คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I Want to Stay Another Season
Title: I Want to Stay Another Season
Author: less
Category: Angst, Romance
Pairing: Sirius Black / Remus Lupin
Rating: PG
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less
Summary: การสนทนาครั้งสุดท้ายของรีมัสกับซิเรียส
Poster’s notes: เรื่องนี้ออกจะพูดถึงวิทยาศาสตร์เยอะไปหน่อยสำหรับแฟนฟิคจากนิยายเกี่ยวกับเวทมนตร์ อ่านแล้วเลยรู้สึกแปร่ง ๆ แต่โทนเรื่องนิ่ง ๆ เรียบ ๆ ก็ทำให้ยิ้มมุมปากได้เบา ๆ ^ ^
I Want to Stay Another Season.
(ฉัน
อยาก
จะ
อยู่ต่อ
อีก
หนึ่ง
ฤดู)
“ผมคิดว่าเราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน” รีมัสกล่าวเสียงสั่น เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท เสื้อเชิ้ตสีขาวรีดเรียบกริบ เนคไทสีดำผูกอย่างดี ปลายทั้งสองข้างได้สัดส่วนกันอย่างสมบูรณ์แบบ รองเท้าหนังขัดจนมันปลาบ มันจนเมื่อรีมัสก้มหน้าลงเพื่ออ่านกระดาษใบเล็กในมือ เขาสามารถมองเห็นใบหน้าซูบตอบของเขาได้ เขาเห็นดวงตาของเขาสะท้อนจ้องตรงมาที่เขา
“ผมคิดว่าเราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน ผมกับซิเรียส เราเป็นอะไรบางอย่างที่มากกว่า หรือน้อยกว่าเพื่อนมาตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันบนรถไฟฮอกวอตส์” รีมัสพูดต่อ “ครั้งหนึ่งเราเคยทะเลาะกัน ผมต่อยเขา เขาหัวเราะแล้วก็พูดว่า นี่ฉันทำให้นายโกรธมากขนาดนี้เลยหรือ” รีมัสเงียบไปพักหนึ่ง เขากลืนน้ำลายก่อนจะพูดต่อ “ซิเรียสทำให้ผมโกรธเสมอ แต่ผมไม่เคยโกรธเขาได้นานเลย ซิเรียส ฉันให้อภัยนายทั้งหมดแล้ว ไปสู่สุขติเถอะนะ” รีมัสกล่าวจบแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ นางมอลลี่ปล่อยโฮเสียงดัง คนต่อไปที่จะต้องลุกขึ้นพูดคือแฮร์รี่
“ซิเรียสเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้จักครอบครัว” แฮร์รี่เอ่ย เขาอยู่ในชุดสูทเช่นเดียวกัน มือข้างที่ไม่ได้ถือกระดาษไว้ของแฮร์รี่ถูกเฮอร์ไมโอนี่บีบแน่นจนสั่น รีมัสลุกออกไปจากงาน เขาทนฟังแฮร์รี่ไม่ได้
“นี่ฉันทำให้นายเครียดถึงต้องสูบบุหรี่เลยหรือ” เสียงซิเรียสดังขึ้นข้างๆหูรีมัสที่ออกมายืนสูบบุหรี่อยู่ในสวน
“ให้ตายสิ นิโคตินทำให้ฉันหลอนไปแล้วรึไง” รีมัสบ่นพึมพำ เขากระชากบุหรี่ออกมาจากปาก มองก้นบุหรี่ที่กำลังมอดไหม้สีแดงอยู่อย่างชั่งใจก่อนจะปามันลงพื้น
“นายไม่ได้หลอน รีมัส” รีมัสหันไปทางต้นเสียง เขาเห็นซิเรียสอยู่ในชุดเสื้อยืดขมุกขมอมกับกางเกงยีนส์ตัวเก่า ผมเผ้ายุ่งเหยิงและไม่ได้โกนหนวดเครา
“มีมีดโกนให้ฉันยืมมั้ย รำคาญหนวดพวกนี้จังเลย” ซิเรียสพูดขึ้นลอยๆในขณะที่รีมัสยังคงช็อคอยู่ รีมัสกำหมัดแน่นแล้วพุ่งตัวเข้าหาซิเรียส หมัดของเขากระแทกเข้ากับใบหน้าซิเรียสเต็มๆ และมีเสียงเหมือนจมูกหัก
“โอ้ย เจ็บนะ” ซิเรียสบ่น เอามือกุมจมูก
“ไอ้บ้า ซิเรียส นายกลับมาทำไม ฉันเกลียดนาย ไอ้ผีบ้า อย่ามาหลอกฉัน ฉันเกลียดนาย” รีมัสตะโกนใส่หน้าซิเรียส
“รีมัสที่รัก เราเป็นผู้ชายและเราเกิดมาเพื่อเกลียดกัน” ซิเรียสเอ่ยเสียงแผ่ว
“ฟังฉันหน่อยนะ”
รีมัสกับซิเรียสนั่งข้างกันบนม้านั่งในสวนหลังบ้านโพรงกระต่ายที่พวกเขามาจัดงานไว้อาลัยให้ซิเรียสกัน ทั้งคู่นั่งข้างกันแต่ไม่จับมือกัน มีเพียงหัวไหล่เท่านั้นที่ชนกันเบาๆ
“ฉันมาบอกลา” ซิเรียสพูด “ฉันยกกริมโมลด์เพลซให้แฮร์รี่ ฉันมั่นใจว่าเขาจะดูแลมันได้ดี”
“อืม” รีมัสตอบเบาๆ เขานั่งมองเงาตัวเองในรองเท้า
“ฉันไม่มีสมบัติอย่างอื่นอีก หัวใจฉันก็ยกให้นายแล้ว”
“บ้า” รีมัสหันไปพูดใส่หน้าซิเรียส
“รีมัส” ซิเรียสเรียกรีมัสเบาๆ
“อะไร” รีมัสถาม
“ฉันอยากจะอยู่ต่ออีก 3 เดือน ฉันอยากเห็นฤดูร้อน รู้ไหม ฉันอยากเห็นแสงแดด อยากไปทะเล อยากเห็นดอกไม้ อยากรู้สึกถึงแผลที่เกิดขึ้นเพราะฉันอาบแดดนานเกินไป” ซิเรียสพูด “ฉันอยากจะอยู่ต่ออีกสักนิด อยากเห็นตอนจบของฤดูกาลแข่งขันควิดดิชฤดูกาลนี้ อยากรู้ว่าพัดเดิลเมียร์จะจบที่เท่าไหร่ จะได้ชิงถ้วยยุโรปรึเปล่า”
“ที่ที่นายจะไปไม่มีถ่ายทอดดาวเทียมรึไง” รีมัสถาม อมยิ้ม
“ไม่รู้สิ ถ้าไม่มีฉันจะลองถามพระเจ้าดู” ซิเรียสตอบพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
“ซิเรียส นี่นายคิดว่านายจะได้ขึ้นสวรรค์หรอ” รีมัสว่า แกล้งทำตาโต “อย่างนายเนี่ยนะจะได้ขึ้นสวรรค์”
“ฉันอยากอยู่กับนาย” จู่ๆซิเรียสก็โพล่งออกมา
รีมัสเงียบ เม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร
“รีมัส พูดอะไรหน่อยสิ” ซิเรียสว่า
“นายอยากได้ยินอะไรล่ะ” รีมัสถาม ไม่ยอมมองหน้าซิเรียส “ฉันไม่มีอะไรจะพูด นายก็รู้ว่าฉันก็อยากอยู่กับนาย แต่แล้วไงล่ะ พูดออกไปให้ได้อะไรขึ้นมา นายอยากได้ยินว่าฉันจะฆ่าตัวตายตามนายไปงั้นหรือ”
“เฮ้ รีมัส ใจเย็นๆ” ซิเรียสพูด “นายอย่าทำอะไรอย่างนั้นนะ”
“ฉันประชด ไม่รู้รึไง” รีมัสพูด หางเสียงตวัดขึ้นอย่างมีอารมณ์ “ฉันไม่ฆ่าตัวตายตามนายไปหรอก สบายใจได้”
ทั้งคู่นั่งเงียบกันไปอีกพักใหญ่ จนกระทั่งตัวโนมในสวนกระโดดขึ้นมาบนม้านั่ง ทำเอารีมัสกับซิเรียสตะโกนโวยวายแล้วกระโดดหนีกันไปคนละทาง รีมัสรีบเสกคาถาใส่ตัวโนม ทำให้มันหายวับไป
“โอ้ย ตกใจหมดเลย” ซิเรียสว่า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งอีกครั้ง “นั่งสิ รีมัส”
“นี่ ซิเรียส นายเป็นอะไรกันแน่” รีมัสถามหลังจากนั่งลงแล้ว
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า ตอนนี้นายเป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงมาหาฉันได้” รีมัสขยายความ “นายตายแล้วแน่ๆใช่มั้ย”
“ถ้าคำว่าตายของนายหมายถึงว่าไม่มีลมหายใจ อวัยวะภายในหยุดทำงาน เลือดแข็งตัวล่ะก็ ฉันตายแล้ว ตายสนิท” ซิเรียสพูด “แต่ถ้าหมายถึงจิตวิญญาณฉันตายรึยัง มันยังไม่ตายหรอก ฉันยังห่วงนาย ห่วงแฮร์รี่ ฉันถึงได้มาหานายนี่ไง” ซิเรียสพูดจบก็หันไปทำหน้าตาน่ากลัว แลบลิ้น เหลือกตาให้รีมัสดู “ฉันเป็นผี”
“ไม่เชื่อหรอก” รีมัสพูด หัวเราะหน้าตาของซิเรียสไปด้วย “หมายถึง ฉันเชื่อว่านายตายแล้ว แต่ฉันไม่เชื่อว่านายเป็นผี”
“ฉันน่าจะรู้ ว่านายไม่เชื่อเรื่องพวกนี้” ซิเรียสบ่นเบาๆ “โอเค นายอยากได้คำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ใช่มั้ย”
รีมัสพยักหน้า
“เวลาคนเราตาย มันจะมีน้ำหนัก 21 กรัมที่จะหายไปทันทีหลังเสียชีวิต และอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์บอกว่าสสารในโลกนี้ไม่มีวันหายไป มันแค่เปลี่ยนไปอยู่ในรูปอื่น” ซิเรียสอธิบาย
“นี่นายกำลังจะบอกว่า นายเป็นน้ำหนัก 21 กรัมที่หายไปน่ะนะ” รีมัสถาม ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก
“ฉันจะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ ยังไงนายก็ไม่เชื่อฉันอยู่แล้ว” ซิเรียสพูด “เรามัวแต่เถียงเรื่องนี้กันอยู่ได้ ฉันยังไม่ได้บอกสิ่งที่ฉันตั้งใจจะมาบอกนายเลย”
“บอกมาสิ” รีมัสว่า
“ฉันรักนาย” ซิเรียสพูด “ฉันยังไม่เคยบอกนายใช่มั้ย”
“ใช่ นายไม่เคย” รีมัสพูดแล้วก็เงียบไป
“ฉันเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง” รีมัสเล่า “นายรู้จักคลื่นอัลตร้าไวโอเล็ต แล้วก็อินฟราเรดใช่มั้ย คลื่นพวกนี้มันอยู่ในช่วงความถี่ที่มนุษย์มองไม่เห็น แล้วก็มีคลื่นอัลตร้าโซนิค กับอินฟราโซนิค เป็นคลื่นที่มนุษย์ไม่ได้ยิน แล้วมันก็พวกคลื่นแบบนี้อีกเยอะแยะเลย” รีมัสนิ่งไปนิดหนึ่ง “เขาบอกว่าถ้าโลกนี้จะมีวิญญาณจริงๆ ก็ต้องอยู่ในช่วงความถี่เดียวกับคลื่นพวกนี้แหละ ทำให้มนุษย์ธรรมดาๆไม่เห็น”
“สรุปก็คือ อีกเดี๋ยวนึง ฉันก็จะกลายเป็นคลื่นพวกนี้ แล้วนายก็จะไม่เห็น ไม่ได้ยินฉันแล้วใช่มั้ย” ซิเรียสถาม น้ำเสียงสั่นนิดๆ
“อาจจะ นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันจะไม่ฆ่าตัวตายตามนายเด็ดขาด” รีมัสพูดเสียงเข้ม “ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้ไปอยู่ในช่วงความถี่เดียวกับนายรึเปล่า ช่วงความถี่มันมีเยอะเกินกว่าฉันจะเสี่ยงได้”
“แล้วตกลงนายรักฉันรึเปล่า” ซิเรียสถามหลังจากรีมัสพูดจบ
“อะไรนะ”
“นายมัวแต่ไปพูดเรื่องวิทยาศาสตร์อยู่ได้ ฉันไม่สนหรอก ว่าฉันจะกลายเป็นคลื่นอะไรพวกนั้น” ซิเรียสพูด “ฉันสนว่า ฉันพูดว่าฉันรักนายไป แล้วนายยังไม่ตอบฉันเลย”
รีมัสไม่ตอบ
“ฉันอยากรู้” ซิเรียสว่า
“แล้วถ้าฉันไม่ตอบล่ะ” รีมัสเอ่ยในที่สุด
คราวนี้เป็นซิเรียสที่เงียบไปบ้าง เหมือนกำลังเรียบเรียงคำพูดให้ออกมาถูกต้อง แต่สุดท้ายแล้วซิเรียสก็พูดออกมาได้ประโยคเดียว
“ไม่เป็นไร”
“ซิเรียส ถ้าฉันลืมนาย นายจะโกรธมั้ย” รีมัสถาม
“นายพูดอะไรน่ะ ไม่เข้าใจ”
“ก็ ฉันคิดว่า พอนายตายไปนานๆ ฉันอาจจะลืมนาย” รีมัสว่า “ฉันอยากลืมนายให้ได้นะ แล้วก็คิดว่าคงไม่ยากนักหรอก”
“ฉันไม่โกรธหรอก อะไรทำให้นายคิดว่าฉันจะโกรธ” ซิเรียสพูดแล้วก็ถอนใจยาว “นายลืมฉันได้ก็ดี ระหว่างเรามันก็ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเท่าไหร่นักหรอก”
“ขอบคุณนะ” รีมัสเอ่ยเสียงเบา “แล้วก็ฉันอยากจะขออะไรนายข้อหนึ่ง”
“ได้คืบจะเอาศอกนะ ฉันเป็นคนมาหานายแท้ๆ อุตส่าห์ตั้งใจดิบดีว่าจะมาถามให้รู้เรื่อง แต่ก็ได้คำตอบอย่างนี้ แล้วนี่นายจะขออะไรฉันอีก” ซิเรียสแกล้งบ่นอย่างไม่จริงจังนัก “เอ้า จะขออะไรก็ขอมาสิ แต่ถ้าขอเลขลอตเตอรี่ ฉันให้ไม่ได้นะ”
“ฉันจะขอว่า” รีมัสสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดต่อ “นายอย่าขอให้ฉันดูแลแฮร์รี่แทนนายนะ ฉันทำไม่ได้หรอก แล้วก็จะไม่ทำด้วย ฉันไม่อยากเข้าใกล้แฮร์รี่อีกแล้ว” รีมัสหันไปมองหน้าซิเรียส แล้วพูดต่อ เมื่อเห็นสีหน้าไม่เข้าใจของซิเรียส “ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำ ฉันรู้ว่าแฮร์รี่ไม่ผิด แต่สำหรับการตายของนาย ฉันต้องโทษความผิดให้ใครสักคน ใครสักคนที่ไม่ใช่ฉัน หรือไม่ใช่นาย”
“ก็ได้” ซิเรียสพูดเสียงเรียบ “แต่ฉันไม่คิดจะขอให้นายดูแลแฮร์รี่แทนฉันอยู่แล้ว เพราะยังไงฉันก็ไม่ค่อยได้ดูแลแฮร์รี่อยู่แล้วตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันเป็นพ่อทูนหัวที่แย่”
“ถ้าเจมส์รู้ว่านายทำกับแฮร์รี่อย่างนี้ แล้วนายบังเอิญได้ไปอยู่ความถี่เดียวกับเจมส์นะ” รีมัสว่าแล้วทำท่าปาดคอ “มันเอานายตายอีกรอบแน่”
ทั้งคู่หัวเราะ
“นายจะลืมฉันจริงๆหรือ” ซิเรียสถาม ตอนนี้ทั้งคู่ลุกขึ้นยืนแล้ว ตัวซิเรียสกำลังเลือนหายไป
“อาจจะ ฉันไม่รู้ ถ้าฉันแก่ขึ้น ฉันอาจจะลืมทุกคนเลยก็ได้” รีมัสตอบ
“แต่ฉันว่านายลืมไม่ได้หรอก” ซิเรียสพูด ยิ้มกว้าง
“นายรู้ได้ไง”
“เพราะฉันก็ลืมไม่ได้” ซิเรียสว่า “ไปแล้วนะ พัดเดิลเมียร์จบที่เท่าไหร่โทรไปบอกด้วย”
“อืม แล้วจะโทรไปบอกนะ” รีมัสพูด มองดูมือของซิเรียสที่ที่ค่อยๆจางหายไป เขาหายใจเข้าลึกสุดปอด ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงาน
(ไม่
อาจ
ลืม
ได้
งั้น
หรือ)
จบ.
ความคิดเห็น