คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::Chapter 2::
02
[REWRITE]
MY BROMANCE
ยามนิทราที่เงียบสงัดร่างเล็กที่พล่อยหลับไปตั้งแต่หัวค่ำด้วยความอ่อนหล้า หน้าต่างบานเกรดที่ถูกเปิดอ้าไว้เป็นทางให้คนแปลกหน้าได้ทำหน้าที่ได้สะดวก ภายใต้เงามืดที่ปกคลุมแบมแบมที่อยู่ในห้วงนิทรา
กำลังมีบางอย่างที่คืบคลานเข้ามา...
" อ๊ะ อะ " เสียงแบมแบมที่ครางใต้คนร่างสูงที่กำลังคร่อมร่างของเขาอยู่ เสื้อที่ถูกถอดและโยนทิ้งไปคนละทิศคนละทางกระจัดกระจายเกลือนห้อง ร่างสูงที่มีรอยสักบริเวณต้นแขนที่สักคำว่า ‘M’ จนแบมแบมเหลือบมองเห็นได้ชัดในความมืดที่มีแสงจันทร์สาดส่องมา แววตาคู่นี้ที่คุ้นเคยมันเหมือนในความฝันที่ประสบพบเจอ แบมแบมที่ดิ้นพลานด้วยเรี่ยวแรงที่มีแต่ทว่าแรงนั้นกลับกลายเป็นศูนย์ เมื่อร่างสูงยังกดแน่นย้ำไม่ให้ร่างเล็กดิ้น ก่อนจะกลายยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก้มลงซุกไซร้ลำคอ
แคว่ก !!
เสียงเสื้อของแบมแบมที่ขาดเป็นชิ้นเล็กพอที่จะมัดแขนของแบมแบมพาดพิงกับหัวเตียงได้ แบมแบมที่ดิ้นน้ำตาที่ไหลนองด้วยความกลัว ร่างสูงเร่งใช้ลิ้นเลียกล้ามท้องที่มีแต่พองามของแบมแบม ตุ่มไตสีหวานแววเหมือนลูกอม
" ปล่อยนะเว้ยแกเป็นใคร " แบมแบมที่พูดก่อนจะตะโกนลั่นบ้านขาที่ปัดปายเท่าที่จะทำได้ ขอแค่ให้แม่เขาตื่นขึ้นมาด้วยเถอะ ขอให้ช่วยเขาจากภัยร้ายครั้งนี้ด้วยเถอะ
ทุกอย่างเหมือนฝัน เหมือนซะจนน่ากลัว...
ก็อกๆ !!
" แบมเป็นไรรึป่าวลูก " เสียงของมารดาที่ร้องเรียกแบมแบมหน้าประตูห้อง ไม่ทันที่แบมแบมจะได้เอ่ยปากร้องเรียกคนร่างสูงบนร่างเล็กก็ใช้มือหนากดปิดปากไม่ให้ร่างเล็กเอ่ยร้องเรียกใคร
" บอกไปสิว่าไม่เป็นไร แล้วฉันจะปล่อยไป " เสียงกระซิบที่เล็ดออกมาตามไรฟันแต่ดังพอจะได้ยินกันสองคนร่างสูงที่พูดข้างติ่งหูก่อนจะขบเม้มลงไปอย่างอ้อยอิ่ง แบมแบมตัดสินใจฟังโจรฉวยรีบปัดป่ายหาเหตุผลมาบอกแม่ของตนเอง
แต่ทว่าสัจจะไม่มีในบุคคลที่กำลังหื่นกระหาย ชายในความมืดยกขากว้างของแบมแบมขึ้นจับพาดลงไปบนบ่า แบมแบมที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจดิ้นพล่านไปมาไม่หยุด มือเรียวใช้ผ้าพื้นเล็กที่ควานหาได้จากรอบตัวมามัดปากแบมแบมไว้ มือเรียวที่ถูกเชิดขึ้นมาหัวเตียงมัดแน่นทำให้แบมแบมต้องจำนนต่อสถานการณ์นี้
" ไออออกอะไอ่อำอาอัย ( ไหนบอกจะไม่ทำอะไร ) " ร่างเล็กพูดเสียงอู้อี้แต่ทว่าคนบนร่างกับเชิดยิ้มที่เห็นเพียงเล็กน้อยจากแสงสาดของแสงจันทร์ด้วยความเข้าใจ
" มาถึงขั้นนี้แล้วขอปล่อยน้ำหน่อยนะกัน " ชายชุดดำส่วมเสื้อกล้ามบางมีหนาท้องแน่นบ่งบอกว่าเป็นคนสุขภาพที่ก็ใช้มือแกร่งรูดขึ้นลงบริเวณจุดอ่อนตัวและเริ่มแข็งรับมือในที่สุด
-CUT-
กติกาการอ่านฉากคัท
1. คอมเม้นใน Dek-d
2. แจ้งไอดีที่ใช้คอมเม้นมาทางทวิตเตอร์ @yingme1a พร้อมติดแท็ก
เช่น รบกวนขอฉากคัทหน่อยคะ id : yingme #ฟิคพี่ข้างบ้าน เป็นต้น
ต้องขออภัยในความลำบากในการหา NC อ่านนะ อยากให้เข้าใจเราด้วย เพราะถ้าวันนึงคุณมาเขียนฟิคก็จะรู้ว่าคอมเม้นมันเป็นกำลังใจในการเขียนแค่ไหน
ร่างเล็กเจ้าของชื่อแบมแบมที่นอนโทรมเหมือนศพด้วยความเจ็บที่สะโพกและก้นกกทำให้แบมแบมไม่อยากลุกไปใน น้ำรักที่ยังค้างคาในโพรงสีขาวเหนียวหนืดไปจนน่ารำคาญ มือเรียวที่ยันเตียงลุกด้วยความยากลำบาก ขาเรียวเดินกะเพกด้วยความไม่คุ้นชิน
อะไรที่มันเสียไปแล้วก็ให้มันเสียไป
แบมแบมที่เปิดฝัดบัวมาอย่างลวกๆก่อนจะใช้น้ำที่มีประโลมร่างกายบอบบางอีกครั้ง มือเรียวที่โอบกอดตัวเองด้วยความขยะแขยง น้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย แบมแบมฟุบตัวลงกับพื้นห้องน้ำโฮร้องออกมาด้วยความไร้เดียงสา
สภาพตัวของเขาที่เปียปเปื้อยไม่ต่างอะไรไปจากหญิงขายบริการ เขารู้สึกว่าตัวของเขามันสกปรกเกินกว่าที่จะรับได้
.
.
.
เวลาที่ล่วงผ่านไปไวเท่าใจคิดแบมแบมหายดีจากอาการเจ็บก้นแล้ว แต่สมองยังไม่เคยลืมเรื่องราวแห่งความเจ็บปวดในคืนนั้นไม่เลย ไม่เคยลืม
“ กาลเวลาเยียวยาทุกอย่าง “ สภาพที่จิตใจที่หายเป็นปกติ ร่างบางเก็บตัวอยู่แต่ในห้องตลอด 3 วันที่ผ่านมา ร่างเล็กคิดว่า
ทำไมเขาต้องมานั่งเสียใจ
ทำไมเขาต้องมานั่งแคร์
ทำไมเขาไม่เดินหน้าต่อ
อะไรที่มันเสียแล้วก็ให้มันเสียไป ...
ไวเท่าใจคิด
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของแบมแบมที่วิ่งลงมายังชั้น 1 ของบ้านวันนี้สภาพอากาศเป็นใจค่อนข้างแจ่มใสและมีแดดอ่อนๆเหมาะกับการดูและพืชพรรณที่เขาดูแลไว้ในการทำงานวิจัย แบมแบมที่ก้มหยิบสายยางรดน้ำต้นไม้สีเขียวขึ้นมาที่วางอยู่ข้างบ้าน เปิกก๊อกน้ำและใช้นิ้วเรียวกรีดสายยางเพื่อให้น้ำกระจายได้ด้วยถึง
แบมแบมในสภาพที่ส่วมกรอบแว่นหนาเต่อะสีดำ ผมที่มัดจุดขึ้นสีผมสีดำตัดกับยางสีแดงเส้นหนา แก้มที่ชมพูระเรื้อจากความร้อน ทำให้แบมแบมเซ็กซี่ไม่น้อย แบมแบมยิ้มรับชีวิตใหม่จากแสงแดดที่ตกกระทบ นิ้วเรียวกรีดน้ำไปอย่างอารมณ์ดี ลมเย็นที่พัดผ่าน
จนทำให้แบมแบมลืมสังเกตไปว่ามีบุคคลกำลังจ้องมองเขาอยู่
เป็นคนข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่นั่งลอบมองร่างเล็กที่เสียบหูฟังเสียงดังกำลังรดน้ำอยู่ แบมแบมที่ได้สังเกตก็เห็นความบัดนี้มีคนมายืนจ้องมองเขาอยู่ที่ริมรัวบ้าน
มือเรียวถอดหูฟังออกและเก็บเข้ากระเป๋ามือเรียวหันไปปิดก๊อกน้ำและเอ่ยทักคนร่างสูงที่ยืนอยู่บริเวณริมรั้วทันที
" พี่เป็นลูกของเพื่อนแม่ผมป่าวครับ " แบมแบมพูดถามขึ้นก่อนจะเกาหัวแก้เกอ
" อ่ออืมใช่ ชื่ออะไรหนะเรา " ร่างหนูเอ่ยยิ้มทักก่อนจะมาสนทนากับแบมแบมที่ยืนฟังอย่างตั้งใจ
" ถ้าจำไม่ผิดพี่คงชื่อมาร์ค ผมแบมแบมครับ :] " แบมแบมที่พูดเสียงแจ๋วก่อนจะยืนมือไปจับกับคนข้างบ้านมาใหม่ที่แบมแบมไม่เคยเห็น
" ได้ข่าวว่าเรียนอยู่คณะเดียวกับพี่ ถ้ามีอะไรมาถามได้นะตอนเปิดเทอมนะ " มาร์คพูดยิ้มดูดีก่อนจะยื่นมือไปตอบรับกับแบมแบมทันที
" โอเคงั้นเดี๋ยวพี่มาคุยด้วยใหม่นะ " ร่างสูงที่ส่วมแต่เพียงเสื้อกลับหันหลังกลับแต่ทว่าวินาทีนั้นทำให้แบมแบมหลุบนึกถึงอดีตขึ้นมาทันที
ชายร่างสูง
ที่มีรอยสักรูปตัว ‘M’
100%
สกรีม :: #ฟิคพี่ข้างบ้าน
Ps. เราว่าจะเปิดฟิคเรื่องใหม่ ไหนคอมเม้นเส้ 555
TALK :: หวัดเด้ หายไปนานเลยเนอะว่ามั้ยคิดถึงกันรึป่าว หึหึ เราก็คิดถึงทู๊กคลนร๊าขร๊ะ (ไรมึง) 55555 โอเคเดี๋ยวเราจะมาอัพให้บ่อยๆนะถ้าไม่ขี้เกียจนะ 555 ทักมาทวงฟิคกันได้นะในทวิตเตอร์ เราคุยเก่งเชื่อเรา # ตบบ่า
ความคิดเห็น