ดึกแล้ว แกกลับห้องเหอะ เดี้ยวฉันนั่งแท็กซี่ไปเอง“  โฟกัส มองหน้าเก้า

            “ไม่เป็นไร ฉันทิ้งให้แกไปในสภาพแบบนี้ไม่ได้วะ“

            เก้าเรียกแท็กซี่ทันที เพราะไม่อยากพูดอะไรมาก กลัวโฟกัส จะไม่ยอมให้เค้าไปส่งอีก

            ทั้งสองนั่งเงียบตลอดทาง เก้าหันไปมองโฟกัส ดูท่าทางเธอยังไม่หายเศร้า   โฟกัส ค่อยๆ เอนตัวลงไปซบที่ไหล่เก้า 

            “ฉันจะทำไงดีว่ะ แก“  โฟกัส ระบายให้เก้าฟัง ด้วยน้ำตาที่ค่อยไหลออกมา

            เก้า ฟัง เรื่องที่โฟกัส เล่าให้เค้าฟัง แต่เค้าก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ เพราะทุกครั้ง โฟกัส ก็ใจอ่อนกลับไปคืนดีกับโก้ อยู่ดี

            “เห้ย กัส ถึงแล้ว  กัส กัส“  เก้าเรียกโฟกัส ที่ยังซบอยู่ที่ไหล่เค้า

            โฟกัส เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว 

            “ห่า ถึงแล้วเหรอ“    โฟกัส รู้สึกตัวและลงจากแท็กซี่

            “เห้ย เก้า แกกลับเลยเหอะ ดึกแล้ว ขอบใจน่ะ ไว้เจอกัน“  

            “ได้ๆ งั้นไว้เจอกัน“

            เก้านั่งรถแท็กซี่คันเดิมกลับห้อง ในหัวของเค้า คิดถึงเรื่องของโฟกัส ตลอด เค้ารู้สึกเป็นห่วงเธอมาก เค้าไม่อยากเห็นเธอต้องเสียใจแบบนี้  แต่เค้าก็ทำอะไรไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับโฟกัส เท่านั้น

เช้าวันต่อมา

            เก้ามาถึงมหาลัยก็ตรงมาที่นั่งประจำของเค้าทันที สายตาของเค้ามองหาโฟกัส 

            “นี่ กัส ยังไม่มาเหรอนุ่น“   เก้าถามนุ่น ที่นั่งอยู่เพียงคนเดียว

            “เออ   ยังว่ะ สงสัยรถติดแหละ  มีอะไรรึเปล่าแก“ 

            เวลาผ่านไปพักนึง เก้ายังตั้งตารอโฟกัส อย่างกระวนกระวาย 

            ขณะนั้น โฟกัส เดินมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในมือถือดอกไม้ช่อเล็กน่ารัก 

            “เห้ย กัส ทำไมมาช้าว่ะ  แล้วนี้อะไรเนี้ย   อ๋อ พี่โก้มาส่งละสิ“  นุ่นแอบแซวโฟกัส เมื่อเห็นดอกไม้ในมือเธอ

            “อืม“    โฟกัส อมยิ้มและพยักหน้า

            เก้าเห็นโฟกัส ดูสบายใจ เค้าไม่พูดอะไร ได้แต่มองเธอ ถึงแม้ก่อนหน้านี้เค้าจะอยากพูด อยากถามโฟกัส ด้วยความเป็นห่วง และเค้าคงเดาออกว่าโฟกัส คงจะคืนดีกับโก้ แล้ว เพราะท่าทางของโฟกัส มันบอกโดยไม่ต้องถามเลย

            --------------------- จบตอน 9 ----------------------