คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Decision on Trust
Title: Decision on Trust
Author: less
Category: Drama
Pairing: -
Rating: PG
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less
Summary: รอน วีสลีย์ กับ โอลิเวอร์ วู้ด (+ เฮอร์ไมโอนี่)
Poster’s notes: คู่แปลก...รึเปล่า? 55 ไม่เชิงจะมีคู่ละมั้งเรื่องนี้ ออกแนวคิดเลื่อนลอยอยู่ในหัวมากกว่า ^ ^
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Decision on Trust
กระดาษสีขาวที่มีหมึกสีดำเขียนยาวเป็นพรืดถูกโยนลงในกองไฟ ก่อนที่เปลวไฟสีแดงจะลามจากขอบกระดาษลึกเข้าไปเรื่อยๆ ราวกับปีศาจปากกว้างที่อ้าปากเขมือบเหยื่อ ขอบกระดาษกลายเป็นสีดำเมี่ยมแล้วก็ป่นตัวเองกลายเป็นขี้เถ้าสีเดียวกัน ภายในเวลาไม่ถึงนาทีกระดาษแผ่นนั้นก็หายไป กองไฟใหญ่ขึ้นเล็กน้อยจากการได้รับเชื้อเพลิง
“เผาอะไรน่ะ วีสลีย์” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถาม ในมือมีไม้เขี่ยไฟอยู่ ความจริงเขากำลังเขี่ยไฟไม่ให้มับดับอยู่ตอนที่รอนเดินมาแล้วโยนกระดาษนั่นใส่กองไฟ
“จดหมายเฮอร์ไมโอนี่” รอนตอบเสียงเข้ม “เมื่อกี้เห็นไฟจะดับแล้ว เลยเติมเชื้อให้หน่อย”
“ขอบใจ” คนเขี่ยไฟตอบ ตัดสินใจไม่ถามถึงเหตุผลที่จู่ๆรอนก็เกิดอยากเผาจดหมายคู่หมั้นตัวเองขึ้นมา
...ใช่...คู่หมั้น...
ก่อนที่ความเงียบจะเข้าครอบคลุมคนทั้งสองนานเกินไปนัก นกฮูกขนน้ำตาลทองสวยก็บินมาเกาะที่แขนของรอน
“จดหมายนาย” รอนว่า ยื่นจดหมายให้หลังจากที่ดูแล้วเห็นมันจ่าหน้าซองถึง “โอลิเวอร์ วู้ด”
โอลิเวอร์เปิดจดหมายออกอ่านได้ไม่กี่บรรทัด ก็รีบทิ้งไม้เขี่ยไฟ ลุกแล้วเดินออกไปแทบจะทันที
“จะไปไหนน่ะ โอลิเวอร์”
“จดหมายมักกอนนากัลน่ะ ดูไฟไว้ด้วย อย่าให้มันดับล่ะ” แล้วโอลิเวอร์ก็รีบเดินจ้ำหายเข้าไปกลางป่า ทิ้งให้รอนนั่งเขี่ยไฟอยู่คนเดียว
...502...
รอนยังคงนั่งเขี่ยไฟอยู่ แต่ด้วยท่าทีที่แปลกไปจากเดิม เขากำลังตาปรือ และดูเหมือนกำลังจะหลับมากกว่านั่งเขี่ยไฟ
...503...
รอนลองทุกอย่างแล้ว ทั้งหยิกตัวเอง กัดลิ้น แต่สุดท้ายเขาก็เลือกใช้วิธีนั่งนับลูกไฟที่ปะทุเปรี๊ยะๆเอา การนับลูกไฟนี่ทำให้เขายังลืมตาตื่นอยู่ได้
...504...
ตอนแรกๆมันก็สนุกดี แต่พอเลยลูกที่ 500 มาแล้ว มันกลับเริ่มส่งผลตรงกันข้าม ลูกสีแดงที่ปะทุตัวเริ่มหน้าตาเหมือนแกะเข้าไปทุกทีๆ และการนับแกะก็ทำให้ง่วงซะด้วยสิ
...505...
โอลิเวอร์ยังไม่กลับ ถ้าเขาไปนอนตอนนี้ก็อาจจะโดนใครมาลอบฆ่าเอาก็ได้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะระวังตัวทุกฝีนิ้ว และแม้แต่การก่อกองไฟก็ต้องทำอย่างมักเกิ้ล
...506...
ความจริงไม่ใช่ “พวกเขา” หรอกที่ระวังตัว แต่เป็น “โอลิเวอร์” ต่างหากที่ระวังตัว โอลิเวอร์ทำตัวยังกับเป็นพ่อที่มาออกค่ายกับลูกชายยังไงยังงั้น คอยกลบเกลื่อนร่องรอย แถมยังสอนเขาอีกว่าควรจะทำตัวยังไง
...507...
เฮอะ...ก็แค่เป็นมือปราบมารรุ่นพี่เขาไม่กี่ปีเอง
...508...
แล้วรอนก็ค้นพบวิธีที่จะทำให้ตัวเองไม่หลับ นั่งนินทาโอลิเวอร์ในใจนั่นเอง ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนิทกับโอลิเวอร์มากนัก แต่หลังจากที่เขาเข้าร่วมภาคีที่ตอนนี้มักกอนนากัลเป็นผู้นำ และมักกอนนากัลก็สั่งให้เขากับโอลิเวอร์ออกเดินทางมาทำอะไรบางอย่าง เขาก็สนิทกับโอลิเวอร์มากขึ้นเยอะ เพราะว่าต้องสมบุกสมบันต่อสู้ร่วมกันมากว่า 3 เดือนแล้ว
...509...
ก่อนหน้าจะเริ่มเดินทาง เขาได้หมั้นกับเฮอร์ไมโอนี่ไว้... แล้วสุดท้ายเขาก็ต้องวกกลับมาคิดเรื่องที่ไม่อยากคิดจนได้ เขาพยายามคิดเรื่องอื่นห่างๆจากเรื่องนี้มาตลอดทั้งคืน เขารู้ว่ายังไงเขาก็ต้องคิดเรื่องนี้ เพียงแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสับสนเกินไปเท่านั้น
...510...
“รอน จะหลับแล้วหรอ” โอลิเวอร์ย่องมาจากข้างหลัง แล้วตะโกนใส่หูรอน ทำเอารอนสะดุ้งแทบกลิ้ง
“เป็นไง มักกอนนากัลว่าไงมั่ง” รอนถาม
“นายไปนอนเถอะรอน เดี๋ยวฉันเฝ้ายามต่อเอง” โอลิเวอร์พูดเสียงแข็ง บอกให้รอนรู้ว่าเขาจะไม่ตอบคำถามของรอน ไม่ว่ายังไงก็ตาม รอนจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในเต้นท์เงียบๆ
...โอลิเวอร์ไม่เคยบอกแผนเขาเลย...
รอนไปนอนแล้ว แต่ก็คงไม่ได้พักนาน เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงจะรุ่งเช้า โอลิเวอร์รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ปล่อยให้รอนนั่งเฝ้ากองไฟอยู่ตั้งนาน แล้วพอเขากลับมาก็ยังบอกแผนของมักกอนนากัลกับรอนไม่ได้อีก
แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำ เขามีหน้าที่แค่รับคำสั่งจากมักกอนนากัลแล้วก็ทำตาม ไม่มีสิทธ์ที่จะถามเรื่องอื่น ไม่มีสิทธ์ที่จะบอกแผนต่อกับรอน มักกอนนากัลไม่ยอมให้รอนรู้แผน หน้าที่ของรอนก็คือรับคำสั่งจากเขาแล้วก็ทำตาม โอลิเวอร์รู้ดีว่ามันน่าหงุดหงิดแค่ไหนที่ไม่ได้รู้แผนทั้งหมด เหมือนเราเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่มีคนจิ้มให้เดิน แต่สิ่งเดียวที่เขาสงสัยก็คือ ...ทำไมรอนถึงได้เชื่อใจเขานัก... เพราะเขาโตกว่า เพราะเขารับคำสั่งจากมักกอนนากัล เพราะอะไรกันแน่
...ทำไมคนที่เพิ่งรู้จักจริงจังแค่ 3 เดือนถึงได้เชื่อใจเขานัก...
...รอนนอนไม่หลับ...
เขาได้แต่นอนกลิ้งไปมาในเต้นท์ เขารู้ว่าเขาควรนอน ควรจะพัก
แต่ก็นอนไม่หลับ...
รอนนอนหลับตา ฟังเสียงกองไฟที่แตกปะทุเบาๆ เสียงของคนนอกเต้นท์ขยับตัว เสียงถอนหายใจหนักๆของโอลิเวอร์
...คิดมากเหมือนกันหรือ...
อย่างโอลิเวอร์ต้องคิดมากด้วยหรอ รอนอดคิดอย่างพาลๆไม่ได้ โอลิเวอร์รู้แผน โอลิเวอร์เป็นคนนำทาง แถมเขายังไม่มีครอบครัวให้ต้องกลับไปหาอีกด้วย พ่อแม่ของเขาก็ตายหมดแล้ว
แต่รอนต่างหากที่ต้องคิดมาก เขาไม่รู้แผนอะไรเลย เขาเป็นคนเดินตาม ที่สำคัญ เขามีครอบครัวต้องกลับไปหา พ่อแม่ พี่ชาย น้องสาว เฮอร์ไมโอนี่
...และลูกในท้อง...
เฮอร์ไมโอนี่ส่งจดหมายมาบอกเขาว่าเธอเพิ่งรู้ตัวว่าท้อง จดหมายที่เขาเพิ่งเผาไปนั่นแหละ
...ถ้ารู้เรื่องนี้ก่อน เขาจะตัดสินใจมามั้ย...
ตอนที่เขารู้ว่ามักกอนนากัลอยากให้เขาช่วยทำอะไรบางอย่าง รอนรีบรับปากทันที เขาอยากทำอะไรก็ได้ อย่างน้อยก็อยากเป็นหนึ่งกำลังที่ช่วยโค่นล้มลอร์ดโวลเดอร์มอร์ เป็นหนึ่งกำลังที่ช่วยแบ่งเบาภาระแฮร์รี่
เขาหมั้นกับเฮอร์ไมโอนี่ไว้ก่อน สัญญาว่าถ้ารอดกลับไปจะแต่งงานกัน
แต่ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ท้อง แล้วเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเชื่อโอลิเวอร์ทุกอย่าง รอนจะไม่รู้ด้วยซ้ำถ้าโอลิเวอร์ตัดสินใจไม่ทำตามแผนแล้วทำอย่างอื่นแทน
...เขาจะหันหลังกลับตอนนี้ได้มั้ย...
รอนมองผ่านช่องแหวกที่ประตูเต้นท์ โอลิเวอร์กำลังนั่งเขี่ยไฟอยู่ ...เหม่อลอย... และบางทีอาจจะนั่งนับลูกไฟอยู่ก็ได้
...เขาจะเชื่อคนๆนี้ได้รึเปล่า...
สัญชาตญาณของรอน สิ่งที่ครูฝึกพร่ำสอนระหว่างเรียนเป็นมือปราบมาร ศีลธรรม ความรับผิดชอบ และทุกอย่างที่เขาเรียนรู้มาตลอดชีวิตกำลังชี้บอกว่าเขาไม่ควรเชื่อคนๆนี้
...บางทีโอลิเวอร์อาจจะเป็นสายลับปลอมตัวมา อาจจะโดนคำสาปสะกดใจ หรืออาจจะหักหลังภาคีอยู่ก็ได้...
แต่สิ่งเดียว สิ่งเดียวที่ลบล้างทุกอย่าง สิ่งเดียวที่โค่นล้มความคิดอื่นในหัวของรอน สิ่งเดียวที่พังทลายความเชื่อที่เขายึดถือมาตลอดชีวิต
...สิ่งเดียว ที่เรียกว่าหัวใจ...
หัวใจของรอนกำลังบอกให้เชื่อผู้ชายคนนี้ กำลังบอกว่าสิ่งที่เขาเห็นมาตลอด 3 เดือน สิ่งที่เขารับรู้และสัมผัสได้มาตลอด 3 เดือนเป็นเรื่องจริง
หัวใจของรอนกำลังบอกว่าคำสาปสะกดใจ สายลับ หรือคนทรยศคงไม่สามารถทำให้เขาหลงรักได้
...หัวใจของรอนกำลังกรีดร้อง...
...เชื่อเถอะ...
...เชื่อเถอะ...
...เชื่อเถอะ...
...เชื่อใจคนๆนี้เถอะนะ...
......
......
...รอนเชื่อ...
“รอน เช้าแล้ว ไปกันต่อได้แล้ว” โอลิเวอร์แหวกเต้นท์ออก ก่อนจะยื่นหัวเข้าไปส่งเสียงปลุกรอน
“อืมๆ ตื่นแล้วๆ” รอนเดินออกมาจากเต้นท์ ทั้งคู่ช่วยกันเก็บของ กลบเกลื่อนร่องรอย แล้วก็เริ่มเดินทางต่อ
โอลิเวอร์หันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ
...ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้รอนเชื่อใจเขา...
...เขาพอใจแล้ว พอใจแค่นี้...
...แค่ให้มีคนที่เชื่อเขาเดินเคียงข้างกันไป...
...คนที่เชื่อในตัวเขาอย่างแท้จริง...
จบ.
ความคิดเห็น