คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Plumber and the Jellyfish Story
Title: The Plumber and the Jellyfish Story
Author: less
Category: AU
Pairing: Harry Potter / Draco Malfoy
Rating: PG
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less
Summary:
Poster’s notes: เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เป็น AU ค่ะ ตอนแรกที่อ่านเราก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ก็ชอบนะคะ ^ ^ (แน่นอนว่าเรื่องที่เราชอบที่สุดต้องเก็บไว้แปะเป็นเรื่องสุดท้ายอยู่แล้ว เพราะงั้นใครเข้ามาอ่านแล้วก็รออยู่ด้วยกันจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ อิอิ ^____^)
The Plumber and the Jellyfish Story
...ซ่า...ซ่า...
เสียงคลื่นซัดกระทบหาดทราย
...ซ่า...ซ่า...
คลื่นลูกโตสีน้ำเงินเข้มม้วนตัวเข้าชนก้อนหินก้อนโต ก่อนที่จะแตกเป็นฟองคลื่นสีขาว
...ซ่า...ซ่า...
คลื่นชนกับโขดหิน น้ำทะเลรสเค็มกระเซ็นมาโดนหน้าชายหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่บนหาดทราย
...ไม่ได้อกหัก...
...ไม่...ไม่ได้อกหัก...
...ไม่มีแม้กระทั่งความรักด้วยซ้ำไป...
...ความรัก...
...นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอกัน...
...มาทะเลตอนไม่มีความรักนี่มันเหงายิ่งกว่าตอนมีความรักซะอีก...
...ถึงจะอกหัก...แต่อย่างน้อยก็มีใครให้คิดถึง...
...แล้วฉันจะมาทะเลตอนไม่มีความรักทำไมเนี่ย...
คิดแล้วก็หงุดหงิดเปล่าๆ ชายหนุ่มร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วถอดรองเท้าแตะทิ้ง ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินลงทะเลไป น้ำทะเลค่อยๆซึมเข้ากับกางเกงเลสีเข้ม ถ่วงน้ำหนักให้หนักขึ้นๆ พร้อมๆกับที่เขาเดินช้าลงๆ เขาเดินออกมาไกลจนเห็นหาดเป็นแค่อะไรลิบๆตา แต่น้ำก็ยังคงสูงแค่เอวอยู่ดี
...เอาเข้าไป...ดันลืมนึกว่าทะเลแถบนี้มันตื้น...
...เป็นอย่างนี้...ต่อให้เดินไปอีกกิโลน้ำก็ไม่พ้นคอหรอก...
...ใครอกหักน่าจะมาที่นี่จริงๆนะเนี่ย...
...ถ้าคิดจะเดินลงทะเลเพื่อฆ่าตัวตาย...จะได้เหนื่อยตายก่อนน้ำมิดหัวซะอีก...
ชายหนุ่มกอบชายกางเกงที่ชุ่มน้ำทะเลขึ้น ก่อนจะเดินกลับที่ชายหาด เพื่อจะนั่งมองคลื่นต่อไปเหมือนเดิม
...หาดนี่มันสงบเกินไปแล้วนะเว้ย...
...ไม่มีอะไรเลยรึไง...
พระอาทิตย์สีส้มดวงโตลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ท้องฟ้ากลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม กระจ่างไปด้วยดาวกระพิบวิบวับนับพันดวง ชายหนุ่มคนเดิมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่ด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป...
ศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีทองกำลังซบอยู่บนไหล่ของตัวเอง...
“มานั่งหลับอะไรที่ริมทะเล” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างกาย ก่อนที่คนผมทองจะสะดุ้งขึ้นตื่นอย่างตกใจ เขาขยี้ตาก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียงทุ้มๆนั่น
“คุณเป็นใครน่ะ” เสียงหวานเอ่ยถาม
“ช่างประปา” เขาตอบ แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างบาง โดยที่เว้นระยะห่างไว้ไม่ให้น่าเกลียดเกินไปนัก
“ช่างประปา? ผมหมายถึงชื่อของคุณต่างหาก” เสียงหวานเริ่มมีรอยหงุดหงิด
...ใครก็ไม่รู้...มาปลุกแล้วยังกวนโมโหอีก...
“แฮร์รี่ ช่างประปาประจำหาดนี้ แล้วนาย?”
“เดรโก นักท่องเที่ยว”
“มาเที่ยวหรอ” แฮร์รี่ถาม
“นักท่องเที่ยว คงมาเย็บผ้ามั้ง” เดรโกตอบ
“มาคนเดียว?”
“ก็เออน่ะสิ นั่งอยู่คนเดียวเนี่ย คงมาแปดสิบคนมั้ง” เดรโกว่า ไม่รู้ทำไมถึงได้หงุดหงิดกับหน้าตากวนๆของอีตาช่างประปานี่นัก
“ใจเย็นสิ มาคนเดียว อกหักมาล่ะสิ”
“ไม่ได้อกหักเว้ย ไม่มีความรักด้วยซ้ำไป ถ้าอกหักจริงป่านนี้คงอยู่กลางทะเลนู่นแล้ว”
“ฮึๆ” แฮร์รี่กลั้นหัวเราะ
“ขำอะไร”
“ก็ขำนายน่ะสิ ไม่อกหักแล้วมานั่งเหงาอยู่ริมทะเลได้ไงล่ะ”
“นายเป็นเจ้าของหาดรึไง หา ไม่อกหักแล้วนั่งไม่ได้รึไง แล้วฉันไม่ได้ตั้งใจจะอยู่จนดึกดื่นมืดค่ำอย่างงี้นะเว้ย ฉันแค่เผลอหลับไป ขอบคุณมากที่นายมาปลุก แต่ฉันจะไปแล้ว หวัดดี ราตรีสวัสดิ์” เดรโกผุดลุกขึ้น รีบปัดทรายตามกางเกง แต่ก่อนที่เขาจะลุกออกไป เสียงทุ้มก็หยุดเขาไว้...
“อยากฟังนิทานมั้ย?”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแมงกะพรุนอยู่สองตัว” แฮร์รี่เริ่มเล่า เขาชันเข่าขึ้น กอดเข่าตัวเองก่อนทอดสายตามองออกไปไกล...
...สวย...สวยซะจนสะกดได้แม้กระทั่งคนเย็นชาอย่างเดรโก...
“ทั้งคู่ถูกบังคับให้แต่งงานกัน แมงกะพรุนตัวหนึ่งชื่อ ชาย เป็นแมงกะพรุนตัวเล็กๆ แมงกะพรุนอีกตัวชื่อ หญิง เป็นแมงกะพรุนตัวใหญ่ๆ ชายไม่เคยรู้เลยว่าความจริงแล้วหญิงน่ะรักชายมาตลอด” เสียงนุ่มเล่า ด้วยน้ำเสียงที่มีจังหวะจะโคน และขึ้นๆลงๆอย่างน่าฟัง
“วันหนึ่ง ชายว่ายน้ำขึ้นมาที่น้ำตื้น ชายชอบดูพวกมนุษย์เล่นน้ำ ชายไม่รู้หรอกว่าคนไหนเป็นผู้หญิง คนไหนเป็นผู้ชาย ชายแค่ชอบดูมนุษย์ในเสื้อผ้าสีสดๆ เล่นน้ำเล่นทราย หัวเราะให้แก่กัน ดูเป็นครอบครัวแสนสุข ครอบครัวแสนสุขอย่างที่ชายไม่เคยมี”
...เหมือนฉัน...เดรโกคิดในใจ ครอบครัวอบอุ่นที่ใฝ่หามาตลอด เรื่องราวของแมงกะพรุนน่าสนใจมากขึ้น เมื่อมันใกล้เคียงความจริงอย่างนี้
“วันนั้นชายดูอยู่นานผิดปกติ เพราะเป็นวันครบรอบแต่งงานของชายกับหญิง ชายไม่อยากเจอหญิง เพราะชายไม่รักหญิง ชายอยู่นานมาก นานจนหญิงออกมาตาม”
“น้ำเริ่มลง หญิงพยายามชวนชายกลับบ้าน แต่ไม่สำเร็จ ชายไม่ยอมไปไหน น้ำลงเร็วกว่าที่ชายคิด กว่าจะรู้ตัว ทั้งชายทั้งหญิงก็นอนอยู่กลางทรายแล้ว”
“หญิงเป็นแมงกะพรุนตัวใหญ่ เลยมีคนผ่านมาเห็น เขาเอาไม้จิ้มหญิงลงทะเลไป แต่ชายกลับไม่มีใครมอง เพราะตัวเล็กเกินไป”
เสียงทุ้มสะกดเดรโกนิ่ง ระยะห่างของทั้งคู่เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ
“แต่หญิงก็ว่ายน้ำกลับมาหาชาย มานอนเกยตื้นอยู่กับชาย ชายเลยถามหญิงว่า ทำไมถึงไม่หนีไป หญิงก็ตอบว่า โลกใต้ทะเลที่ไม่มีชายจะมีค่าอะไร สู้หญิงยอมตายพร้อมชายดีกว่า แล้วทั้งคู่ก็ตาย”
แฮร์รี่นิ่งไป จนเดรโกเอ่ยปากถาม
“จบแล้วหรอ”
“เปล่า แต่ฉันนึกตอนจบไม่ออกน่ะ” แฮร์รี่ตอบเสียงเบา
“นึกให้ออกสิ”
“ฉันเป็นช่างประปานะ ไม่ใช่นักเล่านิทาน”
“งานช่างประปานี่มันเป็นยังไงนะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ซ่อมท่อน้ำให้ผู้คน แต่ฉันชอบงานนี้มากเลย มันทำให้ฉันได้รู้จักคนมากมาย ได้รับรู้เรื่องราวของพวกเขา เรื่องแมงกะพรุนนี่ฉันก็ฟังมาจากบ้านหนึ่ง ตอนฉันไปซ่อมท่อประปาให้ พ่อคนหนึ่งเล่าให้ลูกสาวของเขาฟัง”
“หรอ”
ทั้งคู่นั่งเงียบ ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรอีก เรื่องราวเศร้าศร้อยของแมงกะพรุนสร้างความรู้สึกประหลาดในใจของคนทั้งคู่
มีแต่เสียงคลื่นซัดโขดหิด และดวงดาวบนฟ้าเท่านั้น
พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า เป็นเหมือนสัญญาณให้รู้ว่า ...เช้าวันใหม่ได้มาเยือนแล้ว...
...คงได้เวลาที่ต้องแยกจากกันเสียที...
ค่ำคืนที่ผ่านมาในความเงียบ มีเพียงร่าง 2 ร่างที่นั่งอยู่เคียงข้างกัน เดรโกลุกขึ้นยืน กำลังจะจากไป เมื่อเสียงทุ้มรั้งเขาไว้อีกครั้ง
“เช้าวันรุ่งขึ้น มีเด็กคนหนึ่งเดินมากับพ่อของเธอ เด็กน้อยเห็นแมงกะพรุนตัวใหญ่นอนตายอยู่ เธอจึงเอ่ยปากถามพ่อว่า นั่นตัวอะไรคะ พ่อตอบว่า แมงกะพรุนจ้ะ พวกนี้ลืมตัวว่าน้ำลงแล้ว น่าสงสารออกเนอะ แต่เด็กน้อยกลับตอบไปว่า ไม่น่าสงสารหรอกค่ะ เห็นไหมคะ มีแมงกะพรุนตัวเล็กๆอีกตัวนอนอยู่ข้างๆกัน อย่างน้อยแมงกะพรุนก็มีเพื่อน”
“ตอนจบของนิทานเรื่องนี้หรอ”
“เปล่าหรอก ฉันจำตอนจบไม่ได้ เลยแต่งขึ้นมาเองน่ะ ไม่น่าประทับใจเท่าตอบจบของจริงหรอก” แล้วแฮร์รี่ก็ลุกจากไป ทิ้งร่องรอยความรู้สึกแปลกปร่าไว้ในใจเดรโก
...ทำไม...
...เมื่อเห็นภาพด้านหลังของคนคนนี้...
...ถึงได้อยากรั้งตัวไว้...
...อยากฟังนิทานที่เล่าด้วยน้ำเสียงทุ้มๆอย่างนั้นอีก...
ความรู้สึกแปลกปร่าเปลี่ยนเป็นหวานหอม เพียงค่ำคืนเดียวสามารถทำให้เกิดความรักได้หรือ...
เดรโกไม่รู้...
...รู้เพียงแต่ว่า ต้องการจะฟังนิทานเรื่องต่อไป ต่อไป และตลอดไป
แสงสีส้มของพระอาทิตย์อาบทั่วท้องฟ้า รวมถึงขอบฟ้าด้วย ขอบฟ้าอาบทอไปด้วยแสงสีส้ม สวยราวกับขอบฝัน
...หรือจะเป็นฝัน...
...ถ้าเป็นฝัน...ก็เป็นฝันที่งดงามเหลือเกิน...
“ทุกคนว่าแมงกะพรุนน่าสงสารมั้ย”
“ไม่น่าสงสาร”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะแมงกะพรุนมีเพื่อน”
เสียงเจี้ยวจ้าวดังมาจากห้องเด็กเล็กวัยก่อนประถม ผู้ปกครองคู่หนึ่งมองเข้าไปในห้องสีเหลืองที่เต็มไปด้วยลายหมีพูห์ยิ้มๆ
“คนนั้นเป็นใครคะ” คนเป็นแม่เอ่ยถามเจ้าหน้าที่
“อ๋อ เดรโก เขาเป็นอาสาสมัครมาช่วยเลี้ยงเด็กค่ะ เล่านิทานเป็นอยู่เรื่องเดียว ก็คือเรื่องแมงกะพรุนที่เขาเล่าอยู่น่ะค่า” เจ้าหน้าที่ตอบ
...ฉันไปทะเลโดยปราศจากความรัก...
...แต่ฉันกลับมาพร้อมกับมัน...
...ขอบคุณนะ...ช่างประปา...
...นายอุดรอยรั่วในใจฉัน...
FIN.
ความคิดเห็น