คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นอกสายตา Epidose6
นอกสายตา
Epidose6
By: iceziey0810
เป็นเรื่องที่น่าแปลกประหลาดใจไม่น้อยในสายตาของบรรดาครูบาอาจารย์ที่จะเห็นลุกศิษย์ เด็กนักเรียนห้องDอย่าง ‘อ๊คแทคยอน’ เดินเข้าห้องสมุด อ๊คแทคยอนบุคคลที่แทบจะไม่เคยย่างกรายเข้าห้องสมุด ไม่เคยแม้แต่จะเฉียดผ่าน แต่ที่น่าประหลาดใจไปยิ่งกว่านั้น คือ อ๊คแทคยอนที่กำลังหอบหิ้วหนังสือเรียนภาษาอังกฤษเล่มหนา กระเป๋าเป้สีแดงใบไม่ใหญ่นักแล้วไหนจะแฟ้มเอกสารลายลิลัคคุมะที่ดูยังไงก็ไม่น่าใช่ของผู้ชายอยางอ๊คแทคยอนแน่ๆ แล้วเดินตามหนุ่มน้อยหน้าหวานตัวเล็กเดินเข้าห้องสมุดไป
“เอ่อ แทคยอน หนักไหม เอามาให้เราถือเถอะ เราถือเองได้” นิชคุณบอกร่างสูงอย่างเกรงใจ จะไม่ให้เกรงใจได้อย่างไร ก็ตั้งแต่ที่ตนเองเลิกเรียนนั้นก็เห็นอีกคนมายืนยิ้มหวานรอตนอยู่ที่หน้าห้องเรียน พอเจอหน้าตนก็คว้าหนังสือเรียนภาษาอังกฤษของคนตัวเล็กไปถือซะอย่างนั้น ไหนจะข้าวของของคนตัวเล็กที่พะรุงพะรังอีก เรียกความสนใจจากเพื่อนักเรียนคนอื่นได้เป็นอย่างดี แทคยอนได้แต่หิ้วของของตนพลางอมยิ้มน้อยๆไปตลอดทางเวลาที่มีคนอื่นหันมามองคนทั้งคู่ด้วยความสนใจ ราวกับจะประกาศตัวแสดงความเป็นเจ้าของคนตัวเล็กเสียอย่างนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกน่า คุนนี่เดินไปเถอะ ตัวเล็กแค่เนี้ยะ จะไปถือไหวได้ไงล่ะ เดี๋ยวผมถือให้” ไม่พูดเปล่า ยังเดินนำหน้าเข้าไปในห้องสมุดเสียอย่างนั้น คนตัวเล็กที่ยืนมึนๆงงๆอยู่ก็ทำได้แค่เดินตามอีกคนไปเสียไม่ได้
บรรยากาศภายในห้องสมุดในสวน ตอนเย็นๆยังคงเงียบสงบเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิมในความรู้สึกของคนตัวเล็ก จากเดิมที่เคยมานั่งเล่นคนเดียว ปล่อยความคิด ปล่อยจิตใจไปกับความเงียบอยู่เพียงคนเดียว แต่ตอนนี้กลับมี ใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้าม ที่กำลังนั่งเปิดสมุดการบ้านไปมา อยู่ตรงหน้าตนร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงจุดประสงค์ในการมาของอีกคนเสียไม่ได้ จะให้ทำใจนิ่งๆไอย่างไรทั้งๆที่อีกคนนั่งอยู่ตรงหน้า ประหม่าไปหมด จิตใจก็ปั่นป่วน โจทย์คณิตศาสตร์ที่เคยทำอยู่ว่าง่ายนัก แต่พอตอนนี้กลับดูติดขัดคิดไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อๆ
“เอ่อ แทคยอน เราขอโทษที่เสียมารยาทนะ แต่ขอถามหน่อย มานั่งแบบนี้ นาย เอ่อออ นาย ไม่มีซ้อมหรอ หรือว่ามีอะไรกับเราหรือเปล่าหรอ?” ประโยคยาวที่สุดที่คนตัวเล็กพยายามรวบรวมอยู่นาน กว่าจะเอ่ยออกมาเป็นคำถามได้
“จะตอบอันไหนก่อนดีล่ะ อ่า วันนี้ไม่ซ้อม โค้ชสั่งพัก1อาทิตย์ก่อนแข่งจริง เพื่อพักร่างกาย และที่มานั่งอยู่ตรงนี้ ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่อยากเห็นหน้านิชคุณไงครับ^^” พูดเสร็จก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกคน คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับผงะ ตกใจถอยออกจนเก้าอี้ที่นั่งอยู่เกือบจะล้มหงายหลังไป โชคดีที่ร่างสูงคว้าข้อมือขาวๆของคนตัวเล็กไว้ได้ทันก่อนที่คนตัวเล็กจะล้มหัวฟาดพื้นไปเสียก่อน
“ระวังหน่อยสิครับ ถ้าล้มลงไปจะทำยังไงล่ะ ซุ่มซ่ามจริง” ร่างสูงเอ่ยเสียงดุใส่คนตัวเล็ก ที่กำลังตื่นตกใจอยู่ถึงกับหลบสายตาคมๆของร่างสูงกะทันหัน อ๊คแทคยอนที่เห็นอาการคนตัวเล็ก ก็รีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอโมโหใส่จนอีกคนตัวเล็กตรงหน้าจะเสียน้ำตาได้
“ผมขอโทษ ผมก็แค่เป็นห่วงนิชคุณ ถ้าล้มไปแล้วหัวฟาดตื่นขึ้นมาจำผมไม่ได้เหมือนในละคร ผมเสียใจแย่เลยน๊า~~” หยอดใส่คนตัวเล็กสักหน่อย พอให้ได้เห็นสีแดงระเรื่อๆที่แก้มขาวๆนั่นบ้าง น่ารักจริงๆเลยนะคนคนนี้ ยิ่งเวลาเขินเวลาอายยิ่งน่ารัก จนอยากจะก้มลงไปฟัดแก้มแดงๆนั่นสักครั้งจริงๆ
“แทคยอน เราไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยมือเราได้แล้วล่ะ” คนตัวเล็กที่หายจากอาการตกใจแล้ว ก็หันมาเห็นว่าอีกคนกำลังจับข้อมือตนอยู่ แถมยังเอานิ้วแข็งๆนั่นไล้หลังมือขาวของตัวเองอยู่ด้วย ถึงกับทำให้แก้มขาวๆร้อนฉ่าอีกครั้ง อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ว่าอีกคนกำลังแอบเนียนจับมือของตนอยู่หรือไม่
“อ่า ต้องปล่อยแล้วหรอ กำลังนิ่มเลยยย ไม่อยากปล่อยเลยอ้ะ” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดของร่างสูง ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเขินเข้าไปใหญ่ สีแดงๆบนแก้มเริ่มลามไปที่ใบหู ส่งผลให้คนตัวเล็กหน้าแดงไปทั้งหน้า ฟันขาวๆขบริมฝีปากอิ่มๆแน่น ไหนจะดวงตากลมที่ถึงแม้จะมีแว่นกรอบใหญ่มาบดบังแต่ก็ไม่สามารถกั้นความสวยงามของดวงตานั้นได้ ยิ่งทำให้อ๊คแทคยอนตกอยู่ในภวังค์ความงามของดวงตาคู่สวยที่กำลังสะกดร่างสูงไว้ให้ละสายตาไปไหนไม่ได้ ใบหน้าหล่อค่อยๆเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ๆใบหน้าหวานๆของอีกคน สายตาคมจับจ้องที่ริมฝีปากอิ่มที่กำลังเผยอออกนิดๆอย่างเป็นธรรมชาติ
ส่วนทางนิชคุณนั้น พอได้เผลอสบตากับอีกคนก็ถึงกับชะงักนิ่ง สายตาคมๆของอีกคนที่กำลังมองมาที่ตนนั้นเหมือนกับกำลังสั่งให้ทุกสรรพสิ่งหยุดชะงัก ตากลมโตเห็นใบหน้าหล่อๆของอีกคนกำลังเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สมองสั่งการให้เอ่ยปากห้ามอีกคนออกไปแต่คนตัวเล็กทำได้เพียงแค่เผยอปากออกมา ไร้ซึ่งการห้ามปราบใดใดทั้งสิ้น ในจังหวะนั้นที่ดวงตากลมยิ่งเห็นใบหน้าของอีกคนขยับใกล้เข้ามาอีก ดวงตากลมก็หลับลงเสียดื้อๆเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า มือเรียวสองทั้ง2ข้างของคนตัวเล็กบีบเข้าหากันแน่น เพียงอีกนิด ริมฝีปากของทั้งคู่ก็จะได้สัมผัสกัน เพียงอีกแค่ลมหายใจกั้นเท่านั้น คนตัวเล็กก็ยิ่งบีบมือเกร็งแน่น จนเผลอปัดกระเป๋าดินสอแมวอ๊คแคทของตนเองตกพื้นจนเกิดเสียงดัง ซึ่งก็เรียกสติของคนทั้งคู่ให้กลับมาได้อย่างทันท่วงที
ทันทีที่อ๊คแทคยอนได้สติกลับมา ก็รีบปล่อยมือขาวๆของคนตรงหน้าทันที ถึงกับหันหน้าหนีไปเพื่อตั้งสติตัวเอง ส่วนคนตัวเล็กนั้นทันทีที่เป็นอิสระ ก็รีบก้มหน้างุดก้มลงเก็บของของตนเองที่พื้นแทบจะทันที
เวลาผ่านไปเมื่อจิตใจของทั้ง2คนเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ บรรยากาศอึดอัดๆเริ่มผ่อนคลายลง คนตัวเล็กก็หยิบการบ้านวิชาภาษาอังกฤษของตัวเองขึ้นมาทำเงียบๆ ทางด้านอ๊คแทคยอนที่เห็นคนตรงหน้ามีการบ้านทำ ก็เลยค้นเอาโจทย์คณิตศาสตร์ที่ตัวเองทำค้างเอาไว้นั้นขึ้นมาทำเงียบๆบ้างเช่นกัน นิชคุณที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านอยู่นั้นก็รู้สึกว่าคนตรงหน้าดูเงียบๆไป ใบหน้าสวยจึงละสายตาจากกองหนังสือขึ้นมามองอีกคน ก็เห็นภาพชายหนุ่มหน้าหล่อที่กำลังทำหน้าตาบึ้งตึงใส่สมุดคณิตศาสตร์ที่ตัวเองกำลังทำอยู่ ปากบางๆบ่นขมุบขมิบอยู่คนเดียว ราวกับกำลังทะเลาะกับนักวิทยาศาสตร์ที่คิดค้นวิชาแคลคูลัส อาการของร่างสูงตรงหน้านั้นเรียกรอยยิ้มน้อยๆให้กับคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
“แทคยอน ให้เราช่วยไหม สงสัยตรงไหนหรือเปล่า” นั่งมองอยู่นาน ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยเหลือ เพราะคิดว่าถ้าขืนปล่อยไว้ พรุ่งนี้ก็อาจจะยังไม่เสร็จ
“เนี่ยย คุนนี่ ผมไม่เข้าใจ ดิฟลอนอี ฐานN แล้วทำยังไงต่อ” เมื่อคนตัวเล็กรู้ถึงปัญหาของอีกคน ก็ลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปนั่งข้างๆเก้าอี้ตัวยาวที่ร่างสูงนั่งอยู่แล้วเริ่มอธิบายบทเรียนช้าๆ ไปที่ละขั้นๆที่ละสเต็ป มือขาวๆที่จับดินสอกำลังเขียนอธิบายวิธีคิดลงบนกระดาษสมุดของอีกคน แววตามุ่งมั่นตั้งใจสอนนั่นอีก เสียงหวานๆที่กำลังอธิบายอย่างใจเย็น ทำให้อ๊คแทคยอนที่กำลังก้มหน้าก้มตาฟังอยู่นั้น เผลอเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเสียไม่ได้ ไหนจะกลิ่นตัวหอมๆของอีกคนที่โชยมาเป็นระยะๆยิ่งทำให้สมาธิของอ๊คแทคยอนแตกกระเจิง ร่างสูงที่มัวแต่นั่งยิ้มจ้องหน้าคุณครูจนไม่ได้ฟังเสียงอธิบาย จนได้สติอีกทีก็ตอนที่คุณครูตัวเล็กถามว่า เข้าใจไหม แล้วก็ถูกสายตาหวานๆตำหนิเอา ขนาดทำตาดุๆใส่ยังน่ารักเลยนะครับ นี่ตนเองกำลังหลงเสน่ห์คุณครูตัวเล็กคนสวยนี่จริงๆใช่ไหมนี่
“แทคยอน เราถามว่านายเข้าใจไหม แล้วทำไมตอนเราสอนถึงไม่ตั้งใจฟัง พอตอนสอบนายจะทำได้ไหม” อดดุไม่ได้จริงๆ คนตัวเล็กถึงจะแลดูเป็นคนขี้อายก็จริง แต่ด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่งจึงมีอาชีพพิเศษเป็นติวเตอร์ด้วย ดังนั้นคนตัวเล็กจะจริงจังเสมอเวลาสอน ไม่ว่าจะเป็นเด็ก หรือเพื่อนรุ่นเดียวกันก็ตาม ถ้าไม่ยอมตั้งใจฟังที่คนตัวเล็กกำลังสอนคนคนนั้นก็จะถูกดุเสมอ
“อ่า ผมขอโทษ ผมหิวแล้วอ่า ไม่มีสมาธิเลย เราไปทานเค้กหน้าโรงเรียนกันเถอะ ช่างลอนอีมันไปก่อนนะ ไปกินเค้กกัน” ร่างสูงที่เห็นคุณครูตัวเล็กเริ่มจะทำท่าดุ ก็เลยอ้อนคุณครูหวังจะเนียนเปลี่ยนเรื่องเบี่ยงประเด็นความไม่ตั้งใจเรียนของตัวเอง
“ไม่ได้นะ ข้อนี้มันออกสอบบ่อย แทคยอนต้องทำให้เป็นนะ” คนตัวเล็กก็ยังไม่ละความพยายามในการสอน พยายามเคี่ยวเข็ญให้ร่างสูงทำให้เป็นให้ได้
“อ่าๆๆ ก็ได้ๆๆ แต่เสร็จข้อนี้แล้ว ต้องไปกินเค้กนะ ผมหิวแล้วว นี่ถ้าไม่ใช่นิชคุณขอ ผมไม่ทำนะเนี่ย” ในที่สุดอ๊คแทคยอนก็ยอมทำตามความต้องการของคุณครูตัวเล็ก ซึ่งก็เรียกรอยยิ้มหวานของคุณครูได้เป็นอย่างดี
แทคยอนและนิชคุณ เดินเคียงคู่กันออกมาจากประตูรั้วโรงเรียน โดยที่คนตัวเล็กมีเพียงกระเป๋าเป้สีแดงสะพายอยู่บนหลังเท่านั้น ส่วนหนังสือภาษาอังกฤษและแฟ้มลิลัคคุมะก็ยังคงเป็นร่างสูงที่ถือให้เหมือนเดิม ทั้งสองคนเดินกันไปเงียบๆจนถึงร้านเค้กที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ถึงแม้ว่าระหว่างที่เดินจะไม่เกิดบทสนทนาใดๆขึ้นก็ตามแต่ก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศรอบๆตัวคนทั้งคู่รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด เมื่อถึงร้านเค้ก ร่างสูงก็ผลักประตูเข้าไปพร้อมผายมือเชิญให้คนตัวเล็กเข้าไปก่อน เยี่ยงสุภาพบุรษปฏิบัติกับสุภาพสตรี เล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงก่ำ รีบเดินจ้ำเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะถูกใจจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี เมื่อทั้ง2ถึงโต้ะที่เลือกไว้ พนักงานเสริฟสาวก็เดินมารับออเดอร์อย่างยิ้มแย้มแจ่มใส พลางส่งเมนูให้
“Monday café สวัสดีค่ะ ที่เมนูค่ะ อีก10นาทีจะมารับออเดอร์นะคะ” พนักงานสาวเดินมาทิ้งสมุดเมนูเอาไว้แล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้คนทั้งคู่ดูเมนูอยู่เงียบๆ
“คุนนี่ กินอะไรอ่ะ” จู่ๆอ๊คแทคยอนก็ถามขึ้น คนตัวเล็กจึงเงยหน้าจากเมนูขึ้นมามองร่างสูงเจ้าของคำถามเมื่อสักครู่ แล้วส่ายหน้าน้อยๆอย่างเลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรดี
“ไม่รู้สิ น่ากินหมดเลยอ่ะ เราเลือกไม่ถูก” คนตัวเล็กยู่หน้าน้อยๆอย่างน่ารัก พลางส่งสายตาเหมือนเด็กๆแบบเวลาเจอของเล่นถูกใจหลายอย่าง แต่คุณแม่บังคับให้เลือกแค่อันเดียว เล่นเอาอ๊คแทคยอนที่กำลังมองหน้าอีกคนอยู่ถึงกับยิ้มค้าง ที่ได้เห็นอารมณ์เด็กๆน่ารักๆของอีกคน
“เอานี่มั้ยล่ะ เดี๋ยวผมแนะนำ พี่ครับๆรับออเดอร์ด้วยครับ” อ๊คแทคยอนตะโกนเรียนพี่พนักงานสาวให้มารับออเดอร์ที่โต้ะของตน
“เอา เค้กสตอร์เบอรี่วนิลาคาราเมล 1ชิ้นครับ แล้วก็ช็อคโกแลตลาวา 1ที่ เครื่องดื่มเอาเป็น ชามะนาวกับสตอร์เบอรี่สดปั่น แล้วกันนะครับ” ออเดอร์ถูกสั่งออกไป อย่างคล่องแคล่ว ราวกับอีกคนคุ้นเคยเหมือนมาทานที่นี่บ่อยครั้ง
“ค่ะ ออร์เดอร์มี4รายการนะคะ เค้กสตอร์เบอรี่วินาลาคาราเมล1 ช็อคลาวา1 ชามะนาว1 สตอร์เบอรี่สดปั่น1 ออเดอร์พร้อมเสิร์ฟอีก10นาทีค่ะ” พี่พนักงานทวนออเดอร์แล้วก็กลับไป ทิ้งให้คนตัวเล็กที่นั่งมึนๆงงๆอยู่ได้แต่ซึมซับบรรยากาศภายในร้าน บรรยากาศภายในเป็นร้านเล็กสไตล์ยุโรป ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์บิ๊วอินเข้าชุดกันเป็นอย่างดี ยิ่งบริเวณที่คนตัวเล็กนั่งอยู่นั่งอยู่นั้นติดกระจกที่ทำให้เป็นทัศนียภาพบริเวณน้องร้านได้เป็นอย่างดี ประกอบกับเวลานี้ บริเวณด้านนแกฝนตกน้อยๆ ยิ่งทำให้บรรยากาศดูเข้ากันไปเสียทุกอย่าง คนตัวเล็กที่กำลังซึมซับบรรยากาศสบายๆอยู่นั้นก็อดระบายยิ้มบางๆออกมาเสียไม่ได้
“นิชคุณครับ แชะ!” ร่างสูงเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเหม่อมองเม็ดฝนที่เกาะอยู่ที่กระจกให้หันมามอง แล้วก็ต้องทำตาโตเมื่อได้เห็นอีกคนกำลังยกโทรศัพท์มือถือหันมาทางตนพร้อมด้วยเสียง ชัตเตอร์ดังขึ้น อ๊คแทคยอนถึงกับหัวเราะออกมา เมื่อเห็นภาพของคนตัวเล็กที่กำลังปรากฏอยู่ในโทรศัพท์ของตน ใบหน้าหวานที่กำลังมึนนิดๆหันมาเจอกล้องโดยไม่ทันตั้งตัว ดูเป็นภาพตลกแต่ก็น่ารักมากเช่นกัน
“แทคยอน ถ่ายรูปเราทำไม หน้าตลกแน่ๆเลย เอามาลบเลยนะ” คนตัวเล็กที่รู้ตัวแล้วว่าโดนร่างสูงแกล้งแน่ๆ จึงพยายามเอื้อมมือขาวๆของตนเพื่อไปยื้อแย่งโทรศัพท์ของอีกคนมาเพื่อลบรูปของตน แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ อ๊คแทคยอนก็หลบไปหลบมา เสียงหัวเราะทุ้มๆดังขึ้นอยู่เป็นระยะๆแล้วก็ยังมีเสียงหวานๆที่ติดเหวี่ยงน้อยๆประกอบกัน ช่างทำให้บรรยากาศในร้านดูมีชีวิตชีวาขึ้นไปเสียอีก
เมื่อเวลาผ่านไป ขนมเค้กทั้งหมดก็ถูกยกมาเสิร์ฟที่โต้ะ ก็ทำให้ศึกแย่งโทรศัพท์ยุติลงได้ อ๊คแทคยอนยกจานเค้กสตอร์เบอรี่ กับน้ำสตอร์เบอรี่ปั่นให้คนตัวเล็ก
“อันนี้ของ คุนนี่นะ เมนูนี้อร่อยมาก ผมอยากแนะนำเลย แบบอร่อยเลิศอ่ะฮร่ะ” ร่างสูงทำท่าแนะนำอาหารเลียนแบบพิธีกรรายการอาหารรายการหนึ่ง ท่าทางที่ดูตลกขบขันก็ทำให้คนตัวเล็กถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะใสๆออกมาให้กับท่าทางของอีกคน
“ขอบคุณนะแทคยอน งั้นเราชิมเลยนะ” คนตัวเล็กใช้มือหยิบช้อนเล็กๆค่อยๆตักเนื้อเค้กเข้าปาก รสชาติหวานอมเปรี้ยวของวานิลากับสตอร์เบอรี่เข้ากันได้ดี แล้วยังมีคาราเมลมาเพิ่มความหวานยิ่งทำให้เค้กชิ้นนี้รสชาติลงตัวเข้าไปอีก คนตัวเล็กอมยิ้มน้อยๆแล้ว วางช้อนลง มือขาวๆจีบขึ้นพลางทำท่าทางเลียนแบบที่ร่างสูงทำให้ดูเมื่อสักครู่
“อร่อยเลิศ! คิคิคิ” พอทำเสร็จถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงน้อยๆกับท่าทางตลกๆที่ทำให้อีกคนได้เห็น อ๊คแทคยอนที่ได้เพิ่งเคยได้เห็นมุมตลกๆของอีกคนถึงกับยิ้มกว้าง หัวเราะให้กับท่าทางน่ารักๆนั่นอย่างถูกอกถูกใจ ร่างสูงคิด วันนี้ช่างเป็นวันที่มาร้านนี้แล้วมีความสุขที่สุดตั้งแต่เคยมาเลย
ต่างคนต่างนั่งทานขนมของตนเองไปเงียบๆ จนคนตัวเล็กสังเกตได้ว่าเหมือนมีใครบางคนจ้องมองตนอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นอ๊คแทคยอนกำลังจ้องชิ้นสตอร์เบอรี่สดที่ประดับอยู่คนเค้กของตนอยู่ คนตัวเล็กอมยิ้มน้อยๆแล้วเลื่อนจานเค้กไปตรงหน้าอีกคน
“อยากกินหรอ เอาซิ เราให้” เสียงหวานๆเอ่ยบอกอย่างใจดี อ๊คแทคยอนที่กำลังจ้องอยู่นั้นก็ได้สติ ก็เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหวานๆของคนตัวเล็กพลางส่งยิ้มอายๆไปให้ ที่โดนอีกคนจับได้ว่าอยากกินสตอร์เบอรี่ของเค้า
“คุนนี่ไม่กินหรอ ทำไมล่ะ มันอร่อยนะ” ถึงใจจะอยากกิน แต่ก็ไม่ควรไปแย่งของเขานี่หน่า
“มันมี2ชิ้น เราแบ่งให้แทคยอนชิ้นนึงไง นี่คิดว่าเราจะให้หมดเลยหรอ” เสียงหวานๆเอ่ยบอกร่างสูง พลางส่งสายตาจับผิด ซึ่งก็เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“ฮ่าๆๆ งั้นผมกินแล้วนะคร๊าบบบบ” อ๊คแทคยอนบรรจงตักชิ้นสตอร์เบอรี่สดบนเค้กของคนตัวเล็กมาที่จานของตน แล้วยัดเข้าปากทั้งชิ้น รสชาติเปรี้ยวอมหวานคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจในรสชาติที่ได้ลิ้มลอง ทางด้านคนตัวเล็กที่มองเห็นอีกคนดูมีความสุขกับการทานสตอร์เบอรี่ของตนก็อดยิ้มตามอีกคนเสียไม่ได้ อ๊คแทคยอนที่มองเห็นคนตัวเล็กนั่งยิ้มอยู่นั้น ก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่ใบหน้าหล่อ ร่างสูงค่อยๆใช้ช้อนตักช็อคโกแลตลาวาของตนให้มีขนาดพอดีคำแล้วส่งยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า คนตัวเล็กที่เห็นดังนั้นก็ทำหน้าสงสัย
“อะไรหรอแทคยอน” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความสงสัย ว่าอีกคนตักช้อคโกแลตลาวาแล้วมาจ่อที่ปากตนทำไม
“ชิมสิครับ ผมป้อน” ร่างสูงเอ่ยกันคนตัวเล็กที่พอได้ยินประโยคของตนเองถึงกับทำตาโต ซึ่งสร้างความพึงพอใจให้กับอ๊คแทคยอนยิ่งนัก และยิ่งแก้มขาวๆที่เริ่มจะแดงอีกครั้ง ร่างสูงก็ยิ่งพึงพอใจแล้วก็รุกต่อ
“ทานสิครับ หรือ นิชคุณรังเกียจผม” แสร้งทำหน้าเศร้าที่อีกคนไม่ยอมทานขนมที่ตนเองป้อน ใบหน้าหล่อก้มหน้าน้อยๆเหมือนกำลังน้อยใจ ซึ่งก็ได้ผล คนตัวเล็กถึงกับรนรานแก้ตัวเป็นพลันวัน
“เปล่านะ เราไม่ได้คิดอย่างงั้นเลย กินก็ได้ ส่งช้อนมาสิ” คนตัวเล็กติดกับดักร่างสูงเข้าอย่างจัง ใบหน้าหล่อเงยขึ้นแววตาเศร้าๆที่ฉายแววเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นแววตาเจ้าเล่ห์ที่อีกคนชอบทำอยู่เสมอทันที
“ไม่เอา ผมจะป้อน เร็วๆสิครับ อ้าปากเร็วเมื่อยแขนละนะ” ร่างสูงขู่แกมบังคับ ทำให้คนตัวเล็กอดอ้าปากตามที่อีกคนสั่งเสียไม่ได้ ช็อคโกแลตลาวาเข้าปากอิ่มๆของอีกคนไปแล้ว แต่ก็มีคราบช็อคโกแลตติดอยู่ที่ปากอิ่มๆ ร่างสุงเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปใช้ นิ้วหัวแม่มือเช็ดเข้าที่ปากอีกคนโดยที่คนตัวเล็กยังไม่ทันตั้งตัว เช็ดเสร็จก็เอามาชิมต่อซะอย่างนั้นแต่เอาคนที่ถูกกระทำได้แต่นั่งตาโตตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น
“หวานจัง ไม่รู้ว่าช็อคโกแลตหวาน หรือใครกันแน่ที่หวานกว่ากัน” อ๊คแทคยอนเอ่ยยิ้มๆให้กับคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้า ซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าอีกคนต้องหน้าแดงแน่ๆ ก็ไม่ผิดใช่ไหมที่อ๊คแทคยอนชอบเวลาคนตัวเล็กตรงหน้าเขิน ไม่ผิดใช่ไหมที่อ๊คแทคยอนชอบเวลาคนตรงหน้าอาย ก็มันน่ารักนี่ ไหนจะแก้มแดงๆนั่นอีก อดไม่ได้ที่จะยิ้มโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดถ่ายภาพอีกคน คนตัวเล็กที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังขึ้น ก็ช้อนสายตาขึ้นมามองก็เป็นจังหวะที่เสียงชัตเตอร์ครั้งที่2ดังขึ้นพอดี ร่างสูงที่กำลังจ้องมองอีกคนผ่านเลนส์กล้องถึงกับยิ้มค้างเมื่อเห็นภาพของคนตัวเล็กมองช้อนกล้อง มือใหญ่ที่ถือกล้องอยู่นั้นค่อยๆลดระดับลงมาให้พ้นรัศมีสายตาของตนเอง ใบหน้าหวานที่กำลังแดงระเรื่อ นัยน์ตากลมโตที่ตอนนี้คลอไปด้วยน้ำใสที่แลดูชุ่มฉ่ำ ริมฝีปากอิ่มๆที่กำลังอมยิ้มน้อยๆนั่นอีก เล่นเอาหัวใจของอ๊คแทคยอนกระตุกขึ้นมาเสียดื้อๆ คนตรงหน้าตอนแรกที่เห็นก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอได้มาเห็นได้มารู้จักได้มาเห็นตัวตนของคนตรงหน้าใกล้ๆยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลัง….ตกหลุมรัก เข้าซะแล้ว
“นิชคุณครับ….คือผม” ไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดอะไรออกไป ก็มีเสียงหวานๆใสๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของคนตัวเล็ก
“พี่แทคคคคคค พี่แทคจริงๆด้วยยย”
.”น้องมาร์ค….”
.
.
.
.
.
2be continue
Talk: ฮาโหล่ววววววว โหลลล สองโหล สามโหล ร้อยยยย 555555555555555555555555
ก็ไม่มีไรมากกกกกกกก แค่อยากจะบอกว่า ใครโทรเรียกน้องมาร์คมาคะ 5555555555555555555
หวานอยู่ดีๆป้ะ ก็บับฟิคเราอ่ะ วางไว้คือโรแมนติกดราม่า แต่ตอนนี้ทำไมมันมีแต่โรแมนติก เลาจะไม่ทน
5555555555555555555555555 เชิญขว้างมีดขว้างเขียงมาได้ค่ะ เตรียมน้ำร้อนพร้อมเนื้อสัตว์และผักสดเอาไว้ให้ดี ตอนหน้าเราจะมาทำอาหารกัน อิอิ มาม่ามามะ มาทำไมไม่รักก็ไม่ต้องมา เป็นอะไรไมรักก็คงไม่มา
คิคิคิคิคคิคิคิคิคิ คิดถึงกันมั่งป่ะเนี่ยย ถ้าคิดถึงก็ไปอ่าน แทคคุณเดอะซีรีส์ด้วยนะตัวเท๊อออออออ
ความฮาเขารออยู่ แต่งสลับไปสลับมา นี่ก็มีมึนนะพูดเลอออ ไปแต่งเดอะซีรีส์ต่อล้ะค๊าบบบ
คิดถึงหลายๆ ไอ้เยิฟยู เบเบ่ เม้าส์มอยหอยกาบได้ที่ มายทวิตสะเตอร์นะจ้ะ @iceziey0810
ไปคุยเลอออออออ เลาไม่กัด เลาฉีดยาแล้วว
วันนี้ต้องขอม้า เอ้ย ขอแพะ เอ้ย ขอลา ไปก่อนนะจ้ะ สวัสดีจ้า
Thank you จุ๊บๆ
ความคิดเห็น