รักเล็กๆของเด็กม.ปลาย

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกพบ...

    วรรณสิทธิ์  อุดมไพศาลกุล  เด็กหนุ่มที่เพิ่งจบจากการเรียน ม.ต้นมาหมาดๆ  ตอนนี้เค้าได้เตรียมตัวหาสถานที่เรียนแห่งใหม่ให้แกตนเอง  ซึ่งโรงเรียนที่เค้าหมายตาไว้นั้นเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด   วันแรกของการสมัครเรียนนั้นวรรณสิทธิ์มาสมัครด้วยตัวเอง   ก้าวแรกที่เขาเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้  เขาคิดว่าโรงเรียนนี้ช่างใหญ่โตนัก  ใหญ่ยิ่งกว่าโรงเรียนเดิมของเขาเสียอีก  แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาวรรณสิทธิ์นั้นก็ไม่รอช้ารีบเดินไปยังห้องที่รับสมัครนักเรียนใหม่ 

                "ขอโทษ ครับ ผมมาสมัครเรียนครับ" วรรณสิทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆไม่มั่นใจว่า เค้าจะพูดกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้านั้นเข้าใจหรือไม่   ทั้งๆที่คนข้างหน้าเค้าก็เป็นแค่นักเรียนม.ปลายเหมือนกัน   อย่างมากอายุก็น่าจะแก่กว่าเค้าแค่ 1-2 ปีก็เท่านั้น

                " อืม น้องเขียนใบสมัครนะ  แล้วเดี๋ยวเอามาให้พี่นะ" หญิงสาวตรงหน้าตอบเพียงแค่นี้

       วรรณสิทธิ์ก็จัดแจงเขียนตามที่หญิงสาวบอกแล้วเอามายื่น "นี่ครับ"

                ไข่หวานนั้นรับใบสมัครมาโดยที่ไม่ได้มองหน้าเจ้าของใบสมัครแต่เมื่อเค้าเหลือบไปเห็นนามสกุล"อุดมไพศาลกุล" ในใบสมัคนั้นก็ทำให้เค้าต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

                จะว่ากามเทพเริ่มแผลงศรรึเปล่าก็ไม่รู้นะเพราะว่าชายที่ยืนตรงหน้านั้นจะบอกว่าสูงประมาณ 180 กว่า เพราะส่วนสูงนี้เองทำให้ ไข่หวานตลึงไปซักพัก   

                "มีอะไรรึเปล่าครับ" วรรณสิทธิ์เริ่มรู้สึกว่าหญิงตรงหน้าจะมองเค้านานแล้ว

                "เออ..ออ..เดี๋ยวน้องตรวจฉี่ก่อนนะ  อะ นี้ขวด"  ไข่หวานเริ่มรู้สึกทำอะไรไม่ถูกจึงพูดแก้ไปอย่างนั้น

                วรรณสิทธิ์หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับขวดปัสสาวะที่ต้องตรวจ

                "คือ ผมสงสัยว่าทำไมต้องตรวจด้วยครับ" วรรณสิทธิ์ถามด้วยความสงสัยจริงๆ

                "มันเป็นงานของอนามัยโรงเรียนอะนะ  นักเรียนใหม่ต้องตรวจปัสสาวะทุกคน"ชาลิสา เพื่อนร่วมงานของไข่หวานชี้แจงให้ฟังเพราะเห็นว่าไข่หวานเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว

                "ครับ  เสร็จแล้วใช่ไหม งั้นผมกลับได้เลยนะครับ" วรรณสิทธิ์เห็นว่าไม่มีอะไรจึงขอตัวกลับบ้าน

                "อืม" ไข่หวานรอให้นายคนนี้ไปตั้งนานแล้วเพราะอยากเล่าความในใจให้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆฟัง

                "เฮ้ย...น้องคนเมื่อกี้อะสูงได้ใจเลยหวะ ....ชอบอะ"ไข่หวานบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

                "หน้าตาไม่ผ่านหวะ.....อย่าเลยแก" วรัญยาหนึ่งในเพื่อนกล่าวห้าม

                "เราก็ง่าแกอย่าไปยุ่งกะน้องมันเลย    ปล่อยให้เด็กมีอนาคตเถอะนะ"ชาลิสาสนับสนุนความคิดของวรัญยา

                "นามสุกลเหมือนไอต้นเด็ก ม.2 เลยอะสงสัยเป็นพี่น้องกันแน่เลยอะ"ไข่หวานยังไม่หยุดแค่นั้น

                "แต่แก..มันสูงได้ใจดีหวะ..ชอบอะ"

ยังมีหน้ามาบรรยายให้เพื่อนฟังอีกนะ   เค้ารู้กันหมดว่าแกชอบอะ

เรื่องที่ไข่หวานเจอวรรณสิทธิ์นั้นทำให้ไข่หวานถึงกลับอยากรู้จักคนๆนั้นมากขึ้น

                ..... จนกระทั่ง.....เปิดเทอม

"ไอแคท...ชั้นจะบอกแกว่าชั้นชอบรุ่นน้องคนหนึ่ง ม.4 สุดยอด"

เจอหน้าเพื่อนเธอก็สาธยายให้ฟังเลย

"เปิดเทอมก็เอาเลยนะแกเนี้ย  ว่าแต่คนไหนอะ"

 แคทริยาหรือว่าแคทนั้นถามด้วยความสงสัยว่าใครอีกหละที่ทำให้ไข่หวานมันตกหลุมได้

"ไว้เจอจะขี้ให้ดู   ชื่อ วรรณสิทธิ์  แต่นามสกุลเดียวกะไอต้น ม.2 อะสงสัยจะเป็นพี่น้องรึเป็นญาติกัน" ไข่หวานชี้แจงรายละเอียดที่รู้มาแค่นั้น 

"อยากรู้ก็ถามมันดิ ...มันเดินมาโน้นแล้วอะ"แคทบอกเพื่อนเมื่อเห็นต้น รุ่นน้องคนที่ถูกกล่าวถึงเดินผ่าน

"เฮ้ยต้น....พี่มีไรจะถามอะ"ไข่หวานเริ่มต้นอย่างตรงไปตรงมา

"ต้นมีพี่เรียนที่นี่ปะ"

"อืม ...มี..ไมอะ" ต้นตอบ

"พี่อยากรู้อะ"

"แล้วพี่หวานจะรู้ไปทำไม"

"ก็เปล่าหรอก ..คือเห็นนามสกุลเหมือนกันเลยถามอะ"

"มี มันอยู่ ม.4อะ  ห้อง2"ต้นตอบ

"อืมเหรอ.....เออ.ไม่มีไรแล้วจะไปไหนก็ไปเถอะ" ไข่หวานพูดตัดบท

"ไอหวานแกเอาจริงเหรอหวะ" แคทเริ่มไม่แน่ใจในเพื่อนแล้ว

"เอาจริงหมายความว่าไง"ไข่หวานเริ่มสงสัย

"ก็จีบพี่ไอต้นอะ"แคทบอก

"เฮ้ย....ไม่ได้จีบ...แค่ทำความรู้จักเฉยๆ.....ไม่ได้จีบ แค่น้องเค้าสูงดี แค่นั้นเอง"ไข่หวานอธิบายกลัวเพื่อนจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่

"อืม...ชั้นหละอยากเห้นหน้าจริงๆเลย วรรณสิทธิ์ของแกเนี้ย" แคทพูดเพราะว่าวรรณสิทธิ์นั้นจะหน้าตาเป็นอย่างไร

"เออ..เดี๋ยวแกก็ได้เจอแน่ไม่ต้องห่วง"ไข่หวานพูดอย่างมั่นใจ

"ว่าแต่ตอนนี้ไปกินข่าวกันเถอะ"แคทชวนเพราะเห็นว่าได้เวลากินข้าวกลางวันแล้ว

                ในขณะที่ทุกคนกำลังสาระวนอยู่กับการหาที่นั่งในโรงอาหาร ซึ่งนับว่าจำนวนนักเรียนกับจำนวนโต๊ะที่ว่างนั้นช่างเป็นอัตราส่วนที่ต่างกันเหลือเกิน นักเรียนทุกคนต่างก็ซื้ออาหารแล้วจับจองโต๊ะกินข้าวเป็นของตัวเอง จะมีก็แต่เด็กใหม่เท่านั้นที่ไม่ค่อยรู้กติกาในโรงอาหารว่าหากโต๊ะไม่ว่างอย่าได้นั่งเชียวไม่งั้นจะเกินเรื่อง  ไข่หวานและพวกนั้นเป็นเด็กเก่าของโรงเรียนนี้ซึ่งนับว่าอยู่มาตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร จนถึงตอนนี้ที่ทุกอย่างดูคุ้นเคยไปแล้ว

"กุ๊ก เบส บิว ได้โต๊ะกินข้าวยังเนี้ย" แคทถามเพื่อนที่ล่วงหน้ามาหาโต๊ะก่อนหน้าแล้ว

"ได้แล้วเดินไปเรื่อยๆ กระติกส้ม"บิวตอบเพื่อน  กระติกส้มเป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มซึ่งกระติกนี้แสดงให้สมาชิกในกลุ่มเห็นหลายอย่างทั้งความรับผิดชอบ(ทุกคนต้องถือ) ความเสียสละ(ต้องซื้อน้ำ)  ความรักที่มีต่อกัน(กินน้ำหลอดเดียวกัน)

"แล้วเฉื่อยกะอาซื่อหละ"ไข่หวานถามหาเพื่อนทั้งสองที่ไม่เห็นมาด้วยกัน   เฉื่อยแล้วอาซื่อเป็นฉายาของเพื่อนทั้งสองซึ่งจะเรียกว่าฉายาก็ไม่ถูกนะเพราะว่ามันกลายเป็นชื่อจริงของเพื่อนไปแล้ว

"ไปห้องสมุด เดี๋ยวตามมา" เบสตอบ

                เมื่อทุกคนรู้แล้วว่าสิ่งที่ต้องการไม่ใช่โต๊ะกินข้าวแล้วแต่เป็นอาหารที่จะกินกันต่างก็แยกกันไปหา  แล้วเมื่อซื้อเสร็จก็กลับมาที่โต๊ะซึ่งมีกระติดส้มตั้งอยู่อย่างเด่นตระหง่าน

"เฮ้ย..ไอหวานเมื่อกี้เราเจอเด็กแกอะ"เบสซึ่งคนหนึ่งซึ่งเคยเห็นหน้าวรรณสิทธิ์บอกเพื่อน

"เฮ้ยไอหวานแกมีเด็กใหม่อีกแล้วเหรอ" บิวถามด้วยความสงสัย

"คราวนี้ม.ไรอีกหละ"อาซื่อที่เพิ่งจะมาจากการซื้อข้าวถามต่อ

"ม.4อะเด็กใหม่ ....เจอกันตอนตรวจฉี่หวะ"วรัญญาเป็นคนบอกเอง

"เด็ก....อีก....แล้ว...นะ..แก...."เฉื่อยบอกเพื่อน

"เห็นนานยังอะ...แล้วไปไหนแล้ว"ไข่หวานถามเพื่อน 

"อยากเห็นหน้ามันจริงๆ...ไอหล่อของไอหวานมันเนี้ยนะต้องคิดหนัก" แคทกล่าวเพราะสเป็คของเพื่อนตนนั้น  เขารู้ดีกว่าใครไข่หวานมักจะไม่มองผู้ชายที่หน้าตา   แต่จะมองที่หุ่น  คนที่บอกว่าหล่อนั้น  ต้องนั่งพิจาราณากันเป็นวันกว่าจะพบความหล่อ

"เฮ้ยนั้นไง.....พี่ไอต้น"ไข่หวานตะโกนให้เพื่อนในกลุ่มได้ยิน  พร้อมกับชี้ให้ดูวรรณสิทธิ์ที่กำลังเดินซื้อข้าวอยู่  ชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางผู้นักเรียนชายหญิงของโรงเรียนนนี้   แต่เพราะความสูงของเค้านั้นทำให้กลายเป็นที่สนใจของเด็กนักเรียนทั้งหมดรวมถึงกลุ่มของไข่หวานด้วย   ด้วยบุคลิกที่ดูเป็นผู้คงแก่เรียนใส่แว่น  สพายกระเป๋าของโรงเรียนซึ่งกระเป๋านั้นช่างรับกับร่างที่นอกจากจะสูงแล้วยังผอมเพียวพร้อมที่จะปลิวลมได้ตลอดเวลา  อีกทั้งท่าท่างที่เหมือนกับเพิ่งออกมาสู่โลกภายนอกครั้งแรกอีกต่างหาก มันทำให้สายตาทุกคู่ที่ต่างจองมองอยู่นั้นถึงกลับตกตะลึงกันไปชั่วขณะ  ความหวังของเพื่อนๆไข่หวานได้พักทลายลงไป

"เฮ้ยนั้นนะหวาน" บิว เป็นคนที่ทำให้เพื่อนในกลุ่มได้สติ เมื่อมองเห็นวรรณสิทธิ์แล้วกลับต้องร้องเสียงหลงเลยที่เดียว

"หล่อ ..ตรงไหนหวะแก ไม่ผ่านหวะ"อาซื่อสนุบสนุน

"แต่.....สูง...ดี...อะ...แก"เฉื่อยอยากแสดงความคิดเห็นบ้าง

"เฮ้ย..ไม่หล่อแต่ว่าสูงได้ใจหวะแก"ไข่หวานยังหาข้อมาโต้แย้งกับเพื่อน

"เออ..ช่างแกเหอะสเป็คใครก็สเปคมัน"เบสเป็นคนตัดบท

"ไอแคทว่าไงหวะ เงียบเชียว" ไข่หวานถามเพื่อนเมื่อเห็นเพื่อนเงียบไป

"คือพี่ไอต้นคนเนี้ยแหละ  วันนั้นชั้นไปเดินโรบินสัน  ชั้นก็เจอไอต้นกะพ่อมันแล้วชั้นก็ยกมือไหว้พ่อแล้วก็ไหว้พี่มันนี้แหละ ...ชั้นนึกว่าอาไอต้นอะ"แคทเหล่าถึงเรื่องที่เค้าเคยเจอวรรณสิทธิ์มาแล้วครั้งหนึ่ง

       ทุกคนในกลุ่มนั้นหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็ต้องมานั่งกลุ่มกับสเป็คของเพื่อนตน  แต่อย่างว่าหละ  ความรักมักจะเกิดขึ้นเพื่อชั่วพริบตา  และความรักนั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับหน้าตาเสมอไป

"หวาน  น้องมันเด็กนะ"แคทท้วงเพราะไม่อยากให้เพื่อนได้เชื่อว่ากินหญ้าอ่อน

"ไอแคทแล้วตอนนี้เราจะไปหารุ่นพี่ที่ไหนหวะ  ม.5กันแล้วนะ"ไข่หวานให้เหตุผลที่ไม่ว่าจะฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น

"ชั้นก็ไม่ได้จีบน้องเค้าหรอกแค่อยากรู้จักเฉยๆ"ไข่หวานอธิบายต่อ

"แล้วแกชอบน้องเค้าตรงไหนหวะ"แคทถามเพราะอยากรู้สาเหตุที่ทำให้เพื่อนตนนั้นเพ้อให้ฟัง

"ก็สูงได้ใจดีหวะ  ไอแคทอยากรู้ว่าน้องเค้าชื่อไรอะ  เรียกวรรณสิทธิ์แล้วมันยาวอะ" ไข่หวานอยากหาชื่อที่มาเรียกแทนชื่อจริง

"ไว้เจอต้นแล้วค่อยถามก็แล้วกัน" แคทเสนอความคิดเห็น

                เรื่องชายหนุ่มในดวงใจของไข่หวานดูจะแพร่กระจายเร็วในหมู่เพื่อนๆในห้อง  ยิ่งกว่าไฟลามทุ่งอีกอะ  อะไรมันจะเร็วอย่างนี้  จนไข่หวานต้องมานั่งคอยตอบคำถามที่ว่า

"คิดไงแกถึงไปชอบมันหวะ"

"ชอบไปได้ไงอะ  ไม่เห็นหล่อเลย"

"เลิกเหอะหวะ  ปล่อยน้องไปมีอนาคตดีๆเหอะ"

"ความรักมันบังตาแกไงหวะ"

                ไข่หวานก็ได้แต่ตอบสั้นๆว่าก็"ชอบอะ แล้วทำไม  สูงดี  แปลก ชอบ" ไข่หวานนั้นเป็นคนที่ปากกับใจมักจะตรงกันเสมอคิดไงก็พูดไปแบบนั้น ชอบก็บอกว่าชอบ  ไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบ  สงสัยก็ถาม  แต่สิ่งที่ทำให้เพื่อนหลายต่อหลายคนต้องงกันไปเพราะว่าทำไมถึงเป็นคนนี้

                ความพยายามที่จะรู้จักววรณสิทธิ์ของไข่หวานไม่ได้ลดละเลย ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ชื่อเล่นแต่เพื่อนในกลุ่มก็ได้ตั้งฉายาให้ ให้ถือว่าเป็นนามเฉพาะเป็นที่รู้กันอะนะ

"ไอหวาน คุณเป๋อแกมาอะ"บิวร้องเรียกเพื่อนที่กำลังนั่งลอกการบ้านอยู่

"คุณเป๋อที่ใครอะ" วรัญญาเริ่มสงสัย

"ก็คุณเป๋อ มันก็คือ เปรต(ความสูง)+เอ๋อ(ท่าท่าง) ไง"บิวบอกกับเพื่อน

"พวกแกนี้สรรค์หาคำมาเรียกนะแต่ว่าชื่อน่ารักดีหวะ"  ไข่หวานตอบถึงแม้ว่าจะนึกตำหนิเพื่อนอยู่บ้างที่หาคำมาเรียกทนวรรณสิทธิ์