คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Swan Lake 2
Swan Lake 2
เนื่องจากอาณาจักรอันยิ่งใหญ่เกรียงไกรแห่งนี้กินอาณาบริเวณกว้างขวางมาก หัวตลาดกับท้ายตลาดจึงห่างกันไกลราวกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ กว่าเจ้าชายแฮหลีกับหลอนจะเดินทางมาถึง เวลาก็ล่วงเลยมาจนพลบค่ำเสียแล้ว
“หลอน นี่มันก็สุดเขตอาณาจักรเราแล้วนะ ร้านกาแฟที่ว่ามันร้านไหนกัน?” เจ้าชายแฮหลีเหลียวหลังกลับไปถามกับทหารคนสนิท ก่อนจะพบว่า...หลอน วีเซิลได้หลับคาหลังม้าไปแหล่ว “เฮ้ย!” เจ้าชายอุทานอย่างไม่อยากเชื่อ “หลอน! นี่เจ้า...เจ้า...ทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ตื่นเดี๋ยวนี้!” เจ้าชายล้วงหยิบแส้หวดม้ายื่นไปจิ้มเข้าที่สีข้างทหารคนสนิท
หลอนเคี้ยวน้ำลายแจ๊บ ๆ แล้วปีนขึ้นมานั่งบนหลังม้าอย่างสลึมสลือ “ว่าไงเจ้าชาย?”
“หลอน นี่เจ้า...” เจ้าชายยังคงจ้องหลอนตาโต จนหลอนชักรู้สึกไม่ชอบมาพากล “เจ้า...นอนตีลังกาบนหลังม้าแบบนั้นได้ยังไง เท่ห์ซะไม่เมีย! วันหลังสอนข้ามั่งสิ!”
...เป็นงั้นไป...
“เอ่อ...ได้สิ ไว้ข้าจะสอนให้ หลักการง่าย ๆ นะ เจ้าชายต้องใช้ข้อพับขายึดตัวม้าไว้ให้แน่น ถ้าแน่นแล้วนะตัวจะโย้ยังไงรับรองไม่มีตก แต่มีเรื่องต้องระวังอยู่อย่าง คือถ้าเจ้าชายขี้เกียจมาก สันหลังยาวเนี่ย อาจจะทำให้ศีรษะครูดพื้นได้”
“โห ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลย ขนาดเจ้าขี้เกียจจะตัยหองหัวยังไม่ครูดพื้น อย่างข้านี่ครูดไม่ถึงชัวร์ป้าด”
“อ้าว อิเจ้าชายนี่ หลอกด่ากระหม่อมนี่หว่า...”
“นี่พวกนาย ขยับม้าไปไกล ๆ ได้ไหม เกะกะบังหน้าร้าน!” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ตะโกนมาจากเบื้องหลังทำให้ทั้งสองหยุดบทสนทนาแล้วเหลียวไปมอง
ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำสนิท ผมสีดำยาวประบ่า ยืนเท้าสะเอวทำหน้าถมึงทึงมองมา เจ้าชายแฮหลีตาค้าง
“มองอะไร? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไง?”
“ฟังรู้เรื่องสิ ภาษาคนน่ะ” เจ้าชายตอบเสียงใส มองอีกฝ่ายตาลอย...ถึงคิ้วจะถักโครเชต์ (หนักกว่าผูกโบว์) หน้าจะเบี้ยว ๆ ปากจะบูด ๆ แต่หมอนี่ก็น่ารักจิ้มลิ้มใช่ย่อย...เจ้าชายกำลังคิดว่า เอ...ถ้าคู่ครองที่หาไป ไม่ใช่ผู้หญิงจะมีปัญหาอะไรรึเปล่าน้า...
หลอน วีเซิลก็คว้าพัดกระดาษ (ที่ไปเอามาจากไหนไม่รู้) ฟาดใส่หัวเจ้าชายดัง ป้าบ! ก่อนจะพูดว่า “แล้วจะไปตอบเค้าทำไมน่ะ”
“เอ้า ก็เขาถามนิ” เจ้าชายแก้ตัว เอามือลูบหัวป้อย ๆ “ใช่ไหมจ้ะ?” หันไปขยิบตาทำหน้าขี้หลีใส่หนุ่มแปลกหน้า
“อิ๊! นี่แกอย่ามาทำหน้าทุเรศใส่ฉันนะ เห็นแล้วนึกถึงหมอนั่นเลยแฮะ หน้าตาก็คล้าย ๆ กันยังไงอยู่”
“นึกถึงใครเหรอจ้ะ?” เจ้าชายแฮหลีโดดลงจากหลังม้า แล้วกึ่งเดินกึ่งกระโดดสับขาหลอกตรงไปหาชายหนุ่ม “ว่าแต่น้องชื่ออะไรจ้ะ ไหนบอกพี่มาซิ กิ้ว ๆ”
“ใครเป็นน้องแก! หน็อยเจ้าเด็กแก่แดด ดูยังไงก็เด็กกว่าฉันเป็นสิบปี!”
แฮหลีเอานิ้วโป้งปัดจมูก “เด็กหรือแก่ไม่เห็นสำคัญ มันสำคัญที่นี่...”
“อะไร? ที่ใจเรอะ?”
“เปล่า ที่จมูกโด่งได้รูปอันงดงามนี่ต่างหาก”
...มุขอะไรของมัน...
“เออ จมูกแกสวย จะไปไหนก็ไปซะทีไป” เขาปัดมือไล่อย่างเหนื่อยหน่าย...ทำไมชีวิตนี้ถึงเจอแต่คนไม่เต็มเต็งเนี่ย...?
“แหม ไล่กันงี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ อย่างน้อยบอกชื่อมาหน่อย...” เจ้าชายแฮหลียังพูดไม่ทันจบประโยค ก็มีอีกเสียงหนึ่งลอยตามลมมาแต่ไกล
“สนิมจ๋า.า.า.า.า!!”
หนุ่มชุดดำสะดุ้งตกใจ “ซวยล่ะสิ มาแล้ว”
เงาอะไรสักอย่างพุ่งผ่านหน้าแฮหลีไป ว่องไวปานลิงเห็นกล้วย เขาตรงเข้าคว้าแขนสนิมดังหมับ! เจ้าชายแฮหลีหันมองตาม ก่อนจะสังเกตเห็นใบหน้าว่าเขาผู้นั้นก็คือ...?
แฮหลีลืมตากว้าง
...เฮ้ย นั่นมันเตี่ยตูนี่หว่า...!?!
“สนิมจ๋า คิดถึงจังเงย มะได้เจอหน้าตั้งฉองวันแน่ะ รู้มั้ยฉองวันนี้เค้ากินอะไรก็ไม่อร่อยลู้ยยย! คิดถึงสนิมคุงแทบขาดใจแน่ะ นี่...เราไปออกเดทดู๋ดี๋กันเถอะนะ มีผับเปิดใหม่ใกล้ ๆ นี้ด้วยน้า เราไปแด๊นซ์กันให้ก้นขวิดเลยดีมั้ยจ้ะ? นะจ๊ะ? ไปนะนะ”
...ขอถอนคำพูด...อิลุงแก่พูดภาษาแอ๊บแบ๊วนี่มันเป็นใครก๊านนน! ไม่ใช่เด็จพ่อของช้าน! รับมิด๊าย...!!!
“ไม่ไป! ปล่อยนะไอ้กษัตริย์โรคจิต!” สนิมขัดขืน สะบัดแขนดุ้งดิ้ง “นี่ ตอนนี้ฉันมีลูกค้าอยู่นะ เห็นมั้ย ปล่อยเดี๋ยวนี้ไอ้กษัตริย์โรคจิต!” พูดพลางส่งสายตาเลเซอร์ใส่แฮหลีและหลอน
...ถ้ายังรักชีวิตอยู่ พวกแกจงมาเป็นลูกค้าฉันบัดเดี๋ยวนี้...
กษัตริย์จิ้มหันมาเห็นแฮหลีแล้วอุทานอย่างประหลาดใจ “โอ๊ะโยะโหย!”
...แกเป็นอาราเล่หรือไงฮะ... =__=
“แฮหลีลูกเลิฟของปะป๊า! มาทำอะไรที่นี่ล่ะ? รึว่า...จะมาจีบสนิมคุง? ไม่ได้นะ! ของปะป๊านะ!” พูดพลางกอดหัวสนิมคุงดังหมับ!
...เอาเถอะจ้ะ เห็นอย่างนี้ก็คงไม่แย่งแล้วล่ะจ้ะ...
สนิมดีดดิ้งงุ้งงิ้ง “เอามือออกไปไอ้กษัตริย์โรคจิต!” ผลักตัวเองออกจากอ้อมกอดของกษัตริย์โรคจิต...เอ๊ย! กษัตริย์จิ้ม (เห็นมั้ย พูดบ่อยเลยติดเลย) “ฉันจะไปชงกาแฟให้ลูกค้าแล้ว! พวกแกจะกินอะไร!”
“เอ่อ...ขอชาละกัน มีมั้ย?” แฮหลีถาม
“ไม่มี! ที่นี่ร้านขายกาแฟนะ อ่านป้ายไม่ออกไง จะมาสั่งชาเดี๋ยวปั๊ดตบไส้ลาก”
“จ้ะ กะ...กาแฟก็ได้จ้ะ”
...ดุจังง่ะ...
“แล้วแกล่ะ เอาไร?” หันไปหาเรื่อง...เอ๊ย! ถามออร์เดอร์จากหลอนที่ยืนเงียบอยู่นานเนื่อง
“มีไรมั่งอ่ะ?” หลอนตอบพลางแคะขี้มูกออกมาปั่นเล่น
...ส่วนคนนี้ก็โสโครกจังง่ะ...
“เอ๊ะ อินี่! ร้านกาแฟก็มีกาแฟสิ จะให้ขายพิซซ่าไง!”
“เออ งั้นเอาพิซซ่า”
กษัตริย์จิ้มรีบจับตัวสนิมที่ตั้งท่าจะเข้าไปบีบคอว่าที่ลูกค้าเอาไว้ ขณะที่เจ้าชายแฮหลีหันมองหน้าหลอนพลางคิดว่า...จับไอ้สองคนนี้มาอยู่ด้วยกันแล้วท่าจะสนุกดีแฮะ...
“อย่าอารมณ์เสียสิจ้ะ เดี๋ยวหน้าสวย ๆ ก็เหี่ยวหมดหรอก เราไปแด๊นซ์กันดีกว่านะ จะได้อารมณ์ดีขึ้นไง”
“อารมณ์ดีกะผีสิ! ไอ้ผับเพิ่งเปิดที่ว่านั่นน่ะ แย่งลูกค้าฉันไปหมด ฉันไม่เอาระเบิดไปบึ้มก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังจะมาชวนไปอีก”
“แหม ยังไงกาแฟร้านนี้ก็รสชาติบรมห่วย ไม่ค่อยมีคนเข้าอยู่แล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย”
...อ้าว อิกษัตริย์นี่ปากเสีย แล้วจะจีบติดไหมล่ะนั่น...
“นี่แกจะหาเรื่องฉันใช่มั้ย?” สนิมเท้าเอวตั้งท่าเอาเรื่อง
“เปล่าจ้ะเปล่า แหะ ๆ” กษัตริย์จิ้มหัวเราะเจื่อน ๆ “ว่าแต่สนิมคุงไม่อยากไปจริงเหรอ สนุกนะ”
“ไม่!” ยื่นคำขาด พร้อมกอดอกและหันหลังหนี
“งึม...ถ้าสนิมคุงว่างั้น เค้าไปคนเดียวก็ได้...” เสียงหงอย ขยับเท้าถอยห่าง
สนิมแอบเหล่ตามอง
...ทำไมวันนี้มันว่าง่ายจังวะ? ปกติตื้อติดหนับยังกะฝีติดตูด...
โดยไม่ทันระวัง สนิมก็โดนกษัตริย์จอมเจ้าเล่ห์รวบตัวอุ้มลอยขึ้นจากพื้น “จับได้แล้ว เย้! ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล เราไปสนุกสุดเหวี่ยงกันเถอะนะจ้ะ ดาร์ลิง” ขยิบตาให้ชายหนุ่มในอ้อมแขน ก่อนจะพาวิ่งลิ่วจากไปพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนลอยตามลม
“ไม่อ๊า.า.า.า.าว!!”
ลมพัดใบไม้ปลิวหนึ่งใบ เจ้าชายแฮหลีหันไปมองหน้าทหารคนสนิท
“หลอน”
“ว่าไง”
“ข้าโดนขโมยซีนง่ะ”
...เพิ่งจะรู้สึกตัวเรอะ!...
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ยืนอยู่ตรงนี้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เจ้าชายแฮหลีกับหลอนจึงตัดสินใจไปต่อยังผับเปิดใหม่ที่ว่านั่นซะเลย
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
..................
.............
......
...
โปรดติดตูด เอ๊ย! ติดตามตอนต่อไป - ทึ่ง ดึ้ง!
(มันยังไม่จบง่าย ๆ ค่ะ พี่น้อง ^ ^"...ichi2 กำลังอยู่ในโหมดหลุดโลก กู่ไม่กลับแล้ว~~)
ความคิดเห็น