คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 4:01
Title: 4:01
Author: less
Category: Angst, Hurt/Comfort
Pairing: Harry Potter / Draco Malfoy, Harry Potter / Ron Weasley
Rating: R มั้งคะ เพราะมีคอนเซปท์เกี่ยวกับการทำร้ายตัวเอง และศาสนานิดหน่อย (<< อันนี้คนเขียนเขาเขียนเองนะ ^ ^)
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less
Summary: ช่วงเวลาแปลกประหลาดระหว่างตี 1 ถึงตี 4 หนึ่งนาที
Poster’s notes: อ่านแล้วลองเลือกดูสิคะว่าจะสงสารใครดี ^ ^
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
4:01
1:00
แฮร์รี่นอนอยู่บนพื้น แขนขากางออกสะเปะสะปะ บิดเบี้ยว ใบหน้าคว่ำอยู่บนพรม จมลงไปในขนฟูสีครีมราวกับเขากำลังจะสำลักน้ำนมตาย กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกแสบจมูกโชยออกมาจากตัว กางเกงบ๊อกเซอร์สีเขียวเข้มคือเสื้อผ้าชิ้นเดียวที่ประดับอยู่บนร่างกาย บริเวณหน้าอกและท้องถูกเขียนว่า “เดรโก มัลฟอย” ตัวเล็กยิบๆด้วยหมึกสีดำ เรียงติดกันเป็นแนวซ้ำแล้วซ้ำเล่านับสิบบรรทัด และที่หลัง ประโยคยาวเหยียดถูกขีดเขียนไว้ตามร่องกระดูกสันหลัง เหมือนจะให้ถ้อยคำนั้นซึมผ่านผิวหนังและเข้าไปในกระดูกสันหลังของเขา กระดูกสันหลังที่เป็นที่ทำลายและสร้างเม็ดเลือด ราวกับจะให้น้ำหมึกนั้นอาศัยอยู่ในเม็ดเลือดแดงทุกเม็ด ไหลไปหล่อเลี้ยงทุกส่วนของร่างกาย ปอด ตับ ไต สมอง หัวใจ ให้ร่างกายทุกอณูเซลล์รับรู้ถึงข้อความที่เขียนไว้ว่า
“เดรโกจากไปแล้ว”
2:00
น้ำเย็นเต็มถังถูกสาดเข้าใส่หน้าแฮร์รี่ แฮร์รี่รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ความเย็นเฉียบแล่นตรงดิ่งจากใบหน้าไปตามเส้นประสาท สมองของเขาดูเหมือนจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ เขายังไม่อยากลืมตา แต่อาการแสบจี๊ดๆที่เปลือกตาก็ต้องทำให้เขาลืมตาขึ้นมาในที่สุด
“ถ้านายยังไม่ตื่นฉันกะว่าจะใช้น้ำร้อนแทนแล้ว” เสียงแหบห้าวเอ่ยขึ้น หยดน้ำที่เกาะอยู่บนขนตา และฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำลายความสามารถในการมองเห็น ประกอบกับการที่แว่นของเขาหายไปไหนไม่รู้ ทำให้แฮร์รี่มองเห็นหน้าผู้ปลุกเขาไม่ชัดนัก ภาพเบลอจากดวงตาส่งสัญญาณไปยังสมองที่ยังเบลอๆของเขา ประมวลภาพออกมาเป็นคนที่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เดรโก
จะเป็นความเมา ความบ้า ความคิดถึง ความรักหรืออะไรก็ตาม มันทำให้แฮร์รี่ดึงคนคนนั้นเข้ามาใกล้และจูบเขาอย่างบ้าคลั่ง จูบจนทั้งแฮร์รี่และเขาหายใจไม่ออก จนแฮร์รี่รู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับเขากำลังจะแตกเปรี๊ยะ จนใครคนนั้นกระชากตัวออกและต่อยแฮร์รี่เข้าเต็มเบ้าตา จนแฮร์รี่สลบไปอีกรอบ
“บ้าชะมัด” เสียงแหบพึมพำ เอามือจับปากที่บวมเป่ง เขาเซไปพิงผนังปูนที่เคลือบด้วยวอลล์เปเปอร์สีครีมเช่นเดียวกันกับพรม แม้จะไม่อยากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าหัวใจเขาเต้นแรง แรงจนชั่ววินาทีหนึ่งเขาคิดว่าเขาจะตายจากหัวใจวายเสียแล้ว
3:00
เมื่อแฮร์รี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขานอนอยู่บนเตียง รอยปากกาสีดำที่เขียนทั่วตัวถูกลบออกเรียบร้อย แฮร์รี่รู้สึกเหมือนหัวของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เวลามีการเลี้ยงกินดื่มกัน แฮร์รี่เป็นคนที่คอแข็งที่สุด แต่เป็นคนที่เมาค้างมากที่สุดในวันรุ่งขึ้นเช่นกัน เขาเหลือบมองนาฬิกา ตัวเลขดิจิตอลสีแดงเรืองรอง สว่างจ้าอยู่ในความมืดมิด
3.00
แฮร์รี่พยายามยันตัวลุกขึ้นจากเตียง และเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหากาแฟดื่มแก้เมาค้าง แต่เขากลับมึนเซจนมือปัดนาฬิการ่วงตกกระทบพื้นเสียงดังลั่น ตัวแฮร์รี่กองอ่อนยวบอยู่ข้างเตียง เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน เหมือนตัวเขากลายเป็นเยลลี่เหลวๆเผละๆ
“แฮร์รี่ ลุกไหวรึเปล่า” เสียงรอนเอ่ยถามมาจากด้านหลัง
“ไม่ไหว” แฮร์รี่ตอบ เขาตกใจเสียงตัวเองที่ฟังยานคางราวกับหลุดออกมาจากเทปม้วนเก่าๆอยู่เหมือนกัน
“มา ฉันช่วย” รอนว่า ก่อนจะพยุงแฮร์รี่ออกจากห้องนอนไปยังห้องครัว รอนเทกาแฟกลิ่นหอมฉุยลงในแก้วใบโต แล้วเลื่อนไปให้แฮร์รี่ แฮร์รี่หยิบแก้วนั้นขึ้นมา แต่แก้วนั้นก็ร่วงหลุดจากมือ กาแฟร้อนๆหกเปรอะทั่วโต๊ะทานข้าวสีเขียวอ่อน รอนส่ายหัวระอาใจเล็กน้อย แล้วคว้าผ้าขี้ริ้วมาซับกาแฟออก
“เมื่อกี้ฉันจูบนายหรือเดรโก”
รอนกำลังเอาฝ่ามือเช็ดกาแฟอยู่ เพราะเขาทำผ้าขี้ริ้วหลุดมือไปตั้งแต่ตอนที่ประโยคนั้นหลุดออกจากปากแฮร์รี่ แต่รอนก็ไม่ได้สนใจนัก เขายังคงเอามือเช็ดกาแฟต่อไป เหมือนเขายังนึกว่าเขายังจับผ้าขี้ริ้วอยู่ กาแฟเพิ่งต้มนั้นร้อนเอาการ และมือของรอนก็เริ่มบวมแดงจากความร้อนแล้ว
“นายเลิกกับเดรโกแล้วหรอ” รอนไม่ตอบ แถเปลี่ยนเรื่องเป็นเรื่องอื่นไป
“อืม เพิ่งเลิกกันเมื่อวานนี้เอง” แฮร์รี่พูดเบาๆ ในเมื่อรอนเลือกที่จะไม่ตอบ เขาก็เลือกที่จะไม่พูดถึงมันเช่นกัน
“แล้วรอยปากกาบนตัวนายน่ะ นายเขียนเองใช่มั้ย” รอนถาม
“อืม”
“นายรู้มั้ยว่าฉันตกใจแค่ไหนตอนที่เห็นนายตอนแรก ฉันนึกว่านายไปสักมาซะอีก ตกใจแทบแย่” รอนหัวเราะ “นายทำอย่างนี้ทำไม แฮร์รี่ นายจะทำร้ายตัวเองทำไม”
“ฉันเมา”
“ฉันได้ยินมาว่าฝั่งนั้นก็แย่เอาการเหมือนกัน นายน่ะกินเหล้าแทนข้าว แต่ขานั้นไม่กินอะไรเลย” รอนว่า “ถ้าเลิกกันแล้วมันเจ็บปวดนัก จะเลิกกันทำไม”
สีหน้าของแฮร์รี่ยังคงนิ่งสนิทไม่มีเปลี่ยน แต่รอนคิดว่ารอนเห็นแววตาของแฮร์รี่มีร่องรอยความเจ็บปวดวาบขึ้นมาแวบหนึ่ง
“ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้” แฮร์รี่เอ่ย เขาลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้มตัวลงมาจูบรอนอย่างแผ่วเบา “สรุปเมื่อกี้ฉันจูบนายใช่มั้ย”
4:01
แฮร์รี่นอนเบิกตาโพลงอยู่บนเตียง รอนนอนอยู่ข้างๆเขา และแฮร์รี่กำลังคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในชั่วโมงที่ผ่านมา เขามีอะไรกับเพื่อนสนิทที่สุดของเขา เพียงเพราะเขาอกหักจากคนที่เขารักมากที่สุด และคนทั้งคู่เป็นผู้ชาย แฮร์รี่รู้สึกเหมือนเขาทำความผิดร้ายแรงลงไป และนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมาที่เขาอยากขอร้องให้พระเจ้าช่วย เขาพึมพำบทสวดมนต์ต่อพระเจ้าในความมืดมิด ถ้อยคำภาษาละตินแผ่วเบาเพียงเสียงกระซิบ เสียงกระซิบที่แฮร์รี่หวังว่าพระเจ้าจะได้ยิน และช่วยเขาให้หลุดพ้นจากบาปที่เขาเพิ่งทำลงไป
เขาทำลายความรู้สึกและหัวใจของคนคนหนึ่งลงอย่างแหลกเหลวที่สุด เพียงเพราะหัวใจและความรู้สึกของเขาถูกทำลายลงจนเหลวแหลกเช่นเดียวกัน
แฮร์รี่กลัว กลัวที่สุด ก่อนที่รอนจะหลับไปนั้น แฮร์รี่คิดว่าเขาเห็นรอยความรักในดวงตาของรอนที่มองเขา และนั่นทำให้แฮร์รี่กลัวมาก กลัวจริงๆ
จบ.
ความคิดเห็น