คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Suppressed Emotion # 3
Scene 3
เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนจะเป็นคนแรกที่เอะใจถึงความผิดปรกติของแฮร์รี่ และทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเธอโทสะของพรีเฟ็คสาวก็ปะทุ เธอหันไปชูนิ้วใส่มัลฟอยอย่างหยาบคาย (มัลฟอยนั่งกอดอกมองเธออย่างไม่แยแสใด ๆ) ก่อนจะลากรอนที่ยังอยู่ในอาการอึ้งค้างออกไปตามแฮร์รี่ แต่เพียงแค่โค้งทางเดินที่สองพวกเขาก็คลาดกับแฮร์รี่เสียแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงช่วงค่ำทั้งคู่ไม่เห็นแม้แต่เงาแฮร์รี่อีกเลย
“แฮร์รี่คงไม่ได้หนีออกไปจากโรงเรียนแล้วใช่ไหม” รอนพูดขึ้นเมื่อทั้งคู่กำลังเดินกลับหอหลังจากเพิ่งไปตามหาแฮร์รี่ที่กระท่อมของแฮกริดมา
“ไร้สาระน่า แฮร์รี่ไม่อ่อนแอถึงขนาดนั้นเพราะเรื่องแค่นี้หรอก เขาคงหลบไปสงบใจอยู่ที่ไหนสักแห่งมากกว่า เพียงแต่ตอนนี้ฉันนึกไม่ออกแล้วว่ามีที่ไหนอีกที่เขาน่าจะไป”
รอนเงียบไป หันไปมองดาวที่ส่องแสงริบหรี่อยู่บนท้องฟ้าสีเข้ม ถอนหายใจอย่างเลื่อนลอย “แฮร์รี่ชอบหมอนั่นเหรอ... ฉัน...ไม่รู้มาก่อนเลย” รอนเปรยเสียงหมอง
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจบ้าง แต่ด้วยอารมณ์อดรนทนไม่ไหว “รอน ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะให้ความสำคัญกับการกระทำที่ต่ำทรามของมัลฟอยมากกว่าเรื่องที่ว่าจริง ๆ แล้วแฮร์รี่แอบชอบใครอยู่”
“ฉันรู้ ฉันแค่...นึกไม่ถึง”
“ทำไม? นายคิดว่าคนอย่างแฮร์รี่ไม่มีสิทธิ์จะชอบใครเลยหรือไง?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่... มัลฟอยไม่เห็นมีอะไรดีสักอย่าง นิสัยก็แย่ ไม่คู่ควรเลย แล้วทำไมกับคนพรรค์นั้นแฮร์รี่ถึง...”
เฮอร์ไมโอนี่ชักหัวเสีย “นี่นายเลิกทำท่าไร้วิญญาณอย่างนั้นซะทีได้ไหม น่าสมเพชชะมัด! แค่รู้ว่าแฮร์รี่ชอบหมอนั่นก็จิตตกซะขนาดนี้ ฉันละผิดหวังในตัวนายจริง ๆ ถึงฉันจะยอมรับนายมากกว่าไอ้คนไร้จิตสำนึกอย่างมัลฟอย แต่ถ้านายยังมัวแต่หมดอาลัยตายอยาก ก็อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมยกแฮร์รี่ให้ง่าย ๆ ฉันเองก็ชอบเขาไม่น้อยไปกว่านาย
คำพูดสุดท้ายของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้รอนหลุดออกมาจากโลกที่เขาตกลงไปอยู่ตั้งแต่เช้าทันที “เธอ... เฮ้ย!”
“เออ ฉันชอบแฮร์รี่ ชอบมาตั้งแต่ปีสองแล้ว ไม่สนด้วยว่าเขาเป็นเกย์รึเปล่า เรื่องที่นายชอบแฮร์รี่ก็รู้มานานแล้วเหมือนกัน แล้วก็นะ นายจะเลิกทำตาโตได้รึยัง”
รอนกลับทำตาโตกว่าเดิม “อะไรกัน เธอรู้งั้นเรอะ? แถมยิ่งไปกว่านั้นเธอเองก็... ให้ตายสิเฮอร์ไมโอนี่!”
“ทำไม? ฉันชอบแฮร์รี่แล้วมันประหลาดนักหรือไง?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันแค่ไม่คิดว่าแม้แต่เธอก็จะ... โอ๊ย เมอร์ลิน! เธอรู้รึเปล่าว่าตอนนี้มีคนชอบแฮร์รี่กี่คนแล้ว”
เฮอร์ไมโอนี่หันมาจ้องรอน “คิดว่าฉันไม่รู้เรอะ? ฉันรู้มากกว่านายเยอะจะบอกให้ ฉันรู้ว่ารูมเมทนายทุกคนชอบแฮร์รี่ แถมคนที่ไวไฟแอบขโมยจูบแฮร์รี่ตอนหลับตัดหน้าคนอื่นไปแล้วยังเป็นคนที่คิดไม่ถึงอย่างเนวิลล์”
“ว่าไงนะ! เนวิลล์...”
“ลาเวนเดอร์กับฝาแฝดพาติลก็ชอบแฮร์รี่ แอนโทนี่ โกลด์สตีนบ้านเรเวนคลอก็ชอบแฮร์รี่ แล้วก็เออร์นี่กับแฮนนาห์สองคนนั่นด้วย ทะเลาะกันเรื่องแฮร์รี่ประจำ เจ้าครีฟวีย์ชอบแฮร์รี่ตั้งแต่ยังไม่เข้าโรงเรียน ตอนนี้ก็ยังแอบถ่ายรูปแฮร์รี่ขายอยู่เลย จอร์จพี่ชายนายก็ชอบแฮร์รี่”
“หา! ไม่เห็นรู้เลย”
“โอลิเวอร์ก็ชอบแฮร์รี่ อลิเซียกับแคตี้ก็ชอบแฮร์รี่ ไอ้มาร์คัส ฟลินต์นั่นก็ด้วย มีครั้งนึงฉันเห็นมันฉวยโอกาสจับก้นแฮร์รี่ตอนแข่ง จอร์จเลยหวดบลัดเจอร์กระแทกหลังมันซะกระเด็นเกือบโหม่งพื้น ตอนนั้นเฮกันทั้งสนาม สะใจชะมัด เซดริกก็ชอบแฮร์รี่ เขาจีบโช แชงเพราะแฮร์รี่ดูเหมือนจะสนใจหล่อนน่ะ รู้มะ”
“เฮ้ย! เซดริก...จริงง่ะ!”
“แล้วยังมีจัสติน, ซูซาน โบนส์, แทรี่ บู๊ต, วอริงตันกับมอนทาคิว แล้วก็แดฟนี่ กรีนกราส, โรเจอร์ ดาวีส์, เด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟฟ์ที่ชื่อโอเว่น โคลด์เวลกับเควิน วิตบี้ และเอลิเนอร์ แบรนสโตน พวกนี้ลูกค้าประจำของครีฟวีย์ ” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มยกนิ้วขึ้นมานับอย่างจริงจัง “เจ้าแซคคาไรอัส สมิธ เห็นอย่างนั้นแต่หมอนั้นก็แอบชอบแฮร์รี่อยู่ บ้านฮัฟเฟิลพัฟฟ์นี่แฟนคลับแฮร์รี่เยอะสุดเลย ถ้าจำไม่ผิดนะ ยวน แอเบอร์ครอมบี้เจ้าเด็กตัวกระเปี้ยกบ้านเรากับไนเจลด้วย มองแฮร์รี่ทีไรตาเยิ้มทุกที กระเป๋ารถเมล์อัศวินคนที่ชื่อสแตนหรืออะไรสักอย่าง พอรู้ว่าฉันเป็นเพื่อนแฮร์รี่ก็ถามนู่นนี่ไม่หยุดตลอดทางเลย บาร์ตี้ เคราช์ จูเนียร์ก็สนใจแฮร์รี่ไม่น้อยทีเดียว ยัยแก่โชตะค่อนริต้า สกีตเตอร์อีกตัว แล้วก็วิกเตอร์ ไม่นานนี้ฉันจับได้ว่าเขาเข้ามาหาฉันเพราะหมายตาแฮร์รี่ เลยเลิกติดต่อไปแล้ว น่าโมโหชะมัด!”
รอนอ้าปากค้าง เหนือกว่าอึ้งที่คนมากมายเหล่านี้มาชอบแฮร์รี่ พอตเตอร์ คืออึ้งว่าแม่สาวคนนี้ไปรู้มาได้ยังไง...?
“เฮลลิบอร์ แมลโลสวีท”
รอนสะดุ้งตกใจ นึกว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเริ่มร่ายรายชื่อแฟนคลับแฮร์รี่ต่อ แต่พอสังเกตมองก็พบว่าพวกเขามาถึงหน้าหอแล้ว และเด็กสาวกำลังบอกรหัสผ่านอยู่ต่างหาก...เกือบทำเขาประสาทหลอนเสียแล้วสิ
“รอน! เฮอร์ไมโอนี่!” เนวิลล์ร้องทักเสียงดังเมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามา “พวกนายหายไปไหนมา แฮร์รี่กลับมาแล้วนะ”
“จริงเหรอ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องและรอนทำตาโต “กลับมานานรึยัง? อยู่ไหนล่ะ?”
“ตอนนี้อยู่บนห้อง” เชมัส ฟินนิกันบอก สีหน้ากระอักกระอ่วน “ที่จริงฉันกับดีนเจอเขาระหว่างทางกลับหอน่ะ”
“งั้นฉันกับรอนจะขึ้นไปดูเขา...”
“เดี๋ยว” ดีนรีบรั้งเฮอร์ไมโอนี่ไว้ก่อน “ฉันว่าปล่อยเขาอยู่คนเดียวก่อนดีกว่านะ ดูเขา...เอ่อ เหมือนไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”
“ไม่สบาย? งั้นยิ่งต้องไปดูสิ”
“ก็ใช่ แต่ฉันว่าเขาน่าจะอยากอยู่คนเดียวมากกว่า...”
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตามองอย่างสงสัย “มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ?”
“ไม่... ไม่มีอะไรหรอก แค่แฮร์รี่เขาบอกว่าอยากพักผ่อนน่ะ” เชมัสแก้ตัว...สัญญากับแฮร์รี่ไว้แล้วซะด้วยว่าจะไม่บอกใคร ขืนหลุดปากออกไปว่าเขาเจอแฮร์รี่ยังไง มีหวังโดนโกรธตายเลย! ก็สภาพน่าอายออกอย่างนั้น...ว่าแต่ว่า แฮร์รี่เนี่ยนับวันยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ แถมใต้ร่มผ้าก็ขาวเนียนขนาดนั้น...
เชมัสไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองหน้าแดง แถมยังทำให้ดีนที่รู้ทันความคิดเขาหน้าแดงตามไปด้วยอีกคน...
“งั้นเหรอ...” เด็กสาวเหล่มองเพื่อนข้างกายที่ตีสีหน้าประหลาดใจไม่แพ้กัน “แต่ฉันว่าขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า” แล้วรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งรี่ขึ้นบันไดหอชายไปก่อนที่เชมัสกับดีนจะรั้งไว้ทัน
พวกเขาเคาะประตูห้องพร้อมกัน
“แฮร์รี่ ฉันเองรอน ขอเข้าไปนะ” เด็กชายกล่าวก่อนจะแง้มประตูเปิด
แสงจากช่องประตู่ส่องเป็นลำเข้าไปภายในห้องเงียบสงัด แฮร์รี่ พอตเตอร์นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“แฮร์รี่ไม่สบายเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปหาแฮร์รี่ “เป็นอะไรมากรึเปล่า?”
ร่างบางส่ายหัว พลิกตัวซุกหน้าหลบเข้าไปในผ้าห่ม เด็กชายไม่รู้หรอกว่ากิริยานั้นของเขามันดูน่ารักมากในสายตาเพื่อนทั้งสอง
“นายหายไปทั้งวัน เราเป็นห่วงมากนะ” เด็กสาวกล่าวแล้วเงียบไป เหลือบตามองเพื่อนข้างกาย
“เอ่อ...นายอย่าไปคิดมากเลยนะแฮร์รี่” รอนเอ่ยขึ้น “เรารู้เรื่องสัจจะเซรุ่มนั่นแล้วล่ะ มันไม่ใช่ความผิดนายหรอก แล้วอีกอย่าง...” รอนเหมือนรวบรวมความกล้าที่จะพูดประโยคต่อไป “การแอบชอบใครสักคนก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายสักหน่อย เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือที่คนเราจะปิดบังความรู้สึกลึกซึ้งที่สุดของเราเอาไว้”
แฮร์รี่ค่อย ๆ โผล่หน้าออกมามองรอน กะพริบตาสองสามที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอย่างนั้นเพื่ออะไร “เอ่อ...ขอบใจมาก” เขาบอก “ฉันไม่เป็นไร แค่อยากนอนน่ะ” เด็กชายไม่เข้าใจว่าทำไมรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ถึงหน้าแดงขนาดนั้น
“งั้นเราไม่รบกวนและ ถ้ารู้สึกไม่สบายหรือต้องการอะไรก็เรียกได้นะ”
แฮร์รี่พยักหน้าให้เฮอร์ไมโอนี่หนึ่งครั้ง แล้วเธอกับรอนก็ออกจากห้องลงไปข้างล่าง
สุดท้าย เชมัสกับดีนก็โดนเค้นคอเอาจนได้...
OoOoOoOoO
และนี่ก็คือเรื่องราวก่อนหน้านี้...
หลังจากที่แฮร์รี่วิ่งหนีออกมาจากห้องโถงใหญ่ เขาใช้เวลาทั้งวันนั้นขังตัวเองอยู่ในห้องต้องประสงค์ ล็อคประตูจากด้านใน ไม่ได้กินอะไรและไม่ออกไปข้างนอกเลยจนกระทั่งเย็น
แฮร์รี่ร้องไห้ด้วยความโมโห และอาย และเสียใจ เขาโกรธเดรโก มัลฟอย โกรธทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ โกรธทุก ๆ คนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง...โกรธตัวเอง แฮร์รี่ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคนมากขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยพบตัวเองจนตรอกมากขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกน่าสมเพชอย่างร้ายกาจที่แฮร์รี่อธิบายไม่ถูกเลยว่าอัดแน่นอยู่ในตัวเขามากมายแค่ไหน เพียงเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น เดรโก มัลฟอยทำลายเขาอย่างไม่เหลือชิ้นดี...
แฮร์รี่ พอตเตอร์จอมเสแสร้ง...เด็กชายผู้แสดงตัวอย่างโจ่งแจ้งเสมอมาว่าเป็นศัตรูของเดรโก มัลฟอย...แต่แท้จริงแล้วแอบหลงรักเขาข้างเดียวมาตลอด...
แฮร์รี่ซุกใบหน้าลงกับหมอนอิงใบใหญ่ ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา เด็กชายไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ เขาไม่นึกอยากกลับลงไปในปราสาท ไม่อยากเจอสายตาใครต่อใคร ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น แฮร์รี่เกลียดที่ผู้คนพากันจ้องมองเขา เหมือนจะคอยตอกย้ำทุกความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เกลียดที่เรื่องราวของเขามักเป็นที่สนใจมากกว่าคนอื่นเสมอ...
เด็กหนุ่มใช้เวลานั่งใคร่ครวญอยู่ตลอดวัน เขาสงบใจได้และตัดสินใจกลับออกไปในที่สุด ไม่มีประโยชน์ที่จะหนีความจริงอีกต่อไป และแฮร์รี่ก็กล้าพอที่จะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น...แม้ว่าต้องแลกมาด้วยความขมขื่นก็ตาม
แฮร์รี่เดินอย่างเชื่องช้าลงบันไดมา ประมวลจากสายตาของเด็กนักเรียนเล็ก ๆ ที่เดินผ่านไป สภาพของเขาตอนนี้คงดูไม่ดีสักเท่าไหร่ คงจะดีกว่าถ้าเขาจะแวะล้างหน้าสักหน่อยก่อนกลับหอ แฮร์รี่ไม่ปรารถนาจะโชว์ความอ่อนแอของตัวเองมากกว่านี้อีกแล้ว...
ห้องน้ำชั้นเจ็ดสะอาดผิดหูผิดตามากหากเทียบกับห้องน้ำชั้นล่าง ก๊อกน้ำส่วนใหญ่ก็ยังใช้การได้ดี มีเพียงกระจกเท่านั้นที่หลอกลวง...เหมือนกับกระจกทุก ๆ บาน...มันไม่เคยฉายภาพตัวตนที่แท้จริงของแฮร์รี่เลย
“ส่องกระจกหลงตัวเองอยู่หรือไงพอตเตอร์?”
แฮร์รี่หันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่เคยตกใจที่เห็นเดรโก มัลฟอยมากขนาดนี้มาก่อน...ทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลาอย่างนี้? แฮร์รี่นึกสถานการณ์ที่ย่ำแย่กว่านี้ไม่ออกเลยจริง ๆ!
“พอตเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ แค่โดนฉันหักอกเอาหน่อยก็หนีหายไปทั้งวันแบบเนี้ย ไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยเรอะ?”
“มาทำไม ต้องการอะไรอีก แค่นี้ยังไม่สะใจอีกเรอะ?” แฮร์รี่จ้องหน้ามัลฟอยอย่างดุดัน เก็บกดอารมณ์และความอ่อนแอเอาไว้ในกำปั้นทั้งสองข้างอย่างแน่นหนา
“ฉันมาเข้าห้องน้ำ ไม่ได้ตามนายมา อย่าสำคัญตัวเองผิดพอตเตอร์” มัลฟอยยิ้มเยาะ
“งั้นหรือ มีความจำเป็นต้องขึ้นมาเข้าถึงชั้นเจ็ดนี่?”
“ความพอใจส่วนตัว”
แฮร์รี่จ้องมัลฟอยไม่วางตา หมอนี่ต้องวางแผนอะไรอีกแน่ ถึงปากจะปฏิเสธแต่แววตาคู่นั้นสะท้อนความรื่นรมย์ของอะไรบางอย่างที่น่าหวาดระแวง อยู่อย่างนี้ต่อไปหมอนี่ต้องหาเรื่องอะไรเขาอีกแน่ แฮร์รี่ขยับตัวเลี่ยงไปทางอื่น พยายามทำเป็นไม่สนใจให้ดูปรกติที่สุดและก้าวตรงไปทางประตู ดูเหมือนจะรอดพ้นแล้ว แต่มัลฟอยคว้าต้นแขนแฮร์รี่ไว้อย่างแรงและเร็ว
เด็กหนุ่มสะบัดหลุดทันที หัวใจเต็นรัว “นายจะทำอะไร! จะหาเรื่องฉันไปถึงไหน! รังเกียจฉันจนไม่อยากแตะต้องไม่อยากมองไม่ใช่หรือไง งั้นก็เลิกยุ่งกับฉันสิ!”
มัลฟอยเลิกคิ้ว “อะไร? ฉันเคยไปหาเรื่องนายตั้งแต่เมื่อไหร่?”
แฮร์รี่หน้าแดงด้วยความโกรธ ไม่รู้เลยว่าโกรธมากแค่ไหน “นายมันเลว! นายมันทุเรศ มัลฟอย! ชั่วช้าต่ำทรามที่สุด! นายมันไม่ใช่คน!!”
มัลฟอยกระชากคอเสื้อแฮร์รี่และเหวี่ยงแรงมากจนทำให้เด็กชายทรุดลงกับพื้น
“ปล่อย! ฉันเจ็บนะ! อ๋อ ไม่เข้าใจล่ะสิ ลืมไปว่านายมันไม่มีความรู้สึก ไม่มีหัวใจ!! โอ๊ย...!”
มัลฟอยกระแทกหลังแฮร์รี่ลงกับพื้น สีหน้าน่ากลัวและดูเอาจริง “คนเลวไร้หัวใจอย่างฉันไม่ใช่หรือไงที่นาย
แฮร์รี่กัดริมฝีปาก “ปล่อยฉัน! ปล่อย!”
“นึกว่าฉันอยากจับนายนักรึไง!”
“งั้นก็ปล่อยเซ่! ไม่อยากจับก็อย่ามาจับ ไม่เคยขอ!”
“อ๋องั้นเหรอ?” มัลฟอยบีบข้อมือแฮร์รี่แน่นจนเป็นรอยแดง “ทำเป็นปากดี ที่จริงอยากให้ฉันจับใจแทบขาดเลยละมั้ง หรือไม่จริง?”
“ไม่...!” แฮร์รี่สะอึก
“นายบอกเองนี่ อยากมีเซ็กซ์กับฉันไม่ใช่หรือไง?” มัลฟอยพูดเน้นคำ แสยะยิ้ม “ตัวสั่นทำไมพอตเตอร์ ขึ้นเรอะ?”
“อย่ามาดูถูกกันนะ!!”
เด็กหนุ่มหัวเราะ “จริงไม่จริง จับดูก็รู้” ไวกว่าคำพูด เขาเลื่อนมือลงไป
แฮร์รี่สะดุ้ง “อย่า! อ๊ะ...! หยุด...อึ๊ก! ปล่อยนะ ปล่อย!!” เด็กหนุ่มดิ้นพล่านจนกระทั่งหลุดจากมัลฟอย เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าแดงก่ำ
เด็กหนุ่มสลิธีรินฉีกยิ้มสะใจ “นายไม่เคยหลอกฉันได้หรอก น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้วนะพอตเตอร์”
“เล่นสกปรก! ให้ฉันลูบนายมั่งไหมล่ะ ไม่ขึ้นให้มันรู้ไป!”
เดรโก มัลฟอยหัวเราะชอบใจ ยันตัวลุกขึ้นยืนเท้าเอว “นั่นเป็นข้ออ้างในการขอจับของฉันงั้นเรอะ?”
“ไม่ใช่!! อะ...ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ! ขี้ขลาด! ไอ้หมาลอบกัด! คิดแต่เรื่องสกปรก ทำแต่เรื่องสกปรก! ไอ้ตัวสกปรกโสโครก!!”
“สตูเปฟาย!”
แฮร์รี่แข็งนิ่งอยู่กับที่ในฉับพลัน ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง เขาเสียท่าซะแล้ว!
“ฉันชักอดรนทนไม่ไหวกับความปากเสียของนายแล้วนะพอตเตอร์” มัลฟอยเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เชยคางแฮร์รี่ขึ้นสบตา “ดูเหมือนบทเรียนเมื่อเช้าจะไม่หนักพอสินะ ท่าทางฉันคงต้องทำอะไรที่แรงกว่านี้อีกสักหน่อย” ร่างสูงประสานสายตากับร่างบางด้วยแววตาส่อเจตนาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะบรรจงปลดกางเกงเด็กหนุ่มออกช้า ๆ
เฮ้ย จะทำอะไรน่ะ! หยุดนะ!
แฮร์รี่กรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา มัลฟอยผลักเขานอนลงแล้วดึงรูดกางเกงเด็กหนุ่มออกมาทั้งตัว
“ถ้าเอาไอ้นี่โยนออกไปนอกหน้าต่างจะเป็นยังไงน้า” มัลฟอยแกว่งกางเกงไปมาเบื้องหน้าแฮร์รี่ “หรือจะถอดชิ้นอื่นโยนออกไปให้หมดเลยดี?”
แฮร์รี่เบิกตากว้าง
อย่านะ!
เด็กหนุ่มสลิธีรินหัวเราะสนุกสนาน “อยากขอความเมตตาไหม? ไหนกลอกตารับรู้ซิ”
แฮร์รี่กลอกตาอย่างบ้าคลั่ง
“กะพริบตาสามทีซิ”
แฮร์รี่กะพริบตารัว
“เฮ้ นายกะพริบเกินสามทีแน่ะ” มัลฟอยส่ายหน้า “อย่างนี้ถือว่าผิดกติกานะ” เขาดึงเนกไทแฮร์รี่ออกมาอีกชิ้น
เด็กชายเริ่มต้นกลอกตาอีกครั้ง นัยน์ตาของเขารื้นน้ำแล้ว
“อะไร ร้องไห้อีกแล้วเรอะ?” มัลฟอยถอนหายใจ “แย่จริง ฉันมันคนขี้สงสารด้วยสิ เอาเป็นว่าเวทนาไม่ถอดหมดละกัน เอาแค่สองชิ้นพอ ขอบคุณในความเมตตาของฉันซะด้วยล่ะ” เด็กหนุ่มปั้นยิ้ม “แหม ๆ ไม่ต้องทำหน้าซาบซึ้งบุญคุณขนาดนั้นก็ได้ ยังไงเราก็ต้องเจอกันอีกนาน” ร่างสูงยักคิ้วหลิ่วตาให้ ก่อนจะหมุนตัวเดินสบายอารมณ์จากไปพร้อมกับสมบัติสองชิ้นที่เจ้าของไม่เต็มใจยกให้เลยแม้แต่น้อย
แฮร์รี่เกร็งตัวขืนคาถาจนเหงื่อออกชุ่มตัว กลอกตามองตามเสื้อคลุมสีดำที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ จนพ้นกรอบประตู ก่นด่าสาปแช่งร่างนั้นด้วยคำหยาบทั้งหมดเท่าที่นึกได้
แต่กว่าคาถาจะหมดฤทธิ์และปล่อยให้แฮร์รี่ต้องเผชิญชะตากรรมคนเดียวต่อไปนั้น ก็หลังจากที่เดรโก มัลฟอยจากไปพักใหญ่ ๆ แล้ว...
ไอ้เลวววววว!!!
OoOoOoOoOoO
ความคิดเห็น