คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นอกสายตา Epidose7
SF taeckhun
นอกสายตา….
Epidose 7
BY:iceziey0810
บางคนบอกว่า ความรักคือสิ่งสวยงาม
บางคนบอกว่า ความรักคือความเจ็บปวด
บางคนก็บอกว่า ถึงความรักจะเป็นความเจ็บปวดแต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่สวยงาม
พี่แทค….
น้องมาร์ค…..
เสียงหวานๆร้องเรียกรุ่นพี่ที่ตนรู้จัก พลางโบกมือทักทายอย่างน่ารัก ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็กๆทั้ง2ข้าง 2ขาเรียวสาวเท้าเดินตรงมาที่โต๊ะที่รุ่นพี่รูปหล่อนั่งอยู่ แล้วยืนส่งยิ้มหวานแจกจ่ายไปทั้งโต๊ะ
“พี่แทคอ่า แอบมากินเค้กไม่ชวนมาร์คเลยนะ ไหนบอกว่าจะเลี้ยงไง แล้วนี่แอบมากิน โอ๊ะ รุ่นพี่นิคคุณ สวัสดีฮะ” มาร์คเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ของตนไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ยังมีรุ่นพี่ตัวเล็กนั่งอยู่ด้วย มาร์คจึงรีบโค้งให้รุ่นพี่ตัวเล็กแทบจะทันที
“สวัสดีครับ น้องมาร์ค นั่งด้วยกันสิ” คนตัวเล็กเอ่ยปากชวนรุ่นน้องหน้าสวยให้มานั่งด้วยกันอย่างเสียไม่ได้ทั้งๆที่ในใจไม่อยากจะให้อีกคนมานั่งด้วยก็เถอะ เรียกรอยยิ้มหวานจากรุ่นน้องหน้าสวยได้เป็นอย่างดี เจ้าตัวจึงรีบดึงเก้าอี้แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆรุ่นพี่คนสนิททันที ทางด้านนิชคุณนั้นที่เห็นน้องมาร์คที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆชายหนุ่มนั้น ความรู้สึกต่างๆก็ถาโถมเข้ามา คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกทิ้งให้ยืนตากน้ำฝนอยู่ข้างนอก ความหนาวเหน็บเริ่มกัดกินในหัวใจ ยิ่งเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนนั่นส่งให้คนข้างตัวของชายหนุ่มไหนจะเสียงหวานๆที่กำลังคุยเจื้อยแจ้วกับอีกคนยิ่งเห็นมากเท่าไหร่ หัวใจดวงน้อยๆนี้ก็เจ็บปวดเหลือเกิน นิชคุณรีบก้มหน้าลงพยายามเบิกตาให้กว้างเพื่อหวังว่าน้ำตาหยดใสๆที่กำลังเอ่อคลอนั้นจะได้แห้งไป แต่ก็เหมือนว่าความพยายามจะไม่เป็นผล หยดน้ำใสๆหยดลงที่หลังมือขาวอย่างจัง จนเจ้าตัวต้องรีบยกมือขึ้นมาปาดอย่างรวดเร็ว
“แทคยอน น้องมาร์ค คือเราขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ เดี๋ยวมา” คนตัวเล็กตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยการขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เพราะคิดว่าถ้ายังฝืนนั่งต่อไปน้ำตาเจ้ากรรมจะต้องไหลมากกว่านี้แน่ๆ ขอพื้นที่เล็กๆให้ตนได้พักหัวใจบ้างเถอะ เพราะตอนนี้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
ร่างโปร่งบางเดินเข้ามาในห้องน้ำภายในตัวร้าน แล้วล็อคประตูแน่น น้ำตาใสๆที่กลั้นเอาไว้ตลอดทางก็ไหลทะลักออกมาโชคดีเหลือเกินที่ห้องน้ำนั้นไม่มีใครใช้บริการอยู่ ทำให้คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาได้อย่างไม่ต้องอายใคร นิชคุณค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้นมือบางๆนั่นปิดปากของตัวเองแน่นพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง ภาพของแทคยอนกับรุ่นน้องหน้าสวยไหลเวียนเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กร้องไห้มากขึ้นไปกว่าเดิมอีก ดวงตากลมโตคู่สวย ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา จมูกโด่งรั้นแดงก่ำอย่างน่าสงสาร ริมฝีปากอิ่มนี่ตอนนี้เม้มแน่นอย่างพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ยิ่งทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าดูน่าสงสารเข้าไปอีก คนตัวเล็กยืนร้องไห้อยู่สักพักก็คิดได้ว่าหายมานานเกินไป อีก2คนอาจจะสงสัย มือบางจึงรีบเปิดก๊อกน้ำแล้ววักน้ำน้ำมาล้างหน้าล้างตา มือขาวๆล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนขึ้นมาซับหน้าเพื่อซ่อนรอยน้ำตาเมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อย คนตัวเล็กจริงเดินกลับไปที่โต๊ะ ทันทีที่ร่างสูงเห็นคนตัวเล็กเดินกลับมาก็รีบทักขึ้นมาทันที
“คุนนี่ ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง แล้วทำไมตาแดงๆล่ะไปโดนอะไรมา” ไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือมาหวังจะสัมผัสใบหน้าของอีกคน แต่คนตัวเล็กก็รีบเบี่ยงตัวออก พร้อมปฏิเสธไปว่าตนไม่ได้เป็นอะไร
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก แค่สบู่เหลวเข้าตาน่ะ อย่าไปสนใจเลย น้องมาร์คสั่งอะไรหรือยังครับ” คนตัวเล็กพยายามเบี่ยงเบนประเด็นโดยการหันไปคุยกับรุ่นน้องหน้าสวย ซึ่งคำตอบที่ได้รับกลับมาก็เล่นเอาคนตัวเล็กอึ้งไปตามๆกัน
“อ่อ สั่งไปแล้วฮะ พี่แทคสั่งให้ อะไรนะ สตอเบอร์รี่วานิลาคาราเมล กับสตอเบอร์รี่ปั่นฮะ เนี่ยเมนูโปรดมาร์คเลยนะ มากินด้วยกันทีไร พี่แทคสั่งแบบนี้ให้ทุกทีเลย” มาร์คหันไปยิ้มกว้างให้รุ่นพี่ร่างสูง แล้วยังเผื่อแผ่รอยยิ้มมาให้คนตัวเล็กอีกด้วย ร่างสูงที่มองคนตัวเล็กอยู่นั้นถึงกับทำหน้าไม่ถูก จึงต้องหลบสายตาโดยการหันไปมองบรรยากาศฝนตกนอกตัวร้านแทน เวลาผ่านไปไม่นาน เค้กกับน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นก็ถูกนำมาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้ารุ่นน้องหน้าสวย มาร์คเมื่อเห็นเค้กมาเสิร์ฟก็ยกยิ้มหวาน แล้วเอาช้อนเล็กๆค่อยๆบรรจงตักชิ้นสตอเบอร์รี่สดแล้วเอาไปใส่ในจานเค้กของร่างสูง พลางทำน้ำเสียงออดอ้อน
“พี่แทคอ่า กินให้มาร์คนะ เค้าไม่กิน มันเปรี้ยว นะนะนะนะ” ใบหน้าสวยถูกลงกับแขนใหญ่อย่างออดอ้อน เรียกร้อยยิ้มจากอ๊คแทคยอนได้เป็นอย่างดี มือใหญ่ยกขึ้นไปขยี้หัวอีกคนอย่างเอ็นดูก่อนจะเอาช้อนของตนตักชิ้นสตอเบอร์รี่สดเข้าปาก นิชคุณที่นั่งมองการกระทำของคนทั้งคู่อยู่นาน ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน ตากลมโตหันไปมองนอกร้านก็เริ่มเห็นว่าฝนเริ่มจะซาๆลงบ้างแล้ว ก็เลยถือโอกาสขอตัวกลับ เพราะกลัวเหลือเกินถ้ายังฝืนนั่งอยู่ตรงนี้กลัวว่าจะร้องไห้ออกมา ขนาดเพียงแค่คิดเท่านี้น้ำตาที่ทำทีท่าว่าจะแห้งไปก็เริ่มจะก่อตัวขึ้นอีกครั้งแล้ว
“อื้มม แทค เราขอตัวกลับก่อนนะ มีการบ้านค้างไว้นะ ไปก่อนนะ” คนตัวเล็กลุกขึ้นแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์พร้อมจ่ายค่าเค้กทั้งหมด รวมทั้งของน้องมาร์คด้วย แล้วก็เดินออกจากร้านพร้อมฝ่าสายฝนไปทันที
นิชคุณกึ่งวิ่งกึ่งเดิน วิ่งหลบสายฝนที่ตอนแรกทำทีท่าว่าจะหยุดตกแต่ก็ดันกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก คนตัวเล็กพยายามเอาตัวเองเข้ากอดกระเป๋าเป้สีแดงของตัวเองไว้เพื่อหวังจะให้กระเป๋าเปียกน้อยที่สุด ไม่ได้สนใจตัวเองเลยว่าจะเปียกขนาดไหน ผมสีน้ำตาลเข้มเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำฝนจะลู่แนบไปข้างแก้ม ปากอิ่มที่ปกติจะสีแดงระเรื่อตลอดเวลาแต่ตอนนี้กลับซีดลงเนื่องด้วยความหนาวเย็น ร่างโปร่งบางกอดกรเป๋าห่อไหล่แน่นเนื่องด้วยความหนาวเย็นจากฝนเริ่มเข้ามาจู่โจม คนตัวเล็กจึงพยายมเร่งฝีเท้าเพื่อจะได้ถึงป้ายรถเมล์ที่ประจำ อย่างน้อยๆป้ายรถเมล์ก็คงพอหลบฝนได้บ้าง
แต่จู่นิชคุณก็รู้สึกว่าสายฝนรอบๆตัวจู่ๆก็หายไป ร่มสีเขียวใสๆคันใหญ่ถูกกางขึ้นเหนือศีรษะร่างบาง พร้อมร่างสูงใหญ่คุ้นตาของอ๊คแทคยอนที่ยืนยิ้มถือร่มอยู่ข้างหลังคนตัวเล็ก นิชคุณที่หันไปมองด้วยความแปลกใจแต่พอเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนกางร่มให้ตน ก็ทำท่าจะเดินออกจากร่มที่ร่างสูงถือ แต่ข้อมือขาวก็ถูกฉวยจับไว้เสียก่อน ร่างสูงที่จับข้อมือขาวอยู่นั้นดึงอีกคนให้เข้ามาแนบชิดตัวเอง ผละมือออกจากข้อมือขาวแล้วเลื่อนมือขึ้นไปโอบไหล่บางๆของคนตัวเล็กแทน ยิ่งทำให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนเกร็งตัวแข็งทื่อเข้าไปใหญ่
“ฝนเริ่มตกหนักล้ะ ผมว่าเราไปหลบอยู่ในตู้โทรศัพท์ตรงโน้นก่อนดีกว่านะ ร่มเอาไม่อยู่ล้ะล่ะ” พูดเสร็จร่างสูงก้พาอกคนเดินตรงไปที่ตู้โทรศัพท์ทันที เมื่อถึงตู้โทรศัพท์ร่างสูงก็เปิดตู้ออกพร้อมดันร่างอีกคนเข้าไปภายในตู้แล้วตามด้วยร่างของตนเองแทรกเข้าไปทันที
บรรยากาศภายในตู้โทรศัพท์สาธารณะเงียบสงบ ไร้เสียงสนทนาใดๆของคนสองคน คนตัวเล็กที่ตากฝนมานั้นก็เริ่มหนาวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ฟันซี่เล็กขบกันกึกๆ จนเจ้าตัวต้องรีบเอามือมาปิดปากเพื่อป้องกันเสียงไว้ ร่างสูงเมื่อเห็นอีกคนกำลังสั่นเพราะอุณหภูมิเพิ่มลดลงเรื่อยๆ จึงถอดเสื้อคลุมตัวเอง สื้อคลุมตัวใหญ่ของทีมฟุตบอลที่ตนเองกำลังสวมใส่ออกมา ถอดแล้วเปิดซิปออกนำคลุมเข้าที่ร่างบางๆของคนตัวเล็ก นิชคุณที่กำลังยืนเหม่ออยู่นั้นถึงกับสะดุ้งเมื่อร่างกายได้สัมผัสไอความอบอุ่นที่มาสัมผัสตัวเอง ก็หันไปมองที่มาก็เห็นร่างสูงกำลังส่งยิ้มให้ คนตัวเล็กที่เห็นรอยยิ้มหวานๆของอีกคน ก็เผลอยิ้มตาม ใบหน้าขาวๆขึ้นสีแดงน้อยๆบริเวณแก้มใสๆนั่น แต่พอคนตัวเล้กนึกได้ว่าคนตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว ใบหน้าสวยก็สลดวูบรอยยิ้มค่อยๆจางหายไป น้ำตาก็เริ่มเอ่อคลอมาอีกครั้ง พลางหันหน้าหนีอีกคนไปอย่างไม่อยากจะเห็นหน้าของคนใจร้าย
ทางด้านอ๊คแทคยอนที่เห็นคนตรงหน้าที่ตอนแรกก็ยิ้มหวานน่ารักให้ตนอยู่นั้นจู่ๆก็ทำหน้าเศร้าใส่ สร้างความแปลกใจให้กับร่างสูงเป็นอย่างมาก มือแกร่งจึงเอื้อมไปจับแขนเล็กๆของอีกคนแล้วดึงให้คนตัวเล็กหันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง แล้วอ๊คแทคยอนก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าควงตากลมโตคู่สวยของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำตา ร่างสูงบรรจงหยิบแว่นอันใหญ่ออกจากใบหน้าสวยแล้วพับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนของตน มือใหญ่ๆทั้งสองข้างค่อบๆประครองใบหน้าสวยขึ้นมา ดวงตากลมโตแดงก่ำสบเข้ากับดวงตาของตน นิ้วมือใหญ่ค่อยเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กอย่างเบามือเพราะกลัวว่าตาสวยๆนี่จะช้ำ คนตัวเล็กที่เห็นแววตาเป็นห่วงแลดูเป็นกังวลจากอีกคนที่ส่งมาให้ตนนั้น ก็ถึงกับหลับตาไม่อยากรับรู้ความรู้สึกที่อีกคนส่งผ่านมาให้ นิชคุณแค่ไม่อยากคิดไปไกลอีก ไม่อยากคิดว่าอีกคนกำลังมีใจให้ ทั้งๆที่เขาก็มีใครอยู่ข้างกายแล้ว จะมาทำแบบนี้อีกทำไม คนตัวเล็กเลือกที่หันใบหน้าหนี เลือกที่จะปฏิเสธความอ่อนโยนของอีกคนไป
ร่างสูงเมื่อเห็นคนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหนี ก็หยุดชะงัก มองหน้าอีกคนอย่างห่วงใยในความรู้สึก ทำไมตนจะไม่รู้ว่าที่ร้านเค้กเมื่อสักครู่ อีกคนรู้สึกอย่างไร แววตาตัดพ้อที่ส่งมาให้ ทำไมตนจะไม่รับรู้ อีกคนหนีไปเข้าห้องน้ำนานๆเพราะแอบไปร้องไห้อยู่ทำไมตนจะไม่รู้ ที่หนีออกมาจากร้านทั้งที่ฝนตกก็เพราะน้อยใจ ทำไมตนจะไม่รู้ ทุกการกระทำของคนตัวเล็กอยู่ในสายตาของตนเสมอ ร่างสูงเอื้อมมือไปจับใบหน้าของอีกคนให้หันมามองกัน พลางใช้นิ้วไล้แก้มนิ่มๆเล่นอย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องไห้สิครับ ตาสวยๆของคุณช้ำหมดแล้วนะ” คนตัวเล็กเมื่อยินอกคนพูด ก็ถึงกับลืมตามาจ้องด้วยความไม่เข้าใจ เพื่ออะไร มีแฟนอยู่แล้วแต่ก็มาทำแสดงออกว่าเป็นห่วงคนอื่นอีกเพื่ออะไร สับรางหรืออย่างไร แววตาตัดพ้อถูกส่งไปให้อีกคนอย่างไม่เกรงใจ เพราะนิชคุณได้ปฏิญาณกับตนเองไว้ว่าไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องจบ พอกันทีกับการล้อเล่นกับความรู้สึก ถ้าไม่คิดจะรักกันก็อย่ามาผูกพันกันแบบนี้เลย หัวใจนี้มันเจ็บเหลือเกิน
“เพื่ออะไร แทคยอนมาทำเป็นห่วงเราเพื่ออะไร” ประโยคแรกจากเรียวปากอิ่ม เล่นเอาร่างสูงชะงัก คงอึดอัดมากสินะ ถึงกับถามมาแบบนี้
“แทคยอนมีแฟนอยู่แล้วแต่ก็มาทำแบบนี้กับคนอื่นอีกเพื่ออะไร” ความอัดอั้นตันใจพรั่งพรูออกมา คนตัวเล็กที่ปกติจะขี้อายเสมอ เงยหน้ามองคนที่สูงกว่าอย่างไม่กลัวเกรง ดวงตาคู่สวยฉายแววเจ็บปวดและไม่เข้าถึงการกระทำของอีกฝ่าย
“แทคยอน ทำแบบนี้ไม่สงสารเราบ้างหรอ…อื้ออ” ไม่ทันที่จนตัวเล้กจะพูดจบประโยคดี ร่างสูงที่รังร่างเล็กๆเข้ามาประชิดตัว ริมฝีปากหยักสัมผัสเข้ากับริมฝีปากอิ่มอย่างแรก แล้วค่อยๆผ่อนปรนเป็นอ่อนโยนและหวาบหวาม ร่างสูงค่อยๆละเลียดบดคลึงริมฝีปากอิ่มอย่างช้าๆ ราวกับจะส่งทุกความรู้สึกในใจของตนผ่านการจูบครั้งนี้ จูบที่อ่อนหวานราวกับจะเผยความรู้สึกทุกอย่าง จูบที่ไม่รุกล้ำไม่ล่วงเกิน ทำเอาคนที่ตอนแรกยืนเกร็งนิ่งค่อยๆอ่อนลง มือเล็กๆสองข้างกำที่เขนเสื้อของอีกคนแน่นๆ ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลงอย่างรับความรู้สึก จนเวลาผ่านไปร่างสูงจะผละ ทันที่ที่ร่างสูงผละออกคนตัวเล็กก็รีบก้มหน้าหนีทันที แก้มขาวๆขึ้นสีแดงจัด พลางนึกโกธรตัวเองที่ตอนแรกบอกจะตัดใจจากคนตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่ดันยอมให้เขาจูบอยู่ได้ คิดแล้วก็น่าอายจะอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
ร่างสูงที่เห็นอีกคนก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆก็อดอมยิ้มให้กับความน่ารักของอีกคนไม่ได้ ยิ่งได้จูบเมื่อกี้แล้ว อ๊คแทคยอนยิ่งแน่ใจในความรู้สึกของตนเองที่มีต่อคนตรงหน้า ไม่ปฏิเสธเลยว่าตนเองนั้นชอบหน้าของนิชคุณตอนเขินๆมากกว่าตอนร้องไห้เป็นไหนๆ ว่าแล้วก็เอามือเชยใบหน้าหวานๆของอีกคนขึ้นมาให้สบตากัน พอคนตัวเล็กเงยหน้าสบตาเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่นนั่น คนตัวเล็กก็ยิ่งเขินหนัก แก้มขาวๆยิ่งขึ้นสีแดงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่
“นิชคุณครับ ผมชอบคุณ เป็นแฟนกันนะ”
.
.
.
.
.
หากเธอไม่รักกัน อย่าผูกพันกันแบบนี้เลย ไม่อาจทนเฉยเมยกับแววตาที่เธอนั้นมองมา
ระหว่างเราต้องขีดเส้นไว้ไม่ให้ใจล่วงเกินเช่นนี้ หากเธอไม่รัก อย่าทำแบบนี้เลย~~~~~~~
2be continue
Talk: ไม่เจอะกันนาน คิดถึงจังเล้ยยยยยยย สวัสดีจ้า เอาฟิคร้อนๆมาเสริฟ คิดถึงกันบ้างไหมหนอออ
อิอิอิอิอิอิอิ เพราะความฟิน จึงมาต่อได้ ยังไงก็อย่าเพิ่มลืม นอกสายตากันนะจ้ะ
ขอให้มีความสุขค๊าบบ
Byeeeeeeeeeeeee
Thankyou love u all
ความคิดเห็น