คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Suppressed Emotion # 10
Scene 10
“หน้าไปโดนอะไรมา?” แฮร์รี่ถามเบลส ซาบินี่ด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อทั้งคู่เดินสวนกันที่โถงทางเดินระหว่างเปลี่ยนคาบเรียน เด็กหนุ่มสลิธิรีนยิ้มบาง ๆ ใต้ตามีรอยบวมช้ำ “ยังกับโดนต่อยมาแนะ” ซีกเกอร์หนุ่มตั้งข้อสังเกต
เบลสเงียบไปอึดใจ ก่อนถอนหายใจแล้วตอบตามตรง “ฮื่อ โดนต่อยมาน่ะ”
แฮร์รี่ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของรอนดังมาจากด้านหลัง
oOoOoOoOo
เบลสกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ตอนที่กระเป๋าหนังสือใบโตหล่นโครมลงมาบนม้วนกระดาษของเขา ส่งผลให้ปากกาขนนกกับขวดหมึกที่ตั้งอยู่หล่นกระจาย เขาถอนหายใจก่อนเงยหน้ามองผู้รุกราน
“ต้องการอะไร?”
“ฉันจะนั่งตรงนี้” เดรโกบอกเรียบ ๆ
“ที่นั่งอื่นมีตั้งเยอะแยะ”
“นายก็ไปนั่งสิ”
“ฉันนั่งตรงนี้อยู่ก่อนนะ”
เดรโกโน้มตัวลงมาหาเบลส “ที่นั่งข้างเตาผิงเป็นที่ประจำของฉัน ใคร ๆ ก็รู้”
ทั้งคู่จ้องหน้ากันนิ่งสักพัก ก่อนที่เบลสจะพูดขึ้นมา “ก็ได้” เขาหันไปเก็บข้าวของของตัวเอง “ฉันไปเองก็ได้ ถือว่าเสียสละ...” เบลสลุกขึ้นยืน “...ให้คนไร้สมองบ้าอำนาจที่คิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า” เขาชะงักเมื่อถูกอีกฝ่ายดึงเสื้อเอาไว้
“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
เบลสประสานสายตากับเดรโก “ไร้สมอง...รู้จักไหม? เรียกสั้น ๆ ว่าโง่...” สิ่งต่อมาที่เขารู้สึกก็คือแรงกระแทกของกำปั้นอัดเข้าใส่ใบหน้าของเขา แล้วโลกทั้งใบก็หมุนคว้างกลางอากาศ พร้อมกับภาพพื้นห้องนั่งเล่นรวมสลิธิรีนเคลื่อนเข้ามาใกล้จนชิดติดใบหน้าของเขา...
oOoOoOoOo
“นายต่อยเบลสทำไม?”
เดรโกเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะเรียน ชั่วโมงสุดท้ายของวันจบลงพร้อมกับเสียงเจี้ยวจ้าวของนักเรียนที่พากันออกจากห้องเรียนไป มีเพียงเดรโกที่ยังคงนั่งฝังรากอยู่กับเก้าอี้ตัวเดิม จนกระทั่งห้องเรียนว่างเปล่าและเงียบสงบพอที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาเยือน
แฮร์รี่เดินตรงเข้ามาหาเขา “ฉันถามนายได้ยินไหม?”
เดรโกมองเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนหันออกไปมองนอกหน้าต่าง ไม่สนใจจะตอบคำถาม
แฮร์รี่เดิมอ้อมโต๊ะมายืนหน้าเดรโก “มัลฟอย” กล่าวด้วยเสียงเน้นหนัก
เดรโกหันหน้ากลับมาอีกครั้ง “ต้องการอะไร?”
“ต้องการคำตอบ นายต่อยเบลสทำไม?” แฮร์รี่จ้องหน้าเดรโก “คิดว่าเก่งนักเรอะ อยากจะทำอะไรใครก็ได้”
“หมอนั่นวิ่งแจ้นไปฟ้องนายงั้นเรอะ?”
“ไม่ใช่” เด็กหนุ่มทำหน้าไม่พอใจ “ฉันรู้ก็แล้วกันว่านายเป็นคนทำ”
“เรอะ แล้วรู้อะไรอีก? หมอนั่นเล่าอะไรให้นายฟังอีกรึเปล่า อย่างเช่นสาเหตุที่โดนต่อยน่ะ?”
แฮร์รี่ประสานสายตากับเดรโก “นายไปหาเรื่องเบลส พอเขาไม่พอใจแล้วพูดจาด่านาย นายก็ต่อยเขา”
เดรโกหัวเราะขึ้นมา “เบลสบอกนายยังงี้เรอะ? เขาบอกว่าฉันต่อยเขา...เพราะเขามาด่าฉันงั้นเรอะ?” เด็กหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่น “ปั้นเรื่องเก่งนี่ หมอนั่นโกหกนายแล้วล่ะ ฉันจะบอกให้”
แฮร์รี่ขมวดคิ้ว
“อยากรู้ความจริงไหมล่ะ?” เดรโกเท้าแขนกับโต๊ะ “ความจริงก็คือ ฉันไม่ได้หาเรื่องเขา แล้วเขาก็ไม่ได้ด่าอะไรฉันทั้งนั้น ก็แค่เห็นหน้าแล้วรู้สึกรำคาญ อยากต่อย...ก็เลยต่อย แค่นั้น” เดรโกเอนหลังพิงเก้าอี้ ยกมือกอดอก มองเด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์ด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ
แฮร์รี่กัดฟันอย่างหมดความอดทน “นายมันบ้าอำนาจ ดีแต่ใช้กำลัง เหมือนที่เบลสว่าจริง ๆ นั่นแหละ นายไม่เคยมองคนอื่นเท่าเทียมกับนายเลย แต่รู้อะไรไหม? นายนั่นแหละที่ต่ำกว่าคนอื่น นายไม่มีวันเท่าเทียมใครได้หรอก และนายก็ไม่มีวันทำอะไรสำเร็จด้วย เพราะนายมันไร้ค่า รู้ไว้ซะมัลฟอย”
แฮร์รี่หันหลังและเดินจากไปแล้ว แต่ประโยคสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ยังคงดังก้องอยู่ในหัวเดรโกอย่างชัดเจนราวกับไม่อยากจะลบเลือน...บางทีหากคนพูดไม่ใช่แฮร์รี่ มันคงจะไม่หนักหนาเท่านี้...
...ไร้ค่า...
เขาไร้ค่างั้นเรอะ?
...ไม่มีวันทำอะไรสำเร็จ...
นั่นสินะ บางทีอาจจะจริงก็ได้...
oOoOoOoOo
มัลฟอยผอมลงอีกแล้ว...
ครั้งล่าสุดที่เจอกันแฮร์รี่ไปเพื่อหาเรื่อง แต่เขาก็สังเกตเห็นได้ หมอนั่นหน้าซีดเซียว ขอบตาโหล่ แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่ามัลฟอยกินอาหารหรือพักผ่อนบ้างหรือเปล่า เขาไม่เห็นหมอนั่นที่ห้องโถงใหญ่ติดต่อกันหลายวันแล้ว และก็ไม่ค่อยเห็นชื่อในแผนที่ตัวกวนด้วย...แม้แต่ในหอสลิธิรีนตอนกลางคืน
แฮร์รี่เคยลองกล้อมแกล้มถามเบลสดูหลายครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยได้ข้อมูลอะไรมาก ดูเหมือนเบลสก็จะไม่ค่อยรู้อะไรเหมือนกัน...หรือไม่ก็ไม่ยินดีจะบอก อันที่จริงเบลสเงียบลงมากหลังจากมีเรื่องรุนแรงกับมัลฟอยในครั้งนั้น...หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็หลังจากที่แฮร์รี่เล่าเรื่องที่เขาไปหาเรื่องมัลฟอย รวมไปถึงปฏิกิริยาของหมอนั่นให้เบลสฟัง
เบลสไม่ทักท้วงอะไรเลย แม้แต่ตอนที่แฮร์รี่ถามว่าเรื่องที่มัลฟอยพูดเป็นความจริงใช่รึเปล่า เขาไม่ยอมแม้แต่สบตากับแฮร์รี่ และแฮร์รี่ไม่เข้าใจ ทำไมเบลสต้องรู้สึกละอายขนาดนั้น ต่อให้เขาโกหกแฮร์รี่จริงก็เถอะ แต่คำโกหกของเขาดูจะแก้ตัวให้มัลฟอยมากกว่าความจริงที่เจ้าตัวเล่าเสียอีกไม่ใช่เหรอ?
และสิ่งที่แฮร์รี่อยากรู้อีกอย่างก็คือ มัลฟอยต่อยเบลสทำไม? สองคนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ต่อให้ทะเลาะกันก็ไม่น่าทำรุนแรงขนาดนี้ เรื่องนี้มีเบื้องหลังเกี่ยวพันกับเขารึเปล่า? ถ้าหากว่าเขาจะลองคิดเข้าข้างตัวเอง...เป็นไปได้ไหมที่มัลฟอยหึงเบลส? เป็นไปได้ไหมที่มัลฟอยรู้สึกตัวว่าชอบเขาขึ้นมาหลังจากที่เห็นเขาอยู่กับคนอื่น?
แฮร์รี่อยากรู้มาก...อยากรู้จนแทบทนไม่ไหว
oOoOoOoOo
เดรโกไม่สบาย เขาสะโหล่สะเหล่และเหนื่อยอ่อนตลอดเวลา เขาปวดหัวหนุบ ๆ ขณะก้าวเท้าเดิน เขารู้สึกร้อนผะผ่าวบริเวณขอบตา และยังขี้หงุดหงิดขึ้นกว่าเดิมประมาณสามร้อยเท่า...
ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะพร้อมใจกันเล่นงานเขาอย่างหนัก...ไอ้ตู้ปัญญาอ่อนนั่นไม่เคยแสดงวี่แววอะไรให้เขาหวังได้เลย นอกจากนอนแห้งเหี่ยวอยู่ในห้องต้องประสงค์อย่างนั้น สเนปกดดันเขามากขึ้นเรื่อย ๆ จนเดรโกต้องคอยซ่อนตัวทุกครั้งที่ทั้งคู่ทำท่าจะเผชิญหน้ากัน แครบกับกอยล์แสดงความโง่เง่าเต่าตุ่นบ่อยเสียจนเดรโกทนอยู่ด้วยไม่ไหวอีกต่อไป แล้วยังมีเรื่องของเบลสกับแฮร์รี่อีก...
ในเวลาแบบนี้เดรโกอยากคืนดีกับแพนซี่มากกว่าสิ่งใดทั้งหมด เขาอยากได้คำปรึกษา อยากได้คำปลอบใจ อยากได้ฝ่ามือเล็กที่มักจะตบไหล่เขาพร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วเบา อยากได้คำว่าไม่เป็นไรหรอก แล้วมันจะผ่านไป อยากได้คำโกหกพกลมที่กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจเสียจนเขาเองแทบจะหลงเชื่อไปตามนั้นจริง ๆ อยากได้ความเชื่อมั่นลม ๆ แล้ง ๆ ที่แพนซี่มีให้เขาเสมอ สิ่งเหล่านี้ทำให้เดรโกสบายใจขึ้น...แม้เขาจะหาเหตุผลอธิบายไม่ได้ก็ตาม แต่เดรโกก็รู้สึกอยู่เสมอ...รู้สึกถึงความหนักหนาของชีวิตที่ปราศจากเพื่อนคนนี้...
เดรโกเดินไปตามทางเดินเรื่อย ๆ เขาปวดหัวและเหนื่อยกับการพยายามใช้ความคิด เขาอยากจะหยุดทุกอย่าง อยากนั่งอยู่เฉย ๆ กับใครสักคน...แล้วร้องไห้
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนักในชีวิตของเดรโก...ที่เขาอยากร้องไห้อย่างจริงจัง
เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำ และทันทีที่เห็นเงาตัวเองปรากฏบนกระจก เพียงเท่านั้นน้ำตาเม็ดใสก็ไหลออกมา เดรโกก้มหน้าลงกับอ่างน้ำเบื้องหน้าแล้วสะอึกสะอื้นเสียงดัง...เขาทำอะไรอยู่นะ...นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ทั้งหมดที่เขาทำไปมันเพื่ออะไรกัน เขาอยากให้มันเป็นอย่างนี้จริง ๆ เหรอ เขาเคยคิดว่าเขายืนคนเดียวได้ แต่เขายืนได้จริง ๆ งั้นหรือ...เมื่อไหร่ทุกอย่างจะจบสักที เขาจะต้องสูญเสียอีกมากแค่ไหน แล้วถ้ามันจบลงแล้วจริง ๆ เขาจะได้ทุกอย่างกลับคืนมามั้ย? เขาควรจะทำอะไรต่อไปดี...
“ว้าย! เธอเป็นอะไรไปน่ะ?”
เดรโกสูดลมหายใจเข้าแล้วเงยหน้าขึ้น เขาเห็นเมอร์เทิลมองมาด้วยสายตาตื่นตกใจสุดขีด
“เธอร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรเธอ?” หญิงสาวร้องเสียงดัง
เดรโกส่ายศีรษะ
เมอร์เทิลบินเข้ามาใกล้ขึ้น “มีอะไรบอกฉันสิ ให้ฉันช่วย!”
“เปล่า ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอก” เดรโกตอบ “ฉันทำเองทั้งนั้น”
“โธ่...มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง เธออย่าโทษตัวเองสิ”
“เธอไม่รู้อะไรอย่ามาพูดดีหน่อยเลย” เดรโกว่า เขารู้สึกหงุดหงิดอีกแล้ว
เมอร์เทิลบินอ้อมมาอีกฝั่งหนึ่ง “เรื่องคนคนนั้นใช่มั้ย? คนที่ทิ้งเธอไปแล้วกลับไปเป็นแฟนกับเพื่อนของเธอ?”
ใบหน้าของแฮร์รี่แว่บเข้ามาในความคิดของเดรโก “ไม่ใช่...” เด็กหนุ่มผินหน้าหนี คิดใคร่ครวญว่าเขาเผลอเล่าอะไรให้เมอร์เทิลฟังกันแน่
“เขาทำยังงี้กับเธอได้ยังไงนะ ทั้งที่เธอรักเขามากขนาดนี้?”
“ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น! เธออย่ามาพูดเหมือนรู้ดีนะ!”
“รู้สิ! ดูก็รู้แล้ว เวลาเธอพูดถึงเขาทีไรทำท่าเหมือนจะร้องไห้ทุกที แล้ววันนี้ร้องไห้จริง ๆ จะให้ฉันคิดยังไง?”
หัวใจเดรโกเต้นผิดจังหวะ เขามือสั่นขณะหันไปตวาดเมอร์เทิล “หุบปากได้แล้ว! เธอยุ่งมากไปแล้วนะ!!”
เมอร์เทิลกัดริมฝีปากแล้วเงียบไป “ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ทำให้เธอร้องไห้เด็ดขาด”
“ขอบใจในความหวังดี แต่ปล่อยฉันไว้คนเดียวเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้” เดรโกเดินไปยังอ่างน้ำอีกฝั่งหนึ่ง เมอร์เทิลบินตามไป
“ทำไมเธอถึงไม่ยอมให้ฉันช่วยล่ะ ฉันช่วยเธอได้นะ บอกฉันสิ เรื่องหน้าที่ของเธอนั่นก็ได้ ฉันรับรองว่าจะปิดปากเงียบ ไม่มีใครรู้หรอก...”
“ไม่ได้! บอกแล้วไงว่าฉันต้องทำเอง”
“โธ่ แต่เธอทำไม่ไหวแล้วนะ ให้ฉันช่วยเถอะ ฉันช่วยเธอได้จริง ๆ นะ”
“บอกว่าไม่ได้! ไม่ได้ยินหรือไง!” เดรโกตวาดเสียงดัง “เธอช่วยฉันไม่ได้หรอก ไม่มีใครช่วยฉันได้ทั้งนั้น!” หัวใจเดรโกเต้นดัง...ตุบ...เพียงชั่วจังหวะเดียวเท่านั้นที่เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากอ่าง เขาเห็นภาพใบหน้าแฮร์รี่อีกครั้ง เด่นชัดกว่าเดิมจนน่าใจหาย ดวงตาสีเขียวมองตรงมายังเขามีแววตกใจ ดวงตาคู่นี้เองที่ทำให้เขาหลับตาไม่ลงมาหลายต่อหลายคืน หัวใจเดรโกหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ... ...ตุบ...เด็กหนุ่มพลิกตัวกลับหลังอย่างรวดเร็ว...แฮร์รี่ยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ...ที่ประตูทางเข้าห้องน้ำ
มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบบวกกับความตกใจมากกว่าอย่างอื่น เดรโกชักไม้กายสิทธ์ออกมารวดเร็ว เด็กหนุ่มเกร็งตัวตกใจเมื่อสายตามองตามปลายไม้ไปเจอศีรษะแฮร์รี่พอดี...เขาจะยิงคำสาปใส่แฮร์รี่!...เดรโกหยุดคาถาไม่ทันแล้ว เขารีบกระตุกข้อมือ ปลายไม้เฉพ้นศีรษะแฮร์รี่ไปเพียงเฉียดฉิว
เด็กหนุ่มกริฟฟินดอร์คงรับรู้ได้ถึงอันตราย เขาตวัดไม้กายสิทธิ์ยิงคาถากลับคืนมา เมอร์เทิลกรีดร้องเสียงดังลั่น เดรโกไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดีนอกจากแลกคาถากลับไปอีกครั้ง...เขายิงคาถากลับไปทำไม? มันอาจจะโดนแฮร์รี่เข้าก็ได้ เขาไม่ได้อยากจะสู้กับแฮร์รี่ เขาอยากจะคุยกับแฮร์รี่ต่างหาก อยากจะคุยกันดี ๆ ในเวลาที่ไม่มีเบลสอย่างนี้...เสียงหวีดร้องของเมอร์เทิลทำให้เดรโกปวดหัวจี๊ด...บางทีเขาควรจะบอกความจริงเรื่องเบลสกับแฮร์รี่ แก้ความเข้าใจผิดที่มี บางทีเขาควรทวงสิ่งที่เสียไปกลับคืนมาด้วยกำลังของตัวเอง...เมอร์เทิลกรีดร้อง เดรโกปวดหัวราวกับมีแท่งเหล็กมาบีบรัด เขาหงุดหงิดจนแทบทนไม่ไหว...หยุดสักทีได้ไหม หยุดร้องได้แล้ว! อะไรที่จะทำให้แม่นี่หยุดร้องเสียที บีบคอมันซะเลยดีมั้ย ใช่แล้ว ต้องทรมานมันซะ...
“ครูซิ...”
“เซ็กทัมเซมปร้า!”
เดรโกตัวแข็ง ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะหยุดนิ่งในชั่วพริบตา เมอร์เทิลกรีดร้องเสียงดังแสบแก้วหูกว่าเดิม...ทำไมกัน นังนี่ควรจะหยุดร้องได้แล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมกัน จริงสิเขายังร่ายคาถาไม่จบนี่น่า แล้วทำไมเขาถึงเจ็บหน้าอกอย่างนี้นะ...เดรโกก้มหน้าลง...เลือด เลือดใครกัน เลอะตัวเขาเต็มไปหมด...เดรโกได้ยินเสียงแฮร์รี่ร้องเรียกชื่อของเขา เขาเงยหน้ามอง ขาไร้เรี่ยวแรงทำให้เดรโกเซถลาล้มลงกับพื้น...เจ็บเหลือเกิน เลือดของเขานี่น่า นี่เขากำลังจะตายงั้นหรือ?...แฮร์รี่พุ่งตัวเข้ามา สองแขนโอบกอดศีรษะเขาไว้ พูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยินอีกแล้ว...แฮร์รี่จะฆ่าเขางั้นหรือ นี่เขาถูกเกลียดมากขนาดนี้เลยเหรอ...
น้ำตาหยดเล็ก ๆ ปริ่มดวงตาสีเทาซีดจาง ก่อนที่โลกจะมืดลง มากกว่าทุกครั้งที่เคยรู้สึกมา ตอนนี้เดรโกอยากร้องไห้เหลือเกิน...
oOoOoOoOo
ความคิดเห็น