คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Homonym
Title: Homonym
Author: less
Category: Angst, Tragedy
Pairing: Ron Weasley / Harry Potter
Rating: PG
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less
Summary: คำบางคำ ออกเสียงเหมือนกัน แต่ความหมายไม่เหมือนกัน
Poster’s notes: ฟิคทั้งหมดของ less เขียนก่อนที่เล่ม 7 จะออก (บางเรื่องอาจเขียนตั้งแต่สมัยเล่ม 5 เล่ม 6 รึเปล่าไม่แน่ใจ เพราะมันค่อนข้างนานแล้ว) เพราะงั้นเนื้อหาจะไม่ตรงกับหนังสือนะคะ ^ ^
Homonym
เพื่อน รัก
ใช่
เพื่อน รัก
เขา แอบ รัก เพื่อน ของ เขา เอง
“ไง รอน วันนี้มีข่าวอะไรบ้างมั้ย” ชายหนุ่มผมดำเอ่ยถามพร้อมๆกับทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“นิดหน่อย มีสายบอกมาว่า มีคนเห็นคนที่นายก็รู่ว่าใคร วับๆแวมๆอยู่แถวเยอรมันนู่น” คนผมแดงตอบ เลื่อนแฟ้มบางสีครีมไปให้คนตรงหน้า ที่กลับหยิบขึ้นมาพลิกๆอย่างไม่ใส่ใจแล้ววางลง
“นายก็รู้ สายพวกนี้เชื่อไม่ค่อยได้หรอก ถ้าจะเจอกันจริงๆ ฉันก็รู้เองแหละ” แฮร์รี่ยิ้มให้เพื่อน
“แต่ถ้านายรู้ก่อน นายจะได้เตรียมตัว…” รอนพูด
“นายนี่น้า นับวันจะเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นทุกวัน ไปกินข้าวกันเหอะ อยากกินพิซซ่า ฉันหิว”
“ไปสิ”
10 ปีเป็นเวลาที่นานมั้ย
อาจจะ สำหรับใครบางคน แต่ไม่ใช่สำหรับเขา
เป็นเพื่อนกันมา 10 ปี แล้วก็แอบหลงรักมา 10 ปี
ไหนๆก็รอมาตั้ง 10 ปีแล้วนี่
รอต่ออีกซัก 50 ปีก็คงไม่เป็นไร
เพราะชาตินี้ฉันคงไม่มีวันได้ยินคำว่ารักออกจากปากนาย
...คงไม่มีวัน...
“แฮร์รี่ นายเป็นอะไรไป” รอนถามเมื่อเห็นแฮร์รี่แตะแผลที่หน้าผาก พิซซ่ายังคงเต็มปาก
“เจ็บแผล”
“แต่ตอนนี้คนนั้นอยู่ถึงเยอรมัน...”
“นายก็รู้ สายพวกนี้เชื่อไม่ได้หรอก”
“แปลว่าคนนั้นอยู่แถวนี้เหรอ”
“เปล่า เค้าอยู่ที่เยอรมันนั่นแหละ แต่เค้าอยากให้ฉันไปหา”
ทำไม
ทำไมถึงได้รักคนๆนี้
รอนเองก็ตอบไม่ได้
แต่ความรักจำเป็นที่ต้องมีคำตอบหรือ
รู้แค่ว่า อยากอยู่ข้างๆคนคนนี้เท่านั้นเอง
“แฮร์รี่ นายจะไม่พาใครไปเลยหรอ” รอนเอ่ยถาม ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องของแฮร์รี่ ที่แฮร์รี่รีบกลับมาเพื่อเก็บของอย่างเร่งรีบ
“ไม่ ฉันรู้ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่อยากให้ใครมาโดนอะไรไปกับฉัน” แฮร์รี่ตอบ มือยังคงเก็บของใส่กระเป๋า
“ฉันจะไปด้วย” รอนพูดขึ้นในที่สุด
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อนรักยาวนาน “จะไปก็ไปสิ”
11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
จากเด็ก...เป็นวัยรุ่น...จากวัยรุ่น...เป็นผู้ใหญ่
ฉับเติบโตขึ้นพร้อมๆกับนาย
ฉันเติบโตขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่เพิ่มขึ้น
ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มเหลือบแดง ป่าทึบขึ้นโอบล้อมบริเวณลานกว้างกลางป่าไว้ ความหนาของป่าคงทำให้ไม่มีใครเคยเดินเข้ามาในนี้แน่ แฮร์รี่คิดเงียบๆ จะเลือกที่สู้ก็ยังอุตส่าห์เลือกบรรยากาศอีกนะ โวลเดอร์มอร์
“ไง เด็กชายผู้รอดชีวิต” เสียงเย็นเฉียบดังมาจากเบื้องหลัง
การต่อสู้มันเริ่มขึ้นเร็วกว่าที่คิด เพียงชั่ววูบ ที่ใบไม้ปลิดปลิวจากต้น
...ชีวิตบางชีวิตก็ปลิดปลิวไปกับสายลม...
โวลเดอร์มอร์ล้มลงนอนจมกองเลือดก่อนจะยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย
“ฉันได้สร้างความเจ็บปวดที่สุดให้กับแฮร์รี่ พอตเตอร์แล้ว”
แฮร์รี่เองก็นอนจมกองเลือดเช่นกัน รอนวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนไอแค่กๆอยู่อย่างเป็นห่วง
“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย แฮร์รี่” รอนพูดเสียงเบาแผ่วราวเสียงกระซิบ เหมือนพูดให้ตัวเองเชื่อซะมากกว่า
“เป็นซิ ฉันกำลังจะตาย รอน...” แฮร์รี่ยิ้ม มีอะไรบางอย่างที่วูบขึ้นมาในดวงตาคู่นั้น
“ฉันรักนาย”...
“ฉันก็รักนาย แฮร์รี่”
...อีกหนึ่งชีวิตปลิดปลิวไป...
คำ หนึ่ง คำ
ออก เสียง เหมือน กัน
แต่ ความ หมาย ไม่ เหมือน กัน
ฉัน รัก นาย
ของแฮร์รี่ แปลว่าอะไร รักแบบเพื่อน หรือ อย่างอื่น รอนไม่กล้าคิด ไม่กล้าหาคำตอบ
แต่ ฉัน รัก นาย
ของรอน มันแปลว่ารอนรักแฮร์รี่อย่างสุดหัวใจ และคงจะไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว
ฉันเคยคิดว่าจะมีความสุขถ้าได้ยินคำว่ารักจากปากนาย
แต่ถ้าได้ยินคำว่ารักแบบนี้
ที่ไม่รู้ว่ารักแบบไหนกันแน่
มันกลับทำให้ฉันทรมาน
ใจหนึ่งอยากรู้คำตอบ
แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวเกินจะหาคำตอบ
ทรมาน
เหมือนกำลังจะตาย
หัวใจถกเถียงกันเอง
นายรักฉันแบบไหนกันแน่ แฮร์รี่
“ท่านครับ มีสายบอกว่า มีคนเห็นแฮร์รี่ พอตเตอร์ อยู่ที่อิตาลีครับ”
“หรอ”
รอนวางหูลง พึมพำกับตัวเองเบาๆ
...นายก็รู้...สายพวกนี้...เชื่อไม่ได้หรอก...
จบ.
ความคิดเห็น