คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5
ฤดูใบไม้ร่วง เวลา 6:59 PM. โลกมนุษย์ เมืองคาราคุระ บ้านคุโรซากิ
แอ๊ด.....ด เสียงเปิดประตูจากบ้านคุโรซากิดังขึ้น
“กลับมาแล้วคร้าบ~บ” เสียงของอิจิโกะร้องบอกคนในบ้าน
บึ้ก!! เสียงลูกเตะของคุโรซากิ อิชชิน เตะเข้าที่ก้านคอของอิจิโกะแบบเต็มๆ!!
“แอ๊ฟ!?” เสียงของอิจิโกะอุทานขึ้น พร้อมกับใบหน้าและร่างกายที่ไถลไปกับพื้นบ้าน
“หนอยแน่! ไอ้เจ้าลูกไม่รักดี ชั้นบอกแล้วไงว่า “วันนี้ให้กลับบ้านเร็วกว่าปกติ” น่ะ” เสียงของอิชชินพูด ด้วยอารมณ์ค่อนข้างไม่ดีสักเท่าไหร่
อิจิโกะเงยหน้าขึ้น พร้อมทำสีหน้าแบบงง แล้วพูด “...?... บอก..ตอนไหน?”
“ก็ชั้นเพิ่งบอกไปเมื่อตอนเช้านี้เองนะ แค่นี้ก็ทำเป็นลืมงั้นเหรอ!?.... ” อิชชินพูดขึ้นเสียงอีกรอบ
อิจิโกะลุกขึ้น แล้วพูด “เมื่อเช้าป๋าน่ะ ไม่พูดเรื่องนี้เลยนะ” พลางใช้มือปัดฝุ่นที่ติดอยู่กับขากางเกงข้างซ้ายของตัวเอง
“เฮ้อ~! สงสัยแกจะลืมจริงๆด้วยสินะ....ทำม๊าย..ทำไมแกถึงไม่หัดดูลูเคียจังเค้าเป็นตัวอย่างซะบ้างน้า~ ลูเคียจังน่ะ กลับก็ตรงเวลา ไม่เห็นจะต้องให้ชั้นมาคอยบ่นอย่างนี้เลย ” อิชชินพูด ด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนว่าจะใจเย็นกว่าเมื่อกี้มากพอควร
“ลูเคีย......ลูเคียกลับมาแล้วงั้นเหรอ?” อยู่ๆอิจิโกะก็ถามขึ้น
“ก็ใช่น่ะสิ กลับมาถึงบ้านก่อนแก ตั้ง2ชั่วโมงแล้ว แถมยังช่วยยูซึเค้าทำอาหารอยู่ในครัวนู้นแหละ” อิชินตอบ “ถามทำไมล่ะ?”
แต่ยังไม่ทันจะจบประโยคคำถามนั่น อิจิโกะก็ออกวิ่งไปยังห้องครัวซะแล้ว
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของอิจิโกะที่วิ่งมายังห้องครัวดังขึ้น
แล้วภาพที่ปรากฏตรงหน้าของอิจิโกะ คือ ....
ภายในห้องครัวที่ไฟถูกเปิดจนสว่าง มีคนอยู่3คน 2คนเป็นเด็กหญิง คนหนึ่งมีผมตรงสั้น สีดำ ส่วนอีกคนมีผมสั้น สีน้ำตาลกาแฟผสมนม(เข้ากันรึเปล่า?) ทั้ง2คนสูงพอๆกัน แต่ดูจากท่าทางแล้ว คนที่มีผมสีดำ จะมีความเป็นผู้ใหญ่กว่า เด็กหญิงทั้งคนกำลังมุงดู เด็กสาวผมตรง สีดำ ยาวประมาณบ่า ที่สูงกว่าเด็กหญิงทั้ง2คนไม่มาก กำลังมีกลิ่นหอมหวานอ่อนๆลอยอยู่ทั่วห้อง สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากเตาที่ทำงานอยู่
“ว้าว! อร่อยจังเลย ลูเคียจังนอกจากจะทำอาหารเก่งแล้ว ยังทำขนมอร่อยอีก” เสียงยูซึพูด หลังจากที่ได้ลิ้มรสความหวานของขนมชิราทามะ(หรือ ขนมบัวลอยถั่วแดง นั้นเอง)
“ชั้นเองก็ไม่ได้เก่งอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก” เสียงของลูเคียพูด ในเชิงปฏิเสธความสามารถของตนเอง
“อ้าว~! กลับมาแล้วเหรอ พี่อิจิ” เสียงของคารินพูดทักพี่ชายของตนเอง
“อ้ะ! กลับมาแล้วเหรอค่ะพี่” เสียงของยูซึร้องทัก พลางโบกไม้โบกมือ
“กลับมาแล้วเหรอ...อิจิโกะ” เสียงของลูเคียพูดทักทาย
“....อืม...กลับมาแล้วล่ะ....” เสียงของอิจิโกะพูดทักทายกลับ พลางยิ้มที่มุมบางอย่างอ่อนโยน ‘....ปลอดภัยดีสินะ....’
“พี่ค่ะ ลองกินนี่ดูสิ” ยูซึพูด พลางยื่นชิราทามะให้อิจิโกะลองกินดูบ้าง
“อะ..อะไรน่ะ ชิราทามะเหรอ?” อิจิโกะถาม
“อื่อ” ยูซึตอบ พลางตักลูกทรงกลมสีขาวที่ทำมาจากแป้ง 1ชิ้นใส่ปากให้อิจิโกะ
“......อืม! อร่อยดีนี่” อิจิโกะพูดหลังจากที่ได้ลิ้มรสความหวานของชิราทามะ(อีกคน)
“ชิราทามะน่ะ เธอทำเหรอ? ยูซึ” อิจิโกะถาม
“หนูไม่ทำหรอกค่ะ ลูเคียจังเค้าเป็นคนทำต่างหาก ส่วนหนูกับคารินจังน่ะแค่ช่วยแฉยๆ” ยูซึตอบ แล้วพูดต่อ “ก็วันนี้คุณพ่อน่ะ บ่นว่า “อยากจะกินชิราทามะ”แถมยังซื้อของ(ถั่วแดง,แป้ง ฯลฯ)มาไว้ให้ทำพร้อมเลย”
“งั้นเหรอ” อิจิโกะพูด พลางมองไปทางลูเคียที่กำลังปิดเตา เนื่องจากทำขนมชิราทามะเสร็จแล้ว
บึ้ก!! เสียงลูกถีบของอิชชิน ถีบเข้าที่กลางหลังของอิจิโกะแบบเต็มๆ!! [ถีบกลางหลัง!
พร้อมกับพูด“หนอยแน่! ทำเป็นเมินพ่อตัวเองงั้นเหรอ!!
อิจิโกะตอบกลับด้วยท่าเตะสูง!! คางของอิชชินรับลูกเตะของอิจิโกะเข้าเต็มที่!! อิชชินลอยกระเด็นมากองที่พื้นข้างๆกลุ่มผู้หญิง(ลูเคีย,ยูซึ,คาริน)ที่ยืนมองอยู่ อิชชินลุกขึ้นอย่างรวดเร็วหมายจะกระโจนใส่อิจิโกะอีกรอบ เพื่อเอาคืน แต่ยูซึก็เข้ามา(เพื่อห้ามศึก)
“คุณพ่อค่ะ ชิราทามะน่ะ เสร็จแล้วนะค่ะ คุณพ่อกินดูซิ” ยูซึพูด พลางยื่นชิราทามะให้อิชชินลองกินดูบ้าง เขารับถ้วยใบเล็กจากมือของลูกสาว แล้วใช้ช้อนตักลูกทรงกลมสีขาวที่ทำมาจากแป้ง 1ชิ้นเข้าปากของตัวเอง
“......อืม!อร่อยดีนี่ ลูเคียจังเนี่ยฝีมือไม่เบาเลยนะ ” อิชชินพูดชมฝีมือในการขนมของลูเคีย พลางทำท่ายกนิ้วหัวแม่มือให้
“ขอบคุณมากค่ะ” ลูเคียรับคำชมและกล่าวขอบคุณ
“นี่! รีบๆมากินข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมดหรอก” คารินพูด พลางดึงเก้าอี้ตัวที่ตนนั่งเป็นประจำออกจากตัวโต๊ะเล็กน้อย แล้วสอดตัวเข้าไปนั่ง
“จ้า~า” ยูซึตอบ(แทนทุกคน)
แล้วทุกคนก็เดินได้ที่โต๊ะทานข้าว แล้วดึงเก้าอี้ตัวที่ตนนั่งเป็นประจำออกจากตัวโต๊ะเล็กน้อย แล้วสอดตัวเข้าไปนั่ง {แน่นอนว่าทุกคนต้องล้างมือแล้ว^_^} บรรยากาศในตอนนั้นช่างดูอบอุ่นเสียเหลือเกิน เป็นภาพที่เด็กๆทุกคนใฝ่ฝันอยากจะเห็นอยากจะได้สัมผัส.... เป็นภาพที่ทุกคนในครอบครัวมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน มีการพูดหยอกล้อกันบ้างเล็ก ในตอนนั้นใบหน้าของทุกต่างก็มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่แสดงถึงอารมณ์ที่กำลังมีความสุขอยู่ เป็นบรรยากาศที่อบอุ่นไปด้วยความรักและความสุขของครอบครัวคุโรซากิ
--------------------------------------------------------------------
ถ้าหากไม่เข้าตรงไหน หรือ บรรยายแล้วไม่เห็นภาพ โปรดบอกด้วยนะ เพื่อจะได้นำไปแก้ไข
ขอบคุณ
ความคิดเห็น