Fic Bleach : เมื่อลูเคียต้องแต่งงาน...อะไรจะเกิดขึ้น!?

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ฤดูใบไม้ร่วง เวลา 5:35 PM. โลกมนุษย์ เมืองคาราคุระ ร.ร.คาราคุระไดอิจิ

ในห้องชมรมการฝีมือ[เย็บปักถักร้อย]

มีเด็กสาวตาโต โนตม ผมตรงยาว สีน้ำตาลแดงอ่อน(คล้ายๆสีส้ม) ยืนเม่อลอยอยู่ในห้องนั้น

กิ๊—ง ก่อ—ง เสียงกริ่งของโรงเรียนคาราคุระไดอิจิดังขึ้น

เสียงนั้นทำให้เด็กสาวคนนั้นได้สติ

“อ๋า~า! แย่ละสิ..เย็นปานนี้แล้วเหรอเนี่ย!?” เสียงของเด็กสาวคนนั้นร้องขึ้น

“เผลอยืนเม่อ คิดเรื่อยเปื่อยอีกจนได้นะชั้นเนี่ย^_^*” เสียงของเด็กสาวคนนั้นกำลังตำหนิตนเองอยู่ พลางหยิบกระเป๋าของตน แล้วรีบเดินออกไปจากห้องนั้น

ฉึบ....ฉึบ.....ฉึบ..... เสียงฝีเท้าของเธอหยุดลงตรงหน้าห้อง1-3

“อ้ะ! ห้องเรา..เย็นปานนี้แล้ว..ยังมีคนอยู่อีกเหรอเนี่ย?” เธอพูด

‘ถ้าเค้ากลับบ้านตอนมืด มันก็คงจะไม่ปลอดภัยแน่ งั้นต้องรีบไปเตือนเค้าซะหน่อย’ เธอคิด แล้วเดินเข้าไปในห้องเรียนของตน….

………………………………………………………………………………………………

 2 ชั่วโมงก่อน ในห้อง1-3

กิ๊—ง ก่อ—ง เสียงกริ่งของโรงเรียนดังขึ้น

“เอ้า! เลิกเรียนได้” เสียงของคุณครูประจำชั้นพูด

ทุกคนก็ต่างทยอยแยกย้ายกันออกไปจากห้อง เหลือเพียงเด็กหนุ่มตาสีน้ำตาล ผมสั้น สีส้ม อยู่คนเดียวภายในห้องนั้น ในมือของเขาถือหนังสือเรียนเล่มนึงอยู่ ดูเหมือนเขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แต่ไม่ใช่..แท้จริงแล้ว..เขากำลังนั่งเม่ออยู่ สายตาของเขากำลังจ้องมองไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง...ที่อยู่ข้างๆกับโต๊ะของเขา แล้วก็นึกถึงเรื่องเพื่อนหญิงร่างเล็ก ผมยาวประมาณบ่า สีดำ ผู้เป็นเจ้าของโต๊ะที่เขากำลังมองดูอยู่

‘กี่เดือนแล้วน้า~?...ที่ยัยลูเคียกลับไปโซลโซไซตี้น่ะ’ เขาคิดในใจ

--------------------------------------------------

หลายๆ(?)เดือนก่อน (กี่เดือนก็ไม่รู้) เวลา 0:00 AM. บ้านคุโรซากิ ห้องของอิจิโกะ

“ลูเคีย เธอจะไปไหนน่ะ?” เสียงของเด็กหนุ่มผมสีส้ม ผู้เป็นเจ้าของห้องถาม

ลูเคียที่อยู่ในชุดยมทูตตอบว่า “ข้ามีภารกิจที่ต้องทำนิดหน่อย จะต้องไปโซลโซไซตี้น่ะ”

“เหรอ งั้นชั้นไปด้วยสิ เผื่อจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง” เขาเสนอตัวจะช่วยลูเคียทำงาน พลางหยิบตรายมทูตเพื่อจะถอดร่าง

“ไม่ต้องหรอก อิจิโกะ เจ้าน่ะอยู่ที่นี่แหละดีแล้ว” ลูเคียปฏิเสธ

“แต่...” อิจิโกะพูด ด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงและกังวล

“ไม่ห่วงหรอกน่า ภารกิจที่ข้าได้รับมาคราวนี้ ไม่ใช่ภารกิจอันตรายมากมายอะไรซะหน่อย” ลูเคียพูด พลางเดินไปเปิดหน้าต่าง

“ก็แค่...คดีที่จับตัวคนร้ายไม่ได้ก็เท่านั้นแหละ” ลูเคียพูด แล้วหันมายิ้มให้อิจิโกะ เพื่อให้เขาวางใจ

“..........อืม........ระวังตัวด้วยล่ะ” อิจิโกะพูด แล้วยิ้มแบบวางใจ(?)

เมื่อจบประโยค ลูเคียก็กระโดดออกไปจากห้องทางหน้าต่าง แล้วใช้ก้าวพริบตาหายตัวไป

--------------------------------------------------

‘ตอนนี้ยัยนั่น..จะเป็นยังไงบ้างนะ?’ เขานึกเป็นห่วงลูเคียนิดๆ