Harry Potter Fanfiction by "less"

ลำดับตอนที่ #14 : One Word [*Recommend]

Title: One Word
Author: less
Category: Romance, Fluff
Pairing: Harry Potter / Draco Malfoy
Rating: PG-13
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less, ข้อมูลหลายส่วนเรื่องฮัลเล่ย์หรือสนามได้จากวิกิพีเดีย มะพร้าวได้จากผู้ใหญ่ที่บ้านค่ะ^^
Summary: การเดินทาง
Author’s notes: ช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ แล้วถ้าบอกได้ว่าชอบตอนไหนมากที่สุดก็จะดีมากเลย ส่วนตัวเราชอบกลาสโกว์มากที่สุดเลยค่ะ^^

Poster’s notes: ส่วนเราชอบตอนเมา, ตอนดูลายมือ, ตอนสเปน (ถึงแม้ส่วนตัวแล้วจะรู้สึกว่า คนละฝั่งสนามไม่น่าจะมองเห็นชัดขนาดจะ identify ใครได้น้า...แต่ว่ามันโรแมนติกดีเลยชอบ ^ ^)
แล้วก็ตอนฟินด์แลนด์ ชอบตอนนี้มากที่สุดเลย แฮร์รี่ฮาดี 55

เรื่องสุดท้ายแล้ว~~~ ^ ^
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดเลยค่ะ สำหรับแนวหวาน ๆ (ที่มีน้อยยิ่ง) ของ less ^ ^

(ส่วนแนว Angst ชอบ The Art of Dying ^ ^)

อบอุ่น น่ารัก หวานจ๋อยเชียว อ่านแล้วอมยิ้ม ใครไม่ชอบแนวเศร้า ๆ น่าจะถูกใจเรื่องนี้ค่ะ

หมายเหตุ:

อธิบายเพิ่มเติมนิดนึงเรื่องกลาสตันบิวรี่ เผื่อใครไม่รู้ (แรก ๆ เราก็ไม่รู้ค่ะ ก็คนเขียนเขาเขียนงงอะ 55):

กลาสตันบิวรี่เป็นเทศกาลดนตรีและการแสดงร่วมสมัยที่ใหญ่ที่สุดในโลก จัดที่ประเทศอังกฤษ บนทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา (คล้าย ๆ เทศกาล Big Mountain บ้านเราละมั้ง?)

ดนตรีและการแสดงต่าง ๆ จะเล่นกันยาวต่อเนื่อง คนเดินกันเป็นแสน แบกเป้สะพายหลัง แวะดูเอาตามชอบใจ

เมืองที่จัดเห็นว่าฝนตกบ่อย พื้นก็เลยจะเป็นโคลนเยอะ (ต้องใส่รองเท้าบู้ทเดินอะไรประมาณนั้นค่ะ)

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

One Word.

R - -

เดรโกนอนอยู่บนเตียง เขาเอามือขีดไปตามรอยของผ้าปูที่นอนที่ยับเป็นรูปร่างของใครบางคนที่เพิ่งลุกจากเตียงไป เดรโกพลิกตัวให้ตัวเขานอนทับรอยนั้น ไออุ่นจากร่างกายยังคงติดอยู่ เขาซุกหน้าลงในผ้าปูที่นอน สูดกลิ่นสะอาดของน้ำยาปรับผ้านุ่ม และกลิ่นหอมปร่าที่เกิดจากการผสมของน้ำหอมหลายชนิด มีน้ำหอมกี่กลิ่นกันนะ บนผ้าปูอันนี้ กลิ่นหอมหวานสดชื่นของผู้หญิง หรือรัญจวนใจของผู้ชาย กลิ่นจากความสัมพันธ์ยาวนาน หรือความสนุกชั่วข้ามคืน

“แฮร์รี่ นายคิดว่าสักวันฉันจะได้สัมผัสกับผ้าปูผืนนี้เพียงพอที่จะลบกลิ่นอื่นให้หายไปหมดได้ไหม” เดรโกกระซิบลงกับเตียง หวังว่าคนที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำจะไม่ได้ยิน

( แฮร์รี่ นายคิดว่าซักวันฉันจะได้สัมผัสกับใจนายเพียงพอที่จะลบกลิ่นอื่นให้หายไปหมดได้ไหม )

E - -

แฮร์รี่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เท้าแขนบนเคาน์เตอร์ไม้สีอ่อน ถ้วยกาแฟหอมฉุยวางอยู่ตรงหน้า ที่อีกฟากหนึ่งของเคาน์เตอร์ เดรโกกำลังทอดอะไรซักอย่างอยู่บนกระทะ แฮร์รี่จิบกาแฟ มองเดรโกผ่านขอบหนังสือพิมพ์ แสงแดดยามเช้าส่องกระทบด้านข้างของตัวเดรโก เม็ดเหงื่อบนใบหน้า ซอกคอ เอว ขา แสงแดดส่องกระทบด้านข้างของเดรโกและดูเหมือนตัวเดรโกจะเรืองรองไปด้วยสีทอง

“ลองดูสิ” เดรโกเอ่ย วางจานสีขาวขอบเขียวสด ตัดกับข้าวผัดสีแดงจัดจ้านลงตรงหน้าเขา แฮร์รี่วางหนังสือพิมพ์ลงบนขอบถ้วยกาแฟ ตักข้าวเข้าปาก

“อร่อยดี ข้าวผัดอะไรหรอ” แฮร์รี่เอ่ยขึ้น
“ข้าวผัดอะไรไม่รู้ เอาของในตู้เย็นมารวมๆกันน่ะ” เดรโกว่า นั่งลงตรงข้ามแฮร์รี่ “อร่อยจริงๆเหรอ” แฮร์รี่พยักหน้าแทนคำตอบ สีหน้ามีความสุขจนเดรโกทนไม่ไหว เดินไปหยิบช้อนมาตักข้าวลองทานบ้าง
“อืม อร่อยแบบแปลกๆดี” เดรโกพูด ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอีกคำ
“เฮ้ๆ พอเลย” แฮร์รี่โวยวาย เขยิบจานหนีจากเดรโก “นายทำให้ฉันไม่ใช่หรอ อย่ามาแย่งกันสิ”
“เอ๊ะ ฉันเป็นคนทำนะ” เดรโกว่าบ้าง “แล้วนี่ แฮร์รี่ วันหลังนายอย่าเอาหนังสือพิมพ์ไว้บนแก้วกาแฟอีกนะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เดี๋ยวตะกั่วมันจะตกลงไปในแก้ว”

A - -

“นายว่าซานต้ามีจริงรึเปล่า” แฮร์รี่ถาม
“นายว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินเลย เสียงเพลงมันดัง” เดรโกตอบ เขากับแฮร์รี่มางานคริสต์มาสอีฟปาร์ตี้ที่บ้านรอนด้วยกัน ภายในงานเปิดเพลงดังมากจนแฮร์รี่พาเดรโกออกมาข้างนอก ทั้งคู่ปีนบันไดไม้ผุๆขึ้นมานอนอยู่บนหลังคาบ้านด้วยกัน แต่ถึงอย่างไรเสียงเพลงก็ยังดังมากอยู่ดี
“นายว่าซานต้ามีจริงรึเปล่า” แฮร์รี่กระซิบข้างหูเดรโก
“ไม่มีหรอก” เดรโกกระซิบตอบ
“ฉันว่ามีนะ” แฮร์รี่เถียง
“งั้นนายก็พิสูจน์สิ” เดรโกว่า
“ก็ได้ ถ้าซานต้ามีจริง ผมขอของขวัญเป็นหิมะ ให้หิมะตกตอนนี้เลยได้มั้ยครับ” แฮร์รี่ตะโกนขึ้นฟ้า
“ไม่เห็นมีอะไรเลย” เดรโกพูดยิ้มๆ
“นั่นเพราะฉันเป็นเด็กไม่ดีไง นายเป็นเด็กดี นายลองขอสิ” แฮร์รี่ว่า
“ฉันจะลองดูก็ได้ แต่มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ซานต้า ผมขอหิมะได้มั้ย” เดรโกตะโกนบ้าง
“เห็นมั้ย ไม่เห็นมีหิมะตกเลย” เดรโกเอ่ยด้วยน้ำเสียงอย่างผู้ชนะ
“ก็นายไม่ได้ขอให้ตกเดี๋ยวนี้นี่ วันนี้คริสต์มาสอีฟ ฉันว่ารอดูพรุ่งนี้ก่อนแล้วค่อยตัดสินดีมั้ย” แฮร์รี่โต้
“นายก็แถไปเรื่อยนะ เอาก็ได้ ฉันว่ายังไงพรุ่งนี้หิมะก็ไม่ตกหรอก ยังไม่ค่อยหนาวเลย แต่ถ้าพรุ่งนี้หิมะตก ฉันจะยอมเชื่อว่าซานต้ามีจริง” เดรโกพูด
“นายเชื่อฉันสิ พรุ่งนี้ได้เห็นไวท์คริสต์มาสแน่” แฮร์รี่พูดอย่างมั่นใจ

วันรุ่งขึ้นลูกเห็บตก เดรโกเถียงว่ามันไม่ใช่หิมะ แต่แฮร์รี่ก็บอกว่าอย่างน้อยมันก็ตกมาจากฟ้า ซานต้าอาจจะหูฝาดก็ได้

S - -

เดรโกนอนเท้าแขนบนขอบหน้าต่างรถเปิดประทุนมือ 2 สีแดง สายลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้ผมของเขาตีกันยุ่ง เดรโกมองออกไปนอกหน้าต่าง ทุ่งกว้างสีเขียว ต้นหญ้าสูงถูกลมตีจนพัดไปพัดมาเป็นริ้วๆ เดรโกหลับตาลง รู้สึกถึงเพียงลมรอบกาย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

“แฮร์รี่ นายเคยมากลาสตันบิวรี่ไหม”

กลาสตันบิวรี่ คนหนึ่งคนจะนำ ดนตรี โคลน รองเท้าบู้ท อะดรีนาลีน คนทุ่มขาไมค์ใส่กล้อง เดวิด โบวี่ ในชุดผู้หญิง เคต มอสส์ กับจอสส์ สโตน กระโดดตามเสียงเพลง ผู้ชายมีนม ผู้หญิงมีเครา ดนตรี โคลน ดนตรี โคลน และดนตรี ลงไปเป็นคำพูดได้อย่างไร

นั่นล่ะ กลาสตันบิวรี่

แฮร์รี่ละสายตาจากถนนตรงหน้ามามองเดรโก ก่อนจะกลับไปมองถนนอีกครั้ง “เคยสิ ทำไมหรอ”
“เปล่าหรอก ทุ่งข้างๆนี่เป็นที่ๆจัดกลาสตันบิวรี่ใช่ไหม” เดรโกถาม
“ยัง ต้องขับไปอีกหน่อย เราเข้าเขตเมืองกลาสตันบิวรี่แล้วแหละ แต่ฟาร์มที่เป็นที่จัดอยู่ไปอีกเกือบ 5 กิโลได้มั้ง” แฮร์รี่ตอบ

ทั้งคู่เงียบไป มีแต่เสียงของเครื่องยนต์ดังหึ่งๆ เสียงรถบดถนนกรวดดังกึกกักน่ารำคาญ กับเสียงลมดังหวีดหวิด รถคันหนึ่งแล่นตัดผ่านทุ่งบนถนนที่ทอดตัวยาว แสงแดดสาดส่อง กลิ่นหญ้าหอมปร่าลอยอบอวล บรรยากาศสวยงามราวกับฉากในหนังโร้ดทริปเฉิ่มๆ

“นายมาปีไหน” แฮร์รี่ถาม
“ฉันมาตั้งหลายครั้ง ครั้งสุดท้ายก็ปี 2002 ที่เขาสร้างรั้วล้อมปีแรก” เดรโกตอบ “นายล่ะ”
“2002 เหมือนกัน ฉันมาจากสเปนเลยนะ แต่ก็มาได้ปีเดียว”
“ปีเดียวกันเลย” เดรโกว่า
“เราอาจจะได้เจอกันตั้งแต่ 4 ปีที่แล้วก็ได้” แฮร์รี่เอ่ยเสียงแผ่ว

หลังจากจบจากฮอกวอตส์ แฮร์รี่กับเดรโกต่างแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง เดรโกทำงานให้กระทรวง ในขณะที่แฮร์รี่ย้ายไปอยู่สเปน ก่อนจะย้ายกลับมาเมื่อปี 2005 และทั้งคู่ก็พบกันอีกครั้งเมื่อวันที่ 31 มิถุนายน 2006 ที่เยอรมัน วันที่อังกฤษแพ้โปรตุเกสในฟุตบอลโลก

“ดีแล้วล่ะที่ไม่เจอกันตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว เพราะ 4 ปีที่ผ่านมาทั้งฉันและนายก็เปลี่ยนไปเยอะ ถ้าเจอกันตั้งแต่ 4 ปีที่แล้ว เราอาจจะไม่ – - “
เดรโกพูด แล้วก็เงียบไป แฮร์รี่ปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมากุมมือเดรโก ก่อนจะบีบมือเดรโกแน่น
“ใช่ ดีแล้ว”

ถ้าเราเจอกันช้าไป 1 วัน หรือเร็วไป 1 วัน เราอาจจะไม่ - -



- - เราอาจจะไม่ได้ รัก กันก็ได้

S - -

“กินมั้ย” เดรโกยื่นมะพร้าวลูกโตไปหน้าแฮร์รี่ พลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆแฮร์รี่ ซุกตัวลงไปในโซฟา
“มะพร้าวหรอ เอาสิ” แฮร์รี่รับมะพร้าวมาจากเดรโก “มันยังไม่ได้เฉาะนี่”
“ไปเฉาะเอง” เดรโกว่า พอแฮร์รี่ลุกจากโซฟาไปก็รีบหยิบรีโมททีวีมาครองไว้คนเดียว

“ดูอะไรอยู่” แฮร์รี่ถาม เดินกลับมาพร้อมมะพร้าวเฉาะแล้วในมือ
“เดอะ แบชเชเลอร์ ผู้ชายคนนี้กำลังตัดสินใจว่าจะเลือกผู้หญิงคนไหนดี” เดรโกเขยิบตัวให้แฮร์รี่นั่ง “เขาต้องเลือก 4 คน จาก 6 คน”
“ฉันว่าคนผมบลอนด์นั่นออกแน่” แฮร์รี่พูดขึ้นหลังจากนั่งดูรายการไปได้พักหนึ่ง
“ฉันอยากรู้ว่าถ้าคนพวกนี้เจอกันแบบที่พวกเราเจอ เขาจะรักกันมั้ย” เดรโกกระซิบ
“ไม่เอานะ” แฮร์รี่ว่า “ฉันไม่อยากให้คนทั้งโลกเห็นวิธีที่เราเจอกัน”

เดรโกเอนตัวพิงแฮร์รี่ ทั้งคู่นั่งดูทีวีเงียบๆต่อไปอีกครู่หนึ่ง

“แฮร์รี่ ฉันขอกินตรงกะโหลกมะพร้าวได้มั้ย” เดรโกถาม แฮร์รี่ยื่นกะโหลกมะพร้าวให้อย่างว่าง่าย
“เขาว่ากันว่าคนที่ชอบกินเนื้อตรงกะโหลกมะพร้าวเป็นคนพูดมาก” แฮร์รี่เปรยขึ้นเบาๆ
“สงสัยจะจริง” เดรโกตอบ ก้มลงกินมะพร้าวต่อ

U - -

สวนหลังบ้าน เสื่อหนึ่งผืน แชมเปญหนึ่งขวด คนสองคน ดาวล้านดวง
ฟังดูเหมือนคู่รักน่าเบื่อๆคู่หนึ่งที่ไม่มีอะไรทำในเย็นวันศุกร์ ไม่มีงานปาร์ตี้ให้ไป ไม่มีงานใหญ่ที่ต้องส่งวันจันทร์ ไม่มีลูกๆเรียกร้องอยากไปดูหนัง

สวนสาธารณะ รถเปิดประทุนมือ 2 หนึ่งคัน คาลส์เบิร์กหนึ่งลัง ผู้ชายสองคน(ที่เมาแอ๋) ดาวล้านดวง
ฟังเหมือนคู่รักน่าเบื่อๆคู่หนึ่งที่ไปปาร์ตี้กันมาจนเมาหาทางกลับบ้านไม่เจอ ขับรถไม่ไหว ทั้งๆที่มีงานใหญ่ที่ต้องส่งวันจันทร์ และได้แต่ฝันว่าจะมีลูกด้วยกันซักวันหนึ่ง

“แฮร์รี่ นายรู้มั้ยว่ายูเรนัสถูกนักวิทยาศาสตร์คาดเดาว่ามีอยู่ ก่อนนักดาราศาสตร์จะเจอมันซะอีก”
“ตลกดี”
“ตลกตรงไหน”
“ที่นักวิทยาศาสตร์เจอยูเรนัสก่อนนักดาราศาสตร์ ถ้าฉันเป็นยูเรนัสคงเสียใจตาย เกิดมาเป็นดาวเคราะห์ทั้งที เจอนักวิทยาศาสตร์เจอก่อนนักดาราศาสตร์ เสียชาติเกิดชะมัด”
“นายบ้าแล้ว ยูเรนัสไม่มีความรู้สึกหรอก”
“นายรู้ได้ไง”
“ถ้ามันมีความรู้สึก มันคงต่อยนายไปแล้ว ไปดูถูกมัน”
“ถ้ามันมีความรู้สึก นายก็อย่าเรียกมันว่ามันสิ เรียกว่าเขา หรือคุณไป”
“แค่มันมีความรู้สึก ไม่ได้ทำให้มันเป็นคนนะ”
“นายเมาแล้ว เดรโก มัลฟอย นายเมาแล้ว เราเมาแล้ว ฉันกับนาย เราเมาแล้ว เราถึงมาเถียงเรื่องบ้าๆกันอยู่นี่”
“ฉันชอบเมาจัง”
“นายใช้คำว่า ชอบ กับเมาได้หรอ”
“ไม่รู้”

ทั้งคู่จูบกัน แฮร์รี่ตกจากที่นั่ง

“นายรู้ไหมว่าฮัลเล่ย์จะกลับมาปี 2061”
“ใครคือฮัลเล่ย์”
“ดาวหาง ช่างมันเถอะ ฉันแค่จะบอกว่าฉันอยากดูมันกับนายนะ”
“ป่านนั้นก็ 90 แล้วมั้ง”
“ดีออก เห็นดาวหาง ขอพรข้อสุดท้าย แล้วก็ตายไปพร้อมกัน”
“นายมีด้านโรแมนติกด้วย เหลือเชื่อ”
“ไม่เห็นโรแมนติกเลย ฉันว่าออกจะเศร้าๆด้วยซ้ำ”
“นายรู้ไหมว่าอีก 500 ล้านปีพระอาทิตย์จะดับ”
“ป่านนั้นจะเกิดใหม่กี่รอบแล้ว”
“ถึงจะเกิดใหม่ 100 รอบ ฉันก็หวังว่าจะได้ดูพระอาทิตย์ดับสลายกับนาย”
“นายรู้มั้ย ว่าพรุ่งนี้ เรื่องที่เราคุยกันก็จะถูกลืมไปหมดแล้ว”
“เพราะแอลกอฮอล์”
“เพราะแอลกอฮอล์”
“ถ้างั้น - -“
“ถ้างั้น?”
“ถ้างั้นฉันก็อยากจะบอกนายว่าฉันรักนาย คิดซะว่าเป็นแอลกอฮอล์ในเลือดพูดละกัน”
“ฉันไม่อยากตื่นมาแล้วลืมเลย”

R - -

“แฮร์รี่ ฉันไปหาคนอ่านลายมือมา”
“หมอดูใช่มั้ย”
“ไม่ใช่หมอดู คนอ่านลายมือ”
“นั่นล่ะ เขาว่าไง”
“เขาบอกว่าคนที่ฉันคบอยู่ไม่ใช่เนื้อคู่ฉัน”

ติ๊ก เสียงนาฬิกาดัง ต๊อก
ห้องนั้นเงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาเดิน

“เดรโก มันไม่มีเรื่องอย่างเนื้อคู่หรอก”

ตุ๊บ เสียงหัวใจเต้น ตุ๊บ
ห้องนั้นเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น

“เขายังบอกอีกว่าคนที่ฉันคบอยู่ เหมาะกับฉันที่สุดแล้ว”

ทั้งคู่ได้ยินแต่เสียงหัวใจของกันและกัน

A - -

แฮร์รี่กำลังนั่งกุมมือเดรโกอยู่บนหลังคาเรือที่เคลื่อนตัวไปช้าๆ สองฝั่งแม่น้ำเต็มไปด้วยตึกสูงเทียมฟ้าที่ตกแต่งด้วยไฟสีสวยงามเต็มไปหมด บนยอดเสาตึกมีการยิงแสงเลเซอร์ไปมา สีเขียวจ้าตัดท้องฟ้าสีดำสนิทไร้ดาว

“นายอยากเป็นฮ่องกงหรือเกาลูน” แฮร์รี่เอ่ยถามขึ้น
“ฮ่องกง” เดรโกตอบออกมาโดยไม่หยุดคิดเลยแม้แต่น้อย
“ทำไม”
“เกาะ 2 เกาะที่ตั้งอยู่คู่กัน มีสายน้ำกั่นกลาง ฉันว่ามันโรแมนติกดี” เดรโกพูด “ฉันอยากเป็นฮ่องกง แข็งแรง เก่าแก่ สวย...ตลอดมา”

เรือแล่นผ่านตึกสูงที่ประดับไฟเป็นรูปซานตาคลอสนั่งบนเลื่อนเทียมกวาง กล่องของขวัญเป็นตั้งสูง สีหน้ามีความสุข หัวเราะร่า แฮร์รี่เหลือบมองเสี้ยวหน้าของเดรโกที่มีแสงหลากสีส่องกระทบ กับซีกหน้าที่ซ่อนอยู่ในเงาความมืด สองซีกที่ผสมผสานเข้าหากัน แฮร์รี่สูดอากาศของฮ่องกงเข้าเต็มปอด อากาศของฮ่องกงที่มีกลิ่นปลาและกลิ่นเกลือทะเลนิดๆ กลิ่นที่ดูจะแปลกกว่ากลิ่นอากาศที่อังกฤษ

ชั่ววินาทีนั้น แฮร์รี่อยากยอมรับเหลือเกินว่าเขากำลังตกหลุมรัก

“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าคริสต์มาสปีที่แล้วเราจะทะเลาะกันเรื่องซานตาคลอสอยู่ที่ลอนดอน” นั่นเป็นสิ่งที่แฮร์รี่พูดออกมา “ปีนี้เรามาอยู่ที่ฮ่องกงซะแล้ว”
“แล้วนายอยากเป็นฮ่องกงหรือเกาลูน” เดรโกถามกลับ
“เกาลูน” แฮร์รี่ตอบ “แล้วฉันไม่ได้ตั้งใจจะตอบให้ตรงข้ามกับคำตอบของนายนะ เพียงแต่ฉันรู้สึกว่าฮ่องกงมันเทาไปสำหรับฉัน ตึกสีเทา ถนนสีเทา อากาศสีเทา”

ตอนที่ทั้งคู่ลงจากเรือ แฮร์รี่กระซิบกับเดรโกว่าเขาไม่รักฮ่องกงเลย

นั่นเป็นโค้ด โค้ดว่าฉันไม่รักสิ่งที่นายอยากเป็น ฉันไม่รักผู้ชายที่นายอยากเป็น นั่นเป็นโค้ด ว่าฉันรักนายอย่างที่นายเป็น แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเดรโกเข้าใจโค้ดนั้นรึเปล่า

เดรโกเพียงแต่ยิ้มให้เขา

N - -

สเปน

แสงแดดส่องผ่านมูลี่พลาสติกเข้ามาในห้อง เดรโกหยีตาเล็กน้อย แสงแดดอาบทุกอย่างในห้องให้เป็นสีส้ม รวมทั้งคนที่ยังนอนหลับอยู่นั่นด้วย

เดรโกลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะสีขาวริมหน้าต่าง แสงแดดอบอุ่นส่องโดนหน้า แต่เท้าวางอยู่บนพื้นปูนซีเมนต์เย็นเฉียบ ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นคนสองคน คนสองคนที่กำลังดื่มด่ำจากวิวเดียวกัน
“ตื่นแล้วหรอ เดรโก” แฮร์รี่พูดเสียงงัวเงีย
“ตื่นได้แล้ว คนขี้เซา ไหนบอกจะพาฉันไปกินข้าวเช้าที่ร้านที่อร่อยที่สุดในบาร์เซโลน่าไง”

ร้านที่ว่านั้นแอบซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็กมากตรอกหนึ่ง เป็นตรอกที่ถ้าเดรโกเดินผ่านเองก็คงจะไม่เลี้ยวเข้าไป แฮร์รี่พาเดรโกลัดเลาะเข้าไปตามซอย เดินไปบนถนนที่ปูด้วยอิฐสีส้ม มีราวตากผ้าพาดไปมาระหว่างสองตึก เสื้อผ้าหลากสีปลิวไปตามลม ทั้งคู่เดินเข้าไปจนเจอร้านอาหารร้านหนึ่ง เป็นเหมือนบ้านที่เปิดเป็นร้านอาหาร ร้านเล็กๆที่ดูอบอุ่น กลิ่นเครื่องเทศฉุนจมูก

“อาหารร้านนี้อร่อยมากเลยนะ สมัยฉันทำงานอยู่ที่นี่ ฉันมากินแทบทุกวันเลย” แฮร์รี่ว่า เดรโกเหลียวมองไปรอบๆร้าน โปสเตอร์ของนักร้องสเปนและหนังอเมริกันถูกแปะร่วมกันอย่างลงตัว กับข้าวสีสดที่ถูกเสิร์ฟบนจานสีตัดกัน ทีวีที่วางอยู่บนชั้นภาพแตกจนแทบดูไม่ได้แล้ว ผู้คนในร้านส่งภาษาสเปนคุยกันอย่างคุ้นเคยกันดี
“ขอบคุณนะ แฮร์รี่” เดรโกเอ่ย สูดลมหายใจเอากลิ่นเครื่องเทศฉุนจมูกเข้าไปเต็มปอด “ขอบคุณที่พาฉันมาดูชีวิตนายช่วงที่ยังไม่มีฉันอยู่ด้วย”

เดรโกยืนอยู่ท่ามกลางคลื่นมนุษย์สีแดง เขายืนอยู่ท่ามกลางแฟนลิเวอร์พูลที่กำลังเปล่งเสียงร้องเพลงพร้อมๆกัน เกมจะเริ่มแล้ว และเดรโกยืนอยู่นี่ บนอัฒจันทร์ฝั่งลิเวอร์พูล ที่พันอยู่รอบคอคือผ้าพันคอสีแดงสลับขาว เขามองไปยังฝั่งบาร์เซโลน่า มองหาผู้ชายผมดำในเสื้อสีแดงน้ำเงิน สีประจำทีมบาร์ซ่า ทั้งคู่แยกกันที่ทางเข้า

เดรโกรักลิเวอร์พูล ในขณะที่แฮร์รี่มาบาร์เซโลน่าแล้วตกหลุมรักกับทีมประจำเมืองนี้

เดรโกกำลังจะถอดใจอยู่แล้ว เมื่อเขามองเห็นแฮร์รี่ยืนอยู่ตรงนั้น บนอัฒจันทร์ ตำแหน่งตรงข้ามกับเดรโก แฮร์รี่โบกมือให้เดรโก ก่อนจะเอามือชี้ลงไปที่ผู้เล่นลิเวอร์พูลในสนาม แล้วทำท่าปาดคอ เดรโกหัวเราะ แกล้งเอามือปิดปากทำหน้าตกใจ เอามือชี้ไปที่ผู้เล่นบาร์ซ่า แล้วทำท่าเป็นลม

เสียงนกหวีดดัง เกมเริ่มแล้ว

( และนี่คือวิธีที่ทั้งคู่เจอกัน ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกันของอัฒจันทร์ สนามฟุตบอลคั่นกลาง เห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ เสียงรอบข้างดังอื้ออึงอยู่ในหู

นี่คือวิธีที่ทั้งคู่กลับมาเจอกันอีกครั้งที่เยอรมัน

แฮร์รี่ยืนอยู่ที่ฝั่งของอังกฤษ เดรโกยืนอยู่ข้างแฟนหนุ่มชาวโปรตุเกสที่ฝั่งตรงข้าม
อีก 5 นาทีเกมจะเริ่ม เดรโกมองไปรอบๆ และเขาเห็นแฮร์รี่ ยืนอยู่ตรงข้ามเขาพอดี
สนามฟุตบอลเกลเซนเคียร์เซนกว้าง 68 เมตรกั้นขวางคนทั้งคู่
เดรโกได้แต่โบกมือ หวังว่าแฮร์รี่จะเห็น
แฮร์รี่โบกมือตอบ

“นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ที่ไปยืนอยู่ในฝั่งโปรตุเกส แล้วมองไปฝั่งตรงข้ามก็เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมชาติน่ะ” แฮร์รี่ถาม หลังจากที่ทั้งคู่คบกันแล้ว
“ฉันรักอังกฤษ แต่ตอนนั้นฉันคบคนโปรตุเกสอยู่” เดรโกตอบ “ฉันไม่อยากแยกกับเขา”
“ทำไมล่ะ”
“ฉันกลัวจะหาเขาไม่เจอน่ะสิ มือถือก็ใช้ไม่ได้ในเยอรมัน ฉันพูดภาษาเยอรมันก็ไม่เป็น” เดรโกว่า
“แต่นายหาฉันเจอนี่” )

C - -

“ไปฟินแลนด์กันมั้ย” เดรโกเอ่ยถามขึ้น วันนี้แฮร์รี่มากินข้าวเย็นที่แฟลตของเดรโก
“อะไรนะ” แฮร์รี่ถามกลับ
“ไปฟินแลนด์กันมั้ย พ่อฉันชวนน่ะ” เดรโกอธิบาย
“พ่อนาย ลูเซียส มัลฟอยน่ะนะ” แฮร์รี่ถามต่อ เดรโกพยักหน้า “ขอโทษนะ แต่ฉันนึกว่าพ่อนายตายไปแล้วซะอีก”
“นั่นเป็นสิ่งที่คนอื่นรู้” เดรโกพูด “ความจริงพ่อฉันแกล้งทำเป็นตาย เปลี่ยนชื่อใหม่ แล้วย้ายไปอยู่ฟินแลนด์นานแล้ว”
“แล้วพ่อนายรู้เรื่องระหว่างเราหรอ” แฮร์รี่ถาม เดินเอาจานไปเก็บที่ซิงค์ เขากินข้าวไม่ลงแล้ว
“รู้” เดรโกตอบสั้นๆ “กินไอติมมั้ย”
“เอาสิ แล้วนี่มีใครรู้เรื่องพ่อนายอีกมั้ย”
“ก็มีทอม เขาจัดการเรื่องเงินแล้วก็ปกปิดตัวตนให้พ่อน่ะ” เดรโกเล่า ตักไอศกรีมรสกาแฟให้แฮร์รี่ ส่วนของตัวเองเขาตักรสมะนาว
“นายได้ไปเยี่ยมเขาบ่อยมั้ย” แฮร์รี่ถาม ตักไอศกรีมเข้าปาก
“ไม่ได้ไปนานแล้ว เขาถึงได้ชวนมาไง” เดรโกเริ่มกินไอศกรีมบ้าง “แล้วสรุปว่าไง นายจะไปด้วยรึเปล่า ถ้านายไม่สะดวกใจฉันไปคนเดียวก็ได้นะ พ่อเขาให้ชวนนายไปด้วย แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาคิดจะได้เห็นนายหรอก” เดรโกพูดเรื่อยๆ “เขารู้ว่าฉันรู้ว่านายไม่ชอบเขา แล้วนายก็ดีใจมากๆตอนที่เขาตาย”
“เขารู้เรื่องนั้นมั้ย” แฮร์รี่ถามอย่างละอายใจ
“เรื่องที่นายจัดงานปาร์ตี้ฉลองวันเดียวกับงานศพเขาน่ะหรอ” เดรโกพูดยิ้มๆ “รู้สิ”
“ฉันไปด้วย” แฮร์รี่ตัดสินใจ เดรโกเงยหน้าจากชามไอศกรีม มองแฮร์รี่อย่างตกใจ “ฉันว่าจะไปขอโทษพ่อนายซะหน่อย”

E - -

วันนี้สถานีรถไฟมีคนแน่นเหมือนเคย แฮร์รี่ยืนพิงเสาอ่านหนังสืออยู่อย่างสบายอารมณ์ เขาปิดหนังสือเมื่อได้ยินเสียงประกาศว่าขบวนรถไฟจากลอนดอนกำลังจะเทียบชานชาลาในไม่ช้า แฮร์รี่เดินไปรอรับเดรโกที่ใกล้ๆรถไฟ เดรโกลงจากรถไฟมาพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ เมื่อเขาเห็นแฮร์รี่ ก็โบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่

“มา ฉันช่วย” แฮร์รี่พูด ดึงกระเป๋าเป้ออกจากหลังเดรโกมาสะพายไว้บนไหล่ตัวเอง
“เป็นไงบ้าง กลาสโกว์ดีกับนายไหม” เดรโกถาม ยิ้มกว้าง
“ฝนตกเยอะเกินไป อากาศแย่ นอกจากนั้นก็ดี แล้วนายเป็นไงบ้าง เดินทางเหนื่อยไหม” แฮร์รี่ถามบ้าง
“ไม่หรอก สบายๆ” เดรโกตอบ
“ไปกันเถอะ” แฮร์รี่ว่า

เดรโกยืนมองวิวของกลาสโกว์จากหน้าต่างในแฟลตของแฮร์รี่ เมืองทั้งเมืองดูทึบทึม เต็มไปด้วยตึกมากมาย เส้นขอบฟ้าสีเทาดูเลอะจาง ไม่ต่างจากลอนดอนเท่าไหร่นัก
“สวยมั้ย” แฮร์รี่ถาม ยื่นแก้วกาแฟให้
“ไม่รู้สิ” เดรโกตอบ จิบกาแฟ “ไม่รู้เรียกว่าสวยได้มั้ย”
“คนที่นี่เหมือนคนที่อังกฤษเลย” แฮร์รี่ว่า เดินไปนั่งที่โซฟาสีเขียวอ่อน “อารมณ์ขึ้นอยู่กับอากาศ วันไหนแดดส่องนะ แทบจะเต้นระบำกันทั้งเมือง”
“คิดถึงอะไรมากที่สุด” เดรโกถาม เดินมานั่งข้างๆ ทีวีกำลังฉายเทปการแข่งขันฟุตบอลของเมื่อวานอยู่
“นั่น” แฮร์รี่ชี้เข้าไปในทีวี “คิดถึงเกมฟุตบอลที่อังกฤษชะมัด อยากไปดูบอลที่เอมิเรตส์ สเตเดี้ยมจัง”
“ที่นี่ก็มีกลาสโกว์ เซลติคไง” เดรโกว่า แฮร์รี่ส่ายหัว “งั้นกลาสโกว์ เรนเจอร์” แฮร์รี่ก็ส่ายหัวอยู่ดี
“งั้นกลับไปอังกฤษกับฉันไหม” เดรโกถามแล้วก้มหน้าก้มตาลงจิบกาแฟ ไม่สนใจแฮร์รี่ที่หันมามองเขา
“ไม่ได้ กลับไปตอนนี้มีหวังถูกลาออกแหงเลย” แฮร์รี่ตอบ ทั้งคู่เงียบไป มีเพียงเสียงผู้บรรยายดังมาจากทีวีเท่านั้น
“นายมาอยู่กับฉันที่นี่ได้มั้ย” แฮร์รี่ถามขึ้นในที่สุด “ฝนอาจจะตกมากกว่าที่ลอนดอนนิดหน่อย แต่ฉันคิดว่ามันน่าจะโอเค ถ้าอากาศจะแย่ไปบ้าง ฉันคิดว่าฉันน่าจะรับได้ถ้ามีนายอยู่ด้วยกัน”
มีคนยิงประตูได้ เสียงแฟนๆเฮลั่นดังจากทีวี เดรโกกำแก้วกาแฟแน่น ก่อนจะยิ้มให้แฮร์รี่แล้วตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ฉันชอบฝน”

(reassurance) - -

ในที่สุดเดรโกก็รักสก็อตแลนด์อย่างที่แฮร์รี่รัก
ความจริงมันก็ไม่ยากนักที่จะตกหลุมรักประเทศทึมๆประเทศนี้




จบ.