คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่8
ฤดูใบไม้ร่วง เวลา 6:30 AM. โซลโซไซตี้ เซย์เรย์เทย์
ทางเดินในเซย์เรย์เทย์ (ทางเดินที่มีแต่กำแพงที่ไร้สีสันและลวดลาย และกระเบื้องหลังคาที่ทอดยาวไปเรื่อยๆ และมีเส้นทางที่สลับซับซ้อน)
“นี่! ลูเคีย บอกชั้นหน่อยได้ไหม? ว่า เรากำลังเดินหาใครอยู่?” อิจิโกะถาม เนื่องเดินหาใครบางคนแบบนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว
“กำลังหาคนที่บอก “อยากให้เจ้าช่วยน่ะ”...เอ่อ..เจ้าไม่รู้จักหรอก” ลูเคียตอบ แล้วเดินหาต่อไป โดยมีอิจิโกะเดินตามหลัง
..............................................................................
มียมทูตกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงทำอะไรกันสักอย่าง ซึ่งขวางทางเดิน(แบบเต็มๆ) และนอกจากตรงนั้นก็ไม่มีทางผ่านอื่นอีก ในขณะเดียวกันก็มียมทูตคนหนึ่งเดินผ่านมา
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ” เสียงของยมทูตคนที่เดินผ่านมาพูด
“หืม...?” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มอุทาน
“ช่วย..หลีกหน่อยได้ไหมครับ คือว่า..ผมจำเป็นจะต้องผ่านทางนี้จริงๆน่ะ” ยมทูตคนนั้นพูด
“หืม!? นี่แกกำลังสั่งข้างั้นเหรอ!?” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มพูด พลางกระชากคอเสื้อของยมทูตคนนั้นขึ้นมา จนเท้าของยมทูตคนนั้นไม่ติดกับพื้น
“หนอยแน่! แกบังอาจมาสั่งลูกพี่ของเรางั้นเหรอ?” ยมทูตคนหนึ่งที่อยู่กลุ่มถาม(มั้ง) ซึ่งลักษณะท่าทางจะเป็นลูกน้องของคนตัวโต
“จะว่าไป..ก็ไม่เคยเห็นหน้าแกเลยหนิ? พวกเด็ก(เรียน)จบใหม่สินะ” ยมทูตอีกคนที่อยู่กลุ่ม(ลูกน้อง)พูด
“เอ่อ..ผมไม่ได้สั่งซะหน่อย ผมแค่ขอร้อง” ยมทูตคนนั้นตอบคำถามแรก
“ไม่ต้องมาเถียง!!! เป็นแค่ยมทูต(เรียน)จบใหม่ กล้ามาสั่งข้าที่อยู่หน่วยซาราคิเลยเหรอ?” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มพูด (เออ ออ กันเองทั้งนั้นเลย--*)
..............................................................................
อิจิโกะและลูเคีย ซึ่งผ่านมาโดยบังเอิญ ได้ยินการสนทนาที่ฟังดูแล้ว เหมือนยมทูตกลุ่มนั้นต้องการจะหาเรื่องยมทูตคนที่ผ่านมาคนนั้นมากกว่า
“ก็ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมน่ะ “ไม่ใช่เด็ก(เรียน)จบใหม่” และอีกอย่างผมก็มาอยู่ที่นี่ได้2เดือนแล้วด้วย --*” ยมทูตคนนั้นพูดยืนยันเป็นครั้งที่2
“หนอยแน่! แกเถียงคำไม่ตกฟากเลยนะ” ยมทูตคนหนึ่งที่อยู่กลุ่ม(ลูกน้อง)พูด
“โธ่! เข้าผิดกันไปใหญ่แล้วนะครับ” ยมทูตคนนั้นพูด แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังเลยสักคน
“ว่าไง! เจ้าเด็ก(เรียน)จบใหม่ ข้าถามว่า “แกกล้ามาสั่งข้าเหรอ?” ” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มถาม(อีกรอบ) <---[ยังไม่ยอมจบ]
“......” ยมทูตคนนั้นไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
“ว่าไง! ตอบมาสิ!” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มถาม
“ทำไมถึงไม่ยอมตอบหยิ่งงั้นเหรอ!?” ยมทูตคนหนึ่งที่อยู่กลุ่ม(ลูกน้อง)พูดเสริม
“......” ยมทูตคนนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเช่นเดิม แต่เขานึกในใจ
‘เฮ้อ~! พอตอบไปก็หาว่าเถียง พอไม่ตอบก็หาว่าหยิ่ง โอ๊ย..ย! กลุ้มใจจังเลย’ แล้วทำสีหน้าเหมือนเบื่อโลกสุดขีด
“หืม? อะไรน่ะ!ไอ้สีหน้าแบบนั้นน่ะ!!” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มพูด
“........” ยมทูตคนนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเช่นเดิม
ในขณะเดียวกัน อิจิโกะกับลูเคียที่ยืนอยู่ห่างจากด้านหลังของกลุ่มยมทูตพวกนั้นไม่มากนัก และมองดูสถานการณ์มาโดยตลอด หลังจากที่ฟังยมทูตตัวโตพูดประโยค(เกือบ)สุดท้ายจบ อิจิโกะมองดูแล้วคิดว่าต้องมีเรื่องกันแน่ๆ จึงตัดสินใจจะเข้าไปช่วยยมทูตที่เดินผ่านมาคนนั้น แต่ลูเคียห้ามเขาไว้ก่อน
“ไม่ต้องหรอก.... เจ้านั่นน่ะ จะไม่มีแม้รอยขีดข่วนซะด้วยซ้ำ” ลูเคียพูด (?)
“....?....” อิจิโกะจึงได้แต่ยืนดูต่อไป
“หนอยแน่! แกจะหยามกันเกินไปแล้ว!!!” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มพูด พลางปล่อยหมัดใส่หน้าของยมทูตคนนั้น แต่ก่อนที่หมัดของยมทูตตัวโตจะถึงใบหน้าของยมทูตคนนั้น
วุ่บ......บ!!! <---- ใช้ก้าวพริบตา
ร่างยมทูตคนนั้นก็หายไปจากมือของยมทูตตัวโต แล้วมาอยู่ที่ข้างหลังของกลุ่มยมทูตพวกนั้น
‘เร็วมาก!’ อิจิโกะคิด ในขณะที่ยืนดูสถานการณ์อยู่
“เฮ้ย! มันหายไปไหนแล้ว!?” ยมทูตที่อยู่กลุ่ม(ลูกน้อง)พูด
“เฮ้ย! มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!?” ยมทูตอีกคนที่ยืนอยู่ด้านของกลุ่มพูด ด้วยความรู้สึกตกใจ
ยมทูตทุกคนในกลุ่มจึงหันมาทางด้านหลัง “!!!!!!!!!”
“งั้นผมขอตัวก่อนล่ะกัน” ยมทูตคนนั้นพูด แล้วหันหลังเพื่อเดินกลับไปในทางของตัวเอง ในขณะที่ยมทูตคนนั้นกำลังเดินหันหลังให้ยมทูตพวกนั้น
“เฮ้ย! คิดจะหนีเรอะ?” ยมทูตที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มพูด
“.......” ยมทูตคนนั้นก็ไม่พูดอะไร และทำเป็นไม่สนใจเสียงของยมทูตตัวโตเลย
“หนอยแน่แก!!” ยมทูตตัวโตพูด พลางวิ่งเข้าใส่ยมทูตคนนั้น หมายจะชกเขาให้ได้ แต่...
อยู่ๆก็มีคลื่นน้ำขนาดไม่ใหญ่มากออกมาจากดาบฟันวิญญาณที่เนิบอยู่ที่เอวด้านซ้ายของยมทูตคนนั้น หอบเอาร่างของยมทูตตัวโตและพวกยมทูตคนอื่นๆไปไกลจนลับตา(ไปไหนไม่รู้)
“อ้าว! หายไปไหนแล้วล่ะ?” ยมทูตคนนั้นพูด พลางหันมองไปในทิศทางที่ยมทูตพวกนั้นหายไป
“...... ก็ผมบอกแล้วไง ว่า “ผมดูแลตัวเองได้” น่ะ ผมรู้ว่าเธอเองก็รำคาญพวกเขาเหมือนกัน แต่ไม่เห็นจะต้องซัดพวกเขาไปไกลซะขนาดนั้นเลยหนิ” ยมทูตคนนั้นหันไปกับพูดดาบฟันวิญญาณของตัวเองที่เนิบอยู่ที่เอวด้านซ้าย
“.....” ไม่มีเสียงตอบรับจากสิ่งที่เขาพูดด้วย
“อ้าว! ลูเคียจัง” ยมทูตคนนั้นเรียกลูเคีย พลางโบกมือทักทาย แล้ววิ่งมาหาเธอ (เพิ่งสังเกตเหตุเห็น)
“นี่! เธอรู้จักเจ้านั้นด้วยเหรอ?” อิจิโกะถาม
“อืม” ลูเคียตอบ
เมื่อยมทูตคนนั้นวิ่งมาถึง ก็มาจับมือของลูเคียทั้ง2ข้าง [เฉยเลย]
“เฮ้ย!!!!!” อิจิโกะร้องขึ้น <---((O[]O))
“นี่! ลูเคียจัง ที่เมืองลูคอนทางเหนือ เขต1 น่ะ มีงานเทศกาลตอนรับฤดูหนาวด้วย พาผมไปได้ไหม?” ยมทูตคนนั้นถามลูเคีย พลางทำสีหน้าเหมือนกับขอร้อง
“.....ทำไมถึงอยากไปล่ะ?” ลูเคียถาม
“ก็...เอ่อ...แบบว่า....” ยมทูตคนนั้นหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “คิดถึงที่นั้นน่ะ”
“............. ก็ได้” ลูเคียตอบ เหมือนรู้คำตอบที่แท้จริงของยมทูตคนนั้น (?)
“จริงเหรอ!” ยมทูตคนนั้นพูด ด้วยน้ำเสียงที่ท่าทางดีใจมาก
แล้วปล่อยมือของลูเคีย และดูเหมือนจะเปลี่ยนมาเป็นการกอดแทน(!!!!) แต่ก่อนที่แขนของเขาจะถึงร่างของลูเคีย แขนของเขาก็ถูกอิจิโกะล็อกไว้ซะก่อน
“เอ๋!?” คนที่ถูกล็อกแขนอยู่อุทาน
“เฮ้ยๆ!! นี่! นายคิดจะทำอะไรน่ะ?” อิจิโกะพูด พลางลากตัวของยมทูตคนนั้นออกห่างจากลูเคีย
ยมทูตคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองหน้าอิจิโกะ“คุณเป็นใคร? มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ยมทูตคนนั้นถาม
“หา! นี่! นายไม่ได้สังเกตเห็นชั้นเลยเหรอ!?” อิจิโกะพูด
‘....ผมสั้นสีส้ม... หืม? หรือว่า..’ ยมทูตคนนั้นคิดในใจ
“คุณน่ะ ชื่อ คุโรซากิ อิจิโกะ สินะ” ยมทูตคนนั้นพูด
“!? นายรู้จักชั้นได้ไง?” อิจิโกะถาม และค่อยๆปล่อยแขนของยมทูตคนนั้น
ยมทูตคนนั้นหันกลับมา แล้วพูดต่อ “รู้สิ และก็รู้จักดีด้วย เพราะลูเคียจังเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังหมดแล้วล่ะ”
“หรือว่า..นาย..?” อิจิโกะพูด
“อืม คนนี้แหละที่บอกว่า “อยากให้เจ้าช่วย” น่ะ” ลูเคียพูด เพื่อให้อิจิโกะหายข้องใจ
“อาโอกิ เซ็นริ ยินดีที่ได้รู้จัก” ยมทูตคนนั้นแนะนำตัว แล้วยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง เพื่อจับทักทาย
“อะ..เอ้อ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” อิจิโกะพูด แล้วจับมือทักทาย
-------------------------------------------------------
ชื่อ : อาโอกิ เซ็นริ
ส่วนสูง : 170 ซม.
น้ำหนัก : 60 กก.
เกิด : วันที่ 28 ตุลาคม
สิ่งที่ชอบ : ชอบของกินก็ได้ที่มีรสชาติหวานๆ, เวลาดื่มชา(เขียว)จะเติมน้ำตาลก้อนลงไป อย่างน้อย 8ก้อน! แล้วเติมนมหรือครีมตามลงไป แล้วกิน(เชื่อมชัดๆ!)
ความสามารถพิเศษ : การผูกมิตร(หาเพื่อนง่าย), ความสามารถด้านการสัมผัส(ความรู้สึก)มากกว่ายมทูตทั่วไป
เป็นคนที่ความเป็นกันเองกับเพื่อนๆมาก แต่ก็เคารพสิทธิ์ของคนอื่นด้วยเหมือนกัน เป็นคนรักครอบครัวมากโดยเฉพาะแม่บุญธรรม
เกิดในเมืองลูคอนทางเหนือ เขตที่23 ออกเดินทางเพื่อตามหาเสียงเรียกของดาบฟันวิญญาณ จนมาได้ดาบฟันวิญญาณมาครอบครอง แต่ยังควบคุมไม่ค่อยได้ และเขาก็ได้เดินทางจนมาถึงเมืองลูคอนทางเหนือ เขตที่1 และถูกฮอลโลว์ทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แต่ดาบฟันวิญญาณของเขาก็ช่วยปกป้องเขาเอาไว้จนกลุ่มยมทูตเดินทางมาถึง และจัดการฮอลโลว์ตนนั้นลงได้ มียมทูตสามีภรรยาคู่หนึ่ง(ทั้งคู่เป็นหนึ่งในกลุ่มยมทูตเดินทางมาช่วย)รับเขามาเลี้ยง
อยู่มาวันหนึ่งพ่อแม่บุญธรรมของเขาได้รับภารกิจที่อันตรายมาก จนอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา ....พ่อแม่บุญธรรมของเขาตายในภารกิจนั้น เพราะถูกฮอลโลว์ตนหนึ่งฆ่าตาย! ต่อมาเพื่อนของพ่อแม่ของเขาก็รับเขามาเลี้ยงแทน เพราะพ่อแม่ของเขาได้สั่งเสียเอาไว้ก่อนจะตาย “ฝาก...ฝากดูแลเขาด้วยนะ” เขาได้เข้าเรียนที่สถาบันวิญญาณชุนโอ ได้พบกับลูเคียและเป็นเพื่อนกัน แต่เขาเรียนจบเร็วกว่านักเรียนคนอื่นๆ จึงได้ออกมาเป็นยมทูตก่อน
------------------------------------------------
รูปภาพนี้อาจจะไม่สวยซะเท่าไร เนื่องจากฝีมือด้านนี้ของข้ามีไม่มากนัก(ก็ออกมาได้แค่นี้แหละ)
ต้องขออภัยผู้อ่านเป็นอย่างสูง หากรูปภาพห่วยเกินกว่าที่ท่านจะรับชมได้ โปรดบอกด้วย ข้าจะรีบเอามันออก ......ขอบคุณ......
ความคิดเห็น