คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fragile แด่ความรักอันแสนบอบบาง
Title: Fragile แด่ความรักอันแสนบอบบาง
Author: less
Category: Angst, Tragedy, Hurt/Comfort
Pairing: Harry Potter / Draco Malfoy
Rating: PG
Spoilers: -
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือ JK Rowling เจ้าของเรื่องคือ less
Summary: ความรักของแฮร์รี่ พอตเตอร์นั้นบอบบาง ความรักของเขามีชื่อว่า เดรโก มัลฟอย
Poster’s notes: ไม่รู้ว่าเรื่องไหนเขียนก่อน เขียนหลัง เพราะมันนานแล้ว จำไม่ได้ เราจึงเรียงลำดับเรื่องตามดุลพินิจของตัวเอง และเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่นำเสนอค่ะ ^ ^
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Fragile
แด่ความรักอันแสนบอบบาง
ผู้คนมากมายเมื่อตกหลุมรัก ย่อมมีความสงสัยเสี้ยวหนึ่งปรากฎขึ้นในหัวใจ ว่าคนที่เรารักคิดอะไรกับเรากันแน่ ไอ้เจ้าความสงสัยนี่ล่ะ ที่ทำให้เกิดวิธีเช็คความรักขึ้นมากมายหลายแขนง ทั้งเอาชื่อของเขากับชื่อของเรามาเรียงต่อกันแล้วถอดรหัส หรือนั่งจ้ำจี้มะเขือเปาะ คีย์ข้อมูลลงไปในคอมพิวเตอร์เพื่อให้มันประมวลเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ แต่วิธีที่ดูเป็นสากลที่สุดก็คือการเด็ดกลีบกุหลาบนั่นเอง รัก...ไม่รัก...รัก...ไม่รัก... ผู้คนที่หมุนวนอยู่ในวงเวียนแห่งความรัก ฉีกกลีบดอกไม้เพื่อพิสูจน์ความรักของตน โดยไม่รู้เลยว่าความรักนั้นมันแสนจะบอบบางยิ่งกว่ากลีบกุหลาบเหล่านั้นเสียอีก...
แฮร์รี่ พอตเตอร์รู้ดีว่าความรักนั้นเป็นสิ่งบอบบาง เขาจึงเอาใจใส่ดูแลความรักของเขาเป็นพิเศษ...
ความรักของเขามีชื่อว่า เดรโก มัลฟอย ชายหนุ่มร่างบาง ผมสีบลอนด์ซีดเกือบขาวกลืนไปกับผิวสีซีดเหมือนกระดาษ...
เขารักคนคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเผลอตัวเมื่อไรก็เป็นต้องมองหาคนคนนี้ทุกที...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
“ที่นี่ที่ไหน” เสียงงัวเงียดังมาจากร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่นแห่งหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงนั้น ชายหนุ่มที่นั่งเขี่ยถ่านในเตาผิงอยู่ก็รีบหันมามองคนที่นอนอยู่ข้างๆทันที
“ที่นี่คือบ้านของฉันเอง กริมโมลด์เพลซน่ะ” แฮร์รี่ตอบ หันไปเขี่ยถ่านในเตาต่อ
“แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไง เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่บ้านนายได้ พอตเตอร์ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันสู้กับนายอยู่แล้วฉันก็สลบไปไม่ใช่หรอ ทำไมนายไม่ฆ่าฉันซะล่ะ” เดรโกเอ่ยถาม แม้เสียงของเขาจะเบาเพราะยังคงเจ็บแผลที่ท้องอยู่ แต่ในน้ำเสียงนั้นก็เจือความพยาบาทไว้ไม่น้อยเลย
“นายพักให้แผลหายก่อนเถอะ แล้วค่อยสู้กันอีกที ฉันไม่ชอบเหยียบซ้ำคนล้ม” แฮร์รี่ว่าก่อนเดินออกจากห้องไป ทิ้งเดรโกที่คับแค้นไว้กับกองไฟที่ปะทุเผาไหม้...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
นาฬิกาตีสิบสองที เงาดำร่างหนึ่งย่องออกมาจากห้องนอนของตัวเองก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่มีใครอีกคนนอนอยู่ เขาเปิดประตูอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวจะปลุกให้คนในห้องตื่นขึ้นมา แฮร์รี่ย่องเข้าไปที่โซฟา ก่อนจะพบว่าเดรโกนั้นนอนหลับไปแล้ว เขาค่อยๆดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเดรโกให้อย่างแผ่วเบา เขามองใบหน้าหวานนั้นด้วยสายตาเป็นห่วง...และรักจนสุดหัวใจ แฮร์รี่ปัดผมที่ปรกใบหน้าของเดรโกออกก่อนจะย่องกลับไปที่ห้องตัวเอง...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
เดรโกตื่นขึ้นด้วยอาการปวดหัวมึนตึ้บ ที่เป็นอาการที่เพิ่มขึ้นมาจากเมื่อวานที่แค่ปวดแผลที่ท้องแปลบๆ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนใครไปจุดไฟเผาที่ปลายเส้นประสาทในสมอง สมองมันถึงร้อนและไหม้ไปหมดอย่างนี้ หัวของเขาก็หนักๆเหมือนใครเอาก้อนหินไปใส่ไว้ เดรโกเอามือกุมศีรษะตัวเองไว้ด้วยกลัวว่าต้นคอจะรับน้ำหนักหัวที่จู่ๆก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุไม่ไหว และหักไปเสียก่อน
“นายเป็นไร ปวดหัวหรอ เอ้า กินข้าวต้มแล้วกินยาหน่อยนะ” แฮร์รี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาวางถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างโซฟา แต่เดรโกก็ไม่มีทีท่าที่จะแตะมันเลยแม้แต่น้อย
“ฉันไม่ได้ใส่ยาพิษไว้หรอก ดูสิ” แฮร์รี่ตักข้าวต้มในชามเข้าปากตัวเอง “กินอะไรหน่อยเถอะ ถึงฉันจะทำอาหารไม่อร่อยก็จริงแต่ก็ไม่อุบาทว์ถึงขั้นนายจะกินไม่ลงหรอกนะ” ชายหนุ่มคะยั้นคะยอ พร้อมกับยื่นข้าวต้มไปจ่อปากของอีกฝ่าย กลิ่นหอมๆของข้าวต้มที่แตะจมูกทำเอาเดรโกคลื่นไส้ เขาปัดชามข้าวต้มทิ้ง ก่อนจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าและร้องไห้ออกมาอย่างคนที่ไม่สามารถอดกลั้นอะไรไว้ได้อีกต่อไป...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
“เป็นอะไรไป หือ เดรโก ข้าวต้มฝีมือฉันมันห่วยแตกมากรึไง” แฮร์รี่พูดอย่างขำๆ เขากอดคนตัวเล็กไว้แน่น ในขณะที่คนตัวเล็กก็จิกหลังของเขาจนเป็นรอย แฮร์รี่รู้สึกถึงรอยน้ำตาที่ซึมผ่านเสื้อเชิ้ต แฮร์รี่ได้แต่กระซิบปลอบเดรโกเบาๆ พร้อมกับโยกตัวไปมา เขาไม่รู้ว่าเดรโกร้องไห้เรื่องอะไร เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเดรโกถึงร้องไห้ แต่ที่เขารู้ คือเดรโกบอบบาง บอบบางเหลือเกิน โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนี้ ตัวบางๆนั่น ถ้าเพียงแต่เขาจะรัดแน่นขึ้นอีกนิด เดรโกก็คงกระดูกแตกตายคาอ้อมกอดเขานั่นเอง...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
หลังจากนั้นดูเหมือนเดรโกจะพอใจที่จะอยู่เงียบๆ และจะเอ่ยปากพูดต่อเมื่อจำเป็นเท่านั้น เดรโกหมกตัวอยู่ในห้องสมุด อ่านหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่า ไม่แม้แต่จะสนใจคนที่คอยเอาข้าวเอาน้ำมาส่ง แฮร์รี่จึงทำได้แค่นั่งเฝ้าเดรโกอยู่เงียบๆเท่านั้น เดรโกเองก็ดูเหมือนจะไม่แคร์ที่แฮร์รี่จะนั่งจ้องเขาอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มร่างบางเหมือนจะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง บางครั้งก็พึมพำอะไรออกมาเบาๆ บางครั้งก็ปาหนังสือในมือทิ้งก่อนจะหยิบเล่มใหม่มาอ่าน...
“นี่ เดรโก ออกไปข้างนอกบ้างเถอะ อยู่แต่ในบ้านยังงี้ตัวก็ยิ่งซีดใหญ่น่ะสิ ไปไป” แฮร์รี่เอ่ยขึ้นในวันหนึ่ง เขาจับข้อมือเดรโกแล้วลากออกไปที่สวนหลังบ้าน แฮร์รี่ไม่แปลกใจเลยที่ข้อมือของเดรโกนั้นมีกระดูกแหลมๆทิ่มออกมา ก็ผอมบางออกขนาดนั้น...
“นี่ ดอกไม้ที่ฉันปลูกเอง สวยมั้ย พอเป็นมือปราบมารทำงานแล้วไม่ค่อยมีเวลา ถ้าจะปลูกแปลงใหญ่เดี๋ยวจะเฉาตายซะก่อน เลยปลูกแค่ต้นเดียว นี่ๆ น่ารักมั้ย” แฮร์รี่หยิบกระถางดอกไม้ออกมาให้เดรโกดู ปากก็พูดไปเรื่อยถึงจะรู้ว่าเดรโกคงไม่ตอบอะไรเลยก็เหอะ...
ดอกไม้ในกระถางมีลำต้นสีเขียวอวบดูชุ่มช่ำ เกสรที่อยู่ตรงกลางเป็นสีเหลืองสด กลีบดอกไม้ที่อยู่รอบๆเป็นสีชมพูใสๆ แม้แต่ใบไม้ก็เป็นสีเขียวเข้มไม่มีรอยหนอนเจาะแม้แต่นิด แสดงให้เห็นถึงความดูแลเอาใจใส่ของเจ้าของที่มีต่อต้นไม้ต้นนี้นัก...
แต่เดรโกกลับไม่แยแส ปัดกระถางดินเผาสีน้ำตาลออกจากมือแฮร์รี่ กระถางกระทบพื้นแล้วก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เจ้าดอกไม้นอนแผ่อยู่กลางกลุ่มดิน รากขาวๆโผล่ออกมาโชว์ตัว เดรโกมองดอกไม้ที่พื้นแล้วกระทืบเท้าลงไปบนต้นไม้หวังให้มันตายไม่เหลือซาก แฮร์รี่ยืนมองดูท่าทีนั้นเงียบ เดรโกกระทืบดอกไม้จนเท้าเจ็บ แต่แฮร์รี่ก็ยังไม่มีอาการอะไรทั้งนั้น นอกจากหน้ากากเรียบเฉยเย็นชา เดรโกจึงกระชากดอกไม้ที่พื้นมาฉีกเป็นส่วนๆ ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น ร้องไห้โฮออกมา เดรโกเอามือกำดินแล้วปาไปยังแฮร์รี่ที่ยืนนิ่ง ชายหนุ่มร่างบางร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่โตราวกับเขื่อนแตก เดรโกหยิบเศษกระถางที่แตกมากำแน่น รอยคมๆของกระถางบาดมือเดรโกจนเลือดสีแดงสดไหลออกมา ตัดกับผิวสีขาวซีด แฮร์รี่ที่ยืนนิ่งอยู่นานเมื่อเห็นเลือดของคนตัวเล็กก็อดห่วงไม่ได้ เขาคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะกอดเดรโกไว้อีกครั้ง...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
แฮร์รี่ทำแผลให้เดรโกเสร็จแล้ว แล้วเดรโกก็หลับไปแล้ว ชายหนุ่มผมดำมองคนผมบลอนด์เงียบๆ...
เดรโกเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนกับคนเก็บกด ระเบิดอารมณ์ออกมาได้ทุกเมื่อ...
ตอนที่ทำกระถางดอกไม้แตก หรือตอนที่ปาหนังสือ ปัดชามข้าวต้ม คงหวังจะเรียกร้องความสนใจ เหมือนเวลาเด็กอยากได้ของเล่น...
แต่แฮร์รี่คิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น...
เดรโก...นายเจ็บปวดอะไรมา...นายบอกฉันได้มั้ย...
อยากรักษานายให้หาย...หายจากอาการที่น่าทรมานอย่างนี้เสียที...
แฮร์รี่ก้มลงประทับริมฝีปากกับหน้าผากของเดรโกอย่างอบอุ่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
เดรโกลืมตาตื่นขึ้นมา มองผ้าพันแผลสีขาวที่มือของตัวเอง ก่อนจะแตะแผลที่ท้องเบาๆ...
แผลที่ท้องหายแล้ว...ได้เวลาทำตามสัญญาของนายซะที...พอตเตอร์...
“นายพักให้แผลหายก่อนเถอะ แล้วค่อยสู้กันอีกที”
...ได้เวลาแล้ว...
เดรโกยืนประจันหน้ากับแฮร์รี่ มือข้างที่ปกติชี้ไม้กายสิทธิตรงมาที่หัวใจของคนตรงหน้า ไม่มีอาการมือสั่นอย่างตอนที่ทำกับดัมเบิลดอร์อีกต่อไป ...คงจะชินกับการฆ่าคนแล้วมั้ง...
“อะไรกัน เดรโก” แฮร์รี่เอ่ยถามเสียงสั่น ในมือยังคงมีถาดใส่แก้วไมโลกับขนมปังปิ้งที่กะจะเอาไปให้เดรโกอยู่พอดี
“จำที่นาย
“อะวาดา เคดาฟ-รา” ลำแสงสีเขียวพุ่งเข้าปะทะกับตัวแฮร์รี่ ก่อนที่ร่างนั้นจะล้มลงกับพื้น ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
เดรโกเดินเข้าไปใกล้ร่างที่หมดลมหายใจนั่นแล้ว เขาหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมากิน ก่อนจะซดไมโลตามไปอย่างสบายใจ แต่แล้วเดรโกก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ในถาดนั้นด้วย เดรโกหยิบหนังสือเล่มเล็กๆบางๆสีขาวสะอาดขึ้นมาดู
“ความรักมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น หนังสือบ้าอะไรเนี่ย” เดรโกคงจะปาหนังสือเล่มนั้นทิ้งไปแล้ว ถ้าสายตาไม่ไปสะดุดกับที่คั่นหนังสือที่เขียนไว้ว่า “อ่านหน้านี้” เข้าซะก่อน
ในหน้านั้นมีรูปการ์ตูนผู้หญิงกำลังเก็บจานเข้าตู้อยู่ ข้อความที่ปรากฎในหน้านั้นเขียนไว้ว่า...
“คนบางคนเอาใจเขามาใส่ใจเราอยู่เสมอ
เพราะรู้ว่าความรักนั้นบอบบาง
แต่คนบางคนอยากให้คนอื่นมาเห็นใจตัวเองเสมอ
เพราะมองว่าตัวเองนั้นแสนจะบอบบาง”
เดรโกอ่านข้อความนั้น ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ เดรโกร้องไห้ให้กับความรัก...
โอ้...ความรักอันแสนบอบบาง...
จบ.
ความคิดเห็น