คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : นอกสายตา Epidose9
ฟิค นอกสายตา
Epidose 9
By: iceziey0810
ร่างบางเดินเข้ามาในบริเวณบ้านพร้อมด้วยร่างของอีกคนที่เดินตามเข้ามาติด มือเรียวเอื้อมไปเปิดไฟเพื่อเพิ่มแสงสว่างในตัวบ้าน เผยให้เห็นการจัดตกแต่งบ้านที่ดูเรียบร้อยน่ารักเหมือนนิสัยของเจ้าของ เฟอร์นิเจอร์ถูกจัดวางอย่างเข้าชุด เป็นสัดส่วนเหมาะกับการใช้สอย บนโต๊ะมีรูปถ่ายของคนตัวขาวที่กำลังยืนยิ้มหวานให้กับกล้องอยู่ข้างๆผู้หญิงคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นมารดาของอีกคน ร่างสูงที่เห็นรอยยิ้มสดใสของอีกคนจากรูปถ่ายก็อดจ้องมองแล้วก็แอบอมยิ้มไม่ได้ ชายหนุ่มยืนจ้องภาพคนตัวขาวอยู่นาน จนเจ้าของบ้านตัวขาวที่เดินขึ้นชั้นบนเพื่อไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่กับเสื้อเชิ้ตตัวที่ใหญ่ที่สุดในตู้พร้อมด้วยกางเกงบอลที่คนตัวขาวซื้อมาแต่ไม่เคยได้ใส่ มือขาวถือเสื้อผ้าแล้วยื่นให้คนตัวสูงที่กำลังยืนมองรูปภาพของตนเองที่ถ่ายคู่กับคุณแม่อยู่ เสียงหวานเอ่ยเรียกคนตัวสูงเบาๆ
“แทคยอน อาบน้ำก่อนไหม อันนี้เสื้อกับกางเกงเรา พอใส่ได้ไหม” เสียงหวานเอ่ยเบาๆอย่างไม่แน่ใจว่าอีกคนจะยอมใส่เสื้อผ้าของตนเองหรือเปล่า ความกังวลฉายแววในดวงตาคู่สวย ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเบาๆอย่างคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง แทคยอนที่เห็นคนตรงหน้าฉายแววกังวล ริมฝีปากหยักจึงระบายรอยยิ้มหวานไปให้อีกคนมือแกร่งเอื้อมไปจับเสื้อผ้าในมือของคนตัวขาวแล้วก็เผลอเนียนแอบจับมือของคนอีกคนด้วย ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของอีกคน พลางเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจของคนฟังเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมจะใส่ไม่ได้ล่ะครับ อะไรที่เป็นของคนคุนนี่ผมก็ชอบหมดแหละครับ” รอยยิ้มหวานกระแทกใจถูกส่งไปให้อีกคน เรียกให้แก้มใสๆของคนตัวขาวขึ้นสีแดงระเรื่อแบบช่วยไม่ได้
“เอ่อ ห้องน้ำอยู่ทางห้องครัวนะ แทคไปใช้ได้เลย เดี๋ยวเราขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำข้างบนก่อนนะ” คนตัวขาวที่เก้อเขินจนทำอะไรไม่ถูก จึงเลี่ยงทำทีไปอาบน้ำเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเอง
เวลาผ่านไป ร่างสูงที่อยู่ในชุดนอนของคนตัวขาวกำลังนั่งรออีกคนที่หายขึ้นไปอาบน้ำอยู่นาน2นาน อ๊คแทคยอนเลยถือโอกาสใช้สายตาสำรวจภายในบ้านของคนตัวขาวไปเรื่อย มีรูปถ่ายของคนตัวขาวมากมายในอิริยาบทต่างๆตั้งแต่ยังเยาว์วัยจนถึงปัจจุบัน จากรูปถ่ายทำให้อ๊คแทคยอนรู้ได้ว่าคนตัวขาวนั้นน่ารักแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเลยทีเดียว
เสียงฝีเท้าย่ำลงจากบันไดลงมา ทำให้ร่างสุงที่กำลังเพลิดเพลินกับการดูภาพถ่ายนั้นหันกลับไปมองก็พบกับร่างบางในชุดนอนเข้าชุดแขนยาว ผมที่เปียกหมาดๆลู่ลงปิดใบหน้าหวานเล็กน้อย ยิ่งทำให้ใบหน้าของอีกคนแลดูเรียวเล็กเข้าไปอีก ริมฝีปากอิ่มขึ้นสีแดงระเรื่อชวนมอง คนตัวสูงยืนยิ้มค้างมองคนตัวขาวตาไม่กระพริบ จนคนที่ถูกจ้องต้องเข้ามาสัมผัสที่แขนใหญ่เบาๆเพื่อเรียกสติของอีกคนให้กลับมา
“แทคยอน เอ่ออ คือหิวไหม ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลยนี่ ทานอะไรรองท้องหน่อยไหม เดี๋ยวจะปวดท้องไม่สบายเอานะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง ทำให้คนฟังอดระบายยิ้มให้กับความเอาใจใส่เรื่องเล็กๆน้อยๆทุกเรื่องของอีกคนไม่ได้ ร่างสูงที่เห็นคนตัวขาวทำท่าเป็นห่วงเป็นใยก็อดไม่ได้ที่จะถือโอกาสทำทีท่าออดอ้อนอีกคนอย่างน่าหมันใส้
“หิวมากเลยครับ คุนนี่ทำอะไรให้ผมกินหน่อยสิ ตอนเย็นก็กินไปนิดเดียวเอง ผมต้องปวดท้องแน่ๆเลยอ่ะ” ท่าทางออดอ้อนของร่างสูงเล่นเอาคนตัวขาวแอบอมยิ้มในปฏิกิริยาที่เจ้าเพิ่งเคยจะได้เห็นจากอีกคน พฤติกรรมน่ารักๆที่น้อยคนนักจะได้เห็นจากคนตัวสูงนี่ เล่นเอาคนตัวขาวอดอมยิ้มน้อยๆขึ้นมาเสียดื้อๆ
“งั้น เอาเป็นเมนูง่ายๆล้ะกันนะ สปาเก็ตตี้ก็แล้วกัน แทคนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวเราทำให้กิน” คนตัวขาวสาวเท้าเข้าไปในห้องครัวที่บ้าน มือเรียวเปิดตู้เย็นเพื่อค้นวัตถุดิบที่จะสามารถทำสปาเก็ตตี้ให้ร่างสูงทานได้ โดยไม่ได้สนใจใครอีกคนที่แอบเดินตามเข้ามาแล้วถือโอกาสนั่งเท้าคางมองคนตัวเล็กที่ก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เย็น
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วคนตัวขาวก็เงยหน้าขึ้นมา ก็พบกับใบหน้าหล่อที่แอบมานั่งเท้าคางมองตนเองอยู่นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เล่นเอาเจ้าตัวตกใจอยู่ไม่น้อยแต่พอตั้งสติได้ ก็เริ่มลงมือบรรจงทำอาหารที่ตั้งใจจะทำให้อีกคนได้รับประทานเป็นอาหารมื้อเย็น มือเรียวค่อยๆบรรจงหั่นผักต่างๆให้เป็นรูปร่างต่างๆ จัดเครื่องปรุงต่างๆอย่างพิถีพิถัน ทุกอิริยาบทที่คนตัวขาวทำตอนนี้อยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมด ความใส่ใจในทุกรายละเอียดถูกถ่ายทอดออกมาจากสายตากลมโตของคนตัวขาวที่กำลังตั้งใจทำอาหารอยู่ อ๊คแทคยอนเมื่อเห็นดังนั้นก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ ร่างสูงได้แต่คิดว่าถ้าชีวิตของเขานั้นมีคนตรงหน้ามาคอยทำอาหารให้ทานทุกวันน่าจะดี ได้มานั่งดูคนตัวเล็กทำอาหารแบบนี้ทุกวันก็คงจะมีความสุขไม่น้อย
“คุนนี่ชอบทำอาหารรอครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ คนตัวขาวที่กำลังผัดเส้นสปาเก็ตตี้อยู่นั้นก็ละสายตาจากกระทะแล้วหันมาตอบอีกคนด้วยรอยยิ้มหวาน
“ใช่ คุณชอบทำอาหารมากๆเลยล่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบอย่างตามใจคิด
“รวมทั้งแซนวิสทูน่าด้วยหรือเปล่าครับ” ร่างสูงเอ่ยถามออกไป
“เพล้ง! โอ้ย ร้อนจัง!”คำถามที่ถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาคนที่กำลังตั้งใจผัดอยู่ ถึงกับทำทัพพีในมือหล่น ด้วยความรีบร้อน มือขาวๆจึงไปแนบกับกระทะในส่วนที่ร้อนจัด ทำให้ผิวขาวๆบริเวณหลังมือเป็นรอยแดงขึ้นมา ร่างสูงที่พอเห็นคนตัวเล็กเกิดอุบัติเหตุนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาคว้าเข้าที่มือของอีกคนมาดูแผลที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด มือใหญ่เอื้อมไปปิดเตาแก๊สที่กำลังเปิดทิ้งไว้ แล้วจูงมือคนตัวขาวให้มานั่งที่โซฟากลางบ้าน ขายาวก้าวไปที่ห้องน้ำแล้วหยิบหลอดยาสีฟันออกมาแล้วเดินกลับมาที่โซฟาที่อีกคนนั่งอยู่ มือใหญ่ค่อยๆประครองมือเรียวขึ้นมา แล้วบรรจงบีบยาสีฟันลงที่มือขาวๆ นิ้วมือค่อยๆลูบไปที่รอยแดงบริเวณมือขาวอย่างอ่อนโยนราวกับกลัวว่ามือของคนตรงหน้าจะบุบสลาย คนตัวเล็กที่นางมองการกระทำของอีกคนอยู่ก็เกิดอาการหายใจติดขัด หน้าแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้เมื่อเห็นว่าอีกคนใส่ใจดูแลตนเองราวกับตนเองเป็นคนสำคัญของเขา
คนสำคัญที่นิชคุณไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เป็น
คนสำคัญที่นิชคุณไม่อยากจะสำคัญตัวผิดคิดว่าคนตรงหน้าจะมาจริงจังด้วยจริงๆ กลัวเหลือเกินว่าถ้าเผลอใจไปมากกว่านี้แล้วเมื่อถึงวันที่จากลา คนตัวขาวไม่อยากจะคิดเลยว่าหัวใจดวงน้อยๆนี้จะเป็นเช่นไร…
“ระวังหน่อยสิครับ ดูสิมือเป็นแผลเลย ห้ามโดนน้ำนะครับ แทคเอายาสีฟันใส่ให้แล้ว มือจะได้ไม่พองนะรู้ไหม” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกอีกคน ดวงตาคมฉายแววเป็นห่วงอีกคนอย่างปิดไม่มิด คิ้วเรียวสวยขมวดอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นมือขาวๆของอีกคนต้องมามีรอยแดงเพราะอุบัติเหตุที่จากความขี้แกล้งของตัวเอง ก็รู้อยู่ว่าคนตัวเล้กตรงหน้าเป็นคนตกใจง่าย ขวัญอ่อน ก็ยังจะแกล้งจนทำให้เกิดอุบัติเหตุจนได้ ถึงแม้ว่าตอนที่หน้าของคนตัวขาวเวลาเขินอายจะน่ารักขนาดไหนก็เถอะ แต่ถ้าอีกคนต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ อ๊คแทคยอนก็ไม่ยอมเหมือนกัน
ไม่ยอมจริงๆ
“เอางี้ คุนนี่นั่งรอตรงนี้นะครับ เดี๋ยวแทคไปทำสปาเก็ตตี้ต่อ คุนนี่มือเจ็บแล้วทำไม่ได้หรอก รอตรงนี้นะครับ ห้ามไปไหนนะ” ร่างสูงเอ่ยบอก
“ไม่เป็นไรแทค เราไม่เจ็บแล้วนะ เดี๋ยวเราทำเอง แทคมานั่งเถอะ แค่นี้เองเราไม่เป็นอะไรจริงๆ” เสียงหวานเอ่ยห้ามเมื่อเห็นคนตัวสูงทำท่าจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารต่อจากตนเอง จะปล่อยให้อีกคนทำแบบนี้ได้อย่างไร ในเมื่อตนเป็นเจ้าของบ้าน จะให้แขกมาทำอาหารได้อย่างไร แล้วยิ่งเป็นแขก “คนสำคัญ” ด้วยจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้ มือเรียวเอื้อมไปคว้าเข้าที่ต้นแขนแกร่งของอีกคน จนอีกคนหันมามองพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัยที่เห็นคนตัวขาวตรงหน้าจับแขนตนไว้
“แทคให้เราทำเถอะนะ แทคเป็นแขกจะมาทำเองได้อย่างไงล่ะ” คนตัวขาวเอ่ยบอก พลางก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
“ก็ไม่ได้อยากเป็นแค่แขกนี่ ขอเป็น “คนในครอบครัว” อีกคนนึงได้ไหมล่ะครับ” ร่างสูงเอ่ยกระซิบเข้าที่ข้างใบหูขาวที่กำลังขึ้นสีแดงจัด ยิ่งทำให้คนที่ได้ฟังเกิดอาการเขินอายใบหวานแทบจะฝังลงไปในอกของตนเอง จนคนตัวสูงที่ยืนมองอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งในปฏิกิริยาที่แสนน่ารักของคนตรงหน้า มือใหญ่ค่อยๆประครองใบหน้าหวานขึ้นมาให้สบตากัน รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งไปให้อีกคนแล้วเอ่ยบอก
“ไม่ดื้อนะครับ นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวแทคทำเองนะครับ ไม่ดื้อนะ” เสียงนุ่มเอ่ยบอกอีกคนแล้วผละออกเดินไปยังห้องครัวเพื่อจัดการกับอาหารเย็นที่คนตัวขาวทำค้างไว้
ผ่านไปไม่นาน ร่างสูงก็เดินออกมาพร้อมจานสปาเก็ตตี้2จาน สปาเก้ตตี้หอมฉุยถูกจัดมาในจานกระเบื้องใบสวยถูกจัดเรียงอย่างสวยงามเป็นระเบียบ เล่นเอาคนตัวขาวเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นอาหารตรงหน้าที่ช่างน่ากินเหลือเกิน
“อาหารมาแล้วครับบบบบบบ แทคไม่ได้ปรุงอะไรเพิ่มเลยนะ เพราะแค่ที่คุนนี่ทำนี่ก็อร่อยอยู่แล้ว อร่อยจนอยากจะมาฝากท้องด้วยทุกวันเลย” คนตัวสูงเอ่ยบอกอีกคน พลางส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้คนตรงหน้าได้เขินอายเล่นๆอีก
“รีบทานเถอะแทค เดี๋ยวจะเย็นหมดนะ” คนตัวขาวที่เห็นอีกคนส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ ก็รีบบอกปัดเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอายไปไม่ของตัวเอง
มื้ออาหารผ่านไปอย่างช้าๆ ไม่เสียงพูดคุยเกิดขึ้น มีเพียงบรรยากาศอบอุ่นๆที่อบอวลไปทั่วบริเวณ ฝนที่ตกพรำๆตลอดทั้งคืนไม่ได้ทำให้บรรยากาศในบ้านหวานเย็นเลยสักนิด ทั้งสองคนนั่งทานสปาเก็ตตี้ไปเงียบๆโดยปราศจากบทสนทนาใดๆทั้งสิ้น มีเพียงสายตาคมที่เอาแต่จ้องมองคนตัวขาวอยู่ตลอดเวลา ราวกับจะบันทึกภาพทุกอิริยาบถของคนตัวด้วยไว้ด้วยสายตาของตนเอง อีกคนที่ถูกสายตาคมจับจ้องก็เกิดอาการทำตัวไม่ถูก มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหน จะตักกินก็ไม่กล้า ยิ่งทำให้คนตัวสูงที่นั่งมองอยู่ยิ่งยกยิ้มถูกใจ ราวกับพอใจที่เห็นคนตรงหน้าเขินอายตลอดเวลา
“อิ่มแล้วหรอครับ ทานน้อยจังเลย ไม่น่าถึงได้ตัวแค่นี้” ร่างสูงเอ่ยบอก แล้วใช้มือใหญ่ไปจับเข้าที่มือขาวของคน พลางลูบไล้หลังมือขาวเล่นเบาๆ
“เราไม่ค่อยหิวน่ะ แทคอิ่มหรือยัง เดี๋ยวเราเก็บจานเองนะ” นิชคุณเอ่ยบอกพลางดึงมือที่กำลังถูกจับอยู่ออกแล้วเก็บจานของตนเองกับคนตัวสูงแล้วรีบเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำความสะอาดจาน แต่ก็ไม่ทันที่จะได้ขยับตัวไปไหนก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้
“ได้ยังไงครับ มือเจ็บอยู่นะ เดี๋ยวแทคทำเองไปนั่งนะครับ ห้ามดื้อรู้ไหมครับ” ว่าแล้วก็คว้าจานในมือของคนตัวขาวแล้วเดินลิ่วๆเข้าห้องครัวไป ทิ้งให้อีกคนยืนมึนๆอยู่ที่โต๊ะอาหารโดยไม่ทันได้เอ่ยคัดค้านอะไรเลย เมื่อนิชคุณตั้งสติได้สองขาเรียวก็ก้าวตามไปที่ห้องครัวทันที
เมื่อถึงห้องครัวก็เห็นภาพคนตัวสูงทำยืนล้างจานอยู่ ใบหน้าหล่อระบายยิ้มน้อยๆราวกับกำลังมีความสุขเหลือเกินกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ จานใบสุดท้ายถูกคว่ำเข้าที่ชั้นวาง คนตัวสูงที่หันมาเห็นใครบางคนกำลังยืนมองอยู่ก็ยกยิ้มหวานส่งไปให้ แล้วก็ยิ่งยกยิ้มกว้างเข้าไปอีกเมื่อเห็นอีกคนนำผ้าเช็ดมือผืนเล็กๆมาวางไว้ที่ยือของตนแล้วค่อยๆบรรจงเช็ดให้อย่างเบามือ
“แทคไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย เราเป็นเจ้าบ้านนะ จะปล่อยให้แขกทำแบบนี้ได้อย่างไงล่ะ” เสียงหวานเอ่ยงุ้งงิ้ง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงน้อยๆ ราวกับกำลังเขินอายกับสิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่ ร่างสูงที่ได้เห็นคนตรงหน้าแก้มแดงเป็นครั้งที่ร้อยต่อวันก็เกิดอาการหัวใจเต้นแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น แล้วยิ่งอีกคนที่กำลังเช็ดมือให้อีกยิ่งทำให้คนตัวสูงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเข้าไปอีกจนมือใหญ่ต้องคว้าเข้าที่มือขาวแล้วจับไว้อย่างนั้น
“ให้แทคได้ทำอะไรให้คุนนี่บ้างเถอะนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะ ทั้งแซนวิส ทั้งขนม ขอบคุณนะครับ” คนตัวสูงเอ่ยบอก
“แทค…รู้?” ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าความลับที่ตนพยายามปิดไว้ อีกคนรู้เข้าจนได้ ใบหวานหวานซีดลงถนัดตา ความกลัวฉายแววในดวงตาคู่สวย ความกังวลต่างๆถาโถมเข้ามา เพียงแค่คิดคนตัวขาวก็แทบจะร้องไห้ กลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะรังเกียจตน เพียงแค่คิดน้ำตาก็พาลจะไหล แต่ความคิดทุกอย่างก็หยุดลงเมื่อได้ยินประโยคหนึ่งที่หลุดออกจากริมฝีปากหยัก ที่ทำให้ความรู้สึกในหัวใจคนฟังเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว
“ต่อไปนี้ให้แทคได้ดูแลคุนนี่บ้างนะครับ ดูแลในฐานะคนรักที่ไม่ใช่แค่เพื่อน”
“เรามาเป็นแฟนกันนะครับ”
“คุนนี่ของผม”
.
.
.
.
.
2B continue
Talk: กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยย แวะมาอัพค่ะ คุณขา อุอิอุอิ นี่ฉันอยู่ในช่วงสอบนะตัวเท๊ออออออ อ่านสือไม่เข้าหัว แต่งฟิคแม่มงี้ 555555555555555555 อนาคตของชาติจริงๆค่ะ
พี่แทครุกล้ะเกิลลลลลล เขิลล้ะเกิลลลลลลลล ตั้ยยยยยยยย น้องคุณอายม้วนต้วนเป็นไข่ม้วนซูกิชิแล้วค่ะ
เขินนนนนนนนนนนแปปส์ คิดถึงทุกคนมว๊ากกกกกกกก อยากแต่งม๊ากกก แต่งานเยอะล้ะเกินน โปรเจ็คถาโถมมม ว่างๆก็มาช่วยกันทำงานได้นะตัวเธออออ อิอิอิอิอิอิ
เม้นต์กันให้กำลังใจคนเขียนได้นะคะ กำลังใจจากทุกคนคือสิ่งมีคุณค่าน๊า เลิฟยูมว๊ากกกกกกก
ไปคุยกันได้ที่เดิมนะจ้ะ my twitter @iceziey0810 มาๆๆคุยกัน มาด่าได้ถ้าไม่ค่อยอัพงี้
555555555555555555555555 ไปล้ะ บรั้ยบายยส์ มีสอบนะคะตัวเท๊ออ พรุ่งนี้
ปูลู ใครไปคอน JYPNation บ้าง มาเจอกันได้นะจ้ะ ถ้าเราไปทันแล้วเวลาเหลือเยอะนะ 5555555555555555
Bye bye love youuuuu
Thank you ka
ความคิดเห็น