คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Suppressed Emotion # 7
Scene 7
แฮร์รี่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องมายุ่งเกี่ยวกับหนอนฟลอบเบอร์พวกนี้อีกทั้งที่ไม่ได้โดนกักบริเวณกับสเนปสักหน่อย อันที่จริงหนอนพวกนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอก ถ้ามันไม่เหม็นไปหน่อย เหนียวไปนิด สกปรกน่าขยะแขยงเล็กน้อย และเป็นเมือกน่ารังเกียจเหมือนหัวใครบางคน มันก็พอจะดูน่ารักน่าเอ็นดูได้บ้างหรอก... เอ่อ อย่างน้อยก็ในสายตาแฮกริดล่ะน่า...
แฮร์รี่ถอนหายใจให้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าแล้วหยิบถุงมือมาสวม (อย่างน้อยก็ยังมีถุงมือล่ะวะ!) ก่อนจะได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเขา
“แฮร์รี่”
แฮร์รี่หันไปเลิกคิ้วให้เนวิลล์ “อะไรเหรอ?”
“ช่วยฉันใส่ถุงมือหน่อยสิ มันเล็กจัง ใส่ไม่ค่อยเข้าเลยอ่ะ”
“ก็นายมืออ้วนนี่” แฮร์รี่ล้อแล้วหัวเราะขำ ก่อนจะช่วยจับมือเนวิลล์มาใส่ถุงมือให้
เด็กหนุ่มร่างอวบยิ้มเขิน ๆ “ฉันว่าจะลดความอ้วนแล้วล่ะน่า”
“เอ่อ...พยายามเข้า สู้ ๆ”
“แฮร์รี่! ฉันตั้งใจจริง ๆ นะ อย่ามาล้อเลียนกันสิ!”
“เปล่าสักหน่อย!” แฮร์รี่แก้ตัวแล้วหัวเราะอย่างขบขันพลางมองแก้มกลม ๆ ของเพื่อนที่แดงมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็จะไม่ให้เขาแหย่ได้ยังไงล่ะ เพื่อนร่วมหอของเขาคนนี้พูดว่าจะลดความอ้วนมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เป็นร้อยรอบแล้วมั้ง จนปัจจุบันก็ยังไม่เห็นทีท่าว่าจะทำสำเร็จสักที หน้ากลมบ๊องมายังไงก็ยังกลมบ๊องอยู่อย่างนั้น ยิ่งเวลาเขินหน้าแดงอย่างนี้นะ ยังกะมะเขือเทศลูกโต ๆ แน่ะ “เอ้า เสร็จแล้ว” แฮร์รี่ดีดขอบถุงมือเสียงดังเผียะ
“อ๊ะ ขอบใจนะ” เด็กชายยิ้มแก้มตุ่ย
แฮร์รี่ยิ้มรับแล้วพยักหน้าให้ จากนั้นจึงหันกลับไปถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับกระบะหนอนฟลอบเบอร์ตรงหน้าอีกรอบ เด็กหนุ่มผมดำไม่ได้สังเกตว่าเพื่อนของเขายังไม่ได้เดินกลับไปยังกระบะของตัวเอง แต่ยังยืนจ้องซีกหน้าด้านข้างของเขาอยู่...
เนวิลล์ยืนกัดริมฝีปากล่างพลางคิดว่า ถ้าเขาโน้มตัวไปหอมแก้มแฮร์รี่ตอนนี้ ข้ออ้างที่ว่า ‘แทนคำขอบคุณ’ สำหรับการช่วยเขาใส่ถุงมือเมื่อกี้จะฟังขึ้นรึเปล่านะ? เด็กชายขยับใกล้เข้าไปอีกนิด ...ข้ออ้างนี้อาจจะฟังไม่ขึ้นก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นแก้มสีชมพูของคนตรงหน้าก็มีแรงดึงดูดมากพอจะทำให้เนวิลล์ยอมเสี่ยง เขาเอื้อมมือไปแตะไหล่แฮร์รี่ เด็กหนุ่มร่างบางสะดุ้งและหันกลับมามองด้วยความตกใจ และก่อนที่แฮร์รี่จะทันได้พูดอะไรออกไปใบหน้าอิ่มเนื้อของเพื่อนร่วมหอก็ยื่นเข้ามาหาเขาในระยะประชิด แฮร์รี่ลืมตากว้าง อ้าปากค้าง แล้วทันใดนั้น...
“เฮ้ย!” “เฮ้ยย!” “ว้าย!” “แฮร์รี่!”
...แล้วทันใดนั้นโลกของแฮร์รี่ก็หมุนร้อยแปดสิบองศา เนื่องจากรอนพุ่งเข้ามาคว้าข้อมือแฮร์รี่แล้วดึงเด็กหนุ่มออกจากเขตพื้นที่อันตรายของเนวิลล์อย่างรวดเร็ว เฮอร์ไมโอนี่วิ่งตามมา รวบศีรษะกับไหล่แฮร์รี่ด้วยแขนทั้งสองข้าง ก่อนจะเสียหลักพาทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้น เชมัสตรงเข้ามาล็อคคอขณะที่ดีนกระชากเสื้อเนวิลล์จากด้านหลัง ทั้งสามล้มลงไปกองกับพื้นเช่นกัน
ฝุ่นทรายคลุ้งตลบ นักเรียนต่างรุมกันเข้ามาดูความชุลมุนที่เกิดขึ้น ทั้งหกยันตัวลุกขึ้นปัดแข็งปัดขา ทั้งห้าคนจ้องตรงไปที่เนวิลล์
เด็กชายยิ้มแหย ๆ
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อเนวิลล์!” เชมัสพูด ล็อคคอสั้น ๆ ของเขาเอาไว้ “คราวนี้อย่าหวังว่าจะรอดนะ”
“กล้ามากนะที่ทำแบบนี้” คนพูดคือรอน เขาหวนนึกถึงตอนที่เฮอร์ไมโอนี่บอกเขาว่าเนวิลล์เคยขโมยจูบแฮร์รี่ตอนหลับ มันทำให้เขาฉุนขึ้นอีกสิบเท่า “ฉันจะจับนายยัดส้วมของเมอร์เทิล คอยดู!”
“ยิ่งปล่อยยิ่งเหลิงนะนาย เห็นทีต้องสั่งสอนกันซะบ้างแล้ว” ดีนกดบ่าเนวิลล์และทำให้เขาทรุดลงเล็กน้อย
“อย่าให้ฉันต้องแฉนายนะเนวิลล์ ไม่งั้นนายโดนหนักกว่าสามคนนี้แน่!” และเนวิลล์ตัดสินใจว่าคำขู่ของเฮอร์ไมโอนี่น่ากลัวที่สุด...
“เอ่อ...นี่ ใจเย็น ๆ กันก่อนสิเพื่อน ๆ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
สี่คนยื่นหน้ามาจ้องเนวิลล์มากกว่าเดิมพร้อมทำเสียง ‘หืม’ กับคำพูดที่ว่า ‘ยังไม่ได้ทำอะไรเลย’ ของเด็กหนุ่ม
“แฮร์รี่... ฉันขอโทษนะ แค่เผลอไปนิดเดียวเอง นายไม่โกรธฉันใช่ไหม?” หันไปขอความเห็นใจจากเจ้าทุกข์เสียแล้ว...
“เอ่อ...” แฮร์รี่ไม่รู้จะพูดอะไรดี ที่จริงแล้วจะว่าไม่โกรธก็ไม่โกรธหรอก แต่จะว่าไม่ว่าอะไรก็ไม่ใช่อีก...ถ้าหากเมื่อกี้สี่คนเข้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวนะ...เฮ้อ ไม่อยากจะคิด...
“นายไม่ต้องหันไปหาแฮร์รี่เลยนะ นายไม่รอดหรอกเนวิลล์ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี” เชมัสจัดการหิ้วปีกเนวิลล์ ดีนจับอีกข้างไว้มั่น รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาสมทบ เนวิลล์เหงื่อแตก
ตอนท้ายชั่วโมง เนวิลล์สารภาพกับแฮกริดว่าสาเหตุที่เขาเปียกม่อล่อกม่อแลกก็เพราะว่าเขาซุ่มซ่ามลื่นตกลงไปในทะเลสาบ ทุกคนหัวเราะกันครืน ทั้งพวกที่ขำความซุ่มซ่ามของเนวิลล์ และพวกที่ขำเพราะรู้ว่าความจริงแล้วเด็กหนุ่มตกลงไปในทะเลสาบได้ยังไง
มีอยู่ห้าคนเท่านั้นแหละที่ไม่ขำ...
OoOoOoOoO
“ว่าไงนะ?” แพนซี่ พาร์กินสันร้องเสียงดังขึ้นจนมัลฟอยต้องรี่เข้าไปปิดปากไว้ แต่กระนั้นทั้งคู่ก็ดึงความสนใจเบลส ซาบินี่ที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนให้เดินย้อนกลับออกมาอีกรอบเรียบร้อยแล้ว
“เธอจะแหกปากหาพระแสงของ้าวอะไรห๊า!”
“มีเรื่องอะไรเรอะ?” เบลสมองทั้งคู่สลับไปมา เลิกคิ้วแสดงความสนใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาว่างตัวหนึ่งโดยไม่จำเป็นต้องรอรับคำเชื้อเชิญจากใคร
มัลฟอยเหล่ตามองแพนซี่ เด็กสาวยิ้มแหย ๆ ให้แทนคำตอบ...ทั้งคู่รู้จักนิสัยเบลสดี ลองทำให้เด็กหนุ่มคนนี้สนใจขึ้นมาแล้วต่อให้เรื่องที่ทั้งคู่คุยกันจะเป็นความลับสุดยอดขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอีกต่อไป การดึงดันปิดบังมีแต่ยิ่งเร้าเขามากขึ้น และคุณไม่มีวันรู้หรอกว่าเด็กหนุ่มหน้าตาเรียบร้อยคนนี้มีวิธีการยังไงบ้างที่จะล้วงความลับจากคุณ... โกหกงั้นเรอะ? โกหกเบลส ซาบินี่เป็นสิ่งโง่เง่าที่สุดที่คุณจะจินตนาการถึงเลยล่ะ! ขอให้นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณเลือกจะทำเถอะนะ...
สิ่งเดียวที่พอจะช่วยให้มัลฟอยสบายใจขึ้นได้บ้างคือไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมสลิธิรีนอีกนอกจากพวกเขาสามคน...เอาเถอะ อย่างน้อยสองคนนี้ก็เป็นเพื่อนสนิทล่ะน่า...เขาถอนหายใจ
“นายล้อเล่นใช่ไหมเดรโก?” แพนซี่ถาม “นี่นาย...จูบไปแล้วจริง ๆ เรอะ?”
มัลฟอยพยักหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
เบลสทำเสียง ‘หืม’ สูง ๆ อย่างสนใจ “นายจูบใครงั้นเรอะเดร?”
มัลฟอยอึกอัก “...แฮร์รี่ พอตเตอร์” สิ้นเสียงตอบเบลสปล่อยก๊ากดังลั่น “มันไม่ตลกเลยสักนิดนะให้ตายสิ!”
“ไม่ตลกหรอกโธ่เอ๊ยเดร!” เบลสตบไหล่มัลฟอย “ฉันก็แค่คิดว่า...ช่างมันเถอะ ว่าแต่ว่าอีท่าไหนถึงไปลงเอยแบบนั้นได้น่ะ?”
“หรือว่านายเกิด...สนใจพอตเตอร์ขึ้นมาจริง ๆ แล้ว?”
“บ้าเรอะ! อย่าพูดอะไรเพี้ยน ๆ นะ เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดหมอนั่นแค่ไหน และที่สำคัญฉันก็...ไม่ได้เป็นเกย์”
เบลสทำเสียง ‘หืม’ สูง ๆ อีกครั้ง และมัลฟอยเริ่มคิดอย่างจริงจังแล้วว่าเขาคงตัดสินใจผิดจริง ๆ ที่เล่าเรื่องนี้ให้สองคนนี่ฟัง...
“แล้วตกลงเรื่องเป็นไงมาไงน่ะ ถ้าฉันจำไม่ผิดพวกนายไปกักบริเวณกับสเนปไม่ใช่เรอะ หรือว่านั่นเป็นวิธีลงโทษ?”
“ไม่ใช่! อย่าโง่น่า!”
เบลสหัวเราะขบขัน “งั้นพวกนายก็จูบกันเอง? ในห้องทำงานสเนป?”
“ฉันก็แค่หมั่นไส้เลยกะจะสั่งสอนหมอนั่นให้รู้จักทำตัวดี ๆ ซะบ้าง”
“ด้วยวิธีจูบเนี่ยนะ?”
“ทำไม?”
“เปล๊า ก็ไม่ทำไมหรอก” เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม “แล้วไงต่อล่ะ สเนปทำหน้ายังไง?”
“สเนปไม่อยู่ ออกไปจัดการไอ้วีเซิ่ลกับแฟนมันที่แอบมาด้อม ๆ มอง ๆ”
“ฮู้ว! พวกนายเลยติ๊ดชึ่งกันในห้องทำงานสเนปสองต่อสองว่างั้น”
“ถ้านายยังไม่หยุดพูดอะไรโง่ ๆ นะเบลส ฉันจะถลกหนังหัวนาย!...ไม่ขำเลยสักนิดแพนซี่!”
“ขอโทษที” เด็กสาวพยายามหุบยิ้มและทำหน้าตาจริงจังแต่พบว่ามันยากเหลือเกิน...
OoOoOoOoO
“พอตเตอร์” ใครบางคนเรียนเขาขณะกำลังนั่งจมกองหนังสืออยู่ในห้องสมุด...หลายวันมานี้แฮร์รี่พยายามใช้เวลาทั้งหมดที่มีไปกับการโหมทำงานหนัก เขาเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเดรโก มัลฟอยในห้องทำงานสเนปครั้งล่าสุดที่พวกเขาโดนกักบริเวณเป็นเพียงอุบัติเหตุ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มัลฟอยไม่มีวันรักเขาอย่างแน่นอน เขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองหวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ อีก แฮร์รี่เป็นพวกเจ็บแล้วจำ...แต่ทันทีที่เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เขาก็ไม่แน่ใจอีกแล้วว่าจะอดทนได้อีกนานแค่ไหน “มีเรื่องจะคุย” มัลฟอยกล่าวห้วนๆ
“เรื่องอะไร?” แฮร์รี่ตอบอย่างระวังตัว เขาไม่รู้ว่ามัลฟอยจะมาไม้ไหน แม้แฮร์รี่จะมั่นใจว่ามัลฟอยรู้สึกดีกับจูบคืนนั้น แต่นั่นก็เป็นเหตุผลที่น่าจะเพิ่มความเกลียดให้มัลฟอยมากกว่าความรัก อย่างที่แฮร์รี่พยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอนั่นแหละ...อย่าคาดหวังเลยจะดีกว่า
“นายรู้ว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร พอตเตอร์”
แน่นอน เขารู้...จะเป็นเรื่องอะไรได้อีกล่ะ? แฮร์รี่มองตามัลฟอย ชั่งใจว่าไว้ใจได้ไหม หมอนี่มีแผนอะไรมาหรือตั้งใจแค่มา ‘คุย’ อย่างที่บอกจริงๆ
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็ นายไม่ต้องกังวลหรอก” แฮร์รี่พูดเสียงเรียบ “ฉันรับรองได้ว่าจะไม่บอกใคร ให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ได้ ฉันจะถือซะว่าเป็นอุบัติเหตุ จะไม่จำ ไม่ขุดคุ้ย ไม่คาดหวัง...” เขาหยุดไปจังหวะหนึ่ง “แลกกับนายเลิกยุ่งกับฉันก็แล้วกัน ตกลงไหม?”
มัลฟอยรู้สึกอึ้งเล็กน้อยกับท่าทีของเด็กหนุ่มร่างบาง ถึงแม้สิ่งที่แฮร์รี่พูดจะเป็นประเด็นหนึ่งที่เขาขบคิดมา แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาตัดสินใจ...ตั้งใจ...จะมาพูดกับเด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์วันนี้
“นี่พอตเตอร์ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายไปหมดอาลัยตายอยากมาจากไหน แต่ฉันไม่ได้เดินถ่อตามหานายเพื่อจะพูดเรื่องนั้นหรอกนะ เลิกทำหน้าเป็นคนแก่ใกล้ตายซะที”
เด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์ละสายตาจากกองหนังสือขึ้นมองหน้าเขา แววตาสั่นและดูลังเล มัลฟอยถอนหายใจยาวก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเด็กหนุ่ม
“ฟังนะ ฉันเองก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง มีศักดิ์ศรีพอที่จะยอมรับความจริง” สลิธิรีนหนุ่มกล่าวอย่างตัดสินใจ “เรื่องคืนนั้นฉันยอมรับว่าฉันก็....เหมือนกัน” คำตรงกลางละไว้ในฐานที่เข้าใจ เขายังทำใจมาไม่มากพอจะยอมรับเต็มปากเต็มคำได้ “ที่จริงนายก็...ไม่ได้จูบแย่ขนาดนั้น เพราะฉะนั้นมันก็...ก็ออกจะไม่แปลกไม่ใช่เรอะ? แล้วฉันก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง มีเนื้อมีหนัง มีอารมณ์...” เด็กหนุ่มทำเป็นไอกลบเกลื่อน ใบหน้าตอนนี้เป็นสีชมพู และเขาไม่กล้ามองแฮร์รี่ตรงๆ
“ก็...ก็คงอย่างนั้น” แฮร์รี่อึกอัก จ้องปากกาขนนกในมือเหมือนจะรอให้มันแตกยอดอ่อน “แล้ว...?” แฮร์รี่เห็นมือตัวเองสั่น เด็กหนุ่มเกร็งข้อมือแน่นขึ้น แต่มันก็ยังสั่นอยู่ดี
“แล้วฉันก็เลยคิดว่า...” มัลฟอยกลั้นหายใจ ทำใจแล้วพูดออกมาในที่สุด “ว่าถ้าลดอคติลงสักหน่อย ฉันกับนายอาจจะพอเป็นเพื่อนกันได้...”
แฮร์รี่ไม่อาจบังคับตัวเองไม่ให้เงยหน้าขึ้นมองมัลฟอยทันทีได้ แค่บังคับไม่ให้ปากอ้าค้างก็เต็มกำลังแล้ว เด็กหนุ่มผมบลอนด์ไม่ได้มองเขาอยู่ “นายหมายควายว่า...”
“หมายความ พอตเตอร์”
“เอ่อ...นายหมายความว่า...ฉันกับนายเราจะเริ่มต้นคบกัน...”
“เป็นเพื่อน” เด็กหนุ่มสลิธิรีนต่อประโยค “...ก็คงอย่างนั้น”
...เงียบ...
มัลฟอยเหลือบตาขึ้นมองแฮร์รี่ เด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์จ้องหน้าเขาราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน สลิธิรีนหนุ่มรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่ข้อเสนอที่เขาอุตส่าห์ทำใจมาตั้งหลายวันกว่าจะพูดได้ไม่ได้รับการตอบรับ “หรือถ้านายไม่ต้องการฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ”
“เดี๋ยวสิ ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย” แฮร์รี่รีบแย้ง “ฉันแค่... แต่ว่า ทำไม... ก็นายเกลียดฉัน...”
“เออน่า! ฉันก็แค่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วแค่นั้นแหละ เอาหรือไม่เอาบอกมาคำเดียว”
“เอา”
“แค่นั้นแหละ” มัลฟอยบอกแล้วลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินจากไป
“เดี๋ยว” แฮร์รี่เรียก
“อะไรอีก” เขาหันหน้ากลับมา ดูหงุดหงิด
“เป็นเพื่อนแล้วยังไงล่ะ นายกับฉันอยู่คนละบ้าน ไม่ได้กินข้าวหรือนั่งทำการบ้านด้วยกัน มันก็ไม่เห็นจะต่างจากเดิมตรงไหน”
“นายนี่เรื่องมากจริง! เออเออเออ ฉันจะทำการบ้านกับนายอาทิตย์ละวัน แค่นี้โอเคไหม?”
แฮร์รี่พยักหน้า “งั้นเอาเป็นวันศุกร์?”
มัลฟอยยักหัวให้อย่างรำคาญ “หลังมื้อเย็นก็แล้วกัน ที่นี่ก็ได้ งั้นฉันไปแล้วนะ”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก!”
แฮร์รี่ยึกยัก “เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้เหรอ...?”
“อย่ามักมากสิโว้ย!” มัลฟอยเสียงดังและทำให้มาดามพินซ์หันมามอง เขารีบไอกลบเกลื่อนก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากมา เมื่อออกมาถึงโถงทางเดิน เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกแล้วแอบอมยิ้มน้อย ๆ
เฮ้อ...ในที่สุด...
OoOoOoOoO
“สรุปว่านายเคยจูบพอตเตอร์มาก่อน แล้วเขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นายเลยคิดจะแกล้งเขาอีกด้วยวิธีเดิม แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่ทำอะไรไม่ถูกเป็นนายซะเอง”
มัลฟอยพยักหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจแต่สุดท้ายเขาก็ถูกคว้านหมดเปลือกจนได้...เพราะเบลส ซาบินี่แท้ ๆ เชียว...
“ฉันว่านายถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ” แพนซี่ยกมือกอดอก
“เธอหมายความว่ายังไง?”
“ฉันหมายความว่านายติดใจหมอนั่นแล้วน่ะสิ ยอมรับความจริงเถอะ หลังจากนี้นายก็จะยิ่งคิดถึงจูบของพอตเตอร์มากกว่านี้อีก....อย่าเถียง! ทางที่ดีนายลดทิฐิแล้วเข้าไปหาหมอนั่นซะ ก่อนจะสุขภาพจิตเสื่อมไปมากกว่านี้”
มัลฟอยมองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่เธอเชียร์ให้ฉันไปหาแฮร์รี่ พอตเตอร์เรอะ? ไม่อยากเชื่อเลย เธอเกลียดเขาไม่ใช่เรอะ? ก่อนหน้านี้เวลาฉันหาเรื่องเขาเธอก็ร่วมวงด้วยตลอด”
“เปล่าเกลียดซะหน่อย” แพนซี่ยักไหล่ “ฉันไม่ได้เป็นหนึ่งในบรรดาแฟนคลับนับล้านของเขา แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดเขาเหมือนที่นายเป็น ก่อนหน้านี้ สักหน่อย แล้วฉันก็เป็นเพื่อนนายนี่ใช่มะ ยังไงก็ต้องอยู่ข้างนายอยู่แล้ว”
“ฉันไม่ได้เกลียดเขาแค่ก่อนหน้านี้ นะ ตอนนี้ก็ยังเกลียดอยู่” เด็กหนุ่มเถียงอย่างดื้อดึง
“อย่ามาปฏิเสธ!” แพนซี่กระดิกนิ้วตำหนิ “เป็นผู้ใหญ่หน่อยสิเดรโก กล้าทำก็กล้ารับ”
“แพนซี่! ไหนเธอว่าอยู่ข้างฉันไง?”
เด็กสาวกอดอก “ฉันก็อยู่ข้างนายตลอดแหละ นายนั่นแหละหัดรู้ซะมั่งว่าตัวเองเป็นอะไร”
มัลฟอยอ้าปากจะค้านแต่นึกคำพูดไม่ออก “เบลส” เขาหันไปหาเพื่อนอีกคนที่นั่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้เพื่อขอความช่วยเหลือ...แต่ความช่วยเหลือไม่ได้พร้อมอยู่ทุกที่ที่คุณต้องการหรอกนะ...
“แล้วนายจะกลัวอะไรเล่าเดร แฮร์รี่ชอบนายอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ ได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง”
“เบลส!”
เบลสยักไหล่
“นั่นสิ”
“เธอน่ะเฉยเถอะแพนซี่!” มัลฟอยกุมขมับ ทำไมเพื่อนเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ “ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรฉันต้องเข้าไปหาหมอนั่นด้วย ไม่มีทาง! ฉันไม่ได้พิศวาสจูบมากขนาดนั้นหรอกนะแพนซี่ รู้ไว้ด้วย”
“เอ๊าะเหรอ ไม่ได้พิศวาสเล้ย แค่นั่งจับปากตัวเองเหม่อทั้งวันเอ๊ง”
“นั่นมัน...ไม่ใช่สักหน่อย! ฉันบอกแล้วไงว่า...”
“ ‘อาหารอร่อยที่ติดใจอยากกินอีก’ น่ะเรอะ? ตอนแรกฉันก็สงสัยอยู่หรอก แต่เป็นซะขนาดนั้นไม่ว่าใครก็ต้องเอะใจทั้งนั้นแหละ ฉันยังเคยคิดเลยว่านายอาจถึงขั้นเก็บไปฝันเลยก็ได้”
เบลสส่งเสียงอุทานขึ้นเหมือนเพิ่งทำบิงโกได้ ทำเอาเด็กหนุ่มผมบลอนด์สะดุ้ง “ที่แท้คืนนั้นนายฝันถึงแฮร์รี่นี่เอง! ให้ตายสิ ฉันก็นึกแทบตายว่าเป็นสาวทรงเสน่ห์ที่ไหน” เด็กหนุ่มหยุดหัวเราะ “นายทำพวกเรานอนไม่หลับกันทั้งห้องเลยรู้ไหม”
“ต๊าย ขนาดนั้นเชียว!” แพนซี่ยกมือปิดปาก
“อย่ามาใส่ไข่ฉันนะเบลส ไอ้มั่ว! ฉันไม่เคยฝันอะไรแบบนั้นสักหน่อย!” มัลฟอยหน้าแดงจนถึงหู...เขายังจำฝันคืนนั้นได้แม่นยำ “พวกนายอย่ามาไซโคกันซะให้ยากเลย ยังไงฉันก็ไม่ไปหาพอตเตอร์หรอก!” เด็กหนุ่มผมบลอนด์ลุกเดินเข้าห้องไปด้วยความฉุนเฉียว...หาว่าเขาหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องจูบแฮร์รี่ พอตเตอร์เรอะ หน็อย เขาจะพิสูจน์ให้ดูว่าพวกนั้นน่ะผิดถนัด...!
สามวันหลังจากนั้นมัลฟอยก็พ่ายแพ้...
“สุขภาพจิตเสื่อมจริง ๆ แน่เดรโกเอ้ย” แพนซี่ส่ายหัวหน่ายขณะที่เบลสหัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก
OoOoOoOoO
“เดรโก จะไปไหนอีกแล้วน่ะ?”
“ห้องสมุด” เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตอบ รวบรวมม้วนกระดาษ ปากกาขนนก และหนังสือที่จำเป็นใส่กระเป๋า
“นายชอบไปห้องสมุดตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?” แพนซี่ขมวดคิ้วฉงน
“ฉันจะไปทำการบ้าน ไม่ต้องตามมาล่ะ” เขารีบพูดดักคอทั้งที่ยังไม่มีใครเสนอตัวขอไปกับเขาเลยสักหน่อย แค่นี้ก็ผิดสังเกตแล้ว...
“นัดกับใครไว้เรอะ?”
มัลฟอยหันไปมองหน้าเบลสทันที เด็กหนุ่มกำลังยิ้มกริ่มอย่างรู้ทัน “ไม่ได้นัด ทำไมจะต้องนัดด้วย” เขาตอบ พยายามอย่างยิ่งที่จะปิดบังน้ำเสียงลนลานของตน...แย่ล่ะ ถ้าปล่อยให้หมอนี่จับพิรุธได้มีหวังถูกเค้นจนหมดไส้แน่... “ฉันรีบ ไปแล้วนะ” เขาตัดบทอย่างรวดเร็วก่อนที่ใครจะทันได้ถามอะไรแล้วผลุนผลันออกจากห้องนั่งเล่นรวมไป
แพนซี่มองตามเพื่อนด้วยอาการอึ้ง ๆ ถึงจะมีเรื่องสงสัยอีกร้อยแปดแต่เจ้าตัวดีก็ไม่อยู่ให้ถามเสียแล้ว เธอเบนสายตามามองเบลสแทนเป็นเชิงหาคำตอบ
เด็กหนุ่มหัวเราะขบขัน “บางทีเดรอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าตัวเองเป็นอะไร”
แพนซี่ถอนหายใจ “หมายความว่า...ในฐานะเพื่อน...พวกเราต้องสนับสนุนเขาใช่ไหม?”
เบลสยักไหล่
แพนซี่ถอนหายใจอีกรอบ หนักอกหนักใจ “ที่จริงฉันไม่แอนตี้หรอกนะว่าเดรโกจะสนใจใคร แต่เขาไม่คิดบ้างเหรอว่าหลังจากทำกับหมอนั่นสารพัดขนาดนี้ มันจะยากแค่ไหนที่จะเข้าไปหาหมอนั่นได้โดยไม่โดนบรรดาแฟนคลับเหยียบตายไปซะก่อนน่ะ” เด็กสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาถัดจากตัวที่เบลสเอนกายอยู่ “ถ้าเพียงแต่เดรโกเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนที่เห็นกระดาษนั่นของพอตเตอร์เรื่องก็จบแล้ว”
“แหมก็ตอนนั้นเขายังไม่เคยจูบกันนี่” เบลสพูดไม่ทุกข์ร้อน “เอาน่า ยังไงแฮร์รี่ก็ชอบเดรเป็นทุนอยู่แล้ว พวกเราช่วยดันอีกนิดก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปนักหรอก...ถ้าเดรเลิกปากแข็งอีกหน่อยน่ะนะ”
“นั่นแหละปัญหาใหญ่ล่ะ”
OoOoOoOoO
“เป็นอะไรน่ะมัลฟอย ทำหน้ายังกับเห็นผี” แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นจากรายงานวิชาปรุงยาที่ทำค้างอยู่เมื่อมัลฟอยเดินเข้ามา นี่เป็นอาทิตย์ที่สามแล้วที่พวกเขามาทำการบ้านด้วยกันทุกเย็นวันศุกร์...ตั้งแต่ตกลงเป็น ‘เพื่อน’ กัน...
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” มัลฟอยโกหก ตลอดทางมาเขาคอยระวังตัวทุกฝีก้าว กลัวว่าพวกเบลสหรือแพนซี่จะสะกดรอยตามมาแล้วพบความจริงว่าคนที่เขานัดเอาไว้นั้นเป็นใคร แถมเขาดันหลุดปากบอกพวกนั้นไปแล้วว่าจะมาที่ห้องสมุด ถึงเขากับแฮร์รี่จะเลือกนั่งโต๊ะที่อยู่ในมุมอับสายตาที่สุดแล้วก็ตาม ห้องสมุดดูจะไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับนัดทำการบ้านของพวกเขาอีกต่อไป...
แฮร์รี่เลิกคิ้วมองมัลฟอยแล้วตัดสินใจว่าไม่ถามต่อท่าจะดีกว่า “นั่งสิ” เด็กหนุ่มออกปาก
มัลฟอยดึงเก้าอี้ออกแต่ก็ไม่ได้นั่งลงไป เขามองแฮร์รี่อย่างลังเล “ฉันว่าเราเปลี่ยนที่กันดีกว่า”
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นจากรายงานที่เขาเพิ่งก้มลงไปเขียนอีกครั้ง “เปลี่ยนที่? ทำไมล่ะ ฉันว่าโต๊ะนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
“ฉันหมายถึงเปลี่ยนที่เป็นที่อื่นที่ไม่ใช่ห้องสมุดน่ะ”
แฮร์รี่วางปากกาลงกับม้วนกระดาษ “ทำไมล่ะ นายบอกว่าที่นี่เงียบดีไม่ใช่เหรอ สองอาทิตย์ก่อนเราก็มาที่นี่ ไม่เห็นนายมีปัญหาอะไรเลย”
“ที่นี่มีแต่คนเข้า ๆ ออก ๆ นะ ถ้าเกิดมีคนรู้จักมาเห็นฉันนั่งอยู่กับนายจะทำยังไง?”
แฮร์รี่ขมวดคิ้ว “แล้วทำไมต้องทำยังไงด้วย?”
มัลฟอยถอนหายใจ “นายไม่เข้าใจหรือไงพอตเตอร์ นายกับฉันเป็นศัตรูกันนะ เราไม่ควรมานั่งทำการบ้านอยู่ด้วยกันไม่ใช่เรอะ?”
แฮร์รี่เริ่มเข้าใจแล้วว่าจุดประสงค์ของมัลฟอยคืออะไร “อ๋อ อย่างงี้นี่เอง เดี๋ยวจะมีคนมาเห็นเข้าสินะ ที่นายบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ที่จริงแล้วหมายถึงเป็นอย่างลับ ๆ ไม่ให้ใครรู้งั้นใช่ไหม?”
“ก็ใช่น่ะสิ” มัลฟอยตอบ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เนื่องจากการยืนคุยกับแฮร์รี่ที่นั่งอยู่ไม่ใช่ตำแหน่งที่สะดวกสบายสักเท่าไหร่ “ฉันว่าเราไปที่นั่นกันดีกว่า...อะไรนะ ห้องต้องประสงค์ใช่ไหม? ที่นั่นดูจะเข้าท่าดี”
แฮร์รี่ไม่ได้ตอบเขา ที่จริงเด็กหนุ่มเริ่มต้นรัวปากกาลงบนม้วนกระดาษอีกครั้งตั้งแต่พูดจบประโยคเมื่อกี้แล้ว
“พอตเตอร์”
แฮร์รี่ทำเป็นไม่ได้ยิน ปากกาขนนกของเขาหมึกหมดแล้วแต่เขาก็ยังเขียนต่อไปโดยไม่ใส่ใจจะจุ่มหมึกใหม่
“พอตเตอร์ นี่นายได้ยินรึเปล่า”
แฮร์รี่หยุดมือแล้วตวัดสายตามองมัลฟอย “ทำไมจะไม่ได้ยินล่ะ เสียงของนายน่ะยืนอยู่ตรงไหนของโลกก็ได้ยิน” เขาประชด
“นี่นายเป็นอะไรของนายเนี่ย?”
“ฉันจะเป็นอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?”
“นายโกรธอะไรของนายหา?” มัลฟอยชักหงุดหงิดขึ้นมาบ้างเหมือนกัน แต่แฮร์รี่ไม่สนใจ
“นี่ คุณชายมัลฟอย ถ้าการเป็นเพื่อน กับฉันทำให้นายอับอายนักล่ะก็ นายไม่ต้องฝืนใจก็ได้ ฉันไม่ได้อับจนขนาดนั้นและฉันก็ไม่ต้องการความสมเพชจากใคร” แฮร์รี่รวบของเข้ากระเป๋าตั้งท่าจะลุกเดินจากไปแต่มัลฟอยจับแขนเขาไว้ก่อน
“พอตเตอร์ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น นายอย่ามางี่เง่าได้ไหม”
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองร่างสูง “งี่เง่า? อ๋อ นายคิดว่าฉันงี่เง่า แต่คิดว่าการเป็นเพื่อนกันโดยต้องปิดบังความสัมพันธ์ไม่ให้คนอื่นรู้เป็นเรื่องไม่งี่เง่างั้นสิ?” แฮร์รี่สะบัดแขนมัลฟอยออก “โทษทีนะ แต่สำหรับฉันมันเป็น” เด็กหนุ่มสาวเท้าเดินผ่านร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังโดนรวบแขนไว้ได้อีก “ปล่อยฉัน!” แฮร์รี่เสียงดังขึ้น หนังสือและม้วนกระดาษหลุดจากมือร่วงลงพื้นเสียงดังทำให้มาดามพินซ์และเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่บังเอิญเดินเข้ามาหาหนังสือใกล้ๆ โต๊ะพวกเขาพอดีทำท่าจะมาสนใจ
มัลฟอยรีบปิดปากแฮร์รี่แล้วยกตัวเด็กหนุ่มลอยขึ้นจากพื้น (ทำไมหมอนี่ถึงตัวเบาขนาดนี้นะ กินอะไรบ้างรึเปล่าเนี่ย?) เข้าไปซ่อนในซอกเล็กๆ ระหว่างตู้หนังสือเก่าด้านในสุด
แฮร์รี่จ้องหน้าร่างสูง “ทำอะไรของนาย คิดจะจู่โจมเรอะ?”
“ไม่ขำนะพอตเตอร์”
“งั้นนายลากฉันเข้ามาในนี้ทำไม?” แฮร์รี่พูด รู้สึกกระดากเกินกว่าจะใช้คำว่า ‘อุ้ม’ แม้ในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่มัลฟอยทำเมื่อกี้ค่อนข้างจะห่างไกลจากคำว่า ‘ลาก’ มากอยู่ “อ๋อ จะได้ไม่มีใครเห็นสินะ ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย”
“พอตเตอร์ ฉันบอกว่าฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“งั้นนายหมายความยังไง?”
“ฉันหมายความว่า...” เขาถอนหายใจ “ฉันกับนายมาทำการบ้านด้วยกันทุกเย็นวันศุกร์ใช่ไหม? ถ้าฉันกับนายหายไปทุกเย็นวันศุกร์ก็อาจจะเริ่มมีคนสงสัยแล้วสะกดรอยตามก็ได้จริงไหม? แล้วถ้าหากว่ามีคนมาเจอพวกเรานั่งอยู่ด้วยกัน...ถ้าคนนั้นเป็นเพื่อนนายหรือเป็นคนที่ชอบนายล่ะเขาจะคิดยังไง?”
“มัลฟอย คนเขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้วว่าฉันชอบนาย นายลืมไปแล้วเรอะ?” แฮร์รี่ถอนหายใจบ้าง เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าจดจำสักเท่าไหร่ ดูเหมือนมัลฟอยก็รู้สึกได้เช่นกันเพราะเขาทำสีหน้าลำบากใจและเงียบไป แฮร์รี่ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ เขาไม่อยากให้เรื่องดำเนินต่อไปโดยที่ต่างฝ่ายต่างเงียบจึงเริ่มพูดต่อ “ฟังนะมัลฟอย ฉันไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะคิดยังไง คนที่สนคือนายต่างหาก ที่เราเป็นเพื่อนกันมาได้สามอาทิตย์นี่ก็นับว่าเกินความคาดหมายมากแล้ว นายไม่มีทางทำอย่างนี้ต่อไปได้นานหรอก” แฮร์รี่หลบสายตาเขา “ฉันไม่โกรธนายหรอก ไม่ว่าอะไรด้วย ฉันไม่ต้องการให้นายฝืนใจทำดีกับฉัน ฉันไม่ดีใจเลยสักนิด มันมีแต่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง”
มัลฟอยรู้สึกอึดอัดในลำคอ “ฉันไม่ได้ฝืนใจ” เขาพูดเสียงเบา “ที่ฉันบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับนาย ฉันหมายความอย่างนั้นจริง ๆ” เด็กหนุ่มสลิธิรีนหยุดกลืนน้ำลาย “ฉันอาจเคยทำไม่ดีกับนาย แต่นั่นมันก็เรื่องก่อนหน้านี้...ตอนนี้ฉันไม่ได้เกลียดนายแล้วจริง ๆ พอตเตอร์...”
“...แต่ก็ไม่ได้ชอบ และไม่มีวันชอบด้วย” แฮร์รี่ต่อประโยคให้เขา “ฉันถึงบอกให้พอไง ฉันไม่ได้จะเรียกร้องจากนาย แต่นายก็รู้อยู่แล้วว่าฉันชอบนาย นายลำบากใจที่จะเป็นเพื่อนกับฉัน ขณะเดียวกันฉันก็ทรมานใจเวลาอยู่ใกล้นาย เชื่อฉันเถอะ เราไม่ควรอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก...”
“พอตเตอร์...”
“มัลฟอย ถ้าเราจะเป็นเพื่อนกันต่อไปสักวันทุกคนก็ต้องรู้ ถ้านั่นทำให้นายลำบากใจล่ะก็ เราหยุดแค่นี้ดีกว่า”
มัลฟอยอยากพูดอะไรบางอย่าง อะไรสักอย่างที่จะหักล้างสิ่งที่เขาเริ่มต้นมาตั้งแต่แรก อะไรสักอย่างที่เขารู้สึกว่าแฮร์รี่เองก็กำลังเฝ้ารออยู่เช่นกัน แฮร์รี่เงียบไป บรรยากาศบีบคั้นและทำให้เขาอึดอัด เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร...ลงท้ายอะไรบางอย่างนั้นก็ไม่มา...
แฮร์รี่หลุบตาลง ขยับตัวเดินแทรกระหว่างเขากับตู้หนังสือ...และจากไป
เดรโก มัลฟอยเหลียวหลัง และยืนมองจนกระทั่งร่างนั้นลับไปจากสายตา
เขาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ สิ่งนี้จึงสำคัญกับเขาเหลือเกิน...
OoOoOoOoO
“แฮร์รี่” เสียงรอนดังลอดผ่านประตูห้องน้ำเข้ามาพร้อมกับเสียงเคาะประตู “แฮร์รี่นายโอเครึเปล่า? นายอยู่ในนั้นมาชั่วโมงนึงแล้วนะ”
“อือ ฉันสบายดี” เขาตอบกลับไป
เสียงเคาะประตูหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง แรงกว่าเดิม “แฮร์รี่! แฮร์รี่นายร้องไห้เหรอ? เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันไม่เป็นไร รอน” เขายืนยัน “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันร้องไห้...ครั้งสุดท้ายจริง ๆ ฉันสัญญา”
สายน้ำจากฝักบัวสาดกระทบใบหน้า ชะรอยน้ำตาให้จางหายไป...
OoOoOoOoO
ความคิดเห็น